Islamitische vrouwen uit Yorkshire verzetten zich in open brief tegen eigen leiders met vrouwenhaat en maffia-mentaliteit. Labour tegen links-radicaal

Schermafbeelding van deel artikel ‘Muslim women in Batley and Spen call out actions of ‘loud minority’ of men’ van Maya Wolfe-Robinson in The Guardian, 30 juni 2021.

I. Ook radicaal-links is selectief in verontwaardiging. Het schreeuwt moord en brand over de Palestijnen, maar zwijgt over de Oeigoeren. Terwijl dat wat China de Oeigoeren aandoet in het niet valt bij wat Israël de Palestijnen aandoet. Hoewel dat onrecht wel degelijk bestaat. Oeigoeren worden in concentratiekampen gestopt en vrouwen worden tegen hun zin gesteriliseerd. China bedrijft op industriële schaal een bewuste politiek van culturele genocide op de Oeigoerse bevolking.

Niemand hoort radicaal-links daarover. Daarin staat het overigens niet alleen, bijna iedereen zwijgt over deze culturele genocide op deze bevolking van Turkssprekende islamitische Oeigoeren. China zou te groot en machtig zijn om aan te pakken. Dat is echter geen steekhoudende verklaring omdat toen China nog niet die machtige positie had die het nu heeft ook al bekend was dat minderheden zoals aanhangers van Falun Gong in arbeids- en martelkampen werden gestopt. In mei 2013 ging een documentaire van Du Bin in première over het vrouwenkamp Masanjia. Maar ook toen kwam er geen reactie van andere landen.

II. Het wordt er nog vreemder op volgens een bericht in The Guardian. Islamitische vrouwen uit de kieskring Batley and Spen in West-Yorkshire hebben een open brief geschreven waarin ze het “beschamend” gedrag veroordelen dat hun gemeenschap “om de verkeerde redenen in de schijnwerpers heeft gezet”. Het gaat volgens de anonieme vrouwen om “dezelfde gezichten die ons gebied hebben geteisterd als ‘gemeenschapsleiders’ gedurende vele jaren’. De brief circuleert in lokale WhatsApp-groepen. Aanleiding is een tussentijdse verkiezing op 1 juli 2021.

‘We kunnen niet beweren dat we opkomen voor de zaak van Palestina terwijl we de [moslimpraktijk] van vrede en tolerantie negeren‘, aldus de brief. De vrouwen bekritiseren degenen die anderen ‘kleineren of profiteren van deze kwestie om het eigen ego te stimuleren‘.

The Guardian vervolgt onder verwijzing naar de verkiezing in Batley and Spen: ‘Palestina is een centraal punt geworden in de campagne, die volgt op een toename van geweld in de regio. George Galloway, de pro-Palestijnse campagnevoerder en voormalig Labour-parlementslid die deelneemt aan de verkiezingen, heeft zich gefocust op de woede en desillusie die tegen Labour wordt gevoeld over deze kwestie.’ De links-radicale beroepsactivist George Gallaway die in 2003 uit Labour werd gegooid is vaste gast van het Russische propagandakanaal RT en heeft zich tot spreekbuis en marionet van het Kremlin gemaakt door zich te verzetten tegen Navo, EU en de eenheid van het westen. Hij is kandidaat voor zijn eigen vehikel, de Workers Party

Het is moedig en getuigend van politiek inzicht van de islamitische vrouwen dat ze niet meegaan in de retoriek van links-radicalen als George Galloway die vooral onrust willen stoken binnen links om Labour te benadelen. Nast het feit dat ze daarmee rechts in de kaart spelen. Galloway’s rancune tegen deze partij die volgt uit zijn eigen persoonlijke geschiedenis en zijn plaats op de loonlijst van RT brengen hem ertoe om de Britse democratie te helpen ondermijnen. De campagne van Labour wordt op allerlei manieren tegengewerkt tot en met fysieke bedreigingen aan het adres van Labour-medewerkers aan toe.

De vrouwen komen voor hun rechten op. Ze verzetten zich tegen links-radicalen die bedreigingen tegen politiek opponenten niet schuwen en tegen islamitische gemeenschapsleiders die de stereotypering bevestigen dat ‘moslimmannen onderdrukkend zijn’. Ze zeggen het zelf. Door een combinatie van links-radicalisme en cultureel conservatisme voelen de vrouwen zich gevangen in een sfeer van vrouwenhaat en een maffia-mentaliteit die weinig goeds brengt. Vandaar hun open brief.

