May treedt af. Welke les valt er te trekken uit de chaos en het chagrijn in de Britse politiek?

Met een brekende stem en wellende tranen kondigde de Britse premier Theresa May vanochtend haar ontslag aan. Ze stapt per 7 juni 2019 op. May was partijleider en premier sinds 13 juli 2016. Ze heeft de drie jaar net niet volgemaakt. De spin draait nu op volle toeren om dit nieuwsfeit een bepaalde kant op te buigen.

Bijvoorbeeld in de richting van haar opvolger. Daarover is binnen de Conservatieve partij een strijd ontbrand. Andrea Leadsom en Boris Johnson zijn de namen die het vaakst worden genoemd. May stapt niet vrijwillig op, maar onder druk. De teneur is dat zij nooit grip op de politiek kreeg en de Brexit-hardliners binnen haar partij haar het leven zuur maakten. Door de tactiek van de verschroeide aarde ligt de geloofwaardigheid van de Britse politiek grotendeels aan gruizelementen. Vooral de twee grootste partijen de Tories en Labour hebben de afgelopen drie jaar onder zwakke leiding onzeker, onevenwichtig en kortzichtig gehandeld.

May liet zich koeioneren door de hardliners en verloor zo aan aanzien en politiek kapitaal om een gematigde oplossing door het midden met Labour, LibDems, SNP, Greens, Change UK en Plaid Cymru te vinden.

Premier May liet zich gijzelen door de Brexiteers binnen en buiten haar partij. Het radicale midden in de Britse politiek is hopelijk niet dood, maar is door een weinig daadkrachtige May en een strategisch zwakke Jeremy Corbyn slecht bediend. Het wachten is op een generatiewisseling waarbij niet de 55-plussers met hun negatieve politiek de politiek domineren, maar de twintigers en dertigers met constructieve en open blik opstomen naar het centrum van de macht en weer aanhaken bij Europa. Nederland weet nu hoe het niet moet.

Het rechts-radicalisme van Jacob Rees-Mogg en het links-radicalisme van Corbyn leidt tot verdeeldheid, stilstand, chaos en een eigen gelijk dat in het eigen domein keer op keer bevestigd wordt, maar de politiek als middel om macht met elkaar te verdelen verkruimelt tot een verzuurde feesttaart van onheilsprofeten.

Foto: Tweet van de Londense burgemeester Sadiq Khan (Labour), 24 mei 2019.

Het Amerikaanse politieke bestel blokkeert de doorbraak van kandidaten van derde partijen

Wie het Amerikaanse politieke landschap bekijkt ziet twee grote partijen die de politiek domineren, de Democraten en de Republikeinen. De partijen hebben voorverkiezingen georganiseerd waarin de kandidaat die het meeste gedelegeerden achter zich krijgt op de partijconventie door hoofdelijke stemming wordt genomineerd. Bij de Republikeinen heeft Donald Trump de nominatie al in zijn zak. Bij de Democraten wordt naar alle waarschijnlijkheid Hillary Clinton genomineerd. Ze heeft een voorsprong van zo’n 276 gedelegeerden op Bernie Sanders die haar praktisch gesproken niet meer in kan halen. Mits er niets onverwachts gebeurt, zoals een FBI-aanklacht tegen Clinton of sappige details over tegenprestaties voor haar fondsenwerving.

Tot voor enkele jaren vertoonden de grote Europese landen min of meer dat stabiele beeld zoals dat nu nog steeds in de VS bestaat. In Duitsland waren er de CDU/CSU en de SPD met een kleine FDP, in Frankrijk waren er de rechtse gaullisten en de socialisten, in het Verenigd Koninkrijk de Torries en Labour, in Spanje de rechtse Partido Popular en de socialisten. Nederland had het CDA, de PvdA en de VVD als grotere partijen.

In al deze Europese landen is in de afgelopen 10 jaar dat beeld faliekant op z’n kop gezet. Duitsland zag de opkomst van de Groenen en Die Linke, en recent van de AfD. In Frankrijk is het Front National omhoog geschoten naar de top van de peilingen. In het Verenigd Koninkrijk is er UKIP en regionale partijen zoals de Schotse SNP die tot in het Britse parlement wist door te dringen. In Spanje zijn het linkse Podemos en het liberale Ciudadanos opgekomen. In Nederland betwist de PVV het leiderschap van de traditionele partijen die nu middenpartijen worden genoemd omdat het politieke spectrum aan de uiteinden is uitgebreid.

