Is leiderschap van de krijgsmacht zo makkelijk toepasbaar op de samenleving als het Maverick Front van Martijn Dost suggereert?

Martijn Dost is sinds 2007 werkzaam bij het ministerie van Defensie, zo zegt hij op zijn site Maverick Front en op LinkedIn. Hij presenteert zich op deze video in uniform met op zijn baret het embleem van het Korps Luchtdoelartillerie. Dat geeft de indruk dat hij als militair in actieve dienst is, maar zijn rang wordt nergens genoemd. Niet op andere YouTube-videos of op zijn site. Een onderscheidingsteken van zijn rang is op de video onzichtbaar. Hij zegt als pelotonscommandant te hebben gediend, daarbij past de rang van luitenant of mogelijk kapitein. Uit zijn LinkedIn-profiel blijkt Dost een ‘opvolgend’ ofwel plaatsvervangend commandant te zijn. Bij die functie past niet de rang van officier, maar van onderofficier. Dus wachtmeester, wachtmeester 1e klasse of opperwachtmeester. Hij is gelegerd op de Luitenant-generaal Bestkazerne te Vredepeel in de Limburgse gemeente Venray en dient bij het Defensie Grondgebonden Luchtverdedigingscommando.

Dost profileert zich ook als ‘Eigenaar van training en coachingsbedrijf Maverick Front en oprichter van de Heroic mindsets podcast’. Dost geeft trainingen op het gebied van leiderschap. Maar onduidelijk is in hoeverre hij hierbij samenwerkt met de krijgsmacht of het ministerie van Defensie. Hij verwijst te pas en te onpas naar zijn militaire achtergrond. De suggestie die hij telkens wekt is dat het leiderschap van de krijgsmacht toepasbaar is op het leiderschap elders. Maar dat is gezien de andere omgeving en randvoorwaarden de vraag. Het is hetzelfde misverstand dat het leiderschap van het bedrijfsleven moeiteloos vertaald kan worden naar de politiek. Maar de eenduidigheid, betrekkelijke geslotenheid en hiërarchie van de krijgsmacht en het bedrijfsleven zijn niet toepasbaar op samenleving of politiek die gelaagde, opener, diverser en complexer zijn.

De betekenis van het Engelstalige woord ‘Maverick’ is divers. Het kan buitenbeentje of non-conformist betekenen, maar volgens Webster ook een ‘onafhankelijke persoon die niet meegaat met een groep of feest’. Het valt moeilijk in te zien dat iemand met die achtergrond de juiste instelling en empathie heeft om als leider het goede voorbeeld te geven. Het misverstand is dat een militaire commandant die voor zichzelf of zijn manschappen opkomt in alle omstandigheden een goede leider is. Wel in oorlogsomstandigheden, maar niet in een omgeving waar allerlei belangen tegen elkaar afgewogen moeten worden. In de samenleving dus.

Illustratief is de opstelling van de mariniers die weigeren om naar Vlissingen te verhuizen. Vanwege welzijn en sociaal beleid is er vanuit het Korps Mariniers zoals het nu lijkt een krachtige, succesvolle lobby gevoerd tegen verhuizing naar Zeeland. Maar is het goed leiderschap van de top van het Korps Mariniers als er gewonnen wordt op het gebied van de eigen secundaire arbeidsomstandigheden en zelfs van de positie van het eigen Korps, maar de slagkracht van de krijgsmacht als geheel ermee verzwakt wordt en de provincie Zeeland en de landelijke politiek hiermee een spaak in het wiel wordt gestoken die voor veel onrust en wantrouwen zorgt?

Foto: Schermafbeelding van ‘Martijn Dost; Trainer, Coach, Enthousiasteling’ op Maverick Front.

Trump maakt zich in Brussel bekend als president-gorilla

Doet het ertoe of president Trump zich gisteren in Brussel tussen NAVO-bondgenoten niet zozeer als idioot, oplichter of leeghoofd opstelde, maar als gorilla? Als een echo van Benito Mussolini. Maar dan als een lompe beer zonder gratie. Trump duwt de Montenegrijnse premier Milo Đukanović opzij en trekt zijn jasje recht. Het doet er niet langer toe. Trumps bluf is uitgewerkt omdat iedereen heeft geleerd met hem om te gaan. Hem te neutraliseren. Hij wordt niet langer serieus genomen. Hij stelt op zo’n ongenuanceerde en eenzijdige manier eisen aan Europese leiders -zonder iets terug te geven- dat er geen gezamenlijke lijn in te vinden is.

