Over Europa en media. Politiek biedt geen echte keuze. Dus?

‘If the range of possible policies on any one issue were enumerated from 1 to 100, New Labour, Lib Dem and Tories offer you choices in the range 81 to 86. The electorate has noticed, and people are sick of it. People have noticed all over Europe too.’ Aldus de dissident en Britse oud-ambassadeur Craig Murray in een opiniestuk over de Europese verkiezingen in Groot-Brittannië en de onafhankelijkheid van Schotland.

Hetzelfde geldt voor Nederland. Politieke partijen lijken sterk op elkaar. VVD, PvdA, CDA, D66, GroenLinks, 50Plus en ChristenUnie zijn inwisselbaar. Programmatisch zijn er nuanceverschillen die neerkomen op een andere timing om het beleid in te voeren, maar over de hoofdlijnen bestaat geen fundamenteel verschil. Geen van de partijen zet kritische vragen bij het staatsbestel en de monarchie, het politieke bestel, de machtsdeling en de machtsverhoudingen. Evenmin als bij belangrijke beleidsterreinen als zorg, onderwijs, woningmarkt of veiligheid. Partijen als de SP, Partij voor de Dieren, SGP en PVV wijken iets meer af omdat ze elk op hun eigen manier een programmapunt hebben waarmee ze zich onderscheiden. De theocratie (SGP), de verzorgingsstaat (SP, PvdD) of immigratie en islam (PVV). Maar op andere programmapunten voegen ze zich in de consensus.

Sinds afgelopen donderdag op verkiezingsavond 22 mei in Nederland de exitpoll van onderzoeksbureau Ipsos gepubliceerd werd juichten de vermeende winnaars CDA en D66 en drukten de vermeende verliezers PvdA en PVV zich. De exitpoll was verre van bruikbaar omdat bij 4 van de 10 partijen het aantal zetels verkeerd bleek te zijn voorspeld. Aan zo’n ongewisse prognose had de publieke omroep nooit een verkiezingsavond op mogen hangen waarvan het vooraf had kunnen inschatten dat die tot allerlei conclusies zou leiden die niet klopten als de ‘definitieve prognose’ onbetrouwbaar was. Die dus inderdaad deels waardeloos bleek te zijn.

De verdeling van de 26 Nederlandse zetels was niet erg belangrijk. Zeker niet voor het Europarlement als geheel. Aardig voor de marketeers van politieke partijen en de gevestigde media die veel zenduren vulden onder het mom hun plicht te doen door aandacht te besteden aan EU en politiek, maar geeuw verwekkend oninteressant voor de kiezers die er weinig van opstaken. Zoals Murray opmerkt, het electoraat heeft het door en is het ziek dat verschillen die geen verschillen zijn door de media en de politieke partijen als verschillen worden gepresenteerd. Het is de afleiding van politiek die weliswaar politiek is, maar een politiek die geen echte keuze biedt. Maar wee je gebeente als je op dat politieke kluitjesvoetbal fundamentele kritiek hebt en zegt om die reden niet te gaan stemmen. Je verliest er je recht van spreken mee. De opperste bevrediging van de Nederlandse politicus en kiezer is voorspelbaarheid en herkenbaarheid. Uitgeslapen politieke copulatie.

Foto: Ondertekening van het EEG-verdrag en het EGA-verdrag. Rome, 25 maart 1957.

Hoe te stemmen voor Europa als heersende klasse oorlog tegen de waarheid voert?

Update 22 mei: Vandaag Europese verkiezingen. Moeilijke keuze voor velen. Wel stemmen of niet stemmen? En als men de gang naar de stembus maakt op welke partij moet men dan stemmen? Van welke thema’s laat men de keuze afhangen? Volgt men de agenda van de politieke partijen zoals die blijkt uit advertenties, flyers en politieke programma’s of volgt men de agenda van zichzelf? Als dat laatste al goed mogelijk is in onze informatiemaatschappij. Zo’n keuze gaat wellicht dwars tegen de consensus in die ons wordt ingefluisterd. 

Klopt de bewering van Henrik Alexandersson -assistent van Europarlementariër voor de Zweedse Piratenpartij Christian Engström- dat ‘de heersende klasse en de regeringen een oorlog tegen de waarheid zelf voeren’? Hij onderbouwt het in ‘The ruling class wages war against on truth itself’. Volgens hem gaan regeringen tot het uiterste om critici te vervolgen en op te sluiten die de waarheid vertellen over wat er aan de hand is, terwijl ze in naam de mensenrechten propageren. Terzijde, een staaltje van die dubbelzinnigheid is een conferentie over internetvrijheid die juist de opzet heeft om die vrijheid in te perken. De Newspeak van Orwell in werking. 

