Kunstmuseum Den Haag doet bewust of onbewust, gewild of ongewild aan marketing: ‘Study In The Hague’

Musea zijn sinds de strapatsen van toenmalig staatssecretaris Halbe Zijlstra 2011 de markt opgejaagd. Dat werkt op twee manieren. Voor de fondsenwerving moeten ze ongeveer de helft van hun budget van de markt halen. Maar dat is inmiddels een overbeviste vijver geworden waar alle musea hun hengeltje uitwerpen. Daarnaast moeten ze met marketing en publieksacties op de populaire toer om het bereik te vergroten.

Sluitstuk van deze ontwikkeling is deze video van een Engelstalige dame die niet tot diepgravende uitspraken over de kunstobjecten komt en bedoeld is om de internationale studenten te bewegen om het Kunstmuseum Den Haag te bezoeken. Daarmee sluit het aan bij de campagne Study In The Hague van de gemeente Den Haag. Men kan alleen maar medelijden hebben met de afdeling communicatie van dit museum dat wordt opgezadeld met dit populisme. Een en ander is weer in strijd met de kritiek die van steeds meer kanten klinkt om het Nederlandse hogere onderwijs te internationaliseren of te verengelsen. Zo zei een woordvoerder van de Landelijke Studentenvakbond (LSVb) enkele jaren terug: ‘Universiteiten doen er alles aan om zoveel mogelijk internationale studenten aan te trekken, maar houden geen rekening met de consequenties. We roepen de universiteiten op om een pas op de plaats te maken en hun strategie te doordenken’. Bewust of onbewust, gewild of ongewild kiest het Kunstmuseum Den Haag met deze video partij in deze kwestie.

Trumps claim dat Amerikaanse filmindustrie terug moet naar het oude Hollywood is onmogelijk

President Trump vraagt zich op een bijeenkomst af of het goed was om de Zuid-Koreaanse film ‘Parasite’ van Bong Joon-ho de Academy Award voor beste film te geven. Het is altijd weer de vraag of het goed is om een film een prijs te geven. Het wordt er ingewikkeld op als Trump dat verbindt met de handelsrelatie van de VS met Zuid-Korea. Trumps vraag gaat ook voorbij aan de historie van de Awards en de internationalisering van de filmindustrie. Het oude Hollywood van ‘Gone With the Wind‘ (1939) bestaat niet meer. Amortisatie van films vraagt om risicospreiding, zodat financiering, productie en marketing van publieksfilms een internationale aangelegenheid is geworden. Zelfs een Amerikaanse film is daarom allang niet meer zuiver Amerikaans.

Velen vielen Trump bij zoals Michael Loftus op Fox News in het programma van Tucker Carlson. Loftus schept verwarring dat alleen ‘Amerikaanse’ films de Academy Award voor beste film zouden moeten winnen of hebben gewonnen. Dat is onjuist. Denk aan de Franse film ’The Artist’ in 2011, de Britse film ‘The King’s Speech’ in 2010 en nog een reeks andere buitenlandse films die ooit de Award voor beste film wonnen, zoals ‘Slumdog Millionaire‘ (VK), ‘Crash‘ (VK, Canada), ‘The Last Emperor‘ (VK, Italië) tot en met ‘Hamlet‘ (VK), ‘Lawrence of Arabia’ (VK), ‘Tom Jones‘ (VK), ‘A Man for All Seasons’ (VK), ‘Oliver!’ (VK) en ‘Ghandi‘ (VK, India).

De geschiedenis van Hollywood en de Amerikaanse filmindustrie kent een wetmatigheid, namelijk dat het altijd de beste internationale talenten aan zich wist te binden. Zoals nu de techbedrijven van Silicon Valley bij internationale universiteiten talenten wegkopen of start-ups opkopen. Door buitenlandse, niet-Amerikaanse talenten kon Hollywood groeien. Dat begon al met een joodse producent als Louis B. Mayer die in Wit-Rusland werd geboren, regisseurs als Billy Wilder, Fred Zinnemann, Otto Preminger, Erich von Stroheim, Alfred Hitchcock of Paul Verhoeven en acteurs als Charles Chaplin, Audrey Hepburn, Cary Grant of Ryan Gosling.

