Europese Commissie lanceert de Capital Markets Union

Vandaag lanceerde de Europese Commissie de Capital Markets Union. Een plan om belemmeringen voor grensoverschrijdende investeringen te verwijderen, de kosten van het aantrekken van kapitaal te verminderen en de financiering van de economie te diversifiëren om de economische groei en werkgelegenheid in Europa te ondersteunen. Politico noemt het het meest ambitieuze plan van de EU sinds de lancering van de euro in 1999. De verantwoordelijk Britse eurocommissaris Jonathan Hill karakteriseert het als ‘het koppelen van besparingen aan groei in Europa’. Opzet is om de Europese economie te versterken en het vooral het midden- en kleinbedrijf makkelijker te maken financiering te vinden buiten de traditionele financiële instellingen om.

Advertentie

VVD misleidend over eigen standpunten Economie en Financiën

Opvallend in de standpunten over ‘Economie en Financiën‘ op de site van de VVD is de formulering. De partij is niet onbescheiden in haar pretenties en houdt de handen vrij door zich nergens harde eisen op te leggen. Het blijft bij intenties met formuleringen die neerkomen op: ‘wil’, ‘heeft prioriteit’, ‘is voor’, ‘is overtuigd van‘ en ‘steunt‘. Bij de VVD kan het vriezen of dooien, maar is het toch altijd mooi weer. Maar zelfs die pretentie van verplichtende vrijblijvendheid kan de partij niet waarmaken. De standpunten zijn achterhaald door de financieel-economische werkelijkheid zonder dat ze opnieuw geformuleerd werden. Gedateerde beeldvorming en ‘willen‘ gaan bij de VVD voor de werkelijkheid. Bij andere gevestigde politieke partijen is dat niet anders.

VVD is voor belastingverlaging, maar verhoogt de belastingen. VVD steunt de doelstellingen van het Europese stabiliteits- en groeipact, maar overtreedt de regels ervan. VVD geeft ondernemers de ruimte, maar legt ze meer regels op dan Chili of Panama. VVD wil voor straks een duurzaam en betaalbaar pensioenstelsel, maar maakt het onbetaalbaar. VVD is overtuigd van innovatie, maar zorgt niet dat er kapitaal in geïnvesteerd wordt. VVD is voor beloning van hard werken, maar laat de koopkracht al vijf jaar dalen. VVD wil problemen nu aanpakken, maar realiseert onvoldoende hervormingen bij de overheid en op de arbeids- en woningmarkt. VVD is voor het wegwerken van het begrotingstekort, maar laat dat begrotingstekort van jaar tot jaar oplopen.

In de jaarlijkse ranglijst van het World Economic Forum (WEF) van meest concurrerende economieën is ons land van de 5de naar de 8ste plaats gezakt. Wat doelmatigheid van de overheid betreft staat Nederland op de 11de plaats. De verklaring voor de daling zit ‘m volgens het WEF in de financiële markten en de stabiliteit van de banken: ‘The drop mainly reflects weakening financial markets and, in particular, rising concerns regarding the stability of banks.’ Dat het kabinet-Rutte het lastig heeft en op financieel-economisch gebied ongunstig afsteekt bij vergelijkbare landen die het beter doen is een ding, maar het voorspiegelen zoals de VVD doet dat ons land nog steeds op koers ligt en volop opties heeft doet pijn aan de ogen. Er is ’n woord voor: misleiding.

Foto’s: Schermafbeelding van de standpunten van de VVD over Economie en Financiën. 4 september 2013.

PvdA-kamerlid Nijboer accentueert de dood van het dualisme

Woordvoerder financiële sector Henk Nijboer (PvdA) stelt politiek als een natuurverschijnsel voor. Het kabinet is volgens hem op de goede weg. De schulden nemen toe, de lasten nemen toe, de investeringen dalen, de werkgelegenheid neemt af, de arbeidsproductiviteit neemt af, de consumptie van de huishoudens neemt af, het bruto modaal inkomen neemt af en de koopkracht nam de afgelopen vijf jaar af. Maar het kabinet is volgens Nijboer op de goede weg. Het pakt de belangrijke problemen van deze tijd aan. Meent-ie dat nou?

Iemand als Nijboer geeft aan hoe door de partijpolitiek de politiek is losgezongen van de werkelijkheid. Uit alles aan z’n commentaar blijkt dat-ie het financieel-economisch beleid onder de maat vindt. Maar vanwege de fractiediscipline mag-ie dat niet zeggen. Op straffe van ex-communicatie. Zijn fractiegenoten in de PvdA Désirée Bonis en Myrthe Hilkens stapten de afgelopen tijd teleurgesteld op. Hilkens meent buiten de Tweede Kamer meer voor elkaar te krijgen. Dit tekent het failliet van een Tweede Kamer die een verlengde wordt van het kabinet. De leeuw gedraagt zich als een lam. Dualisme dat afstand tussen kabinet en kamer laat is dood.

