Russische leger is van plan om twee creatieve brigades aan het Oekraïense front in te zetten om het moreel op te vijzelen

Tweet ‘Update on Ukraine’ van het Britse Ministerie van Defensie, 18 december 2022.

De legerleiding van de Russische Federatie heeft de oprichting van twee ‘front line creative brigades’ aangekondigd die moeten helpen om het moreel van het Russische leger aan het front in Oekraïne te versterken.

Het moreel is laag. Dat komt door slechte commandovoering, de povere organisatie, contracten die eenzijdig worden verbroken door de legerleiding, een onduidelijk einddoel, slecht militair materiaal en persoonlijke uitrusting, en slechte medische verzorging. Daarmee worden de militairen de oorlog in gestuurd. Velen zijn door mobilisatie tegen hun zin naar Oekraine gestuurd. Ook zijn gevangenissen leeggeplukt en gevangenen als kanonvoer naar het front gestuurd.

Of de creatieve brigades met operazangers, acteurs en circusartiesten het moreel aan het front op kunnen vijzelen valt dan ook te betwijfelen. Er is te veel dat niet klopt en het moreel ondermijnt. De oprichting van de creatieve brigades lijkt eerder een wanhoopsdaad van een op dit moment haperende krijgsmacht.

Ook is de vraag of de creatieve brigades louter zijn bedoeld om voor amusement te zorgen door verstrooiing of ingezet worden als direct verlengde van de Russische propaganda en desinformatie-campagnes om de militairen bij de ideologische les te houden.

Overigens is de uitvoering evenmin simpel. Want nu heeft het Oekraïense HIMARS  raketartilleriesysteem een bereik van 80 kilometer En zoals de aanvallen op Russische vliegvelden laten zien heeft Oekraïne drones ontwikkeld met een bereik van honderden kilometers.

Het valt dus niet in te zien dat het vanuit militair oogpunt verantwoord is om Russische operazangers, acteurs en circusartiesten aan of achter het front in te zetten. Met een publiek van tientallen of honderden Russische militairen zijn de creatieve voorstellingen een legitiem militair doelwit voor Oekraïense aanvallen.

Conservatieve christenen en rechts radicalen ontkennen dat abortus een vrouwenrecht is. Antwoord op een artikel op ‘Christian Headlines’

Schermafbeelding van deel artikel ‘Pro-Lifers Are Like Flat Earthers, Says Sponsor of EU Resolution Calling Abortion a ‘Fundamental Right‘ van 28 juni 2021 van Michael Foust voor Christian Headlines.

Mijn reactie bij het artikel ‘Pro-Lifers Are Like Flat Earthers, Says Sponsor of EU Resolution Calling Abortion a ‘Fundamental Right‘ van 28 juni 2021 van Michael Foust voor Christian Headlines. Ik heb er kritiek op en zet een Europese naast een Amerikaanse visie op het onderwerp: veilige toegang tot abortus voor vrouwen. Zie voor een Nederlandse vertaling bij reacties:

It is unclear why this article on European politics reflects the position of an American lobby group. It has only indirectly to do with the subject. Nor does it help that the author tries to put an American frame on this subject. That does not correspond to the European situation.

American politics is steeped in religion, but it’s different in Europe. There it is the exclusive territory of New Right and conservative Christians. Although in the US the importance of religion in society and politics is rapidly diminishing, partly due to the corruption of white church leaders with former President Trump. So in that respect, the EU and US are growing closer together.

The framing is normative that the resolution is ‘controversial’. Why is the word ‘fundamental’ put in quotes before the word ‘human right’? It is not enough for the writer to present the facts, but he tries to make the decision-making in the European Parliament suspicious. That is not very generous and understanding.

More interesting is what the article doesn’t say. Namely that safe access to abortion is a human right. That finds its reason in practical politics. Women’s rights are restricted in Poland and Malta. The resolution opposes that. The resolution is about safe access to abortion and not about ensuring its legalization. That is a possible next step.

Conservative members of the European Parliament also deny that access to abortion is a human or women’s right. They believe it is a legal right. What makes their position untenable, however, is that they accuse the drafter of the resolution of ideologizing a human right, but by withholding their support they do exactly that. Namely, the ideologizing of a women’s right.

The resolution should be understood not so much as a progressive offensive, but rather as an attempt to roll back the most restrictive measures introduced in some EU member states during the COVID-19 pandemic. In other words, the resolution goes back to the pre-COVID-19 status quo.

Nor does the article mention the negative influence of religion and conscience (the so-called “conscience clause,” for doctors to refuse help to women) on the position of women who want to have abortions. Abstaining from abortion can endanger women’s rights and lives.

The private opinion of the socialist MEP from Croatia Predrag Fred Matić, who makes a comparison between pro-life activists and flat earthers, does not belong in an overview, much less in the headline. Matić wrote the resolution. This is tendentious and unnecessarily tries to sharpen a serious debate about abortion and women’s rights.

