KNVB doet aan identiteitspolitiek en nederlagenstrategie. Het kiest voor kansloos WK 2026 bod van Marokko

Identiteitspolitiek is doorgedrongen tot de geest van het bondsbestuur van de KNVB. In een nieuwsbericht van 12 juni 2018 verklaarde het te stemmen voor het bid van Marokko voor het WK 2026. Dit is een opmerkelijke nederlagenstrategie omdat het bericht tevens zegt er weinig vertrouwen in te hebben dat Marokko dit WK ook daadwerkelijk toebedeeld krijgt. Want het concurrerende bod van de VS, Canada en Mexico wordt beter en kansrijker geacht. Een terechte constatering, want vandaag besliste de FIFA voor dit ‘United 26’ bod.

De toelichting van secretaris-generaal Gijs de Jong is het citeren waard: ‘We kiezen hiermee ook voor loyaliteit aan een belangrijk deel van onze Nederlandse samenleving, namelijk aan de in Marokko wortelende gemeenschap. Die loyaliteit is een logisch gevolg van het streven van de KNVB naar diversiteit op alle fronten in onze samenleving. We zien het daarom naast een sportieve ook als een morele verplichting om voor Marokko te stemmen.’ De KNVB stemt niet op dat wat het als het beste of meest kansrijke bod ziet, maar voor een bod vanwege ‘loyaliteit aan een belangrijk deel van onze Nederlandse samenleving’. De impliciete claim is dat Marokkaanse-Nederlanders het collectief gewenst achten dat Marokko het bid voor het WK 2026 wint. De Jong gaat nog verder als hij zegt het als een ‘morele verplichting’ te zien om voor Marokko te stemmen.

Dit is een redenering die ver doorgevoerd wordt. Hoe dan ook benadrukt de redenering van het bondsbestuur van de KNVB dat sport en politiek hecht verbonden zijn. Een andere opmerkelijk gevolg van de argumentatie is dat loyaliteit naar Amerikanen, Canadezen en Mexicanen volgens de KNVB niet nodig is en de voetbalbond zich minder verbonden voelt met deze drie Amerikaanse landen. Het Amerikaanse, Canadese en Mexicaanse deel van de Nederlandse samenleving is in de visie van het bondsbestuur van de KNVB minder belangrijk dan het Marokkaanse deel vaan onze samenleving. Men mag hopen dat de KNVB in de toekomst het moralisme en de identiteitspolitiek achter zich laat en weer vanuit voetbaltechnische overwegingen voor het beste bod kiest.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘KNVB KIEST VOOR MAROKKAANS BID WK 2026’, 12 juni 2018.

Petitie: Russische Federatie moet organisatie WK 2018 ontnomen worden

Een petitie vraagt om de Russische Federatie het WK voetbal in 2018 te ontnemen. De reden is het geweld bij de wedstrijd Engeland-Rusland in Marseille. Russische hooligans gebruikten in en buiten het stadion geweld en waren daar duidelijk op uit. Het lid van het dagelijks bestuur van de Russische Voetbalbond Igor Lebedev keurde dat geweld goed. Hij moedigde de Russische hooligans zelfs aan zo door te gaan.

Een bericht in The Independent geeft citaten van Lebedev in de Russische media: ‘In negen van de 10 gevallen gaan voetbalfans naar wedstrijden om te vechten, en dat is normaal. De jongens verdedigden de eer van hun land en lieten de Engelse fans ons moederland niet ontheiligen. We moeten vergeven en onze fans begrijpen.’  Lebedev is als parlementslid van de extreem-rechtse Liberale Partij van Vladimir Zhirinovsky weliswaar niet representatief voor de Russische sportwereld, maar als bestuurslid van de voetbalbond treedt hij wel naar buiten met zijn zienswijze en billijkt hij het gebruik van geweld door de Russische hooligans.

De petitie om het WK 2018 niet in de Russische Federatie te houden, maar te verplaatsen naar elders is niet de eerste in zijn soort. Zo vroeg oud-voetballer Johnny van ’t Schip vanwege het neerhalen van de MH17 in juli 2014 om een boycot. Het idee is dat de wereld aan normbesef verliest door grote publieksevenementen in niet-democratische landen als Rusland of Qatar te houden. Vanwege geruchten over fraude in de toewijzing bij FIFA en in het Kremlin en corruptie in de aanbesteding riep een petitie op om het WK 2018 naar Nederland te verplaatsen. En dan was er sinds februari 2014 nog de steeds weer terugkerende kritiek op de Russische Federatie vanwege de annexatie van de Krim, de ondermijning van Oekraïne door de inzet van Russische troepen in de Donbas en de verslechtering van de mensenrechten, inclusief de homorechten. En nu dus de Russische hooligans van wie het lijkt dat ze Europa ingestuurd worden om het softe Europa een lesje te leren.

