EU moet zich weerbaar opstellen in de publiciteit. Door oprichting van publicitaire agentschappen per land

Journalist Hans de Vreij wordt kotsmisselijk van columnisten met hun goedkope PVV-praatjes die de EU afspiegelen als een elitair wangedrocht. Hij verwijst naar Leon de Winter en Nausicaa Marbe in De Telegraaf en Özcan Akyol in Nieuwe Revu. De Vreij heeft gelijk, de rechtse praatjes zijn aardig voor politieke doeleinden, maar hebben weinig met de realiteit te maken. Dat dringt echter onvoldoende door tot de publieke opinie.

De EU heeft het ook aan zichzelf te wijten dat deze rechtse praatjesmakers zoveel aandacht krijgen. Hier  kunnen nog elitaire praatjesmakers als Thierry Baudet en Jort Kelder aan toegevoegd worden die het in een omkering van alle waarden opnemen voor de massa. Zoals Eton-boy Boris Johnson die met een zilveren lepel in de mond geboren is zich het liefst door het werkvolk liet toejuichen. Als hoogste graad van camp.

Er bestaan twee misverstanden over de EU die rechtgezet moeten worden. Namelijk dat het ondoelmatiger en stroperiger is dan andere overheidsinstellingen en een bureaucratisch monster zou zijn. Dat is de EU niet. Inclusief nationale ambtenaren die voor de EU werken heeft het 170.000 ambtenaren. Ze bedienen meer dan 508 miljoen inwoners en 28 lidstaten. Ter vergelijking, de gemeente Amsterdam telt 1,5 miljoen inwoners en heeft 13.770 ambtenaren. De EU is 28 maal slanker dan het ambtenarenapparaat van Amsterdam.

Daarnaast is het niet de bureaucratie van de EU die bepaalt wat de nationale staten moeten doen, maar is het andersom. De regeringsleiders bepalen de ruimte die de EU kan nemen. Als het fout gaat bij de bewaking van de buitengrenzen dan komt dat niet omdat de EU er een potje van gemaakt heeft, maar omdat de nationale staten ondanks herhaalde waarschuwingen en smeekbeden van de EU onvoldoende middelen aan de uitvoerende dienst Frontex  beschikbaar hebben gesteld om de buitengrenzen te bewaken. De logica van de relatie van de EU en de natiestaat is dat vervolgens de EU de schuld krijgt. En omdat de publieke opinies per land functioneren schuiven de regeringsleiders de Zwarte Piet onterecht naar het abstracte Brussel door.

Wat te doen? De EU moet per land een publicitair agentschap opzetten dat actief deelneemt aan het publieke debat. Dat gaat dus verder dan monitoren alleen. Dat kost dan een paar honderd ambtenaren extra. Ze dienen de fabels van de politieke partijen en hun volgelingen die een loopje met de waarheid nemen door te prikken em te corrigeren. Maar ook de onzinverhalen van de nationale regeringsleiders die hun eigen onvermogen en gebrek aan inspanning zo graag afschuiven op de EU. Dat moet door het sec geven van feiten en context.

Het bestaan van de publicitaire agentschappen krijgt zo een preventief karakter. Het gaat er niet om dat ze het beter weten en zich verliezen in eindeloze discussies. Ze moeten zich liefst verre houden van de nationale politieke discussie. De EU wordt door alle economische tegenwind en de slechte voorlichting niet meer vanzelf geaccepteerd en dient zichzelf schrap te zetten tegen aanvallen die misleidend zijn omdat ze bewust de feiten verkeerd voorstellen. Met als doel de EU uiteen te laten vallen. Een democratie die zichzelf serieus neemt is weerbaar en moet zich daarom ferm en zelfbewust gedragen. Weerloosheid is voor de EU niet langer de optie.

Foto: Tweet van Hans de Vreij, 1 juli 2016.

Verhofstadt laakt akkoord met Turkije en noemt het beschamend. Is een politieke unie het enige alternatief?

Voorzitter van de liberale ALDE-fractie in het Europarlement Guy Verhofstadt heeft gelijk. De leiding van de EU lost problemen niet op, maar besteedt ze uit. Wat voor doodlopende weg is dat? In een artikel voor Politico.eu  stelt hij dat de EU Turkije omkoopt, maar de top met Turkije een mislukking was en de afspraken niet tot een daling van de vluchtelingenstroom zullen leiden: ‘It’s a troubling time for Europe when the only thing we can agree on is that our problems should be outsourced. Instead of outsourcing challenges, EU leaders should agree to take a much-needed leap forward and provide a genuine common European response.‘

Waarom handelt de Europese Commissie verdeeld, chaotisch, a-moreel en ondoelmatig? Verhofstadt geeft het voor de hand liggende antwoord. Omdat de EU niet in staat is de eigen problemen op te lossen. Dat is  beschamend zoals hij zegt. Hetzelfde aarzelende optreden en omkering van oorzaak en gevolg valt waar te nemen in de omgang met de Russische Federatie. Niet alleen hebben de EU en de EU-lidstaten Oekraïne in de oorlog met de Russen slechts mondjesmaat gesteund en hun eigen afspraken over soevereiniteit zoals vastgelegd in de Helsinki Akkoorden niet gevolgd. Na de aanslagen in Parijs zoeken de Fransen samenwerking met de Russen in Syrië in de bestrijding van IS. Ze hebben niet in de gaten dat het Kremlin geen oplossing biedt, maar juist problemen creëert. Hugo Spaulding zet de misverstanden in een artikel op een rijtje.

