May treedt af. Welke les valt er te trekken uit de chaos en het chagrijn in de Britse politiek?

Met een brekende stem en wellende tranen kondigde de Britse premier Theresa May vanochtend haar ontslag aan. Ze stapt per 7 juni 2019 op. May was partijleider en premier sinds 13 juli 2016. Ze heeft de drie jaar net niet volgemaakt. De spin draait nu op volle toeren om dit nieuwsfeit een bepaalde kant op te buigen.

Bijvoorbeeld in de richting van haar opvolger. Daarover is binnen de Conservatieve partij een strijd ontbrand. Andrea Leadsom en Boris Johnson zijn de namen die het vaakst worden genoemd. May stapt niet vrijwillig op, maar onder druk. De teneur is dat zij nooit grip op de politiek kreeg en de Brexit-hardliners binnen haar partij haar het leven zuur maakten. Door de tactiek van de verschroeide aarde ligt de geloofwaardigheid van de Britse politiek grotendeels aan gruizelementen. Vooral de twee grootste partijen de Tories en Labour hebben de afgelopen drie jaar onder zwakke leiding onzeker, onevenwichtig en kortzichtig gehandeld.

May liet zich koeioneren door de hardliners en verloor zo aan aanzien en politiek kapitaal om een gematigde oplossing door het midden met Labour, LibDems, SNP, Greens, Change UK en Plaid Cymru te vinden.

Premier May liet zich gijzelen door de Brexiteers binnen en buiten haar partij. Het radicale midden in de Britse politiek is hopelijk niet dood, maar is door een weinig daadkrachtige May en een strategisch zwakke Jeremy Corbyn slecht bediend. Het wachten is op een generatiewisseling waarbij niet de 55-plussers met hun negatieve politiek de politiek domineren, maar de twintigers en dertigers met constructieve en open blik opstomen naar het centrum van de macht en weer aanhaken bij Europa. Nederland weet nu hoe het niet moet.

Het rechts-radicalisme van Jacob Rees-Mogg en het links-radicalisme van Corbyn leidt tot verdeeldheid, stilstand, chaos en een eigen gelijk dat in het eigen domein keer op keer bevestigd wordt, maar de politiek als middel om macht met elkaar te verdelen verkruimelt tot een verzuurde feesttaart van onheilsprofeten.

Foto: Tweet van de Londense burgemeester Sadiq Khan (Labour), 24 mei 2019.

De Britse politieke klasse worstelt nog steeds met de Brexit. En komt er niet goed uit

Ministers verlaten de regering-May vanwege meningsverschillen over de Brexit. Theresa May lijkt onder druk van onder meer het bedrijfsleven afgelopen vrijdag in een belangrijke bijeenkomst met alle kabinetsleden gekozen te hebben voor een zachte Brexit. Maar de nu opgestapte ministers David Davis en Boris Johnson opteren voor een harde Brexit waarbij de banden met de EU worden doorgesneden. Het lijkt er niet op dat Johnson voldoende steun heeft om May serieus uit te kunnen dagen. Wat wat zijn strategie is lijkt onduidelijk. Het lijkt er evenmin op dat Davis en Johnson reageren op de recente plannen van May, maar al langere tijd van plan waren om een aanleiding te vinden om op te stappen. Die is nu gevonden. Het valt hoe dan ook te hopen dat de Brexit doorgaat. Want hoewel een Brexit schadelijk is voor de EU, is een aarzelend en hooghartig Verenigd Koninkrijk dat zich gedraagt alsof het te goed is voor de EU nog veel rampzaliger. Inclusief een incapabele Britse politieke klasse die er in de afgelopen twee jaar een geweldige puinhoop van heeft gemaakt.