BBC over standbeeldenoorlog in Bristol van 2020 met burgemeester Marvin Rees die manoeuvreert tussen links en rechts

Met verbazing, bewondering maar ook met open vragen die niet beantwoord worden heb ik gekeken naar de documentaire ‘Statue Wars: One Summer in Bristol‘ van de BBC over de City Mayor van het Engelse Bristol Marvin Rees (Labour). Hij is van gemengde afkomst met een witte moeder en zwarte vader. Hij vertelt dat hij in armoede is opgevoed. Zijn claim dat hij de eerste zwarte burgemeester van Europa is klinkt te ongeloofwaardig om waar te zijn en is dan ook onjuist.

Aanleiding voor dit verslag met veel talking heads en meer journalistieke dan cinematografische ambitie was de reactie op de moord in de VS op George Floyd. Om die reden is het de vraag of het wel een documentaire genoemd kan worden. Het meer neutrale verslag past beter.

Een verslaggever van het lokale BBC Bristol die Rees interviewt krijgt volop kritiek voor wat door Rees en zijn medewerkers insinuerende en weinig constructieve vragen worden gevonden. Door dit in het verslag op te nemen versterkt de BBC het beeld dat het objectief handelt.

Op 7 juni 2020 werd in Bristol het standbeeld van slavenhouder George Colston door een menigte van zijn voetstuk gehaald en in de haven gekieperd. Het was wereldnieuws. Dat wordt getoond. Rees wordt geïnterviewd door de New York Times en belangrijke media. In de naweeën van de zaak Floyd.

Het verslag gaat erover hoe Rees met zijn team de stad bij elkaar probeert te houden. Dat is de mantra die hij herhaalt. Colston is in Bristol een belangrijke historische figuur en stond voor velen eerder bekend als filantroop, dan slavenhouder. Dat is sinds juni 2020 veranderd. Vele instellingen die zich tooiden met de naam Colston hebben inmiddels een minder beladen naam gekozen.

Interessant zijn de overwegingen van Rees en zijn team om de radicalen aan beide zijden van dit conflict de wind uit de zeilen te nemen, zonder ze het recht op demonstratie te ontnemen. Het wordt met zoveel woorden manoeuvreren genoemd.

Het beeld dat ontstaat is dat hier een bestuurlijk leider in optima forma binnen de betrekkelijk kleine marges die hij heeft met politiek handwerk, geloof in zichzelf, een fijnzinnige antenne en ‘verbindend’ handelen aan het werk is. Dit verslag valt op te vatten als voorbeeld van zijn dynamische mediabeleid waarmee hij zich ook landelijk profileert voor Westminster.

Het gaat dus om het zoeken van de verbinding tussen activisten die opkomen voor de doelstelling van Black Lives Matter (BLM) en degenen die vinden dat met het protest de geschiedenis en de eigenheid van de stad Bristol geweld wordt aangedaan. Die balanceert tussen radicaal links en rechts gaat lange tijd goed, maar ontspoort uiteindelijk toch in maart 2021. Het thema is te groot.

Opvallend is hoe het verslag is ontdaan van verwijzingen naar de partijpolitieke achtergrond van de hoofdpersonen. Dat hindert het begrip, hoewel hun opereren op het oog aardig overeenkomt met hun partijpolitieke achtergrond. Men vraagt zich af of het feit dat dit niet vermeld wordt te gevoelig ligt voor de BBC die politiek toch al zo onder druk ligt door voortdurende kritiek van de Tories.

Marvin Rees is een sociaal-democraat uit het midden van het politieke spectrum die door BLM-activisten geframed wordt als verrader van de zwarte zaak. Rees’ antwoord daarop is dat hij er niet voor zichzelf of zijn achtergrond zit, maar voor de stad. Cleo Lake is zijn linkse tegenpool en zet zich als raadslid van de Green Party bewust in voor de zwarte zaak. Zij verwijt Rees te weinig te doen aan de gevolgen van de slavernij en in de oorlog over de standbeelden geen partij te willen kiezen.

