Ontspoord interview met Amy Goodman (‘Democracy Now’) bevestigt het politieke isolement van Julian Assange

In een interview met journaliste Amy Goodman valt Wikileaks’ hoofdredacteur Julian Assange door de mand. Goodman begint met hem te vragen naar zijn mening over recente ontwikkelingen en de verklaringen van techbedrijven die duiden op Russische inmenging op sociale media in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016. Met verwijzing naar de heksenjacht op communisten in de jaren ’50 antwoordt Assange dat de beschuldigingen getuigen van ‘Neo-McCarthyisme’ en neemt hij het ‘Trump-regime‘ in bescherming. De beschuldigingen brengt hij terug tot anti-Russische hysterie. Dat is exact de strategie die zowel het Kremlin als president Trump ook als antwoord geven op de beschuldigingen van Russische inmenging. Die is overigens nog steeds in onderzoek door commissies in het congres en speciale aanklager Bob Mueller.

Het interview begint van de rails te lopen als Goodman vraagt naar de Trump-getrouwe Roger Stone en Assange antwoordt dat de Amerikaanse politieke cultuur krankzinnig is geworden en Stone geen achterdeurtje (‘back channel’) met de Russen had. Dat via Wikileaks zou lopen. Als Goodman een fragment vertoont met de Democratische afgevaardigde Adam Schiff over Stone’s beweringen beweert Assange dat Schiff liegt. Een merkwaardig antwoord omdat Schiff in het fragment Stone’s beweringen herhaalt. Dan ontspoort het interview definitief als Assange weigert antwoord op de vraag te geven wie de tussenpersoon tussen Stone en hem was. Assange kiest de aanval en beschuldigt Democracy Now! ervan om de valse beschuldigingen over te nemen (‘buying into it’) en deel van de krankzinnige politieke cultuur van de VS te zijn. Goodman antwoordt daarop dat ze het nieuws verslaat en aan journalistiek doet. Daarop begint Assange zonder antwoord op Goodmans vragen te geven zonder enige aanleiding over Catalonië wat totaal niets met het gesprek te maken heeft.

Wat de ontsporing van dit controversiële interview des te opmerkelijker maakt is dat het progressieve Democracy Now! altijd de kant van underdogs, de tegenmacht of dissidenten als Edward Snowden of Julian Assange heeft gekozen. Maar nu Assange journalistieke vragen worden gesteld die hij niet wil of kan beantwoorden lijkt door hem de liefde niet langer beantwoord te worden. Hij bevestigt zijn eigen politieke isolement door Amy Goodman aan te vallen en haar te verwijten partij te kiezen. Goodman weerlegt dat: ‘Presenting the news is having you respond to what he’s saying because you are at the center of this’.

Obama zet zich af tegen het Kremlin. Wat pleit voor en tegen hem?

Er valt veel af te dingen op de woorden en goede bedoelingen van de vertrekkende president Barack Obama. De ook in Europa populaire president die in 2010 volgens lekken van WikiLeaks zijn steun aanwendde om te pleiten voor de Afghaanse oorlog. Obama heeft zelf bloed aan zijn handen met de technisering en ontwijken van de rechterlijke macht die uitmondde in de drone-oorlog in onder meer Jemen, Pakistan en Afghanistan. Geruchten zeggen dat hij bang was vermoord te worden door de CIA en zich daarom van zijn progressieve koers liet afbrengen. Door deze opgedrongen beleidswijzigingen moest hij wel teleurstellen. Obama was soms aarzelend en contraproductief in zijn buitenlandse politiek (Syrië) en restrictief in zijn mensenrechtenbeleid. Onder geen enkele president zijn zoveel klokkenluiders vervolgd als onder Obama. Omdat hij een uitstekende prater en goede communicator is drongen de negatieve kanten slechts mondjesmaat door tot het publiek.

