Bladna.nl gebruikt een vermoeden over naamsverandering van Irina Shayk om te spreken over ‘de heersende islamhaat in de wereld’

Bladna.nl is een online uitgave van het bedrijf Websil dat in het Marokkaanse Rabat is gevestigd. Bladna.nl is de Nederlandstalige versie van het Franstalige Bladi.net dat zich afficheert als ‘de eerste virtuele gemeenschap in Marokko’. Hoofdredacteur van Bladna.nl is Saïd Amraoui. Het afficheert zich op haar beurt als ‘belangrijkste nieuwswebsite voor Marokkanen in Nederland en België’. Er is nauwelijks nieuws over die landen op te vinden.

Amraoui is ook verbonden aan Hadjinfo. Dat is een informatieplatform voor de moslimgemeenschap in Nederland en België dat de pelgrimstocht naar Mekka omvat. Het heeft een islamitisch karakter en werkt samen met de Saoedische overheid, maar ook met reisbureaus. Hadjinfo is een project van Atlasbridges.nl dat zegt als missie te hebben ’te zoeken naar Marokkaanse en Arabische islamitische karakteristieken’.

Door de persoon Saïd Amraoui zijn dus Bladna.nl, Hadjinfo en Atlasbridges.nl verbonden. Op deze organisatie lijkt het uitgangspunt van de door beschuldigingen van seksueel overschrijdend gedrag van zijn voetstuk gevallen islamitische denker Tariq Ramadan van toepassing. Namelijk dat hij de moderniteit naar de islam brengt, maar niet de islam naar de moderniteit. Hij was tot zijn ontslag in 2009 verbonden aan de Erasmus Universiteit als gasthoogleraar en bij de gemeente Rotterdam als ‘bruggenbouwer’. Het is vergelijkbaar met de EO dat zich aansluit bij de tekenen van de tijd, maar tegelijk doelbewust de identiteit van een eigen religieuze zuil nastreeft. Ofwel, het moderniseert de vorm, maar niet de inhoud van waaruit het zich blijft voeden.

Het kan dat Atlasbridges welgemeend probeert ‘interactie tussen allochtonen en autochtonen te vergroten om wederzijdse interesse en begrip te stimuleren en zo structurele veranderingen aan te brengen daar waar het noodzakelijk blijkt te zijn’. Maar dit geeft ook gelijk de beperkingen aan van deze visie. Want het ter discussie stellen van de islamitische dogmatiek zal nooit noodzakelijk worden geacht. Deze islamitische organisaties in een modern jasje proberen de moslims in Nederland en België op een indirecte manier vast te houden. Men kan zich afvragen of partners van Hadjinfo, zoals de Rijksuniversiteit Groningen en het Tropenmuseum (NMVW) dit beseffen en waarom ze hieraan nog steeds denken mee te moeten werken. In een eerste fase van emancipatie kan dit een streven zijn dat steun verdient, maar na verloop wordt het een gevangenis die moslims opsluit in een eigen reservaat binnen de open, pluriforme samenlevingen van België en Nederland.

Hoe de islamiserende apartheid werkt bij Bladna.nl maakt een artikel van 4 augustus 2020 over het van oorsprong Russische model Irina Shayk (artiestennaam) duidelijk. Zij heet voluit Irina Shaykholislamova.

Het oorspronkelijke artikel van 3 augustus 2020 van Bladi.net over Irina Shayk bevat de volgende passage:

Terwijl Bladna.nl praat over ‘de heersende islamhaat in de wereld’ heeft Bladi.net waarop Bladna.nl zich baseert het over ‘een “wereldwijde oorlog tegen het terrorisme”, waarbij sommige mensen in anti-moslim paranoia leefden.’ Bladna.nl baseert de uitspraak van ‘heersende islamhaat in de wereld’ niet op het artikel van Bladi.net dat genuanceerder is en de belangrijke beperking geeft dat ‘sommige mensen’ in anti-islam paranoia leefden. Het gebrek aan nuancering van Bladna.nl wordt er nog vreemder op als we kijken naar het artikel in Le Monde waar Bladna.nl naar verwijst en dat blijkbaar de primaire bron is voor de berichtgeving van de artikelen in Bladna.nl en Bladi.net. De koppen van beide Marokkaanse media benadrukken dat Shayk werd gedwongen de islam uit haar naam te verwijderen, terwijl Le Monde het er in de kop bij laat wat de ‘echte naam’ van Shayk betekent. Het wordt er trouwens nog gecompliceerder op omdat Irina Shayk slechts een vermoeden en geen bewijs heeft dat haar volledige naam de reden voor de geweigerde toelating in de VS was.

