Nog is Polen niet verloren. Regeringscrisis dreigt door opstappen coalitiepartij Akkoord

Voor ondertiteling: Klik op wieltje en dan op Ondertiteling en pas taal aan.

De toch al losse Poolse regeringscoalitie is in problemen gekomen. Reparatie is nog mogelijk, maar vervroegde verkiezingen dreigen aan de horizon. Niks is zeker.

Als de coalitie van Verenigd Rechts verkiezingen verliest van een centrumcoalitie onder leiding van Donald Tusk dan is dat ook van belang voor de EU dat moeite heeft met de politisering door de huidige regering van de rechterlijke macht. In dat geval verliest ook de Hongaarse premier Viktor Orbán de politiek dekking die hij in de EU van Polen krijgt.

De aanleiding voor de breuk in de rechtse coalitie is tweeledig. Eerst was er het ferme optreden binnen de regering van premier Mateusz Morawiecki tegenover de minderheidspartner Akkoord (‘Porozumienie’). Een rechts-liberale partij. Vorige week stuurde Morawiecki de Akkoord-onderminister Anna Kornecka de laan uit omdat ze kritiek had op een nieuw belastingsysteem. In die ‘Poolse Deal’ zouden met het oog op de verkiezingen van 2023 sommige belastingen verlaagd en andere verhoogd worden. Kornecka en het leiderschap van Akkoord zagen dat als een onevenwichtig fiscaal beleid.

Een grotere steen des aanstoots is de nieuwe mediawet die parlementair in behandeling is en waarvan het de bedoeling is dat er vandaag over gestemd wordt. Deze wet wordt algemeen beschouwd als een middel om de omroep TVN24 die de regering kritisch volgt, en in Amerikaanse handen is, het zwijgen op te leggen.

Vice-premier en leider van Akkoord Jarosław Gowin heeft geprobeerd een compromis te smeden over de mediawet, bijvoorbeeld door eigenaren uit landen van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling waar de VS lid van is toe te staan en niet te blokkeren. Gowin vindt het vanuit een oogpunt van veiligheidspolitiek onverstandig om de VS dat de militaire steunpilaar van Polen is tegen het hoofd te stoten. Er gaan al geruchten dat de regering Biden uit heeft laten lekken dat als de mediawet wordt aangenomen en TVN24 moet sluiten omdat de licensie niet wordt verlengd de VS de Amerikaanse troepen die nu als afschrikking in Polen zijn gestationeerd naar Roemenië verplaatst.

Morawiecki wees het compromis over de belastingwet en de mediawet af en ontsloeg Gowin. Met als gevolg dat Gowin met Akkoord uit de regering en de coalitie is gestapt. Het heeft 13 (van de 460) parlementsleden in de Poolse Tweede Kamer, de Sejm. Daarmee komt de minderheidsregering van 221 zetels nu op een steun van 208 zetels van de 460. Het is maar net de vraag of Tusk formeel steun voor een nieuwe coalitie kan krijgen die boven de 230 stemmen uitkomt. Anders wordt het doorkwakkelen.

Links is niet in de Sejm vertegenwoordigd. Aardig is om leider Adrian Zandberg van Partia Razem – Lewica Razem (Linkse Partij Samen Links) dat zich als de enige vertegenwoordiger van links beschouwt aan het werk te zien. In bovenstaande video bij een staking. Hij zou een West-Europese sociaal-democraat of Groene leider kunnen zijn.

Veelzeggend is de naar binnen gerichtheid van bijna alle Poolse omroepen en politieke partijen die in hun filmpjes op YouTube geen optie hebben voor ondertiteling. Ze willen de verbinding naar andere landen en taalgebieden blijkbaar niet leggen. Partia Razem – Lewica Razem wel. Het hoopt uiteraard op vervroegde verkiezingen waarbij het deze keer de kiesdrempel van 5% haalt en onderdeel van een liberaal-centrum-linkse coalitie kan worden. Maar zoals gezegd, niets is zeker in Polen.