De geschiedenis zal leren in hoeverre Obama verantwoordelijk was voor Clintons nederlaag tegen Trump. En zo via een omweg de nagedachtenis aan zijn presidentschap om zeep heeft geholpen. De wonden van de keiharde strijd voor de Democratische nominatie tussen Clinton en Obama in 2008 zijn nooit geheeld. Obama nam afstand van de Democratische partij (DNC) en liet Clinton en de big money-factie de partij kapen zonder in te grijpen. De in naam progressieve Obama nam afstand van de in realiteit progressieve senator Bernie Sanders die met Obama’s hulp wellicht Clinton had kunnen verslaan. Dat was de logica geweest van de Obama uit 2008. De populaire Sanders had veel betere vooruitzichten dan de gehate Clinton om Trump te verslaan.

Ondanks al deze feilen van een beroerde buitenlandse politiek, een bedenkelijk mensenrechtenbeleid en de opbouw van de controlestaat, het aanschurken tegen big money en een free ride voor bankiers en bestuurders van ondernemingen, en een vanaf 2008 oplopend verschil tussen schijn en wezen opereerde Obama binnen de democratische instituties. En nam die serieus. Het verwijt dat Obama gemaakt kan worden is dat hij geen volbloed politicus was met de ambitie om overal het verschil te maken. Daarbij opereerde hij onhandig in de contacten met het congres en wist weinig voor elkaar te brengen. Hij trok zich terug op enkele onderwerpen (gezondheidszorg) en liet zich gijzelen door het idee dat hij vooral in het Midden-Oosten niet dezelfde fouten als zijn voorganger president Bush wilde maken. Maar die failliete boel was hem nu eenmaal nagelaten.

In de verkiezingsstrijd is de publieke afzijdigheid van Obama de DNC fataal geworden. Omdat het met Clinton de enige kandidaat had die het in zich had om van Trump te verliezen. Wat prompt gebeurde door inmenging van het Kremlin in de verkiezingsstrijd. Clintons nominatie was de aangekondigde nederlaag. Met een goede kandidaat, eensgezindheid en betere mediastrategie had de DNC het nooit zover hoeven laten komen.

Ondanks alle bezwaren tegen Obama is zijn vijand president Putin waarmee en waartegen Obama zich nu in de laatste maand van zijn presidentschap opvallend profileert geen geloofwaardig alternatief. Putin is een autoritaire leider met totalitaire trekken, zoals de liberale parlementariër Boris Vishnevsky uit Petersburg van Yabloko in een kritiek stelt. Omdat de Russische oppositie zo goed als uitgeschakeld is en wordt gesmoord in de Kremlin propaganda dringen dit soort geluiden nauwelijks door tot het Westen. De fellow travellers die Putin en de Russische propagandamachine gebruiken of volgen als breekijzer tegen de gevestigde macht in hun eigen landen, zouden onder Putin als eersten in de gevangenis belanden of uit hun functie worden gezet.

Er resteren in de publieke opinie vier posities om uit te kiezen: 1) Dat van het gemakzuchtig pragmatisme binnen democratische grenzen van Obama. 2) Dat van het autoritarisme buiten democratische grenzen van Putin. 3) Dat van degenen die het één op het ander projecteren. Namelijk de neo-conservatieven die om hun eigen positie te versterken Putin als schrikbeeld gebruiken of de Putinversteher die vanwege commercieel gewin, zelfpromotie en carrièrekansen Obama als schrikbeeld gebruiken. 4) De restcategorie die eigenbelang ziet in het algemeen belang, afstand neemt van dualisme en zich niet laat dwingen te kiezen voor de één of de ander. Deze positie biedt de echte hoop. Maar heeft ook het minste profiel en is het minst aanlokkelijk.

Obama komt met maatregelen tegen Russische Federatie vanwege inbraak in electorale systeem VS. Na een eerdere waarschuwing

About a week before the election, the United States sent a “hotline”-style message to Moscow using a special channel for crisis communication created in 2013 as part of the State Department’s Nuclear Risk Reduction Center. As part of that message, the officials said, the administration asked Russia to stop targeting state voter registration and election systems. It was the first use of that system. The Russians, officials said, appeared to comply. Aldus Ellen Nakashima in een bericht in The Washington Post van 27 december 2016.

