Het panel van The Young Turks met Cenk Uygur in een centrale rol kijkt naar de laatste ontwikkelingen in het Rusland-onderzoek door speciale aanklager Robert Mueller en de bekentenis van Mike Flynn dat hij heeft gelogen tegenover de FBI. Het trekt de lijn door en verbindt dat met de financiële transacties van de Trump Organisatie met Russische betrokkenen. Plichtmatig vraagt het zich af of Mueller ernaar kijkt. Sinds de zomer van 2017 is bekend dat dit zo is, zoals uit een bericht van Bloomberg blijkt. Trumps zakelijke contacten met betrokkenen in de Sovjet-Unie en daarna de Russische Federatie dateren van 1987. De logica van Trumps pogingen om zijn belastingaangifte geheim te houden, zijn herhaaldelijke lofuitingen van de Russische president Putin en het in zijn team halen van opvallend veel pro-Russische belanghebbenden leidt irrefutabel tot de conclusie dat Trump in de zak van de Russen zit en in 30 jaar van het Kremlin afhankelijk is gemaakt.
TYT volgt al maandenlang het spoor Exxon – Tillerson – Trump – Rosneft – Putin en nu komt er meer duidelijkheid in. Exxon vraagt om ontheffing (‘waiver’) van de sancties om zaken te doen met de Russen. Tijdens zijn campagne bepleitte Trump herhaaldelijk verzachting van de sancties.
Dit komt op het moment dat Trump steeds meer een koers volgt die als traditioneel-conservatief valt te kenmerken. Geen isolationisme, maar inteventie in de buitenlandse politiek. Geen drooglegging van het moeras in Washington DC, maar ruim baan voor het grote geld van Wall Street dat op alle mogelijke manieren wordt gefaciliteerd. Trump neemt hiermee afscheid van zijn zogenaamde anti-establishment standpunten die hij tijdens de campagne innam.
Maar onveranderd blijft de vermenging van zakelijke en politieke belangen in de Exxon – Rosneft deal. Wie het oog op deze bal houdt en zich niet af laat leiden door schijnbewegingen en afleidingen die een verslechterde relatie tussen de VS en de Russische Federatie moeten suggereren weet dat de zaken achter de schermen gewoon doorgaan. Trump zou beloond zijn met een geheim verhandeld pakket Rosneft-aandelen.
Zo resteert het slechtste van twee werelden. Het algemeen belang van de VS en de Amerikanen wordt ondergeschikt gemaakt aan een zakenelite van Exxon, Goldman Sachs, Trump Org en allerlei Amerikaanse bedrijven die zaken doen met een Russische zakenelite die evenmin de belangen van de Russische Federatie en de inwoners ervan centraal stelt. En in de afleiding om zulke overeenkomsten of schimmige deals aan het gezicht te onttrekken of het karakter ervan te maskeren komt de regering Trump met de meest chaotische en wispelturige maatregelen waarin weinig lijn te ontdekken valt. Begrijpelijk omdat ze secundair zijn aan de belangenbehartiging van Trump en zijn zakenvrienden. De Russische kleptocratie heeft eindelijk een evenknie gevonden. Hoewel de buitenlandse politiek van het Kremlin veel doordachter en consistenter is.
Het is simpel. Trump bombardeert in Syrië om onafhankelijk te lijken van het Kremlin. Het antwoord op de meerkeuzetoets van TYT is duidelijk ‘C’. De feiten wijzen erop. De aanval was bescheiden in omvang en leidde tot herstelbare schade. De aanleiding die Trump geeft over baby’s die slachtoffer zijn van een gifgasaanval klinkt ongeloofwaardig. De aanval was nu toe eenmalig en erover was vooroverleg met het Kremlin, zodat die zelfs de Syrische luchtmacht er tijdig over kon informeren. De Russische en Syrische reacties waren eveneens symbolisch, en terughoudend. Trump ligt onder vuur voor samenzwering met het Kremlin en gebruikt elke strohalm als afleiding. Met het doel de onderzoeken te vertragen of af te zwakken. Trump gebruikt de aanval om het beeld bij te stellen dat hij een marionet van Putin is. Vanwege Russische bankleningen, chantage met compromitterend materiaal of commerciële belangen van Trump Org in de Russische Federatie. Tevens is het in het belang van het Kremlin Trump als vijand af te beelden omdat de vriendschap compromitterend werkt.