Kandidatuur Ursula von der Leyen krijgt kritiek en roept vragen op over de procedure hoe de leiders van de EU worden geselecteerd

De Duitse kanselier Angela Merkel zegt dat de Duitse Defensieminister Ursula von der Leyen vertrouwen geniet en geknipt is om voorzitter van de Europese Commissie te worden. Het Europarlement moet in meerderheid instemmen met de voordracht. Het is geen uitgemaakte zaak dat zij een meerderheid achter zich krijgt. Vooral Sociaal-democraten en Groenen zijn teleurgesteld omdat het systeem van de Spitzenkandidaten in een onderonsje van enkele regeringsleiders is getorpedeerd. Von der Leyen krijgt kritiek en geniet juist geen vertrouwen zoals Merkel suggereert. Als Defensieminister wordt ze beschuldigd van verkwisting en mismanagement, zoals niet toevallig in een artikel in Politico wordt gememoreerd. Zij is geen topkandidaat, maar deelnemer van het B-Team die vanwege haar lidmaatschap van de goede partij wordt genomineerd.

Merkels argumenten dat Von der Leyen pro-EU is en vrouw is klinken zo minimaal dat het erop lijkt dat Merkel evenmin gelooft dat deze Duitse minister een sterke kandidaat is. Naast Von der Leyen zijn andere kandidaten in het pakket evenmin optimaal. Aan Christine Lagarde (voor de ECB) en Josep Borrell (buitenlandcoördinator) hangen zulke nadelen dat het vooral vragen oproept over de procedure om leiders van de EU te benoemen.

Wat nu op tafel ligt is slecht. Als het Europarlement het hard wil spelen en in meerderheid dwars gaat liggen, dan kan de EU terug naar de tekentafel om betere leiders te benoemen. Hoe dan ook was de procedure die naar Von der Leyen leidde verre van optimaal. De leiders van belangrijke West-Europese lidstaten hebben zich gecompromitteerd en bemoeit met een procedure die niet de hunne was en die ze om zeep hebben geholpen. Ze hebben de chaos eerder vergroot dan verkleind. Dit vergroot de roep om democratisering van de EU.

Exit from reality: Jeremy Hunt vult zichzelf met marketing, publiciteitsgeilheid en fantasie om partijleider te worden

Soms doet het pijn om te zien hoe mensen zichzelf verlagen. Hoe ze zich in bochten wringen om gunstig over te komen. De minister van Buitenlandse Zaken Jeremy Hunt gedraagt zich als een lege huls die met marketing, publiciteitsgeilheid en fantasie gevuld wordt. Onaangenaam om te zien hoe disfunctioneel de Britse politiek is. Hunt klapt quasi uit de school door te zeggen wat kanselier Merkel hem afgelopen week gezegd zou hebben.
Mijn reactie bij de video:

It is nonsense if Hunt says that the negotiations between the British government and the EU failed ‘because the government could not deliver the parliament.’ That is fake history. That only became apparent after they had ended. The issue of the Irish backstop was underestimated by both parties during the negotiations.

The EU leadership has confirmed several times in the past year through the President of the European Commission Jean-Claude Juncker, his right-hand man Frans Timmermans and the President of the European Council Donald Tusk that the EU’s exit agreement with the UK is final and cannot be renegotiated.

The hard-to-reach compromise of 27 EU Member States with the UK cannot be opened for practical and procedural reasons. Because not only the UK, but also the 27 EU member states would then come up with new demands. Because it works both ways and not one way as Hunt suggests. Just think of Spain and the position of Gibraltar. National leaders such as Emmanuel Macron, Mark Rutte, Leo Varadkar or Angela Merkel have publicly confirmed several times that renegotiation of the exit agreement is not possible. Period.

There is political room for negotiation when adapting the political statement to the exit agreement. But that is nothing new and has been emphasized several times by Juncker and Tusk. Hunt doesn’t say that’s the point. He suggests that the exit agreement with the EU can be changed. But he is not concrete. What he says remains vague and suggestive. In fact, he says nothing at all. Something could be possible. Well, that’s always true.

The only purpose of his shot was probably to score in the British Sunday news cycle. He succeeded. It marks the thinness of political marketing for those who want to become leaders of the Conservative party at the expense of each other. His profile as a moderately hard candidate is ridiculous, unbelievable and hopeless. The national interest is secondary, or rather tertiar, after personal and party interest.

The stubbornness and autism of the leaders of the Conservative party is immense. They do not solve their problems in-house, but continue to export and project them on Brussels. There is as yet no technical solution for the demarcation of the Irish-Northern Irish border, and Hunt flees forward by pretending that he does not understand that and Chancellor Merkel does not understand anything about it either.

Yet for another reason, Hunt’s statement is completely illogical. Because why would the EU leaders or the political leaders of the most important EU member states give a guarantee to Hunt that they had withheld from PM Theresa May with whom a reasonable hold had been built up? May was the political leader with whom the EU had signed an exit agreement.