Media en politiek VS maken vergelijking Democratische partij met Labour, maar veronachtzamen die van Corbyn met Trump

In een opinieartikel van 14 december 2019 in Mail Online komt oud-minister van Binnenlandse Zaken Alan Johnson met kritiek op Jeremy Corbyn en de richting waarin hij de partij heeft gevoerd. Hij bekleedde posities in de Labour-regeringen van Tony Blair en Gordon Brown. Het artikel valt te lezen als een schot voor de boeg in de strijd om Corbyns opvolging. Hij zal binnen 10 tot 12 weken als partijleider aftreden zo meldt tweede man John McDonnell. Labours koers staat ter discussie. Komt er een opvolger die de lijn van Corbyn voortzet of komt er een meer centristische leider zoals Keir Starmer die de lijn Blair oppakt? Zo’n leider zal tevens de macht van de Momentum-beweging én de macht van de vakbonden (Unite: Len McCluskey) moeten breken.

Nog om een andere reden is de opinie van Alan Johnson interessant omdat het voeding geeft aan het debat in de Amerikaanse media en politiek naar aanleiding van het verlies van Corbyn en de winst van premier Boris Johnson. De Amerikanen leidden afgelopen dagen koortsachtig vergelijkingen af uit de Britse uitslag die van toepassing zou zijn op hun campagne voor het presidentschap. In november 2020 zijn er verkiezingen. De Democratische presidentskandidaat en oud-vice-president onder Obama Joe Biden zag in de nederlaag van Corbyn een waarschuwing voor zijn partij om niet te ver naar links op te schuiven. De centristische Biden heeft er belang bij om Corbyn als een radicaal af te schilderen die de kiezers van zich vervreemd heeft. Biden lijkt hierin gelijk te hebben, hoewel de impeachment in de VS en de Brexit in het VK de vergelijking lastig maken.

Maar een zwaarwegend bezwaar is dat de vergelijking tussen Labour en de Democratische partij (DNC) een andere vergelijking die meer voor de hand ligt veronachtzaamt. Overigens meer in gedrag en handelswijze, dan in beleid. Namelijk de gelijkenis van de tamelijk los van de realiteit en de feiten opererende Corbyn met Trump, en Labour met de Republikeinse partij (GOP). Het artikel ‘We should look closely at Britain’s decision to elect a man so renowned for his untrustworthiness’ van professor Barry Richards verscheen aanvankelijk op The Conversation en werd doorgeplaatst op Raw Story. Daar plaatste ik onderstaande reactie met twee eerste zinnen die ik hier niet herhaal: ‘Mr. Richards is right about trust. But there is more to it’.

A polemic has broken out within the DNC between centristic and progressive forces. The idea is that British Labour was too radicalized under Jeremy Corbyn and therefore alienated the centrist voters Tony Blair could address. In fact, the analysis goes even deeper, namely that for Corbyn and the left-radical Momentum movement, moral equality was paramount and not winning the elections.

Former Home secretary for Labour Alan Johnson adds two other important aspects in an opinion article in the Daily Mail that also apply to Trump and the GOP.

The first aspect is the unpatritotic aspect and not standing up for one’s own country. Alan Johnson: “The working classes looked at Corbyn and saw somebody who was unpatriotic to the extent that the country’s enemies were his friends.”

The second aspect is the cult phenomenon. Within Labour, the left-radical Momentum movement has seized power and driven moderate politicians such as Tom Watson out of the party. Because of the dominant cult idea, the party is alienated from reality. The starting point is no longer the facts, but the moral right. Alan Johnson: ‘Do not underestimate Momentum’s determination to remain as a party within a party. Either we get rid of that cult or we become the cult ourselves.’

The similarity between the cult-like Momentun with Corbyn and the cult-like GOP (especially in the House) with Trump is great. Already in 2017, the Iranian-American theologian Reza Aslan pointed out the cult-like character of the GOP under Trump. There is only one difference. While the GOP cult in the religious U.S. is primarily religiously fed by older, white, male evangelicals, the Momentum cult in the post-religious U.K. is mainly fed by left-ideological youngsters.

In any case, those aspects of onpatriotism and the party as a cult are connections other than those made in the American media and politics in recent days. Because these two aspects are so obvious, this even raises the question of what is wrong with the reporting and analysis of politics and media in the U.S.. They bump into a statement by Joe Biden and apparently do not think further. Or malicious people try to control imaging by framing.

