Berlijnse imam: vrouw moet thuisblijven en echtgenoot nooit seks weigeren

Nederlands cabaret doet me niks, maar van de echte predikers kan ik geen genoeg krijgen. Dat heeft te maken met het ‘als of’ dat de afspraak van theater is. Publiek en toneelspelers doen net alsof. Maar Abdel Moez Al-Eila in de Berlijnse Al-Nur Moskee is van een andere orde. Da’s echte humor. Goed amusement dat ergens over gaat. Niet over doorzonwoningen, hockeymeisjes of Opel-rijders, maar over het echte leven.

De prediker zegt (Engelse vertaling): ‘A woman should be confined to the home and should dedicatie her time and efforts to taking care of her children and het husband. (..) Moreover, a woman is not allowed to refuse to sleep with her husband. She is not allowed to make excuses or use pretexts. (..) A wife is not allowed to say ‘no’, under any pretext – not even if she gets her period.’ Prediker Abdel Moez Al-Eila heeft het dus niet zo op vrouwenrechten. Als de man maar aan zijn trekken komt. Dat gaat hem boven alles. Het is zijn essentie.

Vraag is of dit nog iets met de islam te maken heeft. Waarschijnlijk niet. In alle religies vinden voorgangers en predikers volop ruimte om hun eigen interpretatie te geven. Zodat ze hun eigen positie binnen die religie versterken door harde standpunten in te nemen. Daardoor kan religie ontsporen. Daarom is het verstandig om deze prediker te vragen waar hij zich op baseert. Hoe hij zijn meninkjes uit zijn hoge doek tovert. Want zijn optreden kan dan wel om te lachen zijn, voor de betrokken vrouwen is het rampzalig en tenhemelschreiend. Trouwens, het vrouwenprogramma van de Al-Nur Moskee is nog niet ingevuld. Hoe zou dat nou komen?

Foto: Schermafbeelding van het vrouwenprogramma van de Berlijnse Al-Nur Moskee, 3 februari 2015.

Advertenties

Wijbenga: verwijten aan radicale moslimjongeren en AIVD

Een gesprek tussen Volkskrant-redacteur Henk Müller en CDA-raadslid Ibrahim Wijbenga gaat over radicale, onwetende moslimjongeren. Wijbenga wordt er gek van: ‘Vroeger volgde je onderwijs voordat je imam kon worden en bouwde je gezag op. Deze jongeren hebben voor niemand ontzag en gewone moslims en imams zijn verbijsterd. Wat kunnen ze doen? Ik ken veel van die jongens. Het is ontluisterend hoe dom en onwetend ze zijn. Veel van hen hebben psychische problemen of zijn autistisch. Maar ze hebben boerenslimheid en ontspringen de dans als justitie en AIVD niet veel meer inzet tonen.’ Wijbenga geeft aan dat de Nederlandse moslimgemeenschap onvoldoende vat krijgt op deze domme en nihilistische moslimjongeren: ‘Ze volgen geen onderwijs, doen geen tentamens in islamitisch recht of theologie. Ik ben verbijsterd over hun lage niveau.‘

Wijbenga verwijt de AIVD laksheid in het aanpakken van de jihadistische jongeren. Naar zijn idee krijgen ze van de geheime diensten te veel ruimte. Hij meent dat de infiltratie van de AIVD op jihadistische internetfora mislukt. Zijn opvattingen staan in contrast met de uitspraken van minister Plasterk en de commissie-Dessens die het toekennen van meer bevoegdheden als voorwaarde zien om de gegevens van radicale groepen op internetfora ‘op te zuigen‘. Wijbenga meent dat de AIVD niks bereikt en er onvoldoende kennis voor heeft.

Er zijn volgens Wijbenga honderden ‘Syriëgangers en hun sympathisanten‘. Hij zegt dat er uit gemeenten als Zoetermeer en Arnhem ‘tientallen jihadisten zijn vertrokken‘ naar Syrië. Dat moet het totaal voor Nederland op honderden brengen. Hij meent dat de radicale moslimjongeren ‘de moslimgemeenschap splijten met verbaal en fysiek geweld. Ze willen de macht overnemen. Daarbij krijgen ze steun uit het buitenland.’ Welk buitenland is onduidelijk. Uit het gesprek blijven twee verwijten hangen. De AIVD reageert niet alert op de radicaliserende moslimjongeren en de Nederlandse moslimgemeenschap is zwak, passief en machteloos.

