To impeach or not to impeach Donald Trump, that is the question. Justin Amash pleit als enige Republikein publiekelijk voor afzetting

De conservatieve, libertarische Republikeinse afgevaardigde uit het Huis voor Michigan Justin Amash is de enige Republikeinse politicus die zich publiekelijk tegen president Trump en justitieminister William Barr keert en voor impeachment van de president pleit. In een met 750 bezoekers gehouden Town hall meeting in Grand Rapids legde hij gisteren uit dat volgens hem het tweede deel van het Mueller-rapport niet tot een andere conclusie kan leiden dan dat Trump uit zijn ambt gezet moet worden. Hij hekelt het oprekken van de grondwet en de rechtstaat door Trump en het Republikeinse leiderschap. Pikant is dat Amash ermee druk zet op het debat binnen de Democratische partij om in het Huis een afzettingsprocedure tegen Trump te starten.

Huisvoorzitter Nancy Pelosi is vooralsnog tegen een afzettingsprocedure omdat ze denkt dat dit Trump zal helpen in de slachtofferrol te kruipen. Het idee is dat hem dat zijn favoriete rol geeft om de Democraten aan te vallen. Pelosi hoopt dat de talloze lopende onderzoeken tegen Trump de geschikte middelen zijn om de steun en geloofwaardigheid van Trump af te breken. Er zijn ook radicale Democraten als commissievoorzitter Maxine Waters die erop blijven hameren dat een afzettingsprocedure tegen Trump gestart moet worden. Om aan het brede publiek duidelijk te maken dat diens crimineel gedrag niet door de beugel kan en ook omdat de grondwet dit van het congres eist. Maar de Republikeinse achterban blijft voor 90% Trump steunen, en hoe dan ook is deze slotsom dat de Republikeinse meerderheid in de Senaat de afzetting van Trump afwijst.

Hoogleraar politieke geschiedenis Allan Lichtman die aan de hand van 13 criteria een model heeft ontwikkeld om uitslagen te voorspellen zoals hij succesvol in 2016 deed is het oneens met Pelosi. Impeachment is volgens hem een voorwaarde om Trump bij de verkiezingen van 2020 te verslaan. In gesprek met CNN zegt hij: ‘Democraten hebben het fundamenteel mis over de politiek van impeachment en hun vooruitzichten op de overwinning in 2020. Een afzetting en een daaropvolgende rechtszaak zouden de president een cruciale vierde sleutel kosten – de schandaalsleutel – (..). De aanklacht en een proces zouden hem ook blootstellen aan het verliezen van een andere sleutel door een serieuze uitdaging voor zijn hernominatie aan te moedigen. Andere mogelijke negatieve sleutels zijn de opkomst van een charismatische Democratische uitdager, een belangrijke uitdaging van een derde partij, een ramp in het buitenlands beleid of een recessie in een verkiezingsjaar. Maar zonder impeachment zijn de democratische vooruitzichten grimmig.’ Tot nu toe is er een Republikeinse uitdager, de ex-gouverneur van Massachusetts Bill Weld die als openbare aanklager leiding gaf aan Robert Mueller. Net als Amash meent Weld dat Trump minachting voor het Amerikaanse volk toont.

Foto: Tweets van Justin Amash, 28 mei 2019. (deel van een Twitterfeed van 25 tweets waarin hij minister Barr frontaal aanvalt).

Advertentie

Eindrapport van commissie Collins uit Lagerhuis beveelt onderzoek naar Russische inmenging in Britse verkiezingen aan

In 2016 werd de wereld opgeschrikt door twee gebeurtenissen: in juni in het Verenigd Koninkrijk de uitslag van het Brexit-referendum waarbij 51,9% stemde voor uittreding uit de EU en in november de verkiezing van Donald Trump tot Amerikaans president. De wereld is hier twee jaar later nog steeds niet van bekomen.

De uitslagen riepen niet alleen de vraag op hoe het had kunnen gebeuren, maar ook of het wel echt gebeurd is. Ging het bij nader inzien wel om geldige uitslagen die op een legitieme manier tot stand waren gekomen?

Die vragen werden wel opgeworpen, maar werden doelmatig gepareerd door de winnaars die de vragenstellers afschilderden als slechte verliezers. Waarbij het de vraag was met assistentie van wie deze verdedigingsmuur werd opgebouwd om kritische vragen over de legitimiteit te neutraliseren. Want het is consistent en logisch om te veronderstellen dat als er buitenlandse inmenging bij het Brexit-referendum en de verkiezing van president Trump bestond die eveneens zou bestaan om het onderzoek hiernaar te blokkeren of ruimschoots van desinformatie te voorzien. Omgekeerd beredeneerd bevestigt een continue desinformatie-campagne na 2016 over de legitimiteit van beide uitslagen dat er iets fundamenteels schort aan die legitimiteit.

