De kruisstelling van Luuk van Middelaar over Oekraïne

Schermafbeelding van deel artikel ‘Geen centimeter oostwaarts’ van Luuk van Middelaar in NRC, 12 januari 2018.

Doorgaans kan ik me goed vinden in de observaties van Luuk van Middelaar in zijn column in NRC. Net als de andere NRC-columnist Caroline de Gruyter representeert hij een gematigde pro-Europese koers. Overigens geen wonder, want vanaf 2009 werkte Van Middelaar in het kabinet van de Belg Herman Van Rompuy, tot 2014 de eerste voorzitter van de Europese raad van regeringsleiders. Maar in zijn column ‘Geen centimeter oostwaarts’ van 12 januari kan ik me om verschillende redenen niet vinden. Ik zal uitleggen waarom dat is.

Van Middelaar neemt als uitgangspunt de levering door de Amerikaanse regering van de draagbare antitank-raket Javelin aan Oekraïne. Ermee kunnen moderne tanks worden uitgeschakeld. In een recent bericht van 17 januari zegt de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne Marie Jovanovic dat de VS de wapens gratis zal leveren.

Jovanovic zegt echter ook dat de details nog niet uitgewerkt zijn en het congres geïnformeerd moet worden. Maar dat is geen probleem omdat de Senaat al op 18 september 2017 met een meerderheid van 89 tegen 9 stemmen instemde met de levering van wapens aan Oekraïne ter waarde van 500 miljoen dollar. Senator John McCain was hier de afgelopen jaren één van de pleitbezorgers van.

Ambassadeur Jovanovic, senator McCain en andere voorstanders van levering van deze zogenaamde letale wapens aan Oekraïne benadrukken keer op keer dat de Javelin antitank-raketten defensieve wapens zijn die het Oekraïense leger de mogelijkheid geeft om zich te verdedigen tegen het hybride leger van Russische reguliere militairen en zogenaamde separatisten dat sinds 2014 delen van Oost-Oekraïne bezet houdt.

Het idee is dat de Javelin geen escalatie van de Russisch-Oekraïense oorlog inhoudt, maar juist het tegendeel. Levering van antitank-wapens trekt de strijd gelijk en zorgt voor deëscalatie. Naar verluidt omvatte het hybride Russische leger in de Donbas in 2017 bijna 700 tanks, meer dan het Oekraïense of het Duitse leger.

Van Middelaar redeneert omgekeerd en denkt dat de levering van de Javelin voor escalatie zorgt: ‘Maar als Washington een tandje bij steekt, zal ook Moskou beter materiaal sturen. Dan kan het conflict dat sinds 2014 al 10.000 slachtoffers vergde, uitgroeien tot Amerikaans-Russische war by proxy op Europese bodem.’

Dit is theoretisch mogelijk, maar vindt geen onderbouwing in de praktijk. Uit bronnen blijkt dat het Kremlin al in 2014 haar modernste materiaal naar Oost-Oekraïne stuurde. Onder meer om deze oorlog als proeftuin te gebruiken en nieuwe wapens te testen.

Sinds 2014 is de kloof tussen de vuurkracht van het leger van Oekraïne met dat van de Russische Federatie aanzienlijk vergroot. Oekraïne moest sinds de vlucht van president Viktor Janoekovitsj en de Maidan-opstand in 2014 haar leger met behulp van westerse partners (VS, Canada, Polen, Tsjechië, Kroatië, Turkije) praktisch opnieuw opbouwen vanwege materiaalgebrek, onderbesteding, corruptie, slechte commandostructuur en Russische ondermijning van het leger tot op het hoogste niveau.

Van Middelaar doet ook de Amerikaanse politieke praktijk geweld aan als hij zegt: ‘Washington raakt steeds verder in de greep van anti-Russische retoriek. Van de Republikeinen wekt het geen verwondering. Maar ook de Democraten zijn sinds de nederlaag van Hillary Clinton tegen Trump volledig door Poetin geobsedeerd.’

Door het te etiketteren als ‘anti-Russische retoriek’ suggereert Van Middelaar dat kritiek op het Kremlin loos en bombastisch is, en geen aangrijpingspunten in de werkelijkheid vindt. Hij gaat voorbij aan de inmenging van het Kremlin in de presidentsverkiezingen van 2016 dat het establishment in Washington uit balans heeft gebracht. Des te meer omdat de Russische inmenging tot op de dag van vandaag doorgaat en de regering-Trump in haar eerste regeringsjaar geen enkel beleidsprogramma of zelfs maar vergadering hieraan heeft willen wijden.