Waarom die ontwikkeling in de VS niet plaatsvindt of achter loopt op de ontwikkeling in Europa is de vraag. In zekere zin kan Trump opgevat worden als niet-Republikein die de Republikeinse partij tegen de zin van de partijleiding heeft veroverd. Maar hij voegt zich nu in de orde van de partij en overlegt met partijleiders als Paul Ryan om door concessies hun steun te krijgen. Hillary Clinton valt op te vatten als niet-Democraat binnen de Democratische partij. Maar dan niet zozeer omdat ze niet met de partijleiding door een deur kan, maar omdat ze een programma heeft dat feitelijk van Republikeinse signatuur is en de stempel van goedkeuring van het bedrijfsleven heeft gekregen. Hoewel ze in de beeldvorming door Sanders op sociale issues -al dan niet tijdelijk- naar links is gedwongen. Hierbij moet bedacht worden dat in vele landen het politieke spectrum naar rechts is opgeschoven. Richard Nixon van 1972 is op vele terreinen linkser dan Hillary Clinton van 2016.

Verklaring die de voormalige libertarische presidentskandidaat en oud-governeur van New-Mexico Gary Johnson geeft voor de stagnatie is dat de toegang tot de media voor kandidaten van derde partijen wordt geblokkeerd. In de VS zijn gevestigde media niet alleen gepolitiseerd, maar ook onderdeel van multinationals  als TimeWarner, Walt Disney, News Corp of Comcast. Ze zijn gewend zaken te doen met Democraten en Republikeinen, en houden dat het liefst zo. Omdat het grote geld in de Amerikaanse politiek een beslissende rol speelt lukt het de bedrijven en banken om de doorgaans kritische partijen als de Libertarische Partij of de Greens buiten de kern van het politieke bestel te houden. Gezien de ontwikkelingen in Europa is het de vraag hoelang dat tweepartijenlandschap zich in de VS nog handhaaft. Opbreken ervan zou nieuwe dynamiek geven.

Hypocrisie van Amerikaanse progressieven die niet progressief zijn

Radiohost Richard A. Fowler heet ‘progressive‘ te zijn. Hij is ook interim directeur van Generational Alliance dat op de site strooit met het woord ‘progressive‘ zoals een kleuter die geen maat weet met hagelslag. De vertaling van ‘progressive‘ is progressief of vooruitstrevend. Wat de noties gelijkheid en machtsdeling omvat. Feitelijk is Richard Fowler niet progressief, maar een politiek georiënteerde ‘liberal‘ die de Democratische Partij en president Obama die leiding geeft aan de meest gesloten en heimelijke (secretive) regering sinds jaren en op een ongekende wijze klokkenluiders aanpakt (crackdown) omzichtig in bescherming neemt.

Amerikaanse progressieven als Ralph Nader, Daniel Ellsberg, journalisten als Glenn Greenwald of Jeremy Scahill en de Freedom of the Press Foundation, nieuwsmedia als The Real News, Democracy Now! of The Young Turks, digitale burgerrechtenorganisaties als EFF, mensenrechtenorganisaties als ACLU of de Green Party met Jill Stein hebben niets op met partijgangers als Richard Fowler of de omroep MSNBC die door dik en dun Obama verdedigt en zich progressief noemt. In schaaktermen gezegd, ze spelen niet tegen het bord. Dat wil zeggen dat het uitsluitend om de persoon gaat die het beleid uitvoert. Los van de inhoud ervan. Obama verdedigen ze en diens beleid praten ze goed, terwijl ze president Bush voor hetzelfde beleid veroordeelden. Vooral op het gebied van nationale veiligheid en mensenrechten waar Obama de lijn van Bush voortzet.

Assange en de WikiLeaks Party. Something New?

WikiLeaks heeft de laatste tijd de wind in de zeilen. Julian Assange ‘vierde’ onder veel publiciteit zijn eenjarig jubileum in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen. Klokkenluider Edward Snowden haalde de publiciteit met zijn ‘onthulling’ dat de Amerikaanse overheid 300 miljoen burgers bespioneert. In het geheim en illegaal. Omdat dit al jaren bekend is was het niet echt een onthulling. Maar bijzonder was dat Snowden documenten had die het zwart op wit aantoonden. Met als gevolg dat de regering-Obama het niet meer kon afdoen als een spookverhaal en moest reageren. In haar antwoorden ontkende ze het bestaan van de spionage van haar burgers niet. Wikileaks werkte samen met Snowden in zijn vlucht uit Hong Kong. De IJslandse woordvoerder van WikiLeaks Kristinn Hrafnsson gaf talloze interviews in de gevestigde media over de zaak Snowden.

