Op 28 augustus schreef ik bovenstaand commentaar op Facebook. Ik ben van mening dat minister Ferd Grapperhaus zijn geloofwaardigheid heeft verloren en in het landsbelang dient af te treden. Door de publicatie van nieuwe foto’s wordt alleen nog maar verder benadrukt dat op Grapperhaus’ huwelijksfeest de corona-maatregelen met voeten werden getreden. Zo buitengewoon is een carrière als minister nou ook weer niet.
Grapperhaus moet zijn persoonlijk belang opzijzetten. Het CDA kan dan door een banencarrousel Pieter Omtzigt naar het kabinet promoveren. Staatssecretaris Raymond Knops kan dan Grapperhaus’ functie overnemen en Omtzigt die van Knops, namelijk Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. De kwestie Grapperhaus kan tevens dienen om de betekenis van de in Nederland bekende ‘Carringtondoctrine’ op te frissen. Dat betreft ook persoonlijk falen. Ferd Grapperhaus toont het persoonlijk met beeldmateriaal aan.
Foto: Schermafbeelding van eigen commentaar op Facebook, 28 augustus 2020.
Interventie, kent u dat begrip? Toepasbaar op disciplines zoals de zorg, de museumsector, de hulpdiensten of de krijgsmacht. Zonder vastomlijnde betekenis. Bemiddeling, bemoeienis, ingrijpen, tussenkomst, inmenging.
Interventie klinkt van deze tijd, zonder op een fantasiewoord uit de koker van een marketingbureau te lijken. Het komt overeen met de aloude verteltechniek ‘deus ex machina’, ofwel een ‘goddelijke’ ingreep die uit de lucht komt vallen. Met het verschil dat het woord interventie nog onbelast is met het bezwaar niet logisch uit het voorafgaande te volgen. De brandweerauto, de kunstpresentatie, de verslavingstherapeut of de speciale troepen voegen zich in de bestaande orde met als doel deze een wending te geven. Streven is om een conflict te beheersen of juist op te werpen. Deze dubbelzinnigheid maakt interventie tot een bastaardbegrip. Het klinkt belangrijk en zwaarwegend, zelfs wat chic, maar mist scherpte omdat het in doelstelling vele kanten opschiet. Interventie is de allemansvriend voor regelaars die willen sturen zonder richting aan te geven.
Zit chagrijn soms een blogger in de weg? Zodat-ie tegelijk mopperaar, zuurpruim en kniesoor is. Ofwel, een digitale azijnbode. Ik zie het zo niet, maar anderen spreken me er wel eens op aan. Dan schrik ik. Onder de druk van zo’n verwijt is het moeilijk uitleggen wat me bezielt en hoe onvrede in m’n aanpak past. Ik kan de kritiek best billijken, maar wordt er ook somber van omdat het me een terrein optrekt waar ik niet wil komen.
Van mezelf vind ik dat ik een idealist ben die naar een betere wereld streeft. Verduidelijkt in het motto van dit blog ‘Debat tussen links en rechts‘. Het innemen van een middenpositie, haalbaarheid en verbinden staan centraal. Bij elke posting is het bereiken van die betere wereld doelstelling en horizon. Nauwkeuriger gezegd, een vrije wereld die uitgaat van universele waarden en daarnaast iedereen de vrijheid geeft die met eigenheid aan te vullen. Of dat nou seksuele voorkeur, religie of levensovertuiging, politieke voorkeur of denkwijze is.
Dus geen idealisme zonder realisme.En geen constructie zonder afbraak. Breken voor bouwen. Maar dan nog, zou mijn criticus kunnen zeggen, dat hoeft dan toch niet zo zwaar op de hand te gaan? Zo humeurig en zeurderig? Geef Rutte, de God van Nederland, Putin, Obama of de baas van de NSA voortaan gierend van de lach commentaar. Het zou kunnen, maar de onderwerpen die hier dagelijks de revue passeren zijn wel akelig zwaar en serieus. Het is een kwestie van wat in de dramaturgie vraisemblance heet. Over geloofwaardigheid tussen doel en middelen en daarmee het creëren van een eigen wereld dat een blog nu eenmaal is.