In de laatste, uitgestelde verkiezingen van mei 2021 werd Rees herkozen als burgemeester, maar werd Labour bijna ingelopen door de Groenen. Die spanning tussen Lake en Rees is voelbaar als ze in een digitale vergadering op elkaar reageren. Ze zijn politieke rivalen die het oneens zijn over de aanpak van de standbeeldenoorlog. Maar ze hebben ook verschillende verantwoordelijkheden. Dat maakt duidelijk wat praktische politiek inhoudt en wat de grenzen en voorwaarden ervan zijn. Dat inzichtelijk maken is de grote verdienste van ‘Statue Wars: One Summer in Bristol‘.

Naziverleden Nederland. Het gelijk op Twitter: gesloten communicatie

Amerikanen hebben vaak geen idee van de geschiedenis van andere landen. Ze missen de finesses en bekijken andere landen door hun Amerikaanse bril. De VS kende een bloedige burgeroorlog, maar werd nooit bezet door andere landen. Da’s makkelijk oordelen over anderen. Afgelopen week verweet de Joods-Amerikaanse actrice en activiste Roseanne Barr voormalig GroenLinks-kamerlid Arjan El Fassed op Twitter het naziverleden van Nederland voort te zetten met z’n organisatie The Electronic Intifada waarvan hij medeoprichter is. Opvallend is dat beide zich aangetrokken voelden tot het gedachtengoed van de Groene Partij in hun land.

Na allerlei zelfcorrecties over de macht van de Nederlanders in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog verweet Barr uiteindelijk nazis die ‘de Nederlandse regering’ controleerden dat het Anne Frank had vermoord. Maar hoe stelt Barr zich de verhoudingen met de bezetter voor als ze spreekt van een ‘Nederlandse regering’? Anders gezegd, het naziverleden van Nederland dat El Fassad met steun voor Gaza zou voortzetten stelt Barr onvolledig en verkeerd voor omdat ze de geschiedenis van de bezette Europese landen niet in de vingers heeft. Daarom maakt ze kromme vergelijkingen. Inmiddels heeft ze de tweets over dit onderwerp verwijderd.

Gisteren kreeg ik allerlei tweets van Feminist (@_Feminist) die voortborduurde op de eerdere aanval van Barr op het naziverleden van Nederland. Wat Feminist beweerde kon ik niet volgen omdat de bedoeling ervan me ontging. Waar Barr duidelijk en zelfcorrigerend handelde, verloor Feminist zich in het autistisch centrum als iemand die vooral het gesprek met zichzelf koesterde. Dat eindigde in de aan mij gerichte tweet ‘I anxioualy await the Dutch Govt financing hate propaganda sites of the KKK to promote Pluralistic Society in Holland’ waar ik niet op kon antwoorden omdat Feminist me geblokkeerd had. De nieuwe ethiek op Twitter: iemand aanvallen en tegelijk blokkeren zodat de communicatie perfect eenzijdig is. Het eigen gelijk staat eeuwig vast.

Foto 1: Schermafbeelding van tweets van 27 juli 2015 tussen Roseanne Barr en George Knight.

Foto 2: Schermafbeelding van tweets van 27 en 28 juli 2o15 op Feminist.

Hypocrisie van Amerikaanse progressieven die niet progressief zijn

Radiohost Richard A. Fowler heet ‘progressive‘ te zijn. Hij is ook interim directeur van Generational Alliance dat op de site strooit met het woord ‘progressive‘ zoals een kleuter die geen maat weet met hagelslag. De vertaling van ‘progressive‘ is progressief of vooruitstrevend. Wat de noties gelijkheid en machtsdeling omvat. Feitelijk is Richard Fowler niet progressief, maar een politiek georiënteerde ‘liberal‘ die de Democratische Partij en president Obama die leiding geeft aan de meest gesloten en heimelijke (secretive) regering sinds jaren en op een ongekende wijze klokkenluiders aanpakt (crackdown) omzichtig in bescherming neemt.

