Kunst en Economie en de sfeer van HKU Utrecht

De 23-jarige Sophie Sitters vond de door haar onlangs voltooide opleiding Kunst en Economie (‘Als creatief ondernemer of manager leer jij denken als een kunstenaar én dat zakelijk toepassen’) aan HKU Utrecht vooral gezellig, een dorp waar je thuiskomt. Je kunt er urenlang kletsen met de docenten. Als ze tijd hebben. Dat was voor Sophie doorslaggevend. Ze zegt in de vierjarige-opleiding ook ‘het formuleren van een sterke visie en mening, het netwerken, het samenwerken op verschillende projecten, en het succesvolle evenementen produceren’ te hebben geleerd. De wereld wordt er beter van, zo claimt HKU Utrecht. Dat is niet kinderachtig.

Petitie ‘Kunst- en cultuuronderwijs in multicultureel Nederland’ is lovenswaardig, maar bevat denkfout

De petitie ‘Kunst- en cultuuronderwijs in multicultureel Nederland’ vraagt om ‘kunst en cultuur te verankeren in het onderwijs’. Dat is een lovenswaardig pleidooi, maar het bevat een ernstige denkfout. Dat komt door de verwijzing naar het multiculturalisme: ‘Het onderwijs is bij uitstek geschikt om kinderen in een steeds multicultureler Nederland te laten kennismaken met elkaars culturen, verhalen, achtergronden – en moet daar veel meer ruimte voor krijgen dan nu het geval is.’ Wat er bedoeld wordt met een ‘steeds multicultureler Nederland’ en of dat overeenkomt met de richting die Nederland op dit moment opgaat is de vraag. Kortom, de petitie maakt het zich nodeloos ingewikkeld door het betoog op te hangen aan ‘het multiculturalisme’.

Een petitie die vraagt om meer kunst- en cultuuronderwijs verdient steun. Maar dan wel zonder inperking vooraf. Uiteraard is onderwijs bedoeld om kinderen op een hoger plan te brengen en te laten integreren in de orde. Dat gebeurt onder meer door ethische vorming, intellectuele vorming, lichamelijke opvoeding, seksuele opvoeding, persoonlijkheidsvorming, sociale vorming en esthetische vorming. Kunst- en cultuuronderwijs staat niet los van de rest van de kennisverwerving en persoonlijkheidsvorming van het kind, maar kan evenmin ondergeschikt zijn aan een politieke of maatschappelijke doelstelling. Want dat gaat dan ten koste van de esthetische vorming die direct ondergeschikt gemaakt wordt aan steun voor ‘het multiculturalisme’ en daardoor aan kracht verliest. Anders gezegd, esthetische vorming is onlosmakelijk onderdeel van de vorming die het kind wapens geeft om afstand te nemen van de wereld en het ruimte te geven zonder dat het bij voorbaat voorgesorteerd wordt in een bepaalde richting. Kunst- en cultuuronderwijs moet breder dan dat zijn.

Foto: Schermafbeelding van deel petitie ‘Kunst- en cultuuronderwijs in multicultureel Nederland’ van Rindert Kromhout op Petities.nl.

Heeft een Israëlische kunststudente voorwerpen uit Auschwitz gestolen? Hoe dan ook: nieuws gaat sneller dan de waarheid

Kent u dat verhaal over voorwerpen uit Auschwitz die een studente gestolen heeft voor een eindpresentatie op de Kunstfaculteit van het Israëlische Beit Berl College? Ze waren niet gestolen uit Auschwitz. Gaf studente Rotem Bides toe dat ze de voorwerpen gestolen had? Bides lijkt in een artikel in Ynetnews News van 18 juli iets toe te geven wat eerder een projectie van schuld, dan een bekentenis van schuld is. Ze voelt zich schuldig, maar is ze het ook? Voor deze nuancering had het nieuws zich wereldwijd al verspreid. Heeft zij de wet gebroken voor een kunstproject? Het herinneringscentrum en museum Auschwitz-Birkenau zou van plan zijn een officiële klacht in te dienen bij de Poolse aanklager. Is dat gebeurd? Decaan Gabriel Klasmer van Beit Berl verdedigt zijn studente en zegt dat Bides de voorwerpen heeft gekregen of buiten het kamp heeft verzameld.

Is hiermee de kou uit de lucht? En is dit een debat over de grenzen van de kunst? Of is het eigenlijk een debat over de grenzen van de journalistiek? Of beter gezegd: de grenzen van de waarheid en de goedgelovigheid?

