Leon de Winter zit nog steeds gevangen in zijn radicale standpunten over Trump

Leon de Winter, ColumnWachten op excuses voor fakenieuws‘. De Telegraaf, 10 november 2021.

Het is triest om te lezen hoe diep Leon de Winter het konijnenhol is ingedoken. Daarin leeft De Winter met zijn medestanders die hem naar de mond praten in zijn eigen surrealistische werkelijkheid. De Winter die ooit een beloftevolle cineast en schrijver was is verworden tot een complotdenker aan wie de nuance niet is besteed, maar de opruiing en de leugen des te meer.

Het is nog om een andere reden triest om te zien, want De Winter schaart zich in zijn Telegraaf-columns steevast aan de kant van Trump die in november 2020 met groot verschil de presidentsverkiezingen verloor en steeds meer in het nauw wordt gebracht door lopende civiele, publiekrechtelijke en strafrechtelijke rechtszaken.

Om het in voor hem gepaste termen te zeggen, De Winter is de troonhemel, de marquee van radicaal-rechts Nederland. Hij geeft legitimatie en zichtbaarheid aan het complotdenken. De haat van links overschaduwt zijn denken en inschattingsvermogen. Het is een dubbele gijzeling. De Winter wordt gegijzeld door zijn radicale denkbeelden en daarmee gijzelt hij de publieke opinie van rechts-radicaal Nederland.

In zijn column Wachten op excuses voor fakenieuws‘ in De Telegraaf van 10 november 2021 associeert De Winter er in zijn konijnenhol uitgebreid op los. Hij neemt het feit van een FBI-onderzoek en knoopt daar met halfslachtige koppelingen zijn onwaarheden aan vast. De leugens en insinuaties zijn te talrijk om ze allemaal te behandelen.

De Winter is de meester van de geprefabriceerde mening waarmee zijn columns in elkaar worden gezet. De Winter schrijft al jaren dezelfde column met dezelfde strekking. Het is niet de bedoeling dat zijn lezers nieuwe inzichten worden voorgehouden. Laat staan dat het de opzet is dat De Winter tot nieuwe inzichten komt. Het is juist de bedoeling dat de lezers oude standpunten krijgen voorgeschoteld die ze herkennen en kunnen herkauwen.

In een commentaar van 30 oktober 2019 ging ik in op een andere column van De Winter die ook ging over het Steele dossier. Daarin schreef ik: ‘De Winter verwijst naar het Steele Dossier. Het is onjuist dat alle constateringen eruit niet kloppen. Wel is door deskundigen op het gebied van inlichtingendiensten zoals John Schindler vanaf de publicatie geopperd dat de uitleg dat de Russen compromitterend materiaal van Trump met prostituees in een Moskouse hotelkamer hebben vermoedelijk Russische desinformatie is om Trumps werkelijke rol te verdonkeremanen. Die bestond uit het witwassen van illegaal geld van Russische criminelen en politici uit de kringen van het Kremlin via Westers vastgoed.’

Als analist Igor Danchenko gelogen heeft tegen de FBI, dan moet hij daarvoor aangeklaagd worden. Dat gebeurt ook, want inmiddels is hij daar vorige week donderdag voor aangeklaagd en in hechtenis genomen. De Democratische volksvertegenwoordiger Adam Schiff heeft afgelopen week in de media onderschreven dat dat de juiste gang van zaken is.

De door Trump benoemde speciale onderzoeker John Durham die al sinds april 2019 bezig is en langer onderzoek heeft verricht dan Robert Mueller maakt gezien de uitkomsten zijn claim niet waar. Het onderzoek zou leiden tot aanklachten tegen topfunctionarissen van de inlichtingendienst uit het Obama-tijdperk en zou beweringen beamen dat het Rusland-onderzoek een politieke ‘heksenjacht’ was. Maar dat maakt Durham niet waar door nu op de proppen te komen met een kleine vis als Danchenko.

