Cenk Uygur pleit vanwege Republikeinse doofpot in de Senaat voor nieuwe aanklachten in het Huis om Trump af te zetten

Cenk Uygur is een progressieve journalist en oprichter van TYT die zich als Democratische kandidaat heeft aangemeld voor de speciale verkiezing van Californië’s 25ste congressionele district op 3 maart 2020. Vanwege beschuldigingen van seksueel wangedrag kondigde de huidige Democratische vertegenwoordiger Katie Hill in oktober 2019 haar vertrek aan. Uygur zit in het kamp van Bernie Sanders, maar in december 2019 trok laatstgenoemde na één dag zijn goedkeuring van Uygur in omdat die beledigende opmerkingen over vrouwen, joden, moslims en andere minderheidsgroepen heeft gemaakt. Als reactie beweerde Uygur geen ‘endorsements’ meer te accepteren, maar de aanbeveling van Sanders viel daarmee niet meer ongedaan te maken. De kans bestaat dat als twee kandidaten op 3 maart minder dan 50% behalen Uygur het in de tweede ronde op moet nemen tegen de Democratische kandidaat Christy Smith die kansrijker lijkt.

Het is niet ongewoon dat journalisten de overstap maken naar de politiek, en omgekeerd. Het is echter ongewoon dat politiek en journalistiek tegelijkertijd wordt gecombineerd. Dat geeft vermenging van belangen. Hoe stelt Uygur of zijn netwerk TYT zich op tegenover de kandidatuur van Sanders in de voorverkiezingen? Aanstaande maandag 3 februari 2020 wordt het primary-seizoen geopend in Iowa. De radicale Sanders lijkt met de gematigde Joe Biden gewikkeld in de strijd om de winst. Maar hoe kan Uygur verwachten dat wij denken dat hij daar als verklaard aanhanger van Sanders objectief verslag van doet? Van de andere kant stelt Uygur zich open op en windt geen doekjes over zijn politiek voorkeur. Dat is eerlijker dan vele journalisten die er een geheime agenda op na houden en feitelijk geen journalist, maar politieke activist zijn.

Nu de Republikeinse partij schaamteloos president Trump in bescherming heeft genomen en er geen eerlijk proces in de Senaat heeft kunnen plaatsvinden waarbij nieuwe getuigen worden opgeroepen en nieuwe documenten worden toegevoegd aan het dossier, klinkt de roep van progressieve Democraten én van Never Trump conservatieven dat de Democratische partij harder en meedogenlozer moet zijn om Trump met succes te kunnen bestrijden. Het moet vuile tactiek beantwoorden met vuile tactiek. Een weerwoord daarop is dat door de gematigde strategie van Huisvoorzitter Pelosi de Democraten in november 2018 een verpletterende overwinning van zo’n 40 zetels boekten in het Huis. Daar kan weer tegen ingebracht worden dat anderhalf jaar later Trump nog onberekender en geïsoleerder is. Volwassenen die Trump moesten inperken en die zich nu grotendeels tegen hem keren, hebben inmiddels de kamer verlaten. Trump zet niet alleen alle middelen in om zijn presidentschap te behouden, maar ook om zijn onderneming en zijn vrijheid te behouden. Want zonder de bescherming van zijn functie zullen de rechtszaken tegen hem in alle hevigheid losbarsten.

Uygur gaat makkelijk voorbij aan de problemen die het gaf om getuigen te dagvaarden in de impeachment hoorzittingen in het Huis. Die overigens nog niet officieel zijn afgesloten en weer opgepakt kunnen worden. De dagvaardingen werden betwist door het Witte Huis en hadden kunnen leiden tot een juridische strijd van maanden. Het Democratische leiderschap redeneerde dat door Russische inmenging de integriteit van de presidentsverkiezingen in november 2020 op het spel staat en het nu urgent is om de impeachment van Trump zo snel mogelijk ter discussie te stellen. Daarnaast is de overweging dat kiezers de sociaal-economische ‘keukentafel’-onderwerpen als gezondheid, banen en huizen belangrijker vinden. Nu de Republikeinen het impeachment proces in de Senaat tot een schijnproces hebben gemaakt ontstaat er een nieuwe situatie die om een nieuwe strategie van de Democraten vraagt. Notabene zo’n 75% van de bevolking wilde een eerlijk proces in de Senaat dat er door de doofpot-strategie van de Republikeinen niet is gekomen.