Zo langzamerhand krijgt Verhofstadt nog gelijk dat federalisering van de EU de enige werkbare oplossing is om te komen tot krachtig bestuur. Het ontbreken van federalisering leidt tot schijnconstructies zoals in de ‘samenwerking’ met Turkije en de Russische Federatie dat geen structureel karakter heeft en de EU niet sterker maakt. Zelfs beschamend is voor een organisatie die Europese normen en waarden zo belangrijk zegt te vinden. Een politieke unie is niet populair en wordt door tegenstanders van een versterkte EU tegengewerkt.

Critici die huiverig staan tegenover zowel verdere federalisering als het huidige voortmodderen komen voor de keus te staan als de nu zwalkende EU politiek, economisch, militair en mentaal nog verder wegzakt.

Putin zou EU gedreigd hebben Europese hoofdsteden in te nemen

Opvallend aan een bericht in de Süddeutsche Zeitung over nieuwe bedreigingen van de Russische president Vladimir Putin is dat ze deels waar zijn en deels uit het hoofd van een waanzinnige lijken te komen die alle realiteitszin kwijt is en anderen eenzijdig zijn wil wenst op te leggen. En daarmee de Europese vrede bedreigt.

Putin zou zijn Oekraïense ambtgenoot Petro Porosjenko afgelopen vrijdag gedreigd hebben dat als hij wil het Russische leger snel Oost-Europese hoofdsteden kan bezetten. Putin zou Porosjenko in een gesprek gezegd hebben: ‘Wenn ich wollte, könnten russische Truppen in zwei Tagen nicht nur in Kiew, sondern auch in Riga, Vilnius, Tallinn, Warschau oder Bukarest sein.’ Porosjenko heeft dat aan de EU gerapporteerd. Putins dreiging past in een patroon. Begin september dreigde hij EU-commissievoorzitter José Barroso dat als hij wilde Rusland binnen twee weken Kiev zou bezetten. Opvallend is dat Putin de troepen van de Russische Federatie steeds sneller laat opereren. Wat begin september nog twee weken was, is een halve maand later twee dagen. Als dat zo doorgaat kunnen straks de Russen in twee uur in genoemde hoofdsteden zijn. Of in twee minuten.

Of Putins waarheid kwalijker is dan zijn waanzin is de vraag. Hij zou gezegd hebben door bilaterale contacten zoveel invloed in de Europese Raad van regeringsleiders te hebben dat hij een meerderheid die negatieve besluiten over de Russische Federatie neemt te kunnen blokkeren (‘Er könne durch bilaterale Kontakte Einfluss nehmen und eine “Sperrminorität” im Europäischen Rat bewirken, die für Russland negative Entscheidungen verhindere, soll Putin demnach gesagt haben.’). Deze grootspraak klinkt aannemelijk. Landen als Hongarije, Slowakije, Bulgarije, Tsjechië en Cyprus staan onder sterke invloed van het Kremlin en ze ondermijnen een krachtdadig optreden en de eensgezindheid van de EU. Putin wijst op het failliet van de buitenlandse politiek van de EU dat geen antwoord weet op het dreigen van een waanzinnige die daarnaast de waarheid spreekt.

Foto: President Vladimir Putin.

Luca Volontè stelt in Europese Raad vragen over Demmink

De Italiaanse Europarlementariër en voorzitter van de European People’s Party EPP Luca Volontè stelt in de Raad van Europa vragen over het optreden van de Nederlandse overheid inzake Joris Demmink. Hij vraagt de Raad van Ministers om een oordeel over het herhaaldelijk nalatig optreden van Nederland en om haar mening en medewerking aan een onafhankelijk onderzoek met onafhankelijke, buitenlandse onderzoekers. De vragen van Volontè zetten de Nederlandse regering voor een internationaal podium in het beklaagdenbankje.

In de zaak Hüseyin Baybaşin onderzoekt advocaat-generaal Aben sinds oktober de gegrondheid voor een herziening, maar aan de basis van deze vragen liggen twee Turkse jongens die in 2008 en 2010 een aanklacht tegen Joris Demmink hebben ingediend die niet in behandeling is genomen door het OM. Luca Volontè beargumenteert dat Nederland daarom in strijd met de zogenaamde Conventie van Lanzarote is opgetreden.

De zaak Demmink begint Nederland steeds meer schade te berokkenen. Zowel in de VS als in Europa. Het beeld van het tolerante Nederland dat door de ontwikkelingen van het kabinet Rutte I toch al is afgebladderd, wordt verder beschadigd. De imagoschade valt met name minister Ivo Opstelten van Veiligheid en Justitie te verwijten. Zijn crisismanagement van ontkennen valt te karakteriseren als te laat, te weinig en regentesk.

Samen met premier Rutte mist Opstelten de uitingen van woede en verontwaardiging die loskomen in alle ontwikkelingen rond pedofilie in de VS en Groot-Brittannië waar dit onderwerp in de publieke opinie steeds groter wordt. Het herhaaldelijk niet passend handelen van Opstelten inzake Demmink voedt steeds meer de complottheorie dat onze politieke leiders niet vrij zijn om een onderzoek te gelasten. Nu blijft de omweg via het buitenland over. De ultieme schande voor een Nederlandse politieke klasse die zich autistisch gedraagt.

Foto: Luca Volontè, ‘Christelijke waarden, altijd’.