Maakt Putin dezelfde fout als Hitler door het Westen te onderschatten? Wordt Aleppo de omslag?

Heeft de Russische president Vladimir Putin zijn hand overspeeld door zijn buitenlandse avonturen in Georgië, Oekraïne en Syrië? Paul Goble trekt in een analyse een vergelijking met Adolf Hitler die in 1938 de reactie van Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk op het Verdrag van München verkeerd inschatte. Hitler vermoedde dat hij met zwakke leiders van zwakke landen te maken had waartegen hij een oorlog nooit zou kunnen verliezen. De geschiedenis leert anders. De inschattingsfout van Hitler was dat hij uit het feit dat leiders van democratische landen steeds meer toegaven om geweld te voorkomen, mensenlevens te sparen en geen onnodige risico’s te lopen, constateerde dat er geen grens (‘rode lijn’) was die hij niet mocht overschrijden. Maar die grens was er uiteindelijk wel. Vraag is waar de Westerse landen nu de grens trekken voor de agressie van Vladimir Putin.

Druk om in actie te komen is afhankelijk van onder meer de publieke opinie. Tekenend is de petitie ‘Stop the Slaughter in Aleppo’ van voornamelijk Nederlandse academici. Ze roepen op om de slachting van de bevolking van Aleppo te stoppen en wijzen naar de Russische luchtmacht: ‘The Syrian government together with the Russian Air Force has implemented a campaign of intense, continuous and indiscriminate aerial bombardment, spreading death and despair among the 250,000 inhabitants of the besieged neighborhoods of Aleppo.’ Zulke geluiden klonken niet op Westerse universiteiten toen het Kremlin Zuid-Ossetië, Abchazië, de Krim en delen van Oost-Oekraïne bezette. Beelden van Syrische kinderen die het slachtoffer zijn van Russische bombardementen lijken voor een omslag in de beeldvorming te zorgen. Dat gaat voorbij aan de Russische propaganda. Zoals het Amerikaanse leger vanaf 1968 ook niet meer wegkwam met de oorlog in Vietnam en het aflegde tegen de binnenlandse publieke opinie over onder meer het Bloedbad van Mỹ Lai.

Politici zoeken altijd een geschikte aanleiding. Ze willen breken op een geschikt onderwerp. Leiders van Westerse landen zijn al sinds het voorjaar van 2014 geïrriteerd door de Russische houding in de buitenlandse politiek en de ontkenning in de Russische media van agressie jegens andere landen. Die onvrede heeft zich in Parijs, Londen, Washington en andere Westerse hoofdsteden in 2,5 jaar opgebouwd. In een bericht meldt The Washington Post vandaag dat de CIA en de top van het Amerikaanse leger geheime luchtaanvallen willen tegen het leger van Assad. De inschatting is dat president Obama daarvoor geen toestemming geeft. Wellicht is het bericht een schot voor de boeg. Maar niet valt in te zien hoe Assad en Putin nog ooit straffeloos kunnen wegkomen met de vernietiging van de grootste Syrische stad en haar burgers. Vraag is niet of Putin een inschattingsfout heeft gemaakt, maar wanneer de Westerse landen hun economische en militaire overmacht tegen de Russische Federatie in willen zetten. Dat moment komt nader. Misschien wordt Aleppo de aanleiding.

Foto:Schermafbeelding van deel petitie ‘Stop the Slaughter in Aleppo’.

H.A. Goodman vermoedt dat Clinton spoedig aangeklaagd wordt door de FBI. Hij adviseert Sanders daarom in de race te blijven

Columnist H.A. Goodman die onder meer schrijft voor The Huffington Post blijft Hillary Clinton achtervolgen. Hij is beslist in zijn oordeel. Vanwege het strafrechtelijk FBI-onderzoek naar de privéserver van Clinton is het raadzaam voor Bernie Sanders om in de race voor de Democratische nominatie te blijven. Als reservekandidaat omdat Clinton naar alle waarschijnlijkheid voor de Democratische conventie van 25 juli in Philapelphia wordt aangeklaagd en haar campagne vervolgens zal ontsporen. Goodman voorspelt dat als Sanders niet wordt genomineerd en Joe Biden of John Kerry door de Democratische partij uit de hoge hoed getoverd worden de partij waarschijnlijk splijt. In een progressieve en conservatieve vleugel. Het is de vraag welke timing de door de Republikeinse James Comey geleide FBI nastreeft. Goodman geeft details van de aanklacht tegen Clinton.

