In zijn beste items combineert Arjen Lubach maatschappijkritiek met politieke analyse en humor. Zolas hier over een politicus die in de Tweede kamer de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de hand weigerde te schudden, maar wel in de rij ging staan om deze premier een hand te schudden. Om die hand uiteindelijk niet te schudden. Met als doel media-aandacht voor zichzelf. Voor Tunahan Kuzu van DENK. Begrijpt u?
Lubach stelt vlijmscherp het handelen van Kuzu aan de orde. De voorbeelden van de standpunten die met elkaar in tegenspraak zijn laten uitkomen dat bij DENK niet de principes voorop staan, maar de marketing. Principes worden aangepast naargelang het onderwerp en Kuzu positioneert zich om in de aandacht te komen. Kuzu maakt de politiek ongeloofwaardig met zijn flinterdunne opvatting over politiek. De absurditeit is bij DENK in goede handen. Wat trouwens niet wil zeggen dat de politieke marketing van DENK niet loont.