Exit from reality: Jeremy Hunt vult zichzelf met marketing, publiciteitsgeilheid en fantasie om partijleider te worden

Soms doet het pijn om te zien hoe mensen zichzelf verlagen. Hoe ze zich in bochten wringen om gunstig over te komen. De minister van Buitenlandse Zaken Jeremy Hunt gedraagt zich als een lege huls die met marketing, publiciteitsgeilheid en fantasie gevuld wordt. Onaangenaam om te zien hoe disfunctioneel de Britse politiek is. Hunt klapt quasi uit de school door te zeggen wat kanselier Merkel hem afgelopen week gezegd zou hebben.
Mijn reactie bij de video:

It is nonsense if Hunt says that the negotiations between the British government and the EU failed ‘because the government could not deliver the parliament.’ That is fake history. That only became apparent after they had ended. The issue of the Irish backstop was underestimated by both parties during the negotiations.

The EU leadership has confirmed several times in the past year through the President of the European Commission Jean-Claude Juncker, his right-hand man Frans Timmermans and the President of the European Council Donald Tusk that the EU’s exit agreement with the UK is final and cannot be renegotiated.

The hard-to-reach compromise of 27 EU Member States with the UK cannot be opened for practical and procedural reasons. Because not only the UK, but also the 27 EU member states would then come up with new demands. Because it works both ways and not one way as Hunt suggests. Just think of Spain and the position of Gibraltar. National leaders such as Emmanuel Macron, Mark Rutte, Leo Varadkar or Angela Merkel have publicly confirmed several times that renegotiation of the exit agreement is not possible. Period.

There is political room for negotiation when adapting the political statement to the exit agreement. But that is nothing new and has been emphasized several times by Juncker and Tusk. Hunt doesn’t say that’s the point. He suggests that the exit agreement with the EU can be changed. But he is not concrete. What he says remains vague and suggestive. In fact, he says nothing at all. Something could be possible. Well, that’s always true.

The only purpose of his shot was probably to score in the British Sunday news cycle. He succeeded. It marks the thinness of political marketing for those who want to become leaders of the Conservative party at the expense of each other. His profile as a moderately hard candidate is ridiculous, unbelievable and hopeless. The national interest is secondary, or rather tertiar, after personal and party interest.

The stubbornness and autism of the leaders of the Conservative party is immense. They do not solve their problems in-house, but continue to export and project them on Brussels. There is as yet no technical solution for the demarcation of the Irish-Northern Irish border, and Hunt flees forward by pretending that he does not understand that and Chancellor Merkel does not understand anything about it either.

Yet for another reason, Hunt’s statement is completely illogical. Because why would the EU leaders or the political leaders of the most important EU member states give a guarantee to Hunt that they had withheld from PM Theresa May with whom a reasonable hold had been built up? May was the political leader with whom the EU had signed an exit agreement.

Why Secretary Hunt violates the confidentiality of an extremely sensitive subject in his apparent conversation with Chancellor Merkel is the question. As always, the answer is too simple for words: party politics and internal profiling of candidates. It is too childish for words what Hunt does. Without limits he ridicules his country, his party, himself as a politician and politics in general. Politics, once a profession for gentlemen and not for business travelers in deception en marketing.

Britse politiek is vaag. May wil niet dat haar dat gezegd wordt

Britse media blijven de relatie van hun land met de EU vanuit een houding van miskenning fout voorstellen en de beeldbepalende Britse politici hebben het nog steeds niet begrepen. De Britten treden vrijwillig uit de EU en moeten daarmee voldoen aan de voorwaarden voor uittreding van de EU. Er ligt een bindend juridisch akkoord waar politieke leiders van de EU-lidstaten en van de EU bij herhaling over hebben gezegd dat het definitief is. Maar de Brexiteers leven in de illusie dat dat akkoord opengebroken kan worden en proberen hiermee premier May onder druk te zetten. Het is tegenstrijdig, want de Brexiteers willen het niet-bindende, consultatieve referendum over de Brexit niet openbreken, maar een juridisch bindend akkoord over de uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de EU wel. Dat is wereldvreemde en onrealistische politiek. Is premier May ‘nebulous’ (vaag, wolkig) in haar contact met de EU? In een defensieve reflex spreekt ze de voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker op zijn verwijt aan haar adres aan. Ze zou haar pijlen beter op de hardliners binnen haar partij richten die haar dwingen om vaag te zijn. For it’s a long, long while from May to December.

