Karel van Wolferen ziet in de oefening ‘Defender Europe 20’ een provocatie van de Russische Federatie en een opmaat naar oorlog

Mijn reactie bij de video ‘#1 | Karel van Wolferen | Grootse NAVO oefening ondermijnt Europese veiligheid’ op Café Weltschmerz van 13 februari 2020. De toelichting bij de video zegt: ‘De nieuwe regelmatige column van Karel van Wolferen wordt opgenomen in zijn werkkamer, thuis. Deze eerste handelt over de aankomende NAVO oefening die ‘noodzakelijk’ wordt geacht voor de ‘oorlog van de toekomst’. Een uitstekende remedie wanneer je het plan hebt om een oorlog te beginnen, maar tegelijk een provocatie aan het adres van Rusland. Een Amerikaanse manipulatie dat een veiligheidsprobleem voor Europa veroorzaakt. Onze, door Brussel gecontroleerde Nederlandse media, zwijgt in alle talen.‘

Karel van Wolferen gaat voorbij aan de vraag wie op wie reageert. Het is inderdaad waar dat de oefening ‘Defender Europe 20’ de grootste in 25 jaar is. Het is trouwens in de kern geen NAVO-oefening, maar een oefening van het Amerikaanse leger dat in de NAVO wordt geïntegreerd. Er nemen 20.000 Amerikaanse militairen aan deel die vanuit de VS worden getransporteerd naar Europa.

De afgelopen jaren heeft de Russische Federatie in samenwerking met Wit-Rusland herhaaldelijk de zogenaamde Zapad-oefeningen gehouden in de noordwestelijke sector aan de oostgrens van de EU. Zoals Zapad 2017 met naar verluidt ruim 12.000 Russische en Wit-Russische militairen. Hogere schattingen tot zelfs 100.000 militairen bleken achteraf onjuist te zijn.

Deze veldoefeningen zijn noodzakelijk om de afstemming tussen landen en krijgsmachtonderdelen te toetsen en daarvan te leren. Synchronisatie een standaardisatie dus. Dat doen beide partijen die willen weten hoe het met hun daadwerkelijke gevechtsbereidheid staat en waar de knelpunten liggen. Maar militaire oefeningen bevatten ook een element van propaganda. De waarheid wordt hierbij vaak uit het oog verloren. Aan beide kanten. Want de paradox is dat zowel de Russische als Westerse militairen er het grootste belang bij hebben om de kracht en dreiging van de tegenstander groter voor te stellen dan die werkelijk is. Maar in vergelijking met de Koude Oorlog die in 1991 met de val van het IJzeren Gordijn ten einde kwam zijn de aantallen aan beide kanten aanmerkelijk teruggeschroefd. Ter verduidelijking: aan de NAVO-oefening Battle Royal namen in 1954 137.000 militairen deel.

De meningen van Van Wolferen gaan zoals vaak voorbij aan de hechte relatie tussen de presidenten Trump en Poetin. Hij moffelt weg dat Trump kritisch staat tegenover de NAVO en er weinig betrokkenheid bij voelt. Trump gelooft de Russische president meer dan zijn eigen veiligheidsdiensten en hoge militairen waarmee hij een verstoorde relatie heeft. Dat bleek tijdens de Amerikaans-Russische top in Helsinki in 2018 en op vele momenten daarna waarop Trump zich kritisch uitliet over zijn eigen generaals die hij bij herhaling incapabel noemde. De huidige minister van Defensie Mark Esper probeert weliswaar een onafhankelijke koers tegenover het Witte Huis te varen, maar wordt geregeld overruled door Trump (kwestie Eddie Gallagher) en buitenlandminister Mike Pompeo. De hoge militairen zijn door Trump en zijn entourage praktisch politiek vleugellam gemaakt.

Van Wolferen gaat er dus grotendeels aan voorbij dat er geen eenduidigheid is tussen de politieke en militaire leiding van de VS en er daarom geen blauwdruk kan liggen om een oorlog tegen de Russische Federatie te beginnen. Die gedachte is onrealistisch en achterhaald en gaat niet uit van de huidige politieke situatie in het Witte Huis. Daarbij komt dat president Trump terughoudend is met militaire buitenlandse interventies (zoals zijn terugtrekking uit Noord-Syrië liet zien) en in de kritiek op zijn voorganger Obama daar een politiek speerpunt van maakt. Zonder de VS is een oorlog tegen de Russische Federatie hoe dan ook onrealistisch.

