Onthullend rapport over samenwerking van Trump met Kremlin in campagne 2016. Het slaat in als donderslag bij onheldere hemel

Gisteren verscheen deel 5 (Counterintelligence Threats and Vulnerabilities) van de Senate Intelligence Committee over de samenwerking van Trump met het Kremlin in 2016 (Bipartisan Russia Report). Zoals Glenn Kirschner zegt is het in samenspraak tussen Republikeinen en Democraten gemaakt in de door de Republikeinen gecontroleerde Senaat. Voorzitter van de commissie is de Republikeinse senator Marco Rubio. Deze positie nam hij in mei 2020 van de Republikein Richard Burr over die vanwege voorkennis in het handelen van aandelen moest aftreden als voorzitter. Dit deel 5 was in mei 2020 klaar, zodat de rol van Rubio als voorzitter als klein of nihil ingeschat moet worden. In de tussentijd is het gecheckt door de inlichtingendiensten op vertrouwelijke informatie en nu pas vrijgegeven zodat het gepubliceerd kan worden.

In gewone tijden zou de inhoud belastend zijn voor een president die erin wordt onderzocht om hem stevig ter verantwoording te roepen. Maar de onthullingen en onregelmatigheden die Trump de publiciteit in slingert volgen zich zo snel op dat dit rapport niet voor opschudding zorgt die het anders zou teweegbrengen.

Opvallend is dat het de bevindingen van het Mueller rapport over de samenwerking met het Kremlin bevestigt en zelfs nog verder gaat. Muellers rapport had als invalshoek het zoeken naar crimineel gedrag, terwijl dit rapport journalistieker van opzet is. Daarom hoeft de lat minder hoog gelegd te worden omdat daartoe geen juridische noodzaak is. Overigens was ook speciale aanklager Robert Mueller een Republikein. Zodat er nu twee stevige rapporten zijn die onder voorzitterschap van Republikeinen zijn geschreven die de samenwerking van Trump met het Kremlin in de campagne van 2016 ondubbelzinnig bevestigen, evenals de sturende rol daarin van de Russische president Vladimir Putin om de presidentsverkiezingen van 2016 te ondermijnen.

Dat dit rapport of dat van Mueller niet tot de conclusie samenzwering of conspiracy komt, maar wel tot de conclusie samenwerking of collusion heeft te maken met twee factoren. De Russen vertrouwden het amateuristisch handelen van de leden van Team Trump niet volledig, zodat er geen verregaande afspraken konden worden gemaakt of min of meer officieel bezegeld. Maar Trumps campagnemanager Paul Manafort werkte samen met een Russische geheime agent van de militaire inlichtingendienst GRU en voorzag hem van gedetailleerde data waardoor het Kremlin wist hoe het zich optimaal in de campagne kon mengen. Het rapport legt ook de obstructie bloot van president Trump, manager Manafort en adviseur Roger Stone die hebben gelogen over hun samenwerking met het Kremlin en de onderzoeken bewust hebben gedwarsboomd.

Advertentie

Incompetentie van de overheid of sabotage door de oppositie? Stroomstoring Venezuela: de strijd om de beeldvorming

Wie naar details zoekt over de stroomstoring (‘el apagón) in Venezuela van vrijdag 8 maart zal niets vinden. Bijna het hele land zat zonder electriciteit. Als gevolg daarvan werden bedrijven en instellingen gesloten en lag het openbaar vervoer plat. Oorzaak zijn problemen met de waterkrachtcentrale van Guri die 70% van de stroom van Venezuela levert. Leden van de regering Maduro uitten beschuldigingen aan het adres van de oppositie, de Amerikaanse regering of zelfs de Republikeinse senator uit Florida Marco Rubio.

Maar die aantijgingen worden niet onderbouwd, de regering vraagt bij monde van minister Jorge Rodríguez om een onderzoek onder de hoede van de Verenigde Naties. Van de andere kant komen critici van de regering met aanwijzingen dat het elektriciteitsnet al langere tijd in een kritische situatie verkeerde en een stroomstoring niet zou kunnen weerstaan, en er bijvoorbeeld al een week geleden voor is gewaarschuwd.

