Bloomberg leert hoe fout de gevestigde journalistiek opereert

Bloomberg News helpt volgens critici de eigen geloofwaardigheid om zeep. Het stopt onder druk van de Chinese regering een verhaal in de lade waar onderzoeksjournalist Michael Forsythe een jaar aan heeft gewerkt. Want het verhaal zou China ‘kunnen ergeren‘ zo stelde chef van de China-desk van Bloomberg Matthew Winkler volgens de NY Times. Als het gepubliceerd werd, zou Bloomberg China uitgeschopt worden, zo vertelde een medewerker. Nu geeft Bloomberg toe aan de Chinese intimidatie. Winkler verantwoordde zijn besluit door een vergelijking te maken met Nazi-Duitsland waar de toenmalige buitenlandse persbureau’s ook inschikkelijk moesten zijn om van binnenuit te kunnen blijven werken. Een hoogst ongelukkige vergelijking.

Onafhankelijke onderzoeksjournalistiek is anders. Journalistiek is anders. Waarnaar onafhankelijke journalistiek kan streven legt Jay Rosen in zijn blog Press Think uit. Hij treedt toe tot de nieuwe organisatie -nog zonder naam- die Pierre Omidyar, Glenn Greenwald, Laura Poitras en Jeremy Scahill opzetten. Het ontslag van Michael Forsythe en het gedraai van Bloomberg News maakt inzichtelijk hoe gevestigde media de journalistiek ondergeschikt maken aan het eigenbelang en hoe diep ze in ethisch opzicht kunnen zinken.

Grunwald hoopt in tweet op dood Assange. Is dat journalistiek?

Een tweet van Mike Grunwald, de ‘senior national correspondent’ van TIME Magazine. Hij heeft na veel kritiek de gewraakte tweet verwijderd. Grunwald biedt zijn excuus aan, maar betuigt niet echt spijt. Hij zegt dat het stom was, maar voegt intussen Assange een nieuwe belediging toe: ‘Rapist dudebros are no victims‘. Een hint naar Zweden dat de uitlevering van Julian Assange wenst om hem mee te laten werken aan een onderzoek naar de eventuele verkrachting door hem van twee vrouwen. Assange weigert dit omdat-ie door de hechte samenwerking van de Zweedse en Amerikaanse regering sterke vermoedens heeft dat-ie vervolgens aan de VS uitgeleverd wordt voor zijn werkzaamheden voor WikiLeaks die de regering-Obama in verlegenheid brachten. Uiteindelijk herhaalde Grunwald in een tweet nogmaals dat-ie stom is geweest: Ik verdien de tegenwind.

Wat bezielt een door-de-wol-geverfde journalist als Mike Grunwald om tot zo’n tweet te komen? Het is om vele redenen ongepast. In met name Pakistan, Jemen en Afghanistan brengt de Amerikaanse overheid met drone-aanvallen vele onschuldigen om het leven. Dat zorgt voor veel kritiek op Obama. Julian Assange is noch in het Verenigd Koninkrijk, Zweden of de VS officieel aangeklaagd, hoewel naar verluidt in de VS door een geheime jury al eind 2010 een geheime aanklacht tegen hem is voorbereid als-ie voet op Amerikaanse bodem zet. Grunwald gaat er nu vanuit dat Assange zonder aangeklaagd te zijn het verdient om met een drone-aanval gedood te worden. Is dat de methode waarop de ene journalist de andere journalist van repliek dient?

Er zijn verzachtende omstandigheden aan te voeren. Grunwald was moe, had te veel gedronken of bedoelde het met een ironie die door niemand herkend wordt. Maar iemand als Mike Grunwald kent de macht van het woord en de kracht van sociale media. De verklaring is dat Grunwald de tweet ongestraft dacht te kunnen versturen omdat de gevestigde media om economisch-politieke redenen per definitie in meerderheid de kant van de zittende regering kiezen. Hij voelde zich gedekt door die gezagsgetrouwe media en de regering. Hij dacht er zelfs een wit voetje te halen door op Assange’s dood te speculeren. Hoe verkeerd is Grunwald bezig.

Foto: Kopie van verwijderde twee van Mike Grunwald.

Proces Manning begint. Gevestigde media verzaken controlerende rol

Vandaag begint het proces tegen Bradley Manning. Klokkenluider Manning, een Amerikaanse militair lekte informatie over de oorlog in Irak. De Washington Post en de New York Times hadden geen belangstelling. Uiteindelijk kwam-ie bij WikiLeaks terecht. Reden was dat Manning het zijn plicht als mens vond om de oorlogsmisdaden van het Amerikaanse leger aan de kaak te stellen. De regering-Obama reageerde fel. Het haalde een wet uit 1917 uit de kast om Manning ervan te kunnen betichten de vijand te hebben geholpen. Zo zou op de computer van Osama bin Laden via WikiLeaks gelekte informatie hebben gestaan. Net als de Post of de Times is WikiLeaks een journalistieke organisatie die informatie publiceert waar het de hand op legt.