Why Secretary Hunt violates the confidentiality of an extremely sensitive subject in his apparent conversation with Chancellor Merkel is the question. As always, the answer is too simple for words: party politics and internal profiling of candidates. It is too childish for words what Hunt does. Without limits he ridicules his country, his party, himself as a politician and politics in general. Politics, once a profession for gentlemen and not for business travelers in deception en marketing.

Het is nu Trump tegen de EU. Wat is het antwoord op het nieuwe Amerika? Kan het EU-leiderschap het aan?

Trump gooit de EU onder de bus en wil zaken doen met de Russische Federatie die de EU wil desintegreren. Dat had hij in de campagne al aangekondigd met zijn slogan ‘America First’. Als een verrassing kan het niet komen. Europese rechts-populisten als Wilders, Farage en Le Pen juichen de aanval van de regering-Trump op de EU toe. Evenals populistische analisten als Willem Post die om onbegrijpelijke redenen verbonden is aan Clingendael en in een artikel van 15 november 2016 dat NRC om onbegrijpelijke redenen plaatste zei dat het allemaal wel mee zou vallen ‘met Trumps dwaze avonturen’. Zoveel onnozelheid en naïviteit doet pijn aan de ogen en is een belediging voor het gezonde verstand. Als antwoord aan Post schreef ik op 17 november 2016: ‘Het gaat vreselijk worden. Het zou ook de Nederlandse media sieren dat ze de berichtgeving over Trump niet normaliseren. Of sussende opinies zoals die van Willem Post die volgen uit een fikse portie wensdenken niet publiceren zonder disclaimer. Media moeten niet meegaan in de suggestie dat ‘het allemaal wel zal meevallen’ met president Trump. Het gaat naar alle waarschijnlijkheid niet meevallen, maar tegenvallen.’

Voorzitter van de Europese Raad Donald Tusk heeft in een open brief van 31 januari aan 27 leiders van de EU-lidstaten hard uitgehaald naar Trump. In voorbereiding op een top in Malta op vrijdag komt hij met reflecties die man en paard noemen. Eindelijk doet de EU aan buitenlands beleid. Tusk plaatst de VS samen met China en de Russische Federatie in dezelfde categorie externe bedreigingen van de EU. De VS is volgens Tusk een existentiële bedreiging voor de EU en trekt de laatste 70 jaar van Amerikaanse buitenlandse politiek in twijfel. Tusk roept op tot trots, samenwerking, ambitie en een antwoord op de krachten die de EU willen ondermijnen.

Ishaan Tharoor zet in een opinie-artikel in The Washington Post de recente ontwikkelingen op een rijtje. Zo citeert hij de liberale, federalistische ALDE-leider in het Europarlement Guy Verhofstadt die meent dat Trumps topadviseur Steve Bannon erop uit is de EU te ontmantelen: ‘Bannon is actively working to destroy the European Union, suggested Verhofstadt, and “is sending people now to Paris and Berlin to prepare for similar referendums … as Brexit.”’ Inderdaad identiek aan een pleidooi van de EU voor de uittreding van Ohio uit de VS. Maar tegelijk is het de vraag of de EU zich wel weet te verenigen. Het kent teveel verdeeldheid en innerlijke weerstand, onder meer door de bezuinigingen op de verzorgingsstaat en een technocratische EU die weinig genegenheid bij de bevolking oproept. Tharoor citeert Kathleen R. McNamara in een artikel voor Foreign Affairs waarin ze uiteenzet waarom de EU zich door onder meer het gestook van de rechts-populisten niet zal verenigen. WikiLeaks lijkt na de inbraak in de Podesta-emails die Hillary Clinton beschadigde nu in opdracht van het Kremlin alweer bezig om de Franse presidentskandidaat Marine Le Pen te helpen door via onthullingen haar rivalen François Fillon en Emmanuel Macron te beschadigen. De EU reageert hierop niet.

Wie hebben er het meeste schuld aan de chaos die ontstaat in Europa? De als vanouds externe vijanden als de Russische Federatie die de EU agressief bejegenen of de extreem-rechtse populistische meelopers die zich door het Kremlin laten omkopen of meeliften op de rode loper van Russische propaganda tegen de EU? Of de nieuwe machthebbers in het Witte Huis die alle oude zekerheden en afspraken met de EU en EU-lidstaten in twijfel trekken? Of hebben de EU-leiders zelf het meeste schuld aan de chaos omdat ze zich uit elkaar laten spelen en geen passend antwoord op de Russische agressie durven geven en zich onvoldoende voorbereid hebben op de nieuwe koers van Trump die zich gedurende de campagne van 2015-2016 al aankondigde?