Het is dan ook onjuist om te constateren dat de Republikeinen in de greep van anti-Russische retoriek zijn. Eerder het omgekeerde is waar: de regering Trump en de leidende Republikeinen in het congres die Trump steunen zijn in de greep van pro-Russische retoriek. Veelzeggend zijn opiniepeilingen over de Republikeinse achterban die door de pro-Russische politiek van Trump en de Republikeinse meerderheidsleiders in Huis en Senaat in twee jaar sinds 2015 een omslag van een toegenomen populariteit van 20% ten gunste van Putin laten zien.

Het is de vraag hoe Van Middelaar die daar niet vaak op te betrappen valt in dit geval tot zijn verkeerde inschatting van de feiten komt. Mogelijk geeft de volgende zin dat aan: ‘ook de pro-Russische separatisten doen geen concessies als Poetin ze niet dwingt’. Van Middelaar lijkt niet echt te begrijpen hoe het Kremlin in de bezette gebieden van Oost-Oekraïne aan de touwtjes trekt en de Russische geheime dienst de operatie leidt.

Warlords die zich tegen de sturing vanuit het Kremlin verzetten zijn de afgelopen jaren stuk voor stuk door de Russische geheime dienst uit de weg geruimd. De oorlog kan uitsluitend voortduren door de levering van militair materiaal, munitie en personeel vanuit de Russische Federatie. Dit alles houdt niet in dat Putin op dit moment zijn macht niet wil inzetten om Minsk-II af te dwingen, maar dat hij zijn macht juist heel specifiek inzet om de uitvoering van Minsk-II te blokkeren. Overigens doet Kiev niet veel anders, maar het heeft in de bezette gebieden uiteraard niet dezelfde krachtige machtspositie die Putin daar heeft.

Van Middelaar besluit zijn in mijn ogen niet overtuigende column met het aanstippen van de afspraken op het hoogste politieke niveau over de uitbreiding van de NAVO. Hij suggereert met de titel ‘Geen centimeter oostwaarts’ dat westerse leiders in de jaren 1990-1991 aan de leiding van de toenmalige Sovjet-Unie wellicht niet naar de letter (in een verdrag), maar wel naar de geest (via informele afspraken) hebben beloofd om de NAVO niet verder dan de toenmalige DDR oostwaarts uit te breiden. Dat staat haaks op zijn opvatting tussen de regels door van geopolitiek die de geest van Realpolitik boven de letter van internationale verdragen en soevereiniteit van staten stelt. Macht boven recht.

Zo resteert de kruisstelling van gelegenheidsdenkers als Van Middelaar of Jaap de Hoop Scheffer. In het opinie-artikel ‘De NAVO brak zijn woord aan Rusland niet’ verwijst Hubert Smeets de theorie dat westerse leiders hun beloften zouden hebben gebroken naar het rijk der fabelen. Niet de Sovjet-Unie of de Russische Federatie zijn bedrogen door het Westen, maar opinie-leiders als Luuk van Middelaar laten zich om de tuin leiden door Russische retoriek die het verleden verkeerd voorstelt. Hun mening weerklinkt zelfs met een valse echo tot in Washington en op het slagveld in Oost-Oekraïne.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Geen centimeter oostwaarts’ van Luuk van Middelaar in NRC, 12 januari 2018.

Porosjenko en Putin ontmoeten elkaar in Minsk. Wat betekent het?

De Russische en Oekraïense president ontmoeten elkaar volgende week 26 augustus in de Wit-Russische hoofdstad Minsk. Op een topontmoeting waaraan ook leiders van de EU en presidenten van Wit-Rusland en Kazachstan deelnemen. Dit is eerder een gevaarlijke dan een geruststellende ontwikkeling. Want het patroon is dat Rusland de schijn van een diplomatieke opening altijd combineert met het opvoeren van de militaire inzet. Uiteraard kennen westerse diplomaten dit patroon, zodat ze Rusland extra in de gaten houden en regeringsleiders als kanselier Angela Merkel president Putin zullen waarschuwen. Maar met welk resultaat?

Omdat Oekraïne eerst haar positie op het slagveld wil versterken door verdere omsingeling van de grote steden Loegansk en Donetsk, het afsnijden van de toevoer van militair materiaal vanuit Rusland door het contingeren in zones van het gebied dat de separatisten bezetten zal ook dat land haar militaire inspanning de komende week opvoeren. Beide landen gebruiken hun ontmoeting in Minsk om zich mooier voor te doen dan ze zijn. Waarbij Oekraïne de eigen soevereiniteit verdedigt, en Rusland die van Oekraïne aanvalt.

