Oproep voor publieksactie Rob Scholte

Rob Scholte (Amsterdam, 1958) – Acrylverf op doek – Flatscreen IV, op een executieveiling van BVA Auctions tegen de wil van de kunstenaar in november 2022 verkocht voor € 6.500,00.

Van vele kanten wordt huiverig gereageerd op de situatie waar kunstenaar Rob Scholte terecht in is gekomen. In een einduitspraak bepaalde het gerechtshof Amsterdam op 6 december 2022 dat Scholte ‘de kosten van ontruiming van het voormalige Rob Scholte museum (ruim 3 ton) en opslagkosten (ruim € 120.000,- ) aan de gemeente Den Helder [moet] betalen’.

Scholte heeft dat bedrag niet en is aan de bedelstaf geraakt. Het ziet er niet naar uit dat hij zelf ruim € 420.000,- kan betalen. Naar verluidt logeert hij bij zijn moeder en heeft hij geen atelier.

Dit zou geen kwestie van schuld, verwijtbaarheid of terugkijken moeten zijn, maar van menselijkheid om Scholte een nieuwe start te geven en ervoor te zorgen dat hij de kwestie Den Helder definitief achter zich kan laten. Financieel en mentaal.

Scholte is een getalenteerde en gewaardeerde kunstenaar met verdiensten voor de Nederlandse beeldende kunst. Hij verdient een nieuwe start om vol energie nieuw werk te maken en los te komen van de kwestie Den Helder die hem achtervolgt. Vooral collega’s uit de beeldende kunst en individuen uit de museumsector zouden zich zijn lot aan moeten trekken en zich praktisch in moeten zetten voor het vinden van een oplossing.

Complicatie lijkt dat Rob Scholte veranderd is en zich laat kennen als dwarsligger. Begrijpelijk door de aanslag en de gevolgen daarvan en de voortdurende problemen in Den Helder. Maar onder dat harnas schuilt de kunstenaar.

Scholte zou een bemiddelaar of vertrouwenspersoon moeten aanvaarden die zijn belangen dient, zijn financiën saneert, de kwestie depolitiseert en Scholte weer nieuw artistiek perspectief geeft.

Wie dat kan zijn valt niet te zeggen. in elk geval een collega-kunstenaar, een (voormalig) museumconservator of -directeur of een (voormalig) kunstbestuurder die de jaren 1980 en 1990 heeft meegemaakt en goed aanvoelt.

Gebekvecht, verongelijktheid en omzien in woede helpen Rob Scholte niet. Hij moet juist uit die sfeer gehaald worden. Als dat (nog) mogelijk is. Nodig is een publieksactie die Scholte laat zien dat hij niet alleen staat en hem financieel en praktisch helpt.

Collega-kunstenaars die hem goed kennen zouden de eerste stap kunnen zetten om zo’n actie van de grond te tillen en de medewerking van Rob Scholte ervoor te verzekeren.

Rob Scholte, establishment, gelijkgeschakelde media en lakse journalisten

‘Ik ben kritisch over de journalistiek. Volgens mij is de pers gelijkgeschakeld, waarbij amusement en een bepaald politiek belang voorop staan. Er wordt onvoldoende goed onderzoek gedaan.’ Aldus kunstenaar Rob Scholte in een interview in NRC met Thomas van Huut. De interviewer vraagt niet door wat Scholte bedoelt, zodat we ernaar moeten gissen. Het interview stelt dat het ‘pact’ tussen interviewer en geïnterviewde dat stilzwijgend verzwijgt wat de aanleiding voor het gesprek is wordt doorbroken. Het gaat over de tegenwerking die Scholte zegt te ondervinden van de gemeente Den Helder bij zijn Rob Scholte Museum. Die kritiek wordt ondersteund door een ruim ondertekende open brief aan het Helderse college. Een andere aanleiding is de tentoonstelling ‘Embroidery Show’ met achterkanten van 950 ‘gevonden’ borduurwerken met de handteking van Rob Scholte die in het Zwolse Museum de Fundatie tot 19 september 2016 getoond worden en vragen oproepen over authenticiteit in de kunst. Scholte verbreekt na 14 jaar de stilte, zo heet het, maar wat zegt hij?

De term ‘gelijkschakeling’ verwijst naar de Duitse term Gleichschaltung die van toepassing is op maatregelen die vanaf 1933 genomen werden door de nazi’s om controle over de samenleving te krijgen. Gelijkschakeling moet opgevat worden als een technische term die uitgelegd kan worden door het begrip ‘synchronisatie’, het in de pas laten lopen van machines. In deze visie is de totalitaire staat een organisch geheel waarbij alle delen ondergeschikt worden gemaakt. Actuele geschiedschrijving over het Derde Rijk van onder meer Timothy Snyder en Ian Kershaw weerspreekt de visie dat nazi-Duitsland een sterke, autoritaire, bureaucratische staat was met bijvoorbeeld een uitgewerkt meesterplan voor de Holocaust. Dat ontstond vanuit een combinatie van intentie (van hogerop) en de functionele improvisatie, projectie en initiatieven (lager in de hiërarchie).