Het valt lastig in  te zien waar Uygurs verontwaardiging over de Republikeinse inbreuken op de parlementaire gedragsregels en de Constitutie overgaat in de politieke profilering van zijn eigen kandidatuur voor de Californische zetel en zijn steun voor Bernie Sanders en de radicaal-progressieve vleugel van de Democratische partij. De Democraten hebben eind 2019 vanwege tijdsdruk gekozen voor een impeachment strategie die focuste op enkele hoofdzaken en de criminele activiteiten van Trump en zijn bedrijf buiten de aanklachten liet. Nogmaals, omdat Trump de juridische en politieke middelen oprekt en hij het overleggen van documenten en het optreden van getuigen blokkeert. Omdat echter het tijdsaspect is weggevallen en naar verwachting het impeachment proces in de Senaat op woensdag 5 februari wordt afgesloten ontstaat er een nieuwe situatie. Het is nog negen maanden tot de verkiezingen in november 2020. De strijd zal smerig zijn, mede omdat in de Republikeinse partij de gematigde krachten tot zwijgen zijn gebracht. Of het radicalisme van Uygur en Sanders het antwoord is valt te bezien. Wellicht wel in toon en hartstocht, maar niet in strategie.

NOS Journaal de fout in met alternatieve feiten over Oekraïne. Waarom gaat het mis?

De hedendaagse nieuwsconsument kan breed georiënteerd zijn. Met wat talenkennis, historische kennis en een dosis nieuwsgierigheid kunnen de nationale nieuwsmedia voor veel internationaal nieuws overgeslagen worden. Want waarom de NRC, De Volkskrant, Trouw of de NOS geraadpleegd als ze verwijzen naar dezelfde media die in real time thuis online te raadplegen zijn? Met het nadeel dat ze daarmee 1 of 2 dagen en voor kranten in het weekend zelfs 3 dagen achterlopen op de primaire bron die rechtstreeks te raadplegen valt.

Wat een nationaal nieuwsmedium waarde geeft is verslaggeving over nationaal nieuws dat regio’s overstijgt, analyse van het belangrijkste internationale nieuws en de ontsluiting van kleine taalgebieden en moeilijk te bereiken regio’s. Om economische redenen bezuinigen Nederlandse media op hun correspondentennetwerk zodat dit voordeel steeds meer wegvalt. Wie iets wil weten over Mongolië, Groenland, Siberië of andere verre gebieden moet op zoek naar primaire bronnen of Engelstalige platforms die informatie over zo’n land geven.

Kortom, de uitgangspositie van een nationaal nieuwsmedium is lastig. Een deel van de goedgeïnformeerde nieuwsconsumenten laat het links liggen omdat het sneller en zonder selectie vooraf zelf feilloos online de bronnen van het nieuws weet te vinden. En daar duiding aan weet te geven. Maar een ander deel van de nieuwsconsumenten is door gebrek aan tijd, kennis, inzicht of interesse voor de informatievoorziening en de duiding van het nieuws wel afhankelijk van de nationale nieuwsmedia. Deze splitsing maakt het voor een nationaal nieuwsmedium lastig om de goede toonhoogte te vinden en een gemiddelde nieuwsconsument op de juiste manier aan te spreken. Want de ene nieuwsconsument weet veel te veel en de andere te weinig.

Feitelijk is dit het failliet van het idee van broadcasting dat steeds meer vervangen wordt door op specifieke doelgroepen gerichte informatie, narrowcasting. Technisch en economisch is dat bereik mogelijk geworden. Maar dat doelgroepenbeleid kent het nadeel van de isolatie die door de opgang van de sociale media steeds manifester wordt en als een bijna niet meer weg te poetsen nadeel wordt gezien. Op sociale media zijn in zichzelf gekeerde reservaten ontstaan waar nieuwsconsumenten gevoed worden door algoritmen die steeds weer de eigen voorkeur herhalen. Ze verkeren nog uitsluitend met gelijkgestemden. Nieuwsconsumenten die het eigen gelijk bevestigd willen zien worden niet meer uitgedaagd om verder te denken en dat gelijk ter discussie te stellen. Verbinding van groepen is de opdracht van actuele broadcasting. Nieuwsvoorziening is middel en doel, maar bevat ook een gratis cursus burgerschapskunde, integratie en staatsinrichting.  