De NRC zegt in een opiniestuk over de topontmoeting in Minsk: ‘Omdat Moskou tienduizenden troepen heeft samengetrokken bij de grens met Oekraïne, is het Westen bevreesd voor een mogelijke inval van het Russische leger in Oekraïne.’ Deze bewering gaat voorbij aan de werkelijkheid. De invasie door Rusland van Oekraïne heeft allang plaatsgevonden. De journalist redeneert vanuit een diplomatieke werkelijkheid waarin regeringsleiders in het openbaar geruststellen. Maar die de wereld een schijnwerkelijkheid voorspiegelt.

Wat doet de EU als tussen nu en 26 augustus de Russen na een provocatie (sabotage, terroristische aanval, raketaanval) dat het als voorwendsel initieert met tienduizenden manschappen Oost-Oekraine binnentrekken? Waarbij ze vanuit Charkov en Mariupol het Oekraïense leger in de tang nemen? Een nieuwe ronde van sancties na een week overleg in Brussel? Europa heeft zich akelig afhankelijk gemaakt van Russische energie zoals een achtergrondartikel van Reuters leert. Ook Nederland is te laat tot inzicht gekomen dat het zich te afhankelijk heeft gemaakt van Rusland en snel alternatieven moet ontwikkelen. Dat duurt minimaal een half jaar. Als diplomatie het gevaar is en niet de oplossing, is de vraag of er een uitweg is uit dit politieke doolhof.

Foto: De Oekraïense president Petro Porosjenko loopt langs de Russische president Vladimir Putin tijdens de herdenking van D-Day in Normandië, 6 juni 2014.

Rusland levert separatisten materiaal en informatie. EU treuzelt

Een colonne legervoertuigen rijdt door Donetsk op 11 juli 2014. Die uiteraard tegen bodemprijzen in de lokale supermarkt zijn gekocht en niet uit Rusland komen. Toch? Nog steeds is de Oekraïens-Russische grens niet afgesloten door het Oekraïense leger zodat elke nacht nieuw materiaal uit Russische legervoorraden geleverd wordt. Recept voor een eindeloze oorlog. Het gaat meestal om oud, maar soms opvallend nieuw materieel. De pro-Russische separatisten trokken zich terug uit Sloviansk en verschansen zich nu in Donetsk. Ze hebben gezworen zich dood te vechten. Rusland heeft de grens voor de terugtocht van de huurlingen uit de Russische Federatie afgesloten zodat ze feitelijk geen andere optie hebben dan de dood. De gladiolen zitten er niet meer in met een Oekraïens leger dat na veel vallen en opstaan eindelijk heeft geleerd goed te opereren.

De schande van de Oekraïens-Russische oorlog is de afwachtende houding van de EU. De presidenten Putin en Poroshenko menen in het belang van hun land te handelen, maar de EU maakt zich belachelijk. Ondanks dreigen met een derde ronde van sancties bij bewijs van Russische inmenging kijkt de EU half schuldbewust, half idioot de andere kant op nu die inmenging bewezen is. Verrast om op te moeten treden en de daad bij de eerdere beloften te moeten voegen. Onmachtig om interne meningsverschillen te overbruggen. Europeanen mogen zich verbazen over de tegenstrijdigheden in het buitenbeleid van de EU. Het doet pijn in een EU te wonen die krachteloos, lamlendig en krakkemikkig opereert. En anderen zedenprekerig nog de les leest ook.

Dat het Kremlin betrokken is bij dit conflict dat tot oorlog is geëscaleerd leidt geen twijfel. In het Museum van de Grote Patriottische Oorlog in Kiev opende gisteren een tentoonstelling van veroverd Russische materiaal en documenten. En hoe valt te verklaren dat op 11 juli bij Zelenophillia 19 militairen van het Oekraïense leger met een BM-21 Grad van 15 kilometer afstand werden gedood? Niet zozeer omdat het om Russisch materieel gaat, maar de precisieaanval zonder gebruik van een satellietnetwerk nooit succesvol had kunnen zijn. De militaire deskundigen van de EU weten dat de hand van het reguliere Russische leger hierin behulpzaam is.

Buitenlandbeleid EU is ramp: Oekraïne en Rusland. Wat te doen?