Sport is politiek. Achter de schermen bestond een geheim plan om het WK 2022 van Rusland naar Qatar te verplaatsen en het WK 2022 in de VS, Australië of Japan te houden. Dat als straf voor de Russische agressie in Oekraïne, waarvan het door de halfslachtige implementatie van de Minsk II-akkoorden en de toenemende gevechten in de Donbas de vraag is tot welk niveau  in juni 2018 de Russisch-Oekraïense oorlog geëscaleerd is. Maar de sportwereld is zo corrupt dat stemmen makkelijk worden gekocht om zo’n plan te torpederen. Als verplaatsing niet mogelijk is, dan blijft een boycot van het WK 2018 over. De Russische Federatie zit door de teruglopende economie trouwens toch al met het WK 2018 in haar maag. Mede omdat de logica van de mega-projecten (Sochi, Kerch-brug) die eruit bestaat om geld rond te pompen en te laten verdwijnen in de zaken van bevriende zakenrelaties van het Kremlin niet meer werkt omdat het geld schaars is geworden.

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘Russia should not host the 2018 world cup’ op change.org.

French Connection bij FIFA: Sarkozy zorgde dat WK naar Qatar ging. Niet naar VS

Sepp Blatter was nog in charge geweest als FIFA-baas als de toenmalige Franse president Nicolas Sarkozy niet had ingegrepen. Malcolm Moore van de FT interviewde Blatter en legt het uit. Dat zit zo, er was een afspraak achter de schermen dat de WK’s van 2018 en 2022 aan de Russische Federatie en de VS toegewezen zouden worden. Maar vermoedelijk vanwege de verkoop van Franse vliegtuigen aan Qatar kwam via Sarkozy de Franse UEFA-president Michel Platini tussenbeide. En zei het akkoord op. Blatter was niet blij dat op 2 december 2010 Qatar als gastheer voor het WK van 2022 werd gekozen. Hij had juist de stemming willen beïnvloeden ten gunste van de VS. Omdat de VS het niet pikten ging de Amerikaanse justitie vervolgens achter Blatter aan.

Wat deze uitspraak van Blatter betekent voor het onderzoek naar de toekenning van beide WK’s van 2018 en 2022 aan de Russische Federatie en Qatar is de vraag. Het zou krom zijn als de VS ingrijpen in dezelfde besluitvorming die het meende te kunnen sturen en waarover het tevreden was, enkel en alleen omdat het uiteindelijk geen WK toegekend kreeg. Maar door de dynamiek van de onthullingen over corruptie bij de FIFA die door het ingrijpen van de Amerikaanse en Zwitserse justitie naar boven zijn gekomen en tot op de bodem gaan is alles mogelijk geworden. En is ook de ‘gewone’ koehandel zonder corruptie verdacht geworden. De doos van Pandora bij de FIFA staat wijdopen en maakt elk vervolg onvoorspelbaar.

Foto: Schermafbeelding van begin artikel ‘Lunch with the FT: Sepp Blatter’ van Malcolm Moore voor de FT, 30 oktober 2015.

Kocht Duitsland het WK 2006? Hoe zit het met het EK 2016 en het WK 2018? Sport is politiek

Voetbal en corruptie worden synoniem. Er is verdenking, maar nog geen spijkerhard bewijs dat Duitsland het WK 2006 kocht door omkoping van gedelegeerden. De Duitse voetbalbond DFB ontkent. Ook door de onregelmatigheden binnen de voetbalbonden FIFA en UEFA krijgt de belangrijkste bijzaak ter wereld -wat voetbal voor velen is- een bittere bijsmaak. Omkijken heeft zin, maar vooruitkijken heeft nog meer zin. Zoals naar het EK 2016 in Frankrijk en het WK 2018 in de Russische Federatie. Als het weinig corrupte Duitsland al zo corrupt blijkt te zijn, dan kan het niet anders dat het op één na meest corrupte land van Europa dat de Russische Federatie is nog corrupter is. Onderzoek gevraagd naar toekenning van het EK2016 en het WK2018.