Foto: Schermafbeelding van tweet (met video en ondertiteling van het gesprek tussen May en Juncker in Brussel) van Channel 5 News met eigen reactie, 14 december 2018.

Het is nu Trump tegen de EU. Wat is het antwoord op het nieuwe Amerika? Kan het EU-leiderschap het aan?

Trump gooit de EU onder de bus en wil zaken doen met de Russische Federatie die de EU wil desintegreren. Dat had hij in de campagne al aangekondigd met zijn slogan ‘America First’. Als een verrassing kan het niet komen. Europese rechts-populisten als Wilders, Farage en Le Pen juichen de aanval van de regering-Trump op de EU toe. Evenals populistische analisten als Willem Post die om onbegrijpelijke redenen verbonden is aan Clingendael en in een artikel van 15 november 2016 dat NRC om onbegrijpelijke redenen plaatste zei dat het allemaal wel mee zou vallen ‘met Trumps dwaze avonturen’. Zoveel onnozelheid en naïviteit doet pijn aan de ogen en is een belediging voor het gezonde verstand. Als antwoord aan Post schreef ik op 17 november 2016: ‘Het gaat vreselijk worden. Het zou ook de Nederlandse media sieren dat ze de berichtgeving over Trump niet normaliseren. Of sussende opinies zoals die van Willem Post die volgen uit een fikse portie wensdenken niet publiceren zonder disclaimer. Media moeten niet meegaan in de suggestie dat ‘het allemaal wel zal meevallen’ met president Trump. Het gaat naar alle waarschijnlijkheid niet meevallen, maar tegenvallen.’

Voorzitter van de Europese Raad Donald Tusk heeft in een open brief van 31 januari aan 27 leiders van de EU-lidstaten hard uitgehaald naar Trump. In voorbereiding op een top in Malta op vrijdag komt hij met reflecties die man en paard noemen. Eindelijk doet de EU aan buitenlands beleid. Tusk plaatst de VS samen met China en de Russische Federatie in dezelfde categorie externe bedreigingen van de EU. De VS is volgens Tusk een existentiële bedreiging voor de EU en trekt de laatste 70 jaar van Amerikaanse buitenlandse politiek in twijfel. Tusk roept op tot trots, samenwerking, ambitie en een antwoord op de krachten die de EU willen ondermijnen.

Ishaan Tharoor zet in een opinie-artikel in The Washington Post de recente ontwikkelingen op een rijtje. Zo citeert hij de liberale, federalistische ALDE-leider in het Europarlement Guy Verhofstadt die meent dat Trumps topadviseur Steve Bannon erop uit is de EU te ontmantelen: ‘Bannon is actively working to destroy the European Union, suggested Verhofstadt, and “is sending people now to Paris and Berlin to prepare for similar referendums … as Brexit.”’ Inderdaad identiek aan een pleidooi van de EU voor de uittreding van Ohio uit de VS. Maar tegelijk is het de vraag of de EU zich wel weet te verenigen. Het kent teveel verdeeldheid en innerlijke weerstand, onder meer door de bezuinigingen op de verzorgingsstaat en een technocratische EU die weinig genegenheid bij de bevolking oproept. Tharoor citeert Kathleen R. McNamara in een artikel voor Foreign Affairs waarin ze uiteenzet waarom de EU zich door onder meer het gestook van de rechts-populisten niet zal verenigen. WikiLeaks lijkt na de inbraak in de Podesta-emails die Hillary Clinton beschadigde nu in opdracht van het Kremlin alweer bezig om de Franse presidentskandidaat Marine Le Pen te helpen door via onthullingen haar rivalen François Fillon en Emmanuel Macron te beschadigen. De EU reageert hierop niet.

