GCHQ misbruikt ISIS om internet onder controle te krijgen

Robert Hannigan is de baas van de Britse evenknie van de NSA, de GCHQ. De overschatting van technologie gebruikt Hannigan om de positie van zijn dienst te versterken. Hij weet dat zijn oproep niet kan werken, maar doet deze toch. Niet zozeer om ISIS te bestrijden, maar om er als dienst beter van te worden. Het is de strijd om meer bevoegdheden en meer overheidsbudgetten. Politici die deze inzet onvolledig begrijpen gaan mee in de fantasie van geheime diensten. Ik herhaal over deze overschatting van techniek wat ik eind 2013 schreef:

(..) Die overschatting kan bestreden worden door beleidsmakers die de technici niet begrijpen (..) ervan te overtuigen dat het een waanidee betreft. Door de mythe van de almacht van techniek door te prikken kunnen samenlevingen zich ontworstelen aan de druk van geheime diensten en bedrijven. En aan die van overheden die dat wettigen.

In de NRC van afgelopen zaterdag beschrijft Evgeny Morozov in ‘Het data delirium‘ hoe beleidsmakers zich op een dwaalspoor laten brengen. Alsof met het internet nieuwe tijden aanbreken. Niet dus, want met technische verandering -stoommachine, telefoon, lopende band, radio, televisie, ruimtevaart- breken geen nieuwe tijden aan. Geschiedenis verandert, maar loopt altijd door. De computer en het internet brengen veranderingen. Maar geen overgang naar een nieuwe tijd. Dat dat zo zou zijn is een fabeltje. Of zo u wilt: een leugen.

Morozovs openingszinnen zeggen alles: ‘Het heeft verstand van techniek, maar weet nauwelijks iets te zeggen over de sociale, poltieke en economische gevolgen daarvan. Silicon Valley’. Precies daar gaan inlichtingen – en veiligheidsdiensten de fout in. Met techniek proberen ze te vangen wat niet te vangen is. De burgers zitten met de brokken. Hun vrijheid wordt verwoest vanwege een fout uitgangspunt. Maurits Martijn leidt het denken van Morozov in De Correspondent treffend in: ‘Zo zijn we slachtoffer van een zelf gecreëerd technologisch begrip van ‘vrijheid’ dat ons in werkelijkheid gevangen houdt.‘ Welke burgers doorbreken een waanidee?

ING verkoopt klantdata. Maar is het wel de eigenaar ervan?

ING gaat klantdata verkopen. In een proef die de bank dit jaar start met een selecte groep klanten. De bank presenteert dat als het verbeteren van de dienstverlening aan de klant. Feitelijk dienen de data om uw gedrag te voorspellen. Dat roept twee vragen op. Hoe beveiligt ING de privacy en wie is eigenaar van de data? De berichtgeving richt zich nu op de privacy, maar belangrijker is het antwoord op de vraag of ING of klant de klantdata bezitten. ING stelt dat het ‘adverteerders inzicht gaat geven in het betalingsbedrag van zijn klanten’ onder ‘de voorwaarde dat klanten dat zelf willen’. Dit naar aanleiding van uitspraken in een interview met het FD van directeur Particulieren Hans Hagenaars. Maar hoe kan ING iets verkopen waarvan het geen eigenaar is? 

In een verklaring legt ING uit waar klantdata voor dienen. Het koppelen van bestanden en het gebruik ervan wordt Big Data genoemd, zo merkt ING op. Maar de klant kan gerust zijn: ‘Het gebruik van Big Data kent vele mogelijkheden, maar zoals voor veel zaken geldt: niet alles wat mogelijk is, is wenselijk. Voor ING staat bescherming van de persoonsgegevens van haar klanten altijd voorop. Want we realiseren ons dat privacy een groot goed is. ING zal nooit individueel herleidbare klantdata doorgeven aan derden en klanten kunnen erop vertrouwen dat ING uitsluitend gebruik maakt van hun persoonsgegevens wanneer dat ook is toegestaan.‘

Bij de proef die ING dit jaar start zou dus niet de vraag over de privacy, maar het bezit van klantdata centraal moeten staan. ING ontwijkt de laatste vraag. De verklaring van ING gaat nauwgezet in op de bescherming van de privacy, maar besteedt geen woord aan de vraag wie de eigenaar van de klantdata is. ING-woordvoerder Karin van der Pol zegt tegen Webwereld dat de ING ‘de tussenpartij is die klantdata in beheer heeft’. Maar dat is er nog geen erkenning van dat de klant de eigen klantdata bezit en controleert. Nodig is een debat waarvan een aflevering van Tegenlicht over Big Data in 2013 de contouren schetste. ‘Maar als al uw persoonlijke data zo waardevol is, wordt het dan niet eens tijd dat we de controle erover terugkrijgen. En ook zelf een deel van die winst opstrijken?‘ Die vraag probeert ING te ontwijken door open deuren over privacy open te gooien.