De EU is op zichzelf aangewezen en komt tergend langzaam tot het besef dat het zich politiek en militair moet versterken. Maar van beleidswijzigingen die zo’n omslag aankondigen is nog geen sprake. In een FB-posting van 29 januari slaat Hubert Smeets de spijker op de kop door zich af te vragen waarom de regering-Rutte zwijgt in antwoord op het beleid van Trump en of de regering in Den Haag zich wel voorbereid heeft. Het lijkt er niet op en dat is voor het hele leiderschap van de EU de trieste constatering. Hopelijk weten Tusk en EU-leiders de EU tijdig te motiveren en verenigen tegen externe dreigingen. Het is pompen of verzuipen.

Verhofstadt laakt akkoord met Turkije en noemt het beschamend. Is een politieke unie het enige alternatief?

Voorzitter van de liberale ALDE-fractie in het Europarlement Guy Verhofstadt heeft gelijk. De leiding van de EU lost problemen niet op, maar besteedt ze uit. Wat voor doodlopende weg is dat? In een artikel voor Politico.eu  stelt hij dat de EU Turkije omkoopt, maar de top met Turkije een mislukking was en de afspraken niet tot een daling van de vluchtelingenstroom zullen leiden: ‘It’s a troubling time for Europe when the only thing we can agree on is that our problems should be outsourced. Instead of outsourcing challenges, EU leaders should agree to take a much-needed leap forward and provide a genuine common European response.‘

Waarom handelt de Europese Commissie verdeeld, chaotisch, a-moreel en ondoelmatig? Verhofstadt geeft het voor de hand liggende antwoord. Omdat de EU niet in staat is de eigen problemen op te lossen. Dat is  beschamend zoals hij zegt. Hetzelfde aarzelende optreden en omkering van oorzaak en gevolg valt waar te nemen in de omgang met de Russische Federatie. Niet alleen hebben de EU en de EU-lidstaten Oekraïne in de oorlog met de Russen slechts mondjesmaat gesteund en hun eigen afspraken over soevereiniteit zoals vastgelegd in de Helsinki Akkoorden niet gevolgd. Na de aanslagen in Parijs zoeken de Fransen samenwerking met de Russen in Syrië in de bestrijding van IS. Ze hebben niet in de gaten dat het Kremlin geen oplossing biedt, maar juist problemen creëert. Hugo Spaulding zet de misverstanden in een artikel op een rijtje.

Zo langzamerhand krijgt Verhofstadt nog gelijk dat federalisering van de EU de enige werkbare oplossing is om te komen tot krachtig bestuur. Het ontbreken van federalisering leidt tot schijnconstructies zoals in de ‘samenwerking’ met Turkije en de Russische Federatie dat geen structureel karakter heeft en de EU niet sterker maakt. Zelfs beschamend is voor een organisatie die Europese normen en waarden zo belangrijk zegt te vinden. Een politieke unie is niet populair en wordt door tegenstanders van een versterkte EU tegengewerkt.

Critici die huiverig staan tegenover zowel verdere federalisering als het huidige voortmodderen komen voor de keus te staan als de nu zwalkende EU politiek, economisch, militair en mentaal nog verder wegzakt.

EU heeft geen begin van aanpak van vluchtelingencrisis. Wat zegt dat?

Inwoners van EU-lidstaten moeten ijzersterk in hun schoenen staan om het geloof in de leiding van de EU niet te verliezen. Hopend op hervormingen. De gebrekkige aanpak van de vluchtelingencrisis roept de vraag op of de leiding van de EU nog wel beseft waar het mee bezig is en hoe het de situatie meester kan worden. In strijd met alle afspraken worden de buitengrenzen van de EU nauwelijks nog bewaakt en zijn binnengrenzen poreus geworden. Dat geeft economische migranten zonder recht op de vluchtelingenstatus gelegenheid zich bij de stroom vluchtelingen te voegen en zich anders voor te doen omdat ook registratie en controle onvoldoende zijn. Veel vluchtelingen doen zich voor als Syrisch wat ze niet zijn. In een Turks gambiet dat uiteindelijk door de Turken werd weerlegd probeerde de EU de vluchtelingenstroom te stoppen. Beroerd spel. Wat te denken over dit handelen van de EU dat in blinde paniek en gebrek aan eenheid de eigen verworvenheden weggeeft?