What does that mean for the 2020 campaign if the greatest similarity is not between Labour and Democrats, but between Labour and Republicans? Then it is not the alleged radicalization to the left that is the British export product that colors the American election struggle, but the resemblance between Jeremy Corbyn and President Donald Trump who both basically operate in a cult-like party with a closed worldview. And they are unpatriotic and do not see the traditional allies in Europe and NATO as friends, but as enemies. While traditional enemies of the West, such as the Russian Federation, are considered friends by Corbyn and Trump.

Corbyn has been punished by the traditional Labor voters for his unreliability, radicalization, poorly thought out policies and a campaign that was not about winning, but about morality. Two aspects are added: his unpatriotic attitude and the cult-like character of Labour. The resemblance to Trump whose paths always lead to Putin, and the GOP that has been transformed into cult in three years with intellectually corrupt, autistic, radicalized congressmen such as Devin Nunes, Jim Jordan and Lindsey Graham.

The Democrats are wise not to lose themselves in the idea that the gap between progressives and the center cannot be bridged. This is perfectly possible by having both wings represented proportionally in a government. The British elections teach that Corbyn can be tackled and punished for his unreliability, his unpatriotism and the suspension of internal party democracy at Labour that has been turned into a cult. That is the blueprint for the DNC campaign.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Either we ditch the Momentum cult – or Labour becomes a cult itself, says former Home Secretary ALAN JOHNSON’ van Alan Johnson op Mail Online, 14 december 2019.

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘We should look closely at Britain’s decision to elect a man so renowned for his untrustworthiness’ van Barry Richards op The Conversation, 13 december 2019.

Politieke marketing. PVV profileert zich met filmpje tegen de islam. En roept voorspelbare reacties op

Het is de PVV weer gelukt. Aandacht met een reclamespotje over de islam. Een bericht op nu.nl zegt dat het tot ophef leidt. Dat zal de bedoeling geweest zijn. Het werd uitgezonden in de zendtijd voor politieke partijen.

De reacties zijn voorspelbaar. En een prima middel voor politieke partijen om zich scherp te profileren in de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. Premier Rutte vindt het filmpje onsmakelijk en laat het daarbij. D66 vindt dat het te ver gaat en heeft een tegenfilmpje in elkaar geflanst dat zegt dat Nederland gaat voor vrijheid, gelijkheid en tolerantie. Dat valt met enige moeite als reactie op het filmpje van de PVV te zien. Maar Geert Wilders zal beweren dat hij ook voor vrijheid, gelijkheid en tolerantie is, en juist daarom tegen de islam is. D66 laat zich framen door het geschreeuw van de PVV om er electorale winst uit te halen. Haagse islamitisch geïnspireerde Islam Democraten vinden dat de NPO het filmpje niet had mogen uitzenden. Maar daarmee geven ze aan niet te begrijpen hoe Nederland werkt. Met hun reactie spelen ze de PVV in de kaart.

Wat vind ik ervan? Het filmpje maakt een politiek statement door kenmerken op te noemen die volgens de PVV karakteristiek zijn voor de islam. Daarmee kan met het oneens zijn, maar het moet gezegd kunnen worden. Het heeft het niet over gelovigen, maar over een religieuze organisatie die de islam is. Of zoals de PVV het liever omschrijft, een ideologie. Er is geen verwijzing naar Nederland, zodat het niet eens duidelijk is of dit campagnefilmpje wel over Nederland gaat. Het filmpje roept niet op tot haat. Uiteraard bestaat er geen islam die wereldwijd dezelfde verschijningsvorm heeft. Bij elk kenmerk kan men dan ook toevoegen: of niet.

Maar het is goed dat dit filmpje gemaakt wordt. Het benoemt een al bestaande maatschappelijke vraag die vanwege allerlei taboes maar niet afdoende beantwoord wordt. Namelijk of ‘de islam’ verenigbaar is met democratie. Toch valt niet in te zien dat dit filmpje dat debat ook maar op enigerlei wijze dichterbij brengt. Integendeel. Partijen kruipen in de loopgraven van een pro- of anti-islam kamp. Met de paradox dat de islam zich aan inspectie onttrekt. Een echt antwoord zal waarschijnlijk genuanceerd zijn en uit grijstinten bestaan.

Politiek is niet voor bange mensen. Een wereldreligie met veel macht staat niet boven de wet en gelovigen en vertegenwoordigers ervan moeten tegen een stootje kunnen. Ze kunnen hun gelijk niet claimen vanuit hun gelijk. Bij kritiek moeten ze het debat aangaan en hun argumenten presenteren en in een betoog gieten. Het wachten is op vergelijkbare filmpjes met kenmerken voor christendom, neoliberalisme, sociaal-democratie, atheïsme, rechts-extremisme of vrijzinnigheid. De PVV heeft satire een voorzet voor open doel gegeven.

