Lachen op de Century of Progress World’s Fair, 1933-34

Kaufmann & Fabry Co, ‘One of three finalists in a national charm smile contest sits in an old colonial stock in Colonial Village’, 1933-34. Collectie: Century of Progress World’s Fair, 1933-1934 (University of Illinois Chicago).

De Wereldtentoonstelling van Chicago uit 1933 werd wegens succes geprolongeerd in 1934. Het werd gekoppeld aan het 100-jarig bestaan van Chicago. Het thema was tweeledig: ‘A Century of Progress‘. Voortschrijdende ontwikkeling van technische innovatie, wetenschap en industrie en een eerbetoon aan de stad Chicago.

Vooruitgang valt niet af te meten aan het publiciteitsmateriaal. Voor wie het vergelijkt met het heden. Vrouwen worden volgens die plaatjes geacht hun uiterlijk te benadrukken. ‘Sois belle et tais–toi‘ ofwel ‘Wees mooi en houd je mond’. Zo hoort het. Dat gaat blijkbaar per drie. De Drie Gratiën. Is twee te weinig en vier te veel?

Glimlachen is het parool. Niet te uitbundig en niet te ingehouden. Glimlachen is een kunst. Het komt erop aan omdat het goed gedoseerd dient te worden. Dat leidt op de bovenste foto zelfs tot de ‘nationale charme-glimlachwedstrijd’.

Het valt niet te verzinnen. Een land dat net uit de depressie komt heeft een verzetje nodig. Richting vooruitgang. Of wat daar voor doorgaat.

Ach, wat is er mis met lachen? Sla ook nu nog een tijdschrift open dat iets wil verkopen, van waterbed tot zorgverzekering, en bestudeer de gezichten: ze staan in de lachstand. Is dat normaal? Nee, maar wel volgens de regel van het afgedwongen positivisme. Dat bewijst zich in de glimlach.

Het beeld kan niet meer zonder lach. Zo denken de makelaars van de lach die het in scene zetten. Iets kan alleen nog riant in beeld gebracht worden omdat het anders niet hoopvol, aanlokkelijk of royaal zou zijn. Dan wacht de afgrond. Vandaar het slot en grondel op de lach waarachter de leegte gaapt.

Kaufmann & Fabry Co, ‘Three girls with Venetian urn at glass making art of the ancients exhibit‘, 1933-34. Collectie: Century of Progress World’s Fair, 1933-1934 (University of Illinois Chicago)

Hopelijk is het ezelachtige lachen in de media ons straks vergaan

Nu eens iets heel anders. Een reprise van een posting (met een andere invalshoek) die ik in 2011 plaatste op mijn andere site GeorgeKnightKort. Drie mannen spelen en lachen alsof hun leven ervan afhangt. Lach of ik schiet, daar lijkt het op. De song is ‘Beyond the Blue Horizon’ die Jeanette MacDonald zong in de film Monte Carlo (1930) van Ernst Lubitsch. Het werd haar lijflied. De tekst van Leo Robin koestert hoge verwachtingen: ‘Beyond the blue horizon/ Waits a beautiful day. / Goodbye to things that bore me./ Joy is waiting for me.’ Met optimisme ging men in 1930 de beurskrach van 1929 tegemoet. Zo moet dat blijkbaar. Tijdens regen komt er al zonneschijn. Dit is geen toevallig voorbeeld. Het gaat om het ezelachtige lachen dat de laatste jaren de media heeft overspoeld. Dat soort lachen in de media is de standaard geworden. In vele soorten tv-programma’s, de Ster-reclame en het tijdschrift van de zorgverzekeraar. Dat lachen is stupide, stompzinnig en ronduit onnozel. Laat een neveneffect van de coronacrisis zijn dat dat stopt. Als het lachen ons vergaan is.

Lachen met VVD Den Bosch. Partij van neerwaartse emancipatie van kunst

Bij de VVD Den Bosch zijn het lachebekjes. Op Jan Hoskam na. Hij lacht wat besmuikt. Zuinigjes. Hij doet z’n mond er niet voor open. Lach of ik schiet zegt de serie portretten. Maar daar komt nu verandering in. De VVD wil laten weten niet te beroerd te zijn. Vraag is of het rijmt met het cultuurbeleid. Dat niet door de PVV, maar door de VVD werd afgebroken. De VVD leerde het culturele veld een lesje nederigheid. Die wraak werd ijskoud opgediend. Met voormalig staatssecretaris van cultuur Halbe Zijlstra vergenoegd met de handen aan de hendel van de guillotine. Als de bad cop die zich het veld in laat sturen onder het uitroepen van de kreet dat hij geen verstand van kunst had. Nee, dat had hij niet. Daar plukt de hele kunstwereld nu nog steeds de wrange vruchten van. Met ontslagen, instellingen die moeten sluiten en een afnemend aanbod. Die VVD dus.