‘Controversiële kunst’ met Tom Chung in Alaska: Everything

Is het begrip ‘controversiële kunst’ niet een pleonasme omdat kunst per definitie controversieel is en scherpe kanten moet hebben om kunst te zijn? Dus: aanvechtbaar, omstreden. In de kern wel, maar zo wordt kunst doorgaans niet opgevat. Neem het schilderij ‘Everything’ van Tom Chung. Het hangt in de Kimura galerie (‘An innovative exhibition of UAA Art Department Faculty work’) van de Universiteit van Alaska Anchorage (UAA). Werk van studenten dat aan de universiteit gemaakt is. Een artikel van KTVA Alaska kopt ‘Controversial painting at UAA gallery sparks ‘spirited discussions’’. Het schilderij heeft naar verluidt geleid tot ‘verhitte debatten’ over de vraag of het ‘geschikt is om opgehangen te worden op een openbare universiteit’.

Op het bord staat te lezen ‘Man did not weave the web of life. He is merely a strand in it’ ofwel ‘De mens heeft het web van het leven niet geweven. Hij is er maar een draad in.’ Dan is er nog een afbeelding van Hillary Clinton en de kop van Donald Trump die de naakte figuur (acteur Chris Evans) in de linkerhand houdt. Bloed druppelt op Clintons broek. Evans’  geslachtsdelen zijn geblurd, zodat over sex, openbare zeden of naaktheid geen debat hoeft te ontstaan.

Volgens de verslaggeving van KTVA Alaska steunt de leiding van de UAA het tentoonstellen van het schilderij. Universiteiten ‘zijn een plek voor een gratis uitwisseling van ideeën, gediversifieerde gedachten en meningen, en ideaal, een plaats om te praten over onze verschillen en overeenkomsten’ aldus rector Tom Case van de UAA in een schriftelijke verklaring. Interessant is dat ‘ Assistant Professor of Painting’ Chung zelf heeft getwijfeld of hij vanwege de politieke boodschap het schilderij zou ophangen, aldus een bericht van KTUU. Want hij wilde zijn studenten zijn politieke mening niet opdringen. Zijn ontsteltenis over Trumps verkiezing was de reden om het werk te maken, zo zegt Chung. Het is opmerkelijk dat kunst die vragen oproept al snel controversieel wordt genoemd. Dat geeft te denken over de ‘framing’ van kunst die doorgaans is getemd.

Foto: Tom Chung, ‘Everything’, 2017.

Een verslag van het Piet Zwart Instituut met misverstanden: ‘Vrije kunst en het niet bestaande normaal van Mark Rutte…’

 

Update 27 juni 2018: Een bericht in Trouw stelt dat Museum Boijmans van racisme wordt beschuldigd door mw. Gloria Holwerda van de actiegroep International Anti Racism Group (INARG). Bij monde van directeur Sjarel Ex ontkent het museum deze aantijging. Het gaat om een werk met wit en zwart geschminkte gezichten. Dat laatste vindt mw. Holwerda ontoelaatbaar. ‘Het is racistisch, punt uit’, zegt mw. Holwerda. Dat is niet alleen geen sterk argument, maar geeft ook aan dat mw. Holwerda niet in debat wil gaan met een museum dat er anders over denkt. Het kan niet zomaar censuur toepassen op een werk dat door kunstenaars is gemaakt en waarover contracten zijn gesloten. De starre houding van mw. Holwerda roept de vraag op waarom ze het niet verkiest haar mening tegenover die van het museum te zetten, maar eist dat het museum haar eisen volgt. Het is een standpunt dat vaker bij geradicaliseerde groepen opduikt. 

Allerlei begrippen duikelen in een verslag van het Piet Zwart Instituut in Rotterdam over elkaar heen en worden vermengd. Het betreft het tijdens een symposium gepresenteerde project ‘The Art of Looking’. Maar onderdrukking is nog geen racisme, evenmin als culturele hegemonie onderdrukking is. Dat is jammer want het onderwerp van de suprematie van de leidende culturele groep binnen een samenleving en de doorwerking daarvan in de kunstsector is belangwekkend genoeg om het op academies hoog op de agenda te zetten. Dan echter wel met fijnzinnigheid en zonder makkelijke oordelen. Liever vanuit de bewustwording van studenten, dan vanuit een politieke strijd die vanuit Amerikaanse universiteiten naar Nederland wordt geëxporteerd om aan de Noordzee dunnetjes over te worden gedaan. Ter rechtvaardiging kan opgemerkt worden dat een academie geen universiteit met wetenschappelijke pretentie is. Dat is de valkuil om gemakzuchtig in te vallen.