Voor de zoveelste keer herhaalt De Winter in zijn column de onwaarheid dat speciale aanklager Robert Mueller in zijn onderzoek niets gevonden heeft. Dat is onjuist. Mueller heeft in zijn rapport 11 gevallen van potentiële obstructie opgesomd. Door die obstructie en de tegenwerking in het onderzoek door Trump die overal rode lijnen aanbracht die Mueller niet mocht overtreden is de onderste steen over de samenwerking van Trump met het Kremlin nog niet boven gekomen.

Het is stemmingmakerij als De Winter over Mueller zegt: hij ‘leidde de jacht’. Mueller kreeg juist het verwijt van Democratische zijde dat hij te bestuurlijk-correct en terughoudend opereerde. Nogmaals, dat kwam mede omdat Trump en toenmalig onderminister Rod Rosenstein rode lijnen bleven trekken die Mueller niet mocht overtreden zodat er van een breed onderzoek nooit sprake kon zijn.

De Winter maakt er een potje van als hij zegt dat de elites zich tegen Trump keerden. Het omgekeerde is waar. De elites spanden Trump voor hun karretje. Dat resulteerde in belastingwetgeving die de vermogenden en bedrijven financieel bevoordeelde en de regelgeving afzwakte. Daarvan profiteerde ook Trump de zakenman. Dat gaf sponsors als Robert Mercer, de toenmalige Koch Broers en Sheldon Adelson de financiële tegenprestatie die ze van Trump eisten. Ook nu nog ondersteunen de grotere Amerikaanse bedrijven de Republikeinse politici die op 6 januari 2021 deelnamen aan de planning om de Republiek omver te werpen. Hoewel de bedrijven dat niet publiekelijk toegeven en lippendienst bedrijven aan de democratie. Wellicht dat de Winter daardoor in verwarring wordt gebracht.

Logisch klopt het evenmin als De Winter beweert dat de Democraten is veranderd in een partij van hoger opgeleiden en beter gesitueerden. Als dat werkelijk zo was, dan zouden de Republikeinse bestuurders in staten als Texas, Arizona, Pennsylvania, Georgia en nog een handvol andere ‘rode’ staten niet alle moeite nemen om de toegang van minderheden en jongeren tot de stembus te onderdrukken omdat ze kiezersonderdrukking als de enige mogelijkheid zien om in de toekomst verkiezingen te winnen.

Het bontst maakt De Winter het in zijn konijnenhol als hij zegt dat Mike Flynn een onkreukbare man is. Hij zou volgens De Winter ‘een onschuldig slachtoffer in de jacht op Trump zijn’. Dat is klinkklare onzin. Flynn moest onder druk van Trump aftreden als Nationaal Veiligheidsadviseur omdat hij gelogen had tegen vice-president Mike Pence. Flynn zei onlangs in de show van Tucker Carlson dat hij Trumps gratie niet verdiende. Flynn ziet zichzelf niet als onkreukbaar. Verder handelde Flynn in strijd met de wet door te lobbyen voor buitenlandse overheden (onder meer Turkije) zonder dat tijdig te melden. In 2017 heeft Flynn toegegeven dat hij heeft gelogen tegen de FBI.