III. Het is een wetmatigheid dat in gesloten gemeenschappen de kans groot is dat de verkeerde tegenwoordigers zich opwerpen als leider. Want er bestaat nagenoeg geen intern debat. Het gevolg is dat ze foute inschattingen maken en niet in staat zijn om weerstand te bieden aan radicalen. Ze falen omdat ze de groep die ze zeggen te representeren slecht vertegenwoordigen. Het gedrag van de moslimmannen die door de vrouwen bekritiseerd worden kan samengevat worden als ‘geborneerd’.

De tragiek is dat het in westerse samenlevingen praktisch onmogelijk is en een maatschappelijk taboe om moslimleiders te bekritiseren omdat ze dan reageren met de beschuldiging van racisme. Naast ongenuanceerde gescheld door rechts-extremisten dat geen inhoudelijke kern bevat en daarom nergens landt. Een open brief uit eigen kring is dan het enige alternatief. Niet toevallig vanuit het perspectief van vrouwen in een gemeenschap waar vrouwen meer dan gemiddeld door mannen onderdrukt worden. Dat de open brief zo breed de publiciteit haalt geeft aan hoe groot de behoefte is om dit debat over het ontbreken van emancipatie in moslimkring open te breken. Het kan echter alleen indirect gevoerd worden omdat druk van buiten averechts werkt. Daarom gaat de emancipatie binnen de islam zo tergend langzaam.

Wilders en Farage beschuldigen politici als Rutte en Merkel van de daden van extremisten. Wat is het antwoord op hun retoriek?

De leider van de PVV Geert Wilders doet aan politiek geknutsel. Dat duidt op zijn flexibiliteit en gebrek aan diepte. In de nasleep van de aanslag met een vrachtwagen op de Breidscheitplatz in Berlijn plaatst Wilders bovenstaande tweet met een fotomontage van kanselier Angela Merkel met bloed aan haar handen. Omdat de vrijheidslievende PVV’er -die suggereert zo graag met iedereen het openbare debat aan te gaan maar in de praktijk elk debat uit de weg gaat- me blokkeert op Twitter komt de kopie uit een artikel in De Telegraaf.

Zoals Brendan Cox in reactie op een tweet van de voormalige Britse UKIP-leider Nigel Farage antwoordt is het ongepast om politici de schuld te geven van de daden van extremisten. Cox verloor zijn vrouw de Labour-politica Jo Cox bij een aanslag door een rechts-nationalist en neo-nazi Thomas Mair die zich laat inspireren door politici als Wilders en Farage. Ook dan is het te simpel om Wilders en Farage daarvan de schuld te geven.

Hoe te antwoorden op het eendimensionale wereldbeeld dat Wilders en Farage oproepen en het morele gelijk dat ze zonder enige onderbouwing voor zichzelf claimen? Moeten critici zich verlagen tot hun niveau door het bij elkaar knutselen van ook zo’n makkelijke fotomontage waaruit blijkt dat deze politici zelf bloed aan hun handen hebben? Of toch nog maar eens herhalen dat deze heren politici die al bijna 20 jaar deel van het establishment uitmaken (Farage sinds 1999; Wilders sinds 1997)  profiteren van de subsidiëring van politieke partijen in Den Haag (Wilders) of Brussel (Farage) en miljoenen euro’s opstrijken. Maar net doen alsof dat niet zo is? Het voldoet voorlopig om te concluderen dat Wilders en Farage geen deel van de oplossing zijn, maar van het probleem. De reductie van de waarheid is hun wapen dat blokkeert als het passend geriposteerd   wordt. Het wordt onderhand tijd om hun retoriek met passende munt te verrekenen. In hun portemonnee.

Foto 1: Albeelding van tweet van Geert Wilders in artikel ‘Wilders post shock-foto Merkel’ in De telegraaf, 20 december 2016.

Foto 2: Schermafbeelding van deel tweet van Nigel Farage, 20 december 2016.

Hoe gaan Britten verder in EU? Brits referendum is vooral een gemiste kans

Vandaag is het B-Day 23 juni 2016. Het Britse referendum over de EU. Britten mogen de vraag beantwoorden of ze wel of niet lid willen blijven van de EU: ‘Should the United Kingdom remain a member of the European Union or leave the European Union?’. De markten rekenen erop dat een kleine meerderheid van de Britten in de EU wil blijven. Zo’n uitkomst ligt ook wel in de lijn der verwachting. Economen waren bijna unaniem in hun conclusie dat een Brexit de Britten veel schade zou doen. Niet in het laatst in hun huishoudportemonnee.