Bij het verslag van Channel 4 News staat op YouTube staat een veelzeggende toevoeging: ‘Bradley Manning trial to begin: has Wikileaks done enough?‘ De vraag of WikiLeaks genoeg heeft gedaan suggereert dat het niet genoeg heeft gedaan. Genoeg gedaan om wat te doen? Hoe kon WikiLeaks genoeg doen voor Manning terwijl het met medewerking van de Amerikaanse regering economisch buitenspel werd gezet? Behoort de vraag niet eerder te zijn of de gevestigde media het beleid van Obama inzake Manning en WikiLeaks de afgelopen drie jaar genoeg hebben gecontroleerd? Wanneer komen ze tot zelfonderzoek over deze fase waarin ze hun controlerende taak verzaakten? Door de verkeerde vragen te stellen en die niet aan zichzelf te richten dekken de gevestigde media nog steeds hun eigen onvermogen af. En hun falen. Tot op de dag van vandaag.

Voor informatie en het geven van een steunbetuiging: Bradley Manning Steuncomité of FreeBradleyManning.

Foto: Klokkenluider Daniel Ellsberg (Pentagon Papers) spreekt op een Free Bradley Manning Protest. Fort Meade, 1 juni 2013.

Bradley Manning wint door openbaarheid aan geloofwaardigheid

In het proces tegen Bradley Manning verhult de Amerikaanse overheid de waarheid. Het probeert uit alle macht te beletten dat de beweegredenen van klokkenluider Manning het grote publiek bereiken. Maar journalisten en burgerrechtenbewegingen brengen de woorden van Manning in de openbaarheid. De Freedom of the Press Foundation publiceert de Manning Tapes. Geleidelijk dringt door dat Manning verantwoordelijk gehandeld heeft. Topgeheimen heeft-ie niet gelekt, maar alleen berichten die het onrecht aan de kaak stelden. Bradley Manning wilde enkel en alleen een publiek debat aanjagen. Da’s nooit van de grond gekomen.

Manning liet zijn geweten spreken. Wir haben es nicht gewußt, kan niet hem verweten worden. Manning wordt aangepakt en de anderen ontlopen de dans. De Amerikanen hebben de oorlogen in Irak en Afghanistan niet gewonnen, maar moesten evenmin boeten als verliezer. Daarom ontbreekt een proces van Neurenberg dat de verliezende kopstukken van het naziregime in 1945-46 voor hun kiezen kregen. Als slotakkoord achter deze ongelukkige episode was een internationaal tribunaal passend geweest voor president Bush, president Obama, vice-president Cheney, minister Rumsfeld, minister Gates, minister Panetta en de hoogste militairen.

De Amerikaanse overheid mag de oorlogen verloren hebben, het hoopt wel de propaganda-oorlog te winnen. Dat lukt alleen als de gevestigde media Obama blijven steunen. Want wat valt Manning te verwijten als-ie als een klassieke klokkenluider afgewogen geopereerd heeft met de opzet om een publiek debat te beginnen over de misdragingen van het leger en de verkeerde inzet van dat leger? Hij heeft daarbij geheel op eigen houtje gehandeld  en is niet door Julian Assange bewerkt. Zodat door de woorden van Manning ook Assange wordt ontlast. De publieke opinie zal het verschil moeten maken. Zoals ooit president Nixon het veld moest ruimen.

Gezien deze langzame verandering in de publieke opinie roep ik de Nederlandse regering opnieuw op haar invloed aan te wenden om te bemiddelen in de zaak Assange. Nu is het juiste moment. Voordat de publieke opinie zich in deze kwestie frontaal tegen de Amerikanen en haar bondgenoten keert. Nederland moet flexibel handelen. De Ecuadoriaanse president Rafael Correa is zojuist herkozen en door het uitblijven van elk Zweeds initiatief om een oplossing te zoeken wordt bij steeds meer mensen duidelijk dat Julian Assange onterecht gecriminaliseerd is zoals dat bij Manning ook geprobeerd werd. Maar uiteindelijk niet lukte. Er is nog hoop.