De waarheid valt vooralsnog niet te achterhalen. Is er werkelijk sprake van een hack en sabotage van de waterkrachtcentrale van Guri of is er sprake van nalatigheid, achterstallig onderhoud en incompetentie van de overheidsdiensten? Door de implosie van het overheidsapparaat past het laatste in een patroon van een overheid die de bevolking niet meer kan voorzien van het hoognodige, zoals water, voedsel, veiligheid en elektriciteit. Maar daarmee is niet gezegd dat buitenlandse inmenging onmogelijk is. Alleen, zoals gezegd, er zijn op dit moment geen concrete aanwijzingen voor en de overheid heeft die tot nu toe niet gegeven. Het cynisme is dat ook dat in het patroon van incompetentie van een uit elkaar vallende overheid past.

Media doen er verstandig aan om zich niet mee te laten slepen in de strijd om de beeldvorming tussen regering en oppositie over de oorzaak van de stroomstoringen. Ze kunnen beter wachten totdat er meer details bekend zijn. Incompetentie of sabotage, er valt (nog) geen sluitend antwoord op te geven. Daarom is bovenstaande titel VENEZUELA: Grote stroomstoring door hack waterkrachtcentrale bij de video op het YouTube-kanaal van de NOS onzorgvuldig. Als met ‘VENEZUELA’ de regering wordt bedoeld dan had de beschuldiging van de hack als citaat gepresenteerd moeten worden met aanhalingstekens. Maar die ontbreken en nu wordt het als een feit gepresenteerd waarbij ‘VENEZUELA’ ook een verwijzing naar het land en niet de regering kan betekenen. Maar het is geen feit, zoals uit de toelichting blijkt die wel correct is. Dat er nog slechtere journalistiek bestaat laat De Telegraaf zien dat in een bericht kopt ‘Stroomstoring Venezuela door cyberaanval’. Daarover bestaat niet eens de onduidelijkheid of het een citaat is, het wordt gepresenteerd als feit. Maar het is slechts een mening van diezelfde minister Jorge Rodriguez die de beeldvorming bespeelt.

Foto 1: Schermafbeelding van still uit video en toelichting ‘VENEZUELA: Grote stroomstoring door hack waterkrachtcentrale’ op YouTube-kanaal NOS, 8 maart 2019.

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘Stroomstoring Venezuela door cyberaanval’ in De Telegraaf, 9 maart 2019.

Rex Tillerson is het bewijs dat het Kremlin Trump hielp

De baas van het Amerikaanse gas- en oliebedrijf bedrijf ExxonMobil is Rex Tillerson. Donald Trump heeft hem genomineerd als minister van Buitenlandse Zaken. Door zijn hechte contacten met het Russische leiderschap zijn er kritische geluiden in de Senaat die weggemasseerd moeten worden door het Trump kamp voordat hij aangesteld kan worden. De Republikeinen kunnen zich met een kleine meerderheid van 52-48 geen drie afvallers permitteren. Cenk Uygur verwijst naar een recente onthulling uit gelekte documenten over Russische belangen van Tillerson. Dat geeft de Republikeinse senatoren munitie om zich tegen hem te blijven verzetten.

Door westerse sancties is een contract van 500 miljard dollar van ExxonMobil met het Russische bedrijf Rosneft en de Russische Federatie on hold gezet. Als reactie op de annexatie van de Oekraïense Krim in 2014 door militairen van de Russische Federatie. Er werd al sinds 2011 over onderhandeld. Het vlottrekken van dat contract verklaart volgens critici zoals klimaatactivist Joe Romm de publieke inmenging van het Kremlin in het Amerikaanse politieke proces. Dat wil zeggen dat de Russen er niet zozeer op uit waren het vertrouwen in de Amerikaanse democratie en haar instituties te ondermijnen, maar zich er bewust op richtten om Trump verkozen te laten worden. En wegens diens afhankelijkheid van de Russen konden ze tenslotte hun favoriete kandidaat uitkiezen: de corrupte Rex Tillerson die zowel zijn eigenbelang als het Russische belang dient.

Het zwijgen van de kiezers die Donald Trump steunden om ‘het moeras in Washington droog te leggen’ is oorverdovend. Want ze kunnen met eigen ogen zien dat Trump zich niet richt tegen het establishment -zoals hij in de campagne beloofde- maar zelf het establishment is. Hij verhult dat geenszins met zijn benoemingen van generaals en miljonairs. Trump is gekocht door bedrijven en rijke sponsors en moet nu leveren. Rex Tillerson behartigt niet de belangen van de arbeiders in de rust belt of van de boeren in Kentucky. Tillerson is de kers op de Russische taart die het Amerikaanse publiek nu door moet slikken. Het is onbegrijpelijk waarom de Amerikaanse media en publiek de schijnvertoning rond de vorming van Trumps kabinet niet doorprikken.