Amerikaanse progressieven als Ralph Nader, Daniel Ellsberg, journalisten als Glenn Greenwald of Jeremy Scahill en de Freedom of the Press Foundation, nieuwsmedia als The Real News, Democracy Now! of The Young Turks, digitale burgerrechtenorganisaties als EFF, mensenrechtenorganisaties als ACLU of de Green Party met Jill Stein hebben niets op met partijgangers als Richard Fowler of de omroep MSNBC die door dik en dun Obama verdedigt en zich progressief noemt. In schaaktermen gezegd, ze spelen niet tegen het bord. Dat wil zeggen dat het uitsluitend om de persoon gaat die het beleid uitvoert. Los van de inhoud ervan. Obama verdedigen ze en diens beleid praten ze goed, terwijl ze president Bush voor hetzelfde beleid veroordeelden. Vooral op het gebied van nationale veiligheid en mensenrechten waar Obama de lijn van Bush voortzet.

Arie Obama of Kees Romney?

Amerikanen die zich geregistreerd hebben mogen komende dinsdag naar de stembus. Er zijn vele kandidaten, maar slechts twee maken kans: Barack Obama en Mitt Romney. Alle andere partijen zijn stelselmatig buiten de presidentsdebatten gehouden door de Democratische en Republikeinse partij. Zodat nu twee smaken grijs resten. Het systeem levert. Het bedrijfsleven steunt beide kandidaten zodat het een loterij zonder nieten is.

Dat alles klinkt afstandelijk, daarom is het tijd voor een gedachtenexperiment. Stel dat in de Nederlandse parlementsverkiezingen slechts twee partijen een kans maken: de ChristenUnie en de SGP. De andere partijen krijgen geen zendtijd op de landelijke tv, worden door de kranten genegeerd en mogen niet deelnemen aan de televisiedebatten. Wekenlang zijn de hoofden van Arie Slob en Kees van der Staaij in beeld. Ze venten breed uit hoe verschillend ze wel zijn. Maar de liberalen, socialisten, groenen en vrijzinnigen zien weinig verschil.

Amerikaanse burgers kiezen komende dinsdag tussen Arie Slob en Kees van der Staaij. Arie maakt volgens berekeningen 85% kans om te winnen. Als de peilingen kloppen. Kees speculeert op de vestiging van de theocratie zonder dat te zeggen. Feitelijk is een stem voor Arie een stem voor Kees, en omgekeerd. Want ze staan op hoofdlijnen voor hetzelfde. Zou u stemmen als de keuze was tussen Arie Slob en Kees van der Staaij?

Foto: Jimmy Margulies, The Arms Race. Credits: The Record, 2012.

Presidentskandidaat Jill Stein gearresteerd. GroenLinks zwijgt.

Stel je voor. Jolande Sap of Femke Halsema worden twee keer binnen een maand gearresteerd. Kranten schreeuwen moord en brand. Maar de Nederlandse consensus laat het niet zo ver komen. Politieke partijen zitten dicht op elkaar. Knus op het Haagse Binnenhof. In de VS is het anders. Daar is de presidentskandidaat van de Green Party Jill Stein vogelvrij. Zij wordt gearresteerd. In de VS is het verschil tussen Democraten en Republikeinen, en Groenen, Libertariërs of Justice Party levensgroot. Laatstgenoemden worden buitengesloten van het politieke systeem. Maar moeten Nederlandse partijen dat dan volgen? Toch volgen de Nederlandse partijen dat onderscheid. Wie ‘Jill Stein’ intikt op de site van GroenLinks krijgt 0 hits. Wie ‘Barack Obama’ intikt krijgt 32 hits. Waar ligt de solidariteit van GroenLinks? Bij Jill Stein? GroenLinks kiest vreemde bedgenoten.

Komende maandag 5 november is het slotdebat tussen de kandidaten van ‘derde’ partijen. Jill Stein (Green Party) en Gary Johnson (Libertarian Party) nemen deel. Het wordt georganiseerd door Free & Equal Elections. 

