Nogmaals: pleidooi voor landelijke geluidsregels voor kerken en moskeeën. De affaire ‘Klokken van de Sint Martinuskerk’ in Voorburg

Schermafbeelding van artikel ‘Klokken van de Sint Martinuskerk‘ in RK Vlietstreek, 29 juli 2021.

In een commentaar van 16 mei 2020 pleitte ik voor landelijke geluidsregels voor kerken en moskeeën. En andere religieuze gebouwen waar mensen bijeenkomen voor de eredienst. Nu meer dan twee jaar later zijn die landelijke regels er nog steeds niet.

Velen zullen het niet beseffen, maar er zijn geen landelijke, wettelijke regels voor het geluid van kerken en moskeeën. De gemeente is bevoegd regels te maken voor de duur en het geluidsniveau, maar is dat niet verplicht. Zo ontstaat rechtsongelijkheid tussen gemeenten.

Schermafbeelding van bericht ‘overlast kerkklokken‘ op Meld.nl.

Bovenstaande bericht van Meld; Centraal Meldpunt Nederland geeft aan hoe verwarrend de situatie is en hoe gefragmenteerd het beleid is inzake geluid van kerken en andere religieuze gebouwen waar de eredienst gevierd wordt. Meld.nl waarvan onduidelijk is wie het beheert geeft foute informatie door de bevoegdheid van de gemeente verkeerd voor te stellen. De gemeente is bevoegd om ter zake regels te stellen met betrekking tot duur en geluidsniveau, maar is daartoe niet verplicht. Artikel 10 van de Wet Openbare Manifestaties zegt:

Artikel 10 van de Wet Openbare Manifestaties (WOM)

Dit is een ongewenste situatie omdat in gemeenten waar de dominante religieuze stroming en de politiek hecht verweven zijn het gemeentebestuur die kerk, moskee of andere religieuze instelling waar de eredienst gevierd wordt alle ruimte kan geven. Ik gaf in het commentaar van mei 2020 het volgende voorbeeld:

Stel het geval dat een religieuze stroming met honderden stemgerechtigde aanhangers zich vestigt in een kleine gemeente en met een eigen partij meedoet aan de gemeenteraadsverkiezingen en een meerderheid behaalt. En de meerderheid in het gemeentebestuur heeft. Dat is minder gezocht dan het lijkt voor wie de geschiedenis van Maharishi Mahesh Yogi in Vlodrop in ogenschouw neemt. Deze religieuze voorman had een politieke partij opgericht: de Natuurwetpartij. Dan kan zo’n religieuze of spirituele organisatie onder het mom van de vrijheid van godsdienst zelf de duur en het geluidsniveau bepalen van het geluid dat vanuit het eigen gebouw klinkt. Dan zou 24 uur per dag klokgebeier of een gebedsoproep, meditatie of mantra met versterkte luidsprekers kunnen galmen. De vrijheid van godsdienst wordt dan niet zozeer gebruikt om hieraan een wettelijke basis te geven, maar om het protest ertegen vanuit de omgeving naast zich neer te leggen.

Ik concludeerde toen wat ruim twee jaar later nog onveranderd geldt:

Doorgaans treedt er geen overlast op omdat een gemeente de belangen afweegt van inwoners en de religieuze organisatie die geluid produceert dat door omwonenden als hinderlijk wordt ervaren. Dat is afhankelijk van het willen optreden van een gemeente en de inschikkelijkheid van de religieuze organisatie. Zo ontstaat rechtsongelijkheid tussen gemeenten. Het ontbreken van landelijke geluidsregels voor religieuze organisaties zorgt voor onduidelijkheid waar commerciële bedrijven op inspringen. Het verdient aanbeveling om landelijke regels te stellen voor deze geluidsregels. Mede omdat een gemeente die geen enkele beperking aan de geluidsproductie van de religieuze organisaties wil stellen daartoe bevoegd is.