Wie hebben er het meeste schuld aan de chaos die ontstaat in Europa? De als vanouds externe vijanden als de Russische Federatie die de EU agressief bejegenen of de extreem-rechtse populistische meelopers die zich door het Kremlin laten omkopen of meeliften op de rode loper van Russische propaganda tegen de EU? Of de nieuwe machthebbers in het Witte Huis die alle oude zekerheden en afspraken met de EU en EU-lidstaten in twijfel trekken? Of hebben de EU-leiders zelf het meeste schuld aan de chaos omdat ze zich uit elkaar laten spelen en geen passend antwoord op de Russische agressie durven geven en zich onvoldoende voorbereid hebben op de nieuwe koers van Trump die zich gedurende de campagne van 2015-2016 al aankondigde?

De EU is op zichzelf aangewezen en komt tergend langzaam tot het besef dat het zich politiek en militair moet versterken. Maar van beleidswijzigingen die zo’n omslag aankondigen is nog geen sprake. In een FB-posting van 29 januari slaat Hubert Smeets de spijker op de kop door zich af te vragen waarom de regering-Rutte zwijgt in antwoord op het beleid van Trump en of de regering in Den Haag zich wel voorbereid heeft. Het lijkt er niet op en dat is voor het hele leiderschap van de EU de trieste constatering. Hopelijk weten Tusk en EU-leiders de EU tijdig te motiveren en verenigen tegen externe dreigingen. Het is pompen of verzuipen.

Juncker laat zich gebruiken als een nuttige idioot door de Russen. Hij bewijst er de EU een slechte dienst mee

De door het Kremlin gecontroleerde nieuwszender Russia Today besteedt aandacht aan EC-voorzitter Jean-Claude Juncker die een bezoek brengt aan het St Petersburg International Economic Forum dat van 16 tot 18 juni plaatsvindt. Russia Today heeft gelijk dat het een onverwachts bezoek is. Maar het is vooral een onnodig bezoek omdat Jucker en de EU er niets bij te winnen hebben, maar het Kremlin wel. Dat heeft zich sinds 2014 als gevolg van de bezetting van de Krim en de militaire inventie in de Oost-Oekraïense Donbas internationaal geïsoleerd van het Westen. Juncker geeft met zijn bezoek geen signaal van standvastigheid  af.

Het item van Russia Today maakt duidelijk dat Junckers bezoek door de Russische propaganda gebruikt wordt om verdeeldheid te suggereren binnen de EU. Die er vooralsnog niet in die mate is omdat de verlenging van de sancties niet ter discussie staat zoals hier wordt gezegd. Juncker had dat vooraf kunnen inschatten. Critici menen dat hij zich opstelt als een nuttige idioot die zich door president Putin laat gebruiken. Vraag is ook wie hem gemandateerd heeft om te gaan en welke ruimte hij heeft om met Putin te bespreken. Zoals het er naar uitziet heeft hij die ruimte niet wat gelijk het overbodige van zijn bezoek aantoont. Het is ceremonieel. De sancties werden niet ingesteld vanwege de ‘Krim-crisis’, maar vanwege de onrechtmatige bezetting in maart 2014 door de Russische Federatie van het tot het Oekraïense grondgebied behorende schiereiland de Krim.

Leon de Winter koestert zelfbedrog als werkelijkheid over Oekraïne

dfb2c1f0e5ebe822df17877ac304fe04

In een opinieartikel over de associatie-overeenkomst tussen de EU en Oekraïne trekt Leon de Winter zo fel van leer dat hij uit de bocht schiet. Zijn opinie verschijnt in De Telegraaf dat als onderdeel van mediaconcern TMG campagne voert tegen deze associatie-overeenkomst. Ook weblog Geen Stijl maakt deel uit van dit concern.