Bradley Manning heeft een geweten en Barack Obama niet

De regering-Obama moddert voort in de ‘bubble‘ van het eigen gelijk, meent kolonel Lawrence Wilkerson. Hij werkte lang samen met voormalig minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell. Vertegenwoordigers van het gematigde Republikeinse standpunt. In zijn ogen maken Obama en zijn vertrouwelingen dezelfde fouten die president George Bush maakte. In een ultieme afzondering voor informatie die waarschuwt dat het alleen maar leidt tot meer vijanden. Dit bereikte afgelopen week een hoogtepunt -in de ogen van critici een dieptepunt- in de benoeming tot directeur van de CIA van de architect van de oorlogsvoering met drones John Brennan. Ondanks een filibuster van bijna 13 uur van de Republikeinse Senator van Kentucky Rand Paul.

Propaganda probeert de waarheid van de eigen luchtbel als waarheid te presenteren aan het grote publiek. Met medewerking van gevestigde media die afzien van kritiek en de bubble niet doorprikken. Tijdelijk wordt het onaannemelijke aannemelijk gemaakt. Maar geen enkele leugen is lang houdbaar. Media gaan door de wind als feiten te overduidelijk de andere kant op wijzen. In een andere ontwikkeling won klokkenluider Bradley Manning vorige week aan geloofwaardigheid. Toen-ie voor het eerst mocht spreken bleek de private die drie jaar lang in de media als een zielige idioot met persoonlijkheidsproblemen was voorgesteld een politiek bewuste burger met een geweten. Critici vinden het schandalig dat Mannings verklaring niet openbaar werd gemaakt door de overheid. Geweten ontbreekt in de regering-Obama. Vervreemd in de eigen ‘bubble’.

Foto: Burgerprotest op Facebook-pagina Save Bradley Manning. Burgers vereenzelvigen zich met Manning: ‘We Are Bradley Manning‘. Hier Linda Smee, moeder en leraar in Sydney, Australië.

Obama zwijgt op vragen over regels inzet drones

Senator Rand Paul zet het werk voort van zijn vader Ron Paul als eigenzinnige politicus die tegen imperialisme is. Hij vraagt president Obama en beoogd CIA-directeur John Brennan de volgende vraag: ‘Do you believe that the President has the power to authorize lethal force, such as a drone strike, against a US citizen on US soil, and without trial?‘. Zowel de president als Brennan weigeren de vraag te beantwoorden. Laat staan dat ze ‘nee‘ zeggen. Zolang Brennan de vraag niet direct en duidelijk beantwoordt zal Rand Paul het benoemingsproces in de Senaat procedureel trachten te vertragen. Hij schrijft: ‘Until you directly and clearly answer, I plan to use every procedural option at my disposal to delay your confirmation and bring added scrutiny to this issue.‘

De Democratische senator Mark Udall sluit zich aan bij de zorgen van Paul. Glenn Greenwald zet de groeiende tegenstand van beide partijen op een rijtje in zijn The Guardian-column. Het Witte Huis weigert het congres de juridische adviezen te overleggen die gerichte moorden met drones rechtvaardigen. Maar tegelijk manoeuvreert het zodanig dat de benoeming van John Brennan niet in gevaar komt, aldus de New York Times. In dat artikel zegt Virginia Sloan van de burgerrechtenbeweging de Constitution Project: ‘We have this drone war, and the American public has no idea what the rules are, and Congress doesn’t know much more.’

De Amerikaanse politiek focust nu op de inzet van drones tegen Amerikaanse burgers op Amerikaanse bodem. Veelzeggend wisselt Rand Paul in interviews zijn voorbeelden af: een terrasje in Parijs of in Boston waar het ineens raketten regent. Het gaat ‘m om de autoriteit van de uitvoerende macht om rechteloos burgers te doden. Niet als ze een directe dreiging vormen, maar wel als een rechtszaak ook mogelijk is. Dat terrasje kan ook in Amsterdam, Rotterdam of Utrecht liggen. Nu regent het nog geen Amerikaanse drones in Nederland. Maar over vier of acht jaar wellicht wel. Onder een nog oorlogszuchtigere president. Daarom is het ook in het Nederlands belang dat president Obama nu duidelijkheid geeft over de grenzen aan zijn macht.

Bloggers roosteren Obama terwijl de gevestigde media zwijgen

Het is een oud verhaal: de gevestigde media schurken tegen de macht aan en zijn te berekenend om kritisch te zijn. Ze verzaken hun plicht om de macht te  controleren. Cenk Uygur van The Young Turks memoreert dat president Obama in een Google Hangout met (conservatieve) bloggers kritische vragen krijgt over de inzet van drones en de rechtsstaat die journalisten van de gevestigde media hem nooit en te nimmer stellen.