Nationale nieuwsmedia hebben dus een verantwoordelijke taak die ook educatie omvat. Gisteren viel ik van mijn stoel van verbazing vanwege een item van 20 seconden over Oekraïne in het NOS Journaal van 20.00 uur dat presentator Rob Trip voorlas. Het begon zo: ‘Voor het eerst in maanden vechten Oekraïense militairen en pro-Russische separatisten weer tegen elkaar’. Deze zin zit er volledig naast en licht de nieuwsconsument foutief voor. Wie ook maar zijdelings de berichtgeving uit Oost-Oekraïne volgt weet dat het aantoonbaar onjuist is dat afgelopen maanden de oorlog heeft stilgelegen. Al sinds voorjaar 2014 is het het strijdtoneel van felle gevechten. Die zijn nooit geluwd, met elke dag doden of gewonden aan Oekraïense kant. En aan de andere kant evengoed. Dat valt door de redactie van het NOS Journaal met een eenvoudige check na te gaan.

Als er de afgelopen maanden op een buitenlandse missie type Uruzgan zoveel Nederlandse militairen zouden zijn gesneuveld als Oekraïense militairen in de oorlog met de Russische Federatie, dan zou de Nederlandse pers moord en brand schreeuwen. Het lijkt er sterk op dat de redactie van het NOS Journaal inzicht, detailkennis, journalistieke nieuwsgierigheid en gewoonweg belangstelling mist om een item van 20 seconden over Oekraïne anders dan plichtmatig af te handelen en van een tekst te voorzien die de lading dekt. Dit is een schandalig gebrek aan journalistiek vakmanschap van het NOS Journaal dat er met de pet naar gooit.

Het correspondentennetwerk van de NOS is ongelijk van kwaliteit en dat heeft zijn weerslag op de teksten die de presentator in de mond gelegd krijgt. De vaste Moskou-correspondent David Jan Godfroid covert sinds 2012 met incidentele uit Nederland ingevlogen reporters als Gert-Jan Dennekamp Oekraïne en blijft een zorgenkindje. Over Godfroid schreef ik in 2015: ‘De opstelling van David Jan Godfroid is een blamage voor de Nederlandse journalistiek en zijn reportages zijn ondermaats. Ze verklaren niet en voegen niets toe aan wat we al weten. (..)  Godfroid veronachtzaamt actuele bevindingen en lijkt geen stelling te durven nemen in deze oorlog. Vreest hij voor zijn hachje in Moskou of heeft hij zich in Moskou een Russische bril aangemeten waardoor hij niet helder ziet wat er in Oekraïne gebeurt? De NOS zou er verstandig aan doen Godfroid niet meer richting Oekraïne  te sturen en tijdelijk een geschikte correspondent in Kiev te stationeren.’ En in 2014 schreef ik over de twee journalisten: ‘Omdat NOS-journalisten David Jan Godroid en Gert Jan Dennekamp elk analytisch talent ontberen en weinig politiek inzicht hebben houden ze zich per definitie op de vlakte als het om duiding gaat. Ze verschuilen zich in nietszeggendheid achter hun in Hilversum bijgespijkerde valkuil van hoor en wederhoor wat hun als idee van evenwichtige journalistiek is bijgebracht.‘

Terwijl er kritiek is op president Trump die alternatieve feiten tot leidend begrip in zijn beleid maakt en media zich schrap zetten om dat te corrigeren gaat het NOS Journaal uit onbenulligheid, kwaadwilligheid of gewoon desinteresse de fout in. Zelfs voor de gemiddelde nieuwsconsument is het een ABC-tje dat de Oekraìens-Russische oorlog in de afgelopen maanden niet geluwd is en de zogenaamde pro-Russische separatisten in Donetsk en Loehansk al sinds zomer 2014 ‘opgeruimd’ of vervangen zijn door reguliere Russische militairen of lokale pionnen die als window dressing dienen en vanuit het Kremlin aangestuurd worden. Bij het Journaal woedt bij items over de Russische Federatie of Oekraïne de geest van Godfroid die relativeert als een filosoof, maar niet duidt als een journalist. Die filosofische nietszeggendheid dient om de waarheid te verhullen en onzin te verkopen. Waarom de hoofdredactie van het NOS Journaal genoegen neemt met de ondermaatse berichtgeving over het voor Nederland en de EU zo belangrijke Oekraïne is de terugkerende vraag geworden.