Maar wat dan? Hoe gaan de Britse regering en de EU verder? Vele commentatoren zoals Joris Luyendijk wijzen erop dat een Brexit juist voor de EU wenselijk is. Want het Verenigd Koninkrijk zit niet van harte in de EU en functioneert als stoorzender. Dat blokkeert de hoogstnodige hervormingen van de EU. Dat pleit voor een Brexit omdat de EU die Britse obstructie er niet bij kan hebben. Als premier Cameron straks opnieuw naar Brussel komt om uitzonderingen te bepleiten voor zijn land, dan zal dat het chagrijn bij de top van de EU en de regeringsleiders verder vergroten. Met de dreiging van een tweede referendum als Cameron zijn zin niet krijgt. Een Brexit zou een minder groot probleem te zijn dan het op het eerste gezicht lijkt. De Britten zullen economisch veel in moeten leveren, maar kunnen dat wel dragen. Voor de EU heeft een Brexit ook voordelen.

Pas echt kwalijk is de rechtse-populistische politiek van leiders als Nigel Farage en Boris Johnson. Twee grappenmakers in de Britse traditie die al dan niet terloops de meest racistische opmerkingen maken over huidskleur, anders zijn of Britse eigenheid. Farage en Johnson zijn de Lord Haw-Haw van de 21ste eeuw. Deze kwibussen en volksmenners staan met hun rug naar de toekomst en spiegelen een Verenigd Koninkrijk voor waarvan ze weten dat het niet kan bestaan. Puur bedrog waarvan iedereen weet dat het puur bedrog is. Ze reduceren politiek tot spektakelstuk. Net als Donald Trump, Marine Le Pen of Geert Wilders bevinden ze zich op de schaal van fascistische tot rechts-nationalistische politiek. Dit is de hoofdreden waarom een Brexit  ongewenst is: voorkomen dat deze rechtse politici die de EU willen ondermijnen wind in de zeilen krijgen.

Jammer aan het Britse debat over het EU referendum is dat het niet op een andere manier gevoerd is. Want een Brexit had ook positief benaderd kunnen worden zonder aan te schoppen tegen de EU. Dat de EU als aambeeld moest worden gebruikt geeft het failliet van de Brexit-campagne aan. Het had een vijandbeeld nodig omdat het te weinig eigen argumenten had. Maar negativisme verschroeit en verdeelt. Hopelijk vind die discussie alsnog plaats. Want nadenken over de hervorming van de EU blijft nodig. Er moet veel gerepareerd worden. Maar dan zonder dat het debat belast wordt door een terugblik naar een voorgoed voorbij verleden.

Foto: ‘Britain’s Home Front 1939 – 1945- Air Raid Damage’.

Wie of wat bracht Tommy Mair tot zijn terroristische daad?

Is de rood omcirkelde man Tommy Mair, de moordenaar van het Britse parlementslid Jo Cox? Will Black twittert de foto die op 11 oktober 2015 zou zijn geplaatst op de website van Britain First. Naar eigen zeggen een ‘patriotic political party’, maar in werkelijkheid een nationalistische, rechts-extremistische partij. Jo Cox wilde dat het Verenigd Koninkrijk in de EU bleef en voerde daar campagne voor. Tommy Mair wilde dat zijn land uit de EU stapte. Onder het uitroepen van Britain First schoot hij Cox door het hoofd. Mair is een terrorist.

Trouwens, waarom voelen deze rechts-nationalisten zich zo vaak aangetrokken tot paramilitaire kleding en symboliek? Op deze foto valt het nog mee, maar vaak dossen ze zich uit als carnavalvierders alsof ze deel uitmaken van een echt leger en voeren ze hun toneelstukje van krijgshaftigheid op. Vooral op omstanders kan dat lachwekkend overkomen. Hebben ze ooit echt in het leger gediend of zijn ze daar wegens instabiliteit (S5) voor geweigerd? Wie echt in de krijgsmacht van het eigen land gediend heeft zo is mijn ervaring van anderhalf jaar dienstplicht kan geen uniformen, camouflagekleuren, petten, onderscheidingstekens en de bijbehorende hiërarchie en andere militaire symboliek meer luchten of zien. Een krijgsmacht is een noodzakelijk kwaad dat niet verkeerd begrepen moet worden en zeker niet voor verkeerde doeleinden misbruikt dient te worden.

Een simpele ziel als Tommy Mair wordt tot zijn daad gebracht. Opgehitst door de politici voor de schermen, media en nationalisten en de aanstichters achter de schermen die van oerconservatieve snit zijn en geworteld in de Britse upperclass. Exact zoals in de jaren’ 30 diezelfde upperclass vanwege carrièremogelijkheden en een gevoel van miskenning sympathie voor het nazisme opvatte. De geschiedenis herhaalt zich met de Brexit.

