Nederland heeft duizenden gevangen islamitische vrouwen. Het probleem is al jaren bekend. Tijd voor harde aanpak?

‘In Amsterdam zitten zo’n 300 islamitische vrouwen opgesloten in hun eigen huis, gevangen gehouden door hun man. De Marokkaanse Rafia probeert ze te bevrijden.’ Aldus de toelichting bij een reportage van het programma Brandpunt. Rafia is hulpverleenster Rafia Allouch van de Stichting Home Empowerment (SHE) die is ‘gespecialiseerd in het bestrijden en terugdringen van huiselijk geweld’. Keklik Yucel heeft vandaag namens de PvdA kamervragen gesteld aan minister Ard van der Steur van Veiligheid en Justitie. Zij wil weten hoeveel vrouwen er in Nederland in huis gevangen zitten, of de minister het aanvaardbaar vindt dat ze van hun vrijheid worden beroofd en wat hij er aan gaat doen om een einde te maken aan deze situatie.

Het probleem van de vooral islamitische vrouwen die in Nederland gevangen worden door hun man is al meermalen geconstateerd. Zoals in het rapport ‘Leven in gedwongen isolement’ uit 2015 van het Verwey-Jonker Instituut. De schatting was toen dat er alleen al in Den Haag 190 tot 250 vrouwen in gedwongen isolement leefden. Volgens onderzoekster Lisanne Drost zou ’gezien de complexiteit van het probleem’ dat aantal nog hoger kunnen liggen  Waarna golven van publiciteit volgden. Maar er weinig veranderde aan de leefsituatie van deze vrouwen. Al in 2012 constateerde Drost dat er in Amsterdam ‘naar schatting enkele honderden vrouwen gedwongen geïsoleerd’ leven. Naast in Nederland zouden ze vooral in Marokko, Turkije, Suriname, Irak en Somalië zijn geboren. Dat wijst opnieuw op een islamitische achtergrond.

Het gedwongen thuishouden van deze voornamelijk islamitische vrouwen is een schande voor de Nederlandse rechtsstaat. Ondergeschikt is of de motieven worden ingegeven door religieuze of culturele aspecten, of een combinatie daarvan. Deze vrouwen hebben recht op bescherming en recht op een eigen leven dat niet door mannen geleefd wordt. De vrijheid van godsdienst garandeert dat ieder individu de keuze heeft om zijn of haar godsdienst of levensovertuiging vrij te belijden. De overheid dient te waarborgen dat ieder in Nederland wonend individu in de praktijk die vrijheid heeft. Een misverstand is dat ingrijpen de vrijheid van godsdienst aantast. Juist niet ingrijpen door overheden tast de vrijheid van godsdienst aan. Overheden moeten ingrijpen.

Naschrift: Een berekening leert dat het voor heel Nederland om duizenden vrouwen gaat. Als Den Haag 250 gevangen vrouwen heeft op 520.000 inwoners en Amsterdam 300 gevangen vrouwen op 835.000 inwoners, dan komt dat alleen al voor de grote steden neer op 1 gevangen vrouw op 2500 inwoners. Voor de kleinere steden en het platteland zullen naar verwachting de cijfers lager zijn omdat er naar verhouding minder islamitische gezinnen wonen. Het probleem is nauw verbonden met de armoede, die volgens het SCP in de grote steden en de noordelijke provincies naar verhouding het grootst is. Deze onderliggende gegevens lijken een voorzichtige schatting te rechtvaardigen dat er in Nederland duizenden gevangen vrouwen zijn.

Foto: Schermafbeelding van artikel ‘Rafia: “Ze willen een traditionele vrouw. Hoe onderdaniger, hoe beter!”’ van Brandpunt, 26 september 2016. Zie hier voor reportage.

Ministerie van Veiligheid en Justitie beïnvloedt internetdiscussies. Hoe gewenst is dat?

Eerst de uitlokking, dan de uitleg: ‘Het ministerie van Veiligheid en Justitie is het evenwicht tussen veiligheid en justitie volledig uit zicht verloren. Het laatste beleidsterrein is het ondergeschoven kindje op dat ministerie. De alle regels tartende bewindslieden Ivo Opstelten en Fred Teeven nemen in hun harteloosheid en arrogantie de rechtsstaat niet serieus. Ze zijn een aanfluiting voor een Nederland dat gaat voor rechtsgelijkheid, rechtvaardigheid, toegankelijkheid tot de instituties en compassie met de zwakkeren die hun recht willen halen. De ingrepen die het ministerie van Veiligheid en Justitie doet zijn een schande voor Nederland.’