Geert Wilders neemt via een omweg de islam in bescherming

In het commentaar ‘Wilders doet er nog een schepje bovenop: ‘Verbied de islam en diens uitingen!’’ voor DDS doet Tim Engelbart er zelf ook een behoorlijk schepje bovenop. Het past in het patroon van DDS om van paard te wisselen en de PVV in te wisselen voor het sexyer Forum voor Democratie (FvD) van Thierry Baudet. Zoals voorheen Wilders en de PVV de hemel in werden geschreven gebeurt dat nu met FvD. Paradox is dat Wilders minder ongelijk heeft dan het lijkt, maar hij door zijn ondoelmatigheid en radicalisme het omgekeerde bereikt van wat hij nastreeft. Gesteld dat dat wat anders is dan het handhaven van zijn eigen positie. Mijn reactie:

Wat Geert Wilders er allemaal aan vastknoopt is een onderwerp op zichzelf. Maar zijn standpunt dat de islam ‘een extremistische politieke ideologie’ is wijkt in de kern niet principieel af van wat de onlangs overleden protestante theoloog Harry Kuitert zei: ‘religie is een potentieel gevaarlijke ideologie’. Kuitert had het overigens over alle religies.

Wat Nederland nodig heeft is een breed maatschappelijk debat over de rol van religie. Met vragen als ‘wat is religie?’, ‘wat wil religie bereiken?’, ‘wat is de rol van religie in het onderwijs?’ en ‘wat is het maatschappelijk nut van religie?’.

Zo’n debat zou twee vliegen in één klap slaan. Het geeft antwoord op de vraag die Wilders over de islam stelt, maar die hij door het naar zich toe te trekken zo geïsoleerd en gepolitiseerd heeft dat hij feitelijk het debat erover mee blokkeert. En het doet aan achterstallig onderhoud dat door de sleutelpositie van de drie christelijke partijen SGP, CU en CDA en de maatschappelijke positie van het christelijk middenveld jaar op jaar uitgesteld wordt.

Het falen van de Nederlands partijpolitiek is dat vrijzinnige partijen als de VVD, D66, PvdA, GroenLinks, SP en PVV met een grote meerderheid in de Tweede Kamer van 109 van de 150 zetels zich laten verdelen. En elkaar niet weten te vinden. Maar de patstelling zoals die tussen confessionelen en ‘links’ (liberalen en socialisten) in de jaren ’20 van de vorige eeuw bestond en uitmondde in de gelijkstelling van openbaar en bijzonder (dus: religieus) onderwijs is allang voorbij. De christelijke politiek heeft nauwelijks nog een machtsbasis. Het lijkt alsof dat besef nog nauwelijks tot het Binnenhof is doorgedrongen.

Hoewel christelijke politieke partijen en organisaties niet als doelstelling hebben om de islam of islamitische organisaties te verdedigen doen ze dat wel omdat de islam hun uiterste verdedigingswal is. Door op te komen voor de islam komen christelijke organisaties op voor zichzelf. Of liever gezegd, hopen ze ermee de afbraak van hun traditionele voorkeurspositie te vertragen. Dat die pragmatische opstelling van de confessionelen soms zelfs samengaat met een afkeer van de islam maakt het er extra schijnheilig op. Dat is het duidelijkst in de SGP.

Nederland is qua bevolkingssamenstelling een land met een kleine meerderheid van iets meer dan 50% die zich niet laat inspireren door religie. Dat blijkt uit onderzoek van het CBS. De verschillende religies vormen minderheden. Bijvoorbeeld, rooms-katholieken 23% en islam 4-5%. De verwachting is overigens dat de groei van de islam stabiliseert en rond genoemd percentage zal blijven schommelen. Een en ander rechtvaardigt in politiek noch in samenleving een sleutelpositie voor religie en religieuze organisaties.

Nederland zou tot beter besef moeten komen over haar zelfbeeld. Merkwaardigerwijze zouden twee ontwikkelingen ermee samengebracht kunnen worden en elkaar versterken. Als onderdeel van de blauwdruk voor de toekomst van Nederland waar zo’n behoefte aan is.
1. Nederland is een seculiere samenleving wat inhoudt dat alle religies en levensovertuigingen volgens de wet en met de garantie van de overheid op gelijke mate worden behandeld. In praktijk betekent dit dat de nu bestaande voorkeurspositie van christelijke organisaties en instellingen niet langer wordt gesteund en gefaciliteerd door de overheid. Niet formeel en niet informeel.
2. Nederland is een immigratieland dat migranten opneemt. Dat betekent dat het een immigratiepolitiek moet ontwikkelen die inhoudt dat het enkel en alleen zelf bepaalt welke soort migranten het opneemt en welke eisen aan hen gesteld worden. Daarnaast kunnen om humanitaire redenen vluchtelingen uit oorlogsgebieden binnengelaten worden volgens de kenmerken van het Vluchtelingengedrag van 1951. Dat houdt overigens in dat vluchtelingen niet zelf bepalen naar welk land ze reizen. Het zijn enkel en alleen de opnemende landen die daarover beslissen.