Oorlog tegen de Russische Federatie is alleen voorstelbaar als de politiek leiding van de VS dat van plan zou zijn en het Pentagon die lijn volgt. Zowel het een als het ander is niet aan de orde en verre van logisch. Dat alleen al geeft aan dat de meningen van Van Wolferen losstaan van de werkelijkheid en hij geen deugdelijke en waarachtige analyse geeft van de huidige politieke situatie in de VS en de geopolitieke relatie van dat land met de Russische Federatie. De fantasie van Van Wolferen spreekt voor zichzelf en heeft onbetwistbaar een zekere amusementswaarde, maar heeft niets te maken met de realiteit.

Kwalijker is dat Karel van Wolferen sommigen van ons angst aanpraat en een gevoel van onveiligheid bezorgt. Het zou de verantwoordelijkheid van Café Weltschmerz moeten zijn om aan die oorlogshitserij geen platform te bieden. Of het te voorzien van een disclaimer, zoals de mededeling dat het is bedoeld als satire of parodie op een Karel Roskam-commentaar uit de hoogtijdagen van de Koude Oorlog. Gelukkig zijn de politici en militairen van zowel de VS als de Russische Federatie realistischer in hun denken dan Van Wolferen die niet alleen midden in zijn studeerkamer oreert, maar ook mentaal nog midden in de sfeer van de Koude Oorlog klem zit.

Back to the Future met Trump. Macht aan het militair-industrieel complex

Tijdens de campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen werd vaak de opmerking gemaakt dat Hillary Clinton terug wilde naar de jaren ’90 en Donald Trump naar de jaren ’50 van de vorige eeuw. Dat was hun toekomstvisie. Het tijdperk van respectievelijk de Democratische Bill Clinton en de Republikeinse Dwight Eisenhower. Er zit een kern van waarheid in deze constatering. Trump wil terug naar de culturele hegemonie van de VS van de jaren ’50 dat toen een overwegend wit, Angelsaksisch, protestant georiënteerd land was.

Het verschil is dat Trump en niet Eisenhower president is. De oud-generaal kwam in zijn afscheidstoespraak  met een waarschuwing tegen de macht van het militair-industrieel complex en de bedreiging ervan voor de democratie: ‘In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist. We must never let the weight of this combination endanger our liberties or democratic processes. We should take nothing for granted. Only an alert and knowledgeable citizenry can compel the proper meshing of the huge industrial and military machinery of defense with our peaceful methods and goals, so that security and liberty may prosper together.’ De jaren ’50 waren ook het tijdperk van Joe McCarthy, de hoorzittingen in het congres en de heksenjacht op communisten. Onder Trump kunnen de commies zomaar ingewisseld worden voor Mexicanen, moslims en progressieve journalisten.

Zoals het er nu op lijkt wil Trump terug naar de jaren ’50 met het doel precies dat te doen waar Eisenhower voor waarschuwde. Namelijk de macht van het militair-industrieel complex op peil houden en zelfs vergroten. Trump wil het Defensiebudget opschroeven. Daar duiden ook de namen van de kabinetsleden op die rouleren: oorlogshitsers die vanaf de heup schieten als Newt Gingrich, Bob Corker of John Bolton op Buitenlandse Zaken. Deels is dat in strijd met het beeld van isolationisme dat Trump in zijn campagne uitdroeg en van de andere kant is het ook in strijd met de afwijzing door het militair-industrieel complex van Trump. Lobbyist en oud NSA- en CIA-directeur Michael Hayden zei in februari 2016 in de show van Bill Maher dat de krijgsmacht president Trump zou negeren. Achteraf dat valt op te vatten als waarschuwing aan Trump om zich te voegen in de neoconservatieve agenda. Die omslag heeft inmiddels plaatsgevonden, want Trump moest zich voegen om niet alleen te staan. Oorlogshitsers zullen in de regering van Trump de macht hebben. De moeizame relatie met Iran die president Obama opbouwde zal snel afgebroken worden. En mogelijk tot oorlog leiden.

