Van Aartsen omarmt de compenserende neutraliteit van Cohen die Van der Laan bij het oud vuil zette. Met De Graaf als waterdrager

Waarnemend burgemeester van Amsterdam Jozias van Aartsen (VVD) is de kleinzoon van Job Cohen (PvdA). Bij wijze van spreken. Dat zit zo, Cohen had in Amsterdam samen met Ahmed Marcouch een strategie ontwikkeld die compenserende neutraliteit werd genoemd. Het doel daarvan was het versterken van de sociale cohesie en het tegengaan van radicalisering. Een en ander spitst zich toe in de sector van de islamitische organisaties omdat daar de radicalisering het grootst is en de sociale cohesie het meest problematisch. Van Aartsen omarmt dat idee van compenserende neutraliteit in een raadsbrief van 21 juni.

Wie een strikte scheiding van kerk en staat voorstaat ziet problemen bij overheidsinitiatieven om religie als politiek instrument in te zetten. Een heilig boek kan nooit de overkoepeling zijn, de rechtsstaat wel. Daarmee neemt de overheid stelling en wordt het van onafhankelijke scheidsrechter van religies, levensovertuigingen en nihilismen dat het volgens de wet moet zijn tot actieve deelnemer die partij kiest. In dit geval voor de zogenaamde gematigde islam. Ook nog eens met het neveneffect dat het door de subsidiestromen een aanzuigende werking heeft op allen die van nature niet tot die zogenaamde gematigde islam behoren.

Job Cohen ondersteunde als burgemeester van Amsterdam onder veel kritiek het idee van ‘compenserende neutraliteit’. De overleden burgemeester Eberhard van der Laan volgde in 2010 Cohen op en kraakte diens idee om geloofsgemeenschappen om politieke redenen te ondersteunen. Bijvoorbeeld vanwege de claim dat zo de radicale islam bestreden zou worden. Het Parool concludeerde: ‘Voor Van der Laan zijn twee principes leidend: de staat mag geen kerkgenootschap voortrekken én zich niet inlaten met de inhoud van het geloof.’

Van Aartsen beroept zich in zijn brief op de aanbevelingen in een ‘quick scan van de radicaliseringsaanpak door onderzoekers prof. B.A. de Graaf en D.J. Weggemans Msc’. De brief zegt onder meer: ‘De Graaf c.s. hebben aanbevolen het netwerk van sleutelfiguren om te vormen naar een breed en van onderaf opgebouwd netwerk van stadscontacten’ en ‘Het netwerk zal bestaan uit drie onderdelen: (..) ‘Maatschappelijke en religieuze organisaties’. De brief citeert uit de quick scan van De Graaf c.s. die het heeft over de wenselijkheid van samenwerking met religieuze organisaties ‘Door voorbij te gaan aan de religieuze kramp wordt er op deze manier een opening geboden om gebruik te kunnen maken van dit element van anti-radicaliseringsbeleid’.

De beschrijving ‘religieuze kramp’ in een objectief bedoelde scan is opvallend. Het verraadt een mentaliteit die ermee aan de oppervlakte komt. Het komt uit de hoek van de theologen Tom Mikkers en Frank Bosman en mediawetenschapper Eric van den Berg. Mikkers muntte in zijn boek ‘Religiestress; Hoe je te bevrijden van deze eigentijdse kwelgeest’ het begrip religiestress. Ik kraakte er in 2012 een kritische noot over en noemde religiestress (en in het verlengde ‘religieuze kramp’) onzin: ‘In de toelichting claimt Uitgeverij Meinema: ‘Religie veroorzaakt stress in Nederland, bij geloven en nietgelovigen.’ (..) Niet aantoonbaar is hoe dit gemeten is en met welke werkelijkheid deze slotsom overeenkomt. (..) Vraag is waar religiekritiek eindigt en religiestress begint. In een docentenhandleiding bij ‘Religiestress‘ wordt dat omschreven: ‘Wanneer verwordt godsdienstkritiek tot religiestress? Met andere woorden: wanneer begin je zelf last te krijgen van de door jou geuite kritiek op een godsdienst – je eigen of die van anderen?‘ Mikkers gebruikt het begrip ‘religiestress’ om door associatie religiekritiek in een ongunstig daglicht te zetten. En zo religie in bescherming te nemen.’