Foto: Schermafbeelding van item over Oekraïne in het NOS Journaal van 20.00 uur op 31 januari 2017.

Voedt de afwijking of het tekortschieten van de traditie het wantrouwen in de politieke journalistiek? Het geval Donald Trump

Het rapport dat BuzzFeed op 11 januari 2017 tot woede van president-elect Trump publiceerde over diens banden met het Kremlin was al maanden bekend bij journalisten. David Korn van Mother Jones gebruikte het als bron voor een bericht van 31 oktober 2016. Maar niets gebeurde. De journalistiek onthield het publiek de analyse dat Trump in de achterzak van het Kremlin of de Russische georganiseerde misdaad (Mogilevich) zat. Zie hier voor die laatste aantijging. Journalisten stelden zich op het standpunt dat ze de feiten niet konden natrekken en daarom niet tot publicatie over konden gaan. BuzzFeed zei bij publicatie trouwens dat het niet in kon staan voor de waarheidsgehalte van genoemd rapport en waarschuwde de lezer daar vooraf voor.

Dat is de traditionele opvatting van journalistiek. De Code van Bordeaux (1954) die uit een vorig tijdperk dateert. Toen er nog geen sociale media bestonden en media overzichtelijker, eenduidiger, prestigieuzer, winstgevender en hiërarchischer waren. Die code gaat uit van (het checken van) feiten en het basisidee ‘we komen er samen wel uit’. Maar wat als vanwege omstandigheden de feiten niet gecheckt kunnen worden? En de inlichtingendiensten terughoudend optreden. Ofwel, wat als we er samen niet uitkomen en er toch een belangrijke maatschappelijke noodzaak is om te publiceren? In dit geval een aantoonbaar verband dat een presidentskandidaat wordt aangestuurd. En het te voorzien valt dat diens presidentschap de nationale veiligheid van de VS en andere landen ernstig in gevaar zal brengen. Omdat het Donald Trump niet vertrouwt deelt Israël nu al geen informatie meer met de VS omdat het vreest dat die bij Rusland of Iran terechtkomt.

Zoals een overzicht op de reacties van de publicatie van het rapport in Rolling Stone verduidelijkt vielen andere media over de politieke verslaggeving van BuzzFeed heen. Maar zoals Nate Silver in bovenstaande tweets zich afvraagt kwam dat omdat het afweek van de journalistieke code of omdat die code zelf faalde?

Silver meent het laatste, namelijk dat de journalistieke code zelf faalt. Dat klinkt aannemelijk. Die code zet de kwaadwillende ontregelaars namelijk op een gelijk niveau met de zoekers naar een feitelijke waarheid. Dat is onterecht omdat ontregelaars het makkelijker hebben en van zoekers naar waarheid meer geëist wordt omdat ze een volledig verhaal rond moeten krijgen. De lat wordt hoog gelegd als een waarschijnlijke verklaring voor het merkwaardige en afwijkende gedrag van Trump op een politiek belangrijk moment geen enkele rol kan spelen in het publieke debat. BuzzFeed meende een tussenweg gevonden te hebben door te publiceren en te waarschuwen dat de feiten niet geverifieerd konden worden. Of dat publicatie rechtvaardigt is onduidelijk.

Uitgekristalliseerd is de vraag die Silver stelt nog lang niet. Want wat moeten de voorwaarden zijn om te publiceren als feiten tekortschieten? Dat de traditionele, journalistieke code aan revisie toe is lijkt duidelijk.

Foto: Schermafbeelding van tweets van Nate Silver, 13 januari 2017.

Persvrijheid in Duitsland onder druk vanwege uitsluiting AfD door SPD en Groenen

In de Duitse deelstaat Rijnland-Palts zijn op 13 maart 2016 landdagverkiezingen voor het deelstaatparlement. Waar nu alleen CDU, SPD en Groenen zijn vertegenwoordigd. Partijen sorteren in de media voor. Een en ander spitst zich toe op de weigering van de partijen in die deelstaat om in een televisiedebat, de zogenaamde ‘Elefantenrunden’ in debat te gaan met vertegenwoordigers van het rechts-populistische Alternative für Deutschland (AfD). Der Spiegel licht in een bericht de posities van de verschillende politieke partijen toe.

