Waarom plaatsen de Volkskrant en De Morgen de aantoonbare desinformatie van Michael Persson? (in Vlaanderen: Daan van Acht).

Hoe het komt is een raadsel, maar de journalist die voor de Volkskrant schrijft heet in Nederland ‘Michael Persson’, en wordt schrijvend voor De Morgen in Vlaanderen ‘Daan van Acht’ genoemd. Het bericht van 21 september 2019 ‘Wat we tot nu toe weten over ‘Oekraïne-gate’, de zaak waardoor zelfs onder conservatieven de roep om afzetting luider wordt’ in de Volkskrant verschijnt 10 uur en 1 minuut later in de online versie van De Morgen in bijna identieke vorm als ‘Het schandaal te veel voor Trump? Wat we nu weten over ‘Oekraïne-gate’. Onder meer onderstaande passage komt in identieke vorm in beide berichten terug:

Dit is om meerdere redenen een aantoonbaar onjuiste bewering, zoals onder meer onderstaande tweet van Max Boot van 4 maart 2019 aantoont. De conservatieve Boot die al in 2016 tegen Trumps kandidatuur was heeft al meermalen gepleit voor impeachment van de president, zoals in een opinie-artikel in de Washington Post van 3 juni 2019 met een titel die niets aan onduidelijkheid overlaat: ‘Here are seven reasons Trump should be impeached’. Daarnaast wordt alleen Boot bij naam genoemd, terwijl de claim het heeft over ‘veel conservatieve opiniemakers’. Maar wie zijn dan die conservatieve opiniemakers die afgelopen vrijdag 20 september 2019 ‘voor het eerst aandringen op impeachment’? Het is een onjuiste en onlogische bewering, want de kritiek uit de hoek van de conservatieve Never Trumpers klinkt al jaren behoorlijk hard en fel.

Het betoog van Michael Persson, die zich in Vlaanderen Daan van Acht noemt, is nog om een andere reden verwarrend omdat het het Trumpisme gelijkstelt met conservatisme. In een reactie op de FB-pagina van De Morgen bij het artikel van Daan van Acht dat als intro had ‘Nu klinkt zelfs onder conservatieve opiniemakers de roep om een afzettingsprocedure steeds luider’ schreef ik:

De Morgen plaatste het artikel van Michael Persson/ Daan van Acht op FB, maar de Volkskrant deed dat niet. Daarom kon ik niet op de FB-pagina van de Volkskrant op dit artikel reageren. Ik gaf ook onderstaande reactie op een andere versie van hetzelfde artikel van Persson/ Van Acht met de titel ‘Zelfs conservatieven in VS willen Trump nu afzetten’. Het raadsel blijft wie Michael Persson of Daan van Acht is en op welke informatie deze journalist of spookschrijver zich baseert. Het grootste raadsel is echter waarom kwaliteitsmedia als de Volkskrant en De Morgen bereid zijn aantoonbare desinformatie te plaatsen. Ze zouden beter moeten weten.

Foto’s 1 en 2: Schermafbeelding van delen van artikel ‘Wat we tot nu toe weten over ‘Oekraïne-gate’, de zaak waardoor zelfs onder conservatieven de roep om afzetting luider wordt’ van ‘Michael Persson’ in de Volkskrant, 21 september 2019, 7:52.

Foto 3: Tweet van Max Boot van 4 maart 2019.

Foto 4: Schermafbeelding van artikel ‘Media VS: ‘Trump zette Oekraïne onder druk om onderzoek naar Joe Biden te starten’ met reactie op FB-pagina van De Morgen

Foto 5: Schermafbeelding van artikel ‘Zelfs conservatieven in VS willen Trump nu afzetten’ met reactie op FB-pagina van De Morgen.

Rechtszaak in België over geldgeschil in ondoorzichtige galeriesector: Michaël Aerts vs. Deweer Gallery

Wie wel eens beeldende kunstenaars en galeriehouders spreekt zal weten dat ze over elkaar klagen. Soms goedwillend, soms kwaadaardig. In het laatste geval gaat het bijna altijd om geld. Kunstenaars vermoeden dat de afrekening niet klopt en ze te weinig uitbetaald krijgen. Soms betreft het zelfs werken die al jarenlang in stock waren, maar uiteindelijk onverklaarbaar verdwenen bleken. Met als toppunt van onrecht failliete galeries zonder bewindvoerder, maar met een doorstart. Galeristen zijn als winkeliers en boeren die ook klagen als het goed gaat. Maar bij de teruglopende economie sinds 2008 hebben ze wel degelijk redenen tot klagen. De verkopen zijn ingezakt en nog steeds niet op peil. Kunstenaars willen toch solo’s, boekjes of publiciteit. ‘Opgekweekte’ kunstenaars stappen over naar een grote galerie zonder besef van de diepte-investering die door een galerie in hen is gedaan. De wisselwerking tussen kunstenaar en galerist is een spanningsveld.