Van ’t Schip wil boycot WK2018 in Rusland vanwege MH17

Oud-Ajacied, oud-international en voetbaltrainer in het Australische Melbourne John van ’t Schip roept in een tweet op het WK Rusland 2018 te boycotten. Een oproep die ik ondersteun. Want de wereld verliest aan normbesef door grote publieksevenementen in niet-democratische landen als Rusland of Qatar te houden.

De tweet van Van ’t Schip past in een patroon. Al vanaf de zomer van 2013 klonken oproepen om vanwege de verslechterde mensenrechtensituatie in Rusland -vooral vanwege de homorechten- de Olympische Spelen van Sochi of de kunstmanifestatie Manifesta in St. Petersburg te boycotten. Maar geen enkel protest hielp. Ondanks maatschappelijk protest stuurde Nederland de zwaarst mogelijke delegatie naar Sochi, waar andere landen wegbleven. De naïef geachte koning Willem-Alexander die volgens critici ook nog eens de waardigheid van z’n ambt te grabbel gooide dronk er een biertje met Putin. Oh oh Sochi, wat hadden premier Rutte en koning Willem-Alexander het naar hun zin. Geen enkel kritisch woord landde bij het kabinet Rutte-Asscher dat de mensenrechten als speerpunt vervangen heeft door economische politiek. De kachel moet roken en de Nederlandse handelsbelangen gaan boven alles. De lobby van werkgevers zorgt ervoor dat Rutte en de VVD ten alle tijde vasthouden aan het uitgangspunt ‘business as usual’. Ook als dat Nederlandse doden kost.

Genoeg is genoeg. Het wordt tijd dat Nederland vooral in de EU een hardere koers tegenover Rusland steunt. Want 193 doden zijn te veel voor het pappen en nathouden van Rutte, Opstelten en Timmermans. beschamend zelfs, want het zelfrespect van Nederland staat op het spel. Zoals voormalig Commandant der Strijdkrachten en prominent VVD-er Dick Berlijn in De Telegraaf zegt: ‘Ik heb meer bewondering voor de felle bewoordingen van de Duitse en Australische regeringsleiders dan voor het ingetogen spreken van onze premier. Poetin en zeker dat zooitje ongeregeld in Oost-Oekraïne zijn alleen onder de indruk van macht en kracht. Dat signaal geeft Nederland nou niet bepaald af.’ Nee, dan heeft John van ’t Schip het beter begrepen. Premier Rutte moet het roer omgooien en waar mogelijk –Russische brievenbusfirma’s aan de Amsterdamse Zuidas– afstand nemen van het regime van Putin dat zoveel Nederlandse doden op z’n geweten heeft.

Foto: Tweet van John van ’t Schip, 20 juli 2014.

Dan Mori: Vitesse en KNVB zwichten voor druk VAE. Waarom?

Update 11 januari: In een verklaring betreurt Vitesse de gang van zaken. Het geeft toe dat het afreizen naar Abu Dhabi zonder Dan Mori ‘begrijpelijk, maar ongelukkig is geweest’. De club belooft beterschap: ‘Vitesse gaat, met hulp van de KNVB en het Ministerie voor Buitenlandse Zaken, de interne procedures inzake buitenlandse reizen opnieuw opzetten om herhaling in de toekomst te voorkomen.’

De Arnhemse voetbalclub Vitesse gaat op trainingskamp in Abu Dhabi (Verenigde Arabische Emiraten) en laat de Israëlische verdediger en international Dan Mori thuis. Want hij mocht het land niet in. Dat bleek pas op de valreep. Vitesse maakte toen de afweging om toe te geven aan de druk en af te reizen naar Abu Dhabi. En Dan Mori thuis te laten. Op deze knieval van Vitesse komt veel kritiek, van onder andere het CIDI. Velen zien er discriminatie in die Vitesse niet had moeten pikken. Zo verklaart Herman Loonstein van Federatief Joods Nederland: ‘Dit kan niet. Het komt erop neer dat Vitesse discriminatie van een van zijn spelers tolereert.’

De KNVB stelt via een woordvoerder dat de voetbalbond hierover niets te zeggen heeft. Het is vooral een politieke kwestie: ‘Het is aan een club om te bepalen waar een trainingskamp wordt belegd. Daar is iedere vereniging vrij in. Wij staan daar buiten. We begrijpen dat Vitesse ook flink baalt van hoe dit is uitgepakt.’