Het Kremlin zal niet blij zijn met deze ontwikkelingen. Niet alleen vanwege de onzekerheden van de komende Trump-regering waar het niet op kan anticiperen, maar ook vanwege de verandering in beleid. Zo steunen Newt Gingrich en Bob Corker de levering van letale wapens aan Oekraïne, zo merkt Reuters op in een bericht. Een doorbraak, omdat Obama die levering jarenlang blokkeerde. De liefde tussen president Putin en Trump zal snel over zijn als het behartigen van Amerikaanse belangen door Trump in strijd komt met de Russische belangen. Vooral in Oekraïne en het Midden-Oosten. Daarbij zal Trump buitenlandse oorlogen gebruiken als afleiding voor binnenlandse problemen die naar verwachting immens zullen zijn. Het ligt er dus maar net aan hoeveel macht de neoconservatieven in de nieuwe regering Trump kunnen nemen en in welke mate het geloof in de maakbare democratie van de regeringen Bush zal worden gerestaureerd. Hoe dan ook: Te Wapen!

Foto: ‘Rally Against the Integration of Central High School at the Arkansas state capitol building in Little Rock, 1959’. Credits: John T. Bledsoe

Gary Johnson heeft weer Aleppo-moment. Hij kan geen enkele buitenlandse leider noemen

Chris Matthews van MSNBC vroeg presidentskandidaat Gary Johnson van de Libertarian Party wie zijn favoriete buitenlandse leider is. Johnson moest het antwoord schuldig blijven. Zelfs de leiders van de buurlanden Justin Trudeau (Canada) of Enrique Peña Nieto (Mexico) bij wie Donald Trump laatst met veel ketelmuziek op bezoek ging wist Gary Johnson niet te noemen. Hij merkte op dat hij opnieuw een Aleppo-moment had. In een ander interview bleek hij geen idee te hebben wat ‘Aleppo’ was. Johnson heeft nu in de peilingen zo’n 6-8% steun.

Dit is triest. Niet zozeer omdat dit Johnson diskwalificeert die blijkbaar geen elementaire kennis heeft van buitenlandse politiek, maar omdat dit iets zegt over het Amerikaanse politieke systeem en het mentale isolationisme van de Amerikanen. Ze achten zich exceptioneel en de ‘leider van de vrije wereld’. En dat zijn ze ook door hun gigantische militaire overmacht en hun krachtige economische en culturele positie. Maar ook lopen ze soms met gebrek aan kennis als olifanten door de porseleinkast van de wereld. Denk aan president George ‘W’ Bush die in het Midden-Oosten een ramp veroorzaakte door de invasie van Irak. Uiteraard is er in de VS bij universiteiten en politieke instituten nog ruimschoots de beste specialistische kennis over de wereld voorhanden, maar als dat door de politiek steeds minder ingezet wordt dan ontstaat een gevaarlijke situatie.

Op USUncut verwoordde ik mijn commentaar, ook in reactie op die Amerikanen die Johnson niet te zwaar willen vallen over zijn tweede Aleppo-moment. Ze willen de lat niet hoog leggen. Op de achtergrond speelt de strijd om het presidentschap. MSNBC is op de hand van Hillary Clinton. De Republikeinse Joe Scarborough vecht op Morning Joe zelfs dagelijks een vete uit met Donald Trump. De achtergrond is dat uit peilingen blijkt dat de zogenaamde third-party kandidaten Gary Johnson en Jill Stein meer stemmen wegsnoepen bij Clinton, dan bij Trump. Vooral Johnson. Dus zijn supporters vermoeden dat dat de reden voor de vraag van Matthews is. Mogelijk, maar dat neemt niet weg dat Johnson opnieuw zijn onkunde etaleert en door de mand valt.

No, this is not a cheap shot. Gary Johnson isn’t up to the job and poorly prepared. Even an average citizen with serious interest in foreign affairs could name dozens of foreign leaders. The question was not about rocket science, but about basic knowledge and general development. Elementary. Johnson lacks that knowledge and development. 