Cenk Uygur en zijn jonge Turken hebben hun eigen positie. Met een online programma op YouTube en een programma op Current TV. Die los van elkaar staan. Omdat Al Gore Current TV heeft verkocht aan Al Jazeera English bezinnen progressieve programmamakers zich. Vinden ze elders onderdak? Bill Press vermoedt dat Al Jazeera alle bestaande programma’s zal vervangen. Uygur geeft zichzelf een bedenktijd van drie maanden om te zien wat Al Jazeera met Current TV doet. In dat spanningsveld zet Uygur zich af tegen de gevestigde media.

De tragiek van de hedendaagse media is het gebrek aan gelijktijdigheid. Afgezien van de uitwassen aan beide kanten is de situatie dat de nieuwe online media en blogs de goede mentaliteit hebben, maar de middelen en het bereik missen. Terwijl de gevestigde media de middelen en het bereik hebben, maar de goede mentaliteit om kritisch te zijn missen. Elk voorzien ze de nieuwsconsument op dit moment onvoldoende van nieuws.

Wat betekent zo’n Amerikaans onderonsje voor Nederland? Hoe dan ook een begin in de bewustwording van de Nederlandse media en politiek om zich te ontworstelen aan de mentale druk van de VS. President Obama en het huidige Amerika zijn immers geen voorbeelden die navolging verdienen in hun buitenlandse politiek. Het is hier herhaaldelijk gezegd, de lakmoesproef van de hervonden vrijheid van denken en het bereiken van de adolescentie is als de Nederlandse politieke klasse zich durft op te werpen als bemiddelaar in de zaak Assange. Minister Frans Timmermans moet ertoe in staat worden geacht als-ie van de VVD de ruimte krijgt.

Estelle Cruijff verdient aandacht van media. Of niet?

Zojuist vroeg ik iemand ‘Wie is in hemelsnaam Estelle Cruijff?‘ -‘De vrouw van Johan?’, was het zoekende antwoord. ‘Nee, hij is al jaren met Danny‘, wist ik met mijn laatste restjes straatwijsheid. -‘Google dan wie het is‘. ‘Goed idee, doe ik‘. Estelle Cruijff blijkt een nicht van Johan Cruijff te zijn, was getrouwd met voetballer Ruud Gullit en is bevriend met kickbockser Badr Hari. Dat laatste klinkt als een naam uit een Kuifjesalbum. Ze zou ook in films en televisieprogramma’s gespeeld hebben. Het was me allemaal ontgaan. Heb ik iets gemist?

Nog steeds weet ik niet wie Estelle Cruijff is. Het interesseert me ook welbeschouwd niet. Er wordt wel eens beweerd dat de mens als sociaal wezen enkel kan ontstaan in de relatie tot de ander. Maar Estelle lijkt voornamelijk te bestaan als gevolg van de relatie tot de ander. Wat ze zelf is wordt ondergeschikt. Mogelijk doe ik haar met deze constatering tekort. Maar dat komt dan door het geneuzel waaraan ze deelneemt.

Reken na: Estelle Cruijff dient een klacht in tegen Bram Moszkowicz. Moszkowicz noemt die aanklacht ‘absolute onzin‘. John van den Heuvel is boos op de raadsman van Estelle Cruijff. Kunt u het nog volgen? Nee, het is niet te volgen omdat het nergens over gaat. Non-nieuws overspoelt de media met nietszeggendheid.

Nog vorige week was er in zogenaamde serieuze media als nrc.next volop aandacht voor de scheiding van voetballer Rafael van der Vaart met zijn vrouw Sylvie. Deze namen zullen bij velen geen belletje doen rinkelen, maar de vraag ‘Wie zijn dat in hemelsnaam?’. Toch kan aandacht voor deze sterren uit het genre van sport en amusement onze werkelijkheid verklaren. Juist omdat er zoveel aspecten in samenkomen is het inzichtelijk om te achterhalen hoe selectie en verdringing in de media werken. Als het niet diep graaft is deze aandacht het tekort van de media. Media verzaken hun opdracht als controleur van de macht. Zolang serieuze media volop aandacht besteden aan de wederwaardigheden van Estelle Cruijff is in de journalistiek veel te winnen.