De kwestie Dana Schutz en de Whitney Biennial is er een duidelijk voorbeeld hoe politieke correctheid de Amerikaanse kunstwereld in haar greep kan krijgen. Daar kunnen Nederlandse kunstacademies beter niet in meegaan, hoewel het risico bestaat dat dat onder leiding van buitenlandse (gast)docenten met een niet perfect beeld van de Nederlandse samenleving toch gebeurt. Nederland is echter geen VS, en het verschil in positie van Amerikaanse etnische minderheden is onvergelijkbaar met die van Nederlandse etnische minderheden.

Het verslag verwijst naar premier Mark Rutte en zijn brief over hufterigheid van 22 januari 2017 die stelt dat gewone Nederlanders geen racisten zijn. Erin zei hij: ‘We voelen een groeiend ongemak wanneer mensen onze vrijheid misbruiken om hier de boel te verstieren, terwijl ze juist naar ons land zijn gekomen voor die vrijheid. Mensen die zich niet willen aanpassen, afgeven op onze gewoontes en onze waarden afwijzen. Die homo’s lastigvallen, vrouwen in korte rokjes uitjouwen of gewone Nederlanders uitmaken voor racisten. Ik begrijp heel goed dat mensen denken: als je ons land zo fundamenteel afwijst, heb ik liever dat je weggaat.’ De brief kreeg kritiek, ook op dit blog, maar erin zegt Rutte niet dat gewone Nederlanders geen racisten kunnen zijn. Hij wijst de beschuldiging van de hand dat ze racisten genoemd worden omdat ze voor zichzelf opkomen.

Het verslag eindigt als volgt: ‘Wie is normaal? Mensen zijn verschillend, er bestaat geen normaal. Ook niet in art making.’ Het is te makkelijk om te zeggen dat er in de politiek geen normaal bestaat. Want het gaat niet over psychologisering van individuen, maar over individuen die met elkaar de samenleving vormen en politiek bedrijven. Het jaar van de Brexit, de verkiezing van Trump, beschuldigingen van de Turkse president Erdogan aan Europa, en de Russische inmenging in verkiezingen in de VS en Europa heeft de ‘normale’ politiek behoorlijk door elkaar geschud. Dat speelt zich niet af op het niveau van verschil in beleid tussen politieke partijen, maar op een filosofisch niveau dat waarheid, objectieve journalistiek en feiten ter discussie stelt.

Het normaal is in de opvatting van Rutte en andere westerse politici niet het verkiezen van liberalisme boven conservatisme, socialisme of andere politieke stromingen, maar de keuze voor de zogenaamde liberale democratie waarin politieke partijen hun machtsstrijd uitvechten zonder dat het politieke systeem zelf ter discussie wordt gesteld. Omdat Rutte dit in de gewraakte brief halfslachtig toelichtte wachtte hem de terechte kritiek dat hij te weinig afstand nam van het populisme. Rutte’s fout was niet dat hij namens de VVD een verkeerd standpunt innam, maar vanuit opportunisme niet voldoende afgrensde wat hij principieel afwees.

Foto: Deel van verslag ‘Vrije kunst en het niet bestaande normaal van Mark Rutte…’ van Jos van Nierop, 30 maart 2017.

Neo-nazi’s ‘bewaken’ Europese 18de eeuws kunst in Museum Minneapolis. Deze interesse voor kunst is in Nederland onmogelijk

Reuring in een Amerikaans museum. Het is weer eens iets anders, een groepje van drie neo-nazis dat naar de derde verdieping van een museum gaat om 18de eeuwse Europese kunst ‘te bewaken’. Gevolgd door linkse activisten. Witte kunst bevestigt in de ogen van de drie ‘Heil Trump’ roepende demonstranten de blanke hegemonie. Een handgemeen ontstond waarbij de bewaking moest optreden om erger te voorkomen. Het Minneapolis Institute of Arts heeft een befaamde collectie schilderijen. Raw Story doet in een bericht verslag.