Groenen en SPD in Rijnland Palts, evenals de minister-president van Noordrijn-Westfalen Hannelore Kraft (SPD) willen een cordon sanitaire rond de AfD leggen. Deze partijen zetten de lokale omroep SRW door hun als mededeling vermomde eis onder druk dat ze wegblijven bij het debat als er een vertegenwoordiger van de AfD aanwezig is. Het CDU bij monde van de landelijke vice-voorzitter die de partij in Rijnland-Palts aanvoert Julia Klöckner heeft op haar beurt laten weten dat ze afziet van deelname aan het televisiedebat vanwege de eis van SPD en Groenen die ze onaanvaardbaar vindt, maar ook vanwege de opstelling van de SRW. Hiermee zet ze het debat op scherp. Behalve de AfD zijn ook de FDP met wie Klöckner eventueel een coalitie wil vormen en Die Linke uitgesloten. In theorie resteert nu een debat tussen twee partijen: SPD en Groenen.

Hoofdredacteur Fritz Frey van de SRW is het weliswaar oneens met de opstelling van SPD en Groenen, maar krijgt toch veel kritiek omdat hij de vrijheid van meningsuiting niet voorop heeft gezet bij zijn beslissing door mee te gaan in de eis van SPD en Groenen. Naar verwachting wint de AfD zetels in het deelstaatparlement. Na de onregelmatigheden in Keulen op oudejaarsavond en het aanvankelijk uit het nieuws houden van de Noord-Afrikaanse achtergrond van de daders kregen de Duitse media volop kritiek de lijn van de regeringspartijen te volgen en nieuws dat de regering-Merkel onwelgevallig was te onderdrukken. De WDR-journaliste Claudia Zimmermann bevestigde dit politiek correcte handelen van de Duitse gevestigde media afgelopen week in het programma De Stemming voor L1, voordat ze door de programmaleiding van de WDR werd teruggefloten.

Journaliste Zimmermann: Duitse media moesten regering-Merkel ondersteunen in vluchtelingenbeleid. Maar ze slikt haar woorden in

Aldus de in Vaals wonende en in Aken werkende WDR-journaliste Claudia Zimmermann in het programma De Stemming voor L1. Het verstand staat er bij stil. Altijd wordt beweerd dat de functie van journalistiek de controle van de macht is. De journalistiek zou naast de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht zelfs de vierde macht zijn. Journalisten zijn daar trots op. Maar volgens Zimmermann niet in Duitsland waar de journalistiek een verlengde is van de uitvoerende macht, te weten de regering-Merkel. Dat houdt in dat media in het vluchtelingenbeleid gelijkgeschakeld zijn. Anders gezegd, Gleichschaltung richting totalitaire staat.

Het is eerlijk dat Zimmermann uit de school klapt, maar wat ze zegt is teleurstellend. Ze voegt er wel aan toe dat door de gebeurtenissen op oudejaarsavond in Keulen de situatie is ‘gekiept’ en de media nu kritische geluiden laten horen. Daarom durft ze het wellicht ook nu te zeggen. Maar de strekking van haar woorden is dat dat in Duitsland tot drie weken geleden bij media van hogerhand verboden was. Haar opvatting dat een publieke omroep het geluid van de regering moet vertolken roept de vraag op volgens welke journalistieke en ethische codes Duitse journalisten bij de gevestigde media eigenlijk werken. Als het klopt wat Zimmermann zegt en als het geldt voor meerdere Duitse media is dat is ronduit ontluisterend voor de Duitse journalistiek.

Vandaag kwam Zimmermann terug op haar woorden en beweerde ze onzin te hebben gepraat. De WDR ontkent de beweringen van Zimmermann en zegt voor onafhankelijke journalistiek te staan, maar verwijst daarmee vooral naar de berichtgeving van de afgelopen dagen, aldus een bericht van Der Tagesspiegel. Dat Zimmermann terugkomt op haar woorden maakt geen sterke indruk en lijkt onder druk van WDR te zijn gebeurd. Wat ze eerder zei over instructies die ze van hogerhand kreeg en de koppeling met de financiering door de overheid die het er voor media als de WDR logisch op maakt om positief over de regering te berichten klinkt logischer dan het terugkomen op haar woorden. De vrees bestaat dat de Duitse media niet alleen partijdig zijn, maar ook te schijnheilig om dat te bevestigen. Dat geeft weinig hoop op verbetering.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Duitse omroep moest positief berichten over vluchtelingen’ voor L1, 17 januari 2016.