In vertaling zegt Le Monde: ‘Ze probeerde een jaar lang tevergeefs een visum voor de Verenigde Staten te krijgen, maar realiseerde zich dat haar achternaam, “Leider van de  Islam”, de oorzaak was. Dit is de tijd van de “wereldwijde oorlog tegen het terrorisme”, die vaak overgaat in antimoslim paranoia’. De versie van Bladi.net komt overeen met die van Le Monde, waarbij eerstgenoemde het specifieker maakt door het te hebben over ‘sommige mensen’ terwijl Le Monde het algemeen houdt. Hoe dan ook wijkt de versie van Bladna.nl op het aspect van de reden voor Irina Shayks weigering om in de VS toegelaten te worden af van de versies van Bladi.net en Le Monde. Bladna.nl introduceert zonder dat daarvoor in beide artikelen een reden te vinden is de veroordelende en niet onderbouwde uitspraak over ‘de heersende islamhaat in de wereld’.

Daarnaast is het al een eeuw normaal dat publieke figuren die in de VS een carrière in de kunsten of de amusementsindustrie nastreven hun naam aanpassen. Zoals Irina Shayk deed. Het geldt overigens ook niet-publieke individuen. Dat kan door de naam te veramerikaniseren, te versimpelen of op te poetsen zodat die aansprekender, herkenbaarder en beter uitspreekbaar wordt. Dat betreft immigranten en leden van etnische minderheden die in de VS zijn geboren. De onlangs overleden acteur Kirk Douglas heette oorspronkelijk Issur Danielovitch Demsky, jazzsaxofonist Stan Getz werd geboren als Stanley Gayetsky en de Egyptische acteur Omar Shariff als Michel Demitri Shalhoub. Uitzonderlijk is de naamaanpassing van Irina Shaykholislamova niet.

Foto’s 1 en 4: Schermafbeelding van delen artikel ‘La top-model russe Irina Shayk, de son vrai nom « Chef de l’Islam »’ van 2 augustus 2020 op Le Monde:

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘Irina Shayk gedwongen Islam uit naam te halen’ van 4 augustus 2020 op Bladna.nl.

Foto 3: Schermafbeelding van deel artikel ‘Irina Shayk contrainte d’effacer l’islam de son vrai nom’ van 3 augustus 2020 op Bladi.net.

Kauffmann verklaart de affaire Ramadan voor een Angelsaksisch publiek. Kunnen vrouwen de islam helpen emanciperen?

In een opinie-artikel in The New York Times gaat de Franse journaliste Sylvie Kauffmann in op de affaire Tariq Ramadan. Deze 55-jarige Zwitsers-Franse islamoloog zou twee vrouwen verkracht hebben, van wie alleen Henda Ayari zich bekend heeft gemaakt. Kauffmann merkt op dat het voor vrouwen al lastig is om hun recht te halen in een kwestie van seksuele intimidatie of verkrachting, maar dat dat binnen islamitische kringen extra moeilijk is. Waarom hebben ze als moslimvrouwen aanleiding gegeven? Ramadan wordt in bescherming genomen door moslims, maar ook door linkse, academische kringen die in de bres springen als er ergens islamkritiek klinkt. Bijvoorbeeld bij het uitkomen van de film Beauty and The Dogs (‘Aala Kaf Ifrit’) van de vrouwelijke regisseur Kaouther Ben Hania over de 20-jarige studente Mariam die verkracht wordt door twee politieagenten en veel moeite moet doen om een aanklacht in te dienen. Of als kritiek op de aanrandingen van vrouwen in Keulen in de Nieuwjaarsnacht 2016. De Algerijnse publicist Kamel Daoud verklaarde dat als ‘de seksuele ellende van de Arabische wereld’. Hij werd vervolgens beschuldigd van ‘Oriëntalistische clichés’.

