De fijngevoeligheid van de campagne #PrayForParis na aanslagen door terroristen die zich beroepen op de islam

Je moet maar het lef en de fijngevoeligheid hebben om de wereld om te keren. In een bericht van 20 maart 2014 somt Human Rights Watch nieuwe maatregelen op van de regering van Saoedi-Arabië om het terrorisme te bestrijden. Artikel 1 bestempelt oproepen tot atheïsme of het ter discussie stellen van de islam als een terroristische daad. Dat is tamelijk grof in een wereld vol terroristen die hun daden juist rechtvaardigen met een beroep op de islam, en niet met een beroep op het atheïsme. Integendeel, atheïsten zijn vaak het doelwit. Het wahabistische Saoedi-Arabië staat bekend als de grootste sponsor van het soennitisch terrorisme.

Na de aanslagen in Parijs ontstond de hashtag #PrayForParis. Je moet maar het lef en de fijngevoeligheid hebben om aanslagplegers die zich op de islam beroepen te willen neutraliseren met het gebed dat zo hoort bij religie. Het is zelfoverschatting van gelovigen die zelfs expansief zijn in hun goede bedoelingen. Alsof je een vlek met een vlek bestrijdt. Was #HopeForParis of #SpeakForParis niet gepaster geweest? Konden voor het moment gelovigen niet de kiesheid opbrengen om te dimmen en het maar even niet over religie, bidden, hun God, intenties of normbesef te hebben? Daarnaast is de hashtag ongelukkig gekozen omdat Pray For Paris een kledingmerk is wat het vermoeden wekt dat hier platte marketing ten koste van slachtoffers van de aanslag wordt bedreven. Voor Charlie Hebdo reageerde Joann Sfar met een tekening die dankte voor alle aandacht, maar liever minder dan meer religie zag. Want #ParisIsAboutLife. Je moet religie echter meegeven dat het niet opgeeft, meesterlijk het eigen falen verdoezelt en onschuldigen voor het eigen karretje weet te spannen.

Foto 1: Schermafbeelding van deel van artikel ‘Saudi Arabia: New Terrorism Regulations Assault Rights’ van Human Rights Watch, 20 maart 2014.

Foto 2: Logo Pray For Paris

Leve de open samenleving! We hebben eerder behoefte aan minder dan aan meer religie

Is de reactie op de aanslagen in Parijs door het satirische tijdschrift Charlie Hebdo zo simpel? Namelijk dat Parijs niet meer religie en gebeden nodig heeft. Maar geloof in het leven. Of dat nou noodgedwongen via de weg van het genot moet is de vraag, maar dat religie zeer kwalijke kanten heeft lijkt opnieuw aangetoond.

Grappig is dat het in bepaalde kringen een taboe lijkt om religie die ontspoort in verband te brengen met religie. Zo is religie geen religie meer als het zo uitkomt. Deze verdediging is krom en onevenwichtig, maar door en door menselijk. Het ontkent een onwillig antwoord. Religie heeft sterke en zwakke kanten en het heeft geen zin om uitwassen te ontkennen zoals kindermisbruik in de RK-kerk of ISIS dat andersdenkenden vanwege een andere religie over de kling jaagt. Of deze uitwassen representatief zijn voor de betrokken religies doet niet terzake, wel dat het misbruik binnen de context van betreffende religie wordt aangericht.

Foto: Cartoon voor Charlie Hebdo van Joann Sfar