Cenk Uygur (TYT) stemt op Hillary Clinton. Alles behalve fascist Trump

Cenk Uygur die in Californië woont stemt op Hillary Clinton. In een stemverklaring legt hij uit waarom. Simpelweg omdat een presidentschap van ‘fascist’ Donald Trump een ramp voor de VS en de wereld zal zijn. Uygur levert zich met zijn stem voor Hillary niet uit aan haar, maar belooft tegen haar te blijven vechten als ze president is. Als activistische journalist of journalistieke activist. Om het grote geld uit de politiek te halen. Waar zij een exponent van is. Trump is trouwens geen haartje beter, maar weet het anders voor te stellen.

Volgens de projectie van de statistische nieuwssite FiveThirtyEight van Nate Silver heeft Trump op dit moment een kans van 33,6% om president te worden. Florida, Ohio en North Carolina lijken voor Trump  te kiezen. Een ramp van groteske proporties kondigt zich aan. Hoe kon het zover komen? The Plot Against America van Philip Roth lijkt 76 jaar later alsnog realiteit te worden. De gedachte alleen al. Wat staat de wereld te wachten?

Als Trump wint, dan is dat mede dankzij radicaal-links dat zich tegen Clinton en niet tegen Trump keerde (Julian Assange), zich op de vlakte hield en niet uitsprak of hem onderschatte. Een strijd over de schuldvraag tussen realistische progressieven en the loony left kondigt zich aan. Om daarop een voorschot te nemen mijn tweet aan de in Brazilië wonende onderzoeksjournalist Glenn Greenwald die in 2013 de onthullingen van Edward Snowden in de openbaarheid bracht. Greenwald heeft een positie tussen realistisch progressief en loony left in. Progressief Amerika moet kiezen en door de zure appel heen bijten die Hillary Clinton heet:

Foto: Eigen tweet aan Glenn Greenwald, 4 november 2016.

Advertentie

Lichtman voorspelt presidentsverkiezingen: Trump wint, maar de ‘sleutels’ zijn onzeker en de marges klein

Hoogleraar Geschiedenis Allan J. Lichtman voorspelt dat zoals de zaken er nu voorstaan Trump op 8 november tot president gekozen wordt. Maar de marges zijn klein en het kan nog veranderen. In een interview in The Washington Post legt hij zijn model uit dat sinds 1984 elke president correct voorspelde. Hij baseert zich niet op peilingen of inschattingen van het Electoral College, maar op 13 ‘sleutels’ (keys). Als 6 ervan niet waar zijn, dan verliest de zittende partij. Volgens Lichtman scoren de Democraten nu op 6 sleutels als onwaar.

De sleutel van de sleutels van Lichtman lijkt nu in handen te zijn van de ‘derde’ Libertarische kandidaat Gary Johnson die tegen Clinton telt als hij meer dan 5% behaalt. Volgens de statistische nieuwssite FiveThirtyEight van Nate Silver scoort Johnson nu 4,9% en kalft z’n steun door onvast opereren snel af. Johnsons VP Bill Weld kondigde afgelopen week aan op Clinton te stemmen. Het lijkt een herhaling van het scenario met Ralph Nader dat Al Gore in 2000 in Florida de verkiezingen kostte. Hoe dan ook, de marges lijken kleiner dan de peilingen uitwijzen. Als Hillary Clinton wint, dan komt dat omdat de potentiële kiezers op Gary Johnson of Jill Stein in ‘swingstates’ uiteindelijk toch voor haar kozen. Niet uit liefde, maar om Trump uit het Witte Huis te houden. Lichtman zegt ook de historische onberekenbaarheid van Donald Trump niet goed in zijn model te kunnen vangen. Dan verandert de opvatting van politiek. En juist dat lijkt in deze campagne te gebeuren.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Prof correct on 30 years of elections: Trump will win’ in The Hill, 28 oktober 2016.

