Geheime CIA-operatie met Chileens drugsgeld tegen Correa en Assange

Update 18 februari: Raffael Correa is herkozen als president van Ecuador. Contra-acties van de VS hebben niet geholpen. Als daar al sprake van was. Indirect verstevigt de herverkiezing de positie van Julian Assange. Na zijn herverkiezing deed president Correa een beroep op Europa om de zaak Assange diplomatiek te regelen. Assange zit verschanst in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen. Nederland, minister Frans Timmermans? 

Binnen de Reagan-regering ontstond in 1986 de Iran-Contra affaire. Inkomsten uit geheime wapenleveranties aan Iran dienden om de tegenstanders van de Nicaraguaanse Sandinisten, de Contra’s te financieren. Alles buiten de bestaande fondsen om. Later betuigde president Reagan spijt. Niemand verdween in de gevangenis.

Nu herhaalt de geschiedenis zich. De VS halen de blauwdruk van een operatie van 25 jaar geleden uit de lade. Iran wordt Chili, en Nicaragua wordt Ecuador. Maar met de opkomst van de nieuwe media is het de vraag of zo’n geheime operatie zich niet snel tegen de initiatiefnemers zal keren. Da’s in 25 jaar veranderd.

Voormalige Britse ambassadeur Craig Murray onthult de details op zijn blog. Op 22 oktober beweerde hij dat de CIA de Ecuadoriaanse president Raffael Correa wil lozen. Op 9 november kwam-ie met aanvullend bewijs. Craig Murray steunt Julian Assange als oud-diplomaat die zich nu als mensenrechtenactivist beschouwt. Murray wordt door de gevestigde Britse media als buitensporig beschouwd, terwijl Murray op zijn beurt de gevestigde journalistiek buitensporig acht in haar volgzaamheid en gebrek aan kritisch vermogen.

Onder leiding van minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton zouden de VS een illegaal project opgestart hebben om de regering-Correa te destabiliseren. Zodat hij niet herkozen wordt. In februari en april 2013 zijn er verkiezingen in Ecuador. Drugssmokkel via Chili ‘legaliseert’ de fondsen ter financiering van deze geheime operaties. Amerikaans ambassadeur in Ecuador Adam Namm ontkende Murrays beschuldiging van 22 oktober.

President Rafael Correa steunt Julian Assange in zijn strijd tegen de VS. Het plan van de VS is dat als er in Ecuador een rechtse president aan de macht komt het asielverzoek van Assange ingetrokken wordt. Deze moet vervolgens de Ecuadoriaanse ambassade in Londen verlaten. Via Zweden wordt-ie dan naar de VS getransporteerd waar hem eenzame opsluiting wacht. En de onmogelijkheid om zich nog ooit met WikiLeaks bezig te houden. Mensenrechtenactivisten verwijten de regering-Obama een heksenjacht tegen Assange en de vermeende klokkenluider Bradley Manning te voeren met voorbijgaan aan de universele mensenrechten.

Wat president Obama bezielt om publicitair zoveel risisco’s te lopen om de regering-Correa via een geheime operatie omver te laten werpen is een raadsel. De Chili-Correa affaire heeft het in zich om heel groot te worden en via negatieve publiciteit de regering-Obama voor lange tijd in de kern te beschadigen. Mogelijk is er een direct verband met het gedwongen aftreden van CIA-chef David Petraeus. Zeker is dat de aanleiding voor zijn aftreden, namelijk een buitenechtelijke affaire met Paula Broadwell niet het hele verhaal kan zijn.

De neo-conservatieve denker Francis Fukayama stelde in 1992 dat er een eind aan de geschiedenis was gekomen. In de laatste ontwikkelingen van de Chili-Correa affaire heeft-ie een nieuwe aanleiding voor de revisie van zijn gedachtengoed. Geschiedenis wordt gefabriceerd. Tevens kan-ie dan een update van het Bushiaanse neo-conservatisme geven dat door president Obama schimmig en wanhopig wordt omarmd.

Einde aan religie

In de jaren ’90 (vdve) praatte ik veel met vrienden over het einde van de religie. In navolging van Francis Fukuyama en zijn essay The end of history and the last man. Zoals Paul Scheffer in zijn bespreking zegt: Het wezen van de liberale democratie is dat de wil tot onderwerpen uit het domein van de politiek wordt verbannen. Dat projecteerden we op religie. In onze ogen een achterlijk iets. Folklore voor dummies. De tijd was gekomen dat religie zich terug zou trekken uit het publieke domein.

Wat zaten we ernaast. De opkomst van de islam kreeg publicitaire vaart door projecties van uiteenlopende partijen. Angsten, verlangens en beroepsperspectieven werden erop losgelaten. De islam werd eerder een luchtkasteel dan een realiteit. Dat ging hand in hand met een ethisch reveil van normen en waarden. Christelijke ethiek stond weer centraal. Onder Balkenende en Rouvoet stierf het trouwens een zachte dood in betutteling en afremmen. Het werd nooit positief.

Af en toe denk ik met weemoed aan ons optimisme van een goede 15 jaar terug. Is dat ons 1968? Was het nostalgie die me op 9 juni 2010 op de VVD deed stemmen? De minst moralistische partij die het meest zei te gaan voor vrijzinnigheid? Voor het eerst van mijn leven rechts stemmen, ik schrok er zelf van, maar als tegenwicht voor de politiek correcten en de christelijke kwezels zag ik geen andere weg.

Het antwoord op de desoriëntatie in het Westen en het moraal verval kent corrigerende antwoorden. Da’s een wetmatigheid. Volgens Scheffer werkt Fukuyama dat in zijn latere boeken uit. Het kiert tussen het vooruitgangsdenken van de liberale democratie en moreel reveil. Maar het idee van religie dat het enkel en alleen dit gat kan vullen is lachwekkend en loopt over van pretentie.

Natuurlijk heb ik niet echt iets tegen religie. Mij best dat het haar plek in de Nederlandse pluriformiteit inneemt. Maar soms is door alle tegenstroom een extreme koerswijziging nodig om in het midden uit te komen. Religie claimt niet alleen degenen die het inspireert, maar ook andersdenkenden. Da’s ongepast. Het niet kennen van haar grenzen is de zwakte van religie.

Foto: Kerkinterieur, Alabama of Tennessee, 1936 door Walker Evans