In het voorbeeld van de Sint Martinuskerk in Voorburg draait het kerkbestuur de zaken om. Het toont zich verbolgen en hamert op oude rechten. Maar een situatie die in 1893 is begonnen geeft juridisch geen garantie voor de toekomst. Een uitspraak uit 2011 van de Raad van State over een kerk in Tilburg geeft aan dat een kerk niet tegen een plaatselijke verordening kan ingaan. De verwijzing in het bericht naar een strafbaar feit moet begrepen worden als een APV (algemene plaatselijke verordening) die de gemeente Voorburg bevoegd is om in te voeren en die zegt dat het geluid tussen 23.00 en 07.30 uur niet boven een niveau van 15 decibel mag komen. Daar heeft de parochie zich aan te houden omdat het wettelijk is vastgelegd.

De enige kans van de parochie Sint Maarten om het besluit terug te draaien is lobbyen bij de raadsleden en het college van de gemeente Leidschendam-Voorburg om de APV aan te passen. Dat is niet kansloos zoals een casus in Mijnsheerenland (gemeente Hoeksche Waard) verduidelijkt waar drie christelijke partijen (CDA, SGP, CU) in de coalitie zijn opgenomen en de APV begin 2021 in het voordeel van de Laurentiuskerk en in het nadeel van enkele bewoners werd aangepast. Leidschendam-Voorburg heeft twee wethouders van een religieuze partij, het CDA en CU-SGP.

De affaire in Voorburg wijst opnieuw op de willekeur van het luiden van kerkklokken. Er zijn geen landelijke geluidsregels en als die er waren, dan zouden minderheden in religieuze gemeenschappen beschermd zijn door landelijke regels.

Pleidooi voor landelijke geluidsregels voor kerken en moskeeën

Velen zullen het niet beseffen, maar er zijn geen landelijke, wettelijke regels voor het geluid van kerken en moskeeën. Aldus bovenstaand bericht van de Rijksoverheid. En kan men toevoegen het geluid dat van alle plekken van religieuze of spirituele organisaties komt. Het wordt per gemeente geregeld. Dit is ongelukkig. In artikel 10 zegt de Wet openbare manifestaties dat gemeenten niet verplicht zijn beperkende regels te stellen.

Stel het geval dat een religieuze stroming met honderden stemgerechtigde aanhangers zich vestigt in een kleine gemeente en met een eigen partij meedoet aan de gemeenteraadsverkiezingen en een meerderheid behaalt. En de meerderheid in het gemeentebestuur heeft. Dat is minder gezocht dan het lijkt voor wie de geschiedenis van Maharishi Mahesh Yogi in Vlodrop in ogenschouw neemt. Deze religieuze voorman had een politieke partij opgericht: de Natuurwetpartij. Dan kan zo’n religieuze of spirituele organisatie onder het mom van de vrijheid van godsdienst zelf de duur en het geluidsniveau bepalen van het geluid dat vanuit het eigen gebouw klinkt. Dan zou 24 uur per dag klokgebeier of een gebedsoproep, meditatie of mantra met versterkte luidsprekers kunnen galmen. De vrijheid van godsdienst wordt dan niet zozeer gebruikt om hieraan een wettelijke basis te geven, maar om het protest ertegen vanuit de omgeving naast zich neer te leggen.

Hoe verwarrend de regelgeving is die handige bedrijven ruimte biedt, laat het bericht ‘Overlast kerkklokken’ van strooming.nl zien. Dit bedrijf presenteert zichzelf als ‘Expert in legionellapreventie & geluid-, geur- en luchtonderzoek’. Het probeert aan autoriteit te winnen door plaatsing van logo’s van televisieprogramma’s als ‘Mr. Frank Visser Doet Uitspraak’, SBS6, RTL7 en NOS/OP1 en de toevoeging ‘bekend van’. Het wordt er warrig op als strooming zegt: ‘Maar de gemeenteraad is bevoegd ter zake regels te stellen met betrekking tot duur en geluidsniveau. Zo mogen de kerkklokken tussen 23.00 en 7.30 uur niet boven een bepaald geluidsniveau komen: dat is boven de 15 decibel.’ Dit laat open of de gemeenteraad (vanwege de gezondheid en het welzijn van omwonenden) verplicht is tot beperking van het geluid van de kerkklokken ’s nachts of dit vrijblijvend kan toepassen. Een uitspraak van de Raad Van State naar aanleiding van een kwestie van de Heilige Margarita Parochie in Tilburg redeneert vanuit de beperking die de gemeente Tilburg in een APV (algemene plaatselijke verordening) had omschreven. Zoals blijkt uit artikel 10 van de Wet openbare manifestaties zijn er geen landelijke regels voor het geluid van kerken. Een gemeente kan het toepassen, maar is daartoe niet verplicht.