Gary Johnson heeft weer Aleppo-moment. Hij kan geen enkele buitenlandse leider noemen

Chris Matthews van MSNBC vroeg presidentskandidaat Gary Johnson van de Libertarian Party wie zijn favoriete buitenlandse leider is. Johnson moest het antwoord schuldig blijven. Zelfs de leiders van de buurlanden Justin Trudeau (Canada) of Enrique Peña Nieto (Mexico) bij wie Donald Trump laatst met veel ketelmuziek op bezoek ging wist Gary Johnson niet te noemen. Hij merkte op dat hij opnieuw een Aleppo-moment had. In een ander interview bleek hij geen idee te hebben wat ‘Aleppo’ was. Johnson heeft nu in de peilingen zo’n 6-8% steun.

Dit is triest. Niet zozeer omdat dit Johnson diskwalificeert die blijkbaar geen elementaire kennis heeft van buitenlandse politiek, maar omdat dit iets zegt over het Amerikaanse politieke systeem en het mentale isolationisme van de Amerikanen. Ze achten zich exceptioneel en de ‘leider van de vrije wereld’. En dat zijn ze ook door hun gigantische militaire overmacht en hun krachtige economische en culturele positie. Maar ook lopen ze soms met gebrek aan kennis als olifanten door de porseleinkast van de wereld. Denk aan president George ‘W’ Bush die in het Midden-Oosten een ramp veroorzaakte door de invasie van Irak. Uiteraard is er in de VS bij universiteiten en politieke instituten nog ruimschoots de beste specialistische kennis over de wereld voorhanden, maar als dat door de politiek steeds minder ingezet wordt dan ontstaat een gevaarlijke situatie.

Op USUncut verwoordde ik mijn commentaar, ook in reactie op die Amerikanen die Johnson niet te zwaar willen vallen over zijn tweede Aleppo-moment. Ze willen de lat niet hoog leggen. Op de achtergrond speelt de strijd om het presidentschap. MSNBC is op de hand van Hillary Clinton. De Republikeinse Joe Scarborough vecht op Morning Joe zelfs dagelijks een vete uit met Donald Trump. De achtergrond is dat uit peilingen blijkt dat de zogenaamde third-party kandidaten Gary Johnson en Jill Stein meer stemmen wegsnoepen bij Clinton, dan bij Trump. Vooral Johnson. Dus zijn supporters vermoeden dat dat de reden voor de vraag van Matthews is. Mogelijk, maar dat neemt niet weg dat Johnson opnieuw zijn onkunde etaleert en door de mand valt.

No, this is not a cheap shot. Gary Johnson isn’t up to the job and poorly prepared. Even an average citizen with serious interest in foreign affairs could name dozens of foreign leaders. The question was not about rocket science, but about basic knowledge and general development. Elementary. Johnson lacks that knowledge and development. 

How is it possible a candidate who lacks elementary knowledge of global affairs has a 6-8% support in the polls? What does that say about the quality of American politics and the way to select candidates? 

It is weird Clinton, Trump, Johnson and Stein are the best the American people can offer. A four wheel drive with square wheels. All four candidates are disastrous. 

My pick: Angela Merkel (Germany), Justin Trudeau (Canada), Nicola Sturgeon (Scotland), Mohammed VI (Morocco) and Dalia Grybauskaitė (Lithuania).

Gary Johnson weet niet wat Aleppo is. Blunder of niet? Wat zegt dit over het niveau van de Amerikaanse presidentsverkiezingen?

Vaak ben ik het eens met The Young Turks. Het combineert maatschappijkritiek met progressieve politiek zonder sektarisch of eenzijdig te worden. Voor The Young Turks is de vijand van de vijand niet per definitie een vriend. Dat is de valkuil voor objectieve journalistiek. Andere nieuwszenders aan de linkerkant van het politieke spectrum maken vaak de simpele fout door tamelijk kritiekloos dat te omarmen dat ook strijdt tegen datgene waar het ook tegen strijdt. Bijvoorbeeld Democracy Now!, The Real News, Counterpunch of WikiLeaks bezondigen zich vaak aan dat simplisme. The Young Turks doet dat nooit, maar houdt altijd het oog op de bal. Obama verkeerd bezig? Ok, maar dat betekent nog niet dat de tegenstander van Obama goed bezig is.