Na Super Tuesday: Race tussen Sanders en Clinton nog niet gelopen

Cenk Uygur van The Young Turks maakt er geen geheim van dat de Democratische presidentskandidaat Bernie Sanders zijn favoriet is. En Hillary Clinton met haar grotere naamsbekendheid en afhankelijkheid van het grote geld van Wall Street dat niet is. Sanders gaat voor verandering en Clinton doet alsof ze voor verandering gaat.

Naar verwachting zullen zowel Sanders als Clinton winnen van Trump als deze Republikeins kandidaat wordt. Een gecompliceerder scenario is als de onafhankelijke kandidaat, multimiljonair en oud-burgemeester van New York Mike Bloomberg in de race stapt om Trump af te stoppen. Hij zal dat minder snel doen als Clinton wint van Sanders. Het wordt nog gecompliceerder als Trump op een ‘brokered’ conventie waar de stemmen staken -maar hij wel de meeste stemmen heeft- uit de Republikeinse partij stapt en zich eveneens presenteert als onafhankelijk kandidaat. Ted Cruz of Marco Rubio worden dan de officiële Republikeinse kandidaat. Zodat er presidentsverkiezingen volgen met vier kandidaten: Clinton of Sanders, Bloomberg, Trump, Cruz of Rubio.

Op Super Tuesday heeft Sanders volgens Uygur goed gepresteerd door te winnen in Oklahoma, Colorado en Minnesota. Naast zijn thuisstaat Vermont. Omdat de zuidelijke staten waar Clinton om niet geheel duidelijke redenen op de Afro-Amerikaanse stem kan rekenen voor het grootste deel achter de rug zijn zou haar perspectief voor het vervolg minder gunstig zijn dan het lijkt. En een commentaar in NRC niet geheel logisch voorspiegelt. In gedelegeerden ontlopen Clinton en Sanders elkaar weinig. Hoewel de ongebonden ‘supergedelegeerden’ onder wie verkozenen en partijleiders in overgrote meerderheid voor Clinton kiezen.

Naast die electorale race worden er nog twee races gehouden: de fondsenwerving en de opstelling van de media. Uygur merkt op dat Sanders goed presteert in de fondsenwerving. Dit betekent dat hij zijn campagne kan voortzetten. Niet zozeer om de nominatie te winnen, maar om veranderingen af te dwingen waar Clinton uit zichzelf niet mee komt. De gevestigde media zijn duidelijk op de hand van Hillary Clinton. Interessant is dat Uygur oproept om de strijd voor Sanders op internet voort te zetten. Maar ook als progressieve en jonge kiezers elkaar op sociale media weten te mobiliseren in hun steun voor Sanders schiet dat naar verwachting tekort om de macht van de gevestigde media te breken die nauw verbonden zijn aan het bedrijfsleven dat op de hand van Clinton is. Maar het is veelzeggend dat het internet als alternatief medium wordt gepresenteerd.

Wensdenken en framing: Clinton, Sanders, Trump en Rubio

Donald Trump heeft de primary in South Carolina gewonnen met 32% voor Marco Rubio en Ted Cruz met 22%. Nate Silver wijst in een posting op twee scenario’s voor het vervolg: a) Trump! en b) Rubio. Deze laatste is de kandidaat van het partij-establishment. Bij de Democraten won de partijkandidaat Hillary Clinton de caucus in Nevada met een verschil van 5% van Bernie Sanders, en sprokkelde 7 meer gedelegeerden bij elkaar. Sanders wint langzaam aan kracht, maar zal het waarschijnlijk toch afleggen tegen Clinton en de partij-elite.

Zo kondigt zich een ramp af als het vervolg zich ontwikkelt zoals het er nu op lijkt: de onberekenbare Trump tegenover de berekenbare Clinton. De a-politieke Trump tegenover de politieke Clinton. Beide aangestuurd door het grote geld. Voor vele Amerikanen worden de presidentsverkiezingen zo een voetbalwedstrijd tussen Bhutan en de Malediven. Met geen van de partijen kan men zich identificeren. Het zal wel. Nederlanders zou het ook niets kunnen schelen als de VS politiek, economisch en militair niet zo machtig waren. Kiezen tussen Mussert en Moskou. De Amerikaanse kiezers zijn niet te benijden. Of gloort toch nog de strijd Rubio-Sanders?