Twijfel over de resultaten bestond vanaf het begin toen steeds meer berichten over Russische inmenging in de serieuze journalistiek opdoken, maar ook toen op 6 januari 2017 vlak voor het aantreden van Trump de Amerikaanse inlichtingendiensten het rapport ‘Assessing Russian Activities and Intentions in Recent US Elections’ uitbrachten. Met als kern: ‘We assess Russian President Vladimir Putin ordered an influence campaign in 2016 aimed at the US presidential election. Russia’s goals were to undermine public faith in the US democratic process, denigrate Secretary Clinton, and harm her electability and potential presidency. We further assess Putin and the Russian Government developed a clear preference for President-elect Trump.’

De aandacht ging hierbij uit naar president Trump die geen moeite spaarde om de Russische inmenging in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 te bagatelliseren en onderzoeken hiernaar tegen te werken. Toen na het ontslag door Trump van toenmalig FBI-directeur James Comey de toenmalige minister van Justitie Jeff Sessions de benoeming van een speciale aanklager naar de Russische inmenging door verantwoordelijk onderminister Rod Rosenstein niet blokkeerde was Trump ziedend. Speciale aanklager Robert Mueller ging in mei 2017 aan het werk en heeft talloze medewerkers van de Trump campagne aangeklaagd, van wie velen schuld hebben bekend. Ook Russen zijn aangeklaagd. Wanneer zijn eindrapport verschijnt is nog onduidelijk.

Inmiddels heeft het Huis van Afgevaardigden dat sinds januari 2019 een Democratische meerderheid heeft aangekondigd om het Rusland-onderzoek in breedte en diepte uit te breiden, naar onder meer de financiële achtergronden (witwassen via verkoop van vastgoed) van de Trump organisatie. Huis-commissies gaan de rode lijn over die Mueller niet over wilde of kon gaan. Het idee bij velen is dat voor de korte termijn de obstructie van het onderzoek door Trump en zijn medestanders relatief het makkelijkst te bewijzen is, maar ook dat de malversaties die de hechte verweving van Trump met de Russische maffia gedurende tientallen jaren aantonen Trump, zijn familie en zijn organisatie door ontmanteling voorgoed onschadelijk zal maken.

Zelfs als dat Maffia-achtig opereren van Trump aangetoond en door beide partijen geaccepteerd wordt en eindigt met afzetting (impeachment), dan wil dat nog steeds niet zeggen dat Trump zijn presidentschap op onregelmatige manier verworven heeft. Het is opvallend dat tot nu toe de Amerikaanse politiek terughoudend is geweest in het ter discussie stellen van de legitimiteit van Trumps presidentschap. Op progressieve Democraten als Maxine Walters na die over Trump zei ‘incapable of being a legitimate president’. Dat heeft te maken met de positie van een Amerikaanse president die volgens de grondwet een functie heeft die boven alle partijen verheven is. Maar als Trump de grondwet met voeten blijft treden zoals hij nu doet door op valse gronden de noodtoestand uit te roepen voor de bouw van een muur aan de grens met Mexico, dan beschadigt hij niet alleen de functie van het presidentschap, maar ook zijn eigen positie als president. Daarbij komt dat hij door samenwerking met het Kremlin de nationale veiligheid van de VS steeds meer op het spel zet.

De tegenprestatie van het Kremlin voor de hulp die Trump de Russen geeft kan niet anders dan hulp bij zijn verkiezing zijn. Quid pro quo, ofwel ‘voor wat, hoort wat’. Afgelopen jaren is hierover overvloedig bericht en is de rol van de Russische Trol-fabriek Internet Research Agency in Sint Petersburg en de sociale media overvloedig belicht. Het Wikipedia lemma ‘Russian interference in the 2016 United States elections’ geeft de details en bijna 500 voetnoten met verwijzing naar publicaties. Maar dan nog is het niet glashard aan te tonen dat Trump dankzij de inmenging van het Kremlin president is geworden. Het is zeer aannemelijk omdat de marges klein waren met slechts 77.000 stemmen verschil die in drie swing states (Pennsylvania, Wisconsin en Michigan) Trump over de drempel hielpen. Opmerkelijk is dat de Groene kandidaat Jill Stein die in december 2015 met Putin (en Mike Flynn) aan tafel zat in Moskou in twee van deze drie staten meer stemmen behaalde dan het verschil tussen beide belangrijkste kandidaten Clinton en Trump bedroeg.

