Katholieke kerk verzet zich tegen ontdopen

Volgens een bericht op KLOKK (Kinderlijke Koepel Overleg Kerkelijk Kindermisbruik) verzet de Rooms-Katholieke kerk zich tegen ontdopen. Belangrijk voor degenen die de kerk definitief en compleet de rug willen toekeren. Bijvoorbeeld vanwege het kindermisbruik. Maar ook vanwege het conservatisme, de positie van de vrouw en een paus die tegen condoomgebruik is in het door AIDS geplaagde Afrika.

In Beieren wilde een gescheiden man de doop van zijn dochter ongedaan maken. Hij had een aanklacht tegen de kerk ingediend. Achtergrond was dat zijn voormalige vrouw de dochter in 2010 had laten dopen zonder zijn toestemming. Zijn beroep werd echter bij de rechtbank verworpen. Want die stelt dat de doop tot de interne zaken van de kerk behoort die door een rechter niet getoetst kunnen worden.

Volgens KLOKK loopt in Frankrijk een soortgelijke zaak met een tegengestelde uitspraak. De 71-jarige René LeBouvier werd ooit gedoopt in de katholieke kerk van Fleury, maar in de jaren ’70 viel hij van zijn geloof. In 2000 diende hij een verzoek tot ontdopen in, maar in de papieren die hij van de kerk vervolgens ontving stond alleen dat-ie uitgeschreven was. In 2010 probeerde hij opnieuw om ontdoopt te worden. In oktober 2011 besliste een rechter in zijn voordeel. Het beroep van het bisdom hiertegen loopt nog.

Ontdopen is een nieuwe trend, hoewel deze aarzelend op gang komt. Volgens berichten dienen in België jaarlijks ongeveer 2000 en in Frankrijk 1000 mensen een verzoek tot ontdopen in. Met de afnemende maatschappelijke betekenis van de katholieke kerk is blijkbaar ook de angst verdwenen. Pedofilieschandalen binnen de RK-kerk en de pogingen om ze in de doofpot te stoppen jagen gelovigen naar de uitgang.

Decaan van de School of Canon Law aan de Katholieke Universiteit van Amerika Robert Kaslyn stelt dat iemand nooit ontdoopt kan worden. Want hij redeneert dat een gedoopte door het sacrament voor God is gekenmerkt. Da’s een logische benadering omdat binnen religies regels norm zijn. Des te meer omdat de kerk meewerkt aan uitschrijven is het verzoek om ontdopen niet essentieel. Een betere manier om afstand van de kerk te nemen is het ontkennen dat de rituelen enige waarde hebben. Dan ontdoopt men zichzelf in de ontkenning.

Foto: Kinderdoop in de katholieke kerk

Vrijheid start aan de zijlijn

Op 11 oktober 2010 begon ik een blog op de site van De Volkskrant. Op 22 augustus ging de stekker eruit. Als uitgestelde euthanasie van een aangekondigde dood. De dood zat in de woorden van hoofdredacteur Philippe Remarque verscholen.Op 7 januari 2011 schreef-ie: De reden hiervoor is dat wij het blog helaas niet meer de aandacht en technische ondersteuning kunnen bieden, die het vereist. Een cirkelredenering zonder weerga, want wat was dan de reden dat de VK geen aandacht en technische ondersteuning meer kon bieden?

Nu ben ik hier. Gezien de reacties en mijn uiteenlopende interesses besloot ik tot een tweedeling. De kortere stukken over media, populaire cultuur, geschiedenis, YouTube-filmpjes en wat ik niet anders kan omschrijven als het kauwgomplaatjesgevoel verschijnen op George Knight Kort. Met het grafisch interessante WordPress-thema Vertigo dat gebaseerd is op de vormgeving van Saul Bass. U weet wel, hij is bekend geworden door de begintitels van heel wat films van Alfred Hitchcock. De bronnen zijn onuitputtelijk. Da’s heerlijk putten.

De beschouwelijke, langere stukken over politiek, religie, cultuurpolitiek en allerlei maatschappelijke onderwerpen verschijnen op George Knight. Dat leest u nu. Ondertitel van dit blog blijft Debat tussen links en rechts. Met een knipoog naar zowel confrontatie als tussengebied. Mijn politieke tehuis was ooit D66 toen de partij nog ongebreideld ideëen ontwikkelde en nog geen diapositief van rechts was.

Vraag is of de marge relevant is in een verhardend politiek klimaat waar Wilders verbaal beschoten wordt omdat Breivik in Noorwegen doodschiet. Of waar een moslim een jood verkettert omdat een jood een moslim verkettert. Soms treffen me verwijten dat we ons binnen de Nederlandse politiek een positie aan de zijlijn niet kunnen veroorloven. Het wordt als wegduiken in enerzijds, anderzijds gezien. Ik begrijp de kritiek, maar zie het precies andersom. Systeemkritiek is naar mijn idee nodig. Geen meeliften met lange tanden.

Mijn horizon is anders dan het Binnenhof. Mijn analyse is dat de politiek collectief ziek is en hervormd moet worden. Da’s mijn hoofdthema onder alle langere stukken. Om me daaraan te onttrekken moet ik afstand nemen. Ik verbaas me er overigens ook over waarom een welvarend en uiteindelijk toch gematigd land als Nederland zo slecht in haar vel zit en zich opblaast van chagrijn. Als tegenwicht om niet zelf om te komen in verzuring en gelijkhebberigheid besteed ik volop aandacht aan kunst en cultuur waar mijn hart ligt.

In elk geval probeer ik een weg te schetsen tussen het dogmatisme van links en versimpeld denken van rechts. Enfin, zo zie ik het. Het niveau van zowel het publieke als het politieke debat stellen me teleur. Mijn teleurstelling is dat de rechtse politiek woningmarkt, arbeidsmarkt, kenniseconomie en onderwijs niet hervormt. En links evenmin veel klaar speelt. Partijen zijn in zichzelf gekeerd, denken hoofdzakelijk aan hun eigen voortbestaan en doen aan branchevervaging. J.W. Oerlemans heeft er over geschreven, zie hier en hier. Partijen vergeten eigen kernwaarden. Vragen voor de toekomst worden niet aangepakt maar doorgeschoven.

Ontwikkelingen in de cultuursector zijn tekenend voor het absurdisme van hedendaags Nederland. Een waardevolle sector wacht de botte bijl van de politiek. Er valt daar veel te hervormen, mede door het ontbreken van goed bestuur en controle daarop. Maar het politieke gebrek aan inzicht, stuurloosheid, averechts werkende maatregelen en rancune raken juist de hardwerkende en onderbetaalde Henk en Ingrid van de cultuur. Maar dat absurdisme biedt ook kansen. Vraag het in gedachten aan Pinter, Ionesco of Beckett.

Verantwoordelijke burgers zie ik nog als enige hoop om het verloren terrein op de politiek terug te veroveren. De aantasting van privacy en burgerrechten terug te draaien. Het kost echter steeds meer om ons recht te halen. Straks is de drempel te hoog om de staatsbureaucratie nog aan te spreken. Zonder aan activisme te doen probeer ik mijn steentje bij te dragen om dat proces mogelijk te maken. Pretentie en autoriteit zijn de dood in de pot. U bent gewaarschuwd. Vertrouw ook mij voor geen cent en spreek me aan op mijn woorden.

Foto: TV Studio Control Room, VS, 1961