How is it possible a candidate who lacks elementary knowledge of global affairs has a 6-8% support in the polls? What does that say about the quality of American politics and the way to select candidates? 

It is weird Clinton, Trump, Johnson and Stein are the best the American people can offer. A four wheel drive with square wheels. All four candidates are disastrous. 

My pick: Angela Merkel (Germany), Justin Trudeau (Canada), Nicola Sturgeon (Scotland), Mohammed VI (Morocco) and Dalia Grybauskaitė (Lithuania).

Vice News: Overwinningsdag in Moskou, hoe gaat het verder?

Overwinningsdag in Moskou, 70 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog. Simon Ostrovsky van Vice News ziet het aan. Gaat het om de overwinning op het nazisme, isolationisme, tonen van de kracht van het eigen leger, lak aan de kritiek op de inmenging in Oekraïne of bevestiging van interne machtsverhoudingen? Het loopt allemaal door elkaar heen. De parade op Overwinningsdag is een grabbelton waar iedereen naar behoefte uit kan lenen. Rusland zet een stoere borst op, maar zakt politiek en economisch weg. Kan het land zich de harde lijn in de Russisch-Oekraïense oorlog van de afgelopen 16 maanden blijven veroorloven? Bindt het in, suggereert het toenadering of zoekt het escalatie? Voedt Overwinningsdag het revanchisme zodat het het kan laten bij symboliek of opent het de weg naar escalatie? Het valt niet te zeggen. En da’s best griezelig.

Ruslandpolitiek van PVV is raadselachtige uitzondering in EU

Uit een tweede bericht van het Franse Mediapart blijkt dat het Front National niet een lening van 9 miljoen euro van een Russische bank heeft gekregen, maar een lening van 40 miljoen euro. Genoeg voor de partij om de campagnestrijd in 2017 met de andere grote partijen met vertrouwen tegemoet te zien.

Euobserver zet de relatie van het FN en andere extremistische partijen met het Kremlin op een rijtje: ‘The National Front revelations come amid multiplying reports of Kremlin ties to anti-EU far-right parties. German tabloid Bild on Monday cited German intelligence sources as saying Russian intelligence services are financing the eurosceptic AfD party. (..) The left-wing SPO party in Austria has also accused the far-right FPO of receiving Russian money. AfD and FPO denied the claims. But their Kremlin links were on display this week in meetings in Berlin and Moscow.’

In het rijtje van rechts-extremistische (Forza Italia, Lega Nord, Vlaams Belang, Fidesz, Jobbik, FPO, AfD, FN) en links-extremistische partijen Die Linke and Griekenlands KKE die onder invloed van het Kremlin staan wordt de PVV niet genoemd. Logisch omdat de partij voor de fondsenwerving vooral van neo-conservatieve kringen in de VS, VK en Israel afhankelijk is. Dat bijt met het Rusland van Putin. Geert Wilders riep eind april 2014 voor Russia Today de EU en Rusland op zich niet in Oekraïne te mengen. Genuanceerder en minder eenduidig dan de opstelling van de hierboven genoemde partijen, maar Wilders legt wel de eerste fout bij de EU.

Opmerkelijk is dat er op de site van de PVV weinig berichten over Rusland staan, die na maart 2014 stilvallen. Op berichten over de MH17 na. Dat zwijgen is opmerkelijk. Buitenlandwoordvoerder Raymond van Roon geeft in een overleg met de minister van Buitenlandse Zaken van 12 maart 2014 zoveel gemengde signalen dat het nauwelijks te volgen is of de PVV zich laat leiden door euroscepticisme, aanhankelijkheid aan de VS, angst voor economische sancties of een soort realisme à la Henry Kissinger dat Realpolitik en pragmatisme voor internationaal recht en principes stelt. De Ruslandpolitiek van de PVV is uniek omdat de partij als enige belangrijke Europese rechts-extremistische partij zich aan de invloed van het Kremlin lijkt te onttrekken.

Foto: ‘Dutch MP Geert Wilders (PVV) and French MP Marine Le Pen (FN)’, november 2013.