Is het naïef van Bonis en Hilkens dat ze niet begrijpen hoe machtspolitiek gespeeld wordt? Met het verwijt dat ze nooit de partijpolitiek in hadden moeten stappen. Of is het naïef van Nijboer dat-ie een verhaal staat op te hangen dat-ie zelf nauwelijks lijkt te geloven en dat strijdig is met zijn wetenschappelijke kennis en inzichten? Met het verwijt dat-ie daardoor onvoldoende vragen stelt die het kabinet zouden kunnen helpen om tot een goed financieel-economisch beleid te komen. Dat zou de rol van een volksvertegenwoordiger behoren te zijn.

Provincie Utrecht beantwoordt vragen over Armando Museum

Update 16 juni: Een reactie zegt over onderstaand artikel: ‘Mooi stuk, geeft heerlijk inzicht in de bestuurlijke gang van zaken, Je hoeft later niet te reconstrueren waar het mis is gegaan.’  

Naar aanleiding van aandacht op dit blog voor de huisvesting van de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd en het alternatief Fort Vechten stelde het Utrechtse statenlid Elly Broere (PVV) op 21 december 2011 vragen aan de gedeputeerde Cultuur Mariëtte Pennarts. Dit is gerubriceerd onder de naam De Ridder, de naam waarmee deze blogger naar buiten treedt. In de Statencommissie WMC van 9 januari 2012 antwoordt mw. Pennarts. Ik geef eerst de vragen en antwoorden die niet openbaar zijn in te zien, daarna mijn commentaar.

Vragen

1. Welke argumenten spelen er om per se Armando museum in Oud-Amelisweerd onder te brengen?
2. Welke alternatieven zijn onderzocht? Hoe hebben de bezwaren van de inwoners van Amersfoort mee gewogen, zij willen de collectie graag in Amersfoort houden. Waarom komt Fort Vechten niet in aanmerking.
3. Wat vindt de gedeputeerde van alle bezwaren die volgens de heer De Ridder kleven aan het onderbrengen in Oud Amelisweerd en de voordelen van het alternatief Fort Vechten?
4. Wat vindt de gedeputeerde van de bestuurlijke onzorgvuldigheid die volgens de heer De Ridder heeft plaatsgevonden.

Antwoorden

1. De Provincie heeft geen initiërende rol gehad in de gesprekken en onderhandelingen tussen Gemeente Utrecht (eigenaar van Oud-Amelisweerd), de Stichting Armando Museum  Collectie, Stichting Amersfoort-in-C en Gemeente Amersfoort. De argumenten voor en tegen zijn mij dus niet exact bekend. Voor mij staat het belang voorop dat Oud-Amelisweerd als bijzonder monument een duurzame bestemming krijgt en dat het uitzonderlijk waardevolle Chinese behangsel voor een breed publiek te bezichtigen is. De nu voorgestelde museale bestemming voldoet aan deze eis en rechtvaardigt een provinciale bijdrage aan de noodzakelijke restauratie van de behangsels.
2. De Provincie is niet op de hoogte van de alternatieven die door de betrokken partijen zijn onderzocht. De Gemeente Amersfoort heeft besloten haar steun aan het Armando Museum los te laten, als gevolg van een forse bezuiniging op Amersfoort-in-C, het samenwerkingsorgaan van vier Amersfoortse musea (Kade, Flehite, Mondriaanhuis en Armando Museum). In de Amersfoortse gemeenteraad zijn de voor- en nadelen afgewogen van deze keuze. De gemeenteraad, als vertegenwoordiger van de inwoners van Amersfoort, heeft hiermee recentelijk ingestemd.                                                                                                                                           Voor de inrichting van Fort Vechten zijn al in 2009 afspraken gemaakt over de bestemming en inrichting van het fort met Gemeente Bunnik, Staatsbosbeheer als eigenaar en de provincie als initiator. In januari 2010 werd de gunning van de exploitatie toegekend aan Nieuwland Holding. Op het Fort zal een Nationaal Liniecentrum komen, naast nog vele andere publieksactiviteiten zoals bijvoorbeeld een vleermuizencentrum. (zie voor meer informatie http://www.liniecentrumfortvechten.nl/plan.php ) Al deze plannen zullen zorgen voor een aantrekkelijke publieke bestemming waar vele verhalen verteld kunnen worden.
3. Wat betreft de bezwaren van de blogger George Knight zoals in zijn blog van 14 november geformuleerd:  Oud-Amelisweerd zal met grote zorg aangepast worden aan de nieuwe openstelling voor publiek. De aandacht zal gevraagd worden voor respectievelijk de geschiedenis van het Huys en de tuin, de geschiedenis van de (deels) Chinese behangsels en het werk van de kunstenaar, schrijver en dichter Armando.  Er zal geen aantasting van de cultuurhistorische waarden van Oud-Amelisweerd plaatsvinden. De openstelling van Oud-Amelisweerd zal  de rust van het landgoed niet aantasten.  De Provincie draagt bij aan de restauratie van de behangsels  onder meer omdat Oud-Amelisweerd een publiekbestemming krijgt.                                                                                       Voor de inrichting van Fort Vechten zijn 2 jaar geleden afspraken gemaakt met de geworven beheersorganisatie, Nieuwland Holding. De Provincie en Staatsbosbeheer hebben daarmee verantwoordelijkheden voor bijvoorbeeld exploitatie overgedragen aan private organisaties. Wij zien het voorstel van de heer De Ridder daarom niet als een reële optie.
4. GS heeft geen aanleiding om te veronderstellen dat er sprake is van bestuurlijke onzorgvuldigheden van de gemeente Utrecht of de gemeente Amersfoort. Wij zien niet in op welk moment wij zelf onzorgvuldig gehandeld zouden hebben. Vorige maand is PS akkoord gegaan met het verlenen van een restauratiesubsidie aan Oud Amelisweerd, juist onder de voorwaarde dat de nieuwe functies in dienst staan van het behoud van huis en interieur, Wij hebben van de Stichting en van de stad Utrecht begrepen dat het Armando Museum het gebouw Oud-Amelisweerd zal gebruiken met respect voor het gebouw en de behangsels. Ook zullen de aanpassingen aan het Huys  niet ten koste van de cultuurhistorische waarden gaan. Met deze voorgenomen bestemming zal een belangrijk en uniek erfgoed behouden kunnen blijven en (eindelijk) als publiek bezit opengesteld worden. Indien het voorstel van de heer De Ridder zou zijn gevolgd, zou de toekomst van Oud-Amelisweerd ongewis zijn. 