Voor Australiër Julian Assange zal het aftreden door een partijcoup binnen de Labor Party van de Australische premier Julia Gillard het best smaken. Assange verborg nooit zijn minachting voor haar. De nieuwe leider is de oude leider Kevin Rudd. Hij neemt trouwens de minister van Buitenlandse Zaken Bob Carr mee die overliep van Gillard naar Rudd. Voortdurend verweet Assange Gillard zijn consulaire belangen tegenover de Amerikaanse regering onvoldoende te vertegenwoordigen. Begrijpelijk wie de berichten over het Five Eyes netwerk tussen de VS, VK, Canada, Nieuw-Zeeland en Australië volgt. Veel verschil zal premier Rudd vermoedelijk niet maken.

In een verklaring feliciteert de WikiLeaks Party Kevin Rudd en spreekt het de hoop uit dat-ie voor de rechten van Assange zal opkomen. WikiLeaks verzoekt hem om in gesprek te gaan met Zweden zodat Assange in Londen ondervraagd kan worden. Want de rechtlijnige Rudd is een van de weinige leidende Australische politici die de afgelopen jaren opkwam voor Assange’s rechten: ‘The Wikileaks Party now calls on Prime Minister Rudd to put the interests of this Australian citizen before Australia’s interests with the United States.’

Da’s de omwenteling van het verhaal, van WikiLeaks naar WikiLeaks Party. Assange en zijn medestanders doen mee aan de Senaatsverkiezingen van 14 september met hun nieuw opgerichte partij. Assange gaat op in de Australische deelstaat Victoria waar-ie volgens de voorspelling een zetel kan bemachtigen. Het nieuwe eraan is niet zozeer de vermenging van journalistiek, activisme en politiek, met een regionale, nationale en internationale focus. Dat komt vaker voor. Nieuw is dat de WikiLeaks Party stelling neemt tegen de zittende macht. Wat gebeurt er straks als senator Assange gelekte geheime informatie inzet tegen premier Rudd of de conservatieve leider Tony Abbott? Dan horen we eindelijk het verhaal eens van een andere kant.

Foto: ‘Luritja man demonstrating method of attack with boomerang under cover of shield. An indigenous man with headdress and body paint is posing with a boomerang in his hand raised behind his head, and a shield and a second boomerang held in front of him (Central Australia).‘ 1920.

Vrijheidsstrijd kent geen grenzen: Benny Wenda en Julian Assange

Update 21 februari 2013: Op zijn Australische toer om de bewustwording over de onafhankelijkheid van de Papoe’s te vergroten riep Benny Wenda Australië vandaag op om te handelen. En stelling te nemen. 

Een aankondiging van een bijeenkomst met een onverwachte gast. Nieuwe samenwerkingsverbanden worden gesmeed in Australië. De selectie van de onderwerpen van de bijeenkomst in het Australische Perth op 21 februari is niet opvallend. Ze zijn te verwachten: Privacy, mensenrechten en de opkomst van de controlestaat. Onderwerpen die in Nederland ook door de Piratenpartij, het Bradley Manning Steuncomité, Anonymous of Occupy geagendeerd zouden kunnen worden als ze eraan toe zouden komen (samen) zo’n manifestatie te organiseren. Want voor Nederlanders zijn deze onderwerpen niet minder actueel dan voor Australiërs.

Opvallend in Perth zal de aanwezigheid van Benny Wenda zijn. De vrijheidsstrijder uit West-Papoea die tot voor kort vanwege een Red Notice van Interpol Groot-Brittannië niet mocht verlaten. Pas in augustus 2012 werd-ie na veel protest door mensenrechtenorganisaties van de lijst verwijderd. Het kwam Interpol op kritiek te staan omdat het zich voor politieke doeleinden had laten misbruiken. In dit geval door Indonesië. De gelijkenis met de kwestie Julian Assange is groot. Ook hij kreeg om politieke redenen in 2010 zonder dat er een aanklacht tegen hem liep een Red Notice van Interpol. Zodat-ie vastzat in Groot-Brittannië en belemmerd werd in zijn missie. Conclusie is dat de macht van de VS binnen Interpol groter is dan die van Indonesië.