Trump bedoelt het uiteraard anders. Hij heeft niet per definitie iets tegen buitenlands, als het maar Engelstalig en wit is, en aansluit bij de Amerikaanse cultuur. Dat doet ‘Parasite’ niet. Dat fluistert Trump zijn publiek in zonder te zeggen dat hij het racistisch bedoelt. De Award voor ‘Parasite‘ betekent daarnaast nog iets anders. Namelijk dat de culturele hegemonie van de VS onder Trump minder dominant is dan voorheen. En dat de filmindustrie diverser en minder wit is geworden en andere accenten legt. Overigens zijn de Academy Awards prijzen van de Amerikaanse filmindustrie die niet overschat moeten worden omdat ze door allerlei factoren zoals de opkomst van Azië en de teloorgang van de Amerikaanse maakindustrie aan belang hebben ingeboet.

George Knight in 2016. Vooral Europees globalisme

Internet is een apart continent. Dat alle continenten omspant. Hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Sociale media dringen wereldwijd door en worden bijna overal opgepikt. In 2016 was de toptien van landen waar dit blog wordt gelezen: Nederland, Verenigde Staten, België, Duitsland, Frankrijk, Ierland, Verenigd Koninkrijk, Spanje, Oekraïne en Italië. Tamelijk Europees, op de VS na. Met daarna Brazilië (12e), Zuid-Korea (16e), Canada (19e), Australië (21e) en Suriname (23e). Groenland blijft voor dit blog een witte plek op de wereldkaart. Evenals stukken van Afrika en West-Azië. Op de gedeeld 120ste plek staan onderstaande landen met één bezoeker per jaar. Je kunt je afvragen waarom zo’n bezoeker hier terechtkomt en of de verwachtingen ingelost worden.

Foto’s: Schermafbeeldingen van statistieken van blog George Knight (WordPress).

New Art Space Amsterdam beweegt richting faillissement

In het advies Slagen in Cultuur van mei 2012 over de basisinfrastructuur 2013-2016 was de Raad voor Cultuur duidelijk over de nieuwe Amsterdamse presentatie-instelling ‘Stichting New Art Space Amsterdam’ (NASA). Een bundeling per 1 januari 2013 van Smart Project Space (SPS) en het Nederlands Instituut voor de Mediakunst (NIMk). Het werd niet opgenomen in de basisinfrastructuur. Nu is het op 13 mei 2013 voorlopige surseance verleend. Trendbeheer signaleert. Als reden voerde de Raad artikel 3.29 van de Regeling op het specifiek cultuurbeleid aan dat in lid 4 zegt: ‘Op grond van dit artikel wordt aan ten hoogste één instelling per grote gemeente subsidie verstrekt‘. Op 10 juni 2011 werd de concept-regeling naar de kamer gestuurd.

Opvallend is dat in artikel 3.1 van deze vierjaarlijkse regeling onder grote gemeenten Amsterdam, Rotterdam en Den Haag wordt verstaan. Zodat alleen in grote gemeenten de te subsidiëren presentatie-instellingen zijn gemaximaliseerd op 1. Dit legt de taak bij besturen om te beredeneren waar een instelling de beste kans maakt op overleving door kunstnomadisme. De politieke lobby volgend. Het hakken-over-de-sloot advies voor Witte de With doet trouwens afvragen waarom NASA in juni 2011 niet besloot naar Rotterdam te verhuizen. Uiteindelijk beloonde de rijksoverheid zes presentatie-instellingen: in Amsterdam (De Appel), Rotterdam (Witte de With), Groningen (Noorderlicht)*, Utrecht (Bak), Eindhoven (MU) en Maastricht (Marres).

Hoe verder met NASA daar aan de Arie Biemondtstraat? Inclusief kantine en filmtheater. In het voormalig Pathologisch Anatomisch Laboratorium. Op 31 juli om 10 uur komen de crediteuren bijeen om de situatie te bespreken. De Amsterdamse Kunstraad (AKr) biedt een basis die niet stevig genoeg lijkt. De AKr is lovend over de nieuwe samenwerking tussen Smart Project Space en het Nederlands Instituut voor de Mediakunst en stelt 300.000 euro beschikbaar. Maar kwaliteit geeft in de Nederlandse cultuur niet langer de doorslag. Welbeschouwd is een broedplaats van experiment een aangekondigde dood die alleen met gewiekstheid, politieke lobby en openheid vermeden kan worden. NASA wacht de taak over het eigen graf te springen.