Voor Trump de gorilla schamen goedwillende Amerikanen zich rot na deze wanvertoning. Ook Trumps harde kern begint het te begrijpen en loopt langzaam weg. De president-gorilla heeft straks geen kleren meer aan.

Judy Dempsey over Nederlandse politici bij Oekraïne-referendum: ‘intellectuele luiheid en onverschilligheid’

Nog vier weken tot de verkiezingen. De campagne is tot nu toe van een tenenkrommende overbodigheid. Alleen marketing en tactiek. Wie gaat met wie, wie gaat niet met wie, wie is ijdel, wie heeft lange tenen, wie biedt het beste koopkrachtplaatje, wie krijgt het beste rapportcijfer van het CPB op onderdeel A, B, C, D, E, F enz. . Dat gaat het over. Het niveau van dwergen die op elkaar schouders klimmen en dan het idee hebben ineens geen dwergen meer te zijn. Maar dwergen zijn ze en blijven ze. Zonder enig zicht op de toekomst.

Hoofdredacteur Judy Dempsey van Carnegie Strategic Europe doet tegen Arnout Brouwer pittige uitspraken in een interview met De Volkskrant. Over de EU, de relatie van de EU met president Trump, Europese veiligheid, kanselier Merkel, de liberale wereldorde en de behoefte aan sterk leiderschap om dat overeind te houden. Leiderschap dat volgens Dempsey op dit moment te onzichtbaar is en zich niet sterk genoeg maakt om op te komen voor de waarden waar het voor zegt te staan. Wat de vraag oproept of het nog wel ergens in gelooft.

Over de opstelling van Nederlandse politici bij het Oekraïne-referendum is Dempsey hard: ‘De Nederlandse politici hebben er een zootje van gemaakt. Ze namen zelfs niet de moeite om te proberen de bevolking te overtuigen! Het was intellectuele luiheid en onverschilligheid jegens de burgers. ‘Jullie weten niet waar jullie het over hebben.’ Er is een publiek dat geïnformeerd wil worden. En dat erbij betrokken wil worden.’

Nederlandse politici zijn lui en onverschillig. Maar vooral gemakzuchtig, middelmatig en ondermaats. Zonder het te beseffen gevangen in de waan van de dag onder hun kaasstolp rond het Binnenhof die wordt verward met de werkelijkheid. Met als gevolg dat nu een politicus zonder concreet programma aan de kop gaat in de peilingen. En malcontenten zich in het bestel naar voren kunnen dringen zonder iets zinnigs toe te voegen. Dat is het niveau van dwergen. De ene helft vlucht weg in het cijferfetisjisme van details zonder hoofdlijn. En de andere helft schetst een onafgewerkte, vrijblijvende lijn zonder details. Nergens komen hoofdlijn en detail samen in een programma dat urgentie toont. Nergens worden de antwoorden voor de toekomst voorbereid.

Het heeft geen zin om het hoofd in de schoot te leggen. Burgers van Nederland moeten het doen met de politieke partijen die nu voorradig zijn. Hoewel ze veel gemeenschappelijke kenmerken van vervreemding en wereldvreemdheid vertonen, verschillen partijen wel degelijk onderling. Behalve de tweedeling van partijen die of de hoofdlijn of de invulling ervan verwaarlozen. De kiezer wil geïnformeerd worden. De kiezer wil serieus genomen worden. Niet door marketing, maar door elementaire informatie die partijen niet zelf vooraf filteren.

De kiezer wil weten wat partijen willen met Nederland en de EU. Hoe ze dat concreet in maatregelen omzetten. De kiezer wil dat politici geloof hebben in Nederland en die overtuiging in de praktijk tonen. Ondubbelzinnig en welomschreven uitleggen hoe ze het Nederlands belang willen dienen. De dwergen moeten kloten tonen.

Foto: Schermafbeelding van tweet van Arnout Brouwers met reactie, 20 februari 2017.

Bernie Sanders daagt het establishment uit. Net als Corbyn, Trump, Wilders en Tsipras

Donald Trump, Jeremy Corbyn, Geert Wilders, Alexis Tsipras en Bernie Sanders hebben veel gemeen. Naast het feit dat hun standpunten als dag en nacht verschillen. Verbaasd hen daar samen te vinden. Deze politici dagen het establishment uit, worden onderschat, hebben de gevestigde media tegen, zetten zich in hun partij of binnen het politieke spectrum van hun land af tegen de gevestigde politiek, zijn niet bang zich fel en radicaal uit te spreken, zijn vasthoudend en vinden waardering bij de kiezers. Hoewel Tsipras links gepasseerd wordt door een afscheiding van radicalen die Syriza verlaten hebben is zijn stellingname nog steeds relatief extreem.