Voorbeeld van een criticus die door het establishment is koudgesteld is Craig Murray, de Britse oud-ambassadeur in Oezbekistan. Vanuit de marge doet-ie verslag van z’n opkomen voor mensenrechten. Hij is een medestander van Julian Assange. Murray valt op dat de Britse gevestigde klasse zich niet kan voorstellen dat Britse militairen of ministers voor het Internationaal Strafhof in Den Haag voor oorlogsmisdaden terecht moeten staan. Over BBC-journalist Gavin Esler die deze waarheid niet wil horen: ‘Het feit dat door Irak binnen te vallen Britse ministers verantwoordelijk waren voor meer doden dan Milosevic, of zelfs Charles Taylor, is iets waarvan hij ergens, diep van binnen, bewust is als van een abstracte waarheid, maar hij heeft zichzelf gecensureerd het in zijn wereldbeeld in te voegen.’ Westerse censuur is zowel individueel als institutioneel.

Censuur houdt uit de openbaarheid wat niet gehoord mag worden. Soms met grove maatregelen, vaak met zachte hand en door zelfcensuur van politici en journalisten. Klokkenluiders die tegen gevestigde belangen ingaan worden beschuldigd door gefabriceerde waarheden die hun functioneren beperkt of soms zelfs onmogelijk maakt. Denk aan Edward Snowden wiens paspoort door de VS eenzijdig en tegen alle mensenrechten in ingetrokken werd toen hij vanuit Hong Kong naar Rusland vluchtte of Julian Assange die zonder reden op een zogenaamde Red Notice lijst van Interpol werd gezet zonder dat er ooit bij enige rechtbank een aanklacht tegen hem is ingediend. Hij moest vluchten naar de Ecuadoriaanse Ambassade in Londen. Hoe beschamend is de behandeling van Assange en Snowden en wat zegt dat over u of mij?

Alexandersson verwijst naar een artikel in Der Spiegel over het koudstellen van de Duitse Bundestag. De gevestigde partijen uit de grote coalitie van kanselier Merkel laten zich onmachtig maken in een koehandel die Duitse steun voor Amerikaans beleid koopt en Edward Snowden en rechtsprincipes laat vallen. Alle Duitse bezwaren over de NSA worden door de christen- en sociaal-democraten ingeslikt. Het is zelfs zo dat iedereen die met Snowden in contact komt inclusief parlementsleden gecriminaliseerd zullen worden. Die dreiging intimideert en schrikt af. Het absurdisme van de macht is dat Duitse politici die volgens hun mandaat voor de mensenrechten wensen op te komen de dreiging van strafrechtelijke aansprakelijkheid boven het hoofd hangt.

Europese Verkiezingen komen eraan en de macht is gek geworden. Het verliest de principes waar alles om begonnen is uit het oog. Wat te doen? Het is zaak om op een partij te stemmen die principieel ingaat tegen dat machtsmisbruik en zich niet laat intimideren door de macht om die principes in te slikken. Zelfs in een nationaal of Europees parlement. Kortom, kies een partij die zich niet van de wijs laat brengen en de principes van de rechtsstaat of zelfs de werking van de parlementaire democratie niet inlevert voor een gascontract, een voorkeursbehandeling door president Obama of door het opofferen van rechtsprincipes. Alexandersson merkt op dat er reden tot zorg is, maar ook de kans om bij de Europese Verkiezingen tegen deze dwaasheid te stemmen. Voor een assistent van piraat Christian Engström lijkt de keuze duidelijk. Ik deel zijn keuze.

Wat is de rol van de Russische maffia bij de keuze voor Sochi?

Dat Sochi een verkeerde keuze was voor de Olympische Winterspelen is onderhand op vele manieren duidelijk. Da’s hoogst schadelijk voor de Olympische beweging. Nu zijn er weer geruchten over betrokkenheid van de Russische maffia bij de uitverkiezing. Naast de haperende democratisering in Rusland en de anti-homowetten die ook de Olympische sporters treffen. En de extreem hoge kosten, de corruptie die met de bouw van accomodaties samengaan, de vernietiging van sociale infrastructuur en natuur en een onlogisch subtropisch klimaat als locatie. Daar bovenop de dreiging van terrorisme. De Britse oud-ambassadeur in Oezbekistan en mensenrechtenactivist Craig Murray noemt de Oezbeekse Gafur Rakhimov een gevaarlijke gangster. Bizar.

