Afgelopen donderdag 10 november 2022 schreef ik in het commentaar ‘NOS Journaal blundert in berichtgeving over uitslagen Amerikaanse tussentijdse verkiezingen‘ waarin ik het NOS Journaal ervan betichtte er een ‘journalistieke puinzooi‘ van te maken het volgende:
Als de Democraten de Senaatszetels in Nevada en Arizona winnen wat door verkiezingsdeskundigen niet onwaarschijnlijk wordt geacht, dan hebben ze 50 zetels. Met de stem van vicepresident en voorzitter van het Huis Kamala Harris is dat een werkbare meerderheid. // De runoff tussen Warnock en Walker is dan niet meer van belang voor de meerderheid in de Senaat. Waarom was de verslaggeefster niet in Arizona of Nevada waar het verschil wordt gemaakt en bleef ze in Georgia waar voorlopig niets nieuws meer te melden valt?
Zoals voorspeld, maar niet voorzien door het NOS Journaal, hebben de Democraten de Senaatszetels in Nevada en Arizona gewonnen, zodat de runoff in Georgia voor de meerderheid van de Senaat niet meer van belang is.
Op de blunder van het 8-uur bulletin van het NOS Journaal op 10 november 2022 is tot nu toe geen correctie gekomen in de nieuwsmedia van NOS Nieuws. Nieuwslezer Rob Trip presenteerde in dat bulletin een tussenstand in het Huis van Afgevaardigden als eindstand en concludeerde daaruit dat de Republikeinen de meerderheid in het Huis van liefst 24 zetels hadden behaald.
Aantoonbare apekool werd door Trip als feitelijke informatie gepresenteerd. Het was een grove fout die echter tot geen enkele rimpeling in de Nederlandse publieke opinie leidde. Men kan vol compassie zeggen, waar gehakt wordt vallen spaanders. Maar zo’n fout moet wel gecorrigeerd worden om een nieuwsmedium serieus te kunnen blijven nemen. Het NOS Journaal heeft de fout tot nu toe niet gecorrigeerd.
Het is opmerkelijk dat het NOS Journaal of NOS Nieuws de fout tot nu toe niet hebben gecorrigeerd. Wordt doodzwijgen van eigen fouten gezien als de beste manier om eigen verantwoordelijkheid te ontlopen?
Het is een raadsel waarom dat zo is. Wat dat zegt over de kwaliteit van de nieuwsvoorziening van de Nederlandse publieke omroep die een breed publiek bedient is onduidelijk. Of wat zegt dat over de Nederlandse publieke opinie? Is die inmiddels zo gefragmenteerd, dat die feitelijk niet meer bestaat?
Blijkbaar doet een grove onzorgvuldigheid van het NOS Journaal meer of minder er niet toe. Er komt geen vervolg op. Het loopt dood. Waarom de journalistieke professionals van het NOS Journaal vanuit hun eergevoel hun fout niet herstellen is de vraag die blijft kleven aan de blunder over een eindstand die een tussenstand was waar allerlei foute conclusies aan verbonden werden.
De geloofwaardigheid van het NOS Journaal staat op het spel als fouten niet publiekelijk worden verbeterd. Of is die geloofwaardigheid al verspeeld en interesseert het niemand of het NOS Journaal de waarheid spreekt?
Wat is er aan de hand met de berichtgeving van het NOS Journaal over de Amerikaanse tussentijdse verkiezingen? Die zit vol missers. Er worden elementaire fouten gemaakt. Door zowel verslaggevers als bureauredactie die de tekst aanlevert voor de nieuwslezer. Is er niemand met kennis van zaken en overzicht die dit soort fouten uit de bulletins houdt?
In een bulletin van enkele dagen geleden was het verslaggeefster Simone Tukker die de kern miste voor de reden van de runoff tussen Warnock en Walker voor een Senaatszetel in Georgia. Dat had niet’s te maken met het kleine verschil tussen de twee kandidaten zoals ze beweerde, maar met het feit dat geen van hen meer dan 50% van de stemmen achter zich had verzameld.
Het 8-uur Journaal van 10 november 2022 (Seizoen 55 Afl. 224) schoot een nog grotere journalistieke bok. Nieuwslezer Rob Trip zei dat de strijd in het Huis van Afgevaardigden was beslist in het voordeel van de Republikeinen. Met 24 zetels meer.