Zo’n kleine, symbolische aanval levert Trump steun op van neoconservatieve senatoren als Lindsey Graham of John McCain. Uitgerekend de twee Republikeinen die inzake het Kremlin-onderzoek in de Senaat een hard standpunt tegen Trump innemen. Trump bespeelt slecht geïnformeerde journalisten die niet doorhebben wat voor spel hier gespeeld wordt. Ze menen dat hij normaliseert. Niets is minder waar. De paradox van de Syrië-aanval die of stilzwijgend of na consultatie met het Kremlin is opgezet is dat het Trump nog afhankelijker van de Russen maakt. Maar in de beeldvorming kan hij demonstratief afstand van het Kremlin nemen. Schijnbaar.
In het debat tussen de kandidaten voor het vice-presidentschap Mike Pence (Republikeinen) en Tim Kaine (Democraten) deed Pence volgens een bericht in PolitiFact minder waarachtige (True, Mostly True of Half-True) uitspraken dan Kaine, 58% tegenover 77%. Hoewel uit de peilingen achteraf bleek dat een kleine meerderheid vond dat Pence het debat gewonnen had door zijn stijlvastheid, kunnen zijn onwaarheden de Republikeinen opbreken. Zoals TYT zegt gebruikt het team van Hillary Clinton de aanval van Kaine op Pence om nu de leugens van Trump breed uit te meten. Dat is een knappe drietrapsraket die het team Clinton richting Trump schiet. Los van het feit welke kandidaat men steunt is dit een doordachte en goed voorbereide strategie die bewondering afdwingt. Het debat was met in totaal 38-40 miljoen kijkers het minst populair sinds 2000.
De primaries van de Democratische partij zijn voorbij, de race is nog niet gelopen. Er zijn twee kandidaten: Hillary Clinton die de ‘veronderstelde’ genomineerde is en Bernie Sanders. Pas op de conventie op 25 juli wordt door de beslissende stem van de supergedelegeerden beslist wie het opneemt tegen de kandidaat van de Republikeinse partij. Waarschijnlijk is dat Donald Trump. Maar de kandidatuur van Clinton is nog niet zeker vanwege een FBI-onderzoek naar haar privé server en onregelmatigheden bij de Clinton Foundation. Vraag is of president Obama het ministerie van Justitie opdracht geeft om Clinton aan te klagen als het onderzoek van de FBI daartoe aanleiding geeft. John Schindler zet het in een artikel voor de Observer op een rijtje. Met welke onthullingen komt Wikileaks-oprichter Julian Assange die Clinton in gevaar kunnen brengen? Of wordt het Republikeinse hoofd van de FBI James Comey vanwege ‘Orlando’ voortijdig de laan uitgestuurd in een poging Clinton te redden? Maar stopt dan het lekken vanuit de FBI? Hoe zwaarwegend moeten de onthullingen zijn dat Obama zijn steun aan Hillary Clinton intrekt? Mede met het oog op zijn eigen positie in de geschiedenis.
De Amerikaanse partijpolitiek zit verstrikt in zichzelf. Donald Trump heeft de Republikeinse partij gekaapt en lanceert het ene na het andere slecht doordachte plan dat de VS beschadigt. Uit opinieonderzoeken blijken twee feiten: Trump en Hillary Clinton zijn geen populaire kandidaten. Voor een meerderheid van de kiezers is de reden op hen te stemmen negatief, namelijk voorkomen dat de ander wint. Dat heet volgens politicoloog Larry Sabato van de Universiteit van Virginia ‘negative partisanship’. ‘Als we zouden proberen om dit effect te maximaliseren, konden we geen betere genomineerden dan Trump en Clinton vinden’, zo zegt Sabato. Uit opinieonderzoeken blijkt ook dat Sanders die zich aan dit effect onttrekt en wel positieve respons oproept bij vooral jongere en onafhankelijke kiezers naar verwachting Trump met betere cijfers dan Clinton zal verslaan.