Wenda en Assange hebben een band. Ze werden slachtoffer omdat ze sterke tegenstanders tegenover zich vonden die het opsporingssysteem misbruikten. Bij Wenda keerde het ten goede, Assange moet die omslag nog maken. Hij toont strijdlust. Ondanks zijn asiel in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen. Zijn redding is dat sociale media geen fysieke grenzen kennen. Vandaag werd bekend dat Assange voor de nieuwe WikiLeaks Party bij de federale verkiezingen op 14 september een gooi naar een Australische Senaatszetel in Victoria doet. De tegenbeweging is geprofessionaliseerd, bespeelt handig de media en valt lastig te stoppen.

Foto: Aankondiging voor de bijeenkomst ‘WikiLeaks and You‘ in Perth op 21 februari.

Arie Obama of Kees Romney?

Amerikanen die zich geregistreerd hebben mogen komende dinsdag naar de stembus. Er zijn vele kandidaten, maar slechts twee maken kans: Barack Obama en Mitt Romney. Alle andere partijen zijn stelselmatig buiten de presidentsdebatten gehouden door de Democratische en Republikeinse partij. Zodat nu twee smaken grijs resten. Het systeem levert. Het bedrijfsleven steunt beide kandidaten zodat het een loterij zonder nieten is.

Dat alles klinkt afstandelijk, daarom is het tijd voor een gedachtenexperiment. Stel dat in de Nederlandse parlementsverkiezingen slechts twee partijen een kans maken: de ChristenUnie en de SGP. De andere partijen krijgen geen zendtijd op de landelijke tv, worden door de kranten genegeerd en mogen niet deelnemen aan de televisiedebatten. Wekenlang zijn de hoofden van Arie Slob en Kees van der Staaij in beeld. Ze venten breed uit hoe verschillend ze wel zijn. Maar de liberalen, socialisten, groenen en vrijzinnigen zien weinig verschil.

Amerikaanse burgers kiezen komende dinsdag tussen Arie Slob en Kees van der Staaij. Arie maakt volgens berekeningen 85% kans om te winnen. Als de peilingen kloppen. Kees speculeert op de vestiging van de theocratie zonder dat te zeggen. Feitelijk is een stem voor Arie een stem voor Kees, en omgekeerd. Want ze staan op hoofdlijnen voor hetzelfde. Zou u stemmen als de keuze was tussen Arie Slob en Kees van der Staaij?

Foto: Jimmy Margulies, The Arms Race. Credits: The Record, 2012.

Presidentskandidaat Jill Stein gearresteerd. GroenLinks zwijgt.

Stel je voor. Jolande Sap of Femke Halsema worden twee keer binnen een maand gearresteerd. Kranten schreeuwen moord en brand. Maar de Nederlandse consensus laat het niet zo ver komen. Politieke partijen zitten dicht op elkaar. Knus op het Haagse Binnenhof. In de VS is het anders. Daar is de presidentskandidaat van de Green Party Jill Stein vogelvrij. Zij wordt gearresteerd. In de VS is het verschil tussen Democraten en Republikeinen, en Groenen, Libertariërs of Justice Party levensgroot. Laatstgenoemden worden buitengesloten van het politieke systeem. Maar moeten Nederlandse partijen dat dan volgen? Toch volgen de Nederlandse partijen dat onderscheid. Wie ‘Jill Stein’ intikt op de site van GroenLinks krijgt 0 hits. Wie ‘Barack Obama’ intikt krijgt 32 hits. Waar ligt de solidariteit van GroenLinks? Bij Jill Stein? GroenLinks kiest vreemde bedgenoten.

Komende maandag 5 november is het slotdebat tussen de kandidaten van ‘derde’ partijen. Jill Stein (Green Party) en Gary Johnson (Libertarian Party) nemen deel. Het wordt georganiseerd door Free & Equal Elections. 

Progressive case against Obama

Progressief Amerika worstelt met Obama. Enthousiasme roept-ie daar sowieso niet meer op. Velen zijn er zich goed van bewust dat president Obama in vele opzichten het beleid van president Bush heeft voortgezet, en zelfs heeft aangescherpt. Maar wat als Mitt Romney nog erger is? Een aanname die overigens niet zeker is. Want is Obama wel de ‘lesser of two evils‘? De timing van Oliver Stone om z’n documentaire ‘Untold History of the United States‘ pas vanaf 12 november voor CBS’ Showtime uit te zenden wijst op de halfslachtigheid. Het boek ‘The Untold History of the United States‘ dat Stone met historicus Peter Kuznick schreef is al verschenen.