Het is de toon die de muziek maakt. Misschien moet ik daar op dit blog voortaan beter op letten. Suf om als een somberman over te komen als je dat niet eens bent. Als cadeautje voor al het zware leed dat ik sommigen van u soms aandoe The Three Suns met The Blue Horizon die ik eerder opm’n andere blog George Knight Kortin het zonnetje zette. Strak in de lach. Onder het motto ‘lach of ik schiet’. Puike muziek waarvan in elk geval ik vrolijk word. Enfin, voorzover de introspectie, nu weer terug naar de echte wereld. Weg van de utopie.
Beyond the blue horizon Waits a beautiful day Goodbye to things that bore me Joy is waiting for me
In de haven van het Taiwanese Keelung loopt de gele badeend van de Nederlandse kunstenaar Florentijn Hofman leeg. Op het eind van het jaar. Was de oorzaak een zwerm meeuwen, een arend met een scherpe snavel of gewoon het aflopende jaar? De toeschouwers reageerden teleurgesteld. Dat kan niet anders. Want bij dit soort gebeurtenissen wordt teleurstelling immer als de overheersende emotie opgevoerd.
Wat was het overheersende gevoel van 2013? Uiteraard maakt het uit of men zich bevond op de Syrische slagvelden, een Filipijns rampgebied of een Amerikaanse of een Noord-Europese stad. Ik ga uit van dat laatste. Mijn overheersend gevoel is dat overheden de burgers nog erger om de tuin leiden en voorliegen dan ik altijd al gedacht had. Laverend tussen enig vertrouwen dat het humanisme oplegt en gezond wantrouwen dat bestuurders en politici per definitie verdienen. Dat gevoel zie ik als de uiterste consequentie van de onthullingen van Edward Snowden.
Zoals de ‘opstand’ van 1968 pas in de jaren ’70 maatschappelijk indaalde zo zal het vermoedelijk nog enkele jaren duren voordat de onthullingen van Snowden hun volle beslag krijgen. Huidig beletsel om dit idee aan de bevolking over te brengen zijn de gevestigde media die nog steeds uit politieke berekening, calvinisme, gemakzucht en intellectuele luiheid uitgaan van het idee dat vertegenwoordigers van het openbaar bestuur en de politiek niet liegen.
Wat Edward Snowden en de herhaaldelijke verklaringen van onder meer de Amerikaanse, Britse en Nederlandse overheden die achteraf steeds weer niet leken te kloppen hebben aangetoond is dat overheden hun eigen belang te eng opvatten. Langzaam, maar zeker sijpelt dat naar het grote publiek door. Een oude waarheid die deze keer door de zwart op wit documenten van Snowden niet meer genegeerd kan worden door de macht. Daarop dient de macht een antwoord te formuleren waaraan het in 2013 nog niet is toegekomen.
De leugenachtige James Clapper, de aarzelende Barack Obama, de arrogante David Cameron, de regenteske en bazige Ivo Opstelten of een achter de feiten aanlopende Ronald Plasterk vergezelden ons in 2013. Hoewel ze hun positie konden handhaven liepen ze afgelopen jaar leeg in geloofwaardigheid en vertrouwen. Wanneer de gevestigde media dat beeld eindelijk eens onverkort durven doorgeven aan het publiek zal dat in de nabije toekomst gevolgen hebben. Zoals zelfs schattige gele badeenden sneuvelen als hun tijd gekomen is.