Amerikaanse voorverkiezingen van start gegaan in Iowa. Basisdemocratie in werking

De Amerikaanse voorverkiezingen zijn in Iowa van start gegaan. De 58ste presidentsverkiezingen zijn op 8 november. In de primaries wordt niet het aantal stemmen, maar het aantal staatsgedelegeerden (of: ‘state delegate equivalents’) vastgesteld, zoals opinieanalist Nate Silver hier uitlegt. Een kandidaat die meer stemmen krijgt die minder gelijkmatig verspreid zijn kan met minder staatsgedelegeerden eindigen. De uitslag van de caucus -een bijeenkomst op lokaal niveau- is niet te vertalen naar de presidentsverkiezingen.

Voor kandidaten is het daarom lastig om de overwinning te claimen als ze niet met overmacht winnen omdat het mogelijk is dat ze de meeste gedelegeerden achter zich hebben verzameld, maar niet noodzakelijkerwijze de meeste stemmen kregen. Volgens de berichtgeving in de Des Moines Register hebben bij de Democraten Hillary Clinton 22 en Bernie Sanders 21 staatsgedelegeerden gekregen, en bij de Republikeinen Ted Cruz 8, en Marco Rubio en Donald Trump 7 staatsgedelegeerden. De percentages zijn daarvan een afgeleide.

Fraude of beschuldiging van fraude is onderdeel van de caucus. Met 99,94% zijn bijna alle stemmen gestemd. In een getrapt systeem volgen uit de county delegates de state delegate equivalents. Het wachten is op de uitslag van een kiesdistrict in Polk County waar onregelmatigheden zijn geconstateerd. Een meerderheid van Sanders stemmen (215-210) zou zijn veranderd in een meerderheid van Clinton stemmen (224-232).

De volgende voorverkiezing is in New Hampshire op dinsdag 9 februari. Volgens site Thirty Five Eight van Nate Silver heeft bij de Democraten Sanders op dit moment 89% kans om deze staat te winnen. Maar aan het eind van de maand is hij kansloos in South Carolina waar Clinton leidt met 96%. Bij de Republikeinen heeft Donald Trump op dit moment 58% kans om eerste te worden in zowel New Hampshire als South Carolina. De race bij de Democraten lijkt door de goede uitslag van Sanders spannender, maar de vooruitzichten voor Hillary Clinton zijn uitstekend omdat het momentum van Sanders na New Hampshire stopt. De race bij de Republikeinen is spannender nu Ted Cruz, en in mindere mate Marco Rubio, het koploper Trump lastig maakt.

Foto: Schermafbeelding van (voorlopige) uitslag voorverkiezingen in Iowa door Des Moines Register, 1 februari 2016.

Het misverstand dat gevestigde media links zijn. Ze zijn rechts

Waar komt toch het misverstand vandaan dat gevestigde media links zijn? Laten we zoals Wikipedia de term links reserveren voor politiek die streeft naar meer macht voor de economisch zwakken in de samenleving  (klassenstrijd), wantrouwen heeft ten aanzien van de vrije marktwerking en van het bedrijfsleven (het kapitaal) en is voor het toepassen van overheidsingrijpen om tot een egalitaire verdeling van welvaart te komen. In het derde debat van de Republikeinse presidentskandidaten in Colorado verwoordde Marco Rubio hetzelfde idee over een ‘liberal bias’ (linkse vooringenomenheid) van Amerikaanse gevestigde media. Maar zijn ze niet eerder rechts omdat ze de gevestigde orde ondersteunen en onderdeel zijn van ondernemingen die voorstander zijn van vrije marktwerking? Of liever gezegd, dat in theorie zijn, maar door kartelvorming met elkaar de markt verdelen. Omdat links de gevestigde orde wil veranderen is het niet logisch dat gevestigde media links zijn.

Petitionist Martin Gahr zegt niet direct dat gevestigde media links zijn, maar suggereert het wel door gebruik van termen als rechts-populistisch en rechtse hoek voor deelnemers aan het publieke debat. Hij schetst een perspectief. Maar is het niet tegenstrijdig dat gevestigde media die de gevestigde orde ondersteunen zich zouden richten op deelnemers aan het debat die de gevestigde orde ondersteunen? Hoe logisch is dat?