The Young Turks laten niet na om te benadrukken dat Sanders een betere kandidaat dan Clinton is. Niet alleen is Clinton in de greep van het het bedrijfsleven en de banken, maar ze benadrukken dat Sanders electoraal een betere uitgangspositie heeft om Trump te verslaan. Deels idealiseren ze Sanders die in zijn buitenlandse politiek weinig afstand neemt van president Obama, zoals Jeremey Scahill toelicht voor Democracy Now!. Wat de binnenlandse politiek betreft heeft Sanders een socialer beleid te bieden dan Clinton die feitelijk een Republikeinse agenda heeft. Sanders’ programma heeft raakvlakken met de Europese sociaal-democratie.
Cenk Uygur vraagt zich af wat buitenlanders van een campagne tussen de twee kandidaten Trump en Clinton moeten denken. En wat voor beeld van de Amerikaanse politiek beklijft. Deze kandidaten die vooral negatieve gevoelen oproepen bij de kiezers. Daarbij komt de keuze van de Democratisch partij om niet Sanders, maar Clinton te steunen. Op het gevaar af dat Trump de winnaar wordt. Zeker als Clinton een FBI-aanklacht aan de broek krijgt en ze de controle over haar campagne zal verliezen. Het is een keuze die betwist kan worden.
De Democratische partij speelt dus met vuur door de 712 supergedelegeerden die per definitie niet aan een kandidaat gebonden zijn niet de richting van Bernie Sanders op te sturen. Ook is het nog mogelijk dat de Republikeinse partij scheurt en zich een andere Republikeinse kandidaat aankondigt, zoals Rand Paul of Paul Ryan. Dan hoeft de Democratisch partij Sanders niet naar voren te schuiven omdat de kansen van Trump afnemen. Maar door aan te blijven sturen op Hillary Clinton als tegenkandidaat van Trump gedraagt de Democratische partij zich als een konijn dat verblind is door de lichtbak en zo de realiteit uit het oog verliest. De Democraten kunnen er door vast te blijven houden aan de nominatie van Clinton er medeverantwoordelijk voor zijn dat de VS met Trump de meest rampzalige president sinds Warren Harding (1921-1923) krijgt. Tijdens zijn leven populair, maar achteraf gewaardeerd als een van de slechtste Amerikaanse presidenten ooit.
Nederland gidsland is dat iets van voor de Fortuyn-revolte van 2002? Godzijdank niet, Nederland heeft nog steeds een geweten en kan als het wil een voorbeeld zijn voor andere landen. Zoals bij het terughoudend omgaan met wapenexport. Het doet de nationale trots opzwellen. Nederland is zeker geen onbelangrijke wapenexporteur. Het stond in 2014 op de 11de plaats van grootste wapenexporterende landen ter wereld. In Nederland is alles in alle opzichten nu eenmaal handel. Maar er past uiteraard een kanttekening. Want de Nederlandse wapenexport naar Saoedi-Arabië is klein, zoals een bericht in het FD verduidelijkt. Daar kunnen de Nederlandse politiek en economie zich geen buil aan vallen. Het is dan ook briljant om met een wapenstop naar Saoedi-Arabië een gunstige pers te halen. Subliem is om daarvoor het foute Saoedi-Arabië uit te kiezen.
Website Vox waarschuwt voor presidentskandidaat Donald Trump die het beschrijft als iemand met een nationalistische ideologie die andere meningen met geweld bestrijdt. Voorlopig nog vooral met woorden, maar dat kan veranderen als hij president wordt. Deze video behoort tot het subgenre van waarschuwingen voor Trump onder het mom ‘zeg achteraf niet dat je het niet wist of dat we je niet gewaarschuwd hebben’.
De overeenkomst met Geert Wilders is groot. In januari 2016 suggereerde hij in Milaan dat er een revolte komt als de PVV bij de verkiezingen van maart 2017 de grootste partij wordt en hij geen premier wordt: ‘Dan komt er een revolte. Wij laten dat niet gebeuren’. Later wilde hij in de Kamer de dreiging niet herhalen, maar het was wel gezegd. Trump doet hetzelfde door te dreigen met rellen (I think you’d have riots) als hij met de meeste (plurality) maar geen meerderheid (majority) aan stemmen op de Republikeinse conventie in Cleveland niet tot presidentskandidaat van zijn partij wordt verkozen. U bent gewaarschuwd, maar of het helpt?