Kauffmann constateert dat de seksuele revolutie die in de 20ste eeuw westerse vrouwen bevrijdde in de moslimwereld nog moet plaatsvinden.  Behalve in Tunesië waar een soort islam-democratie wordt opgebouwd is de Arabische Lente overal tot stilstand gekomen. Of zelfs gerestaureerd met nieuw conservatisme.

Kauffmann citeert een voormalige islamdeskundige van het Ministerie van Binnenlandse Zaken Bernard Godard die in het weekblad L’Obs over het gedrag van Ramadan verklaarde dat hij ‘maîtresses had, sites raadpleegde, dat aan het einde van zijn lezingen meisjes naar het hotel werden gebracht, dat hij sommigen uitnodigde om zich uit te kleden, dat sommigen zich verzetten en dat hij gewelddadig en agressief kon worden.’ Godard voegt toe (zie ook hier) verbijsterd te zijn over de beschuldiging van verkrachting waar hij nooit over had gehoord. Maar het lijkt een voorstelbare stap van Ramadans omgang met vrouwen die Godard schetst naar de verkrachtingen. L’Obs brengt het verhaal groot en noemt het een onderzoek naar de val van een goeroe. 

Kauffmann eindigt positief met een verwijzing naar de noodzaak van veranderingen in de moslimwereld waarbij vrouwen een hoofdrol kunnen spelen. Ook om de hypocrisie en de gemankeerde omgang met seksualiteit van een schizofrene samenleving te veranderen. Vrouwen hebben door hun ondergeschikte positie het meest te winnen bij zo’n verandering en het ontmaskeren van de ‘obscuranten’ die de islam misbruiken vanwege de macht die het oplevert. Tariq Ramadan is niet het laatste voorbeeld van een valse profeet. Er is wellicht tegen beter weten in de hoop dat het goedkomt met de moslimwereld. Kauffmann: ‘Ironisch genoeg was deze wereld van religieuze dogma’s over seksualiteit eens een heel andere wereld. Tien eeuwen geleden, schrokken de Arabische erotica geschreven door religieuze hoogwaardigheidsbekleders en verfijnde woordenboeken van seks het Westen. Zes decennia geleden droegen vrouwen minirokjes in Kabul en in Tunis.’

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘A Toxic Mix: Sex, Religion and Hypocrisy’ van Sylvie Kauffmann in The New York Times, 13 november 2017.

Foto 2: L’Obs,’Tariq Ramadan, la chute d’un gourou’, 8 november 2017.

Joseph Stiglitz neemt afstand van Marine Le Pen. Hij acht haar ongeschikt als president

Hoe de Franse presidentskandidaat Marine Le Pen te stoppen? Ze loopt goede kans de laatste ronde te halen. Net als Donald Trump neemt ze het niet zo nauw met de feiten, hoewel ze die wel beter lijkt te kennen. Er is een twitterstormpje opgestoken door de linkse econoom en Nobelprijswinnaar Joseph E. Stiglitz die afstand neemt van Le Pen omdat ze hem voor haar karretje spande. De Franse Huffington Post doet er verslag van in een bericht. Stiglitz is weliswaar net als Le Pen kritisch over het globalisme, maar niet anti-EU of anti-westers.