De naïviteit van Vitesse en vooral de KNVB is groot. Ze hebben zich onvoldoende voorbereid. Club en bond hadden van tevoren kunnen weten dat Dan Mori geweigerd zou worden. Zo werd nog twee weken geleden een Israëlisch schaakteam van spelers onder de 18 dat deelnam aan het Wereldkampioenschap gedwongen om anoniem te spelen. Ze mochten Israël  niet vertegenwoordigen en niet de Israëlische vlag voeren. Hoewel deze in de lijst van deelnemende landen wordt getoond. Het verschil is dat de wereldschaakbond FIDE de organisatoren gedreigd had het evenement te annuleren als het Israëlische team niet werd toegelaten.

De opstelling van de politieke FIDE is pragmatischer en oprechter dan de opstelling van de FIFA die steeds beweert dat sport en politiek niets met elkaar te maken hebben. Maar wie kan dat na alle incidenten en boycots nog zeggen? Sochi toont aan dat politiek en sport alles met elkaar te maken hebben. Als rijke en zelfbewuste Golfstaten menen dat ze sporters volgens hun eigen normen uit kunnen sluiten dan is dat hun probleem. Maar het wordt ieders probleem als de wereldsportbonden zich daar niet actief tegen uitspreken.

Waarom speelde de KNVB achter de schermen geen bemiddelende rol? Vitesse had vooraf de KNVB moeten inschakelen die op haar beurt de wereldvoetbalbond FIFA had moeten inschakelen om de autoriteiten van de Verenigde Arabische Emiraten te dreigen dat het gevolgen zou hebben als Dan Mori geweigerd zou worden. De uitspraak van de KNVB dat het zich niet mengt in een politieke kwestie is van een wereldvreemdheid en tegenstrijdigheid die zich niet laat verklaren in een wereld waar sport en politiek steeds nauwer samenhangen. Door niet op te treden spreekt de KNVB zich immers ook politiek uit. Het zwicht lafhartig voor een land dat wel de politiek in de sport introduceert en komt niet op voor een speler in de Nederlandse competitie.

Foto: Vitesse is zonder Dan Mori op trainingskamp in Abu Dhabi. Credits: Pro Shots.

Van der Gijp en Boskamp begrijpen niets van homosexualiteit

Domheid kent geen grenzen. René van der Gijp (Gijp) woont in Nederland, Jan Boskamp in België. Beide oud-voetballers die als ‘analist’ optreden in voetbalprogramma’s denken een gezond oordeel te hebben over homosexualiteit. Ze menen te weten dat voetbal geen sport voor homo’s is. Van der Gijp kreeg kritiek op zijn uitspraken: ‘Als je homo bent, dan ben je op je veertiende wel klaar met voetbal. Dan ga je gewoon in een kapperszaak werken. Dat is gewoon waar.’ Een woordvoerder van de KNVB noemde deze woorden ‘onzinnig’. De voetbalbond krijgt al jaren kritiek dat het niks tegen homofobie doet. Kris Schimmel startte in februari 2012 zelfs een petitie. En juist toen de KNVB tot actie overging roerden deze twee oud-voetballers zich.

Nu springt Boskamp voor Gijp in de bres: ‘Ik heb ook nooit een homo meegemaakt in al mijn jaren als speler en trainer. Al mijn medespelers waren hartstikke gezond, of ik ben stekeblind geweest, dat kan natuurlijk ook. Maar al die boze reacties, wat een zielige mensen.‘ Boskamp vindt het maar flauwekul dat Gijp zoveel commentaar krijgt op diens uitspraken over homo’s. Maar Boskamp zegt tegelijk dat Gijp mag zeggen wat-ie wil. Alsof dat voor de kritiek op Gijp niet zou gelden. Voormalig Helmond-speler Wensley Garden beseft dat het een kwestie van oorzaak en gevolg is: ‘Jonge talenten met een homoseksuele geaardheid krijgen in het Nederlandse voetbal niet de mogelijkheid zich te ontwikkelen.’ Zover kunnen Boskamp en Gijp niet denken.

Foto: René van der Gijp (links) en Jan Boskamp.

Ouders van Marokkaans-Nederlandse rotjochies moeten opvoeden

Directeur Hasib Moukaddim van het Samenwerkingsverband van Marokkaanse Nederlanders (SMN) zoekt het initiatief in de column: ‘Aan ouders van rotjochies: voedt jouw kinderen ook buiten de woonkamer op‘. De afgelopen week haakten belangengroepen aan bij de dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen die door enkele Marokkaanse Nederlandse rotjochies dood werd getrapt. Nederland verkeerde in een schok. De vonken sprongen van het debat, ook hier. Was het geweld gerelateerd aan voetbal, Marokkanen of aan iets anders?

