Oekraïne vecht voor onafhankelijkheid. Krijgt het eindelijk hulp?

Pacifisten hebben niks te winnen bij oorlog. De strijd tussen een zwaarbewapende en een slechtbewapende strijder is echter weer het andere uiterste. Het compromis is om de zwakkere te voorzien van defensieve middelen. Met het doel om de strijd te bekorten. Want als er evenwicht tussen strijdende partijen bestaat, dan wacht de onderhandelingstafel. Daarbij komt dat de sterkere partij niet de opzet heeft om het gevecht te winnen, maar er op uit is om de zwakkere te destabiliseren. Zodat een strijd van jaren in het verschiet ligt.

Rusland is de zwaarbewapende en Oekraïne de slechtbewapende partij. In het rapport ‘Preserving Ukraine’s Independence, Resisting Russian Aggression: What the United States and NATO Must Do’ schetsen drie NGO’s hun verkenning over Oekraïne. The Atlantic Council, the Brookings Institution en the Chicago Council on Global Affairs menen dat de VS en Navo zich minder afzijdig dan tot nu toe moeten houden en zich actief moeten inzetten om de defensieve capaciteit van het Oekraïense leger op te schroeven. Zodat het de Russische agressie beter dan nu kan weerstaan en de afschrikking wordt vergroot. De VS moet het voortouw nemen, zodat de Baltische landen, Polen, Canada en mogelijk het Verenigd Koninkrijk kunnen volgen. 

In grote lijn tekent zich daarnaast een rolverdeling binnen het Westerse kamp af die uitgaat van de volgende uitgangspunten. 1) VS coördineren de militaire defensieve hulp aan Oekraïne van zo’n 3 miljard dollar over 3 jaar; 2) Duitsland houdt de politieke lijn open naar Rusland en speelt de good guy; 3) Het Verenigd Koninkrijk coördineert het neutraliseren van de Russische informatieoorlog; 4) De huidige sancties blijven in stand.

Een militair antwoord op militaire agressie is niet het antwoord dat enthousiast maakt. Maar aangetoond is dat onderhandelingen niet helpen. Zodat een politiek antwoord op militaire agressie geen gepast antwoord is. Zowel het Boedapester Memorandum uit 1994 of de Minsk-overeenkomst van 5 september 2014 worden niet uitgevoerd. De Oekraïense ex-president Leonid Kravchuk spreekt zich uit voor onderhandelingen die of de formule van het Boedapester Memorandum volgen (met Rusland, VS, Oekraïne en het Verenigd Koninkrijk) of die van de Normandische formule met Rusland, Oekraïne, Duitsland en Frankrijk. In onderhandelingen met de zogenaamde separatisten ziet hij niks. Omdat ze hun orders en materiaal uit Rusland krijgen. Het is enkel en alleen Moskou dat overtuigd moet worden. Met een combinatie van economische maatregelen, defensieve middelen en diplomatieke onderhandelingen in bijvoorbeeld de formule VS, Rusland, Oekraïne en Duitsland.

Foto: Tweet van George Knight in reactie op tweet van Peter Waterdrinker, 2 februari 2015.

Obama verspeelt onze steun zonder dat we het willen weten

Waar komt het misverstand vandaan dat president Obama de wereldvrede dient? Zet de Nobelprijs voor de Vrede ons op het verkeerde been en zien we zijn oorlogshitserij niet? Columnist Glenn Greenwald maakt in een vergelijking tussen Obama en presidentskandidaat Mitt Romney aannemelijk dat van laatstgenoemde een voorzichtigere buitenlandse politiek te verwachten valt. Onder Obama is een aanval op Iran waarschijnlijker dan onder Romney: ‘We weten dat de Amerikaanse kiezers en wereldleiders Obama buitengewone ruimte laten als het gaat om dodelijke drone aanvallen, juist vanwege zijn politiek, karakter en achtergrond‘.