Als het goed is wordt dit bericht opgepikt door een medewerker van het ministerie van Veiligheid en Justitie (VenJ) om de internetdiscussie over dit onderwerp te beïnvloeden. Hoewel, er is een vacature voor een webcare-redacteur die ‘proactief deelneemt aan gesprekken over VenJ-beleidsterreinen, VenJ-organisaties en de VenJ-bewindslieden, en helpt zo het imago van VenJ op te bouwen en beschermen’ zodat het kan dat er hier nog even geen medewerker reageert op bovenstaande omschrijving van het ministerie van VenJ. Deze medewerker dient op te pikken hoe burgers op sociale media praten om die ’te delen met de organisatie’.

Esther Ouwehand van de PvdD stelt naar aanleiding van deze vacature kamervragen aan premier Rutte en minister Opstelten van Veiligheid en Justitie. Ze vraagt zich af ‘sinds wanneer medewerkers worden geworven om de meningsvorming van burgers over hun beleid en hun functioneren te volgen en te beïnvloeden?’. Hoeveel medewerkers worden er door de overheid ingezet ‘om kritische geluiden op sociale media over V&J-beleidsterreinen van repliek te dienen?’ Ouwehand wil ook weten hoe een webcare-redacteur van VenJ die deelneemt aan een discussie op internetfora of sociale media zich aan de burgers presenteert in wiens gesprek hij zich mengt. Of maakt de webcare-redacteur niet bekend dat-ie notabene namens de directie Voorlichting van het ministerie van VenJ opereert? Ouwehand vraagt Rutte en Opstelten of ze per direct willen stoppen ‘met het laten monitoren en met name het beïnvloeden van internetdiscussies over het beleid en het functioneren van de bewindspersonen van het ministerie van V&J en eventuele andere beleidsterreinen’.

Het is meelijwekkend dat het ministerie van VenJ het nodig acht dat het pro-actief via beïnvloeding van fora en sociale media het imago van het ministerie moet ‘opbouwen en beschermen‘. Ga er maar aan staan als webcare-redacteur met Opstelten en Teeven die binnen het kabinet hun gelijke niet kennen in arrogantie, oprekken van regelgeving, gelijkhebberigheid, eigenwijsheid en gebrek aan empathie. Daar is geen kruid tegen gewassen. Opstelten en Teeven zijn de bodemloze put van het ministerie van Veiligheid en Justitie waar geen geheime beïnvloeding van burgers via fora of sociale media ook maar iets aan kan verhelpen. Nu maar hopen dat een webcare-redacteur van de directie Voorlichting dit leest en hier reageert om slecht voorgelichte burgers te beïnvloeden. Het kan toch niet zo zijn dat de webcare-redacteur het hopeloze van z’n taak inziet?

Foto 1: Schermafbeelding van de vacature Webcare-redacteur van het Ministerie van Veiligheid en Justitie, Bestuursdepartement, directie Voorlichting, 22 mei 2014.

Foto 2: De Deense komieken Watt en Halfwatt.

Hoe lang kunnen burgers het wantrouwen van de VVD nog aan?

Hoe groot moet de legitimiteit van een regering zijn om niet door de vloer te zakken? Kritiek lijkt altijd feller dan voorheen. Tegengeluiden klinken altijd. Toch stapelt de kritiek op met name de VVD zich op. Venijnige en steeds wanhopiger wordende uitspraken fileren het beleid van het kabinet Rutte op belangrijke deelterreinen: economie, veiligheid, zorg, bestuur, onderwijs, wetenschap en cultuur. Paradox van de koers is dat een partij die het begrip ‘Vrijheid‘ in haar naam draagt de vrije ruimte van de burger steeds meer inperkt. Vanuit het wantrouwen jegens de burger. Overdreven overheidsbemoeiienis en zelfgerichtheid worden zo het motto van het kabinet Rutte-Asscher. NRC-commentator Marc Chavannes merkt op: ‘De VVD is als het zo uitkomt net zo dirigistisch als de cliché-PvdA.’ De VVD sluit zich in zelfgekozen separatie mentaal af van de samenleving.