Godfroid heeft geen enkele greep op Oekraïne. NOS vervang hem

Rusland correspondent van de NOS David Jan Godfroid is een impressionist. De impressies van zijn reportages over Oekraïne munten uit door het schetsen van steeds weer dezelfde uitgangspunten, zonder de feiten in te kleuren. Godfroid is de ultieme relativist die beweert dat de waarheid niet bestaat, en alle opties open zijn. Hij verwart dat met de opvatting van wat journalistiek is: hoor en wederhoor en altijd twee kanten schetsen.

Relativering is een uitstekend uitgangspunt voor een filosoof, maar niet voor een journalist. Godfroid is dan ook een ongeschikte oorlogsjournalist die niet alleen nooit met onthullingen komt of het idee geeft van de laatste ontwikkelingen op de hoogte te zijn, maar evenmin door analyses situaties kernachtig weet te duiden. Hij maakt het zo bont in zijn filosofische nietszeggendheid dat zijn reportages de vraag oproepen waarom de redactionele leiding van de NOS hem het verslaan van de oorlog in het belangrijke Oekraïne toevertrouwt.

Neem zijn reportage ‘Waar zijn de Russische militairen in Oost-Oekraïne?’ van 1 juni 2015 voor Nieuwsuur: ‘De wegen zijn slecht, en je kunt niet overal zomaar een kijkje nemen. Het is zoeken naar een speld in een hooiberg.’ Nou nogal logisch, het is een oorlogsgebied. Want welke journalist gaat nou zonder degelijke voorbereiding een beetje rondrijden in de hoop kampen van Russische militairen tegen te komen? En als hij die wonder boven wonder niet treft, dan is de conclusie dat ze er misschien wel, misschien niet zijn. Waarom valt de NOS de kijker lastig met zulke onbenulligheden? Met de zwarte doos van Godfroid die hij niet opent.

De opstelling van David Jan Godfroid is een blamage voor de Nederlandse journalistiek en zijn reportages zijn ondermaats. Ze verklaren niet en voegen niets toe aan wat we al weten. Hij noemt recente rapporten die de aanwezigheid van Russische militairen in Oekraïne aantonen niet, evenmin als de gevangenname van twee Russische commando’s in Oekraïne. Godfroid veronachtzaamt actuele bevindingen en lijkt geen stelling te durven nemen in deze oorlog. Vreest hij voor zijn hachje in Moskou of heeft hij zich in Moskou een Russische bril aangemeten waardoor hij niet helder ziet wat er in Oekraïne gebeurt? De NOS zou er verstandig aan doen Godfroid niet meer richting Oekraïne  te sturen en tijdelijk een geschikte correspondent in Kiev te stationeren.

Foto: Schermafbeelding uit reportage ‘Waar zijn de Russische militairen in Oost-Oekraïne?’ van 1 juni 2015 voor Nieuwsuur.

Wat verandert gevangenneming van twee Russische GRU-militairen in Oekraïne?

Kapitein Evgenii Yerofeyev van de Russische militaire inlichtingendienst GRU doet verslag voor de Oekraïense Inlichtingendienst SBU van zijn opereren in Oekraïne. Hij werd op 16 mei 2015 gevangen genomen door Oekraïense militairen bij Shchastya in de regio Luhansk, samen met sergeant Alexander Alexandrov die ook dient bij de Russische speciale troepen. Het Russische ministerie van Defensie ontkent dat de twee gevangen genomen Russen in actieve dienst waren, maar vraagt toch om hun uitlevering. Dat laatste klinkt tegenstrijdig.