In bovenstaand item ben ik het oneens met Cenk Uygur van The Young Turks die een fout van Gary Johnson zo meent te kunnen ‘spinnen‘ dat het in diens voordeel uitpakt. Dat is hogere wiskunde die daar mijn idee niets met politiek te maken heeft. Maar alles met wensdenken en goedpraten. Uiteraard is het niet meer dan een verschil van mening. Ik meen dat Gary Johnson door niet te weten wat ‘Aleppo’ is door de mand gevallen is als serieuze presidentskandidaat. Als kandidaat van de Libertarian Party met weinig naamsbekendheid heeft hij een verbazingwekkende 10% steun in de peilingen, aldus een bericht in The New York Times. Met 15% steun in peilingen zou hij door de Democratische en Republikeinse partij toegelaten moeten worden tot de presidentsdebatten. In een reactie op het YouTube-kanaal van The Young Turks verwoordde ik mijn kritiek:

What Cenk is saying in defense of Gary Johnson is utter nonsense. Aleppo is not just a city in Syria. Without knowing what Aleppo is one also does not know the European refugee crisis plaguing and dividing the EU since 2015. Without knowing what Aleppo is one does not know the position of German chancellor Merkel and her ‘Wir schaffen das (We handle it) which met lot of criticism. Without knowing what Aleppo is one does not know the details about the battle including the Russian air force bombing hospitals and residential areas without military importance. Without knowing what Aleppo is one does not know what Hezbollah or Iran is doing in Syria. Without knowing what Aleppo is one also does not know what the Turkish interest in Syria is and why the Turkish government of Erdogan was backing ISIS and fighting the Syrian Kurds (YPG) which are the most loyal allies of the US. Without knowing what Aleppo is Johnson indicates he does not know a lot about geopolitics and foreign policy.

Cenk is wrong Gary Johnson is just making ‘a mistake’ by not knowing what Aleppo is. It is far more than that. Cenk himself is making a mistake by making a comparison with Trump or Clinton. Why? When one talks about Johnson one should talk about Johnson. I don’t understand why Cenk is doing this. He is also not sportsmanlike towards Ana who says she thinks Johnson really made a big mistake. It seems Cenk is overruling her. Should Cenk have behaved more restrained? Of course!

The American presidential race is a sad and painful exercise for journalists and public. All the remaining candidates are under average and lack basic judgement. Hillary Clinton is lying and trying to hide her mistakes, corruption and character. And has a secret Kremlin-connection via the Skolkovo Innovation Center. Donald Trump is a clown without any knowledge, insights and sound opinions about the real world and is preferring the authoritarian Putin above the democratically elected Obama. Gary Johnson does not know what Aleppo is and on May 1, 2014 in an interview with the Russian propaganda station Russian Today showed understanding for the illegal annexation of Crimea. Jill Stein in December 2015 visited Moscow and attended a jubilee dinner of that same Russia Today where Vladimir Putin and Trump-surrogate Mike Flynn were also present.

FBI bevestigt dat Amerikaans kiesstelsel kwetsbaar is. Computers gehackt en kandidaten gemanipuleerd. Met Russische inmenging

Cenk Uygur van TYT verwijst naar een artikel van Michael Isikoff voor Yahoo News! van 29 augustus 2016. Volgens deze onderzoeksjournalist die zich baseert op informatie van de FBI zijn afgelopen weken hackers de verkiezingsdatabases van de staten Illinois en Arizona binnengedrongen. En zijn data gestolen. De FBI heeft betrokken verkiezingsbeambten in de VS gewaarschuwd om de veiligheid van hun computersystemen te vergroten. Isikoff citeert Rich Barger van cyberveiligheidsbedrijf ThreatConnect die door Yahoo werd gevraagd om zijn oordeel. Hij brengt de diefstal van data in verband met Russische daders: ‘He also said the method of attack on one of the state election systems (..) appears to resemble methods used in other suspected Russian state-sponsored cyberattacks, including one just this month on the World Anti-Doping Agency.’