In België is er een kwestie tussen kunstenaar Michaël Aerts en Deweer Gallery in Otegem, Zwevegem. De galerie is aangeklaagd door Aerts omdat er volgens hem ‘gefoefeld zou zijn met de verkoopsprijs van kunstwerken’. Geknoeid dus. In een artikel geeft De Morgen de details. Aerts’ advocaat Jan Leysen stelt dat de galerie kunstwerken aan een buitenlandse koper voor een hoger bedrag heeft verkocht dan tegen de kunstenaar werd verteld. Aerts zou daardoor 980 euro aan inkomsten zijn misgelopen. Feitelijk een relatief klein bedrag dat deze opschudding niet rechtvaardigt. Advocaat Gallery Declercq ontkent namens Deweer Gallery de aantijging en meent dat de kunstenaar een aanleiding zocht om bij de galerie te vertrekken. Deel van de juridische strijd zou de berekening van de BTW zijn. De Morgen citeert een anonieme Antwerpse galerist: ‘Het btw-systeem is ingewikkeld en volatiel, waardoor er toch iets meer ruimte is voor gefoefel.’

Ondervoorzitter Sofie Van De Velde van de beroepsvereniging van Belgische galeries (BUP) meent dat de kunstwereld veel transparanter kan. Ze zegt internationaal te werken aan de formulering van gedragsregels: ‘Er is nood aan duidelijke spelregels, ook voor mensen die een werk willen kopen in een galerie.’ De BUP is net als de Nederlandse Galerie Associatie (NGA) aangesloten bij de in Brussel gevestigde FEAGA (Federation of European Art Galleries Association) die samenwerkt met het in Barcelona gevestigde Talking Galleries dat opereert als internationaal platform en denktank voor kunstgalerieën. Van De Velde meent dat kunstenaars steeds beter hun rechten kennen. Zij benadrukt dat het in de galeriesector om vertrouwen en ongeschreven regels gaat, maar ‘het volgens haar essentieel is om op voorhand afspraken te maken’. Op 5 september spreekt de rechtbank van Kortrijk zich uit over de zaak tussen Michaël Aerts en Gallery Deweer.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Ontransparante kunstwereld worstelt met de centen; Kunstenaar klaagt galerie aan na onduidelijkheid over btw-tarieven’ van Lotte Beckers in De Morgen, 26 juni 2018. (registratie verplicht).

Val van een museumdirecteur: Catherine de Zegher en het MSK Gent

Straffe kost in Gent. Dit bericht in de Vlaamse krant De Morgen gaat over directrice Catherine de Zegher van het Museum voor Schone Kunsten Gent (MSK Gent) die door het Gentse college (schepencollege) op 7 maart tijdelijk op non-actief is gesteld.  Afgelopen dagen kwam het MSK Gent onder kritiek na aanhoudende geruchten over de echtheid van 26 Russische avant-gardewerken uit de Toporovski-collectie, (soms ook geschreven als Toporkovski) die sinds oktober 2017 in het museum werden geëxposeerd. Hoe reëel het gevaar is dat het MSK Gent de museumlicentie verliest is onduidelijk. Maar zo’n maatregel zou buitensporig zijn en de betrouwbaarheid en geloofwaardigheid van de Belgische museumsector enorm beschadigen. Het zou waarschijnlijk een reeks van vragen oproepen over de organisatie, financiering, doelmatigheid, kwaliteit en steun door de landelijke en lokale politiek van de Belgische museumsector. Een debat dat op scherp zet en onvoorziene gevolgen kan hebben en daarom niemand in de Belgische politiek of museumsector graag voert.