Leon de Winter is gevangene van radicale standpunten over Trump

Het is een steeds groter genoegen om in De Telegraaf de columns over de Amerikaanse politiek van Leon de Winter te lezen. Reden daarvoor is dat hij een fervente verdediger van president Trump is die steeds verder in het nauw wordt gebracht in het Oekraïne-schandaal. Ofwel, de Quid pro quo voorwaarde waarin Trump op ontoelaatbare wijze (wapen)hulp aan Oekraïne verbond met binnenlandse politiek, te weten onderzoek door Oekraïne naar zijn binnenlandse Democratische mededinger Joe Biden en diens zoon Hunter. Volgens de grondwet een reden voor afzetting. Daarom moet De Winter steeds absurdere wendingen nemen om Trump te verdedigen. In zijn betoog moet hij noodgedwongen steeds grotere gaten laten vallen omdat hij om de feiten heen moet navigeren. Die steeds smallere en krom beredeneerde weg roept een boosaardig plezier op over het ongeluk van De Winter die zich met zijn columns over dit onderwerp in de hoek heeft gebokst en daar niet meer uit kan komen. Hij verdedigt een verloren zaak. Niet dat al vaststaat dat Trumps impeachment slaagt. Dat wordt door de machtsverhoudingen in de Senaat beslist. Wel op verstandelijk niveau waar De Winter zich ongeloofwaardig opstelt. Het is begrijpelijk dat De Telegraaf deze columns vanwege het amusementsgehalte handhaaft. Daarnaast biedt het inzicht in een sociologisch experiment van een opiniemaker die te ver geradicaliseerd is om nog betrouwbaar te zijn. Dan gaat een politieke column over in absurdisme en parodie.

In zijn columnTrump moet weg om doofpot ‘Russiagate’’ van 29 oktober 2019 grossiert De Winter in talking points die hij leent van de hardcore verdedigers van Trump. Ook zij laten de feiten uit hun meningen volgen. Wat overigens niet wil zeggen dat alle Republikeinen ‘gelovigen’ in Trump zijn. Gematigde Senatoren als Mitt Romney of Ben Sasse komen voorzichtig met kritiek op Trump vanwege zijn Quid pro quo in de Oekraïense affaire die door getuigenissen van talloze (voormalige) overheidsfunctionarissen in niet publieke hoorzittingen in het Huis onweerlegbaar en objectief zijn vastgesteld. De meeste Republikeinse wetgevers lijken niet tot de voorhoede van critici of de achterhoede van hardcore verdedigers als Mark Meadows, Jim Jordan of Devin Nunes te behoren. Het is de grote middengroep die afwacht, het niet met Trumps optreden eens is, maar bang is om bij tegenspraak door hem op Twitter afgestraft te worden. Overigens hebben al bovengemiddeld veel Republikeinen aangekondigd in 2020 op te stappen. Hun verwachting is blijkbaar dat de Democratische meerderheid in het Huis niet in gevaar komt en de Republikeinse meerderheid in de Senaat wel.

De Winter hanteert de tactiek van Trumps hardcore verdedigers. Hij gaat niet in op tegenwerpingen, maar stort los van het tegengeluid in vaste en snelle bewoordingen zijn pregefabriceerde meningen uit. Daarbij gaat hij voorbij aan feiten die in tegenspraak zijn met zijn mening en nuanceringen die zijn betoog verzwakken. Zo doet De Winter het voorkomen alsof er een harde tegenstelling Democraten-Republikeinen is die alles verklaart. Die tegenstelling is er uiteraard, maar die is minder scherp dan De Winter suggereert. Ontelbare Republikeinen hebben in de afgelopen jaren afstand van Trump genomen of kritiek op hem geuit. Zij gaan juist voorbij aan de binaire partijpolitiek die De Winter in navolging van Trump als allesoverheersend voorstelt.

Donald Trump is schuldig aan het uitverkopen van de belangen van zijn land en zijn onderhorigheid aan de Russische president Vladimir Putin waardoor hij de nationale veiligheid van de VS in gevaar brengt en de invloed en het prestige ervan heeft aangetast. Naar verluidt is Trump al sinds de jaren 1980 ‘bezit’ van de Russen. De Winter verwijst naar het Steele Dossier. Het is onjuist dat alle constateringen eruit niet kloppen. Wel is door deskundigen op het gebied van inlichtingendiensten zoals John Schindler vanaf de publicatie geopperd dat de uitleg dat de Russen compromitterend materiaal van Trump met prostituees in een Moskouse hotelkamer hebben vermoedelijk Russische desinformatie is om Trumps werkelijke rol te verdonkeremanen. Die bestond uit het witwassen van illegaal geld van Russische criminelen en politici uit de kringen van het Kremlin via Westers vastgoed. Dat verklaart dat Trump keer op keer van faillissement werd gered door geld uit de landen van de voormalige Sovjet-Unie. Dat is de structurele Quid pro quo die al tientallen jaren bestaat en ten grondslag ligt aan de Oekraïense Quid pro quo met president Zelenski en vice-president Biden.