Met name voor links is het een omslag in het denken om zich te realiseren dat de wereldvrede beter gediend wordt met de kandidatuur van Romney. Onbegrijpelijk staan progressieve media nog steeds aan de kant van Obama. Ze dienen hem zelfs door zijn vijanden als Julian Assange onbeschaamd aan te vallen. Romney vol gebreken, aarzelingen en onhandige optredens is geen cowboy als Bush, maar Obama is dat wel. Romney lijkt op president Gerald Ford. In de media valt dat niet terug te vinden. Electoraal en politiek wringt het dat Barack Obama zich moet bewijzen tegenover de conservatieven. Terwijl die op Mitt Romney minder grip hebben.

Glenn Greenwald wijst op een volgens hem over het hoofd gezien CIA-memo uit 2010. Door WikiLeaks in 2010 geopenbaard. Het gaat erover hoe de populariteit van Obama gebruikt wordt om de publieke opinie in Europa te manipuleren voor de Afghaanse oorlog. De val van het kabinet Balkenende-Bos toont volgens de CIA de kwetsbaarheid van de steun voor de ISAF-missie. Ook in het belangrijke Frankrijk en Duitsland. En een Nederlands vertrek uit Afghanistan zou ertoe kunnen leiden dat ‘politici elders naar hun kiezers luisteren’.

De vergelijking tussen Obama en Romney kan doorgetrokken worden naar Nederland. Daar wilde linksliberaal GroenLinks bewijzen haar mannetje te staan wat resulteerde in de Kunduz-missie. Wat de partij in het verderf stortte. Men kan raden naar de gesprekken tussen Jolande Sap en de Amerikaanse NATO-ambassadeur Ivo Daalder en het beroep dat Daalder op Sap deed. Alleen ontbreekt in ons land een libertarische stroming die zich vanuit een conservatief wereldbeeld tegen de oorlogen overzee uitspreekt en zich niet door Obama en de Amerikanen laat ronselen. Obama’s geloofwaardigheid is zijn werkkapitaal. Wie stelt dat bij ons aan de orde?

Foto: President Barack Obama and Vice President Joe Biden meet with Combatant Commanders and senior military leadership in the Cabinet Room of the White House, May 15, 2012. (Official White House Photo by Pete Souza)

Forum: Nederland in Afghanistan?

De afgelopen weken is de Nederlandse regering onder druk gezet om op enigerlei wijze de strijd in Afghanistan voort te zetten. De Nederlandssprekende VS-ambassadeur bij de Nato Ivo Daalder en de Britse vice-premier Nick Clegg namen die taak op zich.

Volgens VS-vertegenwoordiger voor Afghanistan en Pakistan Richard Holbrooke heeft de coalitie in Afghanistan geen exit-strategie. Volgens hem bestaat er wel een overgangsstrategie tot 2014. Een overall strategie voor Afghanistan bestaat niet.

In een NRC-interview zegt journalist Bob Woodward dat volgens de hoogste VS-generaal David Petraeus buitenlandse troepen niet erg belangrijk zijn. De deelname van Nederland, liefst boots on the ground en gesneuvelden is dus primair van politiek en niet van militair belang. President Barack Obama lijkt de weg kwijt.

Daarbij komt de rampzalige binnenlandse situatie in Afghanistan. Zoals gemanipuleerde verkiezingen, corruptie en een stokkende opbouw van defensiemacht en binnenlands bestuur. President Hamid Karzai maakt openlijk ruzie met generaal Petraeus.

Wat vindt u? Zijn militaire voorwaarden en noodzaak aanwezig om Nederlandse troepen naar Afghanistan te sturen? Zoniet, kan Nederland dan om politieke of symbolische redenen troepen sturen? Hoe omvangrijk moeten die zijn? Graag uw mening.

Foto: Amerikaanse soldaten zitten vast in het zand in het zuiden van Afghanistan.