Religiestress of religieuze kramp is geen nauwkeurig omschreven verschijnsel. Het is een emotie en vooral een verdedigingsmechanisme van geharnaste christenen om de door de secularisering afkalvende posities van religieuze organisaties waar ze zich voor inzetten te verdedigen. Dat is in het publieke debat geoorloofd, maar ongewenst voor een publicatie met wetenschappelijke pretentie zoals de quick scan van De Graaf c.s. die Van Aartsen als input voor zijn beleidswijziging richting compenserende neutraliteit aanwendt. Het kan geen toeval zijn dat Beatrice de Graaf lid is van de ChristenUnie en voor die partij vijfde stond op de lijst voor de verkiezing van de Eerste Kamer in 2015. Ze smokkelt anti-secularistische tendenzen haar verkenning in met als doel het belang van religie en religieuze organisaties te vergroten. Ander punt van kritiek op De Graaf is trouwens dat ze per definitie het staatsterrorisme onderschat en nauwelijks in haar overwegingen meeneemt. Dat benadrukt de gouvernementele opstelling van de Graaf die van God gegeven is (Romeinen 13).

Foto: Anselm Adams, Church, Taos Pueblo (1942).

Masterplan voor de salafistische dawa in Nederland gevraagd: isolatie tussen repressie en tolerantie

Enkele burgemeesters en de Tweede Kamer denken verschillend over de gewenste relatie met salafistische groeperingen. Het is een orthodoxe stroming binnen de soennitische islam die extreem fundamentalistisch en islamitisch is. De Tweede Kamer heeft het kabinet in november 2015 in een motie gevraagd te onderzoeken of salafistische organisaties kunnen worden verboden. Het geschil spitst zich toe op de burgemeester Jozias van Aartsen van Den Haag die wijst op de vrijheid van godsdienst en gemeentelijke diensten met salafistische organisaties laat samenwerken en zelfs subsidie geeft voor taallessen. NRC zette zijn mening uiteen in een artikel. Mede daarop reageert het sociaal-democratische kamerlid Ahmed Marcouch die Van Aartsen naïviteit verwijt en volgens een artikel in het AD net als andere kamerleden het liefst het salafisme in Nederland wil verbieden. Marcouch wijst ook op het ronselen van jihadisten door salafisten voor de jihad in Syrië.

In het rapport ‘Radicale dawa in verandering; de opkomst van een islamitisch neoradicalisme in Nederland’ vatte de AIVD in 2007 samen wat het onder de radicale dawa verstond, namelijk ‘de verspreiding van radicaal, onverdraagzaam politiek- religieus gedachtegoed’. De aanbiedingsbrief omschreef de salafistische dawa beweging: ‘Het radicale karakter is gelegen in het feit dat zij de samenleving diep ingrijpend wil hervormen naar ultraorthodox model, waarmee zij zich duidelijk onderscheidt van meer traditioneel georiënteerde ultraorthodoxe stromingen. Participatie in de omringende niet- islamitische samenleving wordt afgewezen en verregaande vormen van onverdraagzaam isolationisme tegen andersdenkende moslims en niet-moslims worden gepropageerd. Ook roept de salafistische dawa beweging op tot antidemocratisch handelen, evenwel zonder daarbij het gebruik van geweld te verheerlijken, ertoe op te roepen of het te ondersteunen.’

De salafistische dawa is een stroming die de Nederlandse democratie verwerpt en zich verzet tegen de verworvenheden van de rechtsstaat zoals de vrijheid van godsdienst of gelijke rechten en zich beroept op de vrijheid van godsdienst om dat te mogen zeggen. Wat moet de overheid met een organisatie waarvan het weet dat die erop gericht is de democratie om zeep te willen helpen? Wie heeft gelijk, Marcouch of Van Aartsen?