Deskundigen menen dat een volgende, nog desastreuzere bankencrisis onvermijdelijk is. De reden is dat de oorzaken ervoor niet zijn weggenomen. Sinds de crisis van vijf jaar geleden heeft de politiek de volle vijf jaar verlummeld. Journalist Joris Luyendijk licht toe dat 1) toezicht op de banken ontbreekt, 2) het bancaire systeem door en door kapot is, 3) de reserves op zijn en 4) de redding van de politiek dient te komen. Om banken die politici omkopen terug in hun hok te krijgen is een sterke, ambitieuze politiek vol idealisten nodig. Anders kan niet. Maar dat valt slecht in een tijdperk van salonpopulismevan elites, zoals Pieter van Os het in de NRC omschrijft. Naast bestaand rechtspopulisme. Ik ben het met ‘m eens en schreef eerder dat de redding van de politiek van de politiek moet komen: ‘Kritiek van loslopende idioten, cabaretiers en reaguurders die vol op het orgel gaan tegen vermeende politieke zakkenvullers speelt de financiële sector in de kaart.‘
David Callahan en Wallace Turbeville zien op Demos.org zes redenen voor een volgende financiële crisis: 1) er zitten nog veel vergiftigde leningen in het banksysteem, 2) banken zijn groter dan ooit, 3) banken zijn nog steeds roekeloos, 4) derivaten blijven ondergereguleerd, 5) niemand is voor de vorige crisis van 2008 bestraft en 6) regelgeving door overheden wordt nog steeds met overmacht door banken beantwoord en tenietgedaan.
Westerse landen hebben zich in een positie gemanoeuvreerd waaraan geen ontsnappen mogelijk lijkt. De politiek is verantwoordelijk voor rampzalige liberaliseringen sinds de jaren ’80 door een politieke klasse die afscheid heeft genomen en niet meer ter verantwoording is te roepen maar de samenleving met schulden heeft opgezadeld. Foute besluiten en het weglopen voor verantwoordelijkheid hebben het aanzien van en het vertrouwen in de politiek aangetast. Populistische stromingen breken dat aanzien van de politiek verder af in minachting (salonpopulisme) of rancune (rechtspopulisme). Slotstuk van deze ontwikkeling is de paradox dat de verzwakte politiek geen tegenspel meer kan bieden aan de lobby van schatrijke banken die sleutelfiguren uit de politiek omkopen. Tot in regeringen toe. Zodat de geloofwaardigheid van de politiek nog verder daalt.
Foto: Prikkelende tekst met een waarheid: ‘Geef iemand een wapen en-ie kan een bank beroven. Geef iemand een bank en-ie kan de wereld beroven.’
Internetbedrijven als Apple, Facebook, Skype, Yahoo, Microsoft en Google kampen sinds de onthullingen van Edward Snowden over het PRISM-spionageprogramma met een geloofwaardigheidsprobleem. Ze ontkennen de samenwerking met overheden in het doorgeven van persoonsgegevens van gebruikers, maar kunnen de twijfel hierover niet overtuigend wegnemen. Des te meer omdat blijkt dat deze bedrijven in het contact met de overheden een wettelijk verbod opgelegd hebben gekregen om hierover in het openbaar iets te zeggen. Het kenmerk van en voorwaarde voor de controlestaat is de hechte samenwerking tussen bedrijfsleven en overheid. Silicon Valley levert de techniek, en de Amerikaanse overheid besteedt er miljarden dollars per jaar.
In Turkije vervloekte premier Erdogan tijdens de recente onlusten de sociale media en betichtte ze ervan leugens te verspreiden. De onlusten werden met veel politiegeweld en gebruik van traangas neergeslagen. De Turkse regering dreigde Twitter onlangs met sluiting als het geen gegevens van demonstranten overlegde. Met name over degenen die in tweets Erdogan ‘beledigd’ zouden hebben. Over de reactie van Twitter bestaat onduidelijkheid. Twitter werkt officieel niet aan PRISM-spionageprogramma deel en komt nog het meest geloofwaardig over van de grote techbedrijven. Door de weerstand om met overheden samen te werken.
Facebook heeft een groter geloofwaardigheidsprobleem. In de VS, Europa, Turkije en waar dan ook. Het ontkent met de Turkse overheid samengewerkt te hebben en voelde zich genoodzaakt hierover een verklaring uit te geven. Dit komt nadat de minister van Communicatie Binali Yildrim gisteren verklaarde dat Facebook goed samenwerkt met de regering: ‘Facebook has been working in coordination with the Turkish authorities for a long time. They have a unit in Turkey. We don’t have any problem with them.’ Wat je noemt een doodskus die de Amerikaanse regering in het openbaar nooit zou geven. Facebook probeert nu de publicitaire schade te beperken door samenwerking met de Turkse regering te ontkennen. Maar hiermee lijkt Facebook haar imago van beschermer van de privacy alleen maar verder te beschadigen. Onderhand begrijpt iedere gebruiker dat privacy op het internet dood is, en dat de techbedrijven hierover liegen. Dat is niet leuk.