Het is ongelofelijk nieuws als het waar is. Namelijk dat de regering Obama via de hotline die bedoeld is om nucleaire risico’s te verkleinen de Russische regering een week voor de Amerikaanse verkiezingen van 8 november waarschuwde niet in te breken in het electorale systeem. Het bericht impliceert dat het Kremlin bezig was om de presidentsverkiezingen te vervalsen. Niet via beïnvloeding en lekken, maar via directe vervalsing en manipulatie van kiezersgegevens. Dit gaat technisch en politiek verder dan het vissen in emails van de Democratische partij. Zoals van campagneleider John Podesta die gewoonweg zijn beveiliging niet op orde had en naïef handelde. De Russen zouden ingebonden hebben. Het bewijs ervoor wordt niet gegeven.

Deze week komt de regering Obama naar verluidt met maatregelen als reactie op de inbraak door de Russen in het electorale systeem. Twee maanden nadat ze dit geprobeerd zouden hebben. Ze zijn bedoeld als straf en afschrikking. Te denken valt aan economische sancties, diplomatieke afkeuring en geheime cyberoperaties. De regering Obama kleedt dat in een uitvoeringsbesluit (‘executive order’) door dit op te rekken omdat het niet bedoeld was voor de inbraak in het electorale systeem, maar wel voor buitenlandse cyberaanvallen. Het electorale systeem wordt hiertoe tot kritische infrastructuur verklaard (‘critical infrastructure‘).

De buitenstaander vallen twee aspecten op. Het is onbegrijpelijk hoe slecht beveiligd het electorale systeem van de VS blijkbaar is. Rechtvaardigt kritische infrastructuur geen betere beveiliging in het land van Silicon Valley en de inlichtingendiensten NSA, CIA en FBI met hun miljardenbudgetten? En president Obama loopt steeds achter de feiten aan, opereert traag en terughoudend, maar probeert minder dan een maand voor zijn aftreden alsnog zijn gelijk te halen. Te laat en te weinig. Het was beter geweest als hij zijn partij de afgelopen jaren meer geholpen had en de kansrijke kandidaat Bernie Sanders had gesteund, in plaats van hem tegen te werken en zich achter de weinig populaire Hillary Clinton te stellen. Obama toont zich een slechte verliezer. Hij krijgt de komende jaren alleen reliëf omdat hij opgevolgd wordt door een nog slechtere verliezer.

Malware zou inmenging van het Kremlin in Oekraïne en de Amerikaanse verkiezingen aantonen

Twee vliegen in één klap. Het ene bewijs versterkt het andere bewijs volgens het Amerikaanse sofwarebeveiligingsbedrijf CrowdStrike. De combinatie van een hack in 2014 van een Oekraïense app voor het afschieten van houwitsers leidt naar de recente hack in emails van de Democratische partij. Vanwege het gebruik van identieke malware die in beide gevallen door CrowdStrike is gedetecteerd. De Oekraïense connectie leidt via de hackers naar de Russische militaire inlichtingendienst GRU, en naar het Kremlin.

Omdat de vingerafdruk van de specifieke malware ook bij de hack in de Democratische partij is gevonden is hiermee inmenging van het Kremlin in de Amerikaanse verkiezingen aangetoond. Evenals directe inmenging van de Russische Federatie in Oost-Oekraïne in de Oekraïens-Russische oorlog die sinds 2014 woedt.

Het bewijs doorkruist de misleiding van de Russische Federatie in beide kwesties en de bewering dat het er niets mee te maken zou hebben. Het doorkruist ook de opstelling van president-elect Donald Trump tot nu toe dat de Russen zich niet in de Amerikaanse presidentsverkiezingen gemengd zouden hebben.