Strooming komt met een praktische oplossing die in het eigen straatje past. Namelijk het aanvragen van een ‘gratis’ offerte voor de aanpassing van de woning bij geluidsoverlast van kerkklokken. Het zegt: ’Gelukkig kunt u zelf ook wat doen tegen de overlast van de kerkklokken. Soms maken kleine oplossingen al het verschil. Het kan al veel schelen als u alle ramen aan de kant van de kerk gesloten houdt.. Ook kunt u de overlast van de kerkklokken beperken door een aantal aanpassingen in uw eigen woning.’ Die dan uiteraard tegen betaling door strooming uitgevoerd worden. ‘Strooming helpt u hier graag bij’, voegt het genereus toe.

Terwijl de overheid serieus werk maakt van de Omgevingswet en het verbeteren van de leefomgeving door grenzen te stellen aan industrieel- en verkeersgeluid, ontbreken er nog steeds landelijke geluidsregels voor kerken, moskeeën en andere religieuze organisaties. Het is aan de alertheid van een gemeente of van de inwoners om dit te regelen. Doorgaans treedt er geen overlast op omdat een gemeente de belangen afweegt van inwoners en de religieuze organisatie die geluid produceert dat door omwonenden als hinderlijk wordt ervaren. Dat is afhankelijk van het willen optreden van een gemeente en de inschikkelijkheid van de religieuze organisatie. Zo ontstaat rechtsongelijkheid tussen gemeenten. Het ontbreken van landelijke geluidsregels voor religieuze organisaties zorgt voor onduidelijkheid waar commerciële bedrijven op inspringen. Het verdient aanbeveling om landelijke regels te stellen voor deze geluidsregels. Mede omdat een gemeente die geen enkele beperking aan de geluidsproductie van de religieuze organisaties wil stellen daartoe bevoegd is.

Foto 1: Schermafbeelding van deel bericht ‘Geluidsoverlast in de wet: regels, normen en tijden’ van de Rijksoverheid.

Foto 2: Schermafbeelding van artikel 10 van de Wet openbare manifestaties (WOM).

Foto’s 3 en 4: Schermafbeelding van delen bericht ‘Overlast kerkklokken’ van strooming, [vermoedelijk] 2019

Onregelmatigheden bij inrichting stemlokalen zodat neutraliteit niet gewaarborgd is. Religieuze gebouwen zijn ongeschikt

Onregelmatigheden over de inrichting van een stemlokaal in een Turkse moskee in Amsterdam-Oost roepen de vraag op hoe neutraal stemlokalen en stembureaus volgens de wet geacht worden te moeten zijn. Mogen er Turkse nationalistische posters en vlaggen hangen in het stemlokaal of binnen het stembureau op weg naar het stemlokaal? Elise Steilberg twitterde erover, De Telegraaf meldde het in een bericht en de gemeente Amsterdam verwijderde een vlag van de Turkse religieuze organisatie Diyanet in genoemd stemlokaal.