De Winter bestrijdt een stropop door ‘de‘ voorstanders van alles in de schoenen te schuiven dat ze niet beweren, of wat slechts enkelen uit het JA-kamp beweren. Hij schetst een karikatuur om die in zijn wijsheid te weerleggen. De kunst om iets aan de hand van een niet kloppende redenering aannemelijk te maken is zijn instrument. Met een sardonische inborst hakt hij op de vogelverschrikker in. Doordat De Winter in zijn opinie niet uitgaat van de feiten over de associatie-overeenkomst heeft het niets met Oekraïne of de EU te maken. Of zelfs met een publiek debat over deze kwestie. Maar alles met de profilering van De Winter. Zoals ook het nauwelijks winstgevende Geen Stijl en de voorman van de NEE-campagne Thierry Baudet de associatie-overeenkomst gebruiken als halffabrikaat om zichzelf om commerciële of publicitaire redenen te profileren.

Laten we eens kijken met wat De Winter op de proppen komt. Hij begint al met de foute bewering dat de asscociatie-overeenkomst een handelsakkoord zou zijn. Dat is het niet, anders zou het wel gewoon ‘handelsakkoord‘ genoemd worden. Het is een gemengd akkoord met inderdaad afspraken die zijn gericht op economische samenwerking en handel, maar ze  raken ook andere onderwerpen, zoals versterking van de rechtsstaat en bescherming van de mensenrechten. Waarom De Winter de associatie-overeenkomst reduceert tot economie en handel ligt voor de hand. Zo kan hij het argument negeren dat een associatie de EU de beste kans biedt om in Oekraïne de corruptie te helpen bestrijden en de mensenrechten te versterken. Of anders gezegd, om ervoor te zorgen dat Oekraïne niet afglijdt tot een mislukte staat aan de oostgrens van de EU.

Terwijl De Winter zoals we zagen eerst beweert dat het om een handelsakkoord gaat, beweert hij vier alinea’s verder dat het om een integratie-akkoord over politieke samenwerking tussen de EU en Oekraïne gaat: ‘Het is het begin van een proces dat moet leiden tot het EU-lidmaatschap van Oekraïne. Daarmee zou de EU ver opschuiven naar het oosten en in direct conflict komen met Rusland.’ Gaat het nou om een integratie- of handelsakkoord? De Winter formuleert onzorgvuldig. De overeenkomst kan onder strikte voorwaarden en unanimiteit van alle EU-lidstaten leiden tot EU-lidmaatschap van Oekraïne. Maar het is geen onomkeerbaar proces dat ‘moet leiden’ tot de uitkomst die hij voorziet. Dit volgt niet uit de tekst van de overeenkomst. In zijn verwijzing naar de reactie van Rusland verwart De Winter oorzaak en gevolg. Rusland is de enige partij die een driehoekssamenwerking met de EU en Oekraïne afwijst. Het Kremlin wil Oekraïne behouden als vazalstaat dat het tot twee jaar geleden was. Dat speelt op een geopolitiek niveau waarbij de associatie-overeenkomst geen aanleiding, maar een aan de haren erbij gesleept excuus is om Oekraïne te kunnen blijven ondermijnen.

De Winter is een exponent van een maatschappelijke stroming die er genoegen in schept om de politiek te ondermijnen om vervolgens zo hard mogelijk te roepen dat er weinig deugt van de politiek omdat die is ondermijnd. Hij verliest hierbij alle verhoudingen uit het oog. De Winter suggereert een tegenstelling tussen ‘de elites’ en de burger die buitenspel gezet zou worden bij deze associatie-overeenkomst. Dat is echter nog maar helemaal de vraag omdat er pas op 6 april 2016 een uitslag van een referendum is. Ook hanteert De Winter de opvatting van democratie als een Idols-competitie die zegt dat er naar de meerderheid geluisterd moet worden. Juist bij een raadgevend referendum heeft het kabinet wettelijk de politieke ruimte om andere overwegingen zwaarder te laten wegen. Maar dan nog, op welke meerderheid doelt hij als 27 van de 28 EU-lidstaten de associatie-overeenkomst hebben geratificeerd en ook de Nederlandse Eerste en Tweede Kamer zich in 2015 in meerderheid uitspraken voor ratificatie? Hij wil toch niet beweren dat een NEE-campagne op sociale media van Geen Peil als doorslaggevend moet worden beschouwd voor het verloop van de politiek?