Dat is onjuist. Trip liet een tussenstand zien met Republikeinen 209 en Democraten 185 zetels en concludeerde daaruit dat dat de eindstand was. Voor een meerderheid in het Huis zijn 218 zetels nodig. Geen van de partijen heeft op dit moment dat aantal bereikt. Er druppelen nog steeds uitslagen binnen. Er is zelfs nog een hele kleine kans dat de Democraten hun meerderheid in het Huis nipt behouden. De marges zijn flinterdun. Vele uitslagen in California laten nog op zich wachten.
Vervolgens ging dezelfde Simone Tukker in Atlanta Georgia in gesprek met een Republikeinse jongere. De context van dat gesprek was dat de runoff op 6 december tussen Warnock en Walker beslissend zal zijn voor de meerderheid in de Senaat. Hoe journalistiek relevant was de focus op deze runoff?
Het is nog onduidelijk of de runoff van belang is. Als de Democraten de Senaatszetels in Nevada en Arizona winnen wat door verkiezingsdeskundigen niet onwaarschijnlijk wordt geacht, dan hebben ze 50 zetels. Met de stem van vicepresident en voorzitter van het Huis Kamala Harris is dat een werkbare meerderheid.
De runoff tussen Warnock en Walker is dan niet meer van belang voor de meerderheid in de Senaat. Waarom was de verslaggeefster niet in Arizona of Nevada waar het verschil wordt gemaakt en bleef ze in Georgia waar voorlopig niets nieuws meer te melden valt?
Hoe kan het dat het NOS Journaal er zo’n journalistieke puinzooi van maakt? Het is een raadsel. Bezuinigingen, personeelsgebrek, vakantie, slechte coördinatie? Het overzicht in vele buitenlandonderwerpen lijkt steeds meet te ontbreken. Ook over Oekraïne worden wilde speculaties gedaan of irrelevante zaken als belangrijk gemeld. En trouwens, waarom worden dit soort fouten nooit publiekelijk erkend? In een rubriek correctie en aanvulling.
Het NOS Journaal doet, waarschijnlijk onbewust, aan misleiding van de kijker. Goede nieuwsvoorziening is het niet. Dat is beschamend voor het belangrijkste journaalbulletin van de Nederlandse publieke omroep. Wie grijpt er in om de buitenlanddesk van NOS Nieuws op een hoger peil te brengen? Dit soort fouten worden bij een schoolkrant nog niet gemaakt. Maar wel bij het NOS Journaal.
De video van het progressieve PAC (political action committee dat privé geld inzamelt om verkiezingen of wetgeving te beïnvloeden) Meidas Touch is onweerlegbaar waar, maar toch klopt het niet.
De Republikeinse partij onder Trump is een onmiskenbaar een cult omdat het alle kenmerken ervan vertoont, zoals godsdienstwetenschapper Reza Aslan al in 2017 in de LA Times beweerde. In een commentaar van april 2018 verwees ik daarnaar. Vooral sinds Trumps verkiezingsnederlaag in november 2020 is de Republikeinse partij geradicaliseerd en verschanst het zich in apartheid, leugens, misleiding en obstructie van de politiek. De waarheid is het slachtoffer. Met deze tactiek van de verschroeide aarde beschadigt het overigens niet alleen het beoogde doelwit, namelijk de Democraten en president Joe Biden, maar ook de VS, de gevestigde religie en de politieke wil tot samenwerking en verbinding.
De video klopt in het opsommen van de feiten, maar niet in het middel om daar een eind aan te maken: ‘We must vote them out!‘. Als er in de Senaat niet tijdig een brede, veelomvattende stemrecht of Voting Rights wet wordt aangenomen, dan is dat een loze oproep. Het geheel of gedeeltelijk afschaffen van de zogenaamde filibuster zodat in de praktijk geen 60, maar 50 stemmen nodig zijn voor een meerderheid is een eerste voorwaarde om de obstructie van de Republikeinen passend te beantwoorden.
De oproep gaat voorbij aan wat er op dit moment gebeurt in de staten waar de Republikeinen de bestuurlijke macht hebben. Ze hebben het in een kleine meerderheid van de staten voor het zeggen. Het stemrecht wordt niet alleen in staten als Texas zo aangepast dat in de toekomst zwarte en gekleurde minderheden ontmoedigd worden om te gaan stemmen door het opwerpen van praktische belemmeringen. Wat veel belangrijker is, nu maken de Republikeinse bestuurders nieuwe kieswetten die hun de bestuurlijk-administratieve middelen in handen geeft om los van de werkelijke uitkomst van verkiezingen een winnaar aan te wijzen. Het is zoals Stalin zei: ‘Het gaat er niet om hoe de mensen stemmen, maar wie de stemmen telt’.