De FBI zegt tegen Isikoff dat niet vastgesteld dat het Kremlin betrokken is, het kunnen ook ‘gewone’ cybercriminelen zijn. Maar er is voldoende ondersteunend bewijs dat het Kremlin zich actief mengt in de Amerikaanse verkiezingsstrijd. Het heeft er alle belang bij dat Donald Trump de verkiezingen wint. Trump is zakelijk afhankelijk van Russische leningen en er is volop reden om te veronderstellen dat hij min of meer door het Kremlin wordt aangestuurd. In tegenstelling tot Hillary Clinton neemt Trump geen hard standpunt tegenover de Russische Federatie in inzake de annexatie van de Krim en de inmenging in Oost-Oekraïne. Het establishment van de Republikeinse partij en Republikeinen uit de veiligheidsindustrie hebben afstand genomen van Donald Trump omdat ze menen dat hij de nationale veiligheid van de VS op het spel zet.

Julian Assange van WikiLeaks vertelde afgelopen week in een interview met Megyn Kelly van het op de hand van Trump zijnde Fox News dat WikiLeaks kort voor de presidentiële debatten (het eerste is op 26 september) met onthullingen over Clinton komt die voor een game changer zullen zorgen. Het vermoeden is dat WikiLeaks de gehackte data krijgt aangeleverd van Russische bronnen om de verkiezingsstrijd te beïnvloeden. Opvallend is dat WikiLeaks uitsluitend kritisch is op Clinton en niet komt met onthullingen over Trump.

In de peilingen ligt Clinton voor op Trump, maar afgelopen weken is haar voorsprong gehalveerd. Nate Silver van de site FiveThirtyEight schat in een update in dat het nog te vroeg is voor Clinton om zich veilig te voelen. Probleem voor beide kandidaten blijft hun historisch hoge unfavorability ratings (Clinton 53,4% en Trump 60,4%) waardoor ze aangewezen zijn op een negatieve campagne om hun opponent zwart te maken. Juist dat geeft buitenlandse machten de kans om zich in de strijd te mengen. Beide partijen DNC en RNC hebben zich door de nominatie van Clinton en Trump kwetsbaar gemaakt en zijn afhankelijk geworden van inmenging.

Om het beeld er nog gecompliceerder en onoverzichtelijke op te maken wordt ook gewezen op  een ‘geheime’ Kremlin-connectie van Hillary Clinton via het Skolkovo Innovation Center. In een artikel meent de veiligheidsjournalist John Schindler dat zij te lichtzinnig is geweest door samenwerking te zoeken met Skolkovo: ‘Hillary Clinton should have been more careful about partnering with the Kremlin in a sector that’s so important to our national security’. Opzienbarend is dat behalve Bernie Sanders alle presidentskandidaten banden hebben met het Kremlin die de toets der kritiek niet kunnen weerstaan. Ook Jill Stein en Gary Johnson die in mei 2014 voor Russia Today begrip toonde voor de Russische annexatie van de Krim. Er is iets fundamenteel mis met de Amerikaanse presidentskandidaten die zich laten manipuleren door het Kremlin.

De Russische connectie van Jill Stein. Na Trump en Clinton. Presidentskandidaten laten zich manipuleren door het Kremlin

Update 22 december 2018: De rol van de Groene kandidaat Jill Stein in de presidentsverkiezingen van 2016 voor de Russische machthebbers was al duidelijk, maar wordt nu onderbouwd door feiten, zoals NBC News in een bericht uitlegt. Dat nut bestond eruit dat ze in een Russische campagne op sociale media stemmen weg moest snoepen bij de Democratische kandidaat Hillary Clinton. Stein liet zich die Russische steun aanleunen. Veelzeggend is dat zij of haar woordvoerders NBC geen commentaar willen geven. Deze episode achtervolgt Stein al meer dan twee jaar zoals bij de reacties met nieuwsberichten van de afgelopen jaren te lezen valt. Heeft ze zich naïef in de val laten lokken door het Kremlin? Daar lijkt het sterk op. Als ze enig politiek besef had gehad, dan had ze kunnen weten dat met hun machtspolitiek Russen niets met haar hadden, maar haar gebruikten om Trump te helpen. Haar geloofwaardigheid en die van haar partij zijn flink beschadigd. 