Verschil tussen de meerderheid van de Kamer en Van Aartsen (plus D66 en SP in de Kamer) valt te herleiden tot het soort democratie dat betrokkenen voor ogen staat, respectievelijk een substantieve (preventie door repressie) of procedurele (tolerante) democratie. Ook omschreven als het verschil tussen een Duitse en een Amerikaanse democratie. (zie p. 1). Stefan Rummens en Koen Abts komen in hun artikel ‘Politiek extremisme en de weerbaarheid van de democratie’ (2008) tot een derde aanpak omdat ze de procedurele en substantieve aanpak problematisch vinden. Anders gezegd, hoe kan een democratie zich wapenen niet te inschikkelijk te zijn jegens vijanden die de democratie op willen blazen zonder met een te militante aanpak de eigen principes met voeten te treden? Wat is de beste strategie om extremisten te ontmantelen en mogelijk te vervangen?

Rummens en Abts besluiten hun artikel met een aanbeveling voor de Vlaamse situatie die vertaald kan worden naar een aanbeveling voor de Nederlandse overheid met betrekking tot de salafistische dawa: ‘de combinatie van enerzijds een stringent cordon sanitaire en anderzijds een geloofwaardige, alternatieve oppositievoering (..) uiteindelijk electorale schade kan aanrichten bij het extremistische Vlaams Belang. Uiteindelijk zou principiële non-coöperatie niet alleen legitiem, maar ook wel eens effectief kunnen blijken te zijn.‘

Conclusie is dat er iets aan de hand is met de salafistische dawa dat ingrijpen door overheden rechtvaardigt. Van Aartsen wijst op de vrijheid van godsdienst die mensen niet beoordeelt op gedachten of ideeën: ‘Dat is de hoeksteen van de rechtsstaat waar onze democratie op is gebaseerd. Ik vraag mij af of de Tweede Kamer zelf nog wel gelooft in de beginselen van de rechtsstaat.’ Maar hij heeft het mis de salafistische dawa uitsluitend als godsdienst te zien en de politieke component buiten beschouwing te laten. Vooralsnog kijkt de kamermeerderheid naar wat van het salafistische gedachtengoed en activisme niet binnen een godsdienst past en Van Aartsen kijkt naar wat wel binnen een godsdienst past. Ze gaan hierbij allebei de fout in.

Er dient een masterplan te komen dat geldt voor alle overheden dat eruit bestaat dat de salafistische dawa in Nederland wordt geïsoleerd en facilitair wordt geblokkeerd, bijvoorbeeld bij de toekenning van vergunningen voor ‘brede’ moskeeën. Van Aartsen en andere burgemeesters zoals Rob van Gijzel dienen onmiddellijk de samenwerking met salafistische organisaties te staken en de subsidie te stoppen met als doel dat er een cordon sanitaire om de salafistische dawa wordt gelegd en dat de instroom van oliegelden uit het Midden-Oosten voor de bouw van moskeeën in kaart wordt gebracht. De overheid moet niet zover gaan door actief aan de slag te gaan met het idee van compenserende neutraliteit -dat tijdens het burgemeesterschap van Job Cohen door Ahmed Marcouch werd gesteund- maar dient de gematigde stromingen van de islam wel passief te steunen. Het onderzoek door het OM waar de motie Marcouch/Tellegen om vraagt dient een onderscheid te maken tussen de politieke en de religieuze componenten van de salafistische dawa in Nederland.

Foto: Caïro 1856. Zicht op de citadel. Fotograaf Francis Frith (1822 -1898).

Agenten schuldig aan dood Mitch Henriquez. Wie pakt politie aan?

De Arubaan Mitch Henriquez is afgelopen zondag overleden aan zuurstofgebrek dat zeer waarschijnlijk is veroorzaakt door het optreden van de politie. Zo zei hoofdofficier Kitty Nooy van het Openbaar Ministerie volgens Omroep West vandaag tijdens een persconferentie in Den Haag. Henriquez bezocht het festival Night at the Park in het Zuiderpark. Vijf agenten die betrokken waren bij zijn aanhouding zijn buiten functie gesteld. Aanleiding voor zijn aanhouding was dat Henriquez meermalen geroepen had dat hij een wapen bij zich had.