De claim van De Winter dat het Mueller-rapport Trump heeft vrijgesproken van samenzwering en obstructie in ‘Russiagate’ is in strijd met de waarheid. Speciale aanklager Robert Mueller heeft in zijn rapport 11 gevallen van potentiële obstructie opgesomd. Door die obstructie en de tegenwerking in het onderzoek door Trump die overal rode lijnen aanbracht die Mueller niet mocht overtreden is de onderste steen over de samenwerking van Trump met het Kremlin niet boven gekomen. Door Trumps obstructie en de onjuiste, partijdige weergave van de resultaten van het Mueller-rapport door Justitieminister William Barr, waar De Winter op voortborduurt, is in de publiciteit succesvol het beeld gevestigd dat Trump niet heeft samengezworen met het Kremlin. Dat is onterecht. Zoals gezegd heeft Mueller die zich terughoudend opstelde Trump niet vrijgepleit van obstructie.

De Winter verwijst naar het boekThe plot against the president’ van journalist Lee Smith. Veelzeggend is dat De Winter de ondertitel niet noemt. Die luidt: ‘The True Story of How Congressman Devin Nunes Uncovered the Biggest Political Scandal in U.S. History’. Het boek van Lee Smith geeft de visie van Trumps hardcore verdediger Devin Nunes. Hij was tot januari 2019 de invloedrijke voorzitter van de House Permanent Select Committee on Intelligence. Om ethische redenen werd hij in april 2017 vanwege geheime coördinatie met het Witte Huis van het Rusland-onderzoek gehaald. Daarna voerde Nunes zijn parallelle onderzoek uit dat er vooral uit bestond om de officiële onderzoeken te dwarsbomen. Als de media geen aandacht besteden aan dit boek dat overigens pas op 29 oktober verschenen is, dan komt het niet door de journaliste Lee Smith, maar door de complottheorieën van Devin Nunes over de zogenaamde ‘deep state’ die als afleiding dienen voor de politieke én juridische onderzoeken (SDNY) naar het onrechtmatig en crimineel handelen van Donald Trump.

Waarom Leon de Winter in zijn columns zulke rechts-radicale standpunten deelt en Trump en zijn hardcore verdedigers in bescherming neemt is tamelijk onbegrijpelijk. Maar het is ook begrijpelijk als men beseft dat hij nu eenmaal ooit die weg van de complottheorieën ingeslagen is en zonder gezichtsverlies niet meer om kan keren. Hij heeft dus geen andere keuze dan die weg verder in te gaan. Zodat het er steeds absurder en vermakelijker op wordt. De Winter noemt ‘een onderzoek’ ‘een doofpot’, en ‘een doofpot’ ‘een onderzoek’. De Winter noemt ‘ondermijning van de democratie’ ‘democratie’, en ‘democratie’ ‘ondermijning van democratie’.

De Winter keert de waarden om. Er valt trouwens heel wat af te dingen op zijn politieke inzichten. Dat komt omdat hij Trumps talking points volgt en de mentale flexibiliteit mist om daarvan af te wijken. Zo meent hij dat vice-president Mike Pence en Justitieminister William Barr bij afzetting van Trump zullen blijven zitten. Maar ook zij zijn onderhand in het schootsveld gekomen. De dynamiek die ontstaat als Trump tot aftreden wordt gedwongen, ook als hij met een schikking (plea deal) aftreedt om zijn vastgoedbedrijf te redden, zal naar verwachting zo immens zijn dat ook medestanders als Barr of Pence meegetrokken worden in Trumps val. Dan komt er weer ruimte voor integere Republikeinen die de erfenis van Trumps sektebeweging mogen opruimen. Dan wordt ook Leon de Winter verlost van zijn radicalisme dat hem nu zo doof maakt voor feiten. 