* Correctie: in een eerdere versie werd vermeld dat het Haagse Stroom in de basisinfrastructuur opgenomen was. Zo luidde het advies van de Raad voor Cultuur. Omdat Stroom niet voldeed aan de eigen inkomstennorm werd het vervangen door Noorderlicht. Hier de kamerbrief en toekenningen van september 2012.

Foto: Pierre Bismuth en Aaron Schuster, Famous, 2008 in tentoonstelling ‘ An Ocean of Lemonade’ in Smart Project Space, 2011.

Globaal protest tegen sexisme tegen Egyptische vrouwen

In Egypte staan vrouwenrechten onder druk. Door doelgerichte acties die de opzet hebben om vrouwen te ontmoedigen te protesteren tegen de islamisten van president Morsi is het Tahrir-plein een extra gevaarlijke plek. Vrouwen worden betast, uitgekleed of verkracht door hitsige groepen mannen. Deels ingegeven door hun verstoorde relatie met vrouwen, deels door een conservatieve politieke agenda. Zo wordt de positie van de vrouw de lakmoesproef van het gehalte van de Egyptische democratie. Af te meten aan de vrouwen gaat het niet de goede, maar de verkeerde kant op. Het ontbreekt de islamisten aan democratisch besef en enige urgentie van pluriformiteit. Hun onverzoenlijke houding tegenover minderheden, gevoegd bij een slechte economische politiek die besluiten op de lange baan schuift doet de volkssteun in snel tempo afnemen.

Egyptische vrouwen nemen het initiatief en laten zich niet afschrikken. Maar ze kunnen steun, solidariteit en bewondering gebruiken. Op 12 februari is er een wereldwijd protest tegen wat de initiatiefnemers sexueel terrorisme tegen de demonstrerende vrouwen noemen. Alia al Mahdi ging met vrouwencollectief FEMEN vooraf aan dit protest, toen ze in december 2012 voor de Egyptische ambassade in Stockholm uit de kleren ging. Het protest tegen het kapen van de revolutie door president Morsi en de Moslimbroederschap is nu breder. Ook in Den Haag is een demonstratie. Plek is de Egyptische ambassade, Badhuisweg 92. Tijd: 18.00 uur. Eva Ruijters is de Facebook-pagina ‘Manifestatie voor de bescherming van vrouwelijke demonstranten in Egypte‘ gestart:

Foto 1: Schermafbeelding affiche protestactie HarassMapEgypt tegen bejegening Egyptische vrouwen.

Foto 2: Schermafbeelding Nederlandse Facebook-pagina Manifestatie voor de bescherming van vrouwelijke demonstranten in Egypte.

Alia Al Mahdi strijdt met haar lichaam voor vrouwenrechten

Alia al Mahdi poseert halfbloot in de Zweedse sneeuw voor het Franse Elle Magazine. Met rode neus en rode schoentjes. In Zweden heeft ze asiel. De pose mist de spontaniteit, het vuur, de kleur en de vrolijkheid van de acties van FEMEN voor ambassades of op pleinen in de stadse drukte. Alia al Mahdi verbeeldt de ontheemding van de banneling. Ze moest haar land Egypte verlaten. De woede zit in haar lichaam, la rage au corps. Maar het is de marketing van een life style tijdschrift om het zo te focussen. Het is de immense triestheid van Alia’s blik, haar hulpeloze houding en naaktheid in de kou die de vraag oproepen: ‘waar is ze mee bezig?’

Alia al Mahdi trekt sinds enige maanden op met het Oekraïense vrouwencollectief FEMEN dat tegenwoordig in Parijs is gevestigd. Als activistische tegenbeweging demonstreert het tegen wat het als onrecht ziet. Haar handelsmerk is blote borsten of volledige naaktheid. Voor de vrije keuze van het individu en tegen overheden die burgerlijke vrijheden willen inperken. Vrouwenrechten in het Midden-Oosten of  homorechten in Rusland zijn een terugkerend thema. In december gingen FEMEN en Alia al Mahdi voor de Egyptische ambassade in Stockholm nog uit de kleren tegen de constitutionele staatsgreep van president Morsi en de islamisten.