Ooit een partij voor de hogere burgerij die vanuit een tolerante neerbuigendheid de schijn hoog hield kunst een eerbare plek te gunnen, maar die houding intussen achter zich gelaten heeft. Door de neerwaartse emancipatie van de achterban die ook nog eens de economisering van de politiek opgelegd werd. Hoe rechtlijnig is dat? Profijtdenken wordt op de kunst toegepast, maar niet op subsidies voor het bedrijfsleven. Die VVD dus. Om zich een houding te geven vanwege de geestelijke leegheid is het maar gaan lachen. Niet de bevrijdende lach van de Marx Brothers, maar de verkrampte en in zichzelf gekeerde lach om het eigen ik.

De VVD Den Bosch roept nu het Noordbrabants Museum op om de hele nacht open te zijn vanwege de overweldigende toeloop bij de Jeroen Bosch tentoonstelling, aldus een bericht in het Brabants Dagblad. De kaarten zijn definitief uitverkocht. Een nachtopenstelling geeft volgens de partij ‘een extra bijzondere setting’. De VVD is de schaamte voorbij. Het doet eerst de kunst in de uitverkoop en laat het vol minachting in de steek. En als kunst vervolgens ondanks dit beleid en gebrek aan steun van deze VVD een succes wordt, dan wil het mooi weer spelen. De VVD is de onbeschaamdheid voorbij en ziet zelf niet in hoe lachwekkend het is.

Foto: Schermafbeelding van Mensen van de VVD Den Bosch.

Lachen is nieuwe culturele norm in vernieuwd Tropenmuseum

In het vernieuwde Tropenmuseum is lachen de norm. Niet analyseren, bidden of reflecteren, en zeker niet rouwen of somberen. De boodschap die erin geramd wordt is dat in het vernieuwde Tropenmuseum gelachen moet worden. Zo ontstaat nieuwe culturele diversiteit die in de marketing van het vernieuwde Tropenmuseum wordt gepresenteerd. Volgens het Tropenmuseum is het leven een feestje waarop gelachen wordt. Altijd en overal. Dat is wat ons bindt en onderscheidt van andere culturen waar ooit het Tropenmuseum over ging. Die vaak weinig te lachen hebben. Afgaand op de marketing is dat in het vernieuwde Tropenmuseum achterhaald. Maar alleen maar lachen doet pijn. De orde van de dag wacht voor het Tropenmuseum om zichzelf te vinden.

Kim Jong-un gaat vanaf het terras voor in de strijd. Lachen?

Is het wel ethisch om grappen te maken over het strategisch genie van de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un die in hemdsmouwen vanaf zijn balkon met bureau het oppercommando voert over het leger? In een land met concentratiekampen en hongersnoden. Toch blijft die net iets te dikke Kim met zijn opgeschoren nek een ideaal mikpunt voor hoon. Of zijn grappen over Kim en zijn onoverwinnelijke leger met gerontische generaals als het weglachen van het leed zoals humor is? Kim Jong-un is de mesjogge leider die als hij niet bestond uitgevonden zou worden om ons te doen beseffen hoe absurd het leven werkelijk is. Kim houdt ons bij de les.

Turkse vice-premier: vrouwen moeten niet lachen in het openbaar

De Turkse vice-premier Bulent Arinc is niet wat je een lachebekje noemt. Hoewel hij echt blijkt te kunnen lachen. Deze gematigde zelfverklaarde islamist roept vrouwen op in het openbaar niet te lachen omdat dit volgens de islam onrein is. Je vraagt je je af waar Arinc deze interpretatie vandaan haalt. Of mannen in het openbaar volgens Arinc evenmin mogen lachen is de vraag. Morele corruptie kan immers niet alleen vrouwen aangewreven worden. Integendeel, mannen hebben het in Turkije voor het zeggen. Eh, voor het lachen. Dus zij moeten het goede voorbeeld geven. Arinc die ooit verklaarde om toespraken van premier Erdogan te moeten huilen. Dus als Arinc zo recht in de leer is als het lijkt, dan mag straks in Turkije niemand meer in het openbaar lachen. Dat wordt een treurige boel. Het gezegde luidt ‘de humor ligt op straat’. In Turkije ligt de humor in de politiek. Turkse vrouwen reageren op sociale media lachend op Arinc. Groot gelijk hebben ze.

Foto 1: De Turkse vice-premier Bulent Arinc lacht in het openbaar.

Foto 2: Turkse vrouwen kunnen lachen.

Lachen met dominee Ezinga om religieuze echo van God

Geef mij maar dit soort video’s over de Here, Allah, tot God gaan, bekeren, geloven of zonde. Nederlands cabaret verbleekt erbij. Iedereen ontleent het eigene erin en vindt zichzelf. Religie is een bron voor zingeving voor sommigen, voor mij is het een onuitputtelijke bron van humor. Ik moet altijd zo onbedaarlijk lachen om de religieus geïnspireerden die zichzelf en hun God zo ontzettend serieus nemen. Trouwens niet in de zin van ‘uitlachen’ uit misnoegen, nee, echt als inspiratie om te lachen en alle zorgen en muizenissen te vergeten.

