Bisschop Mariann Budde van de Bisschoppelijke kerk van Washington DC wordt voor ABC’s Good Morning America geïnterviewd door George Stephanopoulos. Aanleiding is de wandeling van president Trump tot op de stoep van haar kerk, vlakbij het Witte Huis. Trump bezocht de kerk niet en Budde was niet op de hoogte gebracht van zijn fotomoment waarvoor haar kerk als achtergrond moest dienen. Daarvoor werden gisteren vreedzame demonstranten door ordetroepen met traangas verwijderd. Trumps wandeling wordt uitgelegd als een antwoord op de kritiek dat hij opgesloten zat in het Witte Huis en geen contact heeft met de buitenwereld.
Het werd een bizar fotomoment. Het best te omschrijven als marketing zonder ziel. Voor de kerk hield Trump even een Bijbel omhoog alsof het een gewonnen trofee is. Hij las er niet uit voor of verwees naar een relevante passage. Het was alleen het fotomoment voor Trumps marketing. Bisschop Mariann Budde sprak zich in vele programma’s ferm uit tegen wat ze ziet als Trumps misbruik van christelijke symboliek. Dat hekelt ze.
Wordt het coronavirus het Waterloo van president Trump? Of zoals de Amerikanen het vergelijken, de orkaan Katrina die in 2005 het onvermogen van de regering Bush blootlegde? Mede door het slechte onderhoud van de dijken en het handelen na de ramp. Het zou zomaar kunnen, want tot nu toe is de reactie van de regering chaotisch. Het verschil met eerdere kwesties zoals het Oekraïne-dossier of orkaan Maria in Puerto Rico is dat het iedereen raakt en voor allen een kwestie van leven en dood is. Volgens velen is uitblijvend krachtig handelen het onvermijdelijke resultaat van het doelbewust uitkleden en verwaarlozen van het overheidsbeleid door Trump. Met als gevolg dat hij nu geen antwoord heeft op deze aangekondigde ramp die eenmaal moest komen en hij ook nog eens volkomen verkeerd inschat. Des te meer omdat hij deskundigen in de weg staat.
Waar het fout gaat bewijst Dr. Ben Carson, de minister van Volkshuisvesting en Stedelijke Ontwikkeling in de regering Trump. Hij koppelt de bestrijding van het coronavirus terug naar de individuele burgers. De afspraak tussen burgers en overheid is dat bij rampen of noodsituaties de overheid voorbereid is om snel en passend te handelen. Dat blijft tot nu toe uit. De bestrijding kan zich nog ten goede keren als medische deskundigen het voortouw mogen nemen. De kwaliteit van de gezondheidszorg in de VS is uitstekend. Dan moet Trump in dit verkiezingsjaar echter een stap terug doen. Tevens bestaat het risico van een gefragmenteerde aanpak als krachtig handelen op federaal niveau nog langer uitblijft en staten noodgedwongen het initiatief nemen.
Wat valt er na 29 maanden presidentschap nog meer over Trump te zeggen dan dat hij een fantast, leugenaar, opportunist, narcist en leeghoofd is? Hij is het allemaal en nu in het Witte Huis de volwassenen de kamer hebben verlaten en hij in zijn rol is gegroeid als president is zijn inbeelding (in dubbel opzicht: verwaandheid en fantasie) er alleen maar groter op geworden. Die diskwalificaties spelen op het gebied van voorbereiding op de functie en geestelijke gezondheid. Daarin faalt Trump zo grandioos dat een vergelijking met arrogante en sjoemelende bankiers die de overheid gijzelen in het oog springt: ‘too big to fail’. Trump lijkt zijn eigen idiotie te benadrukken met een continue stroom kletspraatjes als bewijs voor het feit dat hij onaanraakbaar is.
In dit verband is de kanttekening veelzeggend over speciale aanklager Robert Mueller dat hij achteraf toch geen Eliot Ness bleek te zijn die gangster Al Capone succesvol vervolgde. Aanklager Mueller beet niet door en was te netjes als principiële wetsdienaar die niet door het bedrog, de leugens en machinaties van Trump heen wilde breken. Deze profilering van president Trump speelt op het terrein van beeldvorming en misleiding. De president stapelt als afleiding de ene leugen op de andere leugen om zowel een betrekkelijkheid van de waarheid te introduceren als niet vastgepind te worden op zijn fouten en zijn gebrek aan concreet beleid.