Update: Elke keer na het uitstellen van het besluit door de EU om sancties te nemen tegen Rusland of een ronde van sancties die slap zijn en te veel uitzonderingen bevatten wordt het beeld bevestigd. Het buitenlandbeleid van de EU is een ramp. Ook weer na de slappe derde ronde van sancties. Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk spreken elkaar tegen. Rusland komt ermee weg en wordt minder onder druk gezet dan nodig voor een verandering in haar Oekraïne-politiek. De EU is slecht theater. Lachwekkend. De horror. 

Hoe het komt valt te bezien, maar het buitenlands beleid van de EU is een grotere ramp dan nodig. Dat falen heeft iets te maken met de relatie tussen de supranationale EU en de nationale staten die op het niveau van de regeringsleiders op allerlei beleidsterreinen beslissingsbevoegdheid willen houden. Zodat elk land vooral het eigenbelang dient.  Opmerkelijk is dat voor- en tegenstanders van federalisering het buitenlandbeleid van de EU een ramp vinden. De eersten willen meer centralisatie en overdracht van verantwoordelijkheden naar Brussel, terwijl de laatsten het omgekeerde willen. Waar beide groepen het over eens zijn is dat het huidige buitenlandbeleid niet werkt. Het moet meer of het moet minder. Maar niet zoals het op dit moment is.

Neem Oekraïne waarover de EU zich voortdurend tegenspreekt omdat de nationale staten niet op een lijn zijn te brengen. Frankrijk wil niet afzien van de verkoop voor 1,2 miljard euro van twee Mistral-helicopterschepen aan Rusland die een dreiging vormen voor alle landen rondom de Zwarte Zee. De verkoop geeft het verkeerde signaal aan Rusland hoe de EU denkt over de teruggave van de onrechtmatig ingelijfde Krim aan Oekraïne. Daarbij laat het ook Oekraïne in de steek dat de rechten op de Krim niet heeft opgegeven. Frankrijk denkt aan het eigenbelang en interesseert het geen fluit wat voor invloed dat heeft op de EU of Oekraïne.

Of neem de sancties van de EU die uitblinkt in holle dreigementen. In een gisteren gepubliceerde kamerbrief schrijft minister Timmermans: ‘Op 30 juni jl. werd duidelijk dat hoewel Rusland niet aan alle eisen had voldaan, het land wel bereidheid tot dialoog had getoond.’ In een zin koppelt-ie onwaarachtigheid aan een leugen die ook nog eens irrelevant is. Het is ongeloofwaardig dat de EU eerst met veel publiciteit harde eisen aan Rusland stelt om die uiteindelijk in te slikken. Verder is het aantoonbaar onjuist dat Rusland bereidheid tot dialoog toont. Het accepteert Oekraïne nog steeds niet als gesprekspartner, blijft wapens leveren aan de separatisten en dreigt zelfs kernwapens in te zetten als Oekraïne de Krim terug wil veroveren.

Naar verluidt zijn het vooral Italië, Oostenrijk, Slowakije, Frankrijk en Griekenland die tegen de aanscherping van sancties zijn. Dat speelt Rusland in de kaart. De landen van de EU laten zich uiteen spelen. Het gaat er niet om dat de EU zich per definitie hard tegenover Rusland moet opstellen. Da’s onverstandig vanwege de vele wederzijdse belangen. Maar een buitenbeleid moet wel consequent, inzichtelijk en voorspelbaar zijn. En dat ontbreekt eraan omdat de EU de daad niet bij het woord voegt. De EU maakt zich zo tot het lachertje van de wereld en laat bewust met zich sollen. Holle dreigementen over sancties zetten niet alleen Rusland te weinig onder druk om coöperatief te worden en laten Oekraïne in de steek, ze verkleinen ook het draagvlak voor de EU bij de Europeanen. Die zien het gedraai, geklungel en gebrek aan daadkracht in Brussel met afkeuring aan.

Foto: President Vladimir Putin met José Barroso en Herman Van Rompuy op de eendaagse top EU-Rusland in Brussel, 28 januari 2014.

EU heeft Donner-moment in Oekraïne: onbenul, onkunde en paniek

Iedereen heeft wel eens een Donner-moment. Da’s de machteloosheid en verbijstering bij het inzicht dat het kind dat jent en pest niet bestraft, maar beloond wordt. Of de voetballer die niet aangeraakt wordt door de tegenstander nadrukkelijk neervalt alsof-ie neergehaald wordt en zo een strafschop versiert. Het kabinet Balkenende dat weigerde om opinieleiders die door islamisten bedreigd werden te beschermen reageerde volgens velen die de meningsuiting hoog achten verkeerd op de moord op Theo van Gogh in 2004. Minister Piet Hein Donner toonde begrip voor de moord door aan te dringen op zelfcensuur en het aanscherpen van de wet op de godslastering. Paul Cliteur zette de episode op een rijtje. De paniek, het politieke onbenul en de onkunde van Balkenende, Donner en de politieke klasse van 2004 in hun omgekeerde wereld waren immens.