Met 24 andere economen heeft Stiglitz een brief in Le Monde gepubliceerd die onder meer zegt: ‘Het Europese systeem (‘La construction européenne’) is van vitaal belang, niet alleen om de vrede op het continent te handhaven, maar ook voor de economische vooruitgang van de lidstaten en hun politieke macht in de wereld.’ Dat staat haaks op Le Pens streven om Frankrijk de EU te laten verlaten  (‘Frexit’). Volgens de economen zal dat de stabiliteit van de EU en Frankrijk beschadigen. Schrijnend is Stiglitz’ tweet waarin hij opmerkt joods te zijn en dat zijn vrouws familie Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog verliet: ‘(..) I am Jewish and my wife’s family fled France during the war.’ Het racisme en anti-semitisme van het Front National komen bovenop het nationalisme en het anti-Europese sentiment dat Le Pen exploiteert. Gevoegd bij een slecht economisch beleid zal dat niemand in Frankrijk duurzaamheid bieden. In het verstikkende en verziekte politieke Franse klimaat is het een Amerikaan als Stiglitz die met argumenten aantoont dat Marine Le Pen ongeschikt is als president.

Foto: Schermafbeelding van tweets van Joseph Stiglitz, 18-19 april 2017.

Plasterk staat debat over spionage in de weg. Graag over de inhoud

Politiek is duidelijk. De oppositie doet aan oppositie. Hoewel dat tegenwoordig in de landelijke politiek minder duidelijk is dan voorheen. Met een ‘gedogende’ oppositie van D66, CU en SGP die tegen de coalitie van VVD en PvdA aanleunt. Maar Ronald van Raak van de SP is echte oppositie. Hij lust minister Ronald Plasterk rauw.

Van Raak heeft gelijk dat Plasterk een flutverhaal heeft. Dat zal Plasterk diep in z’n hart ook zo vinden. De beantwoording door de ministers Plasterk en Hennis over het verzamelen van 1,8 miljoen gegevens van telefoongesprekken roept vragen op. Morgen is het kamerdebat. De positie van Plasterk staat ter discussie omdat-ie in oktober en november 2013 in de media niet de waarheid heeft gesproken over wie de 1,8 miljoen gegeven verzamelde: de NSA of de Nederlandse veiligheidsdiensten. Plasterk meende de NSA, maar nu geeft-ie toe dat de gegevens door de Nederlandse diensten zijn verzameld. Hij weet dat al sinds 22 november.

Naast wat Van Raak en commentaren in de media over de zogenaamde verdedigingslinie van minister Plasterk zeggen, zoals RTL’s Pieter Klein: ‘Het werk van inlichtingen- en veiligheidsdienst is geheim, en omdat het staatsgeheim is, kan ik er niets over zeggen‘ valt er op die beantwoording nog meer af te dingen. Bijvoorbeeld over de claim dat in oktober 2013 nog niet uit de media bleek dat er ook metadata waren vastgelegd door de inlichtingsdiensten. Da’s te rigoureus en interpreteert het artikel in Le Monde te eenzijdig. Zie hier.

Zelfs als blijkt dat Plasterk geen voldoende grip op de materie heeft en de Tweede Kamer door onkunde, onbegrip of moedwil onvolledig heeft geïnformeerd is-ie nog niet belangrijk genoeg om onderwerp van een kamerdebat te zijn. Hoewel het daar wel op uit zal draaien. Partijpolitiek kan ook afleiding zijn. De focus zou moeten liggen op de rechtmatigheid en de doelmatigheid van de operaties van de inlichtingendiensten AIVD en MIVD. Het ongelukkige optreden van Plasterk vergemakkelijkt het feit dat zijn positie dient als rookgordijn om de transparantie over de geheime diensten te verhinderen. Hij vangt de kogel op. Blijft-ie leven?

ANP oordeelt dat Assange niet wordt vervolgd. Is dat nieuws?

Persbureau ANP legt het wereldnieuws uit aan de Nederlanders. Dat leidt soms tot nieuws dat geen nieuws is. Of anders in elkaar zit dan het ANP denkt. Neem het bericht over Julian Assange dat aanklagers in de VS zijn vervolging zouden staken. Het ANP baseert zich op een bericht in The Washington Post van 26 november.