Er zijn twee soorten links. De eerste categorie gaat uit van een politiek programma en probeert dat uit te voeren. Het zet de eigen ethische kompas voorop en neemt zoveel mogelijk afstand van retoriek en machtspolitiek. Hiertoe behoren onder meer Bernie Sanders en het Nederlandse GroenLinks. Klokkenluider Edward Snowden lijkt ook tot dit kamp te behoren. De tweede categorie zoekt bondgenoten volgens het motto ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend’ en neemt het niet zo nauw met wie het in zee gaat en hoe het haar doel bereikt. Hiertoe behoort de presidentskandidaat van de Amerikaanse Green party Jill Stein en de Britse Labour-leider Jeremy Corbyn. De voorman van WikiLeaks Julian Assange behoort tot de tweede categorie.

Over Jill Stein komen onthullingen naar buiten die haar kunnen schaden. Het gaat over een reis in december 2015 naar Moskou ter gelegenheid van een jubileum van de door het Kremlin gecontroleerde zender Russia Today. Eerder kreeg Mike Flynn een adviseur van Donald Trump kritiek dat hij deze bijeenkomst bijwoonde. Ook Putin was aanwezig op een diner waar Stein en Flynn waren. Andrew Weiss doet in enkele tweets verslag.

Het verwijt is dat Stein zich heeft laten inpakken door de Russische propaganda en dat dit wijst op een gebrek aan oordeelsvermogen en politieke onafhankelijkheid. Weiss wijst er in een tweet op dat Steins running mate Ajamu Baraka claimt dat Rusland onterecht werd beschuldigd van het neerschieten van de MH17. Stein scoort in de peilingen zo’n 4% steun. De video die opgevat kan worden als kruiperig lijkt Stein geen goed te doen.

Eerder werden Donald Trump (via de naaste medewerkers Paul Manafort, Mike Flynn en Carter Page) en Hillary Clinton (via de Clinton Foundation) met een Russische connectie in verband gebracht. Van de vier landelijke kandidaten lijkt libertariër Gary Johnson nu nog de enige kandidaat zonder connecties met het Kremlin of Russische oligarchen. Dat zegt alles over het opereren van de Amerikaanse politiek waar kandidaten met geld te koop zijn. Ook met buitenlands geld. Deze klaarblijkelijke manipulatie van presidentskandidaten kan leiden tot een fundamenteel debat om de macht van het grote geld in de Amerikaanse politiek terug te dringen. Een debat waar niet alleen progressieven op aandringen, maar ook een Republikeinse Senaatskandidaat in New Hampshire als Jim Rubens. Wellicht helpt de manipulatie van Trump, Clinton en Stein de bewustwording.

Foto: Tweet van Andrew Weiss met een foto van een diner in december 2015 in Moskou ter gelegenheid van een jubileum van Russia Today waar onder meer Mike Flynn, Jill Stein en Vladimir Putin aanwezig waren.

Donald Trump kan zomaar president worden. Of dictator

Donald Trump gaf een afsluitende toespraak van 75 minuten op de Republikeinse conventie in Cleveland. Gitzwart en negatief, zonder hoop en met weinig beleidsvoornemens hoe het land gerepareerd kan worden om het weer op de rails te zetten. Nog los van het feit dat Trump geen idee heeft hoe een democratie werkt, welke instituties daarin samenwerken en waaruit het politieke handwerk bestaat om iets voor elkaar te krijgen. Het blijven grote woorden. De macht van de president is relatief klein, zoals president Obama ervaren heeft. Hoewel hij zich soms verschool achter die machteloosheid vanwege zijn besluiteloosheid. Maar in de praktijk zijn de marges voor een president klein en rechtvaardigen ze niet het beeld van almacht dat Trump schetst.