Donald Trump heeft de primary in South Carolina gewonnen met 32% voor Marco Rubio en Ted Cruz met 22%. Nate Silver wijst in een posting op twee scenario’s voor het vervolg: a) Trump! en b) Rubio. Deze laatste is de kandidaat van het partij-establishment. Bij de Democraten won de partijkandidaat Hillary Clinton de caucus in Nevada met een verschil van 5% van Bernie Sanders, en sprokkelde 7 meer gedelegeerden bij elkaar. Sanders wint langzaam aan kracht, maar zal het waarschijnlijk toch afleggen tegen Clinton en de partij-elite.
Zo kondigt zich een ramp af als het vervolg zich ontwikkelt zoals het er nu op lijkt: de onberekenbare Trump tegenover de berekenbare Clinton. De a-politieke Trump tegenover de politieke Clinton. Beide aangestuurd door het grote geld. Voor vele Amerikanen worden de presidentsverkiezingen zo een voetbalwedstrijd tussen Bhutan en de Malediven. Met geen van de partijen kan men zich identificeren. Het zal wel. Nederlanders zou het ook niets kunnen schelen als de VS politiek, economisch en militair niet zo machtig waren. Kiezen tussen Mussert en Moskou. De Amerikaanse kiezers zijn niet te benijden. Of gloort toch nog de strijd Rubio-Sanders?
Wat is terrorisme, wat is religie, wat is islam of wat is goede journalistiek, de vragen worden gesteld door TYT. De conclusie is dat het Amerikaanse christen-fundamentalisme in de Amerikaanse media nooit ter discussie wordt gesteld en de islam wordt gelijkgesteld aan islam-fundamentalisme dat altijd ter discussie gesteld wordt. Deze dubbele vertekening is niet evenwichtig. En bereikt precies wat de islam-fundamentalisten nastreven, namelijk wij/zij-denken dat uitgaat van religie. Met een scheidslijn die niet tussen gematigd en niet-gematigd loopt, maar tussen islam en niet-islam. Wat gematigde moslims in een identiteitscrisis jaagt.
Want is de VS niet de grootste terrorist ter wereld, samen met landen als Rusland dat zich bij het inpikken van de Krim en de inmenging in Oost-Oekraïne terroristisch gedraagt? Maar als landen met hun arsenaal aan machtige wapens zo opereren wordt het geo-politiek genoemd, en als ongeregelde strijdgroepen als ISIS dat doen heet het terrorisme. Dat is krom. Goed dat de zes Nederlandse F-16’s om humanitaire redenen in Irak ingezet worden -als ze om humanitaire redenen ingezet worden- maar waarom wil de Tweede Kamer dat ze vechten aan de kant van de grootste terrorist die de wereld sinds 2001 kent? Wat zegt die wil over Nederland?
De islam is niet per definitie niet-democratisch of gewelddadig -in elk geval niet beroerder dan andere religies- maar wordt mensen bij gebrek aan kansen en ontwikkeling voorgehouden als identificatie op zoek naar een doel. Zodat de islam tegelijk vluchtheuvel, schijndoel als afleiding wordt. Vaak in falende Arabische landen waar hervormingen niet mogelijk zijn en het teruggrijpen op de hedendaagse politieke mode: religie de beste garantie is voor autoritaire machthebbers om hun economische en politieke macht te bestendigen.
Aanleiding van TYT om hierin de duiken is de behandeling van Reza Aslan op CNN. Dat netwerk dat zich over alles op de vlakte lijkt te houden, behalve over de veroordeling van de islam. CNN zoekt geen nuance over de islam, maar het eigen gelijk. Wat tegenwoordig in allerlei samenstellingen Fact-Free wordt genoemd. Feiten volgen uit de mening, niet andersom. Of Reza Aslan er nou verstandig aan doet niet te willen abstraheren over moslimlanden (‘Pakistan is Turkije niet’) is niet zo van belang. Hij zoekt zijn nuance en verdient daarom een plek om gehoord worden. Vooral in een debat in de Amerikaanse gevestigde media dat allang geen debat meer is, maar een amusementsshow die de winstgevendheid en de ideologie van de macht nauwgezet volgt.
George Knight 