Deels gaat het om outsiders die anders aan het eind van hun politieke loopbaan zouden staan: Corbyn is 66, Sanders 74 en Trump 69 jaar. Bij Wilders met 52 en Tsipras met 41 jaar is dat anders. Corbyn, Sanders en Trump voeren behalve een strijd tegen hun tegenstanders ook een strijd tegen hun eigen sterfelijkheid. Het is eerder voorgekomen. Konrad Adenauer was in 1949 al 73 jaar oud was toen hij Duits kanselier werd. Charles de Gaulle was in 1959 68 jaar toen hij president van Frankrijk werd. Winston Churchill werd in 1940 Brits premier op z’n 65ste. Ze hebben minder te verliezen en kunnen het zich veroorloven compromisloos te zijn.

Het is niet de vraag of Bernie Sanders een betere presidentskandidaat namens de Democratische partij is dan Hillary Clinton. Het gaat erom dat Sanders zich een weg naar binnen vecht en een kandidaat uitdaagt die de kandidatuur al in haar zak meende te hebben. Met steun van het partij-establishment en de media. Niet dus. Zo werkt het niet overal meer in de westerse politiek. Hoewel het met Trump, Corbyn en Trump slechts om enkelen gaat kan dit een begin van een ontwikkeling worden als anderen er een navolgbaar voorbeeld in zien.

Jeremy Corbyn biedt hoop en wanhoop. Een uitgesproken kandidaat voor Labour

Op 10 september sluiten de verkiezingen voor een leider van Labour. Er zijn vier kandidaten: Andy Burnham, Yvette Cooper, Jeremy Corbyn en Liz Kendall. Op 12 september worden de resultaten bekendgemaakt.

De links-radicale Corbyn voert de polls aan. Met 66 jaar is hij oud voor een nieuwe partijleider. Vergelijkbaar met de 73-jarige Democratische presidentskandidaat Bernie Sanders. Brandt bij de oudere generatie nog het heilig vuur van de jaren ’60 waar het bij veertigers en vijftigers gedoofd is in neo-liberalisme?

Dat Jeremy Corbyn het zo goed doet jaagt velen vrees aan. Onvrede over de koers van Labour geeft hem vaart. De andere drie kandidaten overtuigen niet. Andy Burham maakt nog enige kans. Corbyns opkomst wordt aangejaagd door het afgebladderde aanzien van de oud-premiers Tony Blair en Gordon Brown, en het mislukte leiderschap van Ed Milliband. Corbyn heeft in het verleden uitspraken gedaan over de NAVO die hem buiten het centrum plaatsen waar verkiezingen worden beslist. En gewonnen. Corbyn spreekt weliswaar vele burgers rechtstreeks aan, maar in de Labour partij heeft hij geen machtsbasis. Wat kan z’n effectiviteit in parlement en partij zijn als hij partijleider wordt? Corbyn lijkt net zo’n buitenbeentje als Donald Trump.

Het kan zijn dat Corbyn uiteindelijk de geschiedenis ingaat als aanjager voor maatschappelijke vernieuwing en de hoognodige herijking van het sociaal-democratische gedachtengoed, maar dat niet zelf kan uitvoeren omdat hij in electoraal opzicht te radicaal is. Er bestaat geen compromis tussen zijn anti-oorlogs retoriek en de pro-oorlogs retoriek van het politieke en militaire establishment zoals dat door David Cameron verwoord wordt. Zo raken ook de andere denkbeelden van Jeremy Corbyn buiten beeld. Dat is een gemiste kans.

Ibarra en WIFS: ‘Hebben vrouwen visie?’ bevestigt onjuist beeld

Hoogleraar leiderschap en organisatiekunde aan de van oorsprong Franse Handelsschool INSEAD de Cubaans-Amerikaanse Herminia Ibarra laat zich genuanceerd en helder uit over het vermeende gebrek aan visie van vrouwelijke leidinggevenden. Is het feit of perceptie, een kwestie van de macht van mannen over de omgeving, een cultureel verschil of echt een tekort bij vrouwen? De mogelijkheid dat vrouwelijke leidinggevenden meer visie hebben dan mannen laat Ibarra open. Zij spreekt vele malen genuanceerder dan de verklarende tekst bij dit filmpje op YouTube dat in clichés blijft hangen en zo een onjuist beeld bevestigt dat juist weerlegd wordt.