Foto: Anja Millen – Blickfang, 2012. Digital Arts/Photo Manipulation.

Zie voor volledige tekst van het artikel ‘Liever zelfbedrog dan werkelijkheid’ van Leon de Winter bij reacties.

Waarom ik voor de associatie-overeenkomst van de EU met Oekraïne stem

dh

Met de associatie-overeenkomst van de EU met Oekraïne waarvoor op 6 april 2016 in een referendum wordt gestemd kan Oekraïne worden geholpen. Daarnaast kan de EU zich geen mislukte staat aan haar oostgrens tolereren. Het is in het belang van alle Nederlanders dat er stabiliteit in Oost-Europa is. Met chaos en oorlog zijn we verder van huis. De associatie-overeenkomst is de stok achter de deur om de Oekraïense regering tempo te laten maken met de hervorming van het openbaar bestuur en het frontaal aanpakken van de corruptie. Dat gebeurt nu nog niet. Daarom stem ik voor.

Vanwege de koppeling met de weinig populaire EU die de schuld krijgt van het uit de hand lopen van de vluchtelingencrisis door de stopgezette bewaking van de buitengrenzen lijkt de NEE-stem de hoogste ogen te gaan gooien. Los van het eigenlijke onderwerp Oekraïne. Maar van de andere kant heeft de NEE-campagne een voorsprong van vier maanden en moet de JA-campagne nog van start gaan. Als het niet in de startblokken blijft vastzitten. Het zou best kunnen dat NEE wint, maar zeker is dat niet.

Ook ik ben tegen het beleid van het kabinet Rutte. Fel zelfs. Ook ik ben tegen lidmaatschap van Oekraïne van de EU. Ook ik vind dat de EU te stroperig en niet democratisch genoeg functioneert. Als Europeaan voel ik me continu buitengesloten. Ook ik vind dat handelsbelangen niet boven de politiek mogen gaan. Ik ben tegen het bevoordelen van Shell en het Nord Stream II project dat handel boven een Europese politiek van solidariteit en evenwichtigheid plaatst. En Noord-Europa bevoordeelt boven Zuid-Europa dat onrecht wordt aangedaan.

Maar ik stem voor de associatie-overeenkomst van de EU met Oekraïne omdat dat niet over de hier genoemde aspecten gaat, maar over een associatie met een land dat deels door eigen toedoen, deel door toedoen van het Kremlin enorm in de kreukels zit en praktisch alleen door de EU geholpen kan worden om te hervormen.

Het is waar dat in de Tweede Kamer naast de geharnaste tegenstanders PVV en SP ook de PvdA en het CDA hebben aangegeven een geldige NEE-stem te zullen respecteren. Dat is een meerderheid. Maar de voorwaarde daarvoor is dan wel dat het een geldige stemming betreft en de opkomst meer dan 30% bedraagt.

De Tweede Kamer heeft echter niet het laatste woord. Dat is het kabinet dat een eigen afweging moet maken. Het referendum dat niet bindend is biedt het kabinet deze ruimte. Het moet naar meer aspecten kijken dan de uitslag van het referendum alleen. Zoals de relaties met andere EU-lidstaten en met landen als Oekraïne en de Russische Federatie. Omdat de steun van CDA en PvdA niet heel stevig is, kan het kabinet die ruimte nemen.

Daarbij komt dat een NEE-stem in dit referendum niets uitmaakt voor de associatie-overeenkomst zelf. Want die is al grotendeels ingevoerd per 1 januari 2016 en kan alleen met eenstemmigheid van alle EU-lidstaten teruggedraaid worden. De steun in Polen en de Baltische landen voor Oekraïne is zo sterk dat dat niet te verwachten valt. Met een NEE-stem isoleert Nederland zich en zal het niets weten te veranderen.