Hoe anders gaat dat in Nederland. Daar hebben rechts-radicale partijen geen interesse in Nederlandse kunst. Op geen enkele manier speelt Nederlandse cultuur een rol in hun politieke strijd. Niet als verwijzing, niet als symbool dat helpt om zich af te zetten tegen buitenlandse kunst of als bevestiging van het thuisgevoel. Elke interesse voor kunst ontbreekt, zelfs als het louter voortkomt uit politieke interesse. Voor Nederlands radicaal-rechts bestaat Nederlandse kunst niet. Hoe anders was dat vroeger en hoe anders is dat nog steeds in andere landen als België, Duitsland, Frankrijk of de VS waar Europese kunst in elk geval binnen het blikveld van neo-nazi’s valt. Hoe gespeeld hun beweegredenen ook zijn. Kan iemand het zich voorstellen, Nederlandse rechts-radicalen die het Rijksmuseum inlopen om de Europese 17de of 18de eeuwse kunst te gaan ‘bewaken’?

Voor het eerst lijkt het ondermaatse Nederlandse kunstonderwijs vruchten af te werpen. Nederland heeft weer iets om trots op te zijn. Nederland als gidsland van nihilisme en gebrek aan interesse voor eigen cultuur. Waar ‘foute’ mensen nooit op verkeerde ideeën over kunst worden gebracht omdat kunst voor hen totaal niet telt.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘‘Heil Trump!’: Brawl erupts inside the Minneapolis Institute of Art as protesters confront neo-Nazis’ in Raw Story, 27 februari 2017.

Foto 2: Hendrick ter Brugghen, De Gokkers (The Gamblers), 1623. Collectie: Minneapolis Institute of Art (The William Hood Dunwoody Fund). 

ArtEZ weet wat cultureel ondernemen is. Maar weet het ook wat kunst is?

Een tweet van Nelle Boer: ‘Mijn oude academie, @ArtEZhogeschool, vraagt 200 euro aan alumni voor een cursus cultureel ondernemen’. Nee, een kunstenaar is geen ondernemer. Stel je voor. En een kunstacademie is geen opleiding voor ondernemers. Maar deze beroepsvariant is wel populair bij directeuren.

ArtEZ grossiert in cliché’s. Dat is een teken van lui denken. Het gebrek aan intellectuele kracht en onderscheidingsvermogen om hoofd- van de bijzaken te onderscheiden bij deze opleiding dringt zich op. Neem nou bovenstaande schermafbeelding over Broedplaatsen. Het ronkt van zelfpromotie waardoor de feiten ingekleurd worden met emotie. Het doet pijn aan de ogen. Van het gebruik van het woord ‘Broedplaatsen’ dat nietszeggend is tot en met de pretentie (succesvol, expertlezingen, innovatieve karakter) iets bijzonders te bieden. In een echte broedplaats wordt het plan ontwikkeld voor de opstand. In de broedplaats van ArtEZ wordt het omgekeerde nagestreefd: het leren van inschikkelijkheid aan de bestaande orde en de markt.

Onderwijs denkt zich aan de markt te moeten verkopen. Dat daartoe marketing nodig is hoort er blijkbaar bij. Het misverstand is dat het hier om (autonome) kunst gaat. Want kunst ontregelt, scherpt aan, zet aan tot denken en biedt schoonheid. Het omgekeerde van wat ArtEZ biedt. Bij de Broedplaats van ArtEZ gaat het om toegepaste kunst die al bij voorbaat ingepast is door het denken dat de studenten opgelegd wordt. Het mag, en is wellicht door allerlei omstandigheden onvermijdelijk. Maar noem het geen kunst. Want dat is het niet.

Gebruik van kunst als middel is niet uniek voor onderwijs. Ook de politiek maakt er graag goede sier mee.
Kunst straalt immers zo lekker af. Als het maar niet gevaarlijk wordt, geen eigenstandige positie inneemt en  ingepast wordt. Kunst moet getemd worden en geen praatjes hebben. Niet alleen dienen de scherpe kantjes afgevijld te worden, maar juist de kern ervan moet gesmoord worden. Van kunsthaters uit de PVV of de VVD kan dat nog begrepen worden. Ze zijn oprecht in hun afkeer. Maar dat kunstopleidingen onder het mom van ‘cultureel ondernemen’ zich opstellen als het verlengde van de industrie is onverteerbaar. Noem wat het is: toelevering. Noem het geen kunst. Want dat schept onnodige misverstanden over de betekenis van kunst.

Foto: Schermafbeelding van ‘Broedplaatsen’ van ArtEZ hogeschool voor de kunsten.