De filmbeelden zijn schokkend en roepen associaties op met Amerikaanse toestanden. Waar blanke of Latijns-Amerikaanse agenten herhaaldelijk over de schreef gaan bij de aanhouding van Afro-Amerikaanse burgers. Deze zaak doet het vertrouwen in de Nederlandse politie geen goed, des te meer omdat de Haagse politie eerst beweerde dat Henriquez pas in het arrestantenbusje onwel was geworden. Wat dus gelogen bleek te zijn. Door bezuinigingen, herindeling van regio’s, de veelheid van taken, leiderschapscrises en ontbrekend vertrouwen in de top van de Nationale Politie, een slechte organisatie en oplossingspercentages die lager zijn dan die van vergelijkbare landen/regio’s was het vertrouwen van de bevolking in de politie toch al gedaald.

Wat nu? Het ontslag van de vijf agenten en hun direct leidinggevende lijkt het minste om het vertrouwen in de politie te herstellen. Wat is gebeurd met Mitch Henriquez is een symptoom van een slecht georganiseerde Nederlandse politie. Een vraag aan de politiek om herstructurering van de politie is onzinnig omdat de politiek de politie in 22 jaar eerder tot slechtere dan betere prestaties heeft weten te brengen. Hopeloos is de slotsom.

Asscher en overheidsvoorlichters noemen bijeenkomst Ridderzaal onterecht interreligieus

Minister en vice-president Lodewijk Asscher doet aan begripsverwarring en normvervaging. Sprekend over een bijeenkomst in de Ridderzaal heeft Asscher het over religieuze leiders die elkaar ontmoeten. Voorlichters van het YouTube-kanaal ‘Minister-president’ benoemen bij een video de bijeenkomst als ‘Vice-MP Asscher over interreligieuze bijeenkomst Ridderzaal’. In dubbel opzicht onzin. 1) Wat heeft een bijeenkomst tussen maatschappelijke groeperingen voor zin -die met een idee van ‘samen aanpakken’ een probleem moeten bespreken- als de helft van de bevolking niet vertegenwoordigd is? Volgens het CBS gaf in 2012 54% van de bevolking aan godsdienstig te zijn. Volgens anderen is dat nog minder. 2) Op de bijeenkomst in de Ridderzaal sprak ook ‘een mevrouw’ namens het Humanistisch Verbond, aldus een verslag van The Post-online. Hoezo een interreligieuze bijeenkomst? De Haagse burgemeester Jozias van Aartsen die ook aanwezig is ziet het anders dan minister Asscher en zijn voorlichters: ‘Uiteindelijk moeten we dingen niet via de religie oplossen. Ik ben een groot voorstander van de Franse scheiding van kerk en staat’. Zo simpel is het. Weet Asscher veel?

Haagse politie krijgt kritiek op terughoudendheid bij demonstratie

‘Uit het feit dat de politie geen arrestaties heeft verricht, kan afgeleid worden dat er geen grenzen zijn overschreden.’ Aldus een bericht van de NOS. In deze redenering keert een woordvoerder van burgemeester Van Aartsen oorzaak en gevolg om. Het is een onjuiste redenering omdat het feit dat er geen arrestaties zijn verricht niet wil zeggen dat de politie de opdracht om tot arrestatie over te gaan goed heeft uitgevoerd. De woordvoeder van de politiek omzeilt door deze cirkelredenering de bewijslast. Hij ontwijkt de verantwoording.

Of de woordvoerder van de burgemeester een cursus Argumentatieleer aan de Bestuursacademie nodig heeft om z’n kennis bij te spijkeren of juist tot z’n uitspraak kwam als gevolg van de opgedane kennis van de Argumentatieleer om de feiten te verhullen en zijn burgemeester uit de wind te houden is de vraag.

Aanleiding was een kleine demonstratie in de Haagse Schilderswijk. Met jihad-vlaggen. Vraag is of als aanleiding voor dit protest het Israëlisch offensief in de Gazastrook kan worden beschouwd, omdat volgens de NOS de demonstratie zich niet richtte tegen de staat Israël maar tegen Joden. Dit is niet hetzelfde. Protest tegen het beleid van de staat Israël is een legitiem politiek doel -zelfs begrijpelijk door de vele doden die door toedoen van het Israëlische leger in Gaza vallen-, protest tegen ‘de Joden‘ is racisme en niet legitiem. Het hoort niet thuis in een rechtsstaat, moet afgekeurd en door het bevoegde gezag passend bestreden worden.