Foto: Schermafbeelding van deel columnTrump moet weg om doofpot ‘Russiagate’’ Van Leon de Winter in De Telegraaf, 29 oktober 2019

James Clapper concludeert: de Russische propaganda campagne heeft Trump het presidentschap opgeleverd

Rachel Maddow besteedt aandacht aan het gisteren gepubliceerde boek ‘Facts and Fears’ van James Clapper. Hij was tot 20 januari 2017 hoofd van de DNI (Director of National Intelligence). Maddow focust op het effect van de massale Russische propaganda campagne ter ondersteuning van de campagne van Donald Trump.

Volgens Clapper staat het buiten kijf dat die Russische steun Trump de overwinning in de verkiezingen van 2016 heeft bezorgd. Het ging slechts om 80.000 stemmen in drie staten waardoor de balans omsloeg. Tegenstrever Hillary Clinton kreeg bij die presidentsverkiezingen 3 miljoen meer stemmen dan Trump. Of dat in coördinatie vanuit een centrale regie tussen Kremlin en het Team Trump gebeurde acht hij niet bepalend. Hiermee omzeilt hij de bewijsvoering over ‘collusion’. Wat hij bespeurt is dat de propaganda van het Kremlin, en Team Trump en rechtse media die op zijn hand waren in de praktijk samenwerkten en elkaar versterkten.

Met dit oordeel dat hij onderbouwt met ondersteunend bewijs gaat Clapper verder dan welke voormalige politicus of hoge ambtenaar ook. Zij erkennen doorgaans dat Russische inmenging in de verkiezingen Trump heeft geholpen, maar zijn terughoudend om daar het oordeel aan te verbinden dat die Russische steun ook doorslaggevend was. Clapper twijfelt daar niet aan en zegt dat onomwonden. Hoe de reactie van president Trump, zijn sycophanten en de rechtse pers zal zijn op de bewering uit Clappers boek valt nu al te voorzien. Geprobeerd zal worden om Clappers oordeel te neutraliseren door hem een representant van de ‘deep state’ te noemen. De hulpconstructie en complottheorie gebruikt nieuwrechts om het onaantoonbare aan te tonen.

Clapper is lid van de Adviesraad van het Committee to Investigate Russia, een organisatie die in het centrum van het politieke spectrum verschillen tussen Democraten en Republikeinen probeert te overbruggen omdat Trumps beleid dat noodzaakt. Generaal Clapper is een havik en conservatief van de oude snit die pleit voor een sterke VS. Evenals Michael Hayden (ex-CIA, ex-NSA) meent Clapper dat Trump de Amerikaanse belangen en invloed uitverkoopt, een gevaar voor de nationale veiligheid van zijn land is en feitelijk een Russische agent is die door het Kremlin gerund wordt. In tegenstelling tot Trump en zijn sycophanten probeerde Clapper in zijn werkzame leven te opereren met respect voor de rechtsstaat en de democratische instituties.

Kolder over de VS in het hoofd van Leon de Winter en in zijn column in De Telegraaf

Leon de Winter is columnist op woensdag in De Telegraaf. Zijn columnKolder en corruptie in de Verenigde Staten’ van 20 december roept vragen op. Hij schiet uit de heup en raakt vooral zijn eigen geloofwaardigheid. Uit de weergave van de feiten en de kleuring van zijn mening blijkt dat De Winter onvoldoende weet waarover hij praat. Zijn kortzichtigheid speelt hem parten. Het is niet alleen dat hij de talking points van Trump en diens medestanders over de Rusland-onderzoeken naadloos volgt, maar het is ook dat hij zich in het politieke spectrum niet eens meer opstelt als conservatief of rechts. De Winter stapt met de gedachten die hij in zijn column verwoordt buiten de gevestigde orde, de rechtsstaat en de democratische instituties. De Winter is een anarchist met postmodernistische neigingen die afstand neemt van de verworvenheden van de Verlichting.