De antwoorden geven aan dat de provincie geen deelnemer was aan een inhoudelijk debat. Ze wijken niet af van die van de gemeente Utrecht zoals verwoord in een brief van 13 december 2011. De antwoorden komen erop neer dat er geen bezwaar bestaat tegen de huisvesting van de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd. Een opstelling met weinig enthousiasme. Er blijkt nergens dat de huisvesting en de combinatie Armando-Chinees antiek behang een verrijking betekent voor cultureel Utrecht en daarom noodzakelijk is. Rini Dippel is vernietigend over de combinatie Armando-Amelisweerd evenals Lucia Alberts. Talloze andere experts op het gebied van cultureel erfgoed en museologie zijn gehoord, maar houden zich angstvallig stil met hun kritiek.

In de Utrechtse Statencommissie Wonen, Maatschappij en Cultuur van 3 oktober 2011 is bij het onderwerp Parelfonds besloten om per 2012 het accent van industrieel erfgoed naar de historische buitenplaatsen te verleggen. Utrecht kent er 270 waarvan het rijksmonument Oud-Amelisweerd met eigenaar gemeente Utrecht er een is. In haar antwoord creeërt gedeputeerde Pennarts misverstanden als ze stelt ‘dat de vestiging van het Armando museum in Amelisweerd onderdeel zal zijn van de subsidievoorwaarden, zodat restauratie daadwerkelijk gepaard gaat met opening voor het publiek’. Hiermee passeert ze de eigenaar als eerst verantwoordelijke en koppelt ze de subsidie niet aan de buitenplaats, maar aan een museale bestemming. Ze suggereert tevens dat het landhuis Oud-Amelisweerd nu of in de toekomst niet geopend zou zijn voor het publiek. Beheerder Centraal Museum legt uit dat er onderhoud plaatsvindt en er daarom tijdelijk minder bezoeken mogelijk zijn, maar dat het boeken van groepsrondleidingen ook nu mogelijk is. Opvallend is dat de provincie bij Oud-Amelisweerd de uitzondering maakt niet rechtstreeks subsidie aan de eigenaar te geven.

De provincie Utrecht houdt zich van alle bestuurslagen het meest afzijdig. Het zegt te zijn aangeschoven en niet bekend te zijn met argumenten voor en tegen huisvesting van de Armando Collectie in landhuis Oud-Amelisweerd. Als deelnemer aan de discussie zegt de provincie niet te weten of er alternatieven zijn onderzocht. Dit roept de vraag op hoe grondig de discussie was en hoe de besluitvorming tussen Amersfoort, Utrecht, Bunnik en de provincie is verlopen. Wanneer viel de politieke beslissing en waren bij het nemen van het besluit uitsluitend de politiek verantwoordelijken betrokken? Welke argumenten zijn er uitgewisseld?

