Europese verkiezingen. Twee voorbeelden om de anti-EU stem niet (Sofia Satanakis) en wel (Gina Miller) praktisch slim aan te pakken

De Europese Verkiezingen komen eraan. In Nederland worden ze gehouden op donderdag 23 mei. Sociale media lopen over van debatten, verkiezingsspotjes en standpunten. Doorgaans sterven goede bedoelingen om met een ruime blik naar een toekomstige EU te kijken in obstructie, misverstand, partijpolitiek gehakketak en lelijkheid. In het VK is een initiatief van Gina Miller gelanceerd om de pro-EU stemmen zo doelmatig mogelijk te verdelen en de anti-EU pro-Brexit stemmen optimaal dwars te zitten. De Griekse Sofia Maria Satanakis die verbonden is aan het Austrian Institute For European and Security Policy legt uit hoe te vechten tegen de anti-Europese krachten. Ze bedoelt waarschijnlijk anti-EU krachten. De aanpak die ze voorspiegelt is zowel in vorm als inhoud gebrekkig en onbruikbaar. Als pro-EU krachten menen de verkiezingen te kunnen winnen door op een cerebrale manier te verwijzen naar een zogenaamde drie-stappen strategie die niet uit de verf komt, dan valt het ergste te vrezen over de uitslag. Satanakis handelt plichtmatig en blijft hangen in haar eigen wereldje.

Foto: Schermafbeelding van aanbeveling/ tactisch stemadvies per regio ‘Vote for the leading remain party in your region’ van Remain United, 9 mei 2019.

Bedreigingen wegens rechtszaak Brexit. Hoe past dat in de rechtsstaat?

Britse eurosceptici begrijpen een uitspraak van de rechter niet dat niet de regering, maar het parlement over de Brexit beslist. Over de voorwaarden ervan. Kortom, over de keuze tussen een harde en een zachte Brexit. In het laatste geval zal de economische schade kleiner zijn omdat het Verenigd Koninkrijk toegang houdt tot de single market van de EU. Daar tegenover zal dan onder meer het vrije verkeer van personen -lees: immigratie- niet eenzijdig mogen worden beperkt door Westminster. Omdat ze de rechtszaak aanspande krijgt remainer Gina Miller doodsbedreigingen. De bedreigers hebben een merkwaardige opvatting van de rechtsstaat.

Wat is er tegen dat het parlement het laatste woord heeft in een belangrijke kwestie als een Brexit? En dan niet over de vraag of er een Brexit komt, maar over de vraag onder welke voorwaarden die er komt. In het Britse referendum is dat immers niet gevraagd. En dus nog niet beantwoord. Dus zo gek is het niet om die vraag die nog niet beantwoord is en dus nog open is, via het parlement te beantwoorden. Hoe kan dat anders beter?