Het Nederlandse WIFS (Women in Financial Services) dat gaat voor ‘een betere balans tussen masculiene en feminiene waarden in de financiële sector’ doet hetzelfde in de publiciteit van het evenement ‘Hebben vrouwen visie?’ op 3 september 2015 in Amsterdam. Het gaat voorbij aan de nuanceringen van Ibarra die een van de sprekers is en zegt over onderzoeken onder mannelijke en vrouwelijke leidinggevenden: ‘Hieruit blijkt dat vrouwen op een set geselecteerde criteria gelijk of beter scoren dan hun mannelijke peers …. behalve op het punt van visie.’ WIFS weet door Ibarra uit te nodigen dat dit cliché weerlegd is en door haar op het evenement een prominente plek te geven wil WIFS blijkbaar dat dit cliche weerlegd wordt. Door het cliché als uitgangspunt te nemen bevestigt WIFS echter toch het onjuiste beeld dat leidinggevende vrouwen minder visie hebben. Een ander cliché is dat mensen met een gebrekkige visie beter de oogarts kunnen raadplegen.

Foto: Schermafbeelding van aankondiging evenement ‘Hebben vrouwen visie?’ door WIFS.

PvdA beantwoordt domheid Wilders met eigen domheid. En emotie

Hoe dom kun je zijn als politici? PvdA-bestuurder Fouad Sidali en minister Lodewijk Asscher bewijzen in reactie op een uitspraak van Geert Wilders over Marokkanen hun domheid. Ze beantwoorden Wilders’ domheid met hun eigen domheid. Niets voor niets wordt de huidige generatie politici niet als zeer talentvol gezien.

Lid van het hoofdbestuur van de PvdA Sidali vergeleek gisteren Wilders met Hitler in een tweet:‘Hitler is onder ons. In de gedaante van Geert Wilders. Hitler vond ook dat er minder Joden moesten zijn. Opdat we nooit zullen vergeten.’ Sidali nam deze uitspraak onder druk terug: ‘De vergelijking die ik maakte is ongepast en had ik niet mogen maken.’ Hij gaf als verklaring dat het kwam door de emoties die Wilders’ uitspraak bij hem opriep. Minister Lodewijk Asscher geeft een stemadvies aan de Hagenaars dat morgen in de regionale bladen van Wegener verschijnt. Hij vindt wat Wilders zei ‘schandalig’. Het is ongebruikelijk dat kabinetsleden een stemadvies tegen een andere partij afgeven. Diederik Samsom doet ook een duit in het zaakje met een tweet:

Er resteert geen rooskleurig beeld van de Nederlandse politiek. Leiders van een belangrijke partij als de PvdA laten zich ogenschijnlijk overmannen door emoties door een uitspraak van Wilders. De partij laat zich ‘framen’ door Wilders’ agenda over islam, integratie en immigratie. Van de ene kant is het onbegrijpelijk dat de PvdA zulk grof geschut inzet tegen de PVV die slechts in Den Haag en Almere meedoet aan de verkiezingen. Op 19 maart zijn de echte concurrenten van de PvdA D66, lokale partijen en VVD. Begrijpelijk is dat de PvdA elke aanleiding aangrijpt om de aandacht af te leiden van de eigen politiek die weinig steun geniet. Het gaat met de PvdA niet goed in peilingen, niet goed in het programma en niet goed met de partijleider die rancuneus en oncontroleerbaar overkomt. De PvdA van Samsom kan geen koers vinden tussen VVD en SP en oogt kleur- en stuurloos. Oorlogskleuren die het opschildert in antwoord op Geert Wilders verhullen de eigen fletsheid niet.

Foto 1: Tweet van Geert Wilders, 14 maart 2014.

Foto 2: Tweet van Diederik Samsom, 14 maart 2014

Verklaring van Montevideo voor een vrij internet. Lukt dat?