De EU geeft samen met een aantal andere financiële instellingen ruim 5 miljard euro steun aan Egypte. Om het democratiseringsproces te ondersteunen, aldus EU-president Herman Van Rompuy. Via subsidies en leningen komt het bedrag beschikbaar. Vooralsnog is onduidelijk wat de tegenprestatie van de Egyptische regering is. De PVV heeft bij monde van Europarlementariër Laurence Stassen stelling genomen tegen deze steun. De partij ziet het democratiseringsproces zoals Van Rompuy dat schetst als een islamitische coup en ziet de steun als een klap in het gezicht van allen die voor de vrijheid staan. Zoals minderheden en vrouwen.
Hoe gelijk heeft de PVV en hoe ongelijk de EU. Wat bezielt Van Rompuy om op het moment dat er druk gezet kan worden op de Egyptische regering om te democratiseren deze miljardensteun te geven? Hoe kan deze steun als hefboom voor verandering werken? Waarom steunt de EU de anti-democratische krachten onder het mom van democratisering? Resteert in de beeldvorming niet een steun aan Egyptische islmisten die aan Europese burgers niet uit te leggen valt? Van Rompuy gooit met deze steun de geloofwaardigheid van de EU te grabbel. Opnieuw blijkt dat de EU in haar eigen werkelijkheid verstrikt zit. Met lak aan de publieke opinie.
Een en ander steekt des te meer omdat om electorale redenen de Moslimbroederschap afgelopen maanden diverse afspraken met het IMF eenzijdig heeft verbroken. Het jammerlijke van de miljardensteun aan het dictatoriale regime van Morsi en de islamisten is niet zozeer dat het vragen zet bij het democratiseringsproces van Egypte, maar bij dat van de EU. Opnieuw worden de Europeanen wakker uit een slechte droom. Brussel is voor de zoveelste keer losgezongen van de werkelijkheid en presenteert dat onnozel als een grote verdienste.
Anonymous Netherlands (AN) laat steeds meer van zich horen. Da’s een goede en een slechte zaak. Want wie is er eigenlijk aan het woord? En wat houdt dat woord in? Het bericht valt in vijf delen uiteen. Ik ga ze met close reading stuk voor stuk langs. Om te achterhalen welke hoofdlijn degenen die zich achter Anonymous Netherlands schuilhouden voor ogen hebben. Voor de duidelijkheid onderstreep ik mijn commentaar.
1. ‘Anonymous’ zegt dat het haar ter ore is gekomen dat Anonymous in Nederland krachtig is met een sterke wil. Een cirkelredenering van het type ‘WC-Eend adviseert WC-Eend’. Ondanks dat is AN nog klein, maar met groeipotentie. Daarom moet het bekender worden bij het grote publiek. Een middel om dat te bereiken is de video om het Nederlandse volk te informeren. Onbegrijpelijk is waarom de tekst niet in het Nederlands wordt uitgesproken, of op zijn minst de tekst Nederlands ondertiteld wordt. Dat zou het bereik verhogen.
2. De Nederlandse overheid zou Anonymous aan het publiek voorstellen als een terroristische hackersgroep: ‘a hacker terrorist group‘. Volgens AN een foute uitleg. Want: ‘Anonymous is een idee. Een idee dat wordt gedeeld door een groep mensen.’ Dat kan iedereen zijn. De video toont aan dat Anonymous in de uitvoering concreet wordt, daarom is de claim dat Anonymous een idee is op zijn minst onvolledig. Mijn indruk is dat Anonymous eerder genegeerd wordt door de overheid, dan dat het in de terroristische hoek geduwd wordt.
3. Anonymous vecht tegen corruptie en hebzucht, voor het volk. De 1% aan de top negeert 99%. Ondanks verkiezingen die suggereren dat burgers een stem hebben die er toe doet. Maar van overheden is weinig goeds te verwachten. In ieder geval komen ze er uit zichzelf niet mee. AN refereert hiermee aan de leuze van Occupy: ‘We are the 99%‘. Een duidelijke slogan met een bezwaar, het is afgeleid van de Amerikaanse situatie.