Vervalste BBC Video roept vragen op over berichtgeving

De BBC is betrapt in de verslaggeving over Syrië. Het neemt een loopje met de feiten. Het legt dr. Rola Hallam de ene keer iets anders in de mond dan de andere keer. Achter het masker dat suggereert dat zij spreekt. Maar da’s de vraag. Wordt haar eenmaal of tweemaal iets in de mond gelegd? Mogelijk heeft ze zelfs beide keren iets heel anders gezegd. De mensenrechtenactivist en Britse oud-ambassadeur Craig Murray spreekt over ‘onweerlegbaar bewijs van een prachtig stukje vervalsing door de BBC (‘Irrefutable evidence of a stunning bit of fakery’). Deze vervalsing roept de vraag op hoe de beelden over de Syrische oorlog gemanipuleerd worden. Wat kunnen we van de berichtgeving uit Syrië nog geloven als de getuigenissen vervalst worden?

Murray zet de twee verschillende versies achter elkaar:
1 ) “..It’s just absolute chaos and carnage here, erm we’ve had a massive influx of what looks like serious burns, er seems like it must be some sort of chemical weapon, I’m not really sure..”
2) “..It’s just absolute chaos and carnage here, erm we’ve had a massive influx of what looks like serious burns, er seems like it must be some sort of, I’m not really sure, maybe napalm, something similar to that..”

Erdogan vervloekt de sociale media: het zijn leugens

Update 16 juli 2016: Erdogan lijkt een staatsgreep te hebben verijdeld dankzij inzet van sociale media. Toen de door hem gecontroleerde media even door de coupplegers werden gecontroleerd maakte Erdogan noodgedwongen gebruik van sociale media. Niets is tegenstrijdiger dan de logica van een autoritaire leider. 

Update: De media worden over en weer strijdpunt. Premier Erdogan richt zich op de sociale media die het protest aanjagen en stroomlijnen. De demonstranten richten zich op de televisiezenders die de onlusten negeren. Ze vinden dit ongepast voor journalistieke nieuwsmedia die objectief verslag doen. Dit zwijgen lijkt te duiden op een verstrengeling van belangen tussen de regeringspartij en de omroepen. Zie ook bij reacties. 

De Turkse premier Recep Erdogan heeft 2.726.322 volgers op Twitter en hij volgt niemand. Zijn Facebook-pagina heeft 2.005.865 Likes. Naar verluidt vullen zijn medewerkers deze beide sociale media. Da’s niet zo vreemd. Toch maakt Erdogan grif gebruik van sociale media voor het verspreiden van zijn boodschap. Hij en zijn team nemen de sociale media dus serieus als communicatiemiddel. Na de protesten van de afgelopen dagen tegen hem lijkt Erdogan er anders tegenaan te kijken. ‘Sociale media zijn vol gefabriceerd nieuws, ongefundeerde beweringen en beschuldigingen tegen mij’ beweerde Erdogan vandaag in een toespraak. En in een interview met Fatih Altayli van HaberTürk verkettert de premier opnieuw de sociale media. Ze liegen.

Demonstranten twitteren en sms-en, en anderen delen en retweeten dat weer. Zo merkt Erdogan op. Hoe is het mogelijk, zo handelen fascisten. Premier Erdogan heeft geen goed woord over voor de sociale media. Maar vergeet-ie dan niet dat-ie er zelf bewust gebruik van maakt? Hebben Erdogan en de AK-partij Facebook en Twitter in het verleden wellicht ook gebruikt om nieuws te fabriceren, ongefundeerde beweringen te doen en tegenstanders te beschuldigen? De vloek van de maatschappij, is dat nou het medium of de boodschap?

Foto 1: Muurtekst: Turkse twitter revolutie.

Foto 2: Montage van uitspraken over sociale media. 

Turkije komt tot stilstand in protest. Regering treedt hard op

Erdogan tast met zijn eigen partijpolitieke agenda de neutraliteit van de democratische instellingen aan. Hij had ooit als legitimatie voor zijn aanpak dat de instellingen niet neutraal waren, want kemalistisch. Daarom was er 10 jaar geleden reden voor zo’n opstelling. Noem het een politiek van positieve discriminatie om achtergestelde groepen erbij te trekken. Maar in die 10 jaar had-ie een gelijker speelveld kunnen realiseren. Erdogan drukt zijn islamitische agenda door. Dat falen om boven de partijen te staan voedt het protest. Nog versterkt door grootscheepse corruptie. Niks nieuws onder de Turkse zon. Cenk Uygur van The Young Turks legt uit dat een regeringsleider het protest dient aan te horen om er passend op te antwoorden. Met een toelichting over het beleid. Protest met geweld en overmacht neerslaan is in een democratie niet de oplossing.