De column begint met een alinea die duidelijk maakt hoeveel aanvechtbare en slecht onderbouwde aannames Leon de Winter in zijn betoog stopt. Het is werkelijk de vraag waarom hoofdredacteur Paul Jansen van De Telegraaf dit plaatst: ‘De zogenaamde ’collusion’ (geheime samenwerking) tussen Trump en Poetin om Hillary Clinton in november 2016 te verslaan, heeft nooit bestaan. Het verhaal is ontstaan om Hillary’s smadelijke nederlaag te verklaren, want hoe kon een derderangs figuur als Trump de superieure Hillary opzijschuiven voor het belangrijkste ambt op aarde? Daar moet een grote sinistere macht als Rusland achter zitten.’

De Winter kan helemaal niet weten dat er geen collusion tussen Trump en Kremlin is omdat de onderzoeken van Mueller en het congres -vooral de Senate Select Committee on Intelligence die voorgezeten wordt door de senatoren Burr en Warner– nog niet afgerond zijn. Het zijn onderzoeken die 30 jaar contacten van Trump met het Kremlin dienen te ontrafelen en in kaart te brengen. Wereldwijd moeten getuigen gehoord worden. Naar afgelopen week bekend werd loopt het onderzoek van Team Mueller nog zeker tot eind 2018 door. Er zijn namelijk sterke aanwijzingen dat Donald Trump al sinds 1987 onder invloed van het Kremlin staat, zoals de conservatieve inlichtingenexpert John Schindler in tweets beweert en ook de oud-NSA directeur James Clapper afgelopen week in een opvallende en hoogst ongebruikelijke waarschuwing naar buiten bracht. Clapper noemt Trump een ‘asset’ die door het Kremlin aangestuurd wordt. De opperste vorm van geheime samenwerking.

Hillary Clintons positie doet niet terzake. Het kan dat ze misnoegd is en vindt dat ze haar nederlaag onterecht heeft geleden, maar dat heeft niets te maken met de redenen waarom de Rusland-onderzoeken van Mueller en het congres zijn ingesteld. Dat gebeurde vanwege de nationale veiligheid en de integriteit van het politieke en electorale proces. Daarnaast zijn Mueller en de voorzitters van de betrokken parlementaire commissies Republikeinen die óf door de regering Trump benoemd zijn óf door de Republikeinse meerderheden in Huis en Senaat zijn ingesteld. De Winters bewering dat de onderzoeken naar collusion zijn ingesteld ‘om Hillary’s smadelijke nederlaag te verklaren’ is flauwekul. Waarom zouden president Trump, meerderheidsleider in de Senaat Mitch McConnell en in het Huis Paul Ryan zich lenen voor een publicitair opzetje van de Democraten?

Ook over het Steele-rapport slaat De Winter de plank mis. Dat de Republikeinse opdrachtgever in 2016 de opdracht introk was niet omdat er geen vuil over Trump te vinden was, maar omdat Trump de Republikeins genomineerde werd. Het is vooralsnog niet duidelijk of alles wat erin staat waar is, maar dat het ‘allemaal kolder’ is zoals De Winter beweert is onzin. Nog geen enkele bewering erin is tot nu toe weerlegd. Christopher Steele beweerde nog in november 2017 tegen journalist Luke Harding dat 70 tot 90% ervan nauwkeurig is. Er zijn geen aanwijzingen dat dat niet zou kloppen. Het is ook niet waar dat behalve BuzzFeed andere Amerikaanse media er geen aandacht aan hebben geschonken. Het lemma op Wikipedia geeft meer dan 100 verwijzingen. Steele heeft als een 30-jaar lange Rusland-specialist een goede reputatie bij zowel Britse als Amerikaanse inlichtingendiensten. Het is onjuist dat hij een tweederangsfiguur is zoals De Winter beweert.