Tijdelijke wapenstilstand in Syrië als excuus om niet in te grijpen

Wordt volgende week een tijdelijke wapenstilstand in Syrië van kracht? Voor wie het wil geloven wel, maar wie realistisch is zal het niet geloven. Het is het verschil tussen schijn en wezen. Tussen het één zeggen en het ander doen. De Russen beloofden vrede in Oekraïne. Maar Minsk-I en Minsk-II zijn een dode letter gebleken. En tegelijk excuus voor de goedgelovigen om niet in te hoeven grijpen. Syrië is hetzelfde. Het sluiten van een akkoord is een politieke schijnbeweging. Voor de aanvaller en degene die de aanvaller zou moeten weerstaan. De dode letter laat de agressie voortbestaan en dringt niet aan om de agressie te beantwoorden.

Wapenstilstand zonder harde garanties en sancties is de ultieme overgave. Intrede in een schijnwerkelijkheid van hoop, verwachting en wegkijken. Het levert de zwakkeren nog meer over aan de arrogantie van de macht. Die niet gestopt wordt. Het idee dat zo’n wapenstilstand de oplossing zou zijn is pervers. De schijn bedriegt.

Jeff Gedmin: Het Westen moet zich niet laten verblinden door Putin

Waarom besteed ik sinds begin 2014 zoveel aandacht aan Oekraïne? Niet omdat het land een voorbeeld is van goed leiderschap, burgerzin of democratie. Hervormingen worden tergend langzaam in gang gezet. Deels door eigen onvermogen, deels door obstructie van buitenaf. Oekraïne is als grootste land van Europa met 44 miljoen inwoners belangrijk voor de stabiliteit van dit continent. Als het mislukt heeft dat gevolgen voor de EU-lidstaten. Daarom interesseer ik me voor Oekraïne. Het moet slagen vanwege de veiligheid van Europa.

De Russische Federatie probeert met politieke, economische, militaire en publicitaire middelen te verhinderen dat Oekraïne zich ontworstelt aan de gordel van corruptie zoals Hubert Smeets het noemt en succesvol wordt opgenomen in Europa. Niet noodzakelijkerwijze in de EU, maar in de sfeer van Europese normen en waarden. Integratie verhinderen de Russen door laatdunkendheid, ondermijning, een hybride oorlog in Oost-Oekraïne die ze ontkennen te voeren en bezetting van de Krim dat rechtstatelijk nog steeds onderdeel van Oekraïne is.

Jeff Gedmin spreekt zich uit voor Hromadske TV. Hij zegt zich zorgen te maken dat westerse leiders -en vooral de terughoudende president Barack Obama die in de laatste jaren van zijn presidentschap op de winkel past- zich over Oekraïne laten manipuleren door het Kremlin: ‘Whatever transpires in the next weeks in Syria, Vladimir Putin may try to convince the President of the United States and Secretary of State John Kerry, saying let’s work together on Syria and fighting ISIS, and if we cooperate on fighting ISIS, I need your help in Ukraine because please, Ukraine is our backyard, and please, you have to help me a little bit if I help you.’

De deal die Oekraïne uitruilt tegen de belofte van Russische samenwerking in Syrië is niet alleen een schrikbeeld voor een meerderheid aan Oekraïners die aansluiting zoeken bij Europa en zich aan de gordel van corruptie willen ontworstelen, maar ook een schrikbeeld voor Europa. Want er dreigt zo aan de oostgrens van de EU een instabiel zwart gat te ontstaan met 44 miljoen inwoners die alle hoop de bodem in wordt geslagen.

Gedmin gelooft dat kanselier Angela Merkel de enige is die president Putin begrijpt. Mede omdat ze onder Russische bezetting in de DDR is opgegroeid en de manier van denken en retoriek van de huidige post-Sovjet-leiders doorziet. Hij betwijfelt of president Obama en minister Kerry de Russische leugens doorzien. Omdat het Westen tot nu toe afwezig was in het beantwoorden van Putins agressie aan de randen van Europa lijkt Putin krachtig. Maar met een gecoördineerd antwoord zou dat snel over zijn. Want uiteindelijk is het bewind van Putin een kleptocratie dat de Russische Federatie als wingewest beschouwt en leegrooft. De EU moet aansluiting zoeken bij de Russen die ook het slachtoffer zijn van deze maffiapraktijken van het Kremlin.