In januari zetten internationale deskundigen en op 5 maart 2018 Vlaamse museumdirecteuren in een open brief hun bezwaren uiteen. De Vlaamse directeuren schreven: ‘Wij kunnen en willen nu niet meer zwijgen, want dit is de wereld op zijn kop. Het MSK heeft in de afgelopen maanden op flagrante wijze alle deontologische codes en de regels van het gezond verstand geschonden. Men is in zee gegaan met een verzamelaar die men niet kende, met een collectie ‘too good to be true’ in een domein, Russische avant-garde uit de eerste decennia van de twintigste eeuw, waar het museum niet in gespecialiseerd is en waarvan internationaal bekend is dat zowel authenticiteit als herkomst zeer problematisch kan zijn.’ Ze namen afstand: ‘De imagoschade is groot, wat Catherine de Zegher en het stadsbestuur in de pers ook mogen zeggen. En het treft niet alleen het MSK, maar de geloofwaardigheid en reputatie van onze musea en erfgoedinstellingen is in het geding – in Vlaanderen en internationaal, in de pers, bij vakgenoten en het brede publiek. Wij ondervinden dat dagelijks in onze contacten. En dat raakt ons diep. Wij zijn overtuigd van de intrinsieke kwaliteit, professionaliteit én integriteit van de sector in de volle breedte. Het is juist daarom dat wij ons nadrukkelijk distantiëren van de wijze waarop het MSK gehandeld heeft en nog handelt in deze kwestie.‘

Dat directeur De Zegher gehandeld heeft met een grote portie naïviteit en goedgelovigheid kan onder meer onderbouwd worden door een bericht in NRC van 2013 over een een internationale bende kunstvervalsers die in Duitsland werd opgepakt en gespecialiseerd was in werken van Russische avant-gardisten als Malevitsj, Kandinsky en Natalia Gontsjarova. Precies de namen die vertegenwoordigd waren in de Toporovski-collectie: ‘Volgens het BKA [Bundeskriminalamt] zijn sinds 2005 in totaal vierhonderd vervalsingen verkocht, meestal aan Duitse verzamelaars. De bedragen liepen uiteen van tienduizenden tot tientallen miljoenen euro’s. Ook echtheidscertificaten werden vervalst. De Frankfurter Allgemeine Zeitung schrijft dat justitie ook onderzoek doet naar betrokkenheid van experts in de kunstwereld, onder wie handelaren en galeriehouders.‘

De Zeghers schorsing was onvermijdelijk. Ze heeft bij een tentoonstelling van Russische avant-garde kunst steken laten vallen, naar nu steeds duidelijker blijkt. Ze weigert ook medewerking aan het onderzoek. Ze zei eerder dat ze op haar kunsthistorisch oog afging. Een achterhaalde uitleg van een museumdirecteur die geavanceerde technische middelen kan inzetten om het eigen oog ‘aan te vullen’. De lokale politiek bemoeit zich er intussen mee. Oppositiepartij N-VA meent dat het museum beschadigd wordt en het gemeentebestuur van stad Gent (sp.a, Groen en Open Vld) de zaak wil vertragen. De Vlaamse museumsector is de verliezer.

Zo kent België een eigen kwestie Ruf. Waarbij museum en kunsthandel op een onacceptabele wijze in de directeur samenkomen. Maar waar Ruf achter de schermen opereerde, is dat bij De Zegher van het MSK Gent anders. Ze liegt aantoonbaar en heeft de hele Vlaamse en internationale kunstwereld tegen zich in het harnas gejaagd. Er is nog een ander verschil. De Raad van Toezicht van het Stedelijk die Ruf aannam was juist het probleem. Het gaf het slechte voorbeeld. Kwaadwillenden zouden kunnen beweren dat iemand met het profiel van Ruf met stevige vertakkingen naar de kunsthandel bewust aangezocht werd om bepaalde leden van de Raad van Toezicht zelf de ‘mentale’ ruimte te geven om binnen de kaders van het Stedelijk handel te drijven. En over de schreef te gaan. Jan Christiaan Braun stelde dat vanaf 2014 aan de orde in de openbaarheid. De Zegher lijkt zonder deze bijbedoelingen gehandeld te hebben. Door toedoen van haar eigen goedgelovigheid en de gemene handelwijze van anderen is ze een fuik ingezwommen waaruit ze niet meer kon ontsnappen.

Het is de tragiek van een museumdirecteur die met vervalsers in zee gaat en zich niet meer aan hun grip kan onttrekken. Via een omweg geeft de kwestie De Zegher reliëf aan de kwestie Ruf. Een museumdirecteur die de fuik inzwemt van de kunsthandel of van malafide verzamelaars verliest aan geloofwaardigheid en integriteit. En verliest uiteindelijk ook de functie van museumdirecteur. Dan heeft het ontbroken aan gezond verstand.