Er is een verklaring voor het misverstand dat heeft te maken met het begrip culturele hegemonie. Het valt Martin Gahr niet te verwijten dat hij het niet doorziet. Een begrip waarover de Italiaanse Marxist Antonio Gramsci veel schreef en dat omschreven kan worden als ‘sociale patronen die dominant zijn geworden door de cultuur van de heersende klasse’ en zo als natuurlijk worden ervaren. Welnu, die culturele hegemonie is een zetstuk dat door de gevestigde orde voor de macht wordt geplaatst met inzet van de gevestigde media.

Verhullen van macht is een prima middel om te zorgen dat kritiek de verkeerde kant opgaat. Zo blijven machtsposities aan het zicht onttrokken en krijgt de machteloze opponent (hier: links) op de koop toe ook nog de kritiek voor de kiezen. Dat is een fantastisch meesterplan met dubbele winst voor rechts. Dat heeft er alle belang bij om het idee van een linkse kerk of linkse media in de lucht te houden en te laten bestaan als bliksemafleider. Wie nadenkt en begrijpt hoe de eigendomsverhoudingen in de samenleving liggen kan weten dat NOS, RTL, NRC, Trouw, AD, De Telegraaf, De Volkskrant en al die gevestigde media gewoon rechts zijn.

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘Tegen discriminatie door mainstream media en politiek’, 3 november 2015.

Alan Grayson meent dat grote geld in de politiek VS kapotmaakt

Afgevaardigde Alan Grayson (Florida, Dem) spreekt zich uit tegen het grote geld in de Amerikaanse politiek. Dat betreft omkoping van politici. In de VS besluiten politici niet namens burgers, maar nemen bedrijven en banken besluiten via omgekochte politici. Dat geldt het Transatlantische handelsverdrag TPP alsook TTIP waar Europese burgers en politici zoveel kritiek op hebben. Waarom de VS met een mond lijkt te spreken is hiermee verklaard. Bedrijven smoren de kritiek in geld. Grayson is een a-typische Amerikaanse politicus die zich al langer verzet tegen de invloed van het bedrijfsleven in de politiek. Onder meer met kritiek op het militair-industriële complex dat sterk de buitenlandse politiek beïnvloedt en graag ten oorlog trekt. Desgevraagd zegt hij serieus te overwegen om zich verkiesbaar te stellen voor de vrijkomende senaatszetel van Marco Rubio.

Wat betekent ‘welke obediëntie zijn homoseksuelen toegedaan’?

Nederlands en Vlaams hebben overeenkomsten en verschillen. Hetzelfde geldt voor Nederland en Vlaanderen. ‘Lees maar, er staat niet wat er staat’, dichtte Hendrik Marsman in Awater. Mogelijk een woordgrap, mogelijk een diepere waarheid. Als Nederlander die weliswaar op zo’n 20 kilometer van de Belgische grens is opgegroeid en ontelbare keren in Zelzaete, Gent, Knokke of Brugge kwam begrijp ik niets van een bericht in het Vlaamse nieuws. Het gaat volledig aan me voorbij. Mentaliteiten die aan elkaar grenzen sluiten elkaar uit.

Het betreft een uitspraak van de Antwerpse burgemeester Bart de Wever. Volgens de N-VA-politicus zouden loketbedienden hun homosexuele geaardheid niet mogen uiten. Tot zover een conservatief standpunt zoals Silvio Berlusconi, Vladimir Putin of Marco Rubio die uiten. In de Vlaamse terminologie gaat het over Holebi’s, (Homo’s, Lesbienne’s en Bisexuelen) alsof het om een exotische stam gaat. In Nederland een onbekende term. Maar dan komt het: ‘Holebi’s een obediëntie noemen getuigt van weinig inzicht‘, citeert De Standaard.

Wat betekent dat? Wat is een obediëntie? Ik heb geen idee, al herken ik er het woord gehoorzamen in van het Franse ‘obéir‘. Maar gehoorzaamheid aan wat? De liberale politicus Alex Polis maakt het er voor mij niet duidelijker op als-ie zegt: ‘(..) dat doe je niet door een ganse groep van mensen weg te zetten als een obediëntie.’ Ik raak ervan overtuigd dat het een schandelijke zaak is. Maar wat betekent het in hemelsnaam?