Het is overigens merkwaardig dat betreffende moskee op het stembiljet een ‘multicultureel centrum’ wordt genoemd. Een nationalistische, Turkse moskee is per definitie niet multicultureel, maar monocultureel. Zoals dat overigens ook voor gebouwen van andere religieuze organisaties geldt. Een bericht in Het Parool roept de vraag op hoe alert, neutraal en gekwalificeerd de voorzitter van genoemd stembureau is. Rob Thijssen: ‘Het is een multicultureel centrum, er hangen hier vooral Turkse symbolen. Het is niet politiek, maar religieus.’ Hij ziet geen relatie tussen politiek en religie, en waardeert nationalistische, Turkse symbolen als neutraal. Hij heeft het echter mis omdat het kiezers kan beïnvloeden. Bijvoorbeeld seculiere Turkse-Nederlanders die zich geïntimideerd voelen door de inrichting van het stemlokaal met nationalistisch-religieuze symbolen. Dit wijst op gebrek aan invoelingsvermogen en een foute taakopvatting (§ 10) van een voorzitter van een stembureau.

Dit incident staat niet op zichzelf, in Nijmegen was volgens een bericht in De Gelderlander in een in een Turks Cultureel Centrum gevestigd stemlokaal ‘een grote poster van een Turkse nationalistische leider’ te zien. Het gaat om Alparslan Türkeş die in 1997 overleed. Dat wekte volgens de krant ergernis bij Nijmegenaren die kwamen stemmen. Zoals deze kritiek: ‘Een stemruimte moet neutraal zijn. Dit had ik niet verwacht.’

De kieswet zegt in Artikel J 19 over het stemlokaal: ‘Bij algemene maatregel van bestuur kunnen nadere regels worden gesteld betreffende de inrichting van het stemlokaal’. Het is de burgemeester die zorg draagt voor de inrichting van het stemlokaal en heeft te zorgen voor handhaving. Maar deze overdracht van verantwoordelijkheid naar een lager bestuurlijk niveau draagt het risico in zich dat er verschillen tussen gemeenten ontstaan. In gemeenten die het minder nauw met de neutraliteit van het stembureau nemen kunnen afwijkingen ontstaan zodat kiezers met een niet-neutraal stemlokaal geconfronteerd worden.

Het is de hoogste tijd dat de politiek zich bewust wordt van dit probleem en herstelwerk verricht. Want de voorbeelden in Amsterdam en Nijmegen laten zien dat er gemeenten zijn die niet optreden volgens de neutraliteit die de Kieswet vraagt. Het lijkt er sterk op dat hier achterstallig onderhoud verricht moet worden en er strikte richtlijnen moeten worden opgesteld die gemeenten opdragen om a) een stembureau in te richten in een neutrale omgeving dus niet een kerk, moskee of een ‘Turks cultureel centrum’ met niet-Nederlandse vlaggen en allerlei religieuze symbolen en om b) wettelijke regels landelijk uit te werken die de volstrekt neutrale inrichting van het stemlokaal verplicht stelt. Het is verbazingwekkend dat dit nog niet is gebeurd en er in 2017 nog dit soort incidenten zijn. Beschamend voor de Nederlandse overheid. Stemmen moet in neutrale ruimtes zoals gemeentehuizen, buurtcentra en scholen. Niet in religieuze gebouwen.

Foto 1: Tweet van Elise Steinberg: ‘Stemmen in een Turkse moskee onder Turkse vlaggen, met de Turkse radio op de achtergrond en Diyanet folders op de tafels verspreid’, 15 maart 2017.

Foto 2: ‘NIJMEGEN: Stembureau 33 Turks Cultureel Centrum Citroenvlinderstraat © Paul Rapp’ 15 maart 2017. 

Tilburg ziet stedelijke openbare ruimte als onderneming. En kunst als afgeleide daarvan

Schrik slaat om het hart bij lezing van de stukken (zie 17) van de gemeente Tilburg over kunst in de openbare ruimte. Bij een project van het openbaar bestuur dat zich bij de tijd acht past uiteraard een hedendaags acroniem: CUPUDO. Jawel, CUltuur in het PUblieke DOmein. Het is niet zozeer de bestuurlijke taal vol holle frases waarin de overmoed en de citymarketing doorklinken en alles drie keer wordt gezegd die afschrikt, maar de koers van een bezuinigende, terugtrekkende overheid die met afleidende kletspraatjes het publieke domein overlevert aan externe partijen. Tilburg denkt haar nadeel van een overheid die geen initiatieven voor de openbare ruimte meer neemt straffeloos om te kunnen vormen tot een voordeel. Tilburg volgt Richard Florida in zijn generalisaties over de creatieve klasse en een maatschappelijk bedrijfsleven die de gemeente  aan de haren uit het moeras trekken. Tilburg tovert zich rijk en zit voortaan op de achterbank als ‘regisseur’.