Foto 1: Schermafbeelding van slotalinea uit artikel ‘Directrice MSK wordt tijdelijk opzijgeschoven’ in De Morgen, 8 maart 2018.

Foto 2: Foto ‘Catherine de Zegher with Igor Toporovsky © Fondation Dieleghem’ in The Art Newspaper, 29 januari 2018. 

Annexatie van ‘ongelovigen’ door paus van Rome gaat over grens van het betamelijke

Moeten we ons iets aantrekken van de paus van Rome? Nee. Gelovigen trekken hun eigen plan maar. Ze zijn in Nederland vrij zich te laten inspireren door hun hogere wezens die ze voor zich persoonlijk mogen houden. Of ze die God, JHWH, het Vliegend Spaghettimonster, Allah, Boeddha, Satan een Magische cirkel of hun huisgod noemen. Het maakt niet uit. Maar het wordt anders als religieuze leiders niet de verleiding kunnen weerstaan om zich met andersdenkenden te bemoeien en die willen annexeren in hun religie. Volgens een artikel in het Vlaamse De Morgen heeft de rooms-katholieke paus Franciscus in een open brief gezegd ‘dat God ongelovigen zal vergeven als ze hun geweten volgen’. Waar haalt hij de impertinentie vandaan? Laat hij zich bekommeren om de gelovigen van zijn eigen godsdienst en zijn annexatie van andersdenkenden stoppen.

Vlaamse cultuurminister Sven Getz spreekt zich uit. En positioneert zich kunstig

De Vlaamse minister van Cultuur Sven Gatz van de liberale Open VLD spreekt zich in zijn boek ‘Bekentenissen van een cultuurbarbaar’ uit over de aankoop van de twee schilderijen van Rembrandt door de Nederlandse en Franse overheid. Hij vindt de hoge prijs die voor de werken wordt neergeteld immoreel. De redactie.be bericht.

Dient deze opvallende uitspraak om zijn boek te promoten? Is het aannemelijk dat Gatz die zichzelf afficheert als cultuurbarbaar dat ook is? Dit in tegenstelling tot VVD’er Halbe Zijlstra die zich er als staatssecretaris van Cultuur op voorstond geen affiniteit met kunst te hebben en ook echt een cultuurbarbaar was in kennis, inzicht en betrokkenheid. En daar nog trots op was ook. Gatz wil ook bezuinigen en korten op kunst, maar weet door het verschuiven van zijn marges zijn imago op te poetsen. Zo zegt hij vandaag in De Morgen meer te willen investeren in jonge kunstenaars: ‘We kunnen dat beter aan andere dingen besteden. Zoals investeren in jonge kunstenaars en in musea die jong werk aankopen.’ Vraag is dus wat zo’n uitspraak waard is in een sfeer van bezuinigen. Maar toch, kom daar eens om in Nederland. Een minister die zelf nadenkt over kunst.

Foto 1: Schermafbeelding van passage in “Visie en terugblik” in nieuw boek van minister van Cultuur Sven Gatz

Foto 2: Boekomslag.

Vlaanderen krijgt repressief liberaal cultuurbeleid wat VVD Nederland gaf. Met dezelfde shockdoctrine

Robrecht Vanderbeeken zet in de Vlaamse De Morgen een betoog op tegen het neoliberalisme dat hij in navolging van kunstsocioloog Pascal Gielen ‘repressief liberalisme’ noemt ‘om duidelijk te maken hoe de ideologie van het marktdenken zelf de realisatie tegenwerkt van de waarden die ze belooft, zoals vrijheid en democratie.’ In Nederland wordt dat gesymboliseerd door de volgens oud-rechter Wicher Wedzinga in een YouTube-column ’totaal incompetente’ minister van Veiligheid en Justitie Ivo Opstelten: (20’12’’) ‘een man die werkelijk van toeten noch blazen weet maar die ook gewoon raaskalt’. Opstelten spreekt graag over vrijheid.