Reden waarom migratiepolitiek van de EU faalt: de geschiedenis

De keerzijde van het globalisme wordt niet evenwichtig betaald. Al sinds de 15de eeuw trekken Engelsen, Spanjaarden, Portugezen, Nederlanders, Russen, Japanners, Amerikanen en ander volkeren andere landen binnen. Kolonialisme of imperialisme werd het genoemd. Soms lag daarbij het accent op militaire, soms op culturele of economische hegemonie. Hoe dan ook gingen landen hun land te buiten om de ander uit te buiten. In het koloniserende land profiteerde niet iedereen daar in gelijke mate van, hoewel wel iedereen enigszins meeprofiteerde. De aandeelhouder, scheepsbouwer of wapenfabrikant behaalden het meeste nut.

In een artikel beschrijft Politico dat de migratiepolitiek van Europa om vijf redenen faalt. Angelsaksische media houden van lijstjes en opsommingen. Het bedoelt daarmee de EU, maar verwart dat steeds met het continent.

De EU is niet bij machte om snel te schakelen vanwege de complexe problematiek. Het zal wel dat het aanbod te groot is, een EU-leider ontbreekt die het voortouw neemt, het EU-establisment verdeeld is (Tusk tegenover Juncker), er een wig bestaat tussen volk en elite en er geen militaire oplossing is. Maar dat is niet de essentie.

De EU heeft geen antwoord door de geschiedenis die Europa haar eigenheid en diversiteit gaf. De paradox van een rijk verleden. De zesde reden is bepalend. Europa zit klem in haar verleden dat het heden blokkeert. EU- lidstaten hebben geen voor de hand liggende reactie op de migratiepolitiek omdat ze geen gemeenschappelijk verleden hebben. De EU of haar voorlopers bestaan nog geen 60 jaar. De verschillen van het verleden zijn nu te groot om tot een makkelijke oplossing te komen die verschillen tussen landen en binnen landen overbrugt.

Foto: Cartoon op FB-pagina Europe says OXI.

Europese rechts-nationalisten als vriend van ‘post-fascist’ Putin

 

‘Within Germany’s Left Party and parts of the center-left Social Democrats, Putin is still viewed as a man molded in the tradition of the Soviet party leader, who stood for an idealized version of Socialism. The old knee-jerk sense of solidarity is still there. It is based on a misunderstanding, though, because Putin isn’t post-communist. He’s post-fascist.‘ Aldus Jan Fleischhauer in een opiniestuk voor het Duitse Der Spiegel.

Deze analyse kent ondersteunend bewijs in de steun die Putin krijgt. Het zijn vooral recht-nationalisten als Marine Le Pen, de Hongaarse regeringsleider Viktor Orban of de Britse UKIP-leider Nigel Farage die de politiek van Putin verdedigen. Farage bewondert de politicus Putin. Omgekeerd zegt deze een gemeenschappelijkheid met deze rechts-nationalisten te herkennen. Vooral waar het gaat om het herdefiniëren van Europese waarden. Weg van de vermeende decadentie en op naar hogere morele waarden. Die de Europese democraten niet bezitten, maar de Russen of de Europese rechts-nationalisten wel. Begrijpt u? Mooi meegenomen dat deze eurosceptici het project-EU verzwakken en zo eraan meehelpen de positie van Rusland te verstevigen. De vijand van de vijand is een vriend, maar niet van harte, want zo’n vriend is een tijdelijke niet-vijand.

Europese rechts-nationalisten lopen electoraal gevaar met de Europese verkiezingen in de derde week van mei. De Poolse premier Donald Tusk zei vandaag dat Rusland een onverklaarde oorlog tegen Oekraïne voert. Wie weet. Hij voegde eraan toe dat het duidelijk is dat we te maken hebben met een militaire confrontatie die niet door demonstranten, maar door een staat, te weten Rusland wordt georganiseerd. Als de komende weken talloze slachtoffers in Oekraïne vallen door oorlogsgeweld dan hebben Marine Le Pen, Viktor Orban, Nigel Farage en ook de iets minder uitgesproken pro-Putin supporter Geert Wilders uit te leggen waarom ze Putin bewonderen en zich z’n vriend voelen. En publicitair niet meer kunnen ontsnappen aan zijn omstrengeling.

Foto: Vladimir Putin en z’n favoriete motorclub ‘de Nachtwolven‘.