Petitie: ‘Willem de Kooning Academie moet goedkoper’ gaat om meer dan eten alleen

De petitie ‘Willem de Ko(o)ning Academie-kantine moet goedkoper’ vraagt om verlaging van de prijzen in de kantine en een ander cateringbedrijf dan het Schiedamse Césant -‘volwaardige partner op het gebied van bedrijfscatering’- die nu de bedrijfskantine verzorgt. Het gaat om de kunstacademie Willem de Kooning in Rotterdam. De petionist vindt dat het eten niet vers is en zonder liefde bereid wordt. Het is een zinnige klacht.

Eten is belangrijk. Het kan samenbinden zoals het restaurant van de Jan van Eyck Academie in Maastricht laat zien waar met liefde gekookt wordt en het eten niet al te duur is. Het is een open ontmoetingsplek waar iedereen kan binnenlopen. Zodat studenten, kunstenaars, stadsbewoners en belangstellenden zich kunnen vermengen. Dat is bewust beleid dat door de academieleiding op de rails moet worden gezet en niet uitgaat van het bedrijfsresultaat, maar van een mentaliteit van openheid, diversiteit en vermenging. Ook om de monomanie van studenten te helpen doorbreken. Zo kan de kantine een symbool van de academie worden.

Wie valt het kwalijk te nemen dat de kantine van de Willem de Kooning Academie blijkbaar niet aansluit bij de sfeer van de academie? Of anders gezegd, dat de sfeer van de academie blijkbaar te gesloten is? Het is lastig te zeggen, maar het lijkt er sterk op dat de afstand tussen de academieleiding van de Willem de Kooning en de studenten te groot is geworden. Hier lijkt sprake van zowel bestuurlijk onvermogen van bestuur en directie als onverschilligheid en gebrek aan initiatief bij de studenten. Laat de studenten met een plan komen. Laat ze contact opnemen met de studenten en medewerkers bij de Jan van Eyck Academie en andere kunstacademies om daar goede ideeën op te doen. Laat ze die ideeën presenteren aan de directie. Laat ook de studenten uit hun ivoren toren komen zodat ze kunnen helpen de deuren open te zetten, zodat de leiding wel gedwongen wordt om te volgen. Zo levert een nieuwe kantine meer op dan goedkoper, vers en met liefde bereid eten.

Foto 1: Schermafbeelding van petitie: ‘Willem de Kooning Academie-kantine moet goedkoper’.

Foto 2: Schermafbeelding van pagina ‘Bedrijfsrestaurant starten?’ van Césant.

Kopen Nederlanders echt zo weinig kunst als wordt beweerd?

‘Van alle inwoners van Europa geven Nederlanders het minste uit aan kunst. Waarom hangen wij liever een Ikea-reproductie aan de muur dan een origineel schilderij?’ Aldus een reportage op radio NPO1. Leve de oh zo culturele Albanezen, Esten, Monagasken, Maltezers, Slovenen, Moldaviërs, Kosovaren, Montenegrijnen, Sanmarinezen, inwoners van Vaticaanstad, Liechtensteiners en Andorrezen die volgens NPO1 allen meer uitgeven aan het kopen van kunst- en antiek dan de Nederlanders. Doen ze dat omdat ze geen IKEA hebben?

Wat te antwoorden op NPO1 over het koopgedrag van ‘de Nederlander’? De constatering zou onderbouwd worden door het Tefaf Art Market Report 2014 dat voor 2013 tot een omzet van de internationale kunst- en antiekmarkt van  €47,4 miljard komt. Het aandeel van Europa is 32%, te weten €15,2 miljard en de omvang van de Nederlandse kunst- en antiekmarkt is daar weer 1% van, zo’n €151 miljoen. Dat roept twee vragen op.

Is de prijs van kunst -of de verkoop van kunst in het topsegment- hetzelfde als interesse of liefde voor kunst? Wat zegt de handelswaarde? Zo kocht ik op de afgelopen PAN een schilderijtje van een Nederlands-Syrische kunstenares voor €950. Tja, dat tikt niet aan tussen al die miljarden. Maar IKEA is het niet. De berekening van de omzet heeft alles te maken met het bestaan van veilinghuizen. Christie’s en Sotheby’s hebben hun belang in Nederland op een laag pitje gezet. Zo veilt Sotheby op 29 januari Vlaamse en Nederlandse kunst in New York. Hoe valt te meten of een Nederlander in China of New York kunst koopt? Of op een beurs in Brussel, Basel, Parijs of Londen? Hoe valt sowieso te onderscheiden of de internationale Nederlander kunst koopt?