Vanderbeeken heeft het over de Vlaamse cultuurpolitiek die nu het neoliberaal beleid te wachten staat dat Nederland zonder dat een politieke of maatschappelijke discussie werd toegestaan onder staatssecretaris voor Cultuur Halbe Zijlstra in 2011 voor de kiezen kreeg, in de vorm van de shockdoctrine: ‘De shock van de besparingen dient als middel om de sector te herorganiseren. Zo worden instituten richting alternatieve financiering geduwd, waardoor een vermarktingsmodel uitgerold kan worden.’ en: [De Vlaamse Cultuurminister] Gatz gaf al te kennen dat hij er een zeer liberale visie op kunst op nahoudt: ‘Kunst dient nergens toe.’ Tenzij natuurlijk om de economie te doen draaien en het Vlaamse imago te promoten.’

Vanwege verdeel en heers worden net als in Nederland topinstellingen gespaard. Kunstenaars waarop kan worden bezuinigd zijn het slachtoffer. Vanderbeeken meent dat Gatz steunpunten ombouwt tot ‘His Master’s Voice’: ‘Dat zal zich als een ‘stem’, in naam van de sector, met de minister als buikspreker, prima lenen voor een systeembevestigende schijndialoog tussen overheid en ‘het veld’.’  En: ‘Gielen wijst op een noodlottige cultuurpolitieke tendens die de afgelopen jaren duidelijk naar de voorgrond kwam in landen als Nederland of Engeland: met de keuze voor een marktconform beleid onder het mom van een ‘professionalisering’ voltrekt zich in elke openbare sector een kostengroei en toenemende inefficiëntie. Dat ligt aan de uitbouw van een technocratisch meet- en controleapparaat met allerhande nieuwe soorten managers.’

Onheilspellende geluiden voor de Vlaamse kunsten die door de neoliberale politiek wordt getemd zoals in Nederland in 2011 de VVD deed. Met totale incompetentie van bewindslieden die van toeten noch blazen wisten, maar het vooral leuk vinden om hun politieke programma aan anderen op te leggen. Hopelijk zijn de Vlamingen slim genoeg om een betere verdediging te organiseren dan de Nederlandse kunstenwereld deed die zich uit elkaar liet spelen en inbond. De politiek is immers geen eigendom van politici, maar van burgers.

Foto: Robert Devriendt: ‘LE NOUVEAU RITUEL, 2008. Sequence of 6 paintings. Oil on canvas. Private collection. Courtesy Galerie Baronian-Francey. Photo: Philip Serbruyns.‘

Louis Michel weet van niks over privacy. Lobbyen in de EU

De Belgische liberale europarlementariër Louis Michel diende amendementen in die de opzet hadden de privacywetgeving te verzwakken. Maar achteraf ontkent Michel dat te hebben gedaan. Namens hem zou een medewerker 158 privacyonvriendelijke amendementen ingediend hebben. Dominique Soenen van De Morgen bericht. Ook de Nederlandse CDA’er Wim van de Camp probeerde de privacywetgeving af te zwakken door te pleiten voor minder scherpe regels. LobbyPlag meldt dat de liberale fractie het meest privacyonvriendelijk is, direct gevolgd door de christen-democratische fractie. Ze behartigen de belangen van het bedrijfsleven.

Dit bericht geeft aan welke overheersende rol lobbyisten in Brussel spelen. Ze beïnvloeden parlementariers, voorzien deze van kant-en-klare voorstellen en brengen politici tot onwaarachtige uitspraken. Zo verklaart Michel ‘nooit contact te hebben gehad met een lobbyist’. Deze uitspraak voor een gelouterd politicus die al 10 jaar in de EU meedraait is zo onwaarschijnlijk dat het lachwekkend is. Trouwens niet alle aspecten van lobbyen zijn verkeerd. Ook Greenpeace of mensenrechtenorganisaties lobbyen in Brussel. Maar als lobbyen dient om hervormingen te vertragen, eenzijdig de belangen van het bedrijfsleven boven die van burgers te stellen of burgerrechten uit te kleden dan verkeert lobbyen in z’n tegendeel. Zoals bij de privacybescherming.

Michel stelt dus dat een medewerker op eigen houtje namens hem de 158 amendementen heeft ingediend. Omdat-ie in Mali was zou hij van niks geweten hebben. Dit is bedenkelijk en zet vragen bij het opereren van een europarlementariër als Michel. Hoe heeft-ie zijn ondersteuning georganiseerd, welke bevoegdheden geeft-ie aan medewerkers en waar blijft zijn rol als gelouterd politicus die zelf de laatste afweging maakt?