Rob Scholte heeft gelijk dat de huidige Nederlandse gevestigde (‘establishment‘) media gelijkgeschakeld zijn. Ze volgen de agenda van de macht en stellen de vanzelfsprekendheid van de macht niet ter discussie. Wat niet wil zeggen dat er aan de hand van eigen onderzoek geen onthullingen worden gedaan. Maar de optelsom is dat gevestigde media tegen de macht aanleunen en de status quo verdedigen. Het politiek belang voor media is het eigen bestaansrecht. Aandacht voor amusement dient ter afleiding. Zodat de NRC niet opent met een onderzoek dat de tegels van de macht licht, maar op de voorpagina uitpakt met de dood van popsterren als David Bowie of Prince. Waardoor zelfs een krant die de nuance zegt te zoeken afzakt naar het niveau van lifestyle dat machtsstructuren aan het oog onttrekt en zo’n medium zelf onbenullig en corrupt doet lijken.

Het antwoord op de vraag of gevestigde media intentioneel of functioneel tegen de macht aankruipen geeft inzicht in hun functioneren. Het is verleidelijk om in ordening en organisatie deze media te vergelijken met het losse verband van een totalitaire staat als nazi-Duitsland. Het concept is de combinatie van intentie en functie. Dat bestaat uit de grofweg geschetste contouren van bovenaf die op lagere niveau’s door initiatieven van individuen worden ingekleurd. Het wordt de journalist bij gevestigde media niet dwingend opgelegd om op te komen voor de bestaande macht, maar hij neemt uit eigenbelang en door het kiezen van de weg van de minste weerstand die van hem verwacht wordt het initiatief om dat te doen. Zo wordt op de afzonderlijke microniveau’s het macroniveau ‘uitgevuld’. Deze oversprong in theorievorming van historiografie naar de mediakunde geeft de onderbouwing voor het inzicht van Rob Scholte over de corruptie van gevestigde media.

Foto 1: Ben van Meerendonk, ‘Krantenkiosk in de tunnel van het Centraal Station, Amsterdam, 6 februari 1947’. Collectie IISG, Amsterdam.

Foto 2: Ben van Meerendonk, ‘Fotografen verzameld in afwachting van naderende Koninklijke geboorte, Soestdijk, 2 februari 1947’. Collectie IISG, Amsterdam.

Rob Scholte Museum spreekt Den Helder aan in petitie

Het is nogal wat wat de petitie beweert. De verantwoordelijke wethouders van Den Helder zouden zich niet aan hun afspraken houden en in sociale media zelfs grappen maken over de invaliditeit van Scholte. Da’s onacceptabel. In een petitie die u hier kunt tekenen roept het Rob Scholte Museum het college van Den Helder dat gesteund wordt door Stadspartij Den Helder, GroenLinks, ChristenUnie, Vrije Socialisten, Behoorlijk Bestuur en Fractie Vermooten op om de over het museum gemaakte afspraken na te komen. Rob Scholte hoopt dat het museum tijdens de komende Marinedagen (4 en 5 juli 2015) definitief geopend kan worden.

Foto 1: Petitie ‘TEKEN DE OPEN BRIEF AAN HET COLLEGE VAN B & W DEN HELDER OVER HET ROB SCHOLTE MUSEUM!‘

Foto 2: Rob Scholte

Bultrug Johannes leidt aandacht voor dierenleed af

De bultrug is dood. Levenloos op zandplaat de Razende Bol bij Texel. Dierenactiviste Lenie ’t Hart meldde het overlijden vanochtend als eerste. In zijn laatste dagen kreeg-ie om onverklaarbare redenen de naam ‘Johannes’. Dat betekent ‘God is verzoenend‘. Het heeft de bultrug niet geholpen. De gemeente Texel heeft op haar site een bevestiging van zijn dood geplaatst. Liefdadigheidsinstelling Sea Shepherd roept op tot een stille tocht over de dijk in Den Helder, aldus het Noordhollands Dagblad. Met lichtjes en lampionnen. Zucht.

Zijn de mensen gek geworden? Weten ze niet meer wat de gewenste afstand tot de dieren is? Het toeschrijven van menselijke eigenschappen aan dieren wordt met een moeilijk woord ‘antropomorfisme‘ genoemd. In de publiciteit kennen we dat verschijnsel zo goed van tekenfilms, strips of advertenties. Eend, muis, hond of kat handelen als mensen. Tot en met de manier van denken die menselijk wordt gemaakt. Door mensen.

Twee maanden zorgde de dood van bulldog Diesel in een Puttens bos voor veel steunbetuigingen. Hij werd door een echtpaar doodgetrapt. Op de aparte Facebook-pagina ‘Justice for Diesel‘ werd stilgestaan bij zijn overlijden. Onder het motto: ‘Zeg NEE tegen dierenleed!!!‘ Een roep met uitroep. Een stille tocht die was georganiseerd werd uiteindelijk afgelast omdat de burgemeester van Putten een te grote toeloop verwachtte.

Moeilijk om niet te spotten met alle aandacht voor dit dierenleed. Hoewel het gemeend kan zijn. Maar het oogt zo selectief dat het op onderdrukking van gevoelens duidt. In een samenleving met een vee-industrie die groeit over de ruggen van de dieren, zoals Wakker Dier zegt. Consumenten kijken weg voor leed dat met deze industrie is verbonden. Zonder dierenactivist te zijn moet weldenkende burgers toch de tegenstrijdigheid opvallen. Het knuffelend koesteren van Johannes als aflaat voor ander dierenleed dat we verdringen.

Foto 1: Aandacht en zorg voor bultrug Johannes

Foto 2: Angus Clifford Racey Helps, Cinema de Luxe, ‘The Case of the Missing Carrots starring Bill Bunkin’.