Zoals politieke leiders die te lang blijven zitten is Erdogan verslaafd geraakt aan de macht. De Britse oud-ambassadeur en mensenrechtenactivist Craig Murray omschrijft dat zo: ‘Then of course Erdogan gradually got sucked in to power, to money, to NATO, to the corruption of his Black Sea mafia and to arrogance. It all went very wrong, as it always seems to. That is where we are now.‘ Murray relativeert de slechtheid van de regering en de goedheid van de demonstranten. Los van de ‘integere’ demonstranten grijpen allerlei belangengroepen de Turkse crisis aan om hun kansen te grijpen. Dat moeten we in gedachten houden. Maar Erdogan had de confrontatie die Turkije niks oplevert door een evenwichtig beleid kunnen voorkomen. Dat heeft-ie nagelaten.

 

Foto: Onrust in Turkse steden houdt aan, voor derde dag op rij,  juni 2013.

Nasleep Benghazi zorgt voor spanningen in regering-Obama

Update 13 mei 2013: BBC-correspondent voor Noord-Amerika Mark Mardell concludeert naar aanleiding van onthullingen op ABC News dat onder druk van het Witte Huis door de CIA verwijzingen naar terrorisme werden geschrapt uit de berichtgeving over de aanval op het consulaat in Benghazi, dat er koppen gaan rollen, dat Hillary Clinton moet vrezen voor haar loopbaan en dat president Obama in de verdediging wordt gedrukt. 

Vanaf het begin was het voor de goede verstaander helder dat de anti-islamfilm ‘Innocence of Muslims‘ weinig met de aanslag op het Amerikaanse consulaat in Benghazi te maken had. Met de dood van ambassadeur Stevens als gevolg. De film was wellicht een excuus, maar zeker geen aanleiding. Deze dood kende geen makkelijke daders. De regering-Obama draaide er in de dagen na de aanslag omheen en verwees naar de film. Senator Rand Paul verwijst zonder haar bij naam te noemen naar minister van Buitenlandse Zaken Clinton als hoofdschuldige. Ze was ervoor verantwoordelijk dat de beveiliging van het consulaat niet op orde was.

Maar ook president Obama maakte een draai en liet de waarheid ‘spinnen’. Om fouten van zijn regering af te dekken verwees-ie naar de film. Op 14 september liet Jay Carney, de woordvoeder van het Witte Huis weten dat de protesten een direct gevolg waren van de film ‘Innocence of Muslims‘. De positie van CNN is opmerkelijk. Het kwam eerder in aanvaring met het State Department toen het documenten van de vermoorde ambassadeur Chris Stevens uit het consulaat in Benghazi opspoorde waarin Stevens beweerde dat-ie zich onveilig voelde. Dat leverde CNN onterechte beschuldigingen van partijdigheid op door de regering-Obama.

Inmiddels lijkt het erop dat ook uit een hearing achter gesloten deuren de eerder deze week afgetreden CIA-chef David Petraeus heeft verklaard dat in de publiciteit de regering-Obama tegen beter weten in ontkende dat het om een terroristische aanslag ging. Minister Hillary Clinton kan een slachtoffer worden van deze doofpot. Vraag is of het spoor ook valt terug te leiden naar president Obama. Deze zaak is nog niet ten einde.

Geheime CIA-operatie met Chileens drugsgeld tegen Correa en Assange

Update 18 februari: Raffael Correa is herkozen als president van Ecuador. Contra-acties van de VS hebben niet geholpen. Als daar al sprake van was. Indirect verstevigt de herverkiezing de positie van Julian Assange. Na zijn herverkiezing deed president Correa een beroep op Europa om de zaak Assange diplomatiek te regelen. Assange zit verschanst in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen. Nederland, minister Frans Timmermans? 

Binnen de Reagan-regering ontstond in 1986 de Iran-Contra affaire. Inkomsten uit geheime wapenleveranties aan Iran dienden om de tegenstanders van de Nicaraguaanse Sandinisten, de Contra’s te financieren. Alles buiten de bestaande fondsen om. Later betuigde president Reagan spijt. Niemand verdween in de gevangenis.