Het is niet goed te begrijpen waarom De Winter onzin op onzin stapelt en De Telegraaf die onzin publiceert. Zelfs een column die geldt als vrijplaats om alles te kunnen zeggen kent grenzen van geloofwaardigheid en aannemelijkheid. Het is mogelijk dat de krant de verwijzingen naar de ‘deep state’ die De Winter uit zijn hoge hoed tovert wel bevallen. Maar de tegenstrijdigheden in het wankele betoog van De Winter zou de hoofdredactie van De Telegraaf tot nadenken moeten stemmen. Door het kortzichtige opereren van president Trump bij het ontslag van FBI-directeur James Comey is door de Republikeinse bewindslieden Sessions en Rosenstein van het ministerie van Justitie de speciale aanklager, de Republikeinse Robert Mueller benoemd. Dat heeft niets met Hillary Clinton te maken. Mueller heeft een opdracht die hij nu uitvoert. In een normale, politieke procedure waarbij de Republikeinen aan alle knoppen zaten is het Rusland-onderzoek ingesteld.

Heeft het establishment (De Winter: ‘de media, de top van de FBI en andere opsporings- en inlichtingendiensten, plus de partijelites van zowel de Democraten als Republikeinen’) een bloedhekel aan Trump, en is hij een buitenstaander? Om te beginnen buigt De Winter hier zijn claim bij door ineens ook de Republikeinen erbij te betrekken die zich tegen Trump zouden keren. Dat slaat de bodem weg onder zijn betoog dat stelt dat de logica in de Rusland-onderzoeken gelegen is in een onverteerbare nederlaag van Hillary Clinton. Waarom zouden Republikeinen de Democraten daarbij helpen? Maar De Winters bewering klopt vooral niet omdat Trump als zakenman en vastgoed-magnaat zelf onderdeel van het establishment is. De vandaag aangenomen belastingplannen verduidelijken dat. Trump bedient ermee zijn sponsors, zijn politieke vrienden en zijn eigen portemonnee. Naar een fact check van PolitiFact leveren de nieuwe belastingplannen de Trump organisatie in de komende jaren een profijt van op zijn minst tientallen miljoenen dollar op. Iemand die vanuit een politieke positie aan zelfverrijking doet is het toppunt van establishment. En opportunisme.

Wat Leon de Winter in zijn column doet is aanvechtbaar. Hij richt zich in zijn ongerichte woede tegen de democratische instituties die de rechtsstaat  schragen. Hiermee betuigt hij zich niet als democraat die binnen het bestaande politiek bestel pleit voor hervormingen en het terugdringen van onrecht. Hij betuigt zich ermee als anti-democraat die het politieke bestel verwerpt. Dat is vergelijkbaar met de deconstructie van de samenleving door alt-right voorman Steve Bannon die als een pseudo-marxist eerst de bestaande orde in een puinhoop wil veranderen om van daaruit een nieuwe samenleving op te bouwen. Waarbij een ondergeschikte plek beschikbaar is voor vrouwen, Latino’s, inheemse Amerikanen, Afro-Amerikanen, Aziaten en joden.

Gelukkig gaat het om de VS en niet om Nederland. Maar De Winter die elders terecht stelt dat problemen uit het Midden-Oosten niet naar Nederland geëxporteerd moeten worden, probeert door zijn column het Nederlandse publieke debat te beïnvloeden door Amerikaanse toestanden uit te vergroten, bij te buigen en naar Nederland te exporteren. De hoofdredacteur van De Telegraaf zou er niet aan mee moeten willen werken.

Foto: Schermafbeelding van deel artikelKolder en corruptie in de Verenigde Staten’ van Leon de Winter, 19/20 december 2017 in De Telegraaf. Er is ook een versie van deze column met de titel ‘Het echte schandaal in Amerika in 2017’.