Een drama in een drama. Een verhaal over angsthazen en helden. Het gaat om de terroristische aanslag in de Thalys door de 26-jarige Marokkaan Ayoub El-Khazzani die op 21 augustus 2015 door toedoen van twee Amerikaanse militairen en een Amerikaanse student werd voorkomen. Ze voorkwamen een bloedbad door de zwaar bewapende terrorist te overmeesteren. Zij zijn de helden. De Franse acteur Jean-Hugues Anglade beschuldigt het treinpersoneel van de SNCF ervan zichzelf in veiligheid te hebben gebracht in een afgesloten cabine en de reizigers in de steek te hebben gelaten. De SNCF heeft nog niet op de beschuldiging gereageerd.
Kapiteins mogen het zinkende schip niet als eerste verlaten, en hoe luidt dat verbod hier? Treinpersoneel mag niet als eerste de trein verlaten? Veiligheid is akelig ongrijpbaar. Als het er niet is, dan is het al te laat.
En de aanslag zelf? Mijn Arabische buurvrouw vraagt zich af waarom de Nederlanders zo naïef zijn om allerlei radicale moslims binnen te laten. Voor wie ze vreest omdat ze ook haar in de winkel ter verantwoording roepen volgens de regels van hun religie. Ik denk ook dat Nederland naïef is. En niet optreedt om Wilders niet in de kaart te spelen. Maar de grenzen sluiten kan niet. Juridisch en praktisch niet. Ik verlang terug naar 1980 toen Nederland op weg was naar een maatschappij waar religie of pseudo-religie aan de zijlijn stond. We zijn er in 35 jaar op achteruit gegaan. Ziet de God van Nederland het tevreden aan? Al die religieuze uitvreters?
George Knight 