Foto: Estelle Cruijff

Over WikiLeaks, Julian Assange en de patstelling: een overzicht

Hoe zat het ook al weer met Julian Assange? De video van Infobytes.tv probeert een verklaring te geven voor enkele van de details met betrekking tot de beschuldigingen tegen Julian Assange. Het is ook gemaakt in de hoop de omstandigheden te verduidelijken die hebben geleid tot de huidige diplomatieke impasse. Losse eindjes, onwaarschijnlijkheden en een onlogische gang van zaken in Zweden waren eerder onderwerp van de Australische reportage ‘Four Corners‘. Zie ook de posting Sex, Leugens en Julian Assange: Four Corners. Het genre van de verklarende animatie wint aan kracht. Dit is ook leerzaam voor leden van de Tweede Kamer die willen bemiddelen, maar de feiten onvoldoende kennen. En denken dat Zweden de ideale rechtsstaat is.

Nederland wacht nog steeds rol als bemiddelaar in zaak Assange

De Zweedse, liberale EU-commissaris voor Binnenlandse Zaken Cecilia Malmström was van 2006 tot 2010 minister in de conservatieve regering-Reinfeldt. Die nog steeds regeert. In de marge van een ontmoeting met journalisten werd haar gevraagd naar de zaak-Assange. De voorman van WikiLeaks tegen wie op initiatief van Zweden in 2010 een Europees arrestatiebevel is uitgevaardigd zonder formele Zweedse aanklacht.

Malmström zegt dat Julian Assange gewoon naar Zweden moet gaan, ‘just go‘ om vragen te beantwoorden. De zorgen van Assange dat-ie vanuit Zweden uitgewezen wordt naar de VS wimpelt ze af als theoretisch: ‘I don’t think that would happen. That’s purely theoretical.’ Ze gelooft geen minuut dat-ie door de Zweden zal worden uitgeleverd naar de VS. Het tegendeel kan ze evenmin garanderen. Daarom zijn haar woorden vrijblijvend.

Australische diplomaten worden in een opinie-artikel in de Sydney Morning Herald geciteerd en geven een andere lezing van het vervolg. Ze zien evenals Malmström slechts een uitkomst, namelijk uitwijzing naar Zweden, maar een andere afloop. In tegenstelling tot haar achten ze uitwijzing naar de VS niet  theoretisch, maar goed mogelijk. Ze schetsen hoe WikiLeaks om die reden economisch wordt gewurgd door de VS.

Opmerkelijk genoeg zegt Cecilia Malmström niet dat de regering-Reinfeldt aan Assange de garantie zal geven dat-ie niet uitgeleverd wordt aan de VS als-ie naar Zweden komt. Aangetoond is dat de regering daarover het laatste woord heeft. Nog onlangs publiceerde ze samen met de Amerikaanse minister van Justitie Eric Holder een stuk over pedofilie. Als oud-minister moet ze goede contacten hebben in de regering Reinfeldt.

De VS hebben de langste adem en winnen de strijd als Europese landen het niet opnemen voor Assange. Zoiets verloopt volgens het boekje hoe een machtige speler met oneindige financiële middelen de publiciteit koopt en een kleine speler verplettert. Gevestigde media die eerst positief tegenover WikiLeaks stonden zijn stuk voor stuk overstag gegaan richting Amerikaanse regering. De VS hebben Assange gecriminaliseerd met een drieledig doel. Zijn verdediging tegen vage beschuldigingen die nooit geformaliseerd zijn kost hem al zijn middelen en energie, zijn inkomstenbronnen via Amerikaanse bedrijven zijn geblokkeerd en dat alles leidt weer de aandacht af van de mensenrechtenschendingen door de VS die WikiLeaks aan de orde heeft gesteld.

Wat doet Nederland met Den Haag als hoofdstad van het internationaal recht? Ons land laat kansen liggen om te bemiddelen. Niet om stelling te nemen in het geschil tussen Assange en de VS, maar om toe te zien op een eerlijke rechtsgang. Op 28 september stelde SP-kamerlid Harry van Bommel kamervragen over Assange en de positie van Nederland om te bemiddelen aan toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Uri Rosenthal. Op 25 oktober antwoordde de minister. Zijn antwoorden waren teleurstellend omdat-ie elk initiatief afhield en zelfs een verkeerde voorstelling van zaken gaf op een essentieel aspect, namelijk de garantie die de regering-Reinfeldt aan Assange kan geven. Frans Timmermans is opvolger van minister Rosenthal. De nieuwe minister en Nederland kunnen aan ambitie en geloofwaardigheid winnen als ze Nederland aanbieden als bemiddelaar.

Foto: Internationaal Gerechtshof. Tijdens een bezoek aan het Vredespaleis, de zetel van het Internationale Hof van Justitie, vertelt een moeder haar dochter over ‘Justicia’-een standbeeld van Justitie. Den Haag, 1950. Credits: UN Photo.