Moukaddim keilt aan met het idee dat het publieke debat opvalt door het benoemen om het benoemen zonder aanpak en oplossing: ‘Dit alles in de traditie van het typisch Hollandse debat: het benoemen van het probleem, daarna nog eens benoemen, dan op eigen borst kloppen voor het benoemen om tot slot over te gaan tot de orde van de dag.’ Mooi gezegd. Het idee dat het bij dit soort maatschappelijke verschijnselen vaak aan aanpak en oplossing schort lijkt juist. Maar benoemen in de zin van kwalificeren? Gesteld dat dat voorafgegaan wordt door observatie, analyse en een presentatiestrategie. Het lijkt erop dat Moukaddim in een retorische valkuil loopt door het benoemen af te willen zetten tegen het uitblijven van de oplossing. Daardoor mist-ie het wegkijken en ontkennen als eerste fase in het weglopen voor een oplossing. Daar gaat het al mis.

Moukaddim constateert ‘een schrijnend gebrek aan toezicht op sociale regels in de openbare ruimten‘. Zijn uitspraak dat ook Marokkaanse-Nederlandse rotjochies daar gebruik van maken, klinkt als understatement. Als weinig anderen rekken ze grenzen op. Moukaddim manoeuvreert voorzichtig, maar ook voorspelbaar in het vinden van een middenweg. Hij verbreedt de opvoeding naast de ouders tot ‘de school, de buurtwerker, de voetbal- of handbaltrainer, de buurman en buurvrouw, familieleden en eventuele hulpverleners.’ Dat er in de opvoeding van de eigen kinderen ‘óók een belangrijke rol [is] weggelegd voor de Marokkaans-Nederlandse ouders‘ klinkt ongeloofwaardig. Natuurlijk ligt er een rol voor de ouders. Bizar dat het gezegd moet worden.

Deze ouders mag volgens Hasib Moukaddim niet het verwijt gemaakt worden dat ze hun kinderen niet goed opvoeden: ‘Ouders proberen wel degelijk hun kinderen op te voeden door ze de juiste normen, waarden en liefde mee te geven.’ Maar hier verwart-ie goede bedoelingen met feitelijke opvoeding. Intenties of pogingen zijn wat anders dan ouders die hun kinderen in de gaten houden, zich in hun plaats stellen en ook praktisch met hun kinderen verbinden. Dat gebeurt in vrijwilligerswerk, huiswerk, ouderavonden, spelen op straat, achter het beeldscherm of de spelcomputer en overal waar opgroeiende kinderen hun ouders tegenkomen.

Moukaddim loopt op eieren en spreekt tegen diverse doelgroepen die hij niet van zich wil vervreemden. Zijn betoog verbreedt tot ondoorzichtigheid toe. Het klopt: ‘De Marokkaanse gemeenschap is onderdeel van de Nederlandse samenleving en dus is ‘jouw probleem ook mijn probleem en andersom’‘. Maar dat betekent niet dat de verantwoordelijkheid voor de opvoeding van deze kinderen door de hele samenleving gedeeld wordt. Ouders hebben de eerste verantwoordelijkheid. Als ze die om culturele of sociaal-economische redenen niet kunnen nemen, dan moet dat benoemd worden. Maar juist dat laat Hasib Moukaddim na. Ook hij denkt dat-ie iets kan benoemen zonder man en paard te noemen. Hij past in het typisch Hollandse debat van wegkijken.

Foto:  Opvoeden met de koran.

Voetbal, opvoeding, Wilders, Marokkanen, publiek debat en media

De Telegraaf van 4 december citeert voorzitter Marcel Oost van BuitenBoys: ‘Na het laatste fluitsignaal gaven vrijwel alle spelers de scheidsrechter een hand om hem te bedanken voor de leiding. Alleen de drie Marokkaanse spelers van Nieuw Sloten liepen naar onze grensrechter, trokken hem naar de grond en begonnen op zijn hoofd en nek in te trappen.’ Waren de drie spelers die de grensrechter trapten de enige Marokkaanse spelers uit het team en waarom greep niemand in als zo’n precieze reconstructie mogelijk is?

Is het belangrijk om te weten dat de drie jeugdspelers van Nieuw Sloten die afgelopen zondag de grensrechter van BuitenBoys doodtrapten Nederlandse Marokkanen waren? In de berichtgeving in bijvoorbeeld de NRC bleef dat feit ongenoemd. De media zoeken zich blijkbaar een weg tussen maatschappelijke taak, politieke correctheid, adequate berichtgeving en eigen verantwoordelijkheid. Moeten media het nou wel of niet melden?