Ook met betrekking tot Fort Vechten geeft de provincie aan dat haar rol bescheiden is. De provincie was initiator van een Liniecentrum, maar heeft de verantwoordelijkheid overgedragen en zegt nu geen invloed meer te hebben. Het oogt in mijn ogen ongerijmd om mijn voorstel om de huisvesting van de Armando Collectie in Fort Vechten te onderzoeken af te doen als niet reëel. De bestuurlijke gang van zaken impliceert namelijk niet dat huisvesting geen goed idee zou zijn. Met als ultiem argument dat er 20 miljoen in de projectorganisatie Fort Vechten beschikbaar is, 4 miljoen investeringen in Oud-Amelisweerd kunnen worden uitgespaard en ze kunnen worden samengevoegd. Voorwaarde is wel dat de provincie initiatieven neemt om de projectorganisaties open te breken. Die politieke wil ontbreekt overduidelijk. Overigens op 26 januari organiseert de Grontmij een fortensymposium in Fort Vechten over de herbestemming van militair erfgoed.

De antwoorden over de bezwaren tegen de huisvesting van de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd gaan in op de voorwaarden. Daarmee gaan ze voorbij aan de kern van mijn kritiek. Wat geldt voor het onderbrengen van de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd geldt eveneens voor talloze andere museale collecties. Ik pleit voor de optie om collectie en landhuis goed op elkaar aan te laten sluiten. Zoals dat bijvoorbeeld zou gelden voor een museum voor Chinoiserie, buitenplaatsen of antiek behang. Precies de kritiek van Rini Dippel en Lucia Alberts op het Museum Oud-Amelisweerd. Verder berust de opinie dat de openstelling van een museum met in 2016 40.000 bezoekers het cultureel erfgoed van het landhuis en de rust van het landgoed niet zal aantasten op de aanname dat het beheer en de bedrijfsvoering optimaal zijn. Dat valt te betwijfelen bij een organisatie die van vele kanten kritiek ondervindt op de onderbouwing van de exploitatiebegroting.

De bestuurlijke onzorgvuldigheid spitst zich toe op de bestuursopdracht die cultuurwethouder Lintmeijer aan directeur Jacobs van beheerder Centraal Museum gaf om een bestemming voor Oud-Amelisweerd te onderzoeken. Jacobs kwam vervolgens ‘toevallig’ bij zijn partner Ploum uit die ‘toevallig’ hoofd van het Armando Museum Bureau is. Veelbetekenend lijkt dat de GroenLinks gedeputeerde Pennarts hierin geen onzorgvuldig bestuur ziet van de GroenLinks wethouder Frits Lintmeijer. Vanuit de ethiek zou je verwachten dat een wethouder niet mee kan gaan met deze schijn van belangenverstrengeling. En dit voorstel van Jacobs op gronden van goed bestuur afwijst. Maar ook binnen de Utrechtse gemeenteraad of statenraad heerst blijkbaar koudwatervrees om belangenverstrengeling in het openbaar aan te kaarten. Ook bij de oppositie.

Verder bestaat de onzorgvuldigheid eruit dat er is gewerkt met een rookgordijn aan intenties, haalbaarheid en plannen. Lang voordat een formeel besluit gevallen was werd het hoofd van het Armando Museum Ploum telkens door directeur Jacobs in de gelegenheid gesteld om met betrokken wethouders en raadsleden in Oud-Amelisweerd in gesprek te gaan. Dit was geen toegevoegd lobbyen van Ploum, maar liep feitelijk parellel aan de politieke besluitvorming. Terwijl Ploums status dit niet toeliet en raadsleden en wethouders vanwege de bestuurlijke zorgvuldigheid haar onder genoemde omstandigheden niet hadden mogen spreken. Tevens werd de Amersfoortse ambtenaar Ploum in ambtelijke overleggen van de gemeente Utrecht met derden toegelaten zonder dat haar rol voor gesprekspartners duidelijk was en ze meer ruimte kreeg dan advisering alleen.

De opstelling van gedeputeerde Pennarts past in een verkeerde voorstelling van zaken die ook terug te vinden is bij de Utrechtse cultuurwethouder Lintmeijer en Amersfoort-in-C directeur Van Vulpen. Ze verdraaien de waarheid. Aantoonbaar onjuist is dat de huisvesting van de Armando Collectie een noodzakelijke voorwaarde is voor Oud-Amelisweerd. Pennarts zegt: Met deze voorgenomen bestemming zal een belangrijk en uniek erfgoed behouden kunnen blijven en (eindelijk) als publiek bezit opengesteld worden. Indien het voorstel van de heer De Ridder zou zijn gevolgd, zou de toekomst van Oud-Amelisweerd ongewis zijn. Hiermee gaat mw. Pennarts voorbij aan de kritiek op de combinatie Armando-Chinees behang, op het bestuurlijke traject dat geen alternatieven onderzocht en op het ontbreken van een gezond investerings- en exploitatieplan.