‘Stem ze weg’, is daarom een onderschatting van de politieke situatie op staatsniveau van dit moment. Het enige wat helpt is het voor dit specifieke doel buiten werking zetten van de filibuster om in de Senaat de For the People Act aan een meerderheid te helpen. Dan kunnen op federaal niveau de recente Republikeinse aanpassingen teruggedraaid worden, inclusief het mandaat voor Republikeinse bestuurders om de uitslag van verkiezingen te overrulen.
Daarmee zijn nog lang niet alle onregelmatigheden in de kieswet verdwenen zodat de bevolking niet correct vertegenwoordigd is in de uitslagen van verkiezingen. Ook als ze wel gaan stemmen. Het is onverklaarbaar dat dunbevolkte gebieden even zwaar tellen als dichtbevolkte gebieden waar Democraten in de meerderheid zijn. Evenmin is het logisch dat gebieden als Washington DC en Puerto Rico niet vertegenwoordigd zijn in de Senaat, terwijl dat laatste unincorporated territory meer dan vijfmaal zoveel inwoners heeft dan de Republikeinse staat Wyoming. Een 18de eeuwse anomalie is het Kiescollege (Electoral College) waardoor swingstates een relatief groot gewicht hebben en de campagnes daar geconcentreerd worden. Het hertekenen van kiesdistricten (gerrymandering) bevoordeelt de Republikeinen in het Huis en is een tendens die alleen maar sterker wordt. Het geeft hun een voordeel van tientallen zetels dat het verschil kan uitmaken tussen winst en verlies. Met als gevolg dat Republikeinen driekwart van de zetels in een staat binnenslepen waar ze nog geen 60% van de stemmen behalen.
Ook als de For the People Act wordt aangenomen is het nog maar de vraag of bij de tussentijdse verkiezingen van 8 november 2022 de Democraten hun kleine meerderheden in Huis en Senaat behouden. Zeker wat het Huis betreft is de verwachting dat de Democraten daar hun meerderheid gaan verliezen. Waardoor de rode loper voor obstructie van de Republikeinen wordt uitgerold en de regering Biden in haar laatste twee jaar machteloos wordt gemaakt.
Het ligt aan twee aspecten of het de komende jaren ook zo zal gaan. Het eerste is de vraag of er een volledige oorlog binnen de Republikeinse partij uitbreekt waarbij de Trumpianen tegenover degenen komen te staan die Trumps macht willen breken. Onduidelijk is of Trump meedoet aan de verkiezingen van 2024. Opvallend was afgelopen week dat Trump in een bijeenkomst in Georgia de Democrate Stacey Abrams als kandidaat-gouverneur verkoos boven de Republikeinse gouverneur Brian Kemp die volgens Trump hem onvoldoende had gesteund in de Big Lie. Het andere aspect is het succes van de regering Biden en de volharding en het succes om op te treden tegen de obstructie van de Republikeinen in. Tot nu toe lijkt de regering Biden in deze strijd aan de verliezende hand. Het treedt niet hard op tegen de Trumpianen die op 6 januari 2021 de Amerikaanse democratie omver wilden werpen.
Het gaat er niet om of de mensen gaan stemmen en door progressieve lobbyisten gemotiveerd worden om dat te gaan doen, maar dat op federaal niveau wordt gegarandeerd dat de voorwaarden om te stemmen eerlijk en transparant zijn en de stemmen geteld worden zoals het bedoeld is. Dan nog is het de vraag of de onregelmatigheden in het kiessysteem (vertegenwoordiging in de Senaat, Electoral College, gerrymandering) onderhand niet zo groot zijn geworden dat er nog wel van eerlijke verkiezingen gesproken kan worden. Een fundamentele hervorming is nodig, maar kan niet van de grond komen omdat het samengaat met Republikeins machtsverlies. Deze partij weet dat het verkiezingen alleen nog kan winnen door obstructie en zich te beroepen op oude rechten uit een ver verleden. Die patstelling is geen gelijk spel, maar verlies voor de Amerikaanse democratie.
De voormalige speciale aanklager Robert Mueller die de Russische inmenging in de verkiezingen onderzocht was in twee Huiscommissies waarvoor hij verscheen niet erg toeschietelijk. Hij hield op alle terreinen de boot af en nam niet de moeite zich te verdedigen tegen aanvallen van Republikeinen. Mueller is een Republikein.
Mueller was op één gebied duidelijk en ondubbelzinnig. Hij waarschuwde op vragen van verschillende ondervragers voor Russische inmenging in de verkiezingen en wist zeker dat die inmenging tot op de dag van vandaag doorgaat. Hij wees ook op de optie dat andere landen dit Russische voorbeeld van inmenging volgen.