Het zijn voetsoldaten als Tommy Mair die voor het voetlicht komen en de publiciteit opeisen. De sukkel die de trekker overhaalt. Als verklaring waarom ongeveer de helft van de Britten met voorbijgaan aan eigenbelang op dit moment tot nationalisme, vreemdelingenhaat en culturele identificatie gebracht wordt schiet de foto van Mair en zijn kornuiten tekort. Het zijn de bazen, de ondernemers, de Eton-jongens en de aristocraten die uit een gevoel van misplaatste nationale trots hun land en sukkels als Mair naar de verdoemenis willen helpen.

Foto: Tweet van Will Black, 17 juni 2016.

De eenzijdige benadering van de campagne bij het Britse EU-referendum. Het gaat niet om economie, maar om migratie. Echt?

Als iemand zegt de waarheid te verkondigen kun je er gif op innemen dat er geen waarheid komt, maar een individuele opvatting van wat de waarheid is. Stefan Molyneux meent dat het Britse referendum niet gaat over economie, maar over migratie. Dat is een boute bewering die grens aan een onverantwoordelijke houding. Hij kan dat niet eenzijdig bepalen. Moeten volgens Molyneux Britten het na een Brexit zonder economie stellen? Maar hoe ziet hij dat dan voor zich? Wordt de Britse economie voortaan geïntegreerd in de Britse cultuur?

Met zijn eenzijdige benadering staat Molyneux niet alleen. Hij is een exponent van de sociale media waar de waarheid in het eigen reservaat bestaat en de tegenpartij niet meer bereikt. Zijn ambitie is het bevestigen van het eigen gelijk door te hameren op een deelaspect. In dit geval migratie. Het gaat hem er niet om door het innemen van een onvooringenomen en onpartijdige positie een waarheid te vinden die voor allen geldt en de mensen verbindt. Molyneux wil uitsluitend gelijkgezinden verbinden en sluit andersdenkenden uit. Exact het beginsel van religie dat leden binnen de eigen groep verbindt door zich af te zetten tegen mensen buiten de groep. Zijn uitgangspunt mikt op fragmentatie en verdeeldheid en is schadelijk voor een samenleving.

In de reacties op de moord op parlementslid Jo Cox was de reactie van het Labour-parlemetslid Stephen Kinnock naar mijn idee indrukwekkend en veelzeggend. Voor Nederlanders ook een waarschuwing om het niet zover te laten komen als in het Verenigd Koninkrijk en zich niet door de populisten van PVV, SP, Geen Stijl of het rechts-nationalistische Forum voor Democratie te laten misleiden: ‘We need to think a bit about the tone of our politics and the way that politicians and the media talk to each other … and the way social media kicks in and amplifies this. It’s not a big journey from saying horrible things to doing horrible things.‘

Mijn vraag aan Molyneux is dat als het Verenigd Koninkrijk uit de EU stapt door welk vrijhandelssysteem het dat dan wil vervangen. Deze vraag de LEAVE-campagne te beantwoorden. Merkwaardig omdat het essentieel is voor de toekomst van het land. Deze tactiek van wegkijken en weglopen voor verantwoordelijkheid bergt grote risico’s in zich. De REMAIN-campagne probeert de Britten angst aan te jagen door te wijzen op de onzekerheden bij een Brexit en die onzekerheden zullen er altijd zijn. Maar juist omdat de verschillende facties binnen het LEAVE-kamp het belang van de economie relativeren jaagt dat schrik aan. Weten ze wel wat ze doen? Daarnaast rekenen de LEAVERS op een toeschietelijke houding van de EU die zich voegt in de wensen van Engeland. Maar dat is geen zekerheid. Met dank aan een bericht (zie 18) in NRC voor de analyse.

Mijn reactie aan Molyneux:
Stefan, you say the British referendum is not about economics, but about culture. That is doubtful. Both economics and culture are important to a nation. So, you can’t isolate one from another.

As a Dutchman I’m surprised by the grimness of the campaign and the lack of arguments. It seems no open and fair debate any longer to convince people, but to bluff them. Where does it leave the British tradition of fairness, openness, ambition and self-confidence?