Als Trump al beleidsvoornemens schetst, zoals over de NAVO, dan zijn ze zo wereldvreemd en onrealistisch dat ze nooit gerealiseerd kunnen worden omdat internationale verdragen en afspraken ze in de weg staan. Intussen zorgen ze voor onrust en onzekerheid. Trump zaait verdeeldheid. Zijn toespraak ging niet over het bereiken van een ideale wereld (utopie), maar over het schetsen van een wereld met akelige kenmerken (dystopie). Hij begint steeds meer te lijken op de hoofdpersoon Charles Lindbergh uit de roman ‘The Plot Against America‘ (2004) van Philip Roth. Diens antisemitisme uit 1940 is vervangen door Mexicanen- en moslimhaat. De roman die 12 jaar geleden als waarschuwing opgevat kon worden dreigt realiteit te worden.

Trump wordt door vele Amerikanen gehaat, maar hetzelfde geldt voor zijn belangrijkste opponent Hillary Clinton die in de peilingen geen afstand van hem kan nemen. Volgende week is de Democratische conventie en te verwachten valt dat de Democraten wel hoop bieden en Trumps ongeschiktheid zullen benadrukken. Maar toch tekent zich het onheilsscenario af van een Amerikaanse president die alle kenmerken van een fascistische leider vertoont. Europese rechts-nationalistische politici als Geert Wilders en Nigel Farage steunen Donald Trump en zeggen zich met hem te identificeren. Die identificatie verraadt wie ze werkelijk zijn.

Het blijft jammer dat Bernie Sanders geen kandidaat namens de Democratische partij is. Dan zou tegenover Trump met zijn historische lage favorable ratings een kandidaat in het veld gebracht worden die positieve gevoelens bij grote delen van het electoraat losmaakt. Niet zo gehaat wordt als Trump en Clinton. Amerikanen moeten in november hun president kiezen. Dat kan zomaar Trump worden. De strijd binnen de Republikeinse partij kan het verschil maken. Veelzeggend is dat de Koch broers die 900 miljoen in de campagnes stoppen zich distantiëren van lokale kandidaten die zich met Trump verbinden, zoals Ron Johnson ervoer volgens een bericht in de Huffington Post. Een derde kandidaat als Gary Johnson kan zich ook nog in de race mengen.

Nate Silver zegt in een afrondende reactie op Trumps toespraak dat er geen peil is te trekken op de uitkomst: ‘Trump could become president, obviously. Or he could lose by 15 points. I’m not sure we really know a lot more than when the general election unofficially started six weeks ago.’ De race is onvoorspelbaar met een onvoorspelbare kandidaat en twee kandidaten die door grote delen van het electoraat diep gehaat worden. Europa moet op het ergste voorbereid zijn: een presidentschap van Trump. Een dictator als vriend. Awesome. 

Foto: Tweet van Bernie Sanders, 22 juli 2016.

Kroniek van een aangekondigde ramp: verkiezingsstrijd tussen Trump en Clinton

De strijd om het Amerikaanse presidentschap gaat vermoedelijk tussen Donald Trump en Hillary Clinton. De laatste is nog niet genomineerd en heeft in Bernie Sanders een geduchte concurrent. Het is een strijd tussen twee impopulaire kandidaten met historisch lage favorability ratings. Een bericht in de Huffington Post noteert dat voor Trump op 60% en voor Clinton op 54%. Sinds peilingen er in 1952 onderzoek naar doen zijn zulke lage waarden nog nooit gemeten. Dit betekent dat deze verkiezingsstrijd bijzonder is en derde kandidaten kans maken om ‘in te breken’. De libertarische presidentskandidaat Gary Johnson peilt zonder een campagne nu al op 10% steun en moet 15% halen om tot de landelijke verkiezingsdebatten toegelaten te worden.