Die sandwichformule van sex en politiek genereert publiciteit. Op foto’s zijn doorgaans fotografen te zien die de vrouwen met protestteksten op hun lichaam gretig van dichtbij op de korrel willen nemen. En dat bloot en politiek samenwerken viel ook op dit blog te merken door de toegenomen aandacht uit Egypte, Saudi-Arabië, de Golfstaten, Jordanië, Marokko, Koeweit, Palestijnse gebieden en Qatar tot en met Oman, Jemen en Soedan.

De revolutie eet haar eigen kinderen op luidt het cliché. FEMEN en Alia al Mahdi geven hoe dan ook de indruk dat ze zich voor de goede zaak inzetten. Zonder de politiek correcte discussies die de Nederlandse politiek zo saai en voorspelbaar maken. Met hun lichaam. Met hun leven. Weg van berekende politiek als carrière voor middelmatige talenten. Precies dat gebrek aan berekening is het gevaar om snel op te branden. Maar dat laat de vrouwen koud. Zonder thuis in de sneeuw. Verfrissend is dat de vrouwen er volledig voor gaan. Voor ons.

Foto 1: Alia al Mahdi voor Elle Magazine France

Foto 2: Affiches van FEMEN

Foto 3: Hoe oud is het meisje links?

Alia al Mahdi en FEMEN uit de kleren voor vrijheid Egypte

Naakt in de Zweedse sneeuw is weer eens iets anders dan een burka in de zomerhitte van het Midden-Oosten. Iedereen protesteert op haar eigen manier. Hier voor de Egyptische ambassade in Stockholm tegen de greep naar de macht van de islamisten en president Morsi. Deelneemster in het midden is de Egyptische blogster Aliaa al Mahdi die een jaar geleden al eens uit de kleren ging voor de vrijheid. Ook toen al als protest tegen de opmars van de islamisten en de inperking van de vrouwenrechten. De organisatie was in handen van FEMEN. Rechts staat de leidster, de Oekraïense Inna Shevchenko die eerder in Kiev topless voor de vrijheid een kruisbeeld omzaagde. De vrouwen moesten allen naar het Westen vluchten omdat ze bedreigd werden.

Pikant zijn niet de borsten of schaamhaar dat onbedekt is. Wel het verslag van Alia al Mahdi op haar blog. Ze vertelt dat het de opzet was om voor de Egyptische ambassade in Parijs te demonstreren. Daar heeft FEMEN noodgedwongen de tenten opgeslagen. Maar hoewel de ticket betaald was mocht ze in Göteborg Landvetter Airport niet boarden omdat ze klaarblijkelijk op een no fly lijst stond. In rechtsstaat Zweden die sommigen ideaal achten. Gevlucht uit Egypte is ze teleurgesteld dat haar vrijheid in Europa ook ingeperkt wordt: ‘I am disappointed that my freedom of expression is also oppressed in Europe.‘ Europeanen kunnen zich schamen.

Op de site van FEMEN is hier een filmverslag van de actie te zien. De toelichting zegt: ‘International women’s movement FEMEN and antiislamist Egyptian activist Alia al-Mahdi have called to say NO to Sharia constitution in Egypt! Before the decisive day of the referendum in Egypt activists came to the Embassy of Egypt in Stockholm to support Egyptian heroes who are resisting the sharia-dictatorial draft of the constitution of the president Morsi. FEMEN calls people of Great Egypt to deny this religious bondage of newly appeared prophet Morsi and to give the chance for Egypt for the rightful democratic development. ‘Sharia is not a constitution’ – it has been written on Alia’s naked body.

Foto’s: In de Zweedse sneeuw zeggen Alia al Mahdi (midden) en FEMEN  ‘nee’ tegen de Egyptische grondwet en tegen diverse heilige boeken: tora, bijbel en koran.

Topless globaliseert FEMEN met nieuw feminisme

De van oorsprong Oekraïense vrouwenbeweging FEMEN internationaliseert en heeft haar tenten opgeslagen in Parijs. Topvrouw Inna Shevchenko zaagde nog onlangs in Kiev topless voor de vrouwenzaak. Een Nederlandse Facebook-pagina komt aarzelend op gang. Met een Telegraaf-bericht dat Syrische meisjes slachtoffer van sexueel geweld zijn. In Parijs gingen vrouwen uit de bovenkleren om zich solidair te verklaren met hun islamitische zusters. Geen sharia, geen boerka. Eerder vierden ze met een optocht door immigrantenwijk La Goutte d’Or de opening van een centrum. Met op een ontbloot bovenlijf de tekst: Muslim, let’s get naked. FEMEN presenteert zich als nieuw feminisme. Tuinbroeken en korte kapsels zijn ingewisseld voor erotiek en wapperende haren. Met kleurige vrolijkheid vechten de vrouwen succesvol om een plek in de publiciteit.