Techdirt combineert drie verhaalstrengen tot een nieuwe ontwikkeling. Het gaat om het toekomstige bestuur van het internet, de onthullingen over de NSA-spionage die duiden op economische spionage (Petrobras) en de krachtige reactie van de Braziliaanse regering daarop. Over het beheer van internet nemen de belangrijkste internetorganisaties volgens IGP (Internet Governance Project) eensgezind afstand nemen van de VS: ‘With striking unanimity, the organizations that actually develop and administer Internet standards and resources initiated a break with 3 decades of U.S. dominance of Internet governance’. Vraag blijft wel hoe dan anders de onafhankelijkheid van regeringen gewaarborgd kan worden. Zonder de VS te noemen hebben de belangrijkste spelers de verklaring van Montevideo opgesteld. Maar het signaal is duidelijk. Weg van de VS, weg van de NSA.

Foto: Schermafbeelding van de Engelstalige tekst van de Verklaring van Montevideo. 14 oktober 2013.

Benoeming burgemeester Utrecht: een kwestie van perspectief

Update 5 november: Naar verluidt heeft de Utrechtse raad vanmiddag unaniem Jan van Zanen (VVD) als burgemeester van de Domstad voorgedragen. Hoe dan ook een spel van partijpolitiek.

‘De vertrouwenscommissie was de ingebakken weeffout bij de benoeming van Wolfsen. Elke partij uit de raad mocht een vertegenwoordiger leveren. De grotere PvdA en GroenLinks legden meer gewicht in de schaal. Zo’n groep raadsleden denkt ondanks onderlinge verschillen in dezelfde politiek-bestuurlijke richting. Van de 22 sollicitanten in Utrecht waren er 9 partijloos. Deze laatsten moeten bij voorbaat kansloos worden geacht bij een vertrouwenscommissie die gefocused is op politiek en politieke partijen. Want de partijen zitten aan de knoppen van de banenmachine en bedienen alleen zichzelf. Dat bleek overduidelijk in Utrecht.’ Zo schreef ik ruim 2 jaar geleden over de benoeming van Aleid Wolfsen (PvdA) in ‘Weeffout Wolfsen: een reconstructie‘.

De vijf partijlozen die zich deze keer aanmeldden zijn bij voorbaat kansloos, hoe goed ze ook zijn. Ze staan buiten de lobby van grote partijen waar wordt beslist. Is het deze keer een krachtmeting, uitruil en geheime creditering tussen de VVD en de PvdA met hun kandidaten Jan van Zanen en Agnes Jongerius? Het lijkt erop, maar moet ongenoemd blijven. De montage van de macht mag door het publiek niet gezien worden.

‘Procedure burgemeester Utrecht is het media-circus voorbij‘, zo kopt Binnenlands Bestuur. De kop is geen feit, maar de mening van de Haarlemse burgemeester Bernt Schneiders (PvdA). Hij spreekt als voorzitter van het Nederlands Genootschap van Burgemeesters en wil kennelijk geen ruis die de lobby van de grote partijen doorkruist. Daarom z’n schot voor de boeg. BB merkt op dat deze week de sollicitatieronde gesloten is.

BB maakt een onderscheid tussen ‘een aantal kandidaten [dat] zelf de publiciteit zocht‘ en ‘meer serieuze kandidaten die zich eraan stoorden dat ze werden genoemd’. Schneiders verbindt dat half-afkeurend en half-berustend met de gekozen burgemeester: ‘Dit is een voorbode van wat ons te wachten staat als de gekozen burgemeester er ooit komt. Het betekent in ieder geval wel dat de benoeming onder de bevolking leeft’. Zowel het een als het ander is echter de vraag. ‘We hoeven de gekozen burgemeester niet enorm te vrezen, zo suggereert de ervaring in relatief sterk op Nederland gelijkende Duitse deelstaten als Noordrijn-Westfalen‘, zo meent bestuurskundige Frank Hendriks. Hij voegt toe: ‘Degenen die rampspoed voorspellen overdrijven schromelijk. Tegelijkertijd zien we dat de veronderstelde voordelen nu ook weer niet voor het oprapen liggen. Na een eerste en incidentele opleving zakt de verkiezingsopkomst doorgaans weer terug naar normaal.‘

Schneiders meent dat het ‘mediacircus‘ nu voorbij moet zijn. Hij reduceert dat tot de vertrouwenscommissie: ‘Voor alle professionals die de lijst onder ogen hebben gekregen geldt immers strikte geheimhouding, lekken uit de vertrouwenscommissie is strafbaar‘. Schneiders gaat eraan voorbij dat het ‘mediacircus‘ uit meerdere bronnen gevoed kan worden. Partijloze kandidaten die weten dat ze volgens de Nederlandse democratische traditie kansloos zijn kunnen er belang bij hebben om het publicitaire vuurtje op te stoken. Schneiders denkt vanuit de grote partijen die het onder elkaar regelen en eist van anderen instemming met deze weeffout.