Fondsenwervingsactie Jill Stein voor hertelling stemmen. Geen zekerheid dat verkiezingen niet gehackt zijn

De paradox kan niet groter zijn. De presidentskandidaat van de Groene partij Jill Stein legt op het door het Kremlin gecontroleerder staatsmedium RT America (voorheen Russia Today) uit dat ze een fondswervingsactie is gestart voor een hertelling in drie cruciale staten Pennsylvania, Wisconsin en Michigan. Trump won in deze staten met een verschil van in totaal 55.000 stemmen. Als Clinton deze staten wint, dan heeft zij de meerderheid in het Electoral College en wordt tot president gekozen. Omdat Clinton terughoudend is heeft Stein het initiatief genomen. Ze kan dat omdat ze als presidentskandidate belanghebbende is. Stein zegt in een verklaring bij de fondsenwervingsactie dat het haar niet te doen is om Hillary Clinton te helpen, maar de betrouwbaarheid van het kiessysteem te vergroten. Er wordt naar het Kremlin gekeken dat via hacks in de stemmachines de uitslagen zou kunnen hebben gemanipuleerd. Er zijn sterke aanwijzingen dat Russische hackers via WikiLeaks lekken van de Democratische partij verspreidden om Clinton in diskrediet te brengen.

De Clinton-campagne is om drie redenen terughoudend bij de actie om een hertelling aan te vragen. Het wil zich niet laten kennen als slechte verliezer en evenmin suggereren dat het vindt dat het systeem ‘rigged’ is. Iets wat Trump altijd beweerde. Totdat hij gewonnen had. Verder is er twijfel onder computerdeskundigen en statistici over de grond voor de claim. Zie hier een artikel in The Guardian. In districten met stemmachines in Wisconsin zou Trump disproportioneel gewonnen hebben, terwijl dat in districten met papieren stembiljetten niet het geval was. Waarom dat dan voor Pennsylvania en Michigan ook zou gelden is onduidelijk, behalve dat de verschillen er klein waren. In Michigan werden trouwens alleen papieren stembiljetten gebruikt.

Op de claim over het verschil tussen papieren en elektronisch stemmen komt computerwetenschapper J. Alex Haldeman terug. Zijn naam werd dinsdag genoemd in een verslag in New York Magazine dat de kwestie in de openbaarheid bracht. Hij en anderen namen contact op met John Podesta van de Clinton-campagne. Later die dag zegt Haldeman in een update dat er waarschijnlijk geen sprake is van een cyberaanval op stemmachines. Maar uitsluiten doet hij het evenmin. Het ‘zou kunnen’. Amerikaanse elektronische stemmachines kennen problemen, zijn kwetsbaar voor cyberaanvallen en sommige staten handelen naïef en nalatig. De enige manier om dat volgens Haldeman te controleren is een hertelling: ‘The only way to know whether a cyberattack changed the result is to closely examine the available physical evidence — paper ballots and voting equipment in critical states like Wisconsin, Michigan, and Pennsylvania. Unfortunately, nobody is ever going to examine that evidence unless candidates in those states act now, in the next several days, to petition for recounts.’ 

Op de site Five Thirty Eight van de gezaghebbende statisticus Nate Silver wordt dat verschil tussen de uitslagen in districten met papieren biljetten en stemmachines in een artikel van Carl Bielik en Rob Arthur verklaard uit demografische verschillen die te maken hebben met leeftijd en opleiding, en niet-witte kiezers. Deze auteurs sluiten achter evenmin uit dat de verkiezingen gehackt waren. Hoe geavanceerder en slimmer de hackers handelden, hoe geavanceerder en gedetailleerder het onderzoek moet zijn om dat op te sporen.

Een hertelling kan het vertrouwen in het kiessysteem ondermijnen. En is daarom een paardenmiddel. Maar het feit dat het debat over de soliditeit van het stemproces zo hoog oploopt laat zien dat elektronisch stemmen zonder ingebouwde zekerheden politiek niet transparant, technisch onbetrouwbaar en maatschappelijk ongewenst is. Zeker vanwege cyberaanvallen door vreemde mogendheden op westerse landen is het naïef om blind te vertrouwen op elektronisch stemmen. De opkomst van het populisme heeft de inzet verhoogd.