Juist door zijn terughoudendheid op andere terreinen kwam de duidelijke uitspraak over Russische inmenging aan als een harde waarschuwing aan het Congres. De uitnodiging van Trump aan de Russen om zich te mengen in de Amerikaanse politiek is het grootse raadsel van Trumps presidentschap. The Hillbericht dat de Republikeinse senator Cindy Hyde-Smith namens haar partij twee wetten voor de veiligheid van verkiezingen en een cyberbeveiligingsmaatregel blokkeerde. De rol van de FBI en de Federal Election Commission zouden er bij buitenlandse inmenging mee versterkt worden. Senator Hyde-Smith lichtte haar weigering niet toe.
DDS plaats een artikel ‘Heksenjacht Trump-Rusland was onzin: geen samenzwering Trump-campagne en Rusland!’ van de Belgische David Neyskens die op het Vlaams-nationalistische Doorbraak publiceert. Al eerder gaf ik commentaar op een artikel op Doorbraak van Neyskens. Toen schreef ik onder meer: ‘Maar Neyskens bedoelt het serieus en dat maakt het absurd. Hij probeert aan te tonen dat de affaires rond president Trump niets met Trump te maken hebben. Hij klutst alles door elkaar, begrijpt de nuances en achtergronden onvoldoende en zet de lezer op het verkeerde been.’ Er is nog hoop voor de Lage Landen als de radicaal-rechtse media zulke ondermaatse artikelen plaatsen die hoogstens de eigen achterban die niets met feiten heeft weet aan te spreken. Bij het artikel plaatste ik de volgende reactie:
Dit artikel is prima satire. Het smelt van de onnauwkeurigheden, verzint alternatieve feiten en gaat voorbij aan de hoofdzaak. Het is misleiding. Maar het is geen slimme misleiding die overtuigt of aan het twijfelen brengt, maar domme misleiding die in haar tegendeel verkeert. Het artikel schiet in eigen voet en ontmaskert zichzelf als onzorgvuldig en lachwekkend.
Het artikel vergeet te noemen dat de meeste Rusland-onderzoeken inzake Trump niet door speciale aanklager Mueller, maar door aanklagers op staatsniveau worden gedaan. Die onderzoeken gaan gewoon door. Daar heeft het Witte Huis geen invloed op. Ook naar het crimineel handelen binnen de Trump organisatie (witwassen, Trump Tower in Moskou). En dan zijn er ook nog de onderzoeken in het Huis en de Senaat. Die zijn evenmin afgerond. Die in het Huis zijn nog maar sinds twee maanden opgestart.
Impeachment is een politiek proces. Met een Republikeinse meerderheid in de Senaat is dat op dit moment kansloos omdat die Trump voorlopig blijft steunen. De zwakke plek van Trump is zijn crimineel en roekeloos handelen. Dat onderzoek is een juridisch proces dat nog jaren nadat Trump in 2021 of 2025 is afgetreden doorloopt. Kortom, met het eindrapport van Mueller is er geen einde gekomen aan de druk op Trump en zijn organisatie. Mueller blijft trouwens nog verbonden aan het ministerie van Justitie en heeft zijn functie nog niet neergelegd.
Het ziet er naar uit dat Justitieminister William Barr vandaag een versie van het eindrapport naar het congres stuurt waar gevoelig zaken die met de nationale veiligheid te maken hebben zijn weggefilterd. Onlangs stemde het Huis unaniem voor de wens om een zo integraal mogelijke versie van het rapport in handen te krijgen om zelf te kunnen oordelen. Ook de Republikeinen stelden zich achter deze wens.
Het is nu nog te vroeg om te kunnen zeggen wat de inhoud van het rapport is omdat het nog niet is geopenbaard. Noch naar de congresleden, laat staan naar het publiek of de media. De naaste familieleden van Trump (Jared, Ivanka, Don jr.) zouden niet aangeklaagd worden, maar dat betekent niet dat dat in de nabije toekomst niet door een ander rechtsmacht gebeurt, zoals het SDNY. De kritiek op Mueller is dat hij in de aanpak van de naaste familie te terughoudend is geweest. De reden dat hij dit niet gedaan is lijkt drieledig. Het zou buiten zijn opdracht liggen en Trump zou hem ontslagen hebben als hij wist dat Mueller achter zijn familie aanging. De derde reden is dat Mueller door bekendmaking van feiten andere onderzoeken de munitie in handen heeft gegeven om Jared, Ivanka en Don jr. aan te pakken. Evenmin is het zeker of Trump zelf in het Mueller-rapport niet aangeklaagd wordt. Want Mueller kan dit tot het allerlaatste bewaard hebben omdat hij anders door Trump per omgaande ontslagen zou worden als was gebleken dat hij de president zou aanklagen.