In de sector veiligheid opereert als motorblok van de VVD het duo Teeven en Opstelten als bad en good guy. Opstelten is de double-breasted consigliere die met proefballonnen de grenzen van de rechtsstaat oprekt en Teeven de hitman die zijn slordige baas opjaagt om te scoren. Deze Watt en Halfwatt van de staatsveiligheid trekken steeds meer bevoegdheden naar zich toe, wantrouwen de mondige burger als veiligheidsrisico voor hun positie die floreert in het halfduister en laten het liggen in de opsporing en de aansturing van de politie. In een vlucht naar voren praten ze in ontoetsbare abstracties, plannen en vergezichten omdat ze de kerntaak waarvoor ze ingehuurd zijn niet aankunnen. Opstelten en Teeven zijn bipolair zonder een evenaar te kennen.

De kritiek op de VVD is zo omvangrijk dat het pijn doet aan het verstand. Economisch presteert Nederland slecht sinds Rutte aan de macht is en zakt het ook in vergelijking met de buren weg. Wat de VVD biedt is Tjakka en geen afgewogen beleid. Voormalig staatssecretaris Zijlstra kortte met verwijzing naar de markt als oplossing bovenmatig in het cultuurbudget. Nu blijkt dat de cultuursector de dupe is van een ingezakte goede doelen markt kunnen de honden blaffen wat ze willen maar trekt de caravan van de VVD verder zonder te repareren. Op weg naar wat trouwens? In de chicken race met de PvdA rijdt de VVD hard naar de afgrond. De voet op het gaspedaal is de legitimatie van het eigen gelijk. Een in zichzelf gekeerde partijpolitiek van de VVD keert zich af van goed geïnformeerde en betrokken burgers die niets van deze politiek te verwachten hebben.

Foto 1: De VVD’ers Fred Teeven (links) en Ivo Opstelten, respectievelijk staatssecretaris en minister van Veiligheid en Justitie, 2012. Credits: ANP.

Foto 2: Het Deense komische duo Watt en Halfwatt (Pat en Patachon) als politie-agent, 1925.

Allochtoon, I presume?

In Amsterdam en Gent worden de begrippen ‘allochtoon’ en ‘autochtoon’ geschrapt. In Brussel wordt het nauwelijks gebruikt. Het debat hoe personen van wie ten minste één ouder in het buitenland is geboren (definitie CBS) genoemd moeten worden is oud. Waarom wordt in ons land dat onderscheid gemaakt? Waartoe dient het? Het kan van belang zijn voor de ontwikkeling van overheidsbeleid. Behoeften van allochtonen zijn anders in onderwijs, sociale huisvesting of zorg. Of ligt die fase achter ons en was dat zo? Zijn het geld en de bereidheid op om er specifiek beleid op te ontwikkelen? Dan gaat er geen positieve impuls meer uit van het begrip. Daarbij komt de maatschappelijke nivellering. Uit een onderzoek bleek dat PVV-ers ‘normaliseren’, zo zullen ook ‘allochtonen’ normaliseren. Dan is er geen enkele noodzaak meer voor het gebruik van de term.

Wat dan? De ‘landenvariant’ op de Spaanse methode van familienamen. Dat gaat zo. Mohammed heeft als vaderland Nederland omdat-ie in Nederland geboren is. Zijn moederland is Marokko. Daar ligt de oorsprong van zijn familie. Mohammed wordt dan Marokkaans-Nederlands genoemd. Mohammed hecht nog aan zijn land van herkomst. Als Mohammed een dochter Fatima heeft dan wordt ze Marokkaans-Nederlands genoemd als ze belang hecht aan haar moederland, en Nederlands als ze dat niet doet. De verantwoordelijkheid en de keuze hoe ze genoemd wil worden en zichzelf ziet liggen bij haarzelf. Dat vermijdt de stigmatisering. Maar ook het ontlopen van de eigen keuze door de …. allochtoon. Of hoe de naam ook al weer luidde.

Aanpak van eerwraak en vrouwenonderdrukking; hoe lang nog?