Artikel 61 van de Gemeentewet beschrijft hoe de benoeming van de burgemeester in z’n werk gaat. De raad stelt een vertrouwenscommissie met leden uit de raad samen die gesprekken voert met kandidaten. Alles gebeurt in beslotenheid. De commissie heeft zich te houden aan de profielschets die de raad zelf opgesteld heeft. René Kuiper van GroenRechts is vanwege de geheimhouding en het feit dat-ie weinig steun kreeg begin juli uit de vertrouwenscommissie gestapt. In een persbericht schreef-ie: ‘De fractie van Groen Rechts staat niet toe dat de benoeming van de burgemeester op een achterbaks politiek spelletje zal uitdraaien’. 

Foto: Schermafbeelding van stereokaart Utrecht met Oude Gracht en Stadhuis, 1910

Achterkamertjespolitiek in vertrouwenscommissie Utrecht

‘De vertrouwenscommissie was de ingebakken weeffout bij de benoeming van Wolfsen. Elke partij uit de raad mocht een vertegenwoordiger leveren. De grotere PvdA en GroenLinks legden meer gewicht in de schaal. Zo’n groep raadsleden denkt ondanks onderlinge verschillen in dezelfde politiek-bestuurlijke richting. Van de 22 sollicitanten in Utrecht waren er 9 partijloos. Deze laatsten moeten bij voorbaat kansloos worden geacht bij een vertrouwenscommissie die gefocused is op politiek en politieke partijen. Want de partijen zitten aan de knoppen van de banenmachine en bedienen alleen zichzelf. Dat bleek overduidelijk in Utrecht.’ Zo schreef ik bijna 3 jaar geleden over de benoeming van Aleid Wolfsen (PvdA) in ‘Weeffout Wolfsen: een reconstructie‘.

Na onhandig optreden in de publiciteit en kritiek van onder meer Diederik Samsom en de Jonge Socialisten houdt Wolfsen het voor gezien. Hij ambieert geen tweede termijn. Gevolg is dat er een vacature voor het burgemeestersambt van Utrecht is. Gebruik is dat een vertrouwenscommissie samen met de Commissaris van de Koning een profielschets opstelt. Een voorlopige profielschets is door een vertrouwenscommissie in oprichting opgesteld. Opzet is om de nieuwe burgemeester per 1 januari 2014 te benoemen.

Er is onenigheid in de vertrouwenscommissie. René Kuiper van GroenRechts heeft zich teruggetrokken. In een anonieme stemming over de leden van de commissie kreeg-ie 20 van de 45 stemmen tegen. Hij concludeerde daaruit niet welkom te zijn. Achterliggende reden lijkt de geheimhouding, in een persbericht schreef Kuiper: ‘De fractie van Groen Rechts staat niet toe dat de benoeming van de burgemeester op een achterbaks politiek spelletje zal uitdraaien.‘ De tegenstemmers die zich niet bekend willen maken bevestigen het gelijk van Kuiper dat achterkamertjespolitiek floreert in Utrecht. Vertegenwoordigers van D66, SP en CDA verwijten de tegenstemmers kinderachtig gedrag. SP ziet er een onderlinge afrekening tussen raadsleden in, CDA vraagt of de tegenstemmers zich bekend maken en D66 ziet er ondersteuning voor de gekozen burgemeester in.

Het gaat niet om René Kuiper of GroenRechts, een splinterpartij in de Utrechtse raad. Het gaat erom dat de procedure met de vertrouwenscommissie in Utrecht voor de tweede keer op rij merkwaardig en niet foutloos verloopt. Door zowel het gebrek aan openheid en de politiek-bestuurlijk focus die gestuurd wordt door partijpolitiek belangen van de grootste Utrechtse partijen GroenLinks, PvdA en VVD kondigt zich de volgende ramp aan. In de Nederlandse verhoudingen kruipt er nog eerder een kameel door het oog van de naald dan dat politieke partijen hun claims op functies in het openbaar bestuur opgeven. Die ze als hun eigendom zien.

Foto: Trap in Utrechtse stadhuis, architectenbureau Miralles Tagliabue EMBT