Ofwel, het voortbestaan van rijksmonument Oud-Amelisweerd is niet aan de vestiging van een Museum Oud-Amelisweerd gebonden. Het landhuis wordt al sinds 1990 door de gemeente Utrecht en het Centraal Museum zorgvuldig gerestaureerd. Door de bestuursopdracht kwam toevallig het Armando Museum in beeld. Zo ontstond een bestemming die niet ontstond door inhoudelijke noodzaak, maar vanwege persoonlijke contacten. Alternatieve locaties voor de Armando Collectie zijn nooit onderzocht en andere bestemmingen voor Oud-Amelisweerd zijn evenmin serieus onderzocht. Mijn voorstel is slechts om een bestemming te zoeken die beter bij het karakter van Oud-Amelisweerd past dan de huisvesting van de Armando Collectie.

Hoewel er de afgelopen anderhalf jaar in mijn ogen niet breed en zorgvuldig genoeg is gekeken door de Utrechtse politiek, kan men zich op het standpunt stellen dat men dan maar voortgaat op de ingeslagen weg. Met als voordeel dat het Utrechtse college niet beschuldigd kan worden van stilstand en dat het landhuis vanaf 2016 mogelijk 40.000 bezoekers trekt. Is dit glas halfvol of halfleeg? De nadelen zijn groot. De combinatie van Oud-Amelisweerd en Armando is niet ideaal en het bedrijfsmodel van een Museum Oud-Amelisweerd moet om economische redenen zwaar opgetuigd worden en wordt zo een doel op zichzelf. Inclusief de werkgelegenheid van de staf van het Armando Museum Bureau waar het om draait. Een kleinschalige, flexibele museale bestemming past om redenen van infrastructuur en cultureel erfgoed beter bij Oud-Amelisweerd.

Foto: Trappenhuis provinciehuis Utrecht.

Amersfoort-in-C verdraait waarheid over Oud-Amelisweerd

Marco van Vulpen is sinds oktober 2010 directeur van Amersfoort-in-C als opvolger van Gerard de Kleijn die nu directeur van museumgoudA is. Sinds 1 september 2011 is hij in vaste dienst. Evenals De Kleijn is Van Vulpen geen man van de praktijk die het vak in een museum geleerd heeft, maar een bestuurder en beleidsambtenaar. Verschil met De Kleijn is trouwens dat Van Vulpen goed geschoold is in de kunstvakken.

In een interview met John Spijkerman in De StadAmersfoort.nl verdedigt Van Vulpen zijn beleid. Hij legt uit dat vanwege economische motieven Amersfoort wilde bezuinigen op cultuur en een van de vier instellingen voor beeldende kunst wilde sluiten. Dat werd niet KAdE, maar het Armando Museum. Hij verantwoordt die keuze alsof Oud-Amelisweerd zich in de zomer van 2010 als toevallig alternatief aandiende.

Daarmee gaat hij voorbij aan de bestuursopdracht die wethouder Lintmeijer aan CM-directeur Jacobs gaf en die deze bij Yvonne Ploum deed uitkomen. Zijn partner en leidinggevende van het Armando Museum Bureau. Van Vulpen voegt toe: ‘Landgoed Oud Amelisweerd stond al decennialang te verkrotten en te verpieteren.’

Dit is om meerdere redenen een onhandige uitspraak. Hiermee suggereert Van Vulpen dat de beheerder Centraal Museum sinds 1990 haar beheerstaak heeft verwaarloosd. En dat opeenvolgende Utrechtse cultuurwethouders en de provincie Utrecht dit hebben laten gebeuren. Ook spreekt hij hiermee de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed aan dat een rijksmonument zou laten verkrotten. Niets is minder waar. Sinds 1990 is er aanzienlijk kunsthistorisch onderzoek en restauratiewerk verricht in Oud-Amelisweerd.

De uitspraak van Van Vulpen past in een patroon van bestuurders die de waarheid over Oud-Amelisweerd verdraaien. Inclusief wethouder Lintmeijer. Niet onmogelijk is overigens dat bestuurders als Van Vulpen en Lintmeijer werkelijk niet weten waarover ze praten. In elk geval zoeken ze een verantwoording achteraf voor de onlogische huisvesting van de Armando Collectie in het rijksmonument Oud-Amelisweerd.