In Nederland wordt sinds 2009 met rood potlood en papier gestemd. Commissies volgen elkaar op, zo blijkt uit een overzicht van de Kiesraad. In recente debatten stond het stemgeheim centraler dan een hack door installatie van malware. Minister Plasterk van Binnenlandse Zaken opteert vanwege het kostenaspect voor herinvoering van elektronisch stemmen, maar wil zekerheden ingebouwd zien. Zo drukken kamerleden en computerdeskundigen hem op het hart. Bedrijven zijn gevraagd om op dit eisenpakket een nieuw product te ontwikkelen. In een lelijk woord heet dat ‘marktuitvraag’. Naar verwachting maakt Plasterk eind 2016 bekend wat de uitkomst hiervan is. Bij de Tweede Kamer verkiezingen van 15 maart 2017 wordt nog met potlood en papier gestemd. Een geruststellende gedachte voor wie de Amerikaanse discussie in ogenschouw neemt.

Donald Trump wint de presidentsverkiezingen

Donald Trump is de volgende president van de VS. De anti-establishment beweging van Trump heeft het gewonnen van de geoliede en dure campagne machine van Hillary Clinton. Ongewild een afstraffing van big money in de politiek. In die zin hebben burgers de politiek terugveroverd op belangengroepen die Wall Street, de veiligheidsindustrie en multinationals vertegenwoordigen. Het valt af te wachten hoeveel afstand Trump tot deze groepen neemt. Of kan nemen. Want hij heeft ze nodig. Met een ruim mandaat in het congres kan hij veranderingen doorvoeren. En conservatieve rechters in het Supreme Court benoemen.

De Democratische partij likt de wonden. Ook in Huis van Afgevaardigden en Senaat hebben ze verloren.  Het had met Bernie Sanders goud in handen. Volgens peilingen maakte de progressieve senator uit Vermont meer kans om Trump te verslaan dan Clinton. Maar het partij establishment liet de Clintons de partij kapen. De kandidatuur van Hillary Clinton was de afgekondigde ramp die zich vandaag uitbetaalt. De partij moet democratiseren om dit in de toekomst te voorkomen. Clinton is de hoofdoorzaak dat Trump heeft gewonnen.

Hoe Donald Trump met het establishment en het establishment met Trump omgaat is het raadsel dat op een antwoord wacht. In februari 2016 zei oud-chef van de CIA en NSA Michael Hayden in het programma van Bill Maher dat de krijgsmacht president Trump zou negeren. Deze gepensioneerde generaal verwoordt het standpunt van strijdkrachten en veiligheidsindustrie. Maher noemde dat een staatsgreep, een coup, wat Hayden wegwimpelde. Deze hardliner als lobbyist voor de veiligheids- en wapenindustrie liet weten dat zelfs hem de opstelling van Trump te gortig is. Maar volgens de grondwet moet de krijgsmacht de politiek volgen. Trump en de veiligheidsindustrie zullen zich moeten verzoenen. Wie het meest moet buigen naar de ander hangt af van de kracht van de instituties, de koers van Trump en de opstelling van de veiligheidsindustrie.

Julian Assange mag hopen dat hij via zijn intermediair en Trump-surrogate Roger Stone eindelijk de ambassade in London mag verlaten. WikiLeaks speelde een beslissende rol in het publiceren van de Podesta Email lekken die de manipulaties binnen de Democratische partij en de corruptie binnen de Clinton Foundation in de openbaarheid brachten. Volgens de veiligheidsdiensten opereerde Assange direct of indirect in samenwerking met het Kremlin. Assange openbaarde slechts het frauduleuze handelen van de Clintons. Een partij die zo’n kandidaat benoemt heeft verlies volledig aan zichzelf te wijten. Dat lijkt dan ook de grootste troost van deze uitslag, namelijk dat Hillary Clinton geen president wordt. Maar het is een schrale troost.

Foto: Schermafbeelding van deel ‘2016 election results‘, 9 november 2016.