Een terugkerende aanname is dat de radicale moslimjongeren die naar Syrië gaan om te vechten dat niet zouden mogen doen. Maar ik begrijp de ophef niet waarom deze jongeren deze beslissing niet zouden mogen nemen. Aangenomen dat ze zelf tot dit besluit komen. Nederland kende in de jaren ’30 strijders die naar Spanje trokken om tegen Franco te strijden. Vooral links-radicalen en communisten. Als gevolg daarvan verloren deze Spanjestrijders hun Nederlanderschap ‘wegens krijgsdienst voor een vreemde mogendheid’. Dat werd later als onrecht gezien en hersteld. Hetzelfde recht hebben de moslimradicalen die naar Syrië trekken. Daar is niks mis mee. Het gaat om iets anders. Wat eraan schort is dat er geen krachtige en geloofwaardige Nederlandse moslimgemeenschap is die deze radicale jongeren bij terugkomst adequaat kan opvangen.

Foto: Syriëganger.

Vragen over vrijheid van godsdienst in Nederland en Saoedi-Arabië

Soms komen losse eindjes samen in kamervragen en verklaart een verschil in perspectief een verschil in wereldbeeld. Eigen slachtofferschap wordt als kostbaar kleinood en partijjuweel gekoesterd. Een en ander wordt inzichtelijk door de vergelijking van de kamervragen over moslimextremisme door respectievelijk Kees Van der Staaij (SGP) en Joël Voordewind (ChristenUnie) met die van Tofik Dibi (GroenLinks).

Op 22 maart stellen Van der Staaij en Voordewind minister Rosenthal van Buitenlandse Zaken vragen met als titel ‘Een oproep van de grootmoefti van Saoedi-Arabië‘. Uit een bericht uit de The Atlantic blijkt dat sjeik Abdul Aziz bin Abdullah heeft opgeroepen om alle christelijke kerken in de regio te vernietigen. Een oproep zonder gevolgen omdat de meeste kerken in de regio al gesloten zijn en de vrijheid van godsdienst in Saudi-Arabië door de overheid niet erkend wordt, aldus een Amerikaans overheidsrapport. Beide vragenstellers proberen de uitspraak te duiden en vragen zich af waar de lauwe reactie in Europa vandaan komt.

Op 23 maart stelt Dibi de ministers Opstelten van Veiligheid en Justitie, en Spies van Binnenlandse Zaken vragen over ‘De voedingsbodem voor extremisme gelet op de schokkende aanslagen op een joodse school in Toulouse, een moskee in Brussel en diepgewortelde islamofobie in Nederland‘. De vragensteller wil weten hoe Nederlandse veiligheidsdiensten hierop reageren en hoe de aantrekkingskracht van jihadistische bewegingen op moslimjongeren verminderd kan worden. Beide aanslagen in Brussel en Toulouse werden gepleegd door een moslim. Dibi framet het in ‘een mogelijke toename van de reeds zorgwekkende islamofobie in Nederland‘.

In Saoedi-Arabië wordt de vrijheid van godsdienst erkend noch beschermd onder de wet en ernstig beperkt in de praktijk. Zoals het geval Hamza Kashgari leert geldt de vrijheid van godsdienst er evenmin voor moslims. Relativeert de situatie in een ver buitenland de woorden van Dibi dat Nederland een ‘zorgwekkende islamofobie’ kent? Erkent de Nederlandse overheid de vrijheid van godsdienst niet en erkent noch beschermt het religieuze minderheden? Kamervragen zijn nu en dan een visitekaartje van normatief en makkelijk denken.

Foto: Grootmoefti sjeik Abdul Aziz bin Abdullah. Copyright Reuters

Aanslag op Belgische moskee door strijd tussen moslims. Is witte mars de oplossing?

In het Brusselse Anderlecht is gisteren door brandstichting de 46-jarige imam Abdellah Dahdouh van de shjiitische Rida-moskee door rookvergiftiging om het leven gekomen. De dader is een soennietische moslim. Vertegenwoordigers van de Belgische moslimgemeenschap hebben de soennitische beweging verantwoordelijk gesteld voor de brandstichting. Als motief geeft de brandstichter op dat-ie ‘de sjiitische gemeenschap angst wilde aanjagen omwille van de situatie in Syrië‘. Zo meldt het parket volgens De Morgen.

De Rida-moskee organiseert komende zondag een witte mars ter ere van de omgekomen imam. Een Belgische manier om geweld te veroordelen. Volgens Kamel M’Rabet van het centrum moet de mars ‘voorkomen dat er in de toekomst nog zoiets gebeurt‘. Het zal ook een oproep zijn ‘tot verdraagzaamheid en dialoog‘.

Maar de vraag is of een witte mars het juiste middel is om geweld tussen sjiieten en soennieten te stoppen. Het is nauwelijks voorstelbaar. Als dat zo is dan kunnen de Belgen de formule van de witte mars misschien exporteren naar Libanon, Syrië of Irak. Landen met veel geweld tussen sjiitische en soennietische moslims.