Een electoraal proces dat leidt tot twee kandidaten die bij de bevolking vooral negatieve gevoelens oproepen en niet uit genegenheid of populariteit worden gesteund, maar om de ander dwars te zitten is het failliet van dit proces. Hoe kan het politieke systeem deze impopulaire kandidaten opleveren? Kritiek past niet in de laatste plaats de media die dit ‘gevolgd’ hebben zonder Trump en Clinton via onderzoek ‘door te lichten’.

In een reactie op The Hill schreef ik het volgende: ‘Question is Clinton has the capacity to do things that America needs done now. Clinton is right Trump has not. But Trump is also right Clinton does not have the capacity either. So her argument about Trump is irrelevant for the Americans because it says nothing about what she can do for the country. // What to expect if Clinton is the Democratic nominee in July at the convention? A boxing match with two attackers who have no defense. And a report of that fight by pro-Trump and pro-Clinton (fi The Hill) media which claim the other candidate is losing. Both they are right, because both unfavorable candidates are losing. // But why not pointing at other candidates besides Trump and Clinton who can win and unite the country? Isn’t that the responsibility of responsible media?‘

En in een vervolgreactie over een mogelijkheid die kan ontstaan bij een derde kandidaat: ‘I even see the following script. Clinton is indicted because of her private server and harming national security before the DNC convention but nominated because the establishment of the party continues to support her. Or does not know how to make a turn. Yet the evaluation by the bigwigs of the DNC is she has no chance against Trump. And positioning Biden or Kerry is impossible without confronting Sanders. This gives room for a center or center-left candidate which wille be tolerated by the DNC. Type Mike Bloomberg or Elizabeth Warren.’ Alleen is dan het probleem dat zo’n kandidaat niet in alle staten meer mee kan doen omdat de termijn voor de aanmelding verstreken is. Kortom, een eindstrijd tussen Trump en Clinton is een strijd tussen twee verliezers.

Clinton verliest van Trump in de peilingen. Sanders doet het beter, maar mag nog geen kandidaat worden van het ‘establishment’

De belangrijkste strijd in de Amerikaanse politiek vindt op dit moment plaats binnen de Democratische partij. Tussen de kandidaten Hillary Clinton en Bernie Sanders. Ze achten zich allebei het meest verkiesbaar tegenover de Republikeinse kandidaat Donald Trump. Clinton heeft bijna even lage populariteitscijfers als Trump. Dit negativisme is tamelijk uniek. Ze heeft op dit moment een voorsprong in gedelegeerden van 272, en moet nog 255 gedelegeerden halen voor een meerderheid. Maar Bernie Sanders doet het in de peilingen veel beter dan Clinton. Zij verliest nu van Trump, Sanders wint. De presidentsverkiezingen zijn op 8 november 2016. Kandidaten van andere partijen zijn Jill Stein (Green Party) en vermoedelijk Gary Johnson (Libertarian Party). Ze maken geen kans. Mogelijk treedt nog een gematigde Republikeinse kandidaat toe tot de strijd.

Progressieve journalisten als Cenk Uygur en H.A. Goodman stellen zich activistisch op voor Sanders. Naar ze zeggen omdat hij de enige kandidaat is die het politiek bestel wil veranderen en de macht van de grote ondernemingen en geldschieters in de politiek wil terugdringen. Ze verbloemen hun stellingname niet, maar verwijten juist de journalisten van de zogenaamde ‘establishment media’ om onder het mom van een neutrale opstelling gekleurd nieuws te brengen. En de campagne te beïnvloeden ten gunste van Hillary Clinton.

Hun vrees is dat Clinton die nu de macht in de Democratische partij heeft en de ondernemingen die haar steunen -en alles bij het oude willen laten- er niet van overtuigd kunnen worden dat zij terug moet treden ten gunste van Sanders die meer kans maakt om Trump te verslaan. Progressieven als Uygur en Goodman worden steeds wanhopiger in het vooruitzicht dat de Democraten niet met de beste kandidaat de strijd aangaan tegen Trump die ze een ramp voor hun land vinden. De strijd in de Democratische partij is nog niet gestreden.