Verder kan Van Vulpen zich voorstellen dat er verschillend gedacht wordt over de levensvatbaarheid van het ondernemingsplan voor het Armando Museum. Hij vindt het niet eerlijk dat het een slecht ondernemingsplan wordt genoemd omdat ‘verschillende fondsen budget beschikbaar [hebben] gesteld voor dit plan‘. Dat is waar, aan elke fondsenwervende instelling worden fondsen beschikbaar gesteld. Maar de vraag is of er voldoende fondsen beschikbaar komen voor de investeringen en exploitatie. Dat is niet het geval, er resteren nog steeds aanzienlijke tekorten. Daarom is het eerlijk om over een slecht ondernemingsplan te spreken.

De volgende uitspraak doet het ergste vrezen over het beheer van het Culturele Erfgoed dat ‘gek’ genoemd wordt: Het wordt een totaal nieuw museum Oud Amelisweerd in die setting van dat landgoed met die ‘gekke’ bijzondere Chinese behangsels. Dat wordt een bijzondere museale propositie op een plek die nu al publieksattractie nummer 1 is. Van Vulpen volgt een kwantitatieve benadering en projecteert bezoekscijfers van de landgoederen op een nieuw museum. Dat is een zwaktebod omdat het niets zegt over de toegevoegde waarde van de Armando Collectie voor Oud-Amelisweerd. Marco van Vulpen zou beter moeten weten.

Foto: Geglazuurd aardewerk van Feng Huang door Koninklijke Tichelaar Makkum. Op tentoonstelling ‘Vechtende Krekels‘ van Harmen Brethouwer, Oud-Amelisweerd 1999.

Wethouder Lintmeijer verdraait waarheid over Oud-Amelisweerd

In het verslag van de begroting Commissie Mens & Samenleving van de Utrechtse gemeenteraad op 24 en 26 oktober suggereert cultuurwethouder Frits Lintmeijer dat landhuis Oud-Amelisweerd 20 jaar op slot zit (p.48): Het college wil graag dat oud-Amelisweerd een functie krijgt. Het is zonde dat een gebouw met daarin een kostbare collectie, 20 jaar op slot zit. Hier wordt een gebouw niet beter door. Spreker zou graag zien dat de museale functie van dit gebouw weer vorm en inhoud krijgt. Om deze reden wordt het pand opgeknapt en geschikt gemaakt voor een grotere bezoekersstroom. Het verslag kwam op 18 november beschikbaar.

Lintmeijer heeft het mis, want Oud-Amelisweerd is sinds 1990 toen het onder beheer van het Centraal Museum kwam niet op slot gegaan, maar juist geopend. Door kleinschalige presentaties, rondleidingen en eettafels. Tegelijk vond er een grondige restauratie plaats die wetenschappelijk onderzoek vereiste. Zijn bewering ‘Om deze reden wordt het pand opgeknapt en geschikt gemaakt voor een grotere bezoekersstroom’ is onjuist. Oud-Amelisweerd wordt niet geschikt gemaakt voor een grotere bezoekersstroom, maar gerestaureerd. Hoewel meer bezoek uiteindelijk een gevolg kan zijn was dat niet de reden voor de restauratie.

Het valt een wethouder niet kwalijk te nemen dat-ie niet alle details kent, hoewel-ie hiermee de raadsleden verkeerd informeert en op het verkeerde been zet. De wethouder kan de recente geschiedenis van Oud-Amelisweerd uit eigen ervaring niet kennen. Ongelukkig is dat informanten hem verkeerd inlichten. Hoewel het mogelijk is dat de wethouder goed geïnformeerd is door ambtenaren van beheerder Centraal Museum of Culturele Zaken en slecht luistert. Maar da’s niet logisch. Want waarom zou hij in het openbaar de waarheid geweld aandoen? Daarom valt de verkeerde voorstelling van zaken voornamelijk zijn ambtenaren te verwijten.

Is het erg? Ja, want Lintmeijer bouwt zijn argumentatie op deze verkeerde voorstelling van zaken. Met voorbijgaan aan de restauratie en de kleinschalige openstelling gedurende 20 jaar redeneert-ie dat Oud-Amelisweerd nu gegund moet worden aan het Armando Museum. Lintmeijer heeft directeur Edwin Jacobs van het Centraal Museum vorig jaar een bestuursopdracht gegeven om een bestemming te zoeken voor Oud-Amelisweerd. Jacobs kwam vervolgens uit bij zijn partner Yvonne Ploum van het Armando Museum. Dat probeert Lintmeijer tegen beter weten in nu recht te praten door in commissie de waarheid te verdraaien.

Foto: Zomerverblijf Oud-Amelisweerd, Bunnik

Amersfoort laat zich Oud-Amelisweerd inrommelen

Altijd lachen met de politiek. Op maandag zegt het A en op dinsdag B. Maar als het vertrouwen in de politiek afneemt dan is dat de schuld van de calculerende burger. Ik heb me afgewend van deze politieke partijen. Los van het feit dat slechts 2% van de bevolking er lid van is en ze alle functies in het openbaar bestuur voor zichzelf claimen. Met een variatie op de slogan van de Occupy-beweging over 1% haves en 99% have nots. 