Kamerlid Keklik Yucel (of Yücel) van de PvdA vertegenwoordigt binnen links een nieuwe manier van denken over de islam.  Een verademing na het oudlinks van Hedy D’Ancona die volgens een voormalig JS-voorzitter alles goedpraatte als het om de islam ging. Yucel ziet dat de islam in bepaalde gevallen functioneert als een gevangenis voor meisjes en vrouwen. Een schande dat een monsterverbond van linkse en christelijke politiek dit onrecht zou lang heeft laten voortbestaan. De politiek moet eindelijk eens krachtig stelling durven nemen.

Opnieuw toont de politiek verontwaardiging over eerwraak en andere vormen van vrouwenonderdrukking. Deze keer naar aanleiding van de moord van de moeder op een dochter in IJsselstein. Aangejaagd door kamervragen door de PVV aan staatssecretaris Fred Teeven en minister Lodewijk Asscher waarin niet vrouwenrechten centraal staan, maar massa-immigratie uit islamitische landen, denaturalisatie en uitzetting.

De PvdA en VVD zeggen zich geschokt te tonen. Eerwraak moet hard aangepakt worden. VVD-er Malik Azmani zegt dat voor dit soort middeleeuwse praktijken in ons land geen plaats mag zijn. Echt? Dat eerwraak in Nederland voorkomt en sommige molimvrouwen thuis worden opgesloten is toch al jaren bekend? Nog maar vier maanden geleden verscheen het rapport ‘Leven in gedwongen isolement’ van het Verwey-Jonker Instituut met de uitkomst dat er in Amsterdam 200 tot 300 vrouwen in gedwongen isolement leven.

Toch is er een omslag in het denken over dit onderwerp. Het verschil is dat er niemand meer is te vinden die een goed woordje wil doen voor een godsdienst die vrouwen onderdrukt. Electoraal is dat niet langer profijtelijk. Mede door de achteruitgang van de oudlinkse en christelijke politiek. Diegenen die dat ooit goedpraatten zijn tot het besef gekomen dat ze nog dommer zijn dan de onderdrukkers. De verandering ten goede gaat langzaam, ergerniswekkend langzaam, maar moet toch maar als een positief signaal opgepakt worden. Kamerleden als Keklik Yucel die zich inzetten voor vrouwenrechten moeten wel druk blijven zetten.

Foto: Schermafbeelding van een tweet van PvdA-kamerlid Keklik Yucel

Wonder van de ontkoppeling met religie: PvdA en Asscher

Is Geert Wilders aan het woord? In elk geval klinkt bovengenoemde uitspraak als verademing voor iedereen die rechtsstatelijkheid centraal wil zetten in de politiek. Het zegt namelijk dat dit een component van integratie is. De enige objectieve manier om alle groepen op een gelijkwaardige wijze onder een noemer te brengen.

De ontkoppeling van religieuze belangen die PvdA-kamerlid Martijn van Dam bepleitte wordt verwoord. Accentverlegging gaat nooit zonder tegenstand. Want gelijkwaardigheid voor allen kent machtsposities die verloren worden. Ongelijke grootheden met overlappingen en verschillen hangen democratie, rechtsstaat en secularisme samen. Waarbij de rechtsstaat richtlijn en garantie is, democratie de uitvoering en secularisme de inrichting. Desondanks blijven de marges groot, maar wel met een streven naar  tempering van verschillen.

De uitspraak is van Lodewijk Asscher, vice-premier en minister van Sociale Zaken. Hiermee zet Asscher definitief een streep door de compenserende neutraliteit van oud PvdA-leider Job Cohen. Achteraf valt het kantelpunt van de cultuurstrijd, weg van de relativering in 2009 te plaatsen. Practicus en vrijdenker Asscher representeert de nieuwe hoofdstroom van de PvdA waartoe ook huidig partijleider Diederik Samsom, oud-partijleider Wouter Bos, Martijn van Dam en burgemeester van Amsterdam Eberhard van der Laan behoren.

Nu Wilders aan macht heeft ingeboet kan zonder gevaar voor schade over grensoverschrijdend gedrag worden gesproken. De trits democratie, rechtsstaat en secularisme kent naast rechten ook plichten. Ook de overheid moet streven naar gelijkwaardigheid. Vandaar dat de woorden van Lodewijk Asscher ook opgevat kunnen worden gericht te zijn aan de VVD. Die nog bij de doormeting van de verkiezingsprogramma’s niet zonder kritiek bleef op het gebied van rechtsstatelijkheid. Op het ministerie van Veiligheid en Justitie vormen de bewindslieden Opstelten en Teeven een bolwerk dat vaak meer oog heeft voor veiligheid dan recht.