Annabel Nanninga van Geen Stijl was aanwezig en probeerde verslag te doen. Met de woordvoerder van burgemeester Van Aartsen is ze het oneens dat er geen grenzen zijn overschreden. Een agente maande haar voorzichtig te zijn met het maken van foto’s en bevestigde desgevraagd een bedreiging tegen Nanninga gehoord te hebben. Toen ze zich als journaliste bekend maakte voegde de agente toe geen tijd te hebben om haar te beschermen. Nanninga kon zo haar werk niet doen. Haar bedreiger werd met rust gelaten. Maar het werd nog bedreigender toen Nanninga verbaal agressief bejegend werd en frisdrank over haar heen kreeg. In aanwezigheid van zo’n zes geüniformeerde politie-agenten die niet ingrepen. Gewoon op de openbare weg. Uiteindelijk werd Nanninga voor haar veiligheid mee naar het bureau genomen. Maar geen enkele belager. Ze verwijt de agenten niks, maar de burgemeester wel die het korps niet passend en te slap zou laten optreden.

De demonstratie in Den Haag heeft vandaag tot kamervragen van PVV, Joram van Klaveren (GRBVK) en VVD geleid. Met de teneur dat journalisten ongestoord hun werk moeten kunnen doen in de openbare ruimte en de politie dat recht moet garanderen. Maar gisteren in Den Haag gaf het bevoegd gezag die garantie niet. Inmiddels is bekend geworden dat het OM een onderzoek instelt naar aanleiding van de demonstratie.

Foto: Protest in Den Haag. NOS, 24 juli 2014.

Yosra Aajir betrapt op winkeldiefstal. De leugen ontmaskerd

Iedereen vertelt een eigen waarheid. En verwijt de ander onwaarheid. De waarheid bestaat niet. Een getuigenis in de media valt niet op voorhand te geloven. Zelfs niet met meerdere bronnen. De zaak van de 17-jarige diabetespatiënte Yosra Aajir maakt de leugen inzichtelijk. Zij is niet wie ze beweert te zijn. Geen slachtoffer, maar dader. Begin januari belandde ze na een bezoek aan de HEMA in Den Haag in de cel. Ze is nu voor de tweede maal binnen korte tijd opgepakt door beveiligers. Dat heeft burgemeester Van Aartsen gezegd, nadat hem in een commissievergadering naar deze zaak werd gevraagd. Hij omschreef het zo neutraal mogelijk. Bij H&M moest het meisje met de politie mee op verdenking van winkeldiefstal, nadat beveiligers haar betrapten.

Bij de HEMA speelde hetzelfde feit, maar dat werd toen niet door het gezag naar buiten gebracht. Aldus Omroep West. Yosra Aajir stelt mensen teleur die het voor haar opnamen. Een zaak met louter verliezers.

Over pluriformiteit, vrijheid van godsdienst en secularisme

Hangen pluriformiteit, vrijheid van godsdienst en secularisme samen? En hoe dan? Het onderwerp is hier vaak besproken, maar het blijkt een onderwerp te zijn dat misverstanden oproept. De bemiddelaar die op hetzelfde aambeeld blijft slaan kan als rigide worden bestempeld. Eerder vanwege de herhaling, dan de inhoud.

Het idee om te pleiten voor secularisme is dat het de individuele vrijheid vergroot. Voor meer religies biedt het meer mogelijkheden dan religie zelf doet. Deze pluriformiteit gaat ten koste van iets. Namelijk van homogene religies zoals deze als vanouds bestaan. Bijvoorbeeld als staatsgodsdienst. Daarom doen orthodoxe gelovigen graag geloven dat secularisme religie om zeep wil helpen. Dat beweren ze om hun machtspositie die een voorkeurspositie met zich meebrengt te beschermen. Secularisme streeft de scheiding van kerk en staat na.

Secularisme is per definitie kleurloos. Niet atheïstisch of anti-religieus. In de tijdelijke overgangssituatie wil secularisme de voorrechten van machtsblokken afbreken en herverdelen over nieuwe toetreders. Het komt in het geweer tegen voorrechten van religie, maar niet tegen een bepaalde godsdienst als een van de vele keuzes. Dat bepaalt binnen eigen grenzen de eigen inhoud. Daarmee is het secularisme een opvatting om individueel denkende burgers optimale keuzevrijheid te geven in het kiezen van een levensovertuiging of religie naar smaak. Zonder enige dwang van bovenaf. Of helemaal niets te kiezen. Want da’s ook een keuze.