In De Morgen toont VUB-hoogleraar Paul De Hert begrip voor het standpunt van Michel dat deze er niet van op de hoogte was dat de medewerker eigenhandig de 158 amendementen indiende. Hij ziet er geen kwade opzet in: ‘Het is zo’n complexe materie dat het voor hem te moeilijk is.‘ Maar ook deze verklaring van De Hert klinkt ongeloofwaardig. Zo werd in naam van Michel een amendement ingediend dat voorstelde om een IP-adres niet als een persoonsgegeven te beschouwen. Als Michel niet weet wat dat betekent, dan moet-ie zich niet met een beleidsterrein bezighouden dat blijkbaar te complex voor hem is. Alleen hij is verantwoordelijk voor amendementen die in z’n naam worden ingediend. Daar moet-ie zich niet voor verschuilen nu in de publiciteit blijkt hoe hij de privaywetgeving wilde inperken. Da’s weglopen voor verantwoordelijkheden.

Foto 1: Louis Michel. Credits: © belga.

Foto 2: Schermafbeelding van de Top 10 voor minder privacybescherming in het Europarlement van LobbyPlag. 21 november 2013.

OffShoreLeaks gaat ook namen van Nederlandse belastingontduikers noemen. En de bedrijven dan?

Rijken brengen hun spaarvarkens onder in belastingparadijzen, in tax havens. Naar schatting is ongeveer 1/3 van de totale wereldrijkdom er op bankrekeningen ondergebracht, zo’n 21 en mogelijk 32 biljoen dollar. Da’s ongeveer de omvang van de Amerikaanse en Japanse economie samen, zo stelt de International Consortium of Investigative Journalists (ICIJ) in een artikel. Een biljoen is 1000 miljard. Belastingparadijzen brengen de democratie om zeep. Financiële instellingen en advocatenfirma’s verdienen aan dit verduisteren en omsluizen.

Door de verstorende effecten is belastingontduiking ongewenst. Over geld dat individuen verduisteren wordt geen belasting betaald. Het wordt door de rijken, de scharrelaars en de machtigen ontdoken. Da’s niet goed voor de inkomsten, de solidariteit en de belastingmoraal. Nog eens verscherpt door de crisis waarbij reserves van overheden zijn gaan zitten in de redding van financiële instellingen. Op kosten van de betalingbetaler die niet in de omstandigheid verkeert om z’n geld elders onder te brengen. Degenen die aangeslagen worden moeten daardoor zwaarder belast worden. Ze dienen bij te passen wat de rijken en machtigen ontduiken.

Overheden kiezen de makkelijke weg en draaien door lastenverzwaringen steeds meer de duimschroeven aan van de burgers. Van die burgers welteverstaan die ze eenvoudig te pakken krijgen. Dat zijn voor een groot deel de goedwillende burgers in het middensegment. Bij de armsten is weinig te halen, en rijken gebruiken foefjes om minder te betalen dan ze normaal gesproken zouden moeten betalen. Landen die met elkaar concurreren om inkomsten van anderen binnen te halen komen lastig tot maatregelen om de rechtvaardigheid in de belastingmoraal terug te brengen. Bewustwording door publiciteit van ngo’s is het enige wat overblijft.

Da’s precies wat de onderzoeksjournalisten van de ICIJ doen met OffShoreLeaks. Een project van een jaar. Ze hebben 2,5 miljoen bestanden gekraakt met de geheimen van meer dan 120.000 offshore-bedrijven en trusts. Ze onthullen de verborgen deals van politici, oplichters en superrijken. Naar verluidt staan er zo’n 130.000 namen uit 170 landen op. Afgelopen donderdag publiceerden onder meer The Guardian, Le Monde en de Süddeutsche Zeitung de eerste resultaten. In Nederland werken Joop Bouma en Martijn Roessingh van Trouw mee. Ze lichten toe, noemen buitenlandse namen, maar hebben nog geen Nederlandse namen onthuld. Staatssecretaris van Financiën Frans Weekers (VVD) wil inzage in de lijst, maar Trouw weigert die te geven.