Nu herhaalt de geschiedenis zich. De VS halen de blauwdruk van een operatie van 25 jaar geleden uit de lade. Iran wordt Chili, en Nicaragua wordt Ecuador. Maar met de opkomst van de nieuwe media is het de vraag of zo’n geheime operatie zich niet snel tegen de initiatiefnemers zal keren. Da’s in 25 jaar veranderd.

Voormalige Britse ambassadeur Craig Murray onthult de details op zijn blog. Op 22 oktober beweerde hij dat de CIA de Ecuadoriaanse president Raffael Correa wil lozen. Op 9 november kwam-ie met aanvullend bewijs. Craig Murray steunt Julian Assange als oud-diplomaat die zich nu als mensenrechtenactivist beschouwt. Murray wordt door de gevestigde Britse media als buitensporig beschouwd, terwijl Murray op zijn beurt de gevestigde journalistiek buitensporig acht in haar volgzaamheid en gebrek aan kritisch vermogen.

Onder leiding van minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton zouden de VS een illegaal project opgestart hebben om de regering-Correa te destabiliseren. Zodat hij niet herkozen wordt. In februari en april 2013 zijn er verkiezingen in Ecuador. Drugssmokkel via Chili ‘legaliseert’ de fondsen ter financiering van deze geheime operaties. Amerikaans ambassadeur in Ecuador Adam Namm ontkende Murrays beschuldiging van 22 oktober.

President Rafael Correa steunt Julian Assange in zijn strijd tegen de VS. Het plan van de VS is dat als er in Ecuador een rechtse president aan de macht komt het asielverzoek van Assange ingetrokken wordt. Deze moet vervolgens de Ecuadoriaanse ambassade in Londen verlaten. Via Zweden wordt-ie dan naar de VS getransporteerd waar hem eenzame opsluiting wacht. En de onmogelijkheid om zich nog ooit met WikiLeaks bezig te houden. Mensenrechtenactivisten verwijten de regering-Obama een heksenjacht tegen Assange en de vermeende klokkenluider Bradley Manning te voeren met voorbijgaan aan de universele mensenrechten.

Wat president Obama bezielt om publicitair zoveel risisco’s te lopen om de regering-Correa via een geheime operatie omver te laten werpen is een raadsel. De Chili-Correa affaire heeft het in zich om heel groot te worden en via negatieve publiciteit de regering-Obama voor lange tijd in de kern te beschadigen. Mogelijk is er een direct verband met het gedwongen aftreden van CIA-chef David Petraeus. Zeker is dat de aanleiding voor zijn aftreden, namelijk een buitenechtelijke affaire met Paula Broadwell niet het hele verhaal kan zijn.

De neo-conservatieve denker Francis Fukayama stelde in 1992 dat er een eind aan de geschiedenis was gekomen. In de laatste ontwikkelingen van de Chili-Correa affaire heeft-ie een nieuwe aanleiding voor de revisie van zijn gedachtengoed. Geschiedenis wordt gefabriceerd. Tevens kan-ie dan een update van het Bushiaanse neo-conservatisme geven dat door president Obama schimmig en wanhopig wordt omarmd.

Joris Demmink en Jimmy Savile: een gelijkenis

Update 21 maart 2015: Advocaat Martin de Witte heeft gisteren een verzoek tot getuigenverhoor ingediend bij de Amsterdamse rechtbank, zo tekent Koen Voskuil op voor het AD. De zaak is aangespannen namens een voormalige minderjarige jongensprostitué. Op de lijst getuigen staan onder meer Ivo Opstelten, Fred Teeven en Joris Demmink. Nederland zou jarenlang pedofilie gedoogd hebben. De Witte maakt een vergelijking met de zaak Jimmy Savile: ‘Net als in Engeland bij de zaak-Savile moet ook hier de onderste steen boven komen’.

Een maand geleden barstte in Groot-Brittannië de bom over Jimmy Savile. De BBC-ster die jonge meisjes misbruikte. Tientallen jaren lang. En daar al die tijd mee wegkwam. De titel van een artikel vandaag in de New York Times zegt alles: ‘A Shield of Celebrity Let a BBC Host Escape Legal Scrutiny for Decades‘. Ofwel: ‘Een schild van beroemdheid laat een BBC-gastheer tientallen jaren lang aan wettelijk onderzoek ontsnappen’.