Naast het gevaar van Oekraïne als mislukte staat dat door Rusland wordt ondermijnd, bestaat het gevaar van een imploderende Russische Federatie die in elkaar klapt en de EU-lidstaten met een niet te stelpen vluchtelingenstroom zal overspoelen. Daarom is nu Europese steun aan Oekraïne economisch, strategisch en politiek noodzakelijk voor de toekomst van de EU. Het heeft er niets mee te maken of Oekraïne dat ‘verdient’ en nu al de toets van kritiek kan doorstaan. Steun is in het eigenbelang van de EU. Die bestaat zeker niet uit een uitruil van Oekraïne voor vage doeleinden in Syrië die de Russen nu Hollande en Obama voorspiegelen.

Russische coming out in Oost-Oekraïne leidt tot nieuwe strijd

Separatisten in Oost-Oekraïne zijn uitermate divers, maar worden dat steeds minder. Ze bestaan uit goedwillende en geweldloze dorpelingen, lokale idealisten die voor de eenheidsstaat Oekraïne zijn, maar ook orthodox-religieuze fanatici, criminele opportunisten, warlords, politiek gestuurde Russen en buitenlandse huurlingen waarvan het de vraag is door wie ze betaald worden. Door het Kremlin, lokale oligarchen of oud-president Janoekovistsj die miljarden uit de staatskas gestolen heeft en z’n machtsbasis in de regio had? De hardliners onder de separatisten schuiven de idealistische, soms crimineel of amateuristisch opererende activisten opzij. In elk geval op de plekken die van strategisch belang zijn. Zo militariseert het toch al zo gewelddadige conflict verder. Vraag is of lokale leiders mogen aanblijven of binnenkort opzij gezet worden.

In de belangrijkste brandhaarden internationaliseert en professionaliseert dus het conflict. Dat dreigt de hele regio in brand te zetten. Vanwege het ontdekkingsgevaar waren de laatste weken de meeste reguliere Russische speciale troepen vervangen door huurlingen. Wat de toenemende chaos, de afnemende effectiviteit en de onderlinge strijd tussen de opstandelingen verklaart. Hoewel de Russische SpetsNaz kolonel Igor Strelkov (of: Igor Girkin) nog steeds de militaire coördinator is in de zogenaamde Volksrepubliek Donetsk.

De laatste maanden ontkende het Kremlin steevast dat het betrokken was bij de opstand in Oost-Oekraïne. Waarmee de suggestie werd gewekt dat het om een spontane opstand ging die van onderop was ontstaan, en niet om een door buitenlandse krachten gecoördineerde actie. President Putin erkende wel dat op de Krim van het vasteland afkomstige Russische militairen waren ingezet voor de strijd die aan de annexatie vooraf ging. Maar nu valt het masker van de Russische betrokkenheid. Hoe wordt die draai verkocht in de propaganda?

Hoe dat komt is onduidelijk. Is de betrokkenheid te omvangrijk geworden en niet meer te verbergen? Of denken de Russen weg te komen met de claim dat het om individueel opererende Russen en Tsjetsjenen gaat? Die toevallig aangestuurd worden door de Rus Strelkov. Dit is geen aannemelijk scenario. Logischer lijkt dat het Kremlin het masker moet laten vallen omdat de strijd in een andere fase is gekomen die zichtbaarder is dan de schemeroorlog tot nu toe. Toen Russen vaak in de commandokamer of de twee linie konden blijven.

Er zijn bewijzen van aanvoer van hoogwaardig militair materiaal dat helicopters uit de lucht kan schieten -hoewel het per incident mogelijk blijft dat het om van het Oekraïense leger buitgemaakt materiaal gaat-, modern militair materiaal zoals handwapens, vrachtwagens en munitie dat in gebruik is bij het Russische leger, en grensovertredingen van militaire colonnes via de ‘lekke’ Russisch-Oekraïense grens die alleen kunnen plaatsvinden met goedkeuring van de Russische autoriteiten. Dat alles samen leidt tot de conclusie dat het Kremlin actief militair betrokken is in Oost-Oekraïne. Dat geeft voor het eerst de VS en de landen van de EU de mogelijkheid om Rusland in het openbaar tot de orde te roepen. Maar Rusland lijkt niet van plan in te binden. Verheviging van de sancties tegen Rusland lijkt onvermijdelijk door deze Russische coming out.