In een opiniestuk in De Morgen is econoom Ewald Engelen niet onverdeeld gelukkig met de onthullingen. Hij ziet ze als explosief, maar: ‘Het leidt de aandacht maar af van de echte boeven. De piraterij van plutocraten, fraudeurs, zichzelf verrijkende politici en andere dolende zielen is namelijk kinderspel vergeleken bij de legale belastingontwijking door de keurige blazerbrigade die multinationals als Shell, Philips, Unilever, Amazon, General Electric, Wall Mart, Volkswagen – even ademhalen – GDF Suez, Arcelor Mittal, Anheuser-Busch, BP en ExxonMobil aanvoert.’ Hij vreest het scenario dat OffShoreLeaks afleiding wordt om niet op te treden tegen multinationals. Zoals VPRO’s Tegenlicht ze in de Tax Free Tour schetst. Of staan er actieve politici op de lijst?

Veroordeling Yves Desmet zet Belgische meningsuiting onder druk

Een opmerkelijke uitspraak van een Belgische rechter die op gespannen voet lijkt te staan met de vrijheid van meningsuiting. Hoofdredacteur Yves Desmet van De Morgen wordt veroordeeld tot het betalen van 1 euro boete aan iemand die hij nooit noemde. Namelijk Ingrid Schoeters, Antwerpse rechter en echtgenote van de Antwerpse procureur-generaal Yves Liégeois. Ze is tevreden met de uitspraak. Desmet en de Vlaamse journalistenbond VVJ zijn dat absoluut niet. Pol Detour van de VVJ verklaart in een reactie in De Morgen dat het verbijsterend is dat een journalist wordt afgerekend op een opiniebijdrage. Het zet meningsvorming en onafhankelijke  journalistiek onder druk en da’s verontrustend. Yves Desmet gaat in hoger beroep.

De veroordeling van Desmet lijkt dat aan te tonen waarvoor-ie vandaag veroordeeld werd: klassejustitie. Zonder dat dat gezegd mag worden. Het roept ook de vraag op wat voor aanwijzingen het OM en de rechters van de Belgische politiek krijgen. Want hoe valt deze opvallende inperking van de vrijheid van meningsuiting anders te verklaren? Toch niet uitsluitend uit de lange tenen van de individuen Schoeters en Liégeois?

Foto: ‘Uit de derde Justitiebarometer van de Hoge Raad voor de Justitie blijkt dat de perceptie van klassejustitie nog niet dood is. Hoewel 72% meent dat rechters voldoende dossierkennis hebben, vindt maar 62% dat rechters hun beslissingen onafhankelijk nemen en amper 55% dat rechters alle burgers gelijk behandelen.’

The Innocent Prophet tijdelijk vertraagd vanwege dreiging België

‘Innocence of Muslims II’ komt eraan, getiteld ‘The Innocent Prophet’. Met als ondertitel: ‘Life of Muhammad from the point of view of an ex-muslim‘. De Amerikaanse koranverbrandende dominee Terry Jones verbindt er z’n naam aan. Drie maanden geleden zorgde ‘Innocence of Muslims‘ in de islamitische wereld voor onrust. Soms gemeend, soms aangewakkerd, soms gespeeld. In Hollywood is serializing een veilige formule. Vergeefs wacht Nederland op Fitna II (over homosexuelen) en Submission II of III. Wegens bedreigingen door moslims en veiligheidsredenen bleven de vervolgdelen angstvallig achterwege. Maar zo niet in Hollywood dat begrijpt wat marketing is en zich niet laat intimideren. En altijd op tijd levert, hoe slecht het produkt ook is.

De lancering van ‘The Innocent Prophet’ op vrijdag 14 december in Madrid wierp al schaduwen vooruit. In België heeft het Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Dreiging als voorzorgsmaatregel het dreigingsniveau verhoogd van niveau 2 naar 3, aldus De Morgen. Daarmee speelt het zoveel de filmmakers als de tegenstanders in de kaart. Ze kunnen zich opmaken voor een nieuw rondje boksen. Maker is de Pakistani en ex-moslim Imran Firasat die zegt dat-ie met de film het echte gezicht van de islam wil tonen. In antwoord op de Belgische actie heeft Firasat nu gezegd dat-ie de première tijdelijk uitstelt om de autoriteiten een voorvertoning te bieden, zodat ze zich ervan kunnen overtuigen dat zijn film volledig binnen de wet blijft. Maar overleg met de autoriteiten betekent niet dat-ie zal inbinden voor geweld van islamitische zijde.

Foto: Schermafbeelding uit de trailer van ‘The Innocent Prophet‘ met de tekst: ‘Europa, u betaalt, uw vernietiging komt eraan‘.