Het optreden van Yerofeyev en Alexandrov past in het patroon van de hybride oorlog van het Russische leger in Oekraïne. Het is een complex beeld dat deels opgetuigd wordt voor de propaganda, en deels om politieke en militaire doeleinden. Er zijn lokale leiders met hun entourage die optreden in de Russische media om een idee van draagvlak onder de lokale bevolking te suggereren, er zijn naar schatting zo’n 25.000 huurlingen uit Rusland en uit landen in de sfeer van Rusland die het voetvolk (ook: kanonnenvlees) vormen, er zijn zo’n 9.000 reguliere Russische militairen met modern materiaal die vanuit de tweede linie vuurkracht geven als het penibel wordt (Ilovaisk, Debaltseve) en op roulatiebasis de Oekraïense grens oversteken, en er zijn zo’n 1000 speciale Russische troepen die operaties uitvoeren zoals sabotage, het leggen van mijnen en het achter de linies opereren om Oekraïense militairen in hinderlagen te doden. Yerofeyev behoort tot de laatste groep.

Ondanks overtuigend en omvangrijk bewijs dat reguliere Russische onderdelen in Oekraïne opereren is het een raadsel waarom dit bewijs toch maar geen doorslaggevende rol speelt in de bewustwording in het Westen over de Oekraïens-Russische oorlog. Er zit een rem op westerse regeringen en media om een feit een feit te noemen. Het hoor en wederhoor van de media wordt ongeloofwaardig en zelf beschadigend voor die media als het maar steeds de Russische ontkenning van de militaire aanwezigheid in Oekraïne zonder kanttekening blijft herhalen. Zoals de NOS doet. Toch is er beweging en is de tot voor kort terughoudende BBC kritischer geworden op de Russische ontkenning. Vraag is wat eerder komt: het einde van deze oorlog of de bereidheid bij westerse media en regeringen om volmondig te benoemen wat de Russen feitelijk in Oekraïne uitvoeren.

Aftredende Onno Hoes kondigt juridische actie aan tegen PowNews

Onno Hoes stapt op als burgemeester van Maastricht. Een actie van PowNews met verborgen camera heeft hem de kop gekost. In een verklaring zegt hij: ‘De stad worstelt enorm met de gevolgen van een zeer omstreden perspublicatie, en die worsteling kan ik de stad, zijn bestuur en mijzelf niet langer aandoen.’ Hij bereidt met zijn raadsman ‘zorgvuldige juridische stappen voor tegen degenen die hiervoor verantwoordelijk zijn.’ PowNews dus. Het gaat om het privéleven van politici en bestuurders: ‘Het privédomein moet voor een openbaar bestuurder worden beschermd en ik zal daarom de rechter vragen in dit conflict tussen ‘privé’ en ‘publiek’ een uitspraak te doen.’ Mediadeskundige Jan Bierhoff analyseert op 4 december de rol van de media.

Yournalism: onderzoeksvoorstel over invloed TTIP op milieuwetgeving EU

Een onderzoeksvoorstel op Yournalism gaat over de onderhandelingen over het trans-Atlantische vrijhandelsverdrag TTIP. De indruk is hoewel er nog geen artikel is ondertekend, Europese wetgevers nu al rekening lijken houden met de aankomende normen van het verdrag. Dat uit zich in de milieuwetgeving. Dat willen de journalisten Sophia Beunder, Bas van Beek, Ivo Kuppens en Jilles Mast op Yournalism onderzoeken. Eerder maakten ze deel uit van een team dat zich in dit onderwerp verdiepte en in juni 2014 resulteerde in ‘Feiten of fabels: 7 claims over TTIP’. Zie hier voor een pleidooi om Yournalism te steunen.

De stoomwals waarmee de Europese politieke en economische elites de TTIP door willen drijven is een gevaar voor de EU. Dat aan draagvlak verliest en steeds meer los komt te staan van de burgers doordat het door die elites gekaapt wordt. Op drie manieren staat de EU onder druk. 1) Door buitenstaanders die de macht van de EU willen ondermijnen. Zoals links-, maar vooral rechts-extremistische partijen als UKIP of Front National  gesteund door Rusland of radicale moslims die de macht van de EU niet erkennen en een kalifaat willen vestigen. 2) Door verschillen tussen staten binnen de EU met name de kloof tussen Noord- en Zuid-Europa en 3) Door het verlies van democratische controle en de economisering van de Brusselse politiek die invloed heeft op de regelgeving. Deze laatste dreiging is veruit de belangrijkste omdat het de EU in de kern raakt.