Neem dit citaat uit de Verkenning, p.8: ‘Voor grote (kunst)projecten op stadsniveau zal de samenwerking gezocht moeten worden met private partijen als projectontwikkelaars, architectenbureaus, creatieve ondernemers en organisatoren van festivals. Private financiële bijdragen maken grote dynamische en tijdelijke (kunst)projecten in de openbare ruimte mogelijk, waarmee de stad zich kan profileren. De stedelijke openbare ruimte kan in dit kader gezien kunnen worden als onderneming. Wanneer een private partij zeggenschap krijgt over een aangewezen openbare locatie, zonder dat de overheid daarin beperkt, zal er door deze partij meer in de openbare ruimte worden geïnvesteerd. Hier fungeert de overheid als bewaker van het algemeen belang, om de kwaliteit van het publieke domein te kunnen waarborgen en sociaal maatschappelijke uitsluiting te voorkomen.’ Wensdenken als vlucht vooruit kan niet beter omschreven worden dan hier gebeurt.

De gemeente Tilburg ziet de stedelijke openbare ruimte als onderneming. Is dat gemeend of een ongelukkig gekozen bewoording? Wat is er aan de hand in bestuurlijk en ambtelijk Tilburg? Heeft de verbeelding het overgenomen van het gezond verstand? Maar vooral roept dit de vraag op waar dit de rol van het openbaar bestuur laat. De volgende stap is mogelijk de volledige privatisering van de gemeente Tilburg. De zwakkeren die niet meer voor zichzelf kunnen opkomen worden aan hun lot overgelaten en niet meer door de gemeente beschermd. Projectontwikkelaars, architectenbureaus, creatieve ondernemers en organisatoren van festivals mogen voortaan de openbare ruimte van Tilburg als onderneming zien. Het Tilburgse model voor de openbare ruimte is de ultieme verwatering van zowel de kunst als het openbaar bestuur. Wie heeft daar profijt van?

Foto: Citaat uit Nota CUPUDO Tilburg, januari 2016. (Op 1 maart 2016 start de ‘pilot’ van het ‘Stadslab’ dat de openbare ruimte als onderneming ziet; provincie Noord-Brabant zou positief zijn over de toekenning van de zogenaamde impulsgelden).

Onmacht over de eigen woonomgeving omdat overheden niet communiceren

Update 28 december: Het YouTube-filmpje is door de gebruiker binnen 24 uur verwijderd. De reden is gissen. 

Een bericht op YouTube. Syrische vluchtelingen zouden ergens in Zuid-Holland buren terroriseren. Account  ‘R Thomasson‘ zegt: ‘De Kerstmaaltijd in het filmpje wordt benut onder onophoudelijke terreur van Syrische asielzoekers die, via de COA, naast ons kwamen wonen.’ En: ‘De kerstavondmaaltijd met traditioneel zelfgemaakte Servetknuddels, rollade en zuurkool werd benut onder onophoudelijke pompen van gas in ons huis. Het valt niet na te gaan wat er waar van is. Maar de machteloze woede is voelbaar. Het doet pijn.

Ikzelf woon in een complex van acht sociale huurwoningen waarvan er nu twee door geassimileerde Arabische huishoudens worden bewoond. Geen centje pijn, we praten met en eten bij elkaar. Maar in januari wordt er zonder overleg met de huidige bewoners en met oprekken van de bezettingsnorm een kinderrijke Palestijnse familie uit Damascus geplaatst. Geen maatwerk van gemeente en woningbouwvereniging. Waarom niet? Iedereen voelt zich machteloos. De twee Arabische huishoudens nog het meest. Dat lijkt de sfeer van 2016: met de overheid is geen gesprek meer mogelijk en brieven worden niet beantwoord. De autistische overheid regeert. Ik kan er jammergenoeg niet meer van maken. Inspraak over de eigen woonomgeving is afgeschaft.