Nu komt er een campagne om des keizers baard. JA of NEE maakt voor Oekraïne of de EU geen enkel verschil. Het dient alleen binnenlandse, partijpolitieke belangen. Voor en tegen. De Telegraaf Media Groep met Geen Stijl en De Telegraaf als aanjager van de oppositie. Nou, ik vermoed dat velen net als ik een verschrikkelijke hekel hebben aan de Nederlandse, navelstaarderige partijpolitiek. Maar het gevolg van de campagne van Geen Peil is niet dat de partijpolitiek terug in z’n hok gaat. Het wordt er alleen maar belangrijker door.

Zonder dat ze het in de gaten hebben en zonder dat ze voldoende voorgelicht wordt door de woordvoerders uit het NEE-kamp -maar op dit moment evenmin door het JA-kamp- stemmen de NEE-stemmers tegen zichzelf. Of: tegen het belang van Nederland. Ik kan niet inzien wat Nederland daarmee opschiet. Behalve het tonen van emoties van ongenoegen met alles en iedereen. Dat lucht lekker op, maar dan? Wat is de kater?

Foto: Binnenhof met Ridderzaal in Den Haag, 2015. Credits: AFP.

RTL Z schetst hoe het referendum over Oekraïne voorstanders kan benadelen. Waarom doet de Tweede Kamer alsof het bindend is?

Het referendum over de associatie-overeenkomst van de EU met Oekraïne op 6 april 2016 is nu al bij vooral de tegenstanders een gewild onderwerp dat vooral dient om tegen de EU te schoppen. Afgelopen weekend zag de voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker in een interview met NRC een NEE-stem als een oorzaak voor een continentale crisis. Daarop reageerden Nederlandse politici afwijzend en geschrokken. Ze betittelden dat als inmenging, maar Juncker lijkt wel beter de urgentie van het referendum te begrijpen dan het kabinet en de regeringspartijen die zich afwachtend opstellen en niet voluit campagne voeren voor de overeenkomst. En dat waarschijnlijk ook niet gaan doen vanwege de mislukking van het EU-referendum in 2005. Uit een eerste peiling van het televisieprogramma EenVandaag blijkt dat op dit moment 75% NEE zegt, maar hoe valide die uitslag is en hoe representatief voor de hele bevolking valt lastig vast te stellen.

Mathijs Bouman constateert voor RTL Z dat de voorstanders in hun gedrag verdeeld zijn. Gaan ze stemmen om hun tegenstem te laten horen of blijven ze thuis in de hoop dat de opkomst onder de 30% blijft? Want dan is het referendum niet geldig. Hij licht dat toe met een voorbeeld waarin een verdeelde meerderheid aan JA-stemmen kan uitpakken in een NEE-stem. Bouman vindt de later toegevoegde eis over opkomst en geldigheid onnodig omdat het over een raadgevend referendum gaat waardoor het kabinet een eigen afweging over de uitslag kan maken. En daarin ook de opkomst kan meewegen. In de wet is niet voor niets opgenomen dat het kabinet een geldige NEE-stem niet hoeft te volgen omdat dit niet de enige overweging in de afweging is. Het kan zich ook laten leiden door handelsbelangen, belangen van buitenlandse politiek of veiligheidspolitiek.

Bouman wijst de opstelling van partijen in de Tweede Kamer af die zeggen dat de uitslag gevolgd moet worden omdat zowel het niet bindende referendum nooit zo bedoeld is als dat het parlement zich daarmee onnodig beperkt in de afweging om andere zwaarwegende belangen mee te laten wegen. De uitslag van het referendum is niet meer en niet minder dan een advies aan het kabinet. Het geeft zeer te denken over het weggeven van de mogelijkheid om zich breed en onafhankelijk op te stellen dat enkele politieke partijen in de Tweede Kamer onder druk van de publieke opinie niet eigenstandig het Nederlands belang centraal zetten.