Woordvoerder Madelon Strijbos van de TEFAF meent dat ‘de Nederlander’ ‘redelijk voorzichtig’ en ‘redelijk behoudend’ is in het kopen van kunst. De Nederlander zou niet willen pronken met kunst. NPO1 meent dat het ‘niet in onze cultuur zit’. Werkelijk? Daarmee gooit het in een klap de traditie van de 17de eeuw overboord toen iedere Nederlander een schilderij in huis had. Zo gaat de overlevering. Dat was zeker de IKEA van toen?

Ach, het zal zeker waar zijn dat er Nederland weinig kunstverzamelaars kent. Maar hoe komt dat? Zijn de huizen te bescheiden en de muren te klein om kunst op te hangen? Zit het fiscale regime tegen zodat kopen van kunst niet wordt gestimuleerd? Onderscheiden Nederlanders zich liever anders? En elders? Sluiten de galerieën slecht aan op de wensen van de Nederlanders en doen ze te weinig om de drempel te verlagen? Houden Nederlanders eerder van namaak dan van origineel? Staan kunst en kunstenaars mede door de politiek in een slecht blaadje? Schiet het onderwijs tekort zodat de Nederlanders niet goed begrijpen wat kunst is? Aan de in Nederland werkende kunstenaars van binnen- of buitenlandse herkomst ligt het niet, want die zijn van topkwaliteit. Of ligt het aan media zoals NPO1 die Nederlanders niet helpen om kunst te begrijpen of er liefde voor op te brengen, maar het laten bij de constatering ‘dat Nederlanders houden van namaak‘?

Foto: Clara Peeters, ‘SLICES OF BUTTER ON A WANLI ‘KRAAK’ PORCELAIN DISH, A STACK OF CHEESE ON A PEWTER PLATE, WITH A JUG, A FAÇON-DE-VENISE WINEGLASS, A BUN, CRAYFISH ON A PEWTER PLATE, A KNIFE AND SHRIMP ON A TABLE’ . In catalogus veiling Sotheby’s ‘Masters Paintings: Part I‘ op 29 januari 2015 in New York.

Feminisme volgens Lindsay Bottos. Over cyberpesten

Verandert meerderejaars fotografiestudente aan het Maryland College of Art Lindsay Bottos anonieme digitale haatspraak in een feministisch kunstproject? Maakt het blote feit dat ze een vrouw is het feministisch? Of is daar meer voor nodig? In elk geval had ze zo haar buik vol van de vernietigende commentaren op haar selfies dat ze besloot terug te vechten. Feitelijk een verhaal over uiterlijk en het idee van vrouwelijke schoonheid.

‘I’ve always gotten anonymous messages that were really hateful, especially comments about my appearance’, zegt Bottos. Ze heeft de negatieve berichten gekopieerd en opgespaard. Voor een project dat ze ‘Anonymous‘ noemt. Bottos meent dat haar project over de eigenwaarde van vooral meisjes en vrouwen online gaat. Een onzichtbaarheidsmantel maakt naar haar idee alle hatelijke commentaren jegens vrouwen mogelijk.

Maar wat maakt Bottos’ project feministisch? Toch niet alleen vrouwen worden digitaal gepest? Allicht niet, denk aan Tim Ribberink en zijn zelfgekozen dood vanwege cyberpesten. Daarbij komt dat pesten ook een andere oorzaak kan hebben dan gender. De tekst ‘dumb ass tumblr girl that goes to a fancy art school‘ duidt op een sociaal en educatief verschil. De vraag wat het project van Lindsay Bottos feministisch maakt blijft zo onbeantwoord. Hoewel, meisjes en vrouwen ontegenzeggelijk kwetsbaar zijn. Zeker op dat anonieme internet.

Lindsay Bottos valt te prijzen omdat ze een maatschappelijk fenomeen bij de lurven neemt en in haar studie inpast. Dat lukt weinig studenten. Het doet denken aan kunstenaar Joyce Overheul die aan de hand van openbare digitale informatie in de huid van Rogier kroop. Ze schreef aan de hand van z’n tweets het boek ‘De drie maanden uit het leven van Rogier‘. In eigen beheer uitgegeven en hier te bestellen. Bottos gaat verder, verschuilt zich in de openbaarheid en houdt digitale kwelgeesten een spiegel voor. Waarop ze zelf schittert.

Zie hier voor het nieuwste project van Lindsay Bottos: de metamorfose van haar lichaam.

Foto’s: Project ‘Anonymous‘ van Lindsay Bottos.