Foto: ‘Vluchteling houdt voorrangspositie op woningmarkt in Amsterdam’, Het Parool.

Aboutaleb herhaalt: wie het niet zint in Nederland kan oprotten

Burgemeester Ahmed Aboutaleb van Rotterdam herhaalt voor het panarabische Alaan TV dat wie in Nederland de wet en de rechtsstaat niet wenst te respecteren kan oprotten. Iedereen die er anders over denkt zou eens goed bij zichzelf te rade moeten gaan waarom dat zo is. Maar uiteindelijk staat het iedereen vrij die zich niet wil verenigen met Nederland en de rechtsstaat om ervoor te kiezen ergens anders te gaan wonen. Bijvoorbeeld op de Noordpool of de Zuidpool. Komen de bontkraagjes dan toch nog van nut? Aboutaleb is van mening dat er in Rotterdam geen concrete bedreiging tegen moslims of spanning tussen bevolkingsgroepen bestaat.

Verkiezingsfilmpjes Jacob Klaas Star (CDA) en Henny Selhorst (CD)

Filmpjes voor de komende provinciale verkiezingen geven onbedoelde neveneffecten. Ze zijn vaak hilarisch. Wat te denken van Henny Selhorst van de Gelderse Centrum Democraten die optreedt in een reeks van TV Gelderland? Hij geeft een sterk staaltje wegkijken weer. Met de uitsmijter ‘Vol = vol’. Je hoort hem zuchten, goddank mijn tijd is vol. Nog bonter maken in een bestuurlijk eentweetje de Groningse CDA-kandidaat Jacob Klaas Star en burgemeester Bert Swart (CDA) van Zuidhorn het. ‘En ik zou ze zeggen van, hij is wat mij betreft meer dan klaar voor de Provinciale Staten en die mogen hun handen dichtknijpen, wij als CDA, met zo’n kandidaat’, zegt burgemeester Swart. Wij als CDA? Behoort een burgemeester niet op z’n minst de schijn op te houden boven de partijen te staan? Nou, niet in Zuidhorn waar de burgemeester zich eenduidig als partijpoliticus van het CDA opstelt. Wij als CDA. Met wie identificeert Swart zich en welke rol speelt hij hier?

Petitie: toegang vrouwen tot organisatie carnaval Bergen op Zoom

Gitte Krebbekx pleit in een petitie voor toelating van vrouwen tot Stichting Vastenavend in Bergen op Zoom. Het zijn namelijk 88 mannen die het carnaval in Bergen op Zoom organiseren. De website van deze stichting die het carnaval organiseert zegt: ‘De totale klup besta d’uit zowa achtentacheteg leje. Ammaal manne, die in d’r vrije tijd veul tijd besteeje aan d’organisasie en voorbereidinge van onze Vastenavend.’  Zonder vrouwen.

Ondanks het beroep op de traditie en de verwijzing naar het carnaval als immaterieel cultureel erfgoed door de Sichting Vastenavend is het ongelukkig dat vrouwen niet tot de organisatie worden toegelaten. Cultureel erfgoed dat in beweging is en levend wil zijn dient zich open te stellen voor maatschappelijke veranderingen. Zoals de toelating van vrouwen. Cultureel erfgoed moet veranderen om te kunnen blijven bestaan zoals het is. Da’s de paradox. Kijk naar de steeds veranderende rol van Zwarte Piet bij het Sinterklaasfeest. Bij het carnaval is het niet anders. Gezien de traditie is het wellicht een stap te ver om gelijk de beeldbepalende functies in te laten nemen door vrouwen, maar een plek in de Optocht- of communicatiecommissie moet mogelijk zijn.