In Amersfoort krijgt de soap rond het Armando Museum absurde trekken. Het college stemt ondanks alle bezwaren toch in met een miljoen bruidsschat. Coalitie noch oppositie zien trouwens veel in de onderbouwing voor een nieuw op te richten Museum Oud-Amelisweerd in een Bunniks rijksmonument. Maar ze willen zich er ‘niet in mengen’. De VVD speelt het het allerbelabberts. Woordvoerder Cultuur Hetty Hessels zegt op maandag het Armando Museum geen miljoen mee te willen geven en stemt er op dinsdagavond mee in.

Staat de Amersfoortse raad zich nog echte reflectie toe? Kansen om de opbouw van de Amersfoortse museumsector breed te bespreken zijn gemist. Nu dreigen claims van AiC en laat het college zich blijkbaar bang maken. Wie de openbare stukken terugleest ziet slechts intentieverklaringen en toezeggingen onder voorbehoud, maar nergens formele besluiten. De toekenning van het miljoen tekent dus een democratisch tekort omdat besluitvorming een projectie wordt van het voortraject. Da’s vanaf het begin het bestuurlijk falen geweest. Intenties en verkenningen wegen uiteindelijk zwaarder dan een open besluitvorming zonder last.

Met dit miljoen is de huisvesting van de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd nog niet definitief. Er is maatschappelijke tegenstand zoals van de omwonenden van de Buurtschap. Ze pleiten voor organische groei. Ook kunstliefhebbers zien weinig in de combinatie Armando en een 18de eeuws landhuis. Het zal van een onthutsende lelijkheid zijn. Erfgoedmensen verbazen zich over de logica om een publieksmuseum in zeldzaam erfgoed te huisvesten. Ethici verbazen zich over de bestuursopdracht van wethouder Lintmeijer die Edwin Jacobs bij zijn partner Ploum deed uitkomen. Utrecht moet in college en raad dit dossier nog afronden. Hopelijk weten zij wel tot een fundamenteel debat te komen. In Amersfoort is het tot nu toe niet gelukt.

Er is nog veel meer aan te merken op de huisvesting van de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd. Steeds weer wreekt zich het feit dat men niet begonnen is met een inhoudelijk debat over wenselijkheid, noodzaak en logica. Maar deze kritiek kent geen focus en geen forum. De politiek verzaakt haar maatschappelijke plicht en concentreert zich op zichzelf. En voelt zich immens belangrijk omdat het zichzelf vertegenwoordigt.

Foto: Draaimolen op de kermis

Bodem valt weg onder Armando Museum in Oud-Amelisweerd

In de aanloop naar de raadsvergadering te Amersfoort van 1 november lijkt de bodem verdwenen onder de plannen om het Armando Museum in landhuis Oud-Amelisweerd te huisvesten. Nadat coalitiepartij CDA zich in een persbericht uitsprak het Armando Museum voor Amersfoort te willen behouden voegt coalitiepartij VVD zich bij monde van raadslid Hetty Hessels in de kritiek op de voorgenomen verhuizing.

Woordvoerder cultuur Hessels zegt het vreemd te vinden dat het Armando Museum zoveel geld van Amersfoort vraagt. Te weten 1 miljoen euro. Ze vervolgt in de door John Spijkerman opgetekende reactie: We hebben een mooie collectie in bruikleen gegeven en moeten nu geld toegeven om ervan af te komen. Dat voelt gek. Je gaat bezuinigen en neemt afscheid van iets en moet vervolgens betalen. Tevens ziet ze niet in wat het belang van Amersfoort nog is bij de verhuizing naar Oud-Amelisweerd.

Mevrouw Hessels zegt zich niet uit te willen spreken over de vraag of  locatie Oud-Amelisweerd geschikt en het businessplan onderbouwd is. Maar door de tegenstem van de VVD hoeft deze discussie niet meer gevoerd te worden. Met de stemmen van de VVD (7), PvdA (6), CDA (4) en kleinere partijen is er geen raadsmeerderheid voor de plannen om de Armando Collectie uit Amersfoort te laten verdwijnen.

Hoe alle ontwikkelingen rond Kunsthal KAdE, Armando Museum en Amersfoort-in-C, de bruidsschat van 1 miljoen, de Elleboogkerk, het Eemhuis, de cultuurbegroting en de verstandhouding binnen de coalitie in elkaar grijpen is nog onduidelijk. Door de opstelling van de grootste coalitiepartij VVD is de richting duidelijk.