Geert Wilders is een gevangene van zijn eigen opstelling geworden. Door druk te zetten op het onderwerp islam duwt hij het in de praktische politiek een andere kant uit dan hij bedoelt. De paradox is dat als Wilders en de PVV de politiek zouden verlaten dit onderwerp naar verwachting hoger op de agenda zou komen te staan. De PVV blokkeert het overleg tussen de vrijzinnige partijen om de voorkeurspositie van het christendom terug te brengen tot een eerlijk deel waar het recht op heeft. En omdat via de genoemde omweg christelijke organisaties de islam in bescherming nemen om zichzelf te dienen neemt Geert Wilders via een omweg de islam in bescherming.

Foto: Schermafbeelding van deel commentaar ‘Wilders doet er nog een schepje bovenop: ‘Verbied de islam en diens uitingen!’’’ voor DDS door Tim Engelbart, 16 september 2017.

Religie is een potentieel gevaarlijke ideologie. Moet dat gevolgen hebben voor de rol van religieuze politieke partijen?

‘Hij beschouwde religie inmiddels als een potentieel gevaarlijke ideologie, niet alleen de islam ook het christendom.’ Aldus een van de afsluitende zinnen in het commentaar van 13 september van NRC over de op 8 september overleden protestante theoloog Harry Kuitert. Het sluit af door een verband te leggen met de actuele politiek: ‘Het publieke domein zag hij als bufferzone tussen de verschillende overtuigingen. En dat is een stelling die nog altijd geldig is. Zeker nu zich weer een confessioneel getint kabinet aandient.’

Kuitert geeft NRC de kans om zich te profileren als seculier medium. Deze zinnen maken duidelijk waarom Kuitert door zijn toenemende kritische houding in religieuze kring steeds minder gewaardeerd werd. Het verwijt van die kant was niet alleen dat hij in eigen bron spuugde, maar ook de afbraak van de machtspositie van religie en religieuze organisaties bespoedigde. Dat laat geen enkele groepering die gebouwd is op macht zich vrijwillig gebeuren. Het publieke domein is wat christelijke politici vaak laatdunkend de seculiere samenleving noemen zonder goed te beseffen dat dat geen atheïstisch of anti-religieus project is, maar het op termijn redding brengt voor minderheidsreligies zoals het christendom. Het kan ook dat ze de voordelen van het secularisme wel degelijk beseffen, maar uit politieke motieven net doen alsof ze dat niet begrijpen.

Heeft Kuitert gelijk? Toen enkele jaren geleden Geert Wilders verklaarde dat de islam geen religie, maar een ideologie was vielen velen hard over hem heen. Hij zou hiermee degenen die zich door de islam laten inspireren beledigen. Harry Kuitert lijkt zelfs nog een stap verder te gaan door religie in de kern als een ‘gevaarlijke ideologie’ te karakteriseren. Verschil is dat Kuitert alle religies in potentie als gevaarlijk ziet en het hem om de grens aan de religie te doen is. Dit in tegenstelling tot Wilders en andere politici die afgelopen jaren de mond vol hadden van de zogenaamde joods-christelijke traditie die ze in stelling brachten tegen de islam. Als een van de uitgevonden tradities die een eigen leven gaat leiden in politiek en samenleving.

Het is een realistische uitspraak om religie als een potentieel gevaarlijke ideologie te beschouwen. De praktijkvoorbeelden ervan zijn dagelijks in het nieuws. Of het nu de moordlust tussen diverse stromingen moslims betreft of het boeddhistisch radicalisme tegen de islamitische Rohingya. Zelfs als religie ‘oneigenlijk’ wordt gebruikt zoals gelovigen beweren, is het toch religie die het proces opstart en gaande houdt. Geweld is van alle tijden, maar religie kan al te makkelijk gelovigen in beweging zetten en tot het uiterste brengen.

Zeker in de handen van volksmenners, maar ook in die van goedwillende geestelijken die onbewust het verkeerde doen is religie een moordwapen. Het is een kwestie van dubbel gebruik. Een buis kan gebruikt worden voor de irrigatie van water, maar ook voor de lancering van een raket. Precies zo is het met religie. Daarom moeten godsdiensten, religieuze organisaties en religieuze politieke partijen ingeperkt worden door ze te borgen in het publieke domein. Christelijke partijen die deel gaan uitmaken van het kabinet Rutte III zijn niet het goede signaal omdat ze een dubbelfunctie hebben van actor én bewaker van dat publieke domein.