Yournalism: ‘Het onderzoek naar de invloed van TTIP op milieuwetgeving in de EU wordt uitgevoerd door het journalistieke collectief Platform Authentieke Journalistiek (PAJ). PAJ is een jonge organisatie van vier enthousiaste en bevlogen onderzoeksjournalisten: Bas, Sophia, Ivo en Jilles. Het platform wil journalistiek gebruiken als instrument dat ons in staat stelt de wereld beter te begrijpen en te veranderen.’ Activistische journalistiek is een vloek binnen de gevestigde Nederlandse media. Dat zou onbehoorlijk zijn omdat het niet in lijn is met de journalistieke codes. Maar da’s een misverstand. Want gevestigde media die het nieuws volgen zijn even activistisch in het verdedigen van de status quo. Vanwege een taboe in de journalistiek wordt dat alleen niet zo genoemd. Dus aan de doelstelling van PAJ moet nog een derde doelstelling toegevoegd worden: ‘het platform wil de journalistiek gebruiken om de journalistiek te veranderen’. Dat verdient steun.

Doneren van het onderzoeksvoorstel van Yournalism kan hier. Tekenen van een petitie tegen TTIP kan hier.

Foto: Schermafbeelding op Yournalism van onderzoeksvoorstel ‘Beïnvloeden de onderhandelingen over TTIP nu al milieuwetgeving in de EU?’.

Godfroid weet oorlog in Oekraïne nauwelijks te duiden

Vanavond deed-ie het opnieuw, tijdens het acht uur-journaal de NOS-correspondent in Oekraïne David Jan Godfroid, spreken over de burgeroorlog: natuurlijk die burgeroorlog in het oosten van het land die gaat door. Welke burgeroorlog? Spreken over burgeroorlog negeert het feit dat het al sinds maart 2014 oorlog tussen Oekraïne en de Russische Federatie is met duizenden doden tot gevolg. Onder wie honderden, mogelijk duizenden Russsiche militairen. Hoe kunnen Russische militairen sneuvelen in een Oekraïense burgeroorlog?

De berichtgeving in Westerse media over Oekraïne raakt aan het absurde. Ik pieker er al maanden over waarom Amerikaanse progressieve online media als Democracy Now! dat zo voorbeeldig is in het bekritiseren van president Obama -en dat meen ik serieus- diezelfde kritiek niet op kunnen brengen als het om president Putin gaat. Wat doet het? Het geeft de proxy-Kremlin hoogleraar Stephen Cohen en regelmatig RT-gast alle ruimte om zijn desinformatie te geven. Het zogenaamd progressieve The Guardian en iemand als onderzoeksjournalist Glenn Greenwald lijken door hun terechte kritiek op Obama en de opbouw van de Amerikaanse controlestaat geen mentale ruimte meer om Putin kritisch te bejegenen. Op z’n best negeren ze zijn Oekraïne-beleid en op z’n slechtst praten ze het goed vanuit hun dualistische houding tegenover Obama.

Een en ander verklaart waarom de NOS zo vlak is over de oorlog in Oekraïne en het bij het verkeerde eind heeft. Doorgaans oriënteren NOS-verslaggevers zich op de NYT, WP, The Guardian of andere beeldbepalende westerse media om hun mening te vormen. Of: zich een mening aan te meten. Omdat NOS-journalisten David Jan Godroid en Gert Jan Dennekamp elk analytisch talent ontberen en weinig politiek inzicht hebben houden ze zich per definitie op de vlakte als het om duiding gaat. Ze verschuilen zich in nietszeggendheid achter hun in Hilversum bijgespijkerde valkuil van hoor en wederhoor wat hun als idee van evenwichtige journalistiek is bijgebracht. Omdat om genoemde redenen westerse media niet nuttig zijn om meningen aan te dragen missen ze richting en kunnen ze niks anders doen dan langs de problemen heen praten. Of onzin verkopen.

Als ik deze NOS-journalisten hoor, kan ik hun domheid niet aanhoren. Onbegrijpelijk is het waarom ze niet vervangen worden. Zo sluit bij gebrek aan talent, durf of ruggengraat het Nederlandse journaille meer de ogen voor de realiteit in het huidige Rusland dan wenselijk is en de nieuwsconsument verdient. Hoofdredacteur NOS Nieuws Marcel Gelauff, treedt eens op. Het is de hoogste tijd voor vervanging van Godfroid en Dennekamp.

Foto: Schermafbeelding van ‘NOS Journaal 27 oktober 2014 20:00u’ met David jan Godfroid, 27 oktober 2014.