Maar er is ook de nationale veiligheid en daar wordt het serieus. Dat gaat over de inmenging van buitenlandse machten in het electorale proces en de reactie van de VS daarop. Dat raakt aan de de soevereiniteit en de integriteit van de democratie, en het vermogen van de Amerikaanse politiek om autonoom te handelen. In de publieksversie van het verslag van het Mueller-onderzoek bleef het aspect van contraspionage buiten beeld. De focus in onderzoek en rapport leek te liggen op het crimineel handelen van Trump en zijn medewerkers.
Het is een raadsel waarom dat aspect van counterintelligence door Mueller niet uitgeplozen zou zijn in het bijna twee jaar lange onderzoek. De New York Times formuleerde dat op 19 april 2019 zo: ‘Maar een contraspionageonderzoek kan nog iets belangrijkers opleveren: een beoordeling door de inlichtingendiensten hoe waarschijnlijk het is dat iemand – in dit geval de president – handelt, bewust of onbewust, onder invloed van of in samenwerking met een buitenlandse macht.’ De suggestie is geopperd dat er in enige vorm van een bijlage of een tweede rapport een geheime versie van het Mueller-rapport bestaat over de contraspionage. Logischerwijze is het gebruikelijk dat dit type onderzoek geheim wordt gehouden om buitenlandse machten niet wijzer te maken. Maar het kan ook dat dit deel van het onderzoek door Mueller nooit is uitgevoerd.
De Huiscommissie Inlichtingen met voorzitter Adam Schiff hield woensdag 12 juni een hoorzitting over de contraspionage implicaties van het Mueller-rapport. De Democraten proberen dit onderwerp met weinig succes in de schijnwerpers te zetten nadat ze de publiciteitsslag om het Mueller-rapport door de bizarre interventie van Justitieminister Barr hebben verloren. Mueller zelf is afwijzend om te getuigen en heeft gezegd als hij daar met een dagvaarding toe gedwongen wordt hij niet meer zal vertellen dan in zijn rapport staat. In de publieksversie wel te verstaan. ABC News’ George Stephanopoulos vraagt in gesprek met Trump of hij contact zou opnemen met de FBI als een buitenlandse macht hem zou benaderen met belastende informatie over een opponent. Dat is wettelijk verplicht. Trump laat dat in het midden en praat erom heen. Dat is hem op het verwijt komen staan dat hij een verrader is. Senator Kamala Harris die de gedoodverfde kandidaat voor vicepresident is op de ticket van Joe Biden, noemt Trump in een tweet nog net geen verrader, maar het scheelt niet veel. Trump als idioot en leeghoofd is niet langer interessant. Trump de landverrader is de nieuwe focus.
Foto: Tweet van Senator Kamala Harris, 13 juni 2019.
Publiciteit wordt opgebouwd rond het nieuwe boek ‘A Higher Loyalty: Truth, Lies, and Leadership’ van de in 2017 door president Trump ontslagen FBI-directeur James Comey. Kranten en nieuwsmedia citeren eruit. Het verschijnt op dinsdag 17 april bij uitgeverij Flatiron Books,Macmillan Publishers. Nu al staat het op nummer 1 van de Best Seller lijst van Amazon. CNN omschrijft de inhoud ervan als vernietigend: ‘Het is niets minder dan de meest verwoestende, contemporaine takedown (=neerhalen, demontage en vernedering) van een zittende president in de moderne geschiedenis.’ Het panel van ABC News scherpt het nog eens extra aan door George Stephanopoulos buiten zichzelf te laten treden als journalist. Zo’n boek van zo’n man moet wel bijzonder zijn is de boodschap. Naar verluidt kookt Trump van woede en wordt de campagne tegen Comey georkestreerd.