Als het de gemeente menens is met emancipatie, dan zou het deze petitie moeten ondersteunen en de Stichting Vastenavend onder druk moeten zetten om de organisatie open te stellen voor vrouwen. De sponsorbrochure omschrijft de rol van de gemeente: ‘De gemeente Bergen op Zoom onderkent het grote maatschappelijke belang en ondersteunt de activiteiten van harte en concreet door een grote [facilitaire] inspanning te verrichten. De uitgaven betreffen de prijzen van de optocht (ruim 50%) en kosten, verbonden aan het vervaardigen van de jaarlijkse prinsenwagen en beheer van roerende en onroerende zaken. ook zijn er kosten verbonden aan evenementen zoals de intocht van de prins, de Kindervastenavend en feestelijke aankleding van de stad.’ De gemeente heeft via de voorwaarden over facilitaire steun een drukmiddel om de Stichting Vastenavend te dwingen vrouwen toe te laten tot de organisatie. Zodat de Stichting Vastenavend met de eigen feestneus op het feit wordt gedrukt dat cultureel erfgoed levend is. Laat dat geen holle leus zijn.

Foto 1: Schermafbeelding van petitie ‘Vrouwen moeten worden toegelaten in de Stichting Vastenavend’ op Petities.nl. 11 februari 2015.

Foto 2: G. J. Vermeulen, Carnaval, Bergen op Zoom, 1952. Credits: Nationaal Archief/ Collectie Spaarnestad/ G.J. Vermeulen.

Petitie woonwagenbewoners Tiel en Oss: Weg met beheer Nijbod

Anneke van de Pol is ‘klankbord’ van de Woonwagenbewoners van Tiel en Oss, SWT en SWO. Haar FB-pagina leest als een plakboek van grieven, discriminatie, miskenning en slechte communicatie met de gemeente. De petitie richt zich op Nijbod Consultancy dat als doel heeft ‘kwalitatieve huisvestingsoplossingen realiseren en een succesvolle integratie van woonwagenbewoners in de reguliere samenleving mogelijk maken.’ Dat betreft dus fysiek en sociaal beheer. Van de Pol verwijt Nijbod nalatigheid en slecht beheer. Het verwijt dat Nijbod de woonwagenbewoners ‘bewust dom heeft gehouden op het gebied van wonen, werken en onderwijs’ is ernstig.

Het verschil kan niet groter zijn tussen de gladde, afstandelijke presentatie van beheerder Nijbod en Anneke van de Pol die aandacht vraagt voor afzonderlijke gevallen. Dat verschil in benadering, cultuur en doelstelling moet onvermijdelijk botsen. De verhoudingen lijken ernstig verstoord. Raadzaam lijkt dat het contact wordt teruggebracht naar het lokale niveau zodat de woonwagenbewoners met gemeente en woningcorporatie direct met elkaar in gesprek kunnen gaan. Dus de menselijk maat. Nijbod kan dan de uitvoerder in opdracht zijn.

Foto’s: Schermafbeeldingen van petitie ‘Weg met Nijbod Consultancy BV’ op petities.nl, 8 februari 2015.

Arnhem bezuinigt muziekschool weg in een cultuur van armoede

Gemeente Arnhem trekt de stekker uit de plaatselijke muziekschool. Het Arnhemse gemeentebestuur ziet culturele educatie blijkbaar niet als elementair, als basisbehoefte waarin een gemeente behoort te voorzien. Niemand uit het veld is het er zo te horen mee eens. Maar lokale bestuurders leven in hun eigen logica. Daarom gebeurt het. Een tactiek van bezuinigen, afknijpen en overbodig verklaren. Adieu verzorgingsstaat.

Zo kunnen alle gemeentelijke taken geprivatiseerd worden: onderwijs, reiniging, groenvoorziening, markt- en havendienst, politie, burgerzaken, gladheidsbestrijding, wegenonderhoud, openbaar vervoer, zorg, sociale en culturele voorzieningen. Uiteindelijk kan de gemeenteraad geprivatiseerd worden als de gemeente eenmaal alle taken op afstand heeft gezet. Omdat er niets meer is waarop toezicht gehouden moet worden. Een groot voordeel omdat het een bestuurslaag scheelt. Van lokale bestuurders die niet beseffen wat ze aanrichten.