Foto: ‘Women incarcerated in the Kadhimiyya women’s prison in 2006. Prior to 2009, Kadhimiyya was the only place in Baghdad where women charged with crimes were incarcerated. Security forces now detain women in prisons and other detention facilities across the country; many remain in detention for months and even years without trial. © 2006 Yuri Kozyrev / Noor /Redux‘

Op weg naar een vredelievende islam met Charlie Hebdo

De cartoon op de voorpagina van het Franse satirische weekblad Charlie Hebdo krijgt kritiek omdat het zou aanzetten tot islamofobie. In een artikel geeft het Belgische HLN een overzicht van de reacties. Met verwijzing naar de aanslag in Barcelona door islamisten zegt de tekst ‘Islam, religie van vrede … voor eeuwig!’ Sommigen nemen het ook op voor het weekblad omdat spot moet kunnen en de cartoon de rol van religie in de aanslag belicht. In de berichtgeving wordt dat laatste nauwelijks genoemd en wordt de kwestie omgeleid tot een vraag over de grenzen aan de veiligheid. Ook op de FB-pagina van Charlie Hebdo wordt het debat heftig gevoerd.

Een satirisch blad mag de spot drijven met de islam. Het is een religie met vele verschijningsvormen. Feit is dat sommige ervan niet vredelievend, maar oorlogsgezind zijn. De politieke islam of het islamisme promoot oorlog en chaos. Dat mag genoemd worden. Zelfs als wereldwijd de islam tegen de zin van de meerderheid van moslims op grote schaal gekaapt wordt door pseudo-moslims, dan nog handelen die laatsten binnen de islam in naam ervan. Om die reden kan de islam niet ondubbelzinnig een religie van vrede genoemd worden.

Het is de vraag of Charlie Hebdo verstandig handelt door deze cartoon in de nasleep van de aanslagen in Catalonië op de voorpagina te zetten. Wat beoogt het hiermee? Het is onderhand wel duidelijk dat de islam niet ondubbelzinnig een vredelievende religie is omdat er te veel verschijningsvormen van de islam zijn die haaks staan op die vredelievendheid. Door middel van spot bevordert de cartoon de bewustwording over de islam. Want dit soort aanslagen zijn geen veiligheidskwestie, maar een kwestie van ideologie en geloof.

Dit terrorisme van de politieke islam kan uitsluitend op het niveau van de politiek opgelost worden. Indammen ervan door verhoogde veiligheidsmaatregelen is voor nu noodzakelijk, maar biedt voor de lange termijn geen soelaas. De cartoon raakt aan de aloude kwestie die maar niet definitief beantwoord wordt. Namelijk of moslims de plicht hebben zich ter bescherming van hun geloof er actief voor in te zetten door de pseudo-moslims buiten de deur te zetten en of dit op dit moment in voldoende mate gebeurt. Het antwoord op die laatste vraag is negatief. Dat komt door factoren die de islam verdeeld, verzwakt en onderontwikkeld maken.

Paradox is dat Europa gebaat is bij een sterke, goed georganiseerde, democratische en wetenschappelijke islam die de pseudo-islam van het islamisme resoluut buiten de deur zet, maar Europa het vanwege de verdeeldheid binnen de islam niet aandurft om een stap te zetten en achteraf te moeten constateren dat het een oorlogszuchtige islam heeft helpen versterken. Daarom moet de eerste stap van de moslims zelf komen. Zij moeten Europa ervan overtuigen dat de islam kansvol is als vredelievende religie door concrete resultaten te boeken die vervolgens in de publieke opinie als een koevoet kunnen dienen. Dat is via een omweg de bewustwording die de cartoon vergroot. Het dient een tweeledig doel. Het wijst de vredelievende moslims op de urgentie om georganiseerd en in grote getale in actie te komen en wijst critici van de islam erop dat het einddoel een vredelievende islam kan zijn. Hoe weinig realistisch dat perspectief op dit moment ook lijkt.

Foto: Voorpagina met cartoon van Charlie Hebdo van 23 augustus 2017. Met tekst ‘Islam, religie van vrede … voor eeuwig!. 

Reddingsoperaties voor Libische kust zijn verstrikt geraakt in ideologie

Het schip Iuventa van de Duitse hulporganisatie Jugend Rettet is door de Italiaanse autoriteiten in beslag genomen. Op de site van deze hulporganisatie die zich voorstaat op haar transparantie is er geen verklaring over te vinden. Op haar FB-pagina gaat Jugend Rettet zijdelings in op de beschuldiging van de Italiaanse justitie dat het nauw samenwerkt met mensensmokkelaars en als een veerdienst van Lybië naar Italië opereert. De ruime interpretatie van een schip in nood is in tegenspraak met verwijzingen bij de FAQ’s naar ‘fataal gevaar’ of ‘het redden van mensen in levensgevaar’ van de United Nations Convention on the Law of the Sea uit 1982. Artikel 98 waar Jugend Rettet naar verwijst gaat over de plicht van passerende schepen om hulp te verlenen aan een schip in nood. Dat artikel is hier niet aan de orde en wordt er aan de haren bijgesleept.

