Uit peilingen blijkt dat president Trump met 38% historisch laag scoort. De afgelopen 100 dagen is zijn steun met 6% afgekalfd. Die cijfers werken door in zowel de beeldvorming als in de positie van een president. Goede cijfers maken een president onaantastbaar en slechte cijfers doen het omgekeerde. Het panel van ‘Morning Joe’ houdt niet op het slechte nieuws voor Trump te duiden. En de vooruitzichten zien er niet naar uit dat Trump de neergaande tendens kan ombuigen en in het presidentschap kan groeien. Hij toont geen tekenen van voortschrijdend inzicht. Weglopende kiezers zetten de Republikeinse partij verder onder druk om afstand van Trump te nemen. In de coulissen wordt de conservatieve vice-president Mike Pence klaargestoomd.
Doet het ertoe of president Trump zich gisteren in Brussel tussen NAVO-bondgenoten niet zozeer als idioot, oplichter of leeghoofd opstelde, maar als gorilla? Als een echo van Benito Mussolini. Maar dan als een lompe beer zonder gratie. Trump duwt de Montenegrijnse premier Milo Đukanović opzij en trekt zijn jasje recht. Het doet er niet langer toe. Trumps bluf is uitgewerkt omdat iedereen heeft geleerd met hem om te gaan. Hem te neutraliseren. Hij wordt niet langer serieus genomen. Hij stelt op zo’n ongenuanceerde en eenzijdige manier eisen aan Europese leiders -zonder iets terug te geven- dat er geen gezamenlijke lijn in te vinden is.
Voor Trump de gorilla schamen goedwillende Amerikanen zich rot na deze wanvertoning. Ook Trumps harde kern begint het te begrijpen en loopt langzaam weg. De president-gorilla heeft straks geen kleren meer aan.
Voormalig hoofd van de CIA en lobbyist voor de wapen- en veiligheidsindustrie Michael Hayden is in gesprek met BBC’s Katty Kay. Hij acht het mogelijk dat de beïnvloeding van de Amerikaanse verkiezingen inclusief de hack van e-mails van de Democratische partij door Russen te herleiden valt tot president Putin. Probleem tot nu toe is dat de Amerikaanse regering de informatie niet met het publiek deelt. Medestanders van president-elect Trump kunnen daarom blijven beweren dat bewijzen ontbreken. Amerikaanse diensten zouden zich door openbaarmaking in de kaarten laten kijken. Dat willen ze voorkomen. Maar de tijd dringt. President Obama heeft tot 20 januari 2017 de macht en moet voor die tijd handelen. En hij is al zo’n twijfelaar.
Onderstaande grafiek geeft aan hoe de animositeit van Republikeinen jegens Putin veranderd is. Zijn favorability ratings zijn onder Republikeinen van juli 2014 tot december 2016 met zo’n 55 punten verbeterd. Hiermee is de wetmatigheid van een oud vijandbeeld gewijzigd. Terwijl die onder Democraten is verslechterd.
In een opinie-artikel voor The New York Times verbaast de conservatieve ‘talk-show host in Wisconsin’ Charlie Sykes zich over de verandering van het conservatisme in de Republikeinse partij waar racisten vrij baan kregen en nu de partij lijken te hebben overgenomen: ‘For years, we ignored the birthers, the racists, the truthers and other conspiracy theorists who indulged fantasies of Mr. Obama’s secret Muslim plot to subvert Christendom, or who peddled baseless tales of Mrs. Clinton’s murder victims. Rather than confront the purveyors of such disinformation, we changed the channel because, after all, they were our allies, whose quirks could be allowed or at least ignored. We destroyed our own immunity to fake news, while empowering the worst and most reckless voices on the right. This was not mere naïveté. It was also a moral failure, one that now lies at the heart of the conservative movement even in its moment of apparent electoral triumph. Now that the election is over, don’t expect any profiles in courage from the Republican Party pushing back against those trends; the gravitational pull of our binary politics is too strong.’ Conservatieven zoals Michael Hayden of senator John McCain zijn nu de minderheid in hun partij waar vijandbeelden op de kop zijn gezet.
Foto: Schermafbeelding van tweet van Will Jordan, 14 december 2016.
Bij het overlijden van Gene Wilder werd de filmkomedie The Producers (1967) van Mel Brooks in herinnering gebracht. Het verhaal heeft actuele waarde, zoals blijkt. Het gaat om theaterproducent Max Bialystock (Zero Mostel) die met boekhouder Leo Bloom (Gene Wilder) een constructie bedenkt om de verliesgevende productie ‘Springtime for Hitler’ -die grenst aan de wansmaak en daarom niet kan slagen- op de planken te brengen. Maar de productie slaat aan ondanks de verwachtingen en de calculatie van Bialystock en Bloom en wordt een financieel succes. Alleen niet voor de producenten die een verlies nodig hadden om winst te maken.