Speciale aanklager Robert Mueller heeft de afgelopen 2 jaar op een professionele, beheerste en integere wijze een succesvol onderzoek gevoerd. Hij heeft vele mensen uit de omgeving van Trump aangeklaagd die vervolgens zijn veroordeelt door rechters. Mueller heeft ook Russen aangeklaagd die zich buiten de Amerikaanse jurisdictie bevinden. Zijn aanklachten die vele details bevatten lazen als verantwoording van zijn werkwijze en waren zo gedetailleerd om niet in de doofpot gestopt te kunnen worden door inmenging van Trump in het onderzoek. Dat is een succesvolle werkwijze gebleken gezien de vele veroordelingen van topmensen uit Trumps Team.
De belangrijkste effect van zijn onderzoek is dat het vele andere onderzoeken op de rails heeft gezet. De reden daarvoor is dat de opdracht van zijn onderzoek beperkt was en zich diende te beperken tot de relatie van Team Trump met het Kremlin in de campagne van 2016. Maar Trump heeft al sinds de jaren ’80 (vdve) contacten met machthebbers en criminelen (Semion Mogilevich) in de Sovjet-Unie en later de Russische Federatie. De aard en het karakter van die contact worden nu op vele plekken onderzocht. Dat is de aangekondigde ramp voor Trump. Wellicht kan hij voor even gerust slapen, maar niet voor lang, want met de aanstaande publicatie van het Mueller-rapport is de druk op Trump nog lang niet voorbij. Integendeel, de onderzoeken zullen gaandeweg steeds belangrijker worden en die aspecten onderzoeken waar Mueller vanwege zijn beperkte opdracht niet aan toe mocht komen.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Heksenjacht Trump-Rusland was onzin: geen samenzwering Trump-campagne en Rusland!’ van David Neyskens op DDS, 23 maart 2019.
Het volgende scenario ontrolt zich in de VS voor 2019 en 2020. President Trump zit in de laatste twee jaar van zijn eerste termijn. In november 2020 zijn de volgende presidentsverkiezingen. De kandidaten van beide grote partijen zijn nog niet aangewezen. Trump krijgt op dit moment voor het eerst te maken met onderzoeken die de financiële handel en wandel van zijn organisatie doorlichten. De verwachting is dat er maffia-achtige onregelmatigheden aan het licht zullen komen. Zoals witwasschema’s en doorsluizen van Russisch geld via Deutsche Bank of bankfraude en belastingontduiking. Ontmanteling van Trumps organisatie kan het resultaat zijn. Dat zijn van de ene kant onderzoeken in staten zoals New York die vanuit het Witte Huis niet zijn te stoppen en onderzoeken door commissies in het Huis van Afgevaardigden die onder Democratisch voorzitterschap staan waarvoor hetzelfde geldt. In het Huis heeft de Democratische voorzitter Nancy Pelosi afgelopen dagen verklaard dat ze niet voor een afzetting (impeachment) van Trump is, omdat hij de moeite niet waard is. Achterliggende gedachte is dat een Republikeinse meerderheid in de Senaat hiermee niet zal instemmen. Zo neemt Pelosi afstand van Trumps beeldvorming zodat hij zich niet als slachtoffer kan afbeelden en laat ze de onderzoeken het werk doen. Tevens probeert ze de heethoofden in haar partij te neutraliseren die Trump frontaal aan willen vallen, maar daarmee precies zijn agenda dienen. Het wachten is nu op de uitkomsten van de onderzoeken en de bekendmaking van Trumps crimineel handelen dat ook de Republikeinen in Huis en Senaat te erg vinden, mede omdat het hun kansen in de verkiezingen van 2020 zal schaden. Het wachten de komende tijd is op het doorprikken en leeglopen van de cult van Donald Trump.
Preken voor eigen parochie is een principe uit de verzuiling. Maar nu de verzuiling is afgebroken is dat preken voor eigen parochie niet verdwenen. Integendeel, het lijkt door de opkomst van sociale media een succesvolle rentree te hebben gemaakt. De termen die dienen om dat te omschrijven zijn ‘bubbel’, ‘archipelisering’ en ‘ongenoegen’. We zouden leven in een post-waarheid samenleving waarin politici en opiniemakers een beroep doen op emoties en niet op de objectieve feiten. Zo wordt de eigen achterban bediend en in zekere zin afgezonderd. In die bubbel wordt ingebeukt op de mensen die zich erin bevinden. Met als gevolg dat ze radicaliseren omdat ze aangesproken worden op emoties en de feiten niet meer kunnen dienen om verbinding met andersdenkenden te leggen of die emoties te temperen. Het is het verschil tussen algemene journalistiek die de ambitie heeft om mensen niet op te sluiten in een bubbel maar door brede informatievoorziening aan de hand van de feiten zelfdenkend te maken en activistische ‘journalistiek’ die het omgekeerde beoogt.