Aandacht voor de legitimiteit van het Brexit-referendum is zowel in media als in politiek kleiner geweest dan de aandacht voor de legitimiteit van Trumps verkiezing tot president. Dat kan verklaard worden door de kortzichtigheid en chaos waarin de Britse politiek is beland waardoor het nog uitsluitend aandacht heeft voor zichzelf als partij, en het Brexit-proces. In de journalistiek hebben The Guardian en openDemocracy wel volop kritische aandacht besteed aan alle onregelmatigheden rond de Leave-campagne in het Brexit-referendum, en dan in het bijzonder de rol van miljonair en UKIP-sponsor Arron Banks. Lees hier de onderzoeken daarnaar van openDemocracy. Het vermoeden bestaat dat tegen de wet in Banks buitenlands (Russisch) geld heeft doorgesluisd en dat de Leave-campagne door oneigenlijke constructies meer besteed heeft dan wettelijk was toegestaan. Dat roept de vraag op hoe legitiem het Brexit-referendum is en de bijkomende vraag of dat geen tweede referendum rechtvaardigt die de onregelmatigheden uit 2016 kan overstemmen. Het ging om een kleine meerderheid van 1,270 miljoen stemmen op een totaal van 33,55 miljoen uitgebrachte stemmen.

Vandaag is het eindrapport ‘Disinformation and ‘fake news’: Final Report’ van de Digital, Culture, Media and Sport Commissie onder voorzitterschap van Damian Collins (Conservatieven) van het Britse Lagerhuis verschenen waaruit hierboven enkele afbeeldingen zijn te vinden. Paragraaf 273 is een oproep aan de regering May om een onafhankelijk onderzoek in te stellen naar de Russische inmenging bij de algemene verkiezingen van 2017, het Brexit-referendum van 2016 en het Schotse referendum in 2014. De toelichting waarom dat gewenst is leest als een waslijst van onregelmatigheden en een relativering van de legitimiteit van de uitslag van deze verkiezingen, waaronder het Brexit-referendum. Het leest ook als een verwijt aan de regering May waarom het niet net als in de VS onafhankelijke onderzoeken heeft ingesteld naar de Russische inmenging bij verkiezingen. Het lijkt erop dat het Verenigd Koninkrijk een fikse achterstand heeft opgelopen bij de VS dat door benoeming van speciale aanklager Robert Mueller al sinds mei 2017 diepgaand onderzoek verricht. Wat ook als les voor de toekomst onderzocht kan worden benoemt de commissie Collins pijnlijk en onomwonden: ‘buitenlandse beïnvloeding, desinformatie, financiering, manipulatie van kiezers en het delen van gegevens’.

Foto’s: Schermafbeeldingen van delen uit het eindrapport ‘Disinformation and ‘fake news’: Final Report’ van de Digital, Culture, Media and Sport Commissie van het Britse Lagerhuis, publiekspublicatie 18 februari 2019.

Zwaartepunt in onderzoek naar Trump verschuift naar Huis van Afgevaardigden

Rachel Maddow gaat in de aflevering van haar show van 6 februari 2019 in op de onderzoeken naar president Trump door het Huis van Afgevaardigden. Als gevolg van de tussentijdse verkiezingen in november 2018 heeft het Huis sinds begin januari in het 116de congres (tot 3 januari 2021) een Democratische meerderheid. Dat houdt in dat Democraten de komende twee jaar alle commissies voorzitten en de agenda en werkwijze daarvan bepalen. Ze gaan er zoals aangekondigd met gestrekt been in. Mede in reactie op de Republikeinen die in het 115de congres de onderzoeken naar Trump traineerden of zelfs geheel blokkeerden. In de Senaat was de samenwerking minder partijpolitiek. Namen van voorzitters van de Huiscommissies die belangrijk zijn voor de onderzoeken zullen komende jaren herhaaldelijk in het nieuws klinken: Adam Schiff (Intelligence), Elijah Cummings (Oversight and Reform), Maxine Waters (Financial Services) en Jerrold Nadler (Judiciary).

Risico dat de Democraten lopen is dat ze zich te partijpolitiek opstellen door te vroeg in te zetten op Trumps impeachment en daardoor hun geloofwaardigheid verliezen, zodat dat Trump en zijn medestanders het excuus geeft om het onderzoek tegen te werken. Dat stoot gematigde Republikeinse Senatoren af die nodig zijn omdat de Senaat een impeachment-proces uitvoert. De verwachting is dat de voorzitter van het Huis Nancy Pelosi de rode lijn bewaakt en heethoofden in haar partij in lijn brengt met een strategie waarin de feiten voor zichzelf spreken en een impeachment daar uit volgt. Dat betreft niet alleen de nieuw gekozen progressieven als Alexandria Ocasio-Cortez, maar ook een oudgediende als Maxine Waters die fel van leer kan trekken. Adam Schiff en Jerrold Nadler staan bekend als bedachtzaam. Ze bereiken stapsgewijs hun doel.