Foto 1: Schermafbeelding van passage uit ‘Trots zijn op gedeelde identiteit’ door Lodewijk Asscher op pvda.nl.

Foto 2: Yusultini en zijn vrouw Faeeza demonstreren hun ‘levitatie’ act op een strand in de jaren ’50.

VVD ondermijnt in persoonlijke aanval gezag Nationale Ombudsman

VVD-er Pieter Litjens beschadigde in de Tweede Kamer gisteren welbewust de Nationale Ombudsman Alex Brenninkmeijer. De jaarverslagen over 2010 en 2011 stonden op de agenda. De bijdrage van het kersverse kamerlid was zijn maidenspeech en scherp politiek gekleurd. In vele opzichten een ongebruikelijke bijdrage.

Litjens benadrukte eerst het vertrouwen in de samenleving: ‘Vertrouwen is van wezenlijk belang in een samenleving waarin overheid en burgers van elkaar afhankelijk zijn. Vertrouwen vereist openheid, eerlijkheid, maar ook rolvastheid tussen overheid en burger. Om daarna aan de hand van voorbeelden te constateren dat Brenninkmeijer ‘weinig besef toont van het belang van zijn politieke onafhankelijkheid’. Later zegt Litjens: ‘De VVD zal de Nationale ombudsman en daarbij ook de substituut ombudsmannen waaronder de Kinderombudsman, scherp in de gaten blijven houden op de depolitisering van hun uitspraken, juist om te waken over het recht van de burger op een onafhankelijke en onpartijdige ombudsman.‘

De reden voor zijn ideologische scherpte komt tot uiting als Litjens de Nationale Ombudsman verwijt dat deze ‘zich een rol aanmeet als recensent van het regeringsbeleid.’ Het steekt de VVD blijkbaar dat de Nationale Ombudsman herhaaldelijk het regeringsbeleid kritiseert. Litjens concludeert: ‘Als de heer Brenninkmeijer de Kamer op de schop wil nemen, moet hij zelf in de politiek gaan‘. Hiermee zegt Litjens het vertrouwen in Brenninkmeijer op. PVV steunde de kritiek van de VVD. SP, PvdA en D66 vielen Litjens aan op zijn uitspraken.

Litjens meent de democratie te dienen door de Nationale Ombudsman aan te vallen, maar valt feitelijk de democratie af. Litjens speelt bewust op de man. Da’s onaanvaardbaar. Hij profileert zich ten koste van de Ombudsman en probeert doelbewust het vertrouwen in een persoon die een democratische institutie vertegenwoordigt te ondermijnen. Ongewild benadrukt Litjens het wantrouwen, de hoogmoed en de open zenuwen van de VVD. Ruim een maand geleden bleek uit een quickscan  van verkiezingsprogramma’s door advocaten, rechters en gerechtsdeurwaarders dat de rechtsstatelijke opstelling van de VVD kritiek kreeg en beter kan. Pieter Litjens kan beter naar Alex Brenninkmeijer luisteren dan hem de mond te willen snoeren.

Foto: Alex Brenninkmeijer, Nationale ombudsman. In Tweede Kamer, 2011. Credits ANP

Gekooide moslimvrouwen worden in Nederland aan hun lot overgelaten

Volgens het rapport ‘Leven in gedwongen isolement’ van het Verwey-Jonker Instituut leven er in Amsterdam 200 tot 300 vrouwen in gedwongen islolement. In opdracht van de gemeente Amsterdam onderzocht het instituut in 2011-2012 hoeveel ‘verborgen vrouwen‘ er in de hoofdstad zijn en met welke problematiek dat samengaat. De vrouwen zijn in meerderheid te vinden in wijken met de grootste concentraties islamitische bevolkingsgroepen. Als herkomstlanden worden ook Thailand, China, Vietnam, Brazilië, Portugal of Rusland genoemd. Maar de meerderheid komt uit islamitische landen als Marokko, Turkije, Tunesië of Pakistan.