Afgelopen zaterdag riep Matt Stoller op salon.com in een stuk met de titel ‘The progressive case against Obama‘ op niet op Obama, maar op een kandidaat van een derde partij te stemmen. Bijvoorbeeld op Jill Stein of Rocky Anderson. Deze kandidaten maken nu geen kans, maar ooit moet begonnen worden met het bouwen aan een betere, duurzame toekomst voor Amerika. Obama voorziet daar volgens Stoller niet in. Niet elke progressieve Amerikaan denkt er zo over. Men aarzelt. Daniel Ellsberg riep op in swingstates toch voor Obama te stemmen. Ofwel split-state strategic voting. President Obama zet progressief Amerika aan het denken.

Foto: Omslag boek ‘The Untold History of the United States‘ door Oliver Stone en Peter Kuznick, verschenen op 30 oktober 2012

Rocky Anderson over corruptie in het ‘3rd Party Debate’

Rocky Anderson van de Justice Party bekritiseert in het debat tussen de kandidaten voor het Amerikaanse presidentschap van de ‘andere’ partijen de corruptie van het kiessysteem en de partijpolitiek van Democraten en Republikeinen. Waar de burger buiten gehouden wordt. Dit debat werd op 23 oktober door Free and Equal Elections georganiseerd en gehouden in Chicago. Voormalig CNN-presentator Larry King was moderator. Jill Stein, Gary Johnson en Virgil Goode waren de andere deelnemers. Kijkers kunnen de kandidaten in volgorde van voorkeur zetten. De twee kandidaten die het hoogste eindigen gaan op 30 oktober met elkaar in debat.

Foto: ‘CHICAGO, IL – OCTOBER 23: Constitution Party presidential candidate Virgil Goode (2nd R) makes a point as Jill Stein (L) from the Green Party, Rocky Anderson (2nd L) from the Justice Party and Gary Johnson (R) from the Libertarian Party look on during a debate hosted by the Free and Equal Elections Foundation and moderated by former CNN talk-show host Larry King on October 23, 2012 in Chicago, Illinois. The 90-minute debate held at the Chicago Hilton hotel featured presidential candidates from the Green Party, Libertarian Party, Constitution Party and Justice Party.‘

GroenLinks heeft al een jaar geen agenda

Wie googelt op ‘assange groen links’ komt berichten van december 2010 tegen als Tofik Dibi en Arjan El Fassed in de kamer vragen stellen en aandringen op een eerlijke procesgang voor Julian Assange. Op de site van GroenLinks dateert het laatste bericht over WikiLeaks van april 2011 als Mariko Peters zich kritisch uitlaat over de strafvervolging van Rop Gonggrijp. Daarna worden er geen berichten over dit onderwerp genoemd. Peters verlaat de fractie, haar WOB-voorstel voor een transparante overheid is haar politieke testament.

Vandaag publiceert De Volkskrant een interview met scheidend kamerlid van GroenLinks Ineke van Gent onder de titel: ‘Van Gent: GroenLinks heeft al een jaar geen leiding.’  Da’s de mening van Van Gent: ‘Jolande (Sap, red.) is fractievoorzitter, ik vice-voorzitter en Tofik Dibi secretaris. Maar dat bestuur functioneerde sinds de zomer van 2011 niet meer‘. Jolande Sap probeert in een tweet de kritiek klein te maken: ‘Wat een storm in een glas water hoe de #VK vandaag opent. Iets met komkommers?’ In de peilingen doet GroenLinks het ronduit slecht. De lijsstrekkersverkiezing tussen Sap en Dibi bracht de partij veel negatieve publiciteit door de aanpak.

Heeft Jolande Sap gelijk dat het interview met Ineke van Gent nergens over gaat? Vraag is hoe de ambitie van GroenLinks ingeschat moet worden. Je zou de agenda verwachten van het Australische Groene parlementslid Scott Ludlam en diverse nationale Groene partijen: WikiLeaks, privacy, burgerrechten, transparantie, radioactiviteit en cyberspace. Voor het grootste deel de agenda van de Piratenpartij. Sap heeft zich in een groots gebaar verbonden met D66, ChristenUnie, VVD en CDA aan het Kunduz-akkoord. Dat kan na de verkiezingen van 12 september verzilverd worden. Aan de basis zijn echter de kernpunten veronachtzaamd. Daarmee is de noodzaak afgenomen om op een partij te stemmen die de eigen agenda niet langer volgt.

Foto: Fractiebestuur van GroenLinks: Tofik Dib, Jolande Sap (midden) en Ineke van Gent, 2012. Credits ANP