Hoe hangen pluriformiteit, vrijheid van godsdienst en secularisme uiteindelijk samen? Pluriformiteit (ook wel genoemd diversiteit of veelvormigheid) gaat over de heterogeniteit van het aanbod. Het maakt het speelveld breed. De vrijheid van godsdienst maakt het speelveld gelijk. Met een Engelse term: ‘level playing field‘. Maar dit leidt niet automatisch tot een uitgangspositie waarin iedereen vrij kan kiezen. Sociale groepsdwang of resten orthodoxe religie zitten dat nog vaak in de weg. Secularisme gaat over de spelregels op het speelveld.

Is er dan geen nadeel aan het secularisme? Jawel, maar ziet er anders uit dan doorgaans vanuit religieuze hoek in demoniserende zin voorgesteld wordt. Vaak met de als negatief bedoelde woordspeling ‘agressief secularisme‘. Secularisme biedt weliswaar religieuze minderheden optimale bescherming, maar kan groepen met individuen die middenin een kwetsbare emancipatie zitten verzwakken. En als de groep blijft hangen, dan blijven individuen ook hangen. En komen nooit bij de fase aan om vrij te kiezen. Daarom past secularisten terughoudenheid waar sprake is van een overgangssituatie met gelovigen die de stap van de individualisering nog moeten zetten. Overigens sluiten groep en individu elkaar niet uit. Ze zullen altijd naast elkaar bestaan.

Foto: Mastering diversity.

Berlinerblau over Bloomberg en de scheiding van kerk en staat

Burgemeester Bloomberg van New York handhaaft in z’n heldere kanten de scheiding van kerk en staat. Hij beperkt zich niet tot religie of secularisme, maar gaat ook voor de meningsuiting in het publieke debat. Mike Bloomberg neemt afstand van het beroep op fatsoen of moraal dat altijd in de politiek meezeurt. Een verademing voor wie de Nederlandse politiek volgt. Hij toont dat secularisme meer mogelijkheden voor meer religies biedt dan religie zelf doet. Orthodoxe gelovigen doen graag geloven dat secularisme religie om zeep wil helpen. In hun toorn claimen ze voor zichzelf een voorkeurspositie boven andere religies. Jammer dat Mike Bloomberg in zijn duistere kanten doorslaat en niet stopt zodat we hem als een gaaf voorbeeld kunnen zien.

Een voorbeeld is-ie wel voor ons openbaar bestuur. Ik verdenk de Haagse burgemeester Jozias van Aartsen ervan de meest Bloombergse burgemeester van Nederland te willen zijn. Hagenezen kunnen niet meer in kerken stemmen. Zo hoort het vanzelfsprekend. Merkwaardig dat christelijke partijen daartegen protesteren. Zij begrijpen in elk geval niet wat de scheiding van kerk en staat inhoudt. En hoe secularisme dat kan sturen.

Ook: Vrijdenken met Jacques Berlinerblau gaat verder dan politiek en Jacques Berlinerblau legt uit wat seculiere kunst is. Of niet.

Onregelmatigheden stembureau’s bedreigen opnieuw geloofwaardigheid verkiezingen

Update 11 september: Buitenlandse waarnemers zijn al in het land om de verkiezingen te volgen. Kritiek op de meer dan 1 miljoen volmachten is al geuit. Waarom zo veel? En dan de ‘gewone’ onregelmatigheden. Heeft het openbaar bestuur voor goede instructies gezorgd voor een soepele gang van zaken op de stembureau’s? De wetmatigheid is dat zich bij Nederlandse verkiezingen steeds meer onregelmatigheden voordoen. Ook is er nieuwe verwarring, in Rotterdam controleert verkeizingsapp de stempas. Is dat in lijn met de Kieswet? 