Een gebruiker van internet weet intuïtief het verschil. Dat is een kwestie van mediawijsheid en ervaring. Als artikelen dezelfde kant opwijzen dan is er op een specifiek medium geen sprake van pluriformiteit, maar van koekoek eenzang. Er wordt hetzelfde verhaal vanuit hetzelfde perspectief verteld. Uitzonderingen daarop komen niet voor en worden niet toegestaan door de kernredactie. Er bestaan ook media die zowel niet doen aan algemene journalistieke informatievoorziening als aan beperkt politiek activisme waarbij journalistiek geen uitgangspunt met een ethische code is maar tot een schijnvertoning of vermomming is geworden dat uitsluitend als aspirine dient om de inhoud de lezer in de maag te splitsen, maar een tussenvorm kiezen.
Aanleiding is een betoog van David Neyskens op het Vlaamse rechts-nationalistische opinieplatform Doorbraak dat over de eigen werkwijze zegt: ‘Doorbraak wordt geredigeerd door een kernredactie die volgens de beginselen van de journalistieke onafhankelijkheid en betrouwbaarheid de te publiceren stukken creëert of selecteert’. Doorbraak heeft dus het stuk van Neyskens geselecteerd. Hij presenteert zich als ‘bestuurder van de denkank (GK: !) Libera! en volgt voor Doorbraak de Verenigde Staten op de voet.’ Libera! is volgens Wikipedia‘een Vlaamse rechts-liberale denktank die ontstond in 2010 uit een fusie van de denktanks Nova Civitas (rechtervleugel van Open VLD en Cassandra (LDD).’ David Neyskens en Doorbraak zijn te situeren aan de rechterkant van het politieke spectrum, rechts van de brede liberale partijen Open VLD of VVD. In hun eigen bubbel bedienen ze met pseudo-journalistiek op een activistische wijze een rechts-radicaal publiek.
Neyskens neemt in zijn betoog ‘Veroordeelde leugenaar moet president Trump aan de galg praten’ op zo’n ongenuanceerde manier een loopje met de waarheid dat het satire lijkt. Alleen de titel blinkt al uit door onduidelijkheid en dubbelzinnigheid. Is de suggestie ervan dat Cohen moet helpen om Trump ter dood te veroordelen? Maar Neyskens bedoelt het serieus en dat maakt het absurd. Hij probeert aan te tonen dat de affaires rond president Trump niets met Trump te maken hebben. Hij klutst alles door elkaar, begrijpt de nuances en achtergronden onvoldoende en zet de lezer op het verkeerde been. Neem alleen al een enkele zin als ‘De ware reden is dat het establishment geen outsiders tolereert die op een populaire golf mee surfen en die hun belangen zouden kunnen bedreigen.’ Zo bevat zijn betoog talloze uitspraken die óf de feiten verkeerd voorstellen óf er een foute conclusie uit trekken. Neykens lijkt echt niet te begrijpen dat president Trump bij uitstek de persoon is die de belangen van het establishment dient en symboliseert, onder meer door de belastinghervormingen van december 2017 waarvan hoofdzakelijk vermogenden en multinationals profiteren. Inclusief zijn sponsors als Sheldon Adelson of Robert Mercer die voor hun steun aan Trump als tegenprestatie belastingverlichting voor hun bedrijven kregen. Is Neyskens zo slecht geïnformeerd of is hij zover weggezakt in de fantasiewereld van zijn rechts-radicale bubbel dat hij niet eens meer beseft wat voor lariekoek hij de lezers van Doorbraak op de mouw speldt? De vraag is trouwens wat erger is. Mijn reactie bij het artikel:
Foto’s 1 en 2: Schermafbeelding van delen van artikel ‘Veroordeelde leugenaar moet president Trump aan de galg praten; Tegenstanders Trump halen alles uit de kast om president in diskrediet te brengen’ van David Neyskens en de eigen op Doorbraak reactie die nog niet definitief is geplaatst, 28 februari 2019.
Gisteren getuigde Trumps oud-medewerker Michael Cohen in een open zitting voor de Oversight-commissie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Het was een gedenkwaardige dag die veel vuurwerk opleverde. Het was een zich ontrollend verhaal dat op vele niveaus speelt. Er zijn belangrijke conclusies uit te trekken.