Voorstanders kunnen maar beter gaan stemmen als ze daar zo over denken. Als een instrument om de volkswil over een bepaald (deel)onderwerp te meten is het referendum een instrument dat het verdient om serieus genomen te worden. Ook door een faciliterende overheid die niet terughoudend moet zijn in het vrijmaken van fondsen voor het houden van dit  referendum. Het verdient een eerlijke kans. Maar het is niet alleenzaligmakend en de strekking ervan moet halverwege de rit niet groter gemaakt worden dan die wettelijk werd vastgesteld. Dat is een verkeerd soort populisme dat in de plaats komt van de politiek.

Juncker ziet NEE-stem bij referendum als oorzaak dreigende continentale crisis. En moffelt de echte oorzaken weg

ref

Aldus de Luxemburger Jean-Claude Juncker die sinds november 2014 voorzitter van de Europese Comissie is in antwoord op een vraag van Stéphane Alonso in een interview voor NRC. Ik begrijp weinig van zijn reactie. ‘Rusland zou de vruchten plukken van een gemakkelijke overwinning’ bij een NEE-stem in het referendum zegt hij. Heus? Wat voor vruchten dan? Publicitaire vruchten van de Russische propaganda die niet worden gecounterd? Realiteit is dat de handelsdelen van de associatie-overeenkomst al per 1 januari 2016 ingevoerd zijn en alleen bij unanimiteit kunnen worden teruggedraaid. Onwaarschijnlijk dat dat gebeurt bij een NEE-stem. En omdat het een raadplegend, niet bindend referendum betreft hoeft het kabinet een NEE-stem bij een geldige opkomst van meer dan 30% niet op te volgen. Het kabinet kan de Nederlandse bevolking best duidelijk maken dat een NEE-stem praktisch en politiek geen gewicht in de schaal legt en het daarom voor het Nederlands belang in de EU verstandiger is de uitslag van het referendum sowieso naast zich neer te leggen.

Het is ook ongeloofwaardig dat een Nederlands NEE ‘de deur zou openen naar een grote continentale crisis’ zoals Juncker stelt. Dat kent andere oorzaken zoals de verdeeldheid tussen de EU-lidstaten om de Russische Federatie krachtig aan te pakken en ruimhartig solidair te zijn met Oekraïne. Juncker wijst gemakzuchtig naar Nederland, terwijl hij blijkbaar niet durft om naar het Verenigd Koninkrijk te wijzen dat de eigen beloften van het Boedapester Memorandum niet volgde bij de annexatie van de Krim in maart 2014, en naar Duitsland dat vanuit een misplaatst schuldgevoel, een verkeerde interpretatie over wie de grootste slachtoffers waren van de nazi’s in WOII en economisch eigenbelang in een mentale klem zit om het Kremlin frontaal tegen te spreken.

Juncker zou zich beter concentreren op de hervorming en democratisering van de EU. Door mee te gaan in het schetsen van een vijandbeeld van een agressieve Putin maakt Juncker de Russische Federatie belangrijker dan die is. In de wereldhandel heeft de Russische Federatie slechts een aandeel van 2,7%. Veel zinvoller dan het schetsen van vijandbeelden, het garanderen van de economische stabiliteit van Oekraïne en essentiëler voor het inperken van de Russische grip op de EU en het vergroten van de energie onafhankelijkheid van de EU is om het Nord Stream II-gasproject te schrappen dat de Russen economische macht in het hart van de EU geeft. Maar kanselier Merel zei nog in december 2015 dat het een commercieel project was. Alonso vraagt Juncker ernaar die antwoordt: ‘We kunnen niet zeggen: dit project is niet in het Europese belang en daarom wijzen we het af. Het zou ons enorme juridische problemen bezorgen.’ Het failliet van de EU kan niet duidelijker worden verwoord. Omdat Juncker niet kan ingrijpen op hoofdzaken wacht hem weinig anders dan te reageren op bijzaken, zoals het Nederlandse referendum over Oekraïne dat daardoor meer gewicht krijgt dan het waard is.

Foto: Schermafbeelding van deel interview van Stéphane Alonso met Jean-Claude Juncker voor NRC, 9 januari 2016.