Foto: Banner

Morozov: overschatting van techniek, internet en geheime diensten

Massaal bespioneren van militairen, journalisten, academici of willekeurige burgers via internet of telefoonlijn door geheime diensten is zo absurd dat het een waanidee is. Stof voor een roman met een doemscenario. Dat soort spionage is een overschatting van techniek die ontspoort in schijnoplossingen. Hoewel de rationaliteit is dat de bezitters van onze data ons bezitten. Dus er zit systeem in de gekte. Die overschatting kan bestreden worden door beleidsmakers die de technici niet begrijpen, en daarom ruim baan geven ervan te overtuigen dat het een waanidee betreft. Door de mythe van de almacht van techniek door te prikken kunnen samenlevingen zich ontworstelen aan de druk van geheime diensten en bedrijven. En aan die van overheden die dat wettigen. 

In de NRC van afgelopen zaterdag beschrijft Evgeny Morozov in ‘Het data delirium‘ hoe beleidsmakers zich op een dwaalspoor laten brengen. Alsof met het internet nieuwe tijden aanbreken. Niet dus, want met technische verandering -stoommachine, telefoon, lopende band, radio, televisie, ruimtevaart- breken geen nieuwe tijden aan. Geschiedenis verandert, maar loopt altijd door. De computer en het internet brengen veranderingen. Maar geen overgang naar een nieuwe tijd. Dat dat zo zou zijn is een fabeltje. Of zo u wilt: een leugen.

Morozovs openingszinnen zeggen alles: ‘Het heeft verstand van techniek, maar weet nauwelijks iets te zeggen over de sociale, poltieke en economische gevolgen daarvan. Silicon Valley’. Precies daar gaan inlichtingen – en veiligheidsdiensten de fout in. Met techniek proberen ze te vangen wat niet te vangen is. De burgers zitten met de brokken. Hun vrijheid wordt verwoest vanwege een fout uitgangspunt. Maurits Martijn leidt het denken van Morozov in De Correspondent treffend in: ‘Zo zijn we slachtoffer van een zelf gecreëerd technologisch begrip van ‘vrijheid’ dat ons in werkelijkheid gevangen houdt.‘ Welke burgers doorbreken een waanidee?

Foto: Delicious Design League, ontwerp filmposter voor Film (1965) van Samuel Beckett en Alan Schneider met Buster Keaton.

Objecten van Kim Dotcom door de ogen van Simon Denny

Het Weense Museum voor Moderne Kunst mumok en de Nieuw-Zeelandse kunstenaar Simon Denny hebben de actualiteit mee. Vanwege het debat over de Amerikaanse spionage en de internetvrijheid. Vandaag opent The Personal Effect of Kim Dotcom. De tentoonstelling gaat over de Fins-Duitse internetondernemer Kim Schmitz, ofwel Kim Dotcom die in Nieuw-Zeeland woont. Hij is oprichter van het platform voor de uitwisseling van gegevens op het internet Megaupload. Door druk van de VS werd Megaupload in januari 2012 afgesloten en Kim Dotcom gearresteerd. In zijn huis werden door de politie objecten en geld in beslag genomen. Inclusief 175 miljoen dollar, 66 Dell servers, 22 luxe auto’s, beeldschermen, bedden en kunstwerken. De legitimiteit van deze actie werd later betwijfeld. En als gevolg van de aanklacht tegen Kim Dotcom ontstond een debat over het bezit van data. Megaupload is sinds 19 januari 2013 opnieuw gelanceerd onder de naam Mega.

Over deze in beslag genomen objecten heeft Denny z’n installatie in het mumok gemaakt. In totaal 110 stuks. Denny heeft het samengesteld ‘uit een verzameling van kopieën, vervalsingen en imitaties van de echte wederrechtelijk door de politie verworven objecten en levert bewijs voor een van de belangrijkste juridische debatten van vandaag. Het gaat erom wat nationale grenzen, wetten en entertainment betekenen. En wat het betekent om te stelen, wat het betekent om te worden gecontroleerd en bovenal wie eigenlijk wat bezit in het tijdperk van de wereldwijde uitwisseling van data’. Hedendaagse kunst die durft kan ter zake en actueel zijn.

Foto 1: ‘Kim Dotcom’s villa in Coatesville, 30 km northwest of Auckland, is raided by the New Zealand police in January 2012, © Photo: The New Zealand Herald‘.

Foto 2: De kunstenaar Simon Denny in de tentoonstelling ‘The Personal Effects of Kim Dotcom‘.

Foto 3: Aankondiging tentoonstelling ‘The Personal Effects of Kim Dotcom‘ in het mumok te Wenen.