Dominee Ezinga stelt het duidelijk. Jij verlangt niet naar God en wilt niks met hem te maken hebben. Hij tuigt een actieve weerstand op die juist in die weerstand God centraal zet en aan waarde wint. Een win-win-situatie voor religie en degenen die hun brood in de religieuze sector verdienen: in het negatieve en het positieve draait het om God. Ezinga schetst niet het beeld dat God niet inspireert en buiten iemands gedachtenwereld valt. Of geen keuze is van een andere macht, maar een projectie van wat je er eerst instopt. Zoals een zoeker die van de waarzegster terughoort wat-ie haar zojuist vertelde. Uit onderzoek van het SCP blijkt dat religie een langzaam aan belang inboetende bedrijfstak is. Wellicht moeten religieuze organisaties de revitalisatie zoeken in het inzetten van humor. Ezinga maakt er een succesvol begin mee. Het is fijn lachen met hem.

Foto: Schermafbeelding van dominee Ezinga uit bovenstaande video ‘Het is (on)mogelijk om tot God te gaan‘

Beyond The Blue Horizon met George Knight

Zit chagrijn soms een blogger in de weg? Zodat-ie tegelijk mopperaar, zuurpruim en kniesoor is. Ofwel, een digitale azijnbode. Ik zie het zo niet, maar anderen spreken me er wel eens op aan. Dan schrik ik. Onder de druk van zo’n verwijt is het moeilijk uitleggen wat me bezielt en hoe onvrede in m’n aanpak past. Ik kan de kritiek best billijken, maar wordt er ook somber van omdat het me een terrein optrekt waar ik niet wil komen.

Van mezelf vind ik dat ik een idealist ben die naar een betere wereld streeft. Verduidelijkt in het motto van dit blog ‘Debat tussen links en rechts‘. Het innemen van een middenpositie, haalbaarheid en verbinden staan centraal. Bij elke posting is het bereiken van die betere wereld doelstelling en horizon. Nauwkeuriger gezegd, een vrije wereld die uitgaat van universele waarden en daarnaast iedereen de vrijheid geeft die met eigenheid aan te vullen. Of dat nou seksuele voorkeur, religie of levensovertuiging, politieke voorkeur of denkwijze is.

Dus geen idealisme zonder realisme. En geen constructie zonder afbraak. Breken voor bouwen. Maar dan nog, zou mijn criticus kunnen zeggen, dat hoeft dan toch niet zo zwaar op de hand te gaan? Zo humeurig en zeurderig? Geef Rutte, de God van Nederland, Putin, Obama of de baas van de NSA voortaan gierend van de lach commentaar. Het zou kunnen, maar de onderwerpen die hier dagelijks de revue passeren zijn wel akelig zwaar en serieus. Het is een kwestie van wat in de dramaturgie vraisemblance heet. Over geloofwaardigheid tussen doel en middelen en daarmee het creëren van een eigen wereld dat een blog nu eenmaal is.

Het is de toon die de muziek maakt. Misschien moet ik daar op dit blog voortaan beter op letten. Suf om als een somberman over te komen als je dat niet eens bent. Als cadeautje voor al het zware leed dat ik sommigen van u soms aandoe The Three Suns met The Blue Horizon die ik eerder op m’n andere blog George Knight Kort in het zonnetje zette. Strak in de lach. Onder het motto ‘lach of ik schiet’. Puike muziek waarvan in elk geval ik vrolijk word. Enfin, voorzover de introspectie, nu weer terug naar de echte wereld. Weg van de utopie.

Beyond the blue horizon
Waits a beautiful day
Goodbye to things that bore me
Joy is waiting for me

Foto: Jeroen Bosch, Visioenen uit het hiernamaals, omstreeks 1490.

Cohen vecht een verloren strijd

Ik had de video’s van Lucky TV nog niet gezien. Ik wist niet eens wat Lucky TV was. Maar naar het schijnt ze zijn populair. Cohen wordt afgeserveerd. Hij staat met zijn mond vol tanden. Het is onmogelijk om nog terug te komen. De huidige PvdA wordt door zowel VVD, CDA als PVV verketterd. Hun afkeer van de sociaal-democraten lijkt zelfs de enige reden waarom ze elkaar gevonden hebben.

In de Volkskrant legt Jouke de Vries de vinger op de zere plek: De vraag kan worden gesteld waarom de leiderschapsstijl van Job Cohen op dit moment niet werkt. Het lijkt erop dat zijn sterke kenmerken -verdraagzaamheid en tolerantie- niet langer passend zijn bij de politieke cultuur die Nederland tegenwoordig kenmerkt.

Kortom, Job Cohen is de verkeerde man op de verkeerde plek in de verkeerde tijd. Al in 1902 vroeg Lenin zich af Wat te doen? Het antwoord voor Cohen is duidelijk: plaats maken voor een ander die beter past bij deze tijd. En terugbekt tegen Wilders. Al is het in een leuk bedoeld filmpje. De neergang biedt de PvdA kansen.