Media nemen het bericht over en gaan ermee aan de haal. ‘Assange niet vervolgd in VS’, kopt de NOS. Omroep Brabant en het RD koppen ‘Aanklacht tegen Assange gestrand‘. Maar die kop dekt de onvolledige lading niet. Want zo zegt het RD in datzelfde bericht: ‘Een panel van onderzoekers, een grand jury, moet bepalen of er reden tot strafvervolging is. Het is onduidelijk of dat team al tot een conclusie is gekomen en of justitie daar dan iets mee doet.‘ Hoezo dan ‘Aanklacht tegen Assange gestrand‘? WikiLeaks-woordvoerder Kristinn Hrafnsson is in de Post sceptisch over de verklaringen van de regering-Obama. Hij haalt het ANP-bericht niet.

Sari Horwitz voert in de Post allerlei ‘officials‘ op met een onduidelijke status. Duidelijk is dat ze geen officieel standpunt weergeven. Ze onderstrepen dat er door het Amerikaanse ministerie van Justitie nog geen formele beslissing over Assange is genomen. Wat zowel betekent dat ‘officiële officials‘ niet toegeven dat er een aanklacht tegen Assange is als dat die wordt gestaakt. Zodat er zonder onderbouwing hooguit in termen van waarschijnlijkheid, verwachtingen en wensen gesproken kan worden. Officieel valt er niets nieuws te melden.

Het schort al ruim drie jaar aan duidelijkheid over de geheime aanklacht door een grand jury in Virginia tegen Assange. Juist omdat het geheim is. De ‘officials‘ die de Post citeert herhalen wat nu al ruim drie jaar bekend is. Namelijk dat er geen grond voor een aanklacht tegen Assange is en dat als Assange aangeklaagd wordt Bob Woodward of gevestigde media als de New York Times, The Guardian, Le Monde, Der Spiegel of El Pais ook aangeklaagd dienen te worden. Ik merkte die observatie die breed gedeeld werd hier al eind 2010 op. Tevens verklaren ze dat het geheime onderzoek naar Assange op de rol blijft staan (‘remains impaneled‘). 

De betekenis van het ANP-bericht is dat het oud nieuws oppoetst en als nieuw verkoopt. Dat wordt mogelijk door de publiciteit voor Edward Snowden en de NSA-spionage, en de onhoudbare situatie dat Assange en WikiLeaks nu al 1084 dagen door de regering-Obama zonder aanklacht -waar dan ook ter wereld- politiek en economisch worden tegengewerkt. Het perspectief in de zaak Assange wijzigt omdat ‘het nieuwe kwaad’ ‘het oude kwaad’ verdringt. ANP vertaalt dat en laat oud nieuws het nieuws verdringen. Zonder begrip van zaken.

Foto: Affiche met Julian Assange voor de Ecuadoriaanse ambassade in Londen, 2012.

Blokkades en herinneringen bemoeilijken interventie Syrië

De Britse premier David Cameron leed gisteren een zware nederlaag in het parlement. Britse strijdkrachten doen onder geen enkele voorwaarde mee aan een interventie. Hoewel achter de schermen hulp kan worden verleend. SKY News concludeert dat de Franse president François Hollande hieruit heeft afgeleid dat Franse militaire deelname onwaarschijnlijk wordt. Maar in Le Monde verklaarde Hollande vanochtend juist dat de gifgasaanval niet ongestraft kan blijven. De Fransen zetten het hoogst in op een diplomatieke oplossing. Het past niet bij de Franse trots om in het openbaar te zeggen dat het zich laat leiden door wat Britten doen.

Gevolg kan zijn dat de VS er alleen voor komen te staan. Mogelijk aangevuld met gelegenheidspartners voor de publiciteit. Ze leggen weinig gewicht in de schaal. President Obama zit nu klem met z’n uitspraak over een rode lijn die door de Syrische regering overschreden wordt bij gebruik van chemische wapens. Vanwege zijn eigen geloofwaardigheid wil Obama militair optreden. Maar vraag is met welk mandaat hij dat wil doen. Dat ontbreekt, zelfs als het Syrische regime schuldig is. VN-inspecteurs gaan voor de laatste dag in Damascus op onderzoek. Maar hun opdracht bestaat er niet uit om vast te stellen wie de gifgasaanval heeft uitgevoerd.