4. Anonymous heeft de wapens opgenomen tegen corrupte overheden, pedofielen en elk ander doel waarvan AN vindt dat het afgeschaft moet worden. Omdat Nederlandse media censureren baseert AN zich voor haar informatie op het internet. AN sluit pedofiele sites omdat het meent dat de Nederlandse overheid dit probleem onvoldoende aanpakt. AN vecht ook tegen de Scientology Kerk. Anonymous vecht voor jou. AN maakt zich bekend, het is Childtect, een onderdeel van Anonymous dat zich richt op pedofielen.Ik heb me eerder afgevraagd waarom Childtect zich Anonymous noemt. Da’s verwarrend. Eigenrichting door sites af te sluiten gaat buiten de rechtsstaat om.De strijd tegen Scientology dateert uit 2008 en is oude koek.Ik meen dat dit AN het brede politieke perspectief van Anonymous verkeerd opvat en schade aandoet. Daarbij maakt het een logische fout. Want door te strijden tegen pedofielen kan het niet meer namens het hele volk spreken.
5. Oproep aan alle Nederlanders om de ogen te openen en zich om de wereld te gaan bekommeren. Laat jullie stem horen. Met rituele afsluiting. Niets op af te dingen. Maar als de inhoud mager is wordt het potsierlijk.
We zullen komende jaren in naam van Anonymous steeds meer berichten met een lokaal karakter ontvangen. Decentraal in elkaar gezet met van internet geplukte elementen. Niet altijd volledig te begrijpen. Gevaar is inflatie. Ze worden niet serieus genomen als de organisatie erachter niet herleidbaar is. Een Twitter-account kan voldoende zijn voor geloofwaardigheid, zoals AnonymousIRC. In Nederland stapelen de accounts zich op, zoals Anonymous-Nederland, Dutch Anonymous of Anonymous Netherlands. Overheden perken meest de internetvrijheid in vanwege terrorisme of pedofilie. Opmerkelijk is dat AN aan beide kanten van de lijn staat.
Er gaat onder voorzitterschap van burgemeester Eduard van Zuijlen van het Groningse Menterwolden tot uiterlijk april 2013 een interim-bestuur aan de slag bij GroenLinks. Het interim-bestuur bereidt het partijcongres voor. Dus een doorstart. Maar heeft GroenLinks niet elke geloofwaardigheid en bestaansrecht verloren? Onbegrijpelijk is waarom in de opdracht aan het interim-bestuur opheffing niet genoemd wordt.
Was het gebrek aan professionaliteit bij de leiding maar de enige oorzaak voor de afgang van GroenLinks geweest. In de publiciteit zijn allerlei problemen naar voren gekomen: de praat- en vergadercultuur, de partijbaronnen, de verdeeldheid tussen vrijzinnig-liberalen en de rest van de partij, het gebrek aan aandacht voor milieu en duurzaamheid. In ieder geval resteert er een flets profiel. Ook de slechte peilingen waren niet de oorzaak. De verleiding om de fout niet in eigen gelederen te zoeken leidt nu tot een leven na de dood.
Gepast om te constateren dat GroenLinks landelijk nooit aan de verwachtingen heeft voldaan. Ook onder Rosenmöller werden niet meer dan 11 zetels behaald. Altijd werd er gehoopt op meer met vergezichten over een linkse meerderheid die nooit in de parlementaire geschiedenis van Nederland is gerealiseerd. Zelfs in 1973-1977 onder Joop den Uyl niet. Die vlucht in visioenen en vergezichten zegt dat GroenLinks los staat van de politieke werkelijkheid. Dat relativeert het gebrek aan leiding van nu. Dat zoekt de oorzaak dieper.
Een vlucht in visioenen en vergezichten had positief aangewend kunnen worden als het een pleidooi voor de inhoud was geworden. Maar de vlucht bleef steken in machtspolitiek. Als Jolande Sap iets te verwijten valt is het dat ze niet de groene inhoud liet spreken. Extra meelijwekkend was dat ze op een linkse meerderheid hintte. Sap was de enige politicus in de campagne die serieus een verkeerd vergezicht als uitgangspunt nam.