Wilders vraagt EU en Rusland om terughoudendheid in Oekraïne

PVV-leider en enig lid van die partij Geert Wilders spreekt over Oekraïne voor RT. Een door het Kremlin van president Putin gecontroleerde Engelstalige nieuwszender. Wilders kan al zijn pijnpunten over de EU kwijt, zoals over een stop op uitbreiding. Met de kosten die daar bij horen voor de belastingbetaler. Hij stelt zich eerder op als een libertariër en isolationist van het type Ron Paul dan als een rechts-nationalist als Marine Le Pen van het Front National die dit jaar herhaaldelijk in Moskou verscheen om de lof van Putin te prijzen.

Wilders spaart de Russen niet en veroordeelt ook hun inmenging in Oekraïne. Die moed valt te prijzen voor iemand die niet meegaat in de Russische propaganda en lezing van de feiten. Maar Wilders legt wel de eerste fout bij de EU. Want die moet niet een, maar twee stappen terugzetten. Z’n oplossing van terughoudendheid van de machtsblokken spaart de kool en de geit, vermijdt het naar de mond praten van Putin van de andere Europese rechts-nationalisten, maar komt toch wereldvreemd over. Want zowel Rusland als het Westen zijn over de rug van het onmachtige Oekraïne in gevecht gewikkeld om de invloed over dat land. De oproep van Geert Wilders verandert daar niks aan. Hij redeneert zoals altijd vanuit de politieke marketing van de PVV.

Foto: Europarlementarier (VVD) Hans van Baalen was erbij in Kiev in februari 2014. Samen met Guy Verhofstadt. Met wijzend vingertje.

Ron Paul spreekt over Oekraïne en Amerikaanse steun

Ron Paul is consequent in z’n isolationisme. Daarom werd-ie genegeerd door de Amerikaanse media toen-ie nog namens de Republikeinse partij in de race was voor president. Ron Paul is gif voor de media. Hij is niet voor steun aan banken of de wapenindustrie. Daarom negeren de door het bedrijfsleven gecontroleerde media Ron Paul zoveel mogelijk. Nu iets minder dan voorheen, omdat z’n ambitie kleiner is. De VS dreigt door steun aan de Oekraïne zelfs de Russen te betalen. Hoe valt dat de Amerikaanse belastingbetaler uit te leggen? Een los eindje aan dit verhaal is de presentatie ervan. Waarom brengt het door het Kremlin gefinancierde RT kritiek op de Amerikaanse regering als het er niks bij te winnen heeft? Wat heeft Rusland te winnen bij isolationisme van de VS? Evenveel als de Amerikaanse belastingbetaler? Ron Paul zwijgt in elk geval niet. Dat siert hem.

Amerikaanse rechter zet streep door NDAA en onbeperkte detentie

The Young Turk Cenk Uygur legt uit. De rechter in New York U.S. District Judge Katherine Forrest heeft een streep door de NDAA gezet. President Obama tekende de ‘National Defense Authorization Act for Fiscal Year 2012’ tijdens het kerstreces op 31 december 2011. Het gaf hem zoveel macht in de terrorismebestrijding dat burgerrechtenactivisten ertegen ageerden en een zaak aanspanden. Met name de secties 1021 en 1022 (zie p. 265-67) worden als ongrondwettelijk gezien en op weg naar staatsfascisme, zoals eiser Chris Hedges het verwoordde. Het zou onbeperkte detentie van verdachten mogelijk maken zonder beroepsmogelijkheid. Van de gezaghebbende politici nam in 2012 alleen Ron Paul er stelling tegen. Barack Obama is nu in het ongelijk gesteld, maar kan het rechterlijk bevel van rechter Forrest aanvechten. Hij wordt opgeroepen dat na te laten.

Ron Paul streeft naar eeuwige vrede zonder eeuwige oorlog

Libertariër Ron Paul is een vreemde eend in de bijt onder de Republikeinse kandidaten. Hij blijft fascineren vanwege zijn afwijkende meningen. Als enige beeldbepalende Amerikaanse politicus neemt-ie het op voor WikiLeaks-voorman Julian Assange en de vermeende klokkenluider Bradley Manning over wie komende week beslist wordt of-ie als staatsvijand voor de krijgsraad moet verschijnen. Bij de voorverkiezingen is Paul het populairst onder jongeren. Koploper Mitt Romney is kwetsbaar vanwege zijn opereren voor Bain Capital.