Er pleit veel voor de uitleg dat twijfels over een militaire interventie in Syrië vooral worden gevoed door de herinnering aan de leugens van toenmalig president Bush en premier Blair over de massavernietigingswapens waarmee Irak binnen 45 minuten een chemische of biologische aanval kon lanceren. Het bleek onwaar en een door Amerikanen gefabriceerd verhaal dat door anderen niet te controleren was. Nu zijn politici voorzichtig, ze willen niet opnieuw voorgelogen en gemanipuleerd worden zoals in 2003. Geschiedenis herhaalt zich niet.

Foto: President Bush in 2003 over de aanval over Irak: ‘mission accomplished‘.

OffShoreLeaks gaat ook namen van Nederlandse belastingontduikers noemen. En de bedrijven dan?

Rijken brengen hun spaarvarkens onder in belastingparadijzen, in tax havens. Naar schatting is ongeveer 1/3 van de totale wereldrijkdom er op bankrekeningen ondergebracht, zo’n 21 en mogelijk 32 biljoen dollar. Da’s ongeveer de omvang van de Amerikaanse en Japanse economie samen, zo stelt de International Consortium of Investigative Journalists (ICIJ) in een artikel. Een biljoen is 1000 miljard. Belastingparadijzen brengen de democratie om zeep. Financiële instellingen en advocatenfirma’s verdienen aan dit verduisteren en omsluizen.

Door de verstorende effecten is belastingontduiking ongewenst. Over geld dat individuen verduisteren wordt geen belasting betaald. Het wordt door de rijken, de scharrelaars en de machtigen ontdoken. Da’s niet goed voor de inkomsten, de solidariteit en de belastingmoraal. Nog eens verscherpt door de crisis waarbij reserves van overheden zijn gaan zitten in de redding van financiële instellingen. Op kosten van de betalingbetaler die niet in de omstandigheid verkeert om z’n geld elders onder te brengen. Degenen die aangeslagen worden moeten daardoor zwaarder belast worden. Ze dienen bij te passen wat de rijken en machtigen ontduiken.

Overheden kiezen de makkelijke weg en draaien door lastenverzwaringen steeds meer de duimschroeven aan van de burgers. Van die burgers welteverstaan die ze eenvoudig te pakken krijgen. Dat zijn voor een groot deel de goedwillende burgers in het middensegment. Bij de armsten is weinig te halen, en rijken gebruiken foefjes om minder te betalen dan ze normaal gesproken zouden moeten betalen. Landen die met elkaar concurreren om inkomsten van anderen binnen te halen komen lastig tot maatregelen om de rechtvaardigheid in de belastingmoraal terug te brengen. Bewustwording door publiciteit van ngo’s is het enige wat overblijft.

Da’s precies wat de onderzoeksjournalisten van de ICIJ doen met OffShoreLeaks. Een project van een jaar. Ze hebben 2,5 miljoen bestanden gekraakt met de geheimen van meer dan 120.000 offshore-bedrijven en trusts. Ze onthullen de verborgen deals van politici, oplichters en superrijken. Naar verluidt staan er zo’n 130.000 namen uit 170 landen op. Afgelopen donderdag publiceerden onder meer The Guardian, Le Monde en de Süddeutsche Zeitung de eerste resultaten. In Nederland werken Joop Bouma en Martijn Roessingh van Trouw mee. Ze lichten toe, noemen buitenlandse namen, maar hebben nog geen Nederlandse namen onthuld. Staatssecretaris van Financiën Frans Weekers (VVD) wil inzage in de lijst, maar Trouw weigert die te geven.

In een opiniestuk in De Morgen is econoom Ewald Engelen niet onverdeeld gelukkig met de onthullingen. Hij ziet ze als explosief, maar: ‘Het leidt de aandacht maar af van de echte boeven. De piraterij van plutocraten, fraudeurs, zichzelf verrijkende politici en andere dolende zielen is namelijk kinderspel vergeleken bij de legale belastingontwijking door de keurige blazerbrigade die multinationals als Shell, Philips, Unilever, Amazon, General Electric, Wall Mart, Volkswagen – even ademhalen – GDF Suez, Arcelor Mittal, Anheuser-Busch, BP en ExxonMobil aanvoert.’ Hij vreest het scenario dat OffShoreLeaks afleiding wordt om niet op te treden tegen multinationals. Zoals VPRO’s Tegenlicht ze in de Tax Free Tour schetst. Of staan er actieve politici op de lijst?