PvdA-kamerlid Khadija Arib heeft kamervragen gesteld aan de ministers Ivo Opstelten van het ministerie van Veiligheid en Justitie, en Gerd Leers van Immigratie, Integratie en Asiel. Ze verwijst naar eerdere debatten over islamitische vrouwen die door hun echtgenoten thuis worden opgesloten en vraagt zich af wat de overheid in de afgelopen vijf jaar heeft gedaan om te zorgen dat deze vrouwen kunnen deelnemen aan de samenleving. Ze is benieuwd naar de resultaten van de aanpak. Arib vraagt zich verder af of het geïsoleerd houden van deze vrouwen een strafbaar feit is en wat de overheid concreet gaat doen aan de opsporing en vervolging.

Het gedwongen thuishouden van deze voornamelijk moslimvrouwen zie ik als een grote schande voor onze Nederlandse rechtsstaat. Ondergeschikt is of de motieven worden ingegeven door religieuze of culturele aspecten, of een combinatie daarvan. Deze vrouwen hebben recht op bescherming en recht op een eigen leven dat niet door mannen geleefd wordt. De vrijheid van godsdienst garandeert dat ieder individu de keuze heeft om zijn of haar godsdienst of levensovertuiging vrij te belijden. De overheid dient te waarborgen dat ieder in Nederland wonend individu in de praktijk die vrijheid heeft. Een misverstand is dat ingrijpen de vrijheid van godsdienst aantast. Juist het niet ingrijpen door de overheden tast de vrijheid van godsdienst aan.

Foto: Islam in Amsterdam

Op weg naar een stemsuggestie: de rechtsstaat

In de aanloop naar de verkiezingen wil ik in enkele bijdragen tot een stemsuggestie komen. Stemadvies klinkt te pretentieus. Ik heb nog geen idee waar ik uitkom en hoeveel partijen door mijn toetsing komen. Zelf overweeg ik op de Piratenpartij te stemmen, maar weet dat nog niet zeker. Thuisblijven is ook een optie.

Kritiek op de politieke debatten in de media is voorspelbaar. Ze gaan nergens over gaan en door het format is er geen mogelijkheid om thema’s uit te diepen. Het debat gaat over de poppetjes, wie met wie wil, de peilingen en de CPB-cijfers. Stuk voor stuk bijzaken. Die ook het misverstand verhullen dat er geen regering of coalitie gekozen wordt, maar 150 volksvertegenwoordigers in de Tweede Kamer. Meer dan dat is het niet. Angst van politiek en media om het voor een groot publiek over de inhoud te hebben is schrikbarend.

Waar moet een kiezer beginnen die een standpunt op maat zoekt? Stemwijzer en Kieskompas proberen het, maar kunnen de verschillen niet vangen in een advies. Dezelfde versimpeling van de debatten werkt ook hier. Bij het aanschaffen van een product werkt de consument door wegstrepen. Totdat er een paar kanshebbers overblijven. Bij politiek is het niet anders. Kiezers twijfelen tussen SP of PvdA, VVD of PVV. De overstap van links naar rechts of omgekeerd is bescheiden. In Nederland vormt rechts altijd de meerderheid.

Voor de eerste schifting baseer ik me op de ‘De rechtsstaat, een quick scan‘ van de Nederlandse Orde van Advocaten, de Koninklijke Notariële Beroepsorganisatie (KNB) en de Koninklijke Beroepsorganisatie van Gerechtsdeurwaarders (KBvG). Zonder overleg met partijen toetst het de verkiezingsprogramma’s op ‘minimale eisen van rechtsstatelijkheid’. Leidend is de gedachte ‘dat een rechtsstaat er primair is om burgers tegen overheidswillekeur te beschermen’. Probleem is dat de kleinere partijen in de quick scan niet worden beoordeeld. Een onbegrijpelijke tekortkoming die onnodig een element van willekeur introduceert.

De scan constateert enkele trends. Zo wordt de bureaucratie als iets wat per definitie slecht is afgeschilderd. Maar ‘binnen een rechtsstaat vervult zij een essentiële functie door het voorspelbaar en controleerbaar maken van de uitoefening van overheidsmacht: het schrappen van bureaucratie kent dus een begrenzing die door partijen niet wordt benoemd.’ Verder grijpen partijen naar de strafwet als oplossing van maatschappelijke problemen. Maar partijen benadrukken ook mensenrechten en grondrechten als leidraad voor voorstellen.