Gisteren had ik een Donner-moment. Deze keer zet Halya Cosnash het op een rijtje. Het gaat erom dat de ‘leiders’ van de EU Rusland invloed willen geven in de besprekingen van Oekraïne over een associatieverdrag met de EU. Over het hoofd en tegen de zin van Kiev in. Het Rusland van Putin dat mentaal Oekraïne niet wenst te erkennen als een zelfstandige natie en in een geheime oorlog militair materiaal en hulp geeft aan Russische huurlingen en opstandelingen in Oost-Oekraïne. In plaats van een derde ronde van sancties tovert de EU een beloning voor Rusland uit de hoge hoed. In de paniek, het politiek onbenul en de onkunde belonen Barroso, Van Rompuy en Ashton Rusland met een plek aan tafel. Een ongekend precedent van de EU om Rusland invloed te geven in de interne politiek van Oekraïne. Het tekent in m’n ogen het failliet van de Rusland-politiek van de EU dat niet durft doorpakken, daarom halfhartig inbindt en zo stinkende wonden doet etteren.

PS: Het Donner-moment kent twee verschijningsvormen. Een actieve en een passieve vorm. De actie die het veroorzaakt en het inzicht dat het oplevert. Het Donner-moment uit de titel is de actieve vorm. En dat van mezelf de passieve vorm. Ze hangen onlosmakelijk samen. Geef uw eigen Donner-moment weer bij de reacties.

Foto: Winsor McKay, episode uit Little Nemo.

Duxit: Rutte leidt Nederland uit euro. Waarheen? Waarvoor?

Duxit, ofwel een Nederlandse (Dutch) exit uit de euro. Premier Rutte zou er in 2012 mee gedreigd hebben tegenover EU-president Herman Van Rompuy. Deze bevestigt dat vandaag in De Volkskrant. ‘Geen enkele andere premier zwaaide ooit met het eurolidmaatschap van zijn land‘ zo citeert deze krant Van Rompuy. Nederland is opnieuw gidsland en staat er gekleurd op. Premier Rutte ontkent zijn dreigement uit 2012. 

Al sinds 2011 klinken er in Nederland geluiden dat ons land de eurozone moet verlaten. Of dat deze in een sterke en zwakke zone gesplitst moet worden. In 2011 kregen Wilders en toenmalig DNB-president Wellink het met elkaar aan de stok over de steun aan Griekenland. Vanwege de oproep om Griekenland uit de eurozone te gooien verweet Wellink Wilders  een ‘valse profeet op economisch gebied’ te zijn. Het is een strijd over doel en middelen. Want ten koste van wat moet Nederland in de eurozone blijven? Waar ligt de grens? En gaat het om het belang van de banken en de grote bedrijven, die van de burgers of wat dan ook?

De vermeende uitspraak van premier Rutte is koren op de molen van de oppositie. Zo kort voor de Europese verkiezingen van 22 mei. GroenLinks wil opheldering in een brief. Het CDA sluit zich daar bij aan. De PVV en de SP willen nog deze week opheldering van Rutte in de Tweede Kamer. PVV-leider Wilders zegt over Rutte: ‘Eerder was hij nog tegen het PVV-voorstel de Eurozone te verlaten maar nu blijkt hij er zelf voorstander van te zijn geweest. Dat is een absolute doorbraak.‘ Harry van Bommel steunt het verzoek van de PVV voor een debat. Hij zegt: ‘Premier Mark Rutte ontkent het verhaal, en dat snap ik wel, maar dit raakt aan de geloofwaardigheid van het Nederlandse bezuinigingsbeleid.‘ In een tweet zegt Van Bommel dat Rutte de eurozone beter in 2012 had kunnen verlaten. Opgelegde bezuinigingen zouden Nederland kapotmaken. 

Foto 1: EU

Foto 2: Tweet van Harry van Bommel.