Nadat het establishment tientallen jaren wegkeek worden nu de gebruikelijke verdachten opgepakt. Afgelopen week de scharrelaars uit de showbizz Gary Glitter en Freddie Starr. Op z’n blog merkt Craig Murray op dat ze dienen om de wraak van het publiek te stillen. Maar dat de gedeelde ondeugden tussen Savile en zijn vrienden uit Koningshuis, politiek en ambtenarij laatstgenoemden niet onberispelijk maakt nu Glitter en Starr ‘hangen’. Vanwege de belangen zal de zaak echter nooit tot op de bodem uitgezocht worden vermoedt Murray: ‘I am sure there is a great deal more to know than Glitter and Starr. I fear we shall never be permitted to know it.’

De gelijkenis met de affaire Joris Demmink dringt zich op, hoewel er verschillen zijn. Parallel is dat ondanks aanwijzingen de rechtsgang door de zittende macht lange tijd werd gebruikt om een grondig onderzoek uit de weg te gaan. Verschil is dat de affaire Savile speelt in de ‘lossere’ wereld van televisie en showbizz en doet denken aan de Vlaamse affaire Jos Ghysen-Ireen Houben. De affaire Demmink is meer gegrond in de politiek en ambtenarij omdat Joris Demmink als hoogste ambtenaar van Justitie tot voor kort een actieve speler met directe invloed was. De invloed van Savile was indirect. In potentie maakt dit de affaire Demmink explosiever.

Begin oktober reageerde ik op het blog van Murray: ‘You also refer to alleged pedophile rings. (..) The Dutch government has not investigated the matter. As in your country, and in Belgium some years ago, rumours about high ranked politicians and a cover up are heard. And again the mainstream media are silenced.’ Er moet waarschijnlijk wat tijd overheen gaan en een nieuw machtsevenwicht ontstaan voordat een zaak als die van Jimmy Savile of Joris Demmink grondig door Justitie opgepakt wordt. Machtsposities moeten eerst wisselen. De Britten zijn nu eindelijk zover. Nederlanders moeten naar verwachting nog even geduld hebben.

Foto: Albert Hahn, Nederlandsche klasse-justitie, 1908. Credits: Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis, Amsterdam

Jimmy Savile: in de doofpot met het kindermisbruik

De grafsteen van Jimmy Savile is op last van zijn familie verwijderd. Een jaar geleden werd op de Britse blogs Milo Yiannopoulos en The Thruth Seeker gemeld wie Jimmy Savile (1926-2011) werkelijk was. Niet alleen een showman, bekende Brit, maker van het kinderprogramma Jim’ll Fix It en discjockey van Top of the Pops, maar ook een kindermisbruiker: ‘On the other was a far less well known man who inhabited a hidden world where figures from politics and entertainment mixed alongside criminals to gratify their perverted lusts.’

Niet de ontmaskering van Savile als pedofiel was explosief aan de blogs, maar het feit dat-ie opereerde in pedofiele kringen. Er werd een direct verband gelegd met het zogenaamde Haut de la Garenne-schandaal op Jersey. Savile ontkende daar ooit te zijn geweest, maar een foto met zijn aanwezigheid daar bewijst het tegendeel. Toen de eerste geruchten over de betrokkenheid van Savile bij het kindermisbruik naar buiten kwamen wist hij het in 2008 door bluf en ontkenning nog af te wenden. En door een rechtssysteem dat gevestigde media vanwege aanklachten wegens smaad voorzichtig maakt in verband met schadeclaims.

Craig Murray kon de informatie die hij had niet kwijt: ‘I was sent information about Haut de la Garenne for years, which named a string of senior people alleged to take advantage of organised paedophilia in the care home. Among the judges, politicians and aristocracy, there was indeed the name of Jimmy Savile.’ 

Gevestigde media deden niets met de geruchten. De BBC beschermde Savile zelfs na zijn dood. Nu jaren later komen ze eindelijk in actie. Een beetje. Volgens The Guardian getuigen jongens en meisjes dat ze in de jaren ’70 op Haut de la Garenne door Savile zijn misbruikt. Opvallend is dat in de berichten nauwelijks verwezen wordt naar het bestaan van een organisatie die de pedofilie regelde. Zodat de onthulling over Jimmy Savile dient om de echte onthulling te maskeren. Gevestigde media onderzoeken en onthullen minimaal.

Foto 1: Jimmy Savile
Foto 2: ‘Jimmy Savile, star of children’s television favourite Jim’ll Fix It, sued the Sun in 2008 over a series of articles linking him to Haut de la Garenne, the Jersey children’s home where human remains were found and children were allegedly tortured and sexually abused. He initially denied ever visiting the home, despite photographic evidence to the contrary.’