Het verhaal van The Producers doet denken aan Donald Trump. De grandioze overdrijving, de slechte smaak, de pogingen om te mislukken die in hun tegendeel verkeren omdat het publiek het volstrekt anders opvat dan de initiatiefnemers het bedoelen. Ondanks alle moeite die Trump steeds weer doet om zijn eigen glazen in te gooien. Het sterke vermoeden bestaat dat Trump om twee redenen in de presidentsrace is gestapt. Om er financieel beter van te worden en om aan prestige te winnen die de statuur van de vastgoedmagnaat doet vergeten. Het plan van Trump was dat hij zou winnen door te verliezen. Verliest Trump straks door te winnen?
Amerikaanse media zijn vol van complottheorieën, zoals een commentaar van Brent Budowsky voor The Hill. Maar omdat het ook dient om Trumps kandidatuur in diskrediet te brengen is het toch minder eenduidig dan het op het eerste gezicht lijkt. Evenmin is het onmogelijk dat Trump zich halverwege de race heeft bedacht. Of twijfelt of hij wil winnen of verliezen. Er zit daarom geen plan achter omdat elke uitkomst hem uitkomt.
Het onmogelijke gebeurt. Eerst wint Trump tamelijk gemakkelijk de nominatie van de Republikeinse partij door in te zetten op wansmaak, persoonlijke emotie, overdrijving en interne tegenstrijdigheid en al zijn opponenten te vermorzelen. En nu maakt hij een redelijke kans om president te worden. Zijn tegenstander Hillary Clinton is bijna even impopulair als Trump en kan in de peilingen geen afstand van hem nemen.
Clinton heeft een ijzer in het vuur door een goede voorbereiding van de ground game in de afzonderlijke staten. Zij heeft lokale kantoren geopend die de kiezers naar de stembus moeten brengen, terwijl Trump dat aspect verwaarloost. Hij hoopt op de blanke kiezer en op onthullingen over de Clinton Foundation en haar privé email server waar de FBI en het ministerie van Buitenlandse Zaken onderzoek naar instelden. Het is in alle opzichten een asynchrone strijd. Terwijl Trump wansmaak, wispelturigheid en overdrijving tot zijn handelsmerk heeft gemaakt en er niet door wordt beschadigd is dat bij Clinton anders. Zij zet in op ernst en het uitstralen van ervaring en deskundigheid. Beide kandidaten kunnen ondanks zichzelf (mis)lukken.
De strijd om het Amerikaanse presidentschap gaat vermoedelijk tussen Donald Trump en Hillary Clinton. De laatste is nog niet genomineerd en heeft in Bernie Sanders een geduchte concurrent. Het is een strijd tussen twee impopulaire kandidaten met historisch lage favorability ratings. Een bericht inde Huffington Post noteert dat voor Trump op 60% en voor Clinton op 54%. Sinds peilingen er in 1952 onderzoek naar doen zijn zulke lage waarden nog nooit gemeten. Dit betekent dat deze verkiezingsstrijd bijzonder is en derde kandidaten kans maken om ‘in te breken’. De libertarische presidentskandidaat Gary Johnson peilt zonder een campagne nu al op 10% steun en moet 15% halen om tot de landelijke verkiezingsdebatten toegelaten te worden.
Een electoraal proces dat leidt tot twee kandidaten die bij de bevolking vooral negatieve gevoelens oproepen en niet uit genegenheid of populariteit worden gesteund, maar om de ander dwars te zitten is het failliet van dit proces. Hoe kan het politieke systeem deze impopulaire kandidaten opleveren? Kritiek past niet in de laatste plaats de media die dit ‘gevolgd’ hebben zonder Trump en Clinton via onderzoek ‘door te lichten’.
In een reactie op The Hill schreef ik het volgende: ‘Question is Clinton has the capacity to do things that America needs done now. Clinton is right Trump has not. But Trump is also right Clinton does not have the capacity either. So her argument about Trump is irrelevant for the Americans because it says nothing about what she can do for the country. // What to expect if Clinton is the Democratic nominee in July at the convention? A boxing match with two attackers who have no defense. And a report of that fight by pro-Trump and pro-Clinton (fi The Hill) media which claim the other candidate is losing. Both they are right, because both unfavorable candidates are losing. // But why not pointing at other candidates besides Trump and Clinton who can win and unite the country? Isn’t that the responsibility of responsible media?‘
En in een vervolgreactie over een mogelijkheid die kan ontstaan bij een derde kandidaat: ‘I even see the following script. Clinton is indicted because of her private server and harming national security before the DNC convention but nominated because the establishment of the party continues to support her. Or does not know how to make a turn. Yet the evaluation by the bigwigs of the DNC is she has no chance against Trump. And positioning Biden or Kerry is impossible without confronting Sanders. This gives room for a center or center-left candidate which wille be tolerated by the DNC. Type Mike Bloomberg or Elizabeth Warren.’ Alleen is dan het probleem dat zo’n kandidaat niet in alle staten meer mee kan doen omdat de termijn voor de aanmelding verstreken is. Kortom, een eindstrijd tussen Trump en Clinton is een strijd tussen twee verliezers.
George Knight 