1) De Republikeinse pro-Trump leden van de commissie zoals Jim Jordan en Mark Meadows verdedigden Trump niet, maar vielen Cohen aan en beschuldigden hem ervan een leugenaar en een opportunist te zijn. In elk geval was hij dat tot een jaar geleden en dat siert hem niet. Maar dat gaat voorbij aan het principe dat men boeven met boeven vangt. In de zitting werd door een Democraat gerefereerd aan de Valachi-hoorzittingen in 1963 die de Amerikaanse maffia een zware slag toebracht door de getuigenis van ex-maffialid Joseph Valachi. Dan is het ondergeschikt wat Valachi in zijn criminele carrière had uitgevreten. De verdediging van Trump door Republikeinse leden van de commissie bediende Trumps achterban, maar had niet de ambitie om op zoek te gaan naar de waarheid over Trump. Electoraal is dat een doodlopende weg die door peilingen wordt ondersteund. Hooguit 40% van de kiezers zit in Trumps kamp en niets erop wijst dat dit percentage toeneemt.
2) Cohens optreden bestond uit het voorlezen van zijn uitgeschreven getuigenis en het beantwoorden van vragen van afwisselend Democratische en Republikeinse commissieleden. Al met al duurde het 8 uur. Het was op te vatten als het raamwerk (en ook een tussenstand) van bestaande en nog in gang te zetten onderzoeken naar Trump. Cohen schetste de contouren en kleurde alvast enkele lijnen in. Vooral de federale rechtbank van het Southern District of New York is belangrijk omdat het de Trump organisatie via RICO (‘Racketeer Influenced and Corrupt Organizations’)-wetgeving benadert als een criminele organisatie en die probeert te ontmantelen. Dat is naar verwachting een langlopende operatie die jaren kan duren, en ook voortgezet wordt nadat Trump zal zijn afgetreden als president. Pogingen van Trump om dat onderzoek te beïnvloeden door zijn mannetjes erin te parachuteren zijn mislukt. Cohens getuigenis geeft ook munitie en richting aan andere Huiscommissies die pas sinds januari van 2019 in Democratische handen zijn. Zoals die van de Inlichtingen (voorzitter Adam Schiff), de Rechterlijke macht (voorzitter Jerry Nadler) en Financiële Diensten (voorzitter Maxine Waters). Dan is er nog het onderzoek van speciale aanklager Robert Muelller naar de samenwerking en samenzwering van Team Trump met het Kremlin en de obstructie hiervan. Dat KremlinGate-onderzoek viel grotendeels, maar niet helemaal buiten de strekking van Cohens getuigenis omdat het niet mocht inwerken op Muellers onderzoek. Er zijn sterke geruchten dat volgende week het eindrapport verschijnt waarvan het onduidelijk is in welke vorm het door het ministerie van Justitie geopenbaard wordt aan congres en publiek.
3) Cohen slaagde er geloofwaardig in om de ondernemer en president Trump af te schilderen als een racist, oplichter en bedrieger die zich weinig interesseert voor het Amerikaanse volk of de natie, maar die het vanuit een zeer beperkt perspectief vooral te doen is om winst voor zijn bedrijf. Trump is per ongeluk president geworden omdat de campagne die vooral bedoeld was om door marketing zijn eigen naam op te krikken en zijn politieke invloed te vergroten tegen alle verwachtingen in slaagde. Maar nu lijkt definitief de neergaande lijn ingezet en worden Trumps presidentschap en zijn onderneming die uitsluitend overleven kon door het aantrekken van dubieus, crimineel geld (én van Deutsche Bank) en witwaspraktijken nauwgezet onderzocht.
4) De slotverklaring van commissievoorzitter Elijah Cummings en daarna zijn persverklaring en de beantwoording van persvragen probeerde een beeld te schetsen van een VS dat zich heeft ontworsteld aan de huidige problemen die samenhangen met het optreden van president Trump, zijn cultus die door een minderheid van 35-40% voornamelijk evangelische witte mannen wordt gevolgd en de onderhorigheid van de Republikeinse partij aan Trump die zichzelf lijkt te zijn verloren. Cummings sprak op een emotionele, maar aansprekende manier deels partijpolitiek, deels overstijgend aan die partijpolitiek. Zijn pleidooi voor het herstel van de democratie en een VS zoals dat voorheen bestond was het slotakkoord en de omlijsting van een dag die zoals iedereen besefte gedenkwaardig was en in de toekomst in de geschiedenisboeken vermeld zal worden. Door die vervoering en dat gedeelde besef steeg Cohens getuigenis boven de werkelijkheid uit.