Moet Twitter de waarden van Frankrijk eerbiedigen met censuur?

In de Britse krant The Guardian nemen twee journalisten een tegengestelde mening in over het voorstel van de Franse minister voor Vrouwenrechten en woordvoerder van de regering-Ayraud Najat Vallaud-Balkacem. Onder de titel ‘Twitter moet de waarden van de Republiek eerbiedigen’ (Twitter doit respecter les valeurs de la République) geeft ze haar mening in Le Monde. Aanleiding zijn hashtags als #SiMonFilsEstGay (als m’n zoon homo is), #unbonjuif (een goede jood) of #simafilleramèneunnoir (als m’n dochter een zwarte mee naar huis brengt) die volgens de minister tot opschudding hebben geleid. Het gaat dus om meningen die getuigen van xenofobie of anti-semitisme. Maar is het middel van een verbod niet erger dan de kwaal, de haatspeech?

Jason Farago ziet wel iets in het idee van Vallaud-Balkacem om Twitter te vragen haattweets te verbieden en te vervolgen. Glenn Greenwald begrijp niet dat iemand die voor het journalistenvak koos dat serieus meent.

Een merkwaardige discussie waarin naar mijn idee het gelijk van Glenn Greenwald overweldigend is. Het geeft Jason Farago iets zieligs om afgedroogd te worden door de superadvocaat van het vrije woord. Maar Farago had beter na moeten denken. Hij steunt immers een voorstel dat tot censuur kan leiden en vertrouwt er niet op dat het antwoord op ‘bad speech‘ niet een verbod, maar juist meer publiek debat is. Daartoe geeft-ie de Franse overheid, of welke overheid dan ook, de legitimatie om meningen te verbieden of te vervolgen.

Want wie garandeert dat de samenwerking tussen Twitter en een overheid niet stopt bij een verbod op het schelden op homosexuelen, joden, kleurlingen of welke minderheid dan ook? Zo’n verbod van horkerige of beledigende meningen in de sociale media plaveit de weg naar een verbod van elke mening die een overheid niet bevalt. Het is inderdaad een raadsel hoe iemand met de instelling van Jason Farago journalist kan zijn.

Foto: Schermafbeelding van #unbonjuif, 2 januari 2013.

G500: Welke toekomst heeft welke jeugd in welke politiek?

Zoeken jongeren in de politiek wel of niet het midden op? Jongereninitiatief G500 probeert invloed te verwerven binnen de middenpartijen VVD, PvdA en CDA. Maar ligt het hart van jongeren wel in het centrum? Twee buitenlandse voorbeelden leren van niet: Frankrijk en de VS. Daar vermijden jongeren het centrum.

In Frankrijk is volgens een onderzoek van CSA Marine Le Pen van het Front National de favoriete kandidaat onder de 18 tot 24-jarigen. Nog net voor sociaal-democraat François Hollande. Ook Jean-Luc Mélenchon van het Linkse Front heeft aan aanhang onder deze leeftijdsgroep gewonnen. Socioloog en onderzoeker Sylvain Crépon stelt in Le Monde dat jongeren verleid worden door de systeemkritiek van Le Pen en haar aanval op de elites. Morele waarden die naar vrijheid en liberalisme wijzen spreken jongeren meer aan dan de technocratische ideologieën van de regering. Middenpartijen vinden ze in mindere mate aantrekkelijk.

In de VS trekt de oudste en 76-jarige Republikeinse presidentskandidaat Ron Paul de jongste supporters. De Daily Beast tekent het als volgt op: The bottom line is that Paul has a set model for what he believes. He isn’t swaying all over the place like the rest of these politicians. Kortom, Paul is consequent en slingert niet alle kanten op als de andere kandidaten. Niet het compromis maar juist zijn idealisme trekt jongeren aan. En vanuit hun eigen idealisme proberen ze een nieuw systeem te bouwen dat hun leven zin en vorm geeft.