Verkiezingen in Nederland gaan altijd vergezeld van onregelmatigheden. Zoals het filmpje leert over de gemeenteraadsverkiezingen van 2010 in Den Haag. De leden van het stembureau grijpen om onverklaarbare redenen niet in terwijl ze de onregelmatigheden voor hun ogen zien gebeuren. Een constante bij Nederlandse verkiezingen is dat onregelmatigheden worden geconstateerd., maar er geen lering uit getrokken wordt.

Doorgaans weigeren burgemeesters toe te geven dat in hun gemeente het toezicht onvoldoende was, zoals Van Aartsen (Den Haag) en Aboutaleb (Rotterdam) in 2010. Onregelmatigheden worden blijkbaar getolereerd. Al in 2006 constateerde de Gemeentelijke Ombudsman dat in Amsterdam in 2006 bij gemeentelijke en landelijke verkiezingen in strijd met de Kieswet was gehandeld. Met name allochtone stemmers overtraden de Kieswet. Volgens de ombudsman moet de gemeente Amsterdam er voor zorgen dat voorzitters van de stembureaus in de toekomst betere begeleiding en ondersteuning krijgen. Voor welke begeleiding is gezorgd?

Waarom ondernemen Nederlandse politici die altijd kritiek hebben op ‘bananenrepublieken’ en over zichzelf denken dat ze de regels perfect toepassen geen actie om van fouten te leren? Fractievoorzitter Jan Paternotte van D66-Amsterdam is de eerste politicus in de aanloop naar de landelijke verkiezingen van 12 september die de onregelmatigheden bovenaan de agenda zet. Velen zullen zijn kritiek volgen. Sommigen zijn werkelijk bezorgd over het afglijden van de democratie in Nederland, anderen gebruiken het om zich te profileren.

Paternotte maakt zich zorgen over de kwaliteit van de stembureau’s in Amsterdam. Hij vraagt burgemeester Van der Laan welke instructie leden van de stembureau’s krijgen. De instructie schijnt vervangen te zijn door een online variant op overheidleert.nl. Zodat de ondersteuning minder is geworden: ‘In 2010 concludeerde de gemeentelijke ombudsman onregelmatigheden bij de gemeentelijke verkiezingen. Er gingen, tegen de regels in, veel mannen met hun vrouw mee het stemhokje in. Stembureauvoorzitters doen normaal gesproken een cursus waarin geleerd wordt hoe de voorzitter moet ingrijpen als twee mensen samen het stemhok ingaan.’

Aan het publiek moet in een campagne duidelijk worden uitgelegd hoe de Kieswet luidt en wat niet kan op stembureau’s. Dit geldt uiteraard ook voor de leden van de stembureau’s. Meerdere mensen in een stemhokje mag niet, evenmin als ‘ronselaars’ die op een stembureau blijven hangen. Het verdient aanbeveling om extra, geïnstrueerd personeel in te zetten op stembureau’s waar eerder onregelmatigheden werden geconstateerd. Met name in de grote steden. De democratische geloofwaardigheid van Nederland staat op het spel.

Beatrix en Rutte worden gecompromitteerd voor de Nederlandse economie

Alweer moet onze vorstin handel doen met een dubieus politicus uit een ver land. Was het vorige maand de Turkse president Abdullah Gül nu is het Hussain Al-Shahristani, minister van energie van Irak. SP-kamerlid Harry van Bommel stelt kamervragen. Koerden demonstreren in Middelburg. Koningin Beatrix zei tegen de Turkse president over zijn land waar honderden journalisten zonder proces gedetineerd zijn Voor velen is uw land een inspiratie en een voorbeeld. Een raadsel wie ons staatshoofd deze woorden in de mond legt.

Al-Shahristani die volgens de Koerden en Van Bommel corrupt is krijgt de Four Freedoms Award. Zijn integriteit wordt in het Iraakse parlement onderzocht. De minister krijgt de Four Freedom Award uit handen van premier Rutte  omdat de Iraakse minister zich ingezet zou hebben voor de vrijwaring van vrees.

Wie halen het in hun hoofd om dubieuze buitenlandse politici een voorbeeld te noemen terwijl ze dat overduidelijk niet zijn? Waarom leggen Nederlandse politici de lat zo laag? Het zet de geloofwaardigheid van Nederland op het spel. In het bijzijn van de koningin.

Foto: Norman Rockwell, Freedom from Fear, 1943