De juwelier, de dief, zijn vrouw en de sociale media

Elk zichzelf respecterende nieuwszender ruimt tegenwoordig een hoekje in voor de sociale media. Omdat het modern oogt. Dat gaat in praktijk zo. In een hoekje van de studio staat iemand voor een scherm die uitleg geeft. Over aantallen tweets, FB-vrienden en de inhoud van twee of drie berichten. Het nieuws over het nieuws verdringt het nieuws. Het past in de oude kritiek op de nieuwsmedia dat meningen de feiten verdringen. De stem van het volk klinkt niet langer in een Hilversumse winkelstraat, maar rechtstreeks via de sociale media.

Nu is er de overval op de juwelier in Deurne waarbij twee overvallers werden gedood. Waarschijnlijk door de toegesnelde echtgenote Marina Sanders die de overval op de camerabeelden zag en haar man te hulp kwam. De overvallers zijn volgens het NOS-journaal van Noord-Afrikaanse herkomst. Nou, nou, nou, dat ‘maakt veel los op sociale media’, zegt RTL Nieuws. De FB-pagina ‘Vrijspraak voor de vrouw van de juwelier uit Deurne‘ heeft al meer dan 28.000 likes. De Telegraaf kopt ‘Hevige discussies op social media over Deurne‘. De FB-pagina ‘Ik sta achter juwelier Goldies‘ heeft al zo’n 6.000 likes. De NOS  zegt ‘Facebook gaat los over overval‘.

Nieuwsmedia en sociale media verwijzen naar elkaar zonder vaste voet aan de grond. Als de lemma’s ‘Fiets’ (zie: Rijwiel) en ‘Rijwiel’ (zie: Fiets) in het woordenboek. Het draait in een kringetje. De aannames, oproepen, beschuldigingen en steunbetuigingen denderen door de media. De berichten van sociale media kunnen een verrijking zijn als oude media ze als toevoeging gebruiken. Maar niet de plaats van het nieuws laten innemen. ‘Meer, meer, meer‘, roepen de sociale media over zichzelf. Het medium is definitief de boodschap geworden.

Foto 1: Na de overval op juwelier in Deurne.

Foto 2: Schermafbeelding van Spitsnieuws, 29 maart 2014 dat op FB-pagina ‘Vrijspraak voor vrouw van de juwelier uit Deurne‘ wordt geplaatst. Onder vermelding van ‘de media maakt melding van onze groep‘.

Advertentie

Erdogan vervloekt de sociale media: het zijn leugens

Update 16 juli 2016: Erdogan lijkt een staatsgreep te hebben verijdeld dankzij inzet van sociale media. Toen de door hem gecontroleerde media even door de coupplegers werden gecontroleerd maakte Erdogan noodgedwongen gebruik van sociale media. Niets is tegenstrijdiger dan de logica van een autoritaire leider. 

Update: De media worden over en weer strijdpunt. Premier Erdogan richt zich op de sociale media die het protest aanjagen en stroomlijnen. De demonstranten richten zich op de televisiezenders die de onlusten negeren. Ze vinden dit ongepast voor journalistieke nieuwsmedia die objectief verslag doen. Dit zwijgen lijkt te duiden op een verstrengeling van belangen tussen de regeringspartij en de omroepen. Zie ook bij reacties. 

De Turkse premier Recep Erdogan heeft 2.726.322 volgers op Twitter en hij volgt niemand. Zijn Facebook-pagina heeft 2.005.865 Likes. Naar verluidt vullen zijn medewerkers deze beide sociale media. Da’s niet zo vreemd. Toch maakt Erdogan grif gebruik van sociale media voor het verspreiden van zijn boodschap. Hij en zijn team nemen de sociale media dus serieus als communicatiemiddel. Na de protesten van de afgelopen dagen tegen hem lijkt Erdogan er anders tegenaan te kijken. ‘Sociale media zijn vol gefabriceerd nieuws, ongefundeerde beweringen en beschuldigingen tegen mij’ beweerde Erdogan vandaag in een toespraak. En in een interview met Fatih Altayli van HaberTürk verkettert de premier opnieuw de sociale media. Ze liegen.

Demonstranten twitteren en sms-en, en anderen delen en retweeten dat weer. Zo merkt Erdogan op. Hoe is het mogelijk, zo handelen fascisten. Premier Erdogan heeft geen goed woord over voor de sociale media. Maar vergeet-ie dan niet dat-ie er zelf bewust gebruik van maakt? Hebben Erdogan en de AK-partij Facebook en Twitter in het verleden wellicht ook gebruikt om nieuws te fabriceren, ongefundeerde beweringen te doen en tegenstanders te beschuldigen? De vloek van de maatschappij, is dat nou het medium of de boodschap?