Foto: Vrouwen van FEMEN demonstreren in Parijs, 18 september 2012. Credits Le Parisien

Hoe een Quiz aanzet tot nadenken over wat vanzelfsprekend is

Hier is weer zo’n Amerikaanse quiz op internet die in 10, 20 of 60 vragen antwoord geeft op de vraag waar iemand staat. Eerder was er de kleinste politieke quiz of de News IQ quiz. Deze keer stuitte ik op de Political Spectrum Quiz. Wat heb ik eraan om te weten dat ik een ‘left social libertarian‘ ben? In Nederland is het begrip libertariër nauwelijks bekend. In de VS staat het trouwens onder druk sinds Rand Paul, de zoon van Ron Paul de kandidatuur van Mitt Romney steunt. Kortom, de tegenstellingen in de matrix bepalen de uitkomst.

Met name een vraag vond ik typerend in dubbelzinnigheid: 40. Gay equality is a sign of progress. Ik kwam er niet uit en heb het maar neutraal beantwoord. Als iemand gelijke rechten voor homosexuelen immers een teken van vooruitgang vindt, dan is dat een mening die uitgaat van een positie waarin die rechten niet vanzelfsprekend worden gevonden. Maar dat vind ik wel. Dus me uitspreken voor vooruitgang houdt in dat ik me uitspraak tegen vooruitgang. Tegen dit soort cultuurverschillen botst iedereen op bij het beantwoorden.

Foto: Schermafbeelding van m’n score in de Political Spectrum Quiz

Wat meet een Amerikaanse politieke quiz bij een Nederlander?

Weer eens een Amerikaanse politieke quiz. Niet over de eigen politieke voorkeur, maar over de kennis van de twee belangrijkste partijen. Dus de Democraten en de Republikeinen. Pew News IQ Quiz neemt 13 vragen voor deze test. Meet zo’n quiz nou het IQ, inzicht of algemene ontwikkeling, of een combinatie ervan?

Een analyse van de uitkomsten wijst op demografische verschillen. Gemiddeld zijn Republikeinen ouder en welvarender, en da’s de reden dat ze meer vragen goed beantwoorden. Laagopgeleiden zijn zich minder bewust van politieke standpunten en weten politieke leiders minder goed met partijen te associëren. Geeft dit de Republikeinse kiezer meer invloed omdat-ie beter geïnformeerd is en beter beseft waarover-ie praat?

Wat heeft een Nederlander aan deze quiz? Niets. Behalve dat de relativiteit ervan blijkt. De aandacht voor de Amerikaanse politiek in de Nederlandse pers helpt om de vragen beter te beantwoorden dan het merendeel van de Amerikanen. Daarnaast is de internationalisering van media behulpzaam. Zo kan op zoek naar ‘zware’ informatie een Nederlander de Amerikaanse kranten online volgen en via internet de Amerikaanse radio beluisteren. Meer dan de gemiddelde Amerikaan doet. Welbeschouwd een vervreemdend fenomeen.

Het goed beantwoorden van deze quiz verandert niets. Behalve het idee dat men kennis van en inzicht in het politieke debat heeft. Dat verklaart echter niets over de politiek die er onveranderd door blijft. Toch is het Pew Research Center een serieus onderzoeksinstituut dat veel waardering krijgt. Bewustwording binnen de marges van de politieke marketing zal het idee zijn. Maar kunnen niet beter de hoofdrolspelers van de Amerikaanse politiek bewust gemaakt worden? Werkt dat niet doelmatiger en sneller dan de kiezer die moet volgen?

In het verlengde daarvan het volgende. Wie dit blog volgt weet dat hier nooit verwezen wordt naar de Nederlandse politieke peilingen. Want ze verklaren naar mijn idee niet meer dan de bedrijfsmatigheid van de peilingbureau’s. Ze leiden zelfs af van de fundamenten waar het in de politiek om zou moeten gaan. Peilingen zijn de gemakzucht van een makkelijke en hapklare mening. Is dat met bovengenoemde quiz ook niet zo?

Foto: Schermafbeelding van Pew Research Center, 28 april 2012