Het is goed mogelijk dat Jugend Rettet en andere hulporganisaties met schepen op zee tussen Lybië en Italië vanuit hun ideologie het juist achten om de zoek- en reddingsoperatie ruim op te vatten. Daarmee vervalt de basis van het Zeerecht waar ze naar verwijzen en de directe noodzaak om in te grijpen. Het is verdedigbaar dat een hulporganisatie vindt dat er gerede redenen zijn om migranten uit Afrika en Azië te helpen Europa te bereiken, maar dan is de verwijzing naar het Zeerecht onnodig en niet terzake. Zelfs misleidend en hypocriet. Jugend Rettet lijkt om ideologische redenen afgegleden van een ooit correct ingezette juridische koers.

De dubbelzinnigheid van het één zeggen en het ander doen, doet denken aan een aspect uit de Italiaanse film La meglio gioventù (2003) van Marco Tullio Giordana. Maar deze keer vertaald naar een Europees niveau. Het zijn in die film de rijkeluiszoontjes die de revolutionair spelen en zich links en progressief achten tegenover de boerenzonen als Matteo die als politieagenten het gezag vertegenwoordigen. En feitelijk deel uitmaken van de linkse onderklasse. Het zijn de abstracties en de grenzeloosheid tegenover de werkelijkheid van alledag en het besef dat het altijd schipperen is omdat er geen ideale situatie bestaat of verwezenlijkt kan worden. Italië wordt moreel betutteld door reddingsmissies uit Noord- en West-Europa die hun goedwillendheid ten koste van Italië botvieren. Dat is vanuit de Italiaanse soevereiniteit niet alleen onaanvaardbaar, maar ook krom in pretentie. De mondiale Noord-Zuid problematiek wordt vervangen door een Europese Noord-Zuid verdeling.

Als Jugend Rettet het werkelijk meende en de eigen missie duurzaam zou maken, dan moest het of diep in Afrika met ontwikkelingswerk of in Duitsland aan de slag gaan. De naïviteit en hypocrisie van Jugend Rettet is des te bezwaarlijker omdat het radicaal rechtse ‘identitaire’ activisten van Defend Europa in de kaart speelt die sinds kort in de Libische wateren opereren met hun schip C-Star. Ze hinderen de schepen die zijn betrokken bij de zoek- en reddingsoperaties voor de Libische kust, wat tot gevaarlijke situaties kan leiden. Een artikel in The Huffington Post maakt dat duidelijk. Zo worden operaties steeds meer gepolitiseerd en tot vehikel voor de eigen positionering en fondsenwerving van de activisten. Een Europese oplossing raakt verder uit zicht.

Cenk Uygur en Reza Aslan over religie, ideologie, fundamentalisme, neo atheïsme en media

Een debat tussen Reza Aslan en Cenk Uygur waarbij vele onderwerpen aan bod komen. Aslan was afgelopen week in het nieuws omdat CNN zijn documentaireserie annuleerde vanwege een kritische tweet over Trump.

Is de islam van alle religies de slechtste? Daar lijkt het niet op. Beeldvorming in de media cultiveert echter wel dit beeld. Religies zijn door mensen gemaakt en worden door geen enkele gelovige naar de letter gevolgd, daar zijn Aslan en Uygur het over eens. Religies verschillen volgens Aslan niet van andere systemen zoals nationalisme, socialisme etc. Uygur is het op dit aspect oneens met Aslan. Waarom zou een gelovige uit vrije wil een religie volgen uit een heilig boek dat voor de helft bestaat uit uitspraken die het navolgen niet waard zijn? In zijn antwoord benadrukt Aslan het sociale aspect van religie. Uygur met zijn eigen ‘tekenssyteem’ zou door niemand begrepen worden. Opvallend is dat Aslan religie een ideologie noemt. Zoals Wilders de islam.

Mijn kritiek op Aslan is dat hij ook daar relativeert waar hij zou kunnen onderscheiden: Mijn reactie bij de video: ‘But the relativism and semiotics of Reza Aslan is exhausting. He also seeks abstraction where he could find concreteness and detailing. For instance in calling all the ideologies equal.’ Ik ben het wel weer eens met Aslan als hij zegt dat een christen die zich ‘christen’ noemen of een moslim ‘moslim’ dat is. Religies proberen altijd afstand te nemen van eigen radicalen, maar ze zijn onlosmakelijk met betreffende religie verbonden.