Overeenkomst Genève over Oekraïne als vodje papier

Een vodje papier met de handtekening van Herr Hitler toonde de Britse premier Chamberlain als resultaat van het verdrag van München in 1938. ‘I believe it is peace for our time‘, zei hij. We kennen het vervolg. Afspraken tussen Oekraïne, Rusland, VS en EU in Genève zorgen binnen een dag al voor onduidelijkheid. De Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken Andriy Deschytsia zegt dat het ontruimen van de Maidan in Kiev buiten de afspraken valt. Een kwestie van interpretatie wat illegaal ingenomen (illegaly seized) betekent. Op hun beurt eisen pro-Russische Oekraïners dat eerst de Maidan ontruimd wordt. Pro-Russische separatisten in Oost-Oekraïne verwerpen het akkoord en weigeren bezette overheidsgebouwen, straten en pleinen te ontruimen. President Putin houdt zich nog steeds het recht voor om militair in te grijpen in Oekraïne en president Obama is sceptisch over de goede bedoelingen van Rusland en dreigt met een volgende ronde van sancties.

Een overeenkomst als vodje papier dat al na een dag waardeloos toont. Hoe krijgen politici het voor elkaar om er zo’n chaos van te maken? Waarom is het gesloten? Is het om voor een dag in de internationale media welwillendheid en redelijkheid uit te stralen, hoewel het duidelijk door marketing en propaganda ingegeven wordt? Of om via deze tussenbalans de laatste winst op te strijken? Of om de implementatie van Westerse sancties te vertragen? Wie weet. De historici van de toekomst zetten het ooit op een rij. Zoals ze dat met München 1938 ook deden. Over eigenwaan, misleiding, hoop op vrede, onmacht, wereldleiders, opportunisme en bedrog. De geschiedenis herhaalt zich maar nooit hetzelfde, zegt het gezegde. We zullen zien. Ooit.

Foto: Lotte Reiniger, Sprookjesfilms.

Obama lijdt aan ‘Munichitis’. Gevaarlijke ziekte in de diplomatie

President Barack Obama wordt door velen steeds meer gezien als de Britse premier Neville Chamberlain die in 1938 in München in gesprekken met Duitsland, Italië en Frankrijk het Sudetenland, een deel van Tsjecho-Slowakije weggaf aan Hitler. Vandaar dat de term ‘Munichitis’ de laatste dagen steeds harder klinkt. De grootste analogie is dat de VS en Rusland zonder Oekraïne over Oekraïne praten. Zoals in München Tsjecho-Slowakije niet aan tafel zat. De opstelling van de VS accepteert feitelijk de annexatie van de Krim door Rusland. Een buiging voor deze schending van het internationaal recht met verstrekkende gevolgen, aldus Andrey Illarionov. Paul Goble zet het op z’n blog ‘Window on Eurasia‘ op een rijtje.

President Obama trekt in zijn buitenlandse politiek telkens ‘rode lijnen’ die door z’n tegenstanders worden overschreden zonder dat-ie daar consequenties aan verbindt. Zoals in Syrië gebeurde. Dat ondergraaft de geloofwaardigheid in z’n standvastigheid en het vertrouwen in de toezegging van president Obama dat-ie daadwerkelijk z’n partners steunt. Het schept ook onzekerheid. Georgië maakt zich ongerust, maar ook Oekraïne. Wordt dat in een onderonsje met de Russen weggeven? Andrey Illarionov verklaart het opvallende niet-handelen van Oekraïne op de Krim dat de legeronderdelen zonder aansturing liet uit Amerikaanse druk. De regering-Obama drong er bij de Oekraïense autoriteiten op aan om niets te doen op de Krim.