Egypte balanceert op de rand van een burgeroorlog

De Moslimbroederschap roept op tot opstand. Aanleiding is het doodschieten door het leger van pro-Morsi demonstranten die bij een kazerne protesteerden tegen het afzetten van president Mohamed Morsi. Ze eisen zijn herinstallatie. Naar verluidt zijn er 42 doden en 322 gewonden. Volgens het leger begon het incident met een aanval door een gewapende groep die probeerde door te dringen tot de kazerne van de Republikeinse Garde. Morsi zit daar vermoedelijk gevangen. Het leger zegt dat een officier gedood en 40 manschappen gewond werden. Demonstranten zouden zijn gearresteerd omdat ze in het bezit waren van wapens, munitie en Molotov-coctails. Volgens de Moslimbroederschap ging het om een vreedzame sit-in, en zijn er vrouwen en kinderen onder de doden. Feiten spreken elkaar tegen en  de lezing ervan is een onderdeel van de strijd.

Als reactie op de slachtpartij van vanochtend trekt de radicaal-islamistische Nour-partij haar steun in voor een overgangsregering. De partij had eerder afstand genomen van de Moslimbroederschap en steunde de afzetting van Morsi. Maar het steunde evenmin de kandidaten voor de overgangsregering. Nu is de chaos compleet en neemt de kans op een burgeroorlog toe. Een politiek compromis lijkt verder uit zicht dan ooit.

Westerse bemoeienis gooit olie op het vuur. Zo zei de Britse oud-premier en gezant voor het Midden-Oosten Tony Blair over de afzetting van Morsi dat het Egyptische leger moest optreden om de chaos te beteugelen. Dit lijkt te zeggen dat voor Egypte andere normen gelden dan voor een westerse liberale democratie. Het commentaar van David Brooks in de New York Times was racistisch: ‘It’s not that Egypt doesn’t have a recipe for a democratic transition. It seems to lack even the basic mental ingredients.’ Dit is onzin. Mede doordat het land slecht bestuurd wordt is Egypte in een onmogelijke positie terechtgekomen, een deel van de bevolking is slecht geschoold en heeft weinig democratisch besef, het land loopt economisch, cultureel en politiek achter. Het zijn uitsluitend deze omstandigheden die de chaos, de onrust en de oproep tot een opstand verklaren.

Foto 1: Leden Republikeinse Garde bij kazerne waar vele doden vielen, 8 juli 2013.

Foto 2: Tweet van 13 januari 2013 van Herman Van Rompuy. Zie posting ‘EU is vriend van Morsi, maar niet van Europese waarden‘.

EU is vriend van Morsi, maar niet van Europese waarden

De EU geeft samen met een aantal andere financiële instellingen ruim 5 miljard euro steun aan Egypte. Om het democratiseringsproces te ondersteunen, aldus EU-president Herman Van Rompuy. Via subsidies en leningen komt het bedrag beschikbaar. Vooralsnog is onduidelijk wat de tegenprestatie van de Egyptische regering is. De PVV heeft bij monde van Europarlementariër Laurence Stassen stelling genomen tegen deze steun. De partij ziet het democratiseringsproces zoals Van Rompuy dat schetst als een islamitische coup en ziet de steun als een klap in het gezicht van allen die voor de vrijheid staan. Zoals minderheden en vrouwen.

Hoe gelijk heeft de PVV en hoe ongelijk de EU. Wat bezielt Van Rompuy om op het moment dat er druk gezet kan worden op de Egyptische regering om te democratiseren deze miljardensteun te geven? Hoe kan deze steun als hefboom voor verandering werken? Waarom steunt de EU de anti-democratische krachten onder het mom van democratisering? Resteert in de beeldvorming niet een steun aan Egyptische islmisten die aan Europese burgers niet uit te leggen valt? Van Rompuy gooit met deze steun de geloofwaardigheid van de EU te grabbel. Opnieuw blijkt dat de EU in haar eigen werkelijkheid verstrikt zit. Met lak aan de publieke opinie.

Een en ander steekt des te meer omdat om electorale redenen de Moslimbroederschap afgelopen maanden diverse afspraken met het IMF eenzijdig heeft verbroken. Het jammerlijke van de miljardensteun aan het dictatoriale regime van Morsi en de islamisten is niet zozeer dat het vragen zet bij het democratiseringsproces van Egypte, maar bij dat van de EU. Opnieuw worden de Europeanen wakker uit een slechte droom. Brussel is voor de zoveelste keer losgezongen van de werkelijkheid en presenteert dat onnozel als een grote verdienste.

Foto 1: Tweet Herman Van Rompuy.

Foto 2: Luo Jie, Egypt’s problems. Credits: China Daily’s, 12 januari 2013.