Het gaat verder: ‘De Wever maakt een grote denkfout door een positieve keuze zoals het toetreden tot een obediëntie, gelijk te stellen met geaardheid.‘ De Wever zou een denkfout maken. Maar welke? Het gaat verder. Oppositiepartij SP.A reageert met verbazing op De Wever: ‘De partij vraagt zich zaterdag in een persbericht af ‘welke obediëntie homoseksuelen toegedaan zijn‘.’ Och God, wat vreselijk, is obediëntie een dodelijke ziekte? Een soort Vlaamse Aids? Of anders een ritueel van de mormonen, katholieken of vrijmetselaars? Want zelfs vrijgevochten Vlamingen kunnen in gedachten geen afstand nemen tot religie. Ook als ze menen een andere obediëntie toegedaan te zijn. Ik geloof het te begrijpen. Maar zeker weten doe ik het niet. Daar ben ik blij om.

Foto: Antwerpse mannen.

Rick Santorum stapt uit race en maakt weg vrij voor Mitt Romney

Republikeins presidentskandidaat Rick Santorum kiest eieren voor zijn geld. Voordat het partijestablishment hem kan verwijten de eenheid te beschadigen schort-ie zijn campagne op. Wat hij ervoor terugkrijgt is gissen. Er zijn volop speculaties over zijn toekomst. Een post in de regering Romney? Een voorkeurspositie in de races van 2016 of 2020? Met 53 jaar is Santorum nog relatief jong. Maar zoals Nate Silver in de NY Times opmerkt kan de nominatie 2012 achteraf het hoogtepunt van zijn politieke carrière blijken te zijn geweest.

De concurrentie is groot. Met senator Marco Rubio (41) van Florida, vertegenwoordiger Paul D. Ryan (42) van Wisconsin, ex-gouverneur Jeb Bush (59) van Florida, gouverneur Bobby Jindal (41) van Louisiana, gouverneur Chris Christie (49) van New Jersey, nieuwe sterren die de komende 4 of 8 jaar opkomen en mogelijk de vice-president van Mitt Romney. Kroonprinsen rollen niet bij voorbaat de rode loper voor Rick Santorum uit.

Zeker niet omdat Santorum zich buiten de hoofdstroom van de partij beweegt omdat-ie zich op conservatief-evangelische kiezers richt en daardoor een te smalle basis heeft. Middengroepen bereikt-ie niet. Hij zaait verdeeldheid met controversiële standpunten over euthanasie, abortus of andersdenkenden. De katholiek Santorum zei over te moeten geven van de katholieke  president Kennedy die 50 jaar geleden maatschappelijk de weg voor hem baande. Amerikanen respecteren hun presidenten, schuwen kritiek niet, maar zullen in dit soort extreme verkiezingsretoriek weinig evenwichtigheid en staatsmanschap herkennen.

Santorum verloor de staten Michigan, Illinois, Florida en Ohio waar hij had moeten winnen om een kans te maken. Hij probeerde er een strijd over normen en waarden van te maken, terwijl Mitt Romney focuste op de economie. Vanaf het begin had Santorum een krakkemikkige organisatie die niet op kon tegen de gevulde kas van Romney die hem publicitair weg kon blazen waar-ie dat wenste. Om deze redenen stopt Santorum nu uit de race. Hij heeft met een sterke tegenstander Romney, een vijandig partijestablishment, een slechte organisatie en onvoldoende fondsen, en extreme standpunten en uitspraken het optimale binnengehaald.

Newt Gingrich heeft eind maart zijn staf ingekrompen, maar zegt door te gaan tot de Conventie in Tampa van 27-30 augustus. Al is het maar om het Romney moeilijk te maken. Ron Paul voert meer een campagne voor zijn libertarische programma dan voor zijn kandidatuur. Geruchten dat zijn staf afspraken met de staf van Romney heeft gemaakt over een niet-aanvalsverdrag zijn hardnekkig. Naar verwachting wordt de strijd formeel beslist op 3 juni wanneer er 299 gedelegeerden op het spel staan. De hoop van Gingrich en Paul om ongebonden gedelegeerden voor zich te winnen is theoretisch. Vanaf nu is de focus president Obama.

Foto: Rick Santorum kondigt in een persconferentie aan dat hij zijn campagne opschort, 10 april 2012