Er is veel voor te zeggen om de zaken niet op de spits te drijven. Zo onverstandig is het niet om de Krim bij Rusland te voegen. Alleen de methode die de Russen kozen met snelheid voor degelijkheid kan voor de internationale gemeenschap niet aanvaardbaar zijn. Annexatie loopt niet via een vervalst referendum en het ontbreken van overleg waarin de diverse niet-Russische (Oekraïners en Krim-Tataren) inwoners hun belangen konden bepleiten. Maar de Amerikanen komen telkens met ferme taal en geven daarna de posities op die daar bij zouden horen. Dat voedt niet de rust, maar de onrust in Europa, en is dus gevaarlijk. De VS blijken geen idee te hebben hoe het met Putin en de Russen zaken moet doen.

Paul Goble citeert Andrey Illarionov die zeven stappen geeft die nodig zou zijn om de wereld te onttrekken uit deze recente infectie met ‘Munichitis’. Ik geef ze weer: 1) Geen Russisch-Amerikaanse gesprekken over Oekraïne zonder Oekraïne; 2) Russische militaire troepen moeten van de Oekraïense grens worden teruggetrokken; 3) alle Russische acties over de annexatie van de Krim moeten worden vernietigd; 4) er moet een evacuatie komen van alle inwoners van de Krim die in Rusland wensen te leven; 5) de Russische troepen op de Krim, ook op marinebasis in Sebastopol, moeten worden teruggetrokken; 6) Oekraïense burgers moet worden aangemoedigd om na te denken over constitutionele hervormingen en 7) Oekraïne moet worden opgenomen in een nieuw systeem van collectieve veiligheid voor de landen van Midden-en Oost-Europa.

Ligt de waarheid in het midden? Andrey Illarionov loopt wel erg hard van stapel. Zo gaan de stappen 4 en 5 voorbij aan de rechten van de Russen op de Krim. Een omvattend kader dat beter de belangen van Oekraïne dient is snel nodig. Maar het echte nieuws is dat het failliet van de Amerikaanse buitenlandse Ruslandpolitiek onderdeel van de discussie over de Krim en Oekraïne is geworden. En dat verzwakt weer de positie van Oekraïne. Het wordt op min of meer dezelfde manier in de steek gelaten zoals Tsjecho-Slowakije in 1938 in de steek werd gelaten. Alleen gelaten met garanties die achteraf niet meer dan een vodje papier waren.

Foto: ‘Demonstration of the Rudolfinum on September 22 1938‘ op het Wenceslausplein te Praag.

Hersh: Obama was niet waarheidsgetrouw over gifgasaanval Syrië

Onderzoeksjournalist Seymour Hersh publiceert zijn artikel ‘Whose sarin‘ in de London Review of Books. Hij heeft kritiek op het Syrië-beleid van president Obama. Over een aanval met gifgas die veel publiciteit kreeg en bijna tot een Amerikaanse inval leidde zegt-ie: ‘When the attack occurred al-Nusra should have been a suspect, but the administration cherry-picked intelligence to justify a strike against Assad.’ Niet het regime van Assad maar de moslimradicalen van Al-Nusra hadden de gifgasaanval uitgevoerd. Maar dat kwam Obama niet goed uit, zijn regering stelde de zaken anders voor, gaf geen openheid en verdraaide de waarheid.

In een geo-politieke analyse over de regio inclusief Turkije maakt Hersch aannemelijk dat het Westen sinds begin 2013 geen andere keuze had dan het regime van Assad te steunen omdat de gematigde opstandelingen het onderspit dolven tegenover de moslimradicalen die door Saoedi-Arabië en andere Soennitsche landen worden gesteund. Dit maakt de beweegreden van Obama om in te grijpen tegen Assad nog onverklaarbaarder. Was het die rode lijn? Hersh lijkt begripvol voor Obama, maar verwijt hem niet de waarheid te spreken.

Petitie roept VS op: Geef Edward Snowden z’n paspoort terug

Onderteken de petitie die de minister van Buitenlandse Zaken John Kerry oproept om Edward Snowden zijn paspoort terug te geven. Het is door de Amerikaanse regering ingetrokken zonder dat er een aanklacht tegen hem loopt. Zodat Snowden tegen z’n zin in verzeild raakte in Rusland. De ‘misdaad‘ van Snowden is dat-ie de Amerikanen en de wereld erover bericht dat de opbouw van de controlestaat verder gevorderd is dan tot dan toe werd vermoed. Snowdens ‘misdaad’ is dat-ie de regering-Obama in verlegenheid heeft gebracht.

