EWTN verwerpt tentoonstelling ‘Abortion Is Normal’ omdat kunst moet verwijzen naar de katholieke God via schoonheid en waarheid

Het is een dunne verdedigingslijn als mensen zeggen voor de vrijheid van meningsuiting of expressie te zijn, maar dat laten volgen door een ‘maar’. Waarna hun inperking volgt waaruit blijkt dat ze niet voor de vrijheid van meningsuiting of expressie zijn, maar er een voorbehoud aan verbinden die direct volgt uit hun politieke of religieuze overtuiging. Het is zoiets zeggen als ik ben voor alle kleuren, maar ik ben niet voor blauw want dat is naar mijn idee of dat van de Hoge Macht die ik aanhang geen echte kleur. Dan is men dus niet voor alle kleuren. Er is niks mis mee als men dat kan uitleggen. Het is misleiding om te suggereren dat men in beginsel voor de vrijheid van meningsuiting of expressie is, terwijl men er in de praktijk voorwaarden aan verbindt.

EWTN Global Catholic Network claimt het grootste religieuze medianetwerk ter wereld te zijn. Het geeft de katholieke visie op samenleving en politiek. En in deze video op kunst. Aanleiding voor het commentaar van gastvrouw Catherine Hadro is de ‘emergency’ tentoonstelling ‘Abortion Is Normal’ die gecureerd wordt door Jasmine Wahi en Rebecca Pauline Jampol en plaatsvindt in New York. Er nemen tientallen kunstenaars aan deel onder wie Cindy Sherman, Nan Goldin en Robert Longo. Als reden voor de tentoonstelling wordt door de makers een acute politieke dreiging gegeven: ‘Deze show komt op een moment dat legale abortus in de Verenigde Staten acuut wordt aangevallen.’ Deze tentoonstelling keert zich tegen de rechtspraak, inclusief het Supreme Court die onder Trump behoorlijk naar rechts is opgeschoven. De vrijheid van abortus die door de befaamde uitspraak uit 1973 in de zaak Roe vs Wade tot voor kort vanzelfsprekend en gegarandeerd leek, is dat onder het bewind van Trump niet langer. Conservatieve staten morrelen er nu al aan. De makers proberen met deze tentoonstelling de bewustwording te vergroten over de politieke bedreiging van een vrije abortus.

Catherine Hadro geeft in haar commentaar ‘Speak Out’ niet alleen haar katholieke visie op abortus, wat uiteraard haar goed recht is, als ze zegt dat abortus niet normaal is, maar ze gaat verder als ze haar mening geeft over wat de definitie van kunst is. Zij laat zich kennen als iemand met een achterhaalde, beperkte en bekrompen opvatting van kunst als ze zegt: ‘This art gallery is not truely art, because art points to beauty and to truth, and ultimately to our creator’. Dit is haar persoonlijke opvatting van wat kunst is die niet zomaar aan anderen opgelegd kan worden. Het is goed verdedigbaar als ze een mening heeft die zegt dat ze vindt dat kunst verbonden moet zijn aan schoonheid of waarheid en uiteindelijk aan de God van het katholicisme. Maar het is niet verdedigbaar om die mening als maatstaf voor de artistieke expressie van anderen te nemen. Omdat Hadro haar betoog bouwt op een selectieve, incorrecte opvatting van kunst mist het elk fundament.

Foto: Schermafbeelding van banner ‘Abortion Is Normal’.

Dorpsgezicht met kruisbeeld van Garmisch, Beieren, 1890

Een foto met kruisbeeld uit 1890 in het Beierse Garmisch. Een dorpsgezicht of Dorfspartie. Een vrouw knielt voor de houten behuizing met twee verdiepingen. Beneden Maria, boven Jezus aan het kruis. Links leidt een pad door de wei of de alm. Rechts het dorp met kerktoren. Wat is hier zo bijzonder aan dat een Amerikaanse maatschappij het vastlegt als beeld van Duitsland en er exemplaren in eigen land en in Europa van hoopt te verkopen? Moet dit dorpsgezicht bevestigen wat men kent of verrassen? In diep katholiek Beieren ontmoeten half afgewende gezichten elkaar naar beneden of boven kijkend. Dat lijkt een verticale samenleving. De echte verrassing ligt in de toekomst besloten en ontvouwt zich 43 jaar later. In 1933. Wordt hier de kiem gelegd?

Frankrijk, kerststal, kindeke Jezus en scheiding van kerk en staat

In Frankrijk bestaat in theorie, maar niet altijd in praktijk de scheiding van kerk en staat. Het idee is dat de staat neutraal is. Laïcisme wordt dat genoemd. Een onderdeel ervan is dat uitingen van religieuze overtuiging in het publieke domein zoals in gemeentehuizen verboden zijn. Maar is een kerststal met het kindeke Jezus, une crèche de Noël, nou een religieuze of een culturele uiting? In heel Frankrijk vinden daarover debatten en rechtszaken plaats. Religie wordt zo een cultuurstrijd tussen traditionalisten en andersdenkenden.