Progressive case against Obama

Progressief Amerika worstelt met Obama. Enthousiasme roept-ie daar sowieso niet meer op. Velen zijn er zich goed van bewust dat president Obama in vele opzichten het beleid van president Bush heeft voortgezet, en zelfs heeft aangescherpt. Maar wat als Mitt Romney nog erger is? Een aanname die overigens niet zeker is. Want is Obama wel de ‘lesser of two evils‘? De timing van Oliver Stone om z’n documentaire ‘Untold History of the United States‘ pas vanaf 12 november voor CBS’ Showtime uit te zenden wijst op de halfslachtigheid. Het boek ‘The Untold History of the United States‘ dat Stone met historicus Peter Kuznick schreef is al verschenen.

Afgelopen zaterdag riep Matt Stoller op salon.com in een stuk met de titel ‘The progressive case against Obama‘ op niet op Obama, maar op een kandidaat van een derde partij te stemmen. Bijvoorbeeld op Jill Stein of Rocky Anderson. Deze kandidaten maken nu geen kans, maar ooit moet begonnen worden met het bouwen aan een betere, duurzame toekomst voor Amerika. Obama voorziet daar volgens Stoller niet in. Niet elke progressieve Amerikaan denkt er zo over. Men aarzelt. Daniel Ellsberg riep op in swingstates toch voor Obama te stemmen. Ofwel split-state strategic voting. President Obama zet progressief Amerika aan het denken.

Foto: Omslag boek ‘The Untold History of the United States‘ door Oliver Stone en Peter Kuznick, verschenen op 30 oktober 2012

Rocky Anderson over corruptie in het ‘3rd Party Debate’

Rocky Anderson van de Justice Party bekritiseert in het debat tussen de kandidaten voor het Amerikaanse presidentschap van de ‘andere’ partijen de corruptie van het kiessysteem en de partijpolitiek van Democraten en Republikeinen. Waar de burger buiten gehouden wordt. Dit debat werd op 23 oktober door Free and Equal Elections georganiseerd en gehouden in Chicago. Voormalig CNN-presentator Larry King was moderator. Jill Stein, Gary Johnson en Virgil Goode waren de andere deelnemers. Kijkers kunnen de kandidaten in volgorde van voorkeur zetten. De twee kandidaten die het hoogste eindigen gaan op 30 oktober met elkaar in debat.

Foto: ‘CHICAGO, IL – OCTOBER 23: Constitution Party presidential candidate Virgil Goode (2nd R) makes a point as Jill Stein (L) from the Green Party, Rocky Anderson (2nd L) from the Justice Party and Gary Johnson (R) from the Libertarian Party look on during a debate hosted by the Free and Equal Elections Foundation and moderated by former CNN talk-show host Larry King on October 23, 2012 in Chicago, Illinois. The 90-minute debate held at the Chicago Hilton hotel featured presidential candidates from the Green Party, Libertarian Party, Constitution Party and Justice Party.‘

Presidentsdebatten markeren schijnobjectiviteit gevestigde media

Amerikaanse burgers denken een echte keuze te hebben bij het kiezen van een president. Media spelen het spel volop mee. Maar transparantie ontbreekt. Republikeinen en Democraten monopoliseren de strijd, delen uitgangspunten en belangen, en sluiten andere partijen uit. Kortom, ze verdelen onder elkaar de macht. Ze zijn het op hoofdpunten eens, maar doen voor de bühne alsof dat niet zo is. Geloofwaardige kandidaten als Rocky Anderson, Gary Johnson of Jill Stein worden niet toegelaten tot de debatten. Zodat buiten de controle van de Republikeinen en Democraten niets belangrijks gebeurt. Dat alles in samenwerking met de media. Zo worden Amerikaanse kiezers onwetend gehouden. Een cover-up die te groot is om goed te doorgronden.

Zie de kritiek van Glenn Greenwald op Democracy Now! en in The Guardian. Hij noemt de debatten bedrog.