Foto: Wiel (zeefdruk) van Armando, 1993

Bewoners Buurtschap Amelisweerd bepleiten passende groei

In het debat over de voorgenomen verhuizing van het Armando Museum naar Oud-Amelisweerd laten velen zich horen. Raadsleden, wethouders en hun woordvoerders, directie van het Armando Museum Bureau of Amersfoort-in-C en zelfs deze kritische blogger. Maar wat is de mening van de bewoners van de Buurtschap die de gevolgen van de veranderingen in hun dagelijks leven het meest zullen merken?

Hun stem heeft nog nauwelijks in de openbaarheid geklonken. Omdat de onderbouwing van de plannen voor het Museum Oud-Amelisweerd pas onlangs is gepubliceerd heeft de ‘Buurtschap Amelisweerd-Rhijnauwen’ in reactie nu een persbericht naar buiten gebracht. Titel en inhoud blijven dicht bij de eigen werkelijkheid, maar geven bezorgheid over de ontwikkelingen weer: ‘Zorg om toekomstig Museum Oud-Amelisweerd.’ 

De Buurtschap is positief over de openstelling van het landhuis Oud-Amelisweerd, maar betwijfelt of het Armando Museum Bureau er een passende invulling aan zal geven. Beredeneerd vanuit een geleidelijke ontwikkeling van de landgoederen ziet de Buurtschap liever andere varianten uitgewerkt. Die kleinschalig zijn en organisch aansluiten bij de plek. De Buurtschap ziet geen meerwaarde in de combinatie landhuis en Armando omdat het geen meerwaarde voor de plek oplevert. Het ziet bij een kleinschalige variant het Centraal Museum als enige beheerder, zoals het dat sinds 1990 met kleinschalige openstellingen al was.

De Buurtschap zet vanuit de kennis van de omgeving vragen bij de onderbouwing door het Museum Oud-Amelisweerd zoals dat uit het ‘Ondernemings- en huisvestingsplan’ blijkt. Naar het idee van de Buurtschap is de aanname van het aantal bezoekers van een toekomstig museum slecht onderbouwd. Het is niet onderzocht. Maar de aanname van 40.000 bezoekers aan het museum en 90.000 aan de horeca vertaalt zich rechtstreeks in de exploitatie. En als dit aantal bezoekers gehaald wordt, dan is de omgeving niet geschikt te maken om parkeerdruk en transportproblemen op te vangen. Slechts met voorbijgaan aan het karakter.

Zorg van de Buurtschap is dat de concentratie van museum en horeca rond een nieuw Museum Oud-Amelisweerd het karakter van de plek aantast. Uiteraard kunnen bestuurlijk voorwaarden opgerekt worden, maar vraag is wat er dan uiteindelijk over blijft. Da’s niet alleen een zorg van de bewoners, maar ook van de stiltezoekers in dit natuurgebied. De Buurtschap maakt vanuit de bewoners de afweging tussen de groei die het Museum Oud-Amelisweerd voorstaat en een organische ontwikkeling van het gebied. En kiest overduidelijk voor dat laatste.

NB: Zie voor het persbericht van de Buurtschap Amelisweerd-Rhijnauwen onder reacties

Foto: Charles Donker, Rhijnauwen, ets, 2000

CDA wil Armando Museum behouden voor Amersfoort

In een interessante ontwikkeling pleit coalitiepartij CDA voor het behoud van het Armando Museum voor Amersfoort. Dat staat haaks op de plannen om het museum in het Bunnikse landhuis Oud-Amelisweerd te huisvesten. Volgens plan zou het Amersfoortse Armando Museum daar in op moeten gaan. Het lijkt erop dat een nieuw Museum Oud-Amelisweerd steeds meer tegenstand ontmoet. De publicatie van het Ondernemening- en huisvestingsplan met povere onderbouwing deed de acceptatie evenmin goed.

Het CDA zegt in een persbericht kunsthal KAdE op te willen heffen, maar niet het Armando Museum. De partij ziet niets in de verhuizing van het Armando Museum naar Oud-Amelisweerd. In het CDA-voorstel zou de verhuizing van KAdE naar het Eemhuis afgeblazen worden en kan het Armando Museum naar de huidige locatie van KAdE.

Fractievoorzitter Roland Offereins zegt geen vertrouwen te hebben in het businessplan van Museum Oud-Amelisweerd. Hij noemt het niet realistisch. Zijn vrees is dat het museum binnen enkele jaren in financiële problemen komt. Ook omdat Utrecht duidelijk heeft gemaakt geen cent in de exploitatie te willen steken. In dat scenario blijft Amersfoort achtervolgd worden door haar band met Museum Oud-Amelisweerd. Het getal van 50.000 bezoekers dat-ie noemt is trouwens 40.000. Da’s de schatting voor 2016 en later.

Foto: Tentoonstelling Boom!ng Amersfoort in KAdE, april 2010. Credits: Theo Keijzers