Deze week verschijnt Michael Cohen op drie achtereenvolgende dagen voor Congres-commissies. Vooral de open zitting op woensdag voor de Oversight and Reform Committee van het Huis van Afgevaardigden die direct op televisie wordt uitgezonden belooft spektakel te bieden. Voorzitter is de Democratische, voormalige mensenrechtenactivist Elijah Cummings. Cohen was gedurende tien jaar de advocaat/ritselaar van Donald Trump en is op de hoogte van saillante details. Zoals in het gesprek in de uitzending van ‘Morning Joe’ van 25 februari tussen Joe Scarborough en Ken Dilanian naar voren komt zal Cohens getuigenis niet gaan over de Rusland-kwestie die centraal staat in het onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller. Wel over andere aspecten die zullen wijzen op het criminele, onwettige en onethische handelen van Trump zal Cohen naar verwachting uitgebreid vertellen. Cohens getuigenis is uitgebreid voorbereid en belooft daarom doelmatig en heftig te landen in de publiciteit. De belangrijkste vraag is niet hoe de Republikeinse leden van de Oversight Comittee (met Trump-vertrouweling en oprichter van de Freedom Caucus Jim Jordan als ‘ranking member’) op de rem zullen staan, maar of in de publieke opinie eindelijk het sentiment van Republikeinse kiezers en wetgevers kantelt en ze zich ontworstelen aan de bezwerende Trump-cultus. Hoeveel belastend materiaal is er voor nodig om Trump te vloeren? We gaan het komende woensdag in het Amerikaanse congres beleven.
Rachel Maddow gaat in de aflevering van haar show van 6 februari 2019 in op de onderzoeken naar president Trump door het Huis van Afgevaardigden. Als gevolg van de tussentijdse verkiezingen in november 2018 heeft het Huis sinds begin januari in het 116de congres (tot 3 januari 2021) een Democratische meerderheid. Dat houdt in dat Democraten de komende twee jaar alle commissies voorzitten en de agenda en werkwijze daarvan bepalen. Ze gaan er zoals aangekondigd met gestrekt been in. Mede in reactie op de Republikeinen die in het 115de congres de onderzoeken naar Trump traineerden of zelfs geheel blokkeerden. In de Senaat was de samenwerking minder partijpolitiek. Namen van voorzitters van de Huiscommissies die belangrijk zijn voor de onderzoeken zullen komende jaren herhaaldelijk in het nieuws klinken: Adam Schiff (Intelligence), Elijah Cummings (Oversight and Reform), Maxine Waters (Financial Services) en Jerrold Nadler (Judiciary).
Risico dat de Democraten lopen is dat ze zich te partijpolitiek opstellen door te vroeg in te zetten op Trumps impeachment en daardoor hun geloofwaardigheid verliezen, zodat dat Trump en zijn medestanders het excuus geeft om het onderzoek tegen te werken. Dat stoot gematigde Republikeinse Senatoren af die nodig zijn omdat de Senaat een impeachment-proces uitvoert. De verwachting is dat de voorzitter van het Huis Nancy Pelosi de rode lijn bewaakt en heethoofden in haar partij in lijn brengt met een strategie waarin de feiten voor zichzelf spreken en een impeachment daar uit volgt. Dat betreft niet alleen de nieuw gekozen progressieven als Alexandria Ocasio-Cortez, maar ook een oudgediende als Maxine Waters die fel van leer kan trekken. Adam Schiff en Jerrold Nadler staan bekend als bedachtzaam. Ze bereiken stapsgewijs hun doel.
Trump laat in tweets of via sycofanten als waarnemend Justitieminister Matthew Whitaker of zijn juridische straatvechter in de publieke opinie Rudy Giuliani herhaaldelijk weten dat het onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller op het punt staat afgerond te worden. Niets is minder waar, maar ook niets is minder relevant. Want zoals Rachel Maddow uitlegt hebben de onderzoeken van de Huiscommissies een bredere strekking dan Muellers onderzoek. Ze kunnen in zekere zin als voortzetting en verdieping van Mueller beschouwd worden. Deze onderzoeken nemen ook deels de politieke druk op Mueller weg. Dat ontneemt ook de betekenis aan de steeds weer opspelende vraag of de resultaten van Muellers onderzoek openbaar moeten worden gemaakt. Daarnaast zijn er overigens nog meer aan Trump gerelateerde onderzoeken, zoals door het Southern District of New York. Bijvoorbeeld naar de aan de Kremlin gelieerde Russische advocate Natalja Veselnitskaja.
George Knight 