Ook in Nederland trekt Paul de aandacht. D66’er Boris van der Ham schrijft in een column: Zo is hij tegen de doodstraf. Tegen de ‘The War on Drugs’ omdat die niet werkt; Hij pleit voor regulering van drugs. Bovendien is hij geen tegenstander van het openstellen van het huwelijk voor mensen van het gelijke geslacht. Hij beschouwt het huwelijk namelijk als een vrijwillige afspraak tussen mensen die anderen daarmee geen kwaad doen, en vindt dat dus homo’s en lesbiennes hierin niet in de weg mogen worden gezeten door de overheid. Bovendien verzet Ron Paul zich regelmatig tegen inperking van Burgerlijke Vrijheden. Van der Ham zet dat af tegen de voorzichtige president Obama die weinig lef toont.

Dat roept op DDS de reactie op getiteld ‘Boris van der Ham zou op racistische Ron Paul stemmen‘. Gebaseerd op James Kirchick met als strekking dat Pauls geloof in complottheorieën hem meer diskwalificeert dan mogelijke racistische uitlatingen. Paul die het boegbeeld van Gay America Bradley Manning ondersteunt. De waarheid over Paul is ongemakkelijk en bevat tegenstrijdigheden. Deze Texaanse conservatief is niet brandschoon, maar al decennia rechtlijnig in het schetsen van het schrikbeeld dat de Amerikaanse overheid de eeuwige vrede bereikt door eeuwige oorlog. Wat telt is dat Ron Paul dat met argumenten tegenspreekt.

Ron Paul wijst op de gevaren van inperking burgerrechten

Amerikaans staatsburger ben ik niet en al helemaal geen Republikein. Mijn stem telt niet. Maar ik begrijp het enthousiasme onder jongeren voor presidentskandidaat Ron Paul. Hij treedt buiten gebaande paden met zijn pleidooi voor individualisme en een kleine overheid. In zijn onafhankelijke opstelling herinnert Paul aan Ross Perot, John Anderson en Ralph Nader. Paul wordt afgeremd door beschuldigingen van racistische uitlatingen. In campagnes wordt met modder gegooid. Als antwoord beschuldigt zijn team anderen van hetzelfde.

Paul wordt door media niet serieus genomen vanwege zijn afwijkende standpunten. Hij is echter de enige kandidaat die tegen SOPA en NDAA is. Deze overheidsmaatregelen perken onder het mom van veiligheid de burgervrijheden in. Burgerrechtenbewegingen als de American Civil Liberties Union (ACLU) hebben dezelfde kritiek. De National Defence Authorization Act for Fiscal Year 2012 (NDDA) is door Obama op 31 december 2011 getekend. Het geeft de president veel macht in de terrorismebestrijding. Secties 1021 en 1022 (p.265-267) worden als ongrondwettelijk gezien. Paul verzet zich tegen de staatsmacht en de uitbreiding ervan.

Ron Paul is een interessante kandidaat die met zijn conservatisme het spectrum breed houdt en geen flip-flopper is. Principiële standpunten vormen de kern van zijn programma. Maar delen van zijn programma zijn verre van realistisch en tenderen naar non-interventie. Dat zet de positie van de VS op het spel. En daarmee de positie en winstverwachting van Amerikaanse bedrijven. Dat verklaart het feit dat-ie genegeerd werd.

Zijn voorbeeld is Ludwig von Mises. Voor Paul geldt hetzelfde wat Mises’ vrouw over haar man zei: His most eminent qualities were his inflexible honesty, his unhesitating sincerity. He never yielded. He always freely enunciated what he considered to be true. If he had been prepared to suppress or only to soften his criticisms of popular, but irresponsible, policies, the most influential positions and offices would have been offered him. But he never compromised. Iemand met deze eigenschappen kan geen nominatie winnen, maar prima de boel opschudden. Onze tragiek is dat Ron Paul standpunten over vrijheid inneemt die niet vanzelfsprekend zijn.