Trump laat in tweets of via sycofanten als waarnemend Justitieminister Matthew Whitaker of zijn juridische straatvechter in de publieke opinie Rudy Giuliani herhaaldelijk weten dat het onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller op het punt staat afgerond te worden. Niets is minder waar, maar ook niets is minder relevant. Want zoals Rachel Maddow uitlegt hebben de onderzoeken van de Huiscommissies een bredere strekking dan Muellers onderzoek. Ze kunnen in zekere zin als voortzetting en verdieping van Mueller beschouwd worden. Deze onderzoeken nemen ook deels de politieke druk op Mueller weg. Dat ontneemt ook de betekenis aan de steeds weer opspelende vraag of de resultaten van Muellers onderzoek openbaar moeten worden gemaakt. Daarnaast zijn er overigens nog meer aan Trump gerelateerde onderzoeken, zoals door het Southern District of New York. Bijvoorbeeld naar de aan de Kremlin gelieerde Russische advocate Natalja Veselnitskaja.

.

Cenk Uygur legt uit dat het onvermijdelijk is dat links terugvecht met hooivorken. Uit machteloosheid en een verziekt politiek bestel

In een schrandere analyse gaat Cenk Uygur in op de persoonlijke aanvallen vanaf de linkerflank op rechtse medewerkers van de regering-Trump. Hij voorziet dat van een context. Te weten Uygurs vaste thema, de verderfelijke invloed van het grote geld op de politiek. Aanleiding is het incident met perswoordvoerder Sarah Huckabee Sanders die werd verzocht een restaurant in Virginia te verlaten en de strijdvaardige uitspraak ‘If you see anybody from that cabinet in a restaurant, in department store, at a gasoline station, you get out and you create a crowd … tell them they’re not welcome anymore, anywhere!‘ van de Democratische, Californische afgevaardigde in het Huis Maxine Waters waarvoor ze door de partijleiding op de vingers werd getikt.

Het is een dubbele strijd tussen Trumpianen en de rest, en establishment Democraten zoals de fractieleider in het Huis Nancy Pelosi (78) en de merendeel jonge Democraten die de Resistance zoeken en niet meer geloven dat Republikeinen in beleefdheid of compromis zijn geïnteresseerd. De Democraten zijn stuurloos en hebben tot nu toe niet echt voor een progressieve lijn gekozen door de voet op de rem van Pelosi, Chuck Schumer of Hillary Clinton die een middenkoers varen. Axios voorziet nu vooral strijd binnen de Democratische partij. Het is achterstallig onderhoud van een bange, inspiratieloze leiding die geen passend antwoord op Trump heeft.

Nederland kan wat opsteken van deze analyse, in die zin dat kiezers niet buiten de politiek moeten worden gewerkt zoals dat in de VS is gebeurd. Daar bepalen de sponsors en donors grotendeels de loop van de politiek. Met de miserabele stand van de democratie als gevolg. In Nederland is dat nog niet zover, maar er zijn wel signalen dat het die kant opgaat. Dat is ongewenst. Ook in Nederland is de schaduwzijde dat het bedrijfsleven en andere belangengroepen met de politieke partijen in de kern van de macht afspraken maken buiten het politieke systeem zelf om. Concreet voorbeeld is de afschaffing van de dividendbelasting. Economisch-strategisch beredeneerd is dat niet eens een domme maatregel, maar voor de acceptatie van het politieke systeem door burgers was het van een groteske arrogantie en domheid van de VVD in het bijzonder.

Trump in deep Waters. Kritiek op zijn gebrek aan transparantie en integriteit blijft klinken

De Democratische afgevaardigde uit Californië Maxine Waters is een van de felste critici van Donald Trump. Ze bindt niet in en blijft erop hameren dat Trump zijn belastingaangifte openbaar moet maken. Zoals gebruikelijk is voor bewindslieden sinds president Nixon. Alleen al het feit dat Trump dit weigert is er volgens zijn critici een aanwijzing voor dat hij iets te verbergen heeft. Het is gissen wat dat precies is. Genoemd worden Trumps contacten met de georganiseerde criminaliteit en zijn contacten met het Kremlin. Of mogelijk een combinatie van een en ander.

Zolang dit niet ophelderd wordt blijft dit gebrek aan transparantie Trumps presidentschap belasten. En het ambt in het algemeen. Daar helpen geen afleidingen en wapengekletter in Syrië of Noord-Korea aan. Trump kan spelen dat hij normaliseert en een deel van de media kan hem daarin kritiekloos volgen, maar de essentie is dat velen als Waters aan willen tonen dat Trump corrupt is en in de kern niet deugt. Met hoeveel Amerikaanse vlaggen, retoriek, oorlogsboten en raketten hij ook de beeldvorming probeert te veranderen. Het helpt niet. De onderzoeken naar Trumps connectie met het Kremlin gaat gestaag door en een deel van zijn achterban laat hem juist vanwege die normalisering in de steek. Trump probeert tijd te winnen, maar zit in diepe problemen waar geen uitweg uit mogelijk is.