Norman Solomon analyseert voor Common Dreams waarom Snowdens paspoort er toe doet, en concludeert: ‘Of het nou is door raketten over grenzen te sturen of met behulp van de nieuwste digitale technologie grote aantallen mensen te bespioneren, de Amerikaanse regering vertrouwt op militair geweld en continue geheimhouding in een voortdurende zoektocht naar controle over een zo groot mogelijk deel van de wereld. De agenda riekt naar straffeloosheid en arrogante macht. Het intrekken van Edward Snowdens paspoort is in lijn met die agenda. We moeten dat aanvechten’. Wie er ook zo over denkt kan hier de petitie tekenen.

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘Reinstate Edward Snowden’s passport!‘ op RootsAction.org. 23 oktober 2013.

Wyden en Udall komen met wetgeving om spionage in te perken

Een oud grapje is dat een Amerikaanse toerist die in Europa rondgeleid wordt bij alle monumenten antwoordt ‘oh, bij ons is dat groter‘. Dat irriteert de rondleider zo dat-ie richting gevangenis en krankzinnigengesticht gaat. Waarop de Amerikaan weer z’n standaardantwoord geeft. En een instemmende knik van de rondleider ontvangt. In de VS is alles groter. De rijkdom en de armoede. De religieuze verdwazing en het vrijdenken. De conservatieven  en de progressieven. De heksenjacht op klokkenluiders door de overheid en de vrijheidsdrang van boeren, burgers en buitenlui. De gelijkgeschakelde mainstream media en de kwaliteitsblogs op internet.

Interessant aan de VS is dat de grap klopt. Alles is er groter. Zowel alles dat verkeerd als alles dat goed is. Er is de staatsveiligheidsdienst NSA die de hele wereld bespioneert zonder daartoe toestemming te hebben. Er zijn de chefs van NSA en DNI, Keith Alexander en James Clapper die liegen tegen het parlement, dat achteraf toegeven maar door president Obama niet berispt, laat staan ontslagen worden. Er is Obama die begon met een Nobelprijs voor de Vrede maar nu op grote schaal de burgerrechten schendt en de controle op z’n eigen macht omzeilt. Zo bezien zijn de VS een machtswellustig, arrogant land waar macht en welvaart steeds ongelijker verdeeld worden. Een natie die vanuit een bijna religieuze vervoering anderen de maat neemt en zich daarin ‘exceptional‘ vindt, maar steigert uit onbegrip als andere landen hetzelfde met de VS doen.

In de klassieke dramaturgie van Aristoteles is een held niet goed en niet slecht. Die balans geeft spanning en diepte van karakter. Zo is het ook met landen. Die zijn voorspelbaar en zelfs ongenietbaar als ze te goed of te slecht zijn. De ‘goede’ kant van de VS is in het machtspel bij lange na niet opgewassen tegen het militair-industrieel complex van gevestigde partijpolitiek, gevestigde media, de klassieke krijgsmachtsonderdelen en de inlichtingen- en veiligheidsdiensten, maar geeft wel zicht en hoop op een omslag, de peripiteia.

De Democratische senator Ron Wyden is zo’n tegenkracht die hoop geeft. Z’n oud-assistente Jennifer Hoelzer bekritiseert president Obama fel. Wyden en senator Mark Udall worden vaak in een adem genoemd. Ze gaan voor constitutionele zuiverheid en hebben opeenvolgende regeringen kritisch gevolgd. Senator Richard Blumenthal en de libertarische Republikeinse senator Rand Paul voeden die vrijheidsdrang vanuit juridische of politiek-filosofische betrokkenheid. Deze vier senatoren dienden gisteren wetgeving in die probeert om te komen tot een fundamentele hervorming van de surveillance programma’s. Techdirt zet hun plannen op een rijtje en beschrijft de onderdelen. Deze nieuwe coalitie vanaf de flanken bevestigt de tendens dat linkse en rechtse, ofwel progressieve, traditioneel-gematigde en libertarische politici elkaar vinden om de staatsmacht terug te dringen omwille van burger en grondwet. De rebellen trotseren het establishment. Da’s groots.

Foto: State Lunatic Asylum, Buffalo, Erie County, NY. Niet gedateerd.