If I lived in the UK I would wanted to know before I should cast my vote which script the LEAVE-campaign had in mind. Will Britain (or in the longer run England without Scotland) join the European Free Trade Association (EFTA)? Will Britain join the European Economic Area (EEA)? Will Britain follow the Swiss example and join the EFTA, but not the EEA? Or does it see another possibility and what would that possibility be? And I would wanted to know how ideal those scenarios for the British voter are.

I agree with you it is not only about economics, but I disagree with you it is only about the cultural national identity. In my opinion it is too easy to say it is only about culture. It is also about the future of Britain. No minor issue. If the LEAVE-campaign is united and well prepared I bet you as a campaigner can answer my question.

What are the scenarios for Britain concerning the future trade treaty? Do you think it has more freedom in all the options or less because it has made itself vulnerable and economically weakened? And so economics has a lot to do with culture.

Petitie: Jo Cox. Vechten voor liefde bij een gestoorde campagne

Een petitie om stil te staan bij de moord op het Britse parlementslid voor Labour die vandaag door de verwarde 52-jarige Thomas Mair werd neergeschoten in de buurt van Leeds. In het heetst van de campagne voor het EU-referendum zou Mair ‘Britain First’ hebben geroepen. De naam van een rechts-extremistische, nationalistische partij die als slogan heeft ‘Taking our country back!’. Cox voerde campagne voor het REMAIN-kamp. ‘Britain First’ heeft in een verklaring afstand genomen van de moord en ontkent dat Mair bij de moord of arrestatie ‘Britain First’ riep. Maar andere ooggetuigen bevestigen juist wel dat hij dit zou hebben geroepen. Hoe dan ook is Jo Cox vermoord als gevolg van de Britse campagne die mensen de verkeerde kant opstuurt.

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘Jo Cox: We Will Fight for Love’.

Brexit is een zegen voor EU als het eendrachtig uitlegt wat het betekent

Over een week is op 23 juni het Britse referendum over de vraag of het Verenigd Koninkrijk de EU verlaten moet. De uitslag is niet te voorspellen. Martin Wolf is de economische commentator van de Financial Times en hij zet de politieke en economische punten op een rijtje. Het valt te bezien of zijn conclusie dat een Brexit meer na- dan voordelen heeft door een meerderheid gedeeld wordt. De campagne is volkomen ontspoord en vooral het LEAVE-kamp maakt zich schuldig aan nationalisme, ‘nativisme’, racisme, islamofobie, simplisme en stemmingmakerij met een beroep op emoties. Het gaat het LEAVE-kamp allang niet meer om de argumenten.

Onderstaande cartoon van Ben Garrison verscheen afgelopen zondag als onderdeel van de LEAVE-campagne. Het bevestigt het beeld van verbeten populisme dat niet overtuigt, maar overbluft. Robert Mackay analyseert het in een artikel voor The Intercept en legt bloot welke vooroordelen, onwaarheden en stereotyperingen erin schuilen. De cartoon is de nuance en humor voorbij. Een voorbeeld voor toekomstig geschiedenisonderwijs.

Martin Wolf lijkt overtuigend in zijn betoog dat een Brexit schadelijk zal zijn voor het Verenigd Koninkrijk. En dan komt hij nog niet eens aan toe aan de positie van Schotland dat in meerderheid in de EU wil blijven en bij een Brexit al het recht heeft geclaimd om via een referendum uit het Verenigd Koninkrijk te stappen. Vraag is of een Brexit buiten Europa opgevat wordt als een keuze tegen de EU, zoals Wolf meent. Dat beeld kan de EU door goede voorlichting rechtzetten door erop te wijzen hoe racistisch, anti-immigratie, nationalistisch en out of control de LEAVE-campagne was en dat politieke en economische argumenten er geen rol in speelden.

Als de Britten in meerderheid voor een Brexit kiezen dan moet de EU snel met missies die de hoofdsteden van de wereld afreizen uitleggen dat het zo’n Verenigd Koninkrijk dat zich bezondigt aan simplisme en continue politieke obstructie liever kwijt dan rijk is. De boodschap is dat de EU zo’n Engeland kan missen als kiespijn. Dat het de Britten alleen gunstige handelsvoorwaarden kan bieden als het zich voor 100% aansluit bij het beleid van de EU waar het nu voor weg lijkt te vluchten. Canossa gaat naar Londen. Vanaf hun toetreding blokkeerden Britten de hervorming van de EU. Paradox is dat de LEAVE-campagne die verwijten aan Londen nu omdraait. Een Brexit is een zegen voor de EU als eendrachtig wordt uitgelegd wat het exact inhoudt.

Foto: Cartoon van Ben Garrison, tweet van LEAVE.EUOfficial , 12 juni 2016.