Zie elders mijn commentaar over de reden van de kritiek op de islam van populisten. En ‘neo atheisten’ als Sam Harris. Dat is deels een afleiding om sociaal-economische aspecten (machtsdeling, het grote geld in de politiek, inkomensongelijkheid, belastingontwijking, sociale rechtvaardigheid) niet centraal te zetten en aan te pakken. Dat is de relevante politieke verwijzing die onder dit belangwekkende en onderhoudende gesprek van Aslan en Uygur ligt. Islamkritiek is uiteindelijk een excuus om echte machtsverhoudingen te helpen verhullen.

Breuklijn tussen traditionalisten en gevestigde politiek vraagt om antwoord dat waarden centraal zet

Aldus Ishaan Tharoor in een opinie-artikel voor The Washington Post. Hij geeft een correctie op een politiek debat dat door framing een te eenzijdige invalshoek heeft gekregen. Het is niet het beleid van Putin, Trump, EU, globalisme of de machtspolitiek tussen landen, maar het beroep dat daarbij gedaan wordt op waarden.

De basale scheiding tussen autoritaire leiders als Erdogan, Putin of Trump met hun rechts-extremistische volgelingen als Le Pen, Wilders of Farage en de rest van de politiek is gelegen in de houding tegenover immateriële aspecten als nationaliteit, identiteit, kunst, religie, secularisering en traditionele waarden.

Autoritaire leiders en hun acolieten brengen die missie niet in pure vorm, maar verwateren het en kleden het aan met kritiek op de gevestigde orde en hun zelfbenoemde rol om namens het volk te spreken. Terwijl ze in vele gevallen bij uitstek de vertegenwoordigers van de gevestigde klasse zijn of het volk in meerderheid helemaal niet achter deze leiders staat, maar achter politici van de middenpartijen. Zoals Hillary Clinton die 3 miljoen meer stemmen kreeg dan Trump of Wilders die in peilingen slechts zo’n 20% van de stemmen trekt.

Het is autoritaire leiders om de macht te doen. Doel is om de macht vast te houden en uit te breiden. Niets bijzonders, want dat doet elke politicus. Maar door de instituties buiten spel te zetten proberen autoritaire leiders hun politieke leven te rekken en rivalen uit te schakelen. In het geval van Putin worden verkiezingen gemanipuleerd doordat de oppositie bij voorbaat uitgeschakeld is, staatsmedia in dienst staan van de officiële kandidaat en uitslagen vervalst worden. Met als gevolg dat het zittende bewind in het Kremlin zich niet hoeft bezig te houden met het verdedigen van de eigen positie, maar de aanval kan inzetten. Bijvoorbeeld op de EU.

Of conservatieven en traditionalisten werkelijk traditioneel denken of dat ze dat traditionalisme om politieke redenen aanwenden om steun te verwerven is geen makkelijk te beantwoorden vraag. Het beroep op christelijke waarden en nationalisme van de in de kern pragmatische leiders als Putin en Trump die het om macht en geld te doen is lijkt ingegeven door opportunisme. Ze trekken die waarden aan als een politieke jas die ze ook zo weer uit kunnen trekken. Het is mogelijk dat bij andere autoritaire of rechts-extremistische politici de waarden dieper zitten, maar ook de uit de liberale VVD afkomstige Wilders lijkt de islamkritiek een politieke jas die hij ooit om partijpolitieke redenen heeft aangetrokken. Dat hij daarna door isolatie en bedreiging die leidden tot zijn radicalisering vergroeid is geraakt met die jas van islamhaat is mogelijk.

Het beste antwoord op de conservatieven en traditionalisten door de middenpartijen is niet het meegaan in de framing over de EU, de euro, het globalisme of de positie van de Russische Federatie of Oekraïne. Het beste antwoord gaat onder de huid van de traditionalisten en zoekt ze op door in het politieke debat centraal te zetten wat ze aan waarden zeggen te verwerpen. Zoals hedendaagse kunst, secularisering, etniciteit of een open samenleving. Toon maar aan hoe achterlijk en economisch dom de verwerping daarvan is. Om aan te spreken moeten de middenpartijen zich hierover wel krachtiger en duidelijker dan nu positief uitspreken.

De praatjes van conservatieven en traditionalisten over elite, volk of islam zijn niet de hoofdzaak. Het is een afleiding om hun opportunisme en greep naar de macht te verhullen. Door in te zoomen op de waarden die de traditionalisten verwerpen kan aangetoond worden dat de tegenstellingen die ze in het publieke debat als fundamenteel presenteren oppervlakkig zijn en bedoeld zijn om hun ware bedoelingen te verhullen. Dit betekent geen teruggang naar naïef multiculturalisme, volledige open grenzen of een proces van outsourcing van de maakindustrie. Het betekent realisme, werken aan de herbevestiging van het oppergezag van de politiek en echte machtsdeling van politiek met burger. Voorbij de schijnoplossingen van de traditionalisten.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Beyond Flynn, other ties bind the White House to the Kremlin’ van Ishaan Tharoor in The Washington Post, 13 februari 2017.