Er valt veel af te dingen op de woorden en goede bedoelingen van de vertrekkende president Barack Obama. De ook in Europa populaire president die in 2010 volgens lekken van WikiLeaks zijn steun aanwendde om te pleiten voor de Afghaanse oorlog. Obama heeft zelf bloed aan zijn handen met de technisering en ontwijken van de rechterlijke macht die uitmondde in de drone-oorlog in onder meer Jemen, Pakistan en Afghanistan. Geruchten zeggen dat hij bang was vermoord te worden door de CIA en zich daarom van zijn progressieve koers liet afbrengen. Door deze opgedrongen beleidswijzigingen moest hij wel teleurstellen. Obama was soms aarzelend en contraproductief in zijn buitenlandse politiek (Syrië) en restrictief in zijn mensenrechtenbeleid. Onder geen enkele president zijn zoveel klokkenluiders vervolgd als onder Obama. Omdat hij een uitstekende prater en goede communicator is drongen de negatieve kanten slechts mondjesmaat door tot het publiek.
De geschiedenis zal leren in hoeverre Obama verantwoordelijk was voor Clintons nederlaag tegen Trump. En zo via een omweg de nagedachtenis aan zijn presidentschap om zeep heeft geholpen. De wonden van de keiharde strijd voor de Democratische nominatie tussen Clinton en Obama in 2008 zijn nooit geheeld. Obama nam afstand van de Democratische partij (DNC) en liet Clinton en de big money-factie de partij kapen zonder in te grijpen. De in naam progressieve Obama nam afstand van de in realiteit progressieve senator Bernie Sanders die met Obama’s hulp wellicht Clinton had kunnen verslaan. Dat was de logica geweest van de Obama uit 2008. De populaire Sanders had veel betere vooruitzichten dan de gehate Clinton om Trump te verslaan.
Ondanks al deze feilen van een beroerde buitenlandse politiek, een bedenkelijk mensenrechtenbeleid en de opbouw van de controlestaat, het aanschurken tegen big money en een free ride voor bankiers en bestuurders van ondernemingen, en een vanaf 2008 oplopend verschil tussen schijn en wezen opereerde Obama binnen de democratische instituties. En nam die serieus. Het verwijt dat Obama gemaakt kan worden is dat hij geen volbloed politicus was met de ambitie om overal het verschil te maken. Daarbij opereerde hij onhandig in de contacten met het congres en wist weinig voor elkaar te brengen. Hij trok zich terug op enkele onderwerpen (gezondheidszorg) en liet zich gijzelen door het idee dat hij vooral in het Midden-Oosten niet dezelfde fouten als zijn voorganger president Bush wilde maken. Maar die failliete boel was hem nu eenmaal nagelaten.
In de verkiezingsstrijd is de publieke afzijdigheid van Obama de DNC fataal geworden. Omdat het met Clinton de enige kandidaat had die het in zich had om van Trump te verliezen. Wat prompt gebeurde door inmenging van het Kremlin in de verkiezingsstrijd. Clintons nominatie was de aangekondigde nederlaag. Met een goede kandidaat, eensgezindheid en betere mediastrategie had de DNC het nooit zover hoeven laten komen.
Ondanks alle bezwaren tegen Obama is zijn vijand president Putin waarmee en waartegen Obama zich nu in de laatste maand van zijn presidentschap opvallend profileert geen geloofwaardig alternatief. Putin is een autoritaire leider met totalitaire trekken, zoals de liberale parlementariër Boris Vishnevsky uit Petersburg van Yabloko in een kritiek stelt. Omdat de Russische oppositie zo goed als uitgeschakeld is en wordt gesmoord in de Kremlin propaganda dringen dit soort geluiden nauwelijks door tot het Westen. De fellow travellers die Putin en de Russische propagandamachine gebruiken of volgen als breekijzer tegen de gevestigde macht in hun eigen landen, zouden onder Putin als eersten in de gevangenis belanden of uit hun functie worden gezet.
Er resteren in de publieke opinie vier posities om uit te kiezen: 1) Dat van het gemakzuchtig pragmatisme binnen democratische grenzen van Obama. 2) Dat van het autoritarisme buiten democratische grenzen van Putin. 3) Dat van degenen die het één op het ander projecteren. Namelijk de neo-conservatieven die om hun eigen positie te versterken Putin als schrikbeeld gebruiken of de Putinversteher die vanwege commercieel gewin, zelfpromotie en carrièrekansen Obama als schrikbeeld gebruiken. 4) De restcategorie die eigenbelang ziet in het algemeen belang, afstand neemt van dualisme en zich niet laat dwingen te kiezen voor de één of de ander. Deze positie biedt de echte hoop. Maar heeft ook het minste profiel en is het minst aanlokkelijk.