Het Amerikaanse politieke bestel blokkeert de doorbraak van kandidaten van derde partijen

Wie het Amerikaanse politieke landschap bekijkt ziet twee grote partijen die de politiek domineren, de Democraten en de Republikeinen. De partijen hebben voorverkiezingen georganiseerd waarin de kandidaat die het meeste gedelegeerden achter zich krijgt op de partijconventie door hoofdelijke stemming wordt genomineerd. Bij de Republikeinen heeft Donald Trump de nominatie al in zijn zak. Bij de Democraten wordt naar alle waarschijnlijkheid Hillary Clinton genomineerd. Ze heeft een voorsprong van zo’n 276 gedelegeerden op Bernie Sanders die haar praktisch gesproken niet meer in kan halen. Mits er niets onverwachts gebeurt, zoals een FBI-aanklacht tegen Clinton of sappige details over tegenprestaties voor haar fondsenwerving.

Tot voor enkele jaren vertoonden de grote Europese landen min of meer dat stabiele beeld zoals dat nu nog steeds in de VS bestaat. In Duitsland waren er de CDU/CSU en de SPD met een kleine FDP, in Frankrijk waren er de rechtse gaullisten en de socialisten, in het Verenigd Koninkrijk de Torries en Labour, in Spanje de rechtse Partido Popular en de socialisten. Nederland had het CDA, de PvdA en de VVD als grotere partijen.

In al deze Europese landen is in de afgelopen 10 jaar dat beeld faliekant op z’n kop gezet. Duitsland zag de opkomst van de Groenen en Die Linke, en recent van de AfD. In Frankrijk is het Front National omhoog geschoten naar de top van de peilingen. In het Verenigd Koninkrijk is er UKIP en regionale partijen zoals de Schotse SNP die tot in het Britse parlement wist door te dringen. In Spanje zijn het linkse Podemos en het liberale Ciudadanos opgekomen. In Nederland betwist de PVV het leiderschap van de traditionele partijen die nu middenpartijen worden genoemd omdat het politieke spectrum aan de uiteinden is uitgebreid.

Waarom die ontwikkeling in de VS niet plaatsvindt of achter loopt op de ontwikkeling in Europa is de vraag. In zekere zin kan Trump opgevat worden als niet-Republikein die de Republikeinse partij tegen de zin van de partijleiding heeft veroverd. Maar hij voegt zich nu in de orde van de partij en overlegt met partijleiders als Paul Ryan om door concessies hun steun te krijgen. Hillary Clinton valt op te vatten als niet-Democraat binnen de Democratische partij. Maar dan niet zozeer omdat ze niet met de partijleiding door een deur kan, maar omdat ze een programma heeft dat feitelijk van Republikeinse signatuur is en de stempel van goedkeuring van het bedrijfsleven heeft gekregen. Hoewel ze in de beeldvorming door Sanders op sociale issues -al dan niet tijdelijk- naar links is gedwongen. Hierbij moet bedacht worden dat in vele landen het politieke spectrum naar rechts is opgeschoven. Richard Nixon van 1972 is op vele terreinen linkser dan Hillary Clinton van 2016.

Verklaring die de voormalige libertarische presidentskandidaat en oud-governeur van New-Mexico Gary Johnson geeft voor de stagnatie is dat de toegang tot de media voor kandidaten van derde partijen wordt geblokkeerd. In de VS zijn gevestigde media niet alleen gepolitiseerd, maar ook onderdeel van multinationals  als TimeWarner, Walt Disney, News Corp of Comcast. Ze zijn gewend zaken te doen met Democraten en Republikeinen, en houden dat het liefst zo. Omdat het grote geld in de Amerikaanse politiek een beslissende rol speelt lukt het de bedrijven en banken om de doorgaans kritische partijen als de Libertarische Partij of de Greens buiten de kern van het politieke bestel te houden. Gezien de ontwikkelingen in Europa is het de vraag hoelang dat tweepartijenlandschap zich in de VS nog handhaaft. Opbreken ervan zou nieuwe dynamiek geven.