De stal in de hal van het gemeentehuis in Béziers die het filmpje toont wil de ‘reactionaire’ burgemeester Robert Ménard laten staan, terwijl die in de hal van de Algemene Raad van de Vendée verwijderd moest worden. Waartegen beroep is aangetekend. The Local gaat in op voorbeelden in Melun en Montpellier. Het opstellen in overheidsgebouwen van de kerststal in de kersttijd gaat onlosmakelijk samen met het protest ertegen. Door OM en polemische secularisten. Protest lijkt kinderachtig, maar het tonen van christelijke symboliek in overheidsgebouwen is dat eveneens. De oplossing is simpel: plaats kerststallen uitsluitend in kerken en niet-overheidsgebouwen. Beide partijen zoeken de confrontatie. In strijd met de kerstgedachte.

Foto: Kerststal met voorstelling van het kindeke Jezus. Credits: Joe Raedle/AFP.

Demmink: So squeeze me, but don’t tease me

Nederland werkt zich door afwachtend handelen steeds meer in de nesten met de affaire-Demmink. De druk vanuit de VS wordt opgevoerd. Op 19 december heeft de Republikeinse afgevaardigde uit New Jersey Chris Smith een resolutie ingediend die de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken oproept om de zetel van het Internationaal Hof van Justitie uit Nederland te verplaatsen. Politiek een kansloze oproep, maar publicitair een tijdbom. De reputatie van Nederland wordt steeds meer beschadigd door de affaire-Demmink.

Vanuit het idee van normen en menswaardigheid is een opvallende samenwerking ontstaan tussen diverse partijen. Mensenrechtenadvocate Adèle van der Plas richtte de ‘Bakker Schut Foundation for Universal Rights Research‘ op omdat ze onregelmatigheden in de rechtsgang bespeurde. Oorzaak: ‘de ervaringen die advocaat Adèle van der Plas heeft opgedaan in de rechtszaak tegen haar cliënt Hüseyin Baybasin die door het Nederlandse Openbaar Ministerie willens en wetens op illegale gronden is vervolgd’. Van der Plas komt de eer toe de zaak-Demmink op de agenda te hebben gehouden en inhoudelijk body te hebben gegeven.

Publicist Micha Kat heeft afgelopen jaren eveneens aandacht aan de zaak-Demmink besteed. Eerst deed-ie verslag op klokkenluideronline.nl en toen dat wegens smaad op last van de rechter werd gesloten op klokkenluideronline.net. Zijn site bevat veel hoofdletters en suggesties. Vraag of Kat de behandeling van de zaak door zijn optreden bespoedigd of vertraagd heeft valt lastig te beantwoorden. Zijn reputatie die deuren sluit doet de zaak geen goed. Maar hij stond wel lange tijd als enige voor de deur te demonstreren.

De rol van Kat is vanaf dit jaar overgenomen door Henk Rijkers van het Katholiek Nieuwsblad die als enige journalist regelmatig kritische aandacht aan Demmink besteedt. In mindere mate doet Koen Voskuil van het AD hetzelfde. Hij meldde op 6 oktober dat Demmink regelmatig contact had met een pooier van minderjarige jongetjes. Demmink kondigde tegen het AD een bodemprocedure aan wegens ‘onjuiste berichtgeving‘. Een manier om de zaak op de lange baan te schuiven. Het komt overeen met de conclusie uit 2004 van toenmalig NOS-Journaal hoofdredacteur Hans Laroes dat Demmink alles via onderonsjes probeert te regelen (p.124).

Projectontwikkelaars vader en zoon Poot hebben een appeltje te schillen met de gevestigde klasse omdat ze zich miskend voelen bij de ontwikkeling van Chipshol. Nederland kent klassejustitie. Ze zijn de inspiratoren en financiers van de sites de demminkdoofpot.nl en arrestdemmink.com. Die laatste op de Amerikaanse publieke opinie gericht. Ze hebben met hun journalistieke sites de informatie op een rij gezet en de zaak-Demmink voor buitenstaanders inzichtelijk gemaakt. In zekere zin volgen de vragen van Chris Smith hieruit.

Tenslotte is er een christelijk geïnspireerde factie die zich bezighoudt met Demmink, kinderhandel en de obstructie van de rechtsgang. Omdat Demmink en betrokkenen als de ministers Opstelten, Rutte en staatssecretaris Teeven allen VVD-ers zijn heeft dit een partijpolitieke dimensie. Wellicht daarom zit CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt sinds kort dicht op de zaak. Samen met Peter Oskam heeft-ie kamervragen gesteld. De Italiaanse katholieke Europarlementariër Luca Volontè deed in de Raad voor Europa hetzelfde.

Tussen bovengenoemde betrokkenen lopen lijnen. Omtzigt en Volontè zijn lid van dezelfde christelijke politieke familie. Van der Plas getuigde in oktober voor Chris Smith in de Helsinki Commissie van het Amerikaanse congres. Smith baseert zich weer op de site arrestdemmink.com van Jan en Peter Poot. Evenals de mensenrechtenorganisatie Rebecca Project for Human Rights die net als Smith druk zet op de Amerikaanse publieke opinie. Daar kunnen burgers hun mening geven. De spreekwoordelijke PopVox. Het net om de verdedigers van Joris Demmink sluit zich. Knijp me, maar plaag ons niet, daarmee komen ze niet meer weg.