De campagne van Donald Trump is de afgelopen twee weken door het ijs gezakt. Media die hem in de voorverkiezingen op het schild hielpen hijsen nemen nu afstand van hem. Hij keldert in de peilingen. Volgens fact-checking site Politifact is ongeveer 75 procent van zijn beweringen grandioos fout, fout of grotendeels fout. Geen enkele politicus doet zoveel onjuiste beweringen. USUncut zet het in een artikel op een rijtje en signaleert dat enkele omroepen als antwoord op Trumps misleiding in real time zijn beweringen fact checken door het geven van commentaar in een tekstvak onder in beeld. Dit is oogsten voor de Clinton-campagne
De Russische connectie heeft Trump kwetsbaar gemaakt voor aanvallen van Hillary Clinton. Trump is geen Russische spion die op de loonlijst van het Kremlin staat. Zoals John Schindler voor Observer in een artikel schreef praat Trump simpelweg de propaganda van het Kremlin na: ‘Or he is consciously parroting Kremlin propaganda’. Trump kijkt bijna continu televisie en haalt daar zijn informatie vandaan. En zijn inzicht. In een opinie-artikel voor The New York Times bevestigde oud-directeur van de CIA Mike Morell gisteren die lezing door te wijzen op Trumps onwetendheid: ‘In the intelligence business, we would say that Mr. Putin had recruited Mr. Trump as an unwitting agent of the Russian Federation.’ Morell zegt voor Clinton te stemmen.
De Russische connectie van Trump is er een van onwetendheid, oppervlakkigheid en naïviteit. Trumps naaste medewerkers Paul Manafort, Mike Flynn en Carter Page hebben een hechte connectie met het Kremlin en hun vrije hand van handelen in de campagne is mogelijk door Trumps onwetendheid. Campagnemanager Manafort op zijn beurt lijkt de controle over Trump verloren te hebben. Een en ander duwt Trumps campagne over de rand van handelen in het Amerikaans belang en samenspannen met een buitenlandse regering.
Ook Hillary Clinton heeft een Russische connectie. De tegenprestaties die zij bood om buitenlands geld naar de Clinton Foundation te laten stromen is haar achilleshiel. Maar WikiLeaks’ Julian Assange heeft nooit de bewering gedaan die de Russische propaganda naar buiten brengt dat hij ‘enough evidence’ heeft om Clinton aan te laten klagen. Dat die bom in de campagne gaat barsten is een gefabriceerd verhaal. Bernie Sanders die in de campagne ervan werd beschuldigd een ‘socialist’ te zijn met de notie communist of pro-Russisch, lijkt juist de kandidaat zonder een Russische connectie. In de Amerikaanse politiek lijkt niets zoals het is.
Heeft presidentskandidaat Donald Trump werkelijk geen idee waarover hij praat? Het lijkt er sterk op. Neem nou zo’n opmerking van Trump in een interview met ABC’s George Stephanopoulos dat Putin Oekraïne niet zal binnenvallen, terwijl het aangetoond is dat Putin Oost-Oekraïne al in het voorjaar van 2014 met militairen en militair materieel binnengevallen is. Trump maakt het er niet duidelijker op als hij op Stephanopoulos’ antwoord: ‘Well, he’s already there, isn’t he?’ zegt ‘OK, well, he’s there in a certain way’. Want wat is het nou? Als Putin ‘op een bepaalde manier’ al in Oekraïne is, hoe komt dat dan overeen met de opmerking dat Putin Oekraïne niet zal binnenvallen? Donald Trump zwetst en heeft werkelijk geen idee waarover hij praat.
Mijn reactie op The Hill: ‘Trump is mixing all things up. 1) Putin is already in East-Ukraine, so ‘he already went into Ukraine’. 2) Crimea is part of Ukraine and it is not up to the population of Crimea alone to decide about the status of the peninsula. 3) That part of the world is a mess due to the aggression of the Kremlin.
Trump would be right if he had said president Obama failed in refusing to guarantee the obligations of the Budapest Memorandum about the international borders and the territorial integrity of Ukraine. So, Obama was far too cautious in March 2014.‘
George Knight 