Deze uitspraken maken de onderbouwing van G500 des te onbegrijpelijker. Wat zijn dat voor jongeren die willen aanschuiven bij de meest traditionele geluiden van de grijze middenmoot ? Waar blijft hun drang om de wereld te verbeteren, al is het maar in gedachten? Ze wisselen hun idealisme vroegtijdig in voor berekening, inclusief het zelfbeeld van een opstandige jeugd zoals we dat kennen. Hopelijk hebben ze een toekomst.

Foto: Tijdens de meeting van Marine Le Pen in Lyon, 7 april 2012. Credits Bruno Amsellem/ Signatures

Op weg naar een onderzoeksblog

De krantenmarkt staat onder druk en is in beweging. Kranten moeten terug naar de kern. Voor experimenten is geen geld meer. Samenwerkingen met omroepen worden beeindigd en middelen worden herschikt. Redacties van digitale en papieren versies worden geïntegreerd. Digitale versies zullen straks niet langer vrij toegankelijk zijn. De New York Times Online gaat kosten in rekening brengen. Andere kranten zullen het voorbeeld volgen. Apple compliceert dat proces door kosten van de iPad-kranten naar zich toe te rekenen.

Naar zeggen van de NRC moeten de redacteuren van Le Monde gaan bloggen om hun expertise ook op het web te etaleren. Dat geeft een kwaliteitsimpuls als opstap naar het in rekening brengen van de digitale versie. Interessant is dat les blogs van Le Monde Online niet thematisch, maar volgens herkomst van de auteur zijn ingedeeld. Eigen redacteuren, uitgenodigde auteurs, studenten voor een project, selectie uit blogs van abonnees en alle blogs van de abonnees.

Le Monde beperkt de toegang tot de abonnees en het aantal categorieën tot 14: nieuws, kunst en cultuur, dagboek, thuis, internet en blogosfeer, games, media, fotografie, onderwijs, exacte wetenschappen, humaniora, sport, alle onderwerpen en reizen. Le Monde selecteert de stukken op kwaliteit, bedt ze in volgens de normen van de papieren krant en beperkt het aantal tot 34. Een optie ook voor andere media.

Sociale media hebben geen journalistieke focus. Dit blog draait onder WordPress. Een Amerikaans bedrijf, dat de blogs wereldwijd per taalgebied indeelt. Voor de liefhebbers zijn er een Blogs of the Day: Top Blogs en een Blog of the Day: Top Posts. Daaraan doet elk blog automatisch mee. Dit blog scoort regelmatig in beide lijsten. De lijsten worden aan de hand van een speciale formule samengesteld. Maar door de ontbrekende focus ontstaat er geen wisselwerking tussen de blogs onderling. Het blijft een populariteitspoll.

De burgerjournalistiek heeft de beloften nog niet ingelost. Daar veranderen de pareltjes niets aan, want ze blijven eilanden in een journalistieke archipel. Pas samenhang geeft een medium waarde. Ofwel, de bundeling ontbreekt. Hoewel bijvoorbeeld Sargasso en Artikel 7 een goede poging doen. Maar ze lopen weer de kans om te leiden aan pamflettisme, de waan van de dag en een gebrek aan interne pluriformiteit. Da’s een beperking die de gewone journalistiek volgt en niet overstijgt. Of zinvol aanvult.

Vanwege breedte, onafhankelijkheid en ontbreken van economische druk is onderzoek de sleutel. Het gaat erom bloggers met een eigen specialisme te bundelen. Door samenwerking kunnen dwarsverbanden ontstaan om onderwerpen uit te spitten waar afzonderlijke bloggers niet aan toe komen. Dat heb ik afgelopen jaar ervaren met enkele cultuurpolitieke onderwerpen. De gevestigde journalistiek liet het liggen zodat dit blog het enige nieuwsmedium werd dat er kritisch over publiceerde. Zo zijn er voldoende onderwerpen in diverse sectoren die in een journalistiek onderzoeksblog een plek kunnen vinden.