Foto: Schermafbeelding van het Amerikaanse popvox om de mening te geven over resolutie 838 door Chris Smith ingediend in verband met de zaak-Demmink.

Luca Volontè stelt in Europese Raad vragen over Demmink

De Italiaanse Europarlementariër en voorzitter van de European People’s Party EPP Luca Volontè stelt in de Raad van Europa vragen over het optreden van de Nederlandse overheid inzake Joris Demmink. Hij vraagt de Raad van Ministers om een oordeel over het herhaaldelijk nalatig optreden van Nederland en om haar mening en medewerking aan een onafhankelijk onderzoek met onafhankelijke, buitenlandse onderzoekers. De vragen van Volontè zetten de Nederlandse regering voor een internationaal podium in het beklaagdenbankje.

In de zaak Hüseyin Baybaşin onderzoekt advocaat-generaal Aben sinds oktober de gegrondheid voor een herziening, maar aan de basis van deze vragen liggen twee Turkse jongens die in 2008 en 2010 een aanklacht tegen Joris Demmink hebben ingediend die niet in behandeling is genomen door het OM. Luca Volontè beargumenteert dat Nederland daarom in strijd met de zogenaamde Conventie van Lanzarote is opgetreden.

De zaak Demmink begint Nederland steeds meer schade te berokkenen. Zowel in de VS als in Europa. Het beeld van het tolerante Nederland dat door de ontwikkelingen van het kabinet Rutte I toch al is afgebladderd, wordt verder beschadigd. De imagoschade valt met name minister Ivo Opstelten van Veiligheid en Justitie te verwijten. Zijn crisismanagement van ontkennen valt te karakteriseren als te laat, te weinig en regentesk.

Samen met premier Rutte mist Opstelten de uitingen van woede en verontwaardiging die loskomen in alle ontwikkelingen rond pedofilie in de VS en Groot-Brittannië waar dit onderwerp in de publieke opinie steeds groter wordt. Het herhaaldelijk niet passend handelen van Opstelten inzake Demmink voedt steeds meer de complottheorie dat onze politieke leiders niet vrij zijn om een onderzoek te gelasten. Nu blijft de omweg via het buitenland over. De ultieme schande voor een Nederlandse politieke klasse die zich autistisch gedraagt.

Foto: Luca Volontè, ‘Christelijke waarden, altijd’.

Katholieke kerk verzet zich tegen ontdopen

Volgens een bericht op KLOKK (Kinderlijke Koepel Overleg Kerkelijk Kindermisbruik) verzet de Rooms-Katholieke kerk zich tegen ontdopen. Belangrijk voor degenen die de kerk definitief en compleet de rug willen toekeren. Bijvoorbeeld vanwege het kindermisbruik. Maar ook vanwege het conservatisme, de positie van de vrouw en een paus die tegen condoomgebruik is in het door AIDS geplaagde Afrika.

In Beieren wilde een gescheiden man de doop van zijn dochter ongedaan maken. Hij had een aanklacht tegen de kerk ingediend. Achtergrond was dat zijn voormalige vrouw de dochter in 2010 had laten dopen zonder zijn toestemming. Zijn beroep werd echter bij de rechtbank verworpen. Want die stelt dat de doop tot de interne zaken van de kerk behoort die door een rechter niet getoetst kunnen worden.

Volgens KLOKK loopt in Frankrijk een soortgelijke zaak met een tegengestelde uitspraak. De 71-jarige René LeBouvier werd ooit gedoopt in de katholieke kerk van Fleury, maar in de jaren ’70 viel hij van zijn geloof. In 2000 diende hij een verzoek tot ontdopen in, maar in de papieren die hij van de kerk vervolgens ontving stond alleen dat-ie uitgeschreven was. In 2010 probeerde hij opnieuw om ontdoopt te worden. In oktober 2011 besliste een rechter in zijn voordeel. Het beroep van het bisdom hiertegen loopt nog.

Ontdopen is een nieuwe trend, hoewel deze aarzelend op gang komt. Volgens berichten dienen in België jaarlijks ongeveer 2000 en in Frankrijk 1000 mensen een verzoek tot ontdopen in. Met de afnemende maatschappelijke betekenis van de katholieke kerk is blijkbaar ook de angst verdwenen. Pedofilieschandalen binnen de RK-kerk en de pogingen om ze in de doofpot te stoppen jagen gelovigen naar de uitgang.

Decaan van de School of Canon Law aan de Katholieke Universiteit van Amerika Robert Kaslyn stelt dat iemand nooit ontdoopt kan worden. Want hij redeneert dat een gedoopte door het sacrament voor God is gekenmerkt. Da’s een logische benadering omdat binnen religies regels norm zijn. Des te meer omdat de kerk meewerkt aan uitschrijven is het verzoek om ontdopen niet essentieel. Een betere manier om afstand van de kerk te nemen is het ontkennen dat de rituelen enige waarde hebben. Dan ontdoopt men zichzelf in de ontkenning.

Foto: Kinderdoop in de katholieke kerk