Olaf van Boetzelaer toont zich redelijk van inhoud, maar onbezonnen van vorm over de vluchtelingencrisis

nurn

In een opinieartikel voor het Katholiek Nieuwsblad trekt Olaf baron van Boetzelaer fel van leer over wat hij ziet als blunderende Europese staatslieden in het aanpakken van de vluchtelingencrisis. Volgens hem is de EU voor de test gezakt. Hij is oprichter van het Civilistisch Appèl dat zegt te opteren voor meer civilisme en stelt zich voor als ‘lid van de Commissie Buitenland van het CDA Zuid-Holland’. De commissie staat open voor iedereen.

Wat Van Boetzelaer concludeert over wat moet gebeuren om de vluchtelingencrisis in goede banen te leiden wijkt weinig af van wat leiders van de middenpartijen zeggen: ‘beperking instroom, terugkeerbeleid en steun aan opvang in de regio’, dus regulering en regie nemen door de EU-lidstaten. Maar de manier waarop hij het zegt is opmerkelijk en liegt er niet om. Het verraadt zijn visie op de waarden van het Avondland (Europa).

Enkele citaten: ‘Want we weten dat bepaalde minderheidsgroepen: Marokkanen, Antillianen, Somaliërs, Eritreeërs, zelfs tot in de derde generatie alle ongunstige statistieken aanvoeren: criminaliteit, werkloosheid, medische overconsumptie, leerachterstanden.’ En: ‘De overgrote meerderheid behoort tot de soennitische islam en brengt de daarbij behorende geestelijke bagage mee. Nu weten we (..) dat die intolerant is tegenover andersgelovigen, vrouwen gelijke rechten ontzegt en ook geweld niet schuwt om zijn dominantie te bevestigen. Daarom is het volstrekt normaal de islamisering van het oudsher christelijke Avondland met grote zorg te observeren en deze niet in de hand te werken.

Er zijn nog weinigen die de aanpak van de EU-leiders van de vluchtelingencrisis in 2015 en de voorbereiding erop in voorafgaande jaren waarderen. Europese leiders als Jean-Claude Juncker geven toe dat ze er een puinzooi van gemaakt hebben. Kanselier Merkel keert terug op haar schreden om geen grenzen te stellen aan de instroom. Nu ze in eigen land politieke tegenwind heeft probeert ze de last weer te herverdelen. Maar er zijn vele soorten kritiek mogelijk. Islamisering van Europa is ongewenst, maar kerstening eveneens. Iemand als Olaf van Boetzelaer positioneert de door hem gemunte derde weg van het civilismetussen  liberaal individualisme en het communitarisme– dan wel handig als een stroming die voor velen met uiteenlopende achtergronden aanvaardbaar is, maar zijn uitingen wijzen op een wereldbeeld dat daar akelig haaks op staat.

Foto: Krantenlezers verdiepen zich in het proces van Nürnberg, oktober 1945.

EU heeft geen begin van aanpak van vluchtelingencrisis. Wat zegt dat?

Inwoners van EU-lidstaten moeten ijzersterk in hun schoenen staan om het geloof in de leiding van de EU niet te verliezen. Hopend op hervormingen. De gebrekkige aanpak van de vluchtelingencrisis roept de vraag op of de leiding van de EU nog wel beseft waar het mee bezig is en hoe het de situatie meester kan worden. In strijd met alle afspraken worden de buitengrenzen van de EU nauwelijks nog bewaakt en zijn binnengrenzen poreus geworden. Dat geeft economische migranten zonder recht op de vluchtelingenstatus gelegenheid zich bij de stroom vluchtelingen te voegen en zich anders voor te doen omdat ook registratie en controle onvoldoende zijn. Veel vluchtelingen doen zich voor als Syrisch wat ze niet zijn. In een Turks gambiet dat uiteindelijk door de Turken werd weerlegd probeerde de EU de vluchtelingenstroom te stoppen. Beroerd spel. Wat te denken over dit handelen van de EU dat in blinde paniek en gebrek aan eenheid de eigen verworvenheden weggeeft?