Foto 1: Muurtekst: Turkse twitter revolutie.

Foto 2: Montage van uitspraken over sociale media. 

Monodrama Backstreet: Toezicht als drama

Promotie van Backstreet Surveillance Cameras. In een wereld die steeds scherper in beeld komt. Wat is het drama? Immers altijd een constructie met verwachting en voorafschaduwing. Gevangen in het beeld dat een terloops getoond, maar onmiskenbaar geladen geweer aan de muur verderop in het verhaal af moet gaan. Anders moet het niet genoemd of getoond worden. Anton Tsjechov heeft dat ooit gezegd. Want zo werkt de structuur van het well-made play. Verwachtingen moeten ingelost worden, anders komt het drama niet ‘rond’.

Wat voor drama toont Backstreet Surveillance Cameras? Verwachtingen worden gewekt, maar niet ingelost. Wat is het verhaal? Zijn de drie mannen op boevenpad? Wordt de vrouw bij de geldautomaat overvallen? Sluipt een inbreker langs tuinen en zwembaden? Niets van dat alles. Onze tijd toont open drama zonder afronding. De omgeving is de hoofdpersoon. Eindelijk wordt het medium de message. Het houvast van de constructie schiet tekort om de complexiteit van nu te tonen. Het geweer gaat af. We zoeken het niet langer aan de muur, maar achter een heg, rug of autoportier. Die afspraak prent Backstreet ons in. Om ons ertegen te wapenen.

Foto: Stan Douglas, Still uit: ‘Television Spots and Monodramas 1987-1991‘. Zie ook ‘Televison Spots‘. Voor ‘I’m not Gary‘ zie GKKort.

PVV voelt zich aangesproken door Duitse brochure over neonazi’s

Geert Wilders maakt zich kwaad over een brochure ‘Zwischen Propaganda und Mimikry – Neonazi-Strategien in Sozialen Netzwerken‘ van de Amadeu Antonio Stiftung die in opdracht van het Duitse ministerie van Justitie wordt verspreid. De titel suggereert dat neonazi’s door veinzen hun ideologie camoufleren. De brochure moet dienen om een jong publiek van 13 tot 18 jaar hiervan bewust te maken en van tegenargumenten te voorzien.

Media-educatie is niet nieuw en komt mede voort uit de kritische mediatheorie van Hans Magnus Enzensberger en Neil Postman. In het digitale tijdperk verzamelen stammen zich met gebruik van de techniek rond gedachtengoed, komen tot een afgesloten identiteit en trachten anderen te beïnvloeden. Tegen de achtergrond van een continu bombardement van een cultuurindustrie dat ons allen treft. De theorievorming is inmiddels verder, maar in grote lijn kan men zeggen dat de brochure een specifieke groep aanpakt en de status quo laat liggen. Het voorwoord is van FDP-minister van Justitie Sabine Leutheusser-Schnarrenberger.

De Amadeu Antonio Stiftung ageert samen met no-nazi.net tegen anti-semitisme en rechts-extremisme, maar ook tegen racisme, anti-Roma en alles wat het als mensonvriendelijke uitingen ziet. Zo timmert de Stiftung politiek aan de weg en mobiliseert het krachten tegen de doelen dat het zich gesteld heeft.

De volgende passage is illustratief hoe de brochure uitwaaiert: Unter dem Banner von rechtspopulistischen Parteien, wie »Die Freiheit« oder den »Pro«-Bewegungen, versammeln sich jene, die den Islam als die Gefahr für Europa wahrnehmen, die mit allen Mitteln abwehrt werden müsse. Neben dem Islam wird die multikulturelle Gesellschaft abgelehnt und ebenso die Grünen, die man für die jetzige Gesellschaft verantwortlich macht. Alles wordt op een hoop geveegd. Het staat een politieke partij immers vrij om de islam als gevaar te zien, het multiculturalisme af te wijzen en de ‘oude’ politiek daarvoor verantwoordelijk te stellen.

In kamervragen aan minister van Buitenlandse Zaken Uri Rosenthal veronderstelt Wilders dat-ie op de korrel genomen wordt. Da’s merkwaardig, want de PVV wordt nergens genoemd. Wilders fungeert wel op een gereproduceerde Facebook-pagina van een bijeenkomst van de partij ‘Die Freiheit‘. Da’s misschien een goedkope manier van ‘guilt by association’, maar tekent voornamelijk het gebrek aan focus van de brochure. Die is gericht op de Duitse situatie met neonazi’s en merkwaardig is dat Wilders zich aangesproken voelt.

Foto: Gereproduceerde Facebook-pagina met verwijzing naar Geert Wilders op p.11 van de brochure ‘Zwischen Propaganda und Mimikry – Neonazi-Strategien in Sozialen Netzwerken’