In de quick scan vallen drie partijen door de mand: PVV, SGP en VVD. De PVV doet in haar aanpak van de islam inbreuk op ‘het in de Grondwet verankerde gelijkheids- en non-discriminatiebeginsel.’ De partij beperkt ook de toegang tot de rechter. De SGP gaat in tegen het gelijkheidsprincipe bij de behandeling van homo’s. Godsdienstvrijheid reserveert de SGP voor christenen en bij de moslims pleit de partij voor terughoudendheid. Bij de VVD zet de scan weliswaar vraagtekens bij maatregelen over immigratie en inburgering en het ‘minder of niet van toepassing’ verklaren van Europese regels, maar kent het de kwalificatie ‘negatief’ toch niet toe.

Bij m’n eerste schifting vallen af: PVV, SGP en VVD. Naar de tweede ronde gaan: PvdA, CDA, SP, D66, GL, CU, PvdD, Piratenpartij, MenS, Nederland Lokaal, LP, DPK, 50Plus, LibDem, Anti Europa Partij, SOPN, PvdT en NXD.

Foto: Verkiezingsbord in Groningen, 2012

Waarom zelfstudiepakketten voor immigranten in gekuiste versie?

De Turken vallen op. Is u dat ook opgevallen na lezing van de Aanschafinformaties week 45, 2011 van Biblion? En dat valt weer op omdat PVV’er Joram van Klaveren er kamervragen over stelt. Allemaal uiterst opvallend.

Er bestaan gekuiste en ongekuiste versies van de zelfstudiepakketten voor inburgeringscursussen. Ze bestaan uit een instructieve documentaire, een fotoboek met vragen over de film, een werkboek met twintig lessen, een dvd met het digitale oefenprogramma, een inlogcode en een handleiding. Dat vraagt om een kamervraag.

De volgende versies bestaan: Chinees (ongekuist), Dari (gekuist), Engels (gekuist en ongekuist), Frans (gekuist en ongekuist), Indonesisch (gekuist), Koerdisch (ongekuist), Marokkaans Arabisch (gekuist), Pashto (gekuist), Portugees (ongekuist), Russisch (gekuist), Spaans (ongekuist), Somalisch (gekuist), Standaard Arabisch (gekuist), Tarafit Berber (gekuist), Thai (gekuist), Turks (ongekuist), Urdu (gekuist), Vietnamees (gekuist).

De Aanschafinformaties zegt: ‘De pakketten zijn beschikbaar voor verschillende hulptalen, in gekuiste en ongekuiste versies. Bij de gekuiste uitvoering zijn in de film de beelden van schaars geklede dames aan het strand en de sluiting van een homohuwelijk achterwege gebleven.’

Van Klaveren suggereert dat het bestaan van gekuiste versies met ‘de voortgaande islamisering‘ van Nederland te maken heeft. Maar waarom is de Turkse versie dan ongekuist en de Russische gekuist? Of Van Klaveren moet bedoelen dat de makers van de pakketten een klap van de islamisering hebben meegekregen.

Beelden van schaars geklede dames aan het strand en de sluiting van een homohuwelijk maken het verschil. Je zou maar net een gekuiste versie van het zelfstudiepakket hebben bestudeerd en een vraag krijgen over bikini’s in Scheveningen of de ceremonie van het homohuwelijk. Wat is de basiskleur van het homohuwelijk? Roze, wit, goudglitter of zilverglitter? Je staat dan mooi met je gekuiste immigrantenmond vol tanden.

Het lijkt Van Klaveren trouwens te zijn ontgaan dat de zelfstudiepakketten bestemd zijn ‘voor immigranten [die] zich kunnen voorbereiden op het basisexamen inburgering in het buitenland‘. Ze zijn dus niet in de openbare bibliotheken te vinden, maar eerder bij Nederlandse ambassades of culturele instellingen in het buitenland. Toch ben ik nieuwsgierig naar de reden waarom er gekuiste versies bestaan. Ik kan het niet bedenken. Zo’n immigrant komt immers toch niet in een gekuiste versie van Nederland terecht? Of wel?

Foto: Homohuwelijk in Nederland, 2001