De documentaire Power to the People van VPRO’s Tegenlicht schetst onbedoeld toekomstige overbodigheid en gemiste kansen van GroenLinks. Dat gaat over kleinschaligheid, zelfvoorzienende energie en zelfredzaamheid van burgers. Het tekent de contouren van de duurzame samenleving van de toekomst. Weg van de grote verbanden en bedrijven, op weg naar baas in eigen huis. Daaruit volgt gemeenschapszin en sociale gelijkheid.
Als GroenLinks visie had gehad, dan had het in de campagne maatschappelijke trendsetters gemobiliseerd om te hinten naar dat toekomstbeeld en het losjes in haar programma gevoegd. Dan had het zich onderscheidend gemaakt. Dat gemis maakt nu de weg vrij voor een groene partij van de toekomst. Die verder kijkt dan het Binnenhof en ministersposten. Een partij met een belast verleden als GroenLinks staat dat ideaal in de weg.
Kamerlid van GroenLinks Mariko Peters haalt de publiciteit met de roep om meer transparantie van de overheid. De partij heeft er een site voor opengesteld: ‘De Nieuwe Wob; Initiatiefwetsvoorstel GroenLinks voor een transparante overheid.‘ In de motivatie zegt het: Teveel publieke informatie blijft nu geheim of te lang achter slot en grendel. Dat wil GroenLinks veranderen. Met dit initiatief haalt deze partij de Piratenpartij in die voorlopig blijft hangen in het stroomlijnen van de organisatie. Peters stelt zich pragmatisch op.
GroenLinks probeert de burgers bij het schrijven van het voorstel te betrekken. Er is een prijsvraag voor de preambule met als prijs onder meer een rondleiding door het gebouw van de Tweede Kamer. In maximaal 100 woorden kan de inzender een tekst schrijven die ‘wervend, inspirerend en mooi de bedoelingen van de wet en de idealen van de open democratische samenleving in het digitale tijdperk verwoordt‘. Ik doe een poging.
Allen, die deze zullen zien of horen lezen, saluut! doen te weten: Alzo Wij in overweging genomen hebben, dat het wenselijk is….’ dat niet de ene waarheid de andere blokkeert, maar ideeën elkaar opvolgen, dat inzichtelijkheid in de werking van de overheid de bereidheid van burgers om zich in te zetten voor de samenleving vergroot, dat openheid een voorwaarde is om goed geïnformeerde en betrokken burgers voor de publieke zaak te winnen zodat ze op hun beurt kunnen deelnemen aan een prikkelend debat als voorwaarde voor een open samenleving en dat het daarbij wenselijk is dat de overheid de vergroting van het aantal burgers dat meepraat ondubbelzinnig toejuicht en actief ondersteunt omdat het alleen zo een basis legt onder de democratische orde ‘….Zo is het, dat Wij, de Raad van State gehoord, en met gemeen overleg der Staten-Generaal, hebben goedgevonden en verstaan, gelijk Wij goedvinden en verstaan bij deze. Maak ook uw tekst.
Transparantie is een modieus begrip. Niemand is ertegen, maar evenmin maakt iemand het concreet. Eind januari 2012 probeerde ombudsman Alex Brenninkmeijer dit te veranderen door de overheid te kritiseren bij de prijsuitreiking van de Journalist van het Jaar aan Brenno de Winter. De ombudsman zei toen: ‘Iedereen heeft een feilloos kompas voor wat eerlijk is of niet. De prijs voor het niet eerlijk zijn met overheidsinformatie is verlies aan vertrouwen en geloofwaardigheid.‘ De overheid die meer bevoogdend en afhoudend is dan de reputatie van Nederland doet vermoeden heeft een achterstand goed te maken. De overheid moet oppassen niet verder te verzinken in eigenbelang en zelfgenoegzaamheid. Of de politiek echter bereid is om de burger in de macht te laten delen is de vraag. GroenLinks en Mariko Peters verdienen lof dat ze dit oppakken.
George Knight 