Het niet noemen van de hele context gaf de PVV gisteren alle ruimte om over een ‘Marokkanenprobleem‘ te praten. De partij zegt: ‘De Nederlandse politiek en media zijn in een totale staat van ontkenning. Er wordt n.a.v. de dood van een grensrechter gesproken over een voetbalprobleem, terwijl dat het echte probleem verhult. “Het is geen exclusief voetbalprobleem maar een Marokkanenprobleem dat zich uit op straat, op school, in het winkelcentrum, op het voetbalveld” (..).’ De PVV kon deze analyse slijten omdat het als eerste ondubbelzinnig de achtergrond van de drie spelers en haar ‘oplossing’ voor het probleem combineerde.

Voordat de PVV erover begon bleef de achtergrond van de drie spelers niet ongenoemd, zoals het bericht in De Telegraaf bewijst. Nadat de PVV het gisteren oppakte kreeg het echter dynamiek doordat de PVV zich erover uitliet. Pas daarin zagen andere media als Elsevier, RTL of de NOS er een nieuwsfeit in. Omdat er geen andere analyse was die het feit van de Marokkaanse spelers noemde kon Wilders voor open doel scoren.

Geert Wilders schetst de tegenstrijdigheden door in een tweet te spreken over de daders, een Nederlands paspoort, retour Marokko en grenzen dicht. Hij dikt het aan en weet dat wat-ie zegt niet kan. Iemand kan een Nederlands paspoort niet zomaar ontnomen worden. Daartoe is zoiets als dienen in een vreemde krijgsmacht nodig, zoals de Spanjestrijders overkwam. Maar wat Wilders zegt wordt gehoord omdat de media en andere partijen de feiten niet noemen. Dat zwijgen van de media heeft twee ongewenste gevolgen. Zoals gezegd zet het de PVV op voorsprong bij gebrek aan tegengeluid. En media nemen hun lezers en kijkers niet serieus doordat ze informatie achterhouden die van belang zou kunnen zijn. Zelfs dat weten we nu niet eens zeker.

Foto: Bordje Voetbal Afgelast, de KNVB last het amateurvoetbal voor komend weekend af.

Maakt het uit of Robin van Persie moslim is?

Al sinds 2005 zingt het rond op internet: Robin van Persie is moslim geworden. Afgelopen maandag merkte de NRC het op in een poging om te verklaren waarom Oranje zo onsamenhangend en ongeïnspireerd speelde. Met de opening: ‘Oranje miste teamgeest op het EK. Een man stond symbool voor het gebrek aan eenheid: Robin van Persie, vedette met privileges‘. Er zou een kamp Van Persie en een kamp Sneijder zijn. Iemands achtergrond wordt van belang bij verdeeldheid. Is er een Marokkaanse kabel met Khalid Boulahrouz, Robin van Persie and Ibrahim Afellay die zich losmaakt van de rest? En heeft dat met de slechte resultaten te maken?

Media zijn tot nu toe terughoudend geweest om te melden dat Robin van Persie in 2004 een Marokkaanse vrouw trouwde en moslim werd. Wat iemand achter de voordeur of in een gebedshuis uitspookt doet er niet toe. Als het niet van invloed is op de prestaties op het veld. Precies dat is veranderd. Daarom doorbreekt de NRC nu pas het taboe en haalt het naar boven. Is het cynisch om te zeggen dat het pas genoemd wordt als het slecht met Van Persie gaat? Doe ik eraan mee door het te noemen? Moet het daarom ongenoemd blijven?

Bij het EK van 1996 waren er geruchten over het bestaan van een Surinaamse kabel met de Ajacieden Patrick Kluivert, Edgar Davids, Michael Reiziger, Winston Bogarde en Clarence Seedorf. Reconstructies verduidelijken echter dat het gewoon vrienden waren. Ook nog eens met een gemeenschappelijk belang omdat bij Ajax de zwarte spelers minder verdienden. Of er een Marokkaanse kabel van Boulahrouz, Van Persie en Afellay bestaat is niet van belang. Feit is dat Van Persie de eenheid verstoorde, uitgeblust was na een lang seizoen en de nukken van een vedette vertoonde. Door zijn godsdienstige overtuiging was de afstand tot de groep vergroot.

Foto: (Vanaf links) Khalid Boulahrouz, Robin van Persie en Ibrahim Afellay dollen met assistant-coach Dick Voorn. Charkov, juni 2012. Credits AFP