TYT leiden uit tweestrijd Trump – DeSantis van alles af over media, Democraten en het politieke bedrijf van de VS

In dit segment fileren Cenk Uygur en Ana Kasparian van The Young Turks (TYT) het politieke bedrijf van de VS. Het is knap hoe het segment is opgebouwd. Door vergelijkingen, complimentjes, verwijten en omkeringen lezen ze het establishment de les. Inclusief politiek, bedrijfsleven, sponsors en media.

In ‘t voorbijgaan tonen TYT de ware aard van de grote networks, de corporate media. Ze zijn corrupt, dienen de belangen van bedrijven en biljonairs, en houden door misleiding en schijn-objectiviteit de status quo in stand. De corrupte media zijn een terugkerend thema van Cenk, aangejaagd door zijn eigen geschiedenis. In 2011 verliet hij MSNBC.

Als Bernie Sanders-Democraat heeft Cenk evenmin een goed woord over voor de Democratische partij die volgens hem de belangen van het bedrijfsleven dient, en in een staat van verlamming verkeert. De eenheid wordt er beter bewaard dan in de Democratische partij, maar het offer daarvoor is hoog.

TYT vragen zich af waarom de Democraten Ron DeSantis niet frontaal aanvallen, zoals Donald Trump dat in zijn recente toespraak in Davenport, Iowa deed. Florida waar DeSantis gouverneur is, werd nog maar kort geleden beschouwd als swing state, maar lijkt nu vast in Republikeinse handen. DeSantis heeft recent de aanval gekozen op Democratische stadsbesturen die hij zijn beleid wil opleggen. Dat wordt in dit fragment niet genoemd.

Dat toont des te meer de noodzaak van de Democraten aan om DeSantis aan te vallen op zijn zwakke punten. Zoals sociale zekerheid en zorgverzekering Medicare dat DeSantis wil uitkleden en Trump niet. Daarnaast geeft DeSantis Poetin een cadeautje door te verkondigen dat hij de steun aan Oekraïne wil afbouwen. DeSantis voert in Florida een cultuuroorlog tegen alles dat ‘woke’ zou zijn.

Van DeSantis wordt gezegd dat hij een redelijk bekwaam bestuurder is, maar als persoon geen enkel charisma heeft, en vooral naar zijn vrouw luistert. In dit aspect is hij het omgekeerde van Trump die overloopt van charisma en van niemand advies aanneemt.

Democraten redeneren wellicht dat het strategisch verstandiger is om Trump en DeSantis elkaar af te laten slachten. Maar in dat proces gaat veel tijd verloren en zijn de ongewenste neveneffecten groot.

Donald Trump is per saldo even corrupt als DeSantis, maar menselijker en sociaal minder meedogenloos. DeSantis loopt zich warm als Republikeinse presidentskandidaat in 2024, maar heeft zich officieel nog niet aangemeld als kandidaat. De keuze tussen Trump en DeSantis is een keuze tussen twee kwaden.

Trump wacht juridische aanklachten waarvan vandaag waarschijnlijk de eerste in Manhattan naar buiten komt, over de ‘stille’ betaling aan pornoster Stormy Daniels. Daarnaast zijn er meerdere zaken die bedreigender zijn voor Trump en hem zo beschadigen dat partij en geldschieters zich van hem afkeren. Vooral de federale aanklacht van het ministerie van Justitie over Trumps rol in ‘6 januari’ is politiek bedreigend voor hem. Vermoedelijk wacht DeSantis dat af omdat hij weet dat hij het aflegt in een frontale confrontatie met Trump.

Kandidaten die programmatisch geen kopie zijn van Trump hebben zich in de Republikeinse partij nog niet aangemeld. Gematigde Republikeinen als John Kasich, Chris Sununu of Larry Hogan maken op dit moment geen kans om Republikeinse voorverkiezingen te winnen. Hogan ziet radicalisering van zijn partij als een probleem om algemene verkiezingen te winnen. Radicale kandidaten prijzen zich hiermee uit de markt.

Wellicht meldt Hogan zich alsnog aan als kandidaat van een derde partij als het in 2024 weer tot een tweestrijd Biden-Trump komt. De ironie is dat Trump dat ook van plan lijkt als hij geen Republikeinse presidentskandidaat wordt. Dan zal hij zijn tactiek van de verschroeide aarde binnen zijn partij voeren door de winst van de waarschijnlijk genomineerde DeSantis niet te erkennen.

De Democraten hebben dan de presidentsverkiezingen voor het oprapen, maar verliezen dan programmatisch door hun afwachtende en verdedigende houding. Dat is niet zozeer politiek zonder inhoud, maar politiek met de verkeerde inhoud.

Echt nieuws van Real News lijdt aan relativering en theoretisering

Hoofdredacteur Paul Jay van het onafhankelijke, maar linkse Real News legt verantwoording af over de koers. Hier is het verslag te lezen. Real News legt andere accenten dat de establishment media en gaat uit van het principe ‘Follow The Money’ om wantoestanden te verslaan. Wie profiteert van welke beleidsmaatregel? Over de controverse van de VS met de Russische Federatie zegt Jay: ‘See, we don’t have a partisan horse in this race. We see this as a fight between two different sections of the global oligarchy, if you want. And for the people’s interests, one, we should understand what’s really at stake here, and two, for the people’s interests, we want to get rid of the oligarchy. We want to get rid of the American oligarchy, get rid of the Russian oligarchy, and have, well, people keep claiming of democracy, well, let’s have some real democracy‘.

Er kleeft een bezwaar aan Real News dat Paul Jay indirect in dit interview benoemt. Namelijk dat hij en zijn organisatie de meeste kennis hebben van de Amerikaanse samenleving en politiek en daar ook de meeste kritiek op hebben. Dat wringt als daar de pretentie bijkomt om landen op een evenwichtige wijze te vergelijken. Dat leidt tot een vertekening omdat wantoestanden in autoritaire landen zoals China, Turkije of de Russische Federatie door een gebrek aan kennis en verslaggeving relatief minder benadrukt worden. Hoe kan Real News vergelijken als het aan één oog halfblind is, en dat zelfs met zoveel woorden toegeeft? Jay meent de Amerikaanse oligarchie in aard en ernst gelijk te kunnen stellen aan de Russische oligarchie. Waar het Kremlin zich gangster-achtig gedraagt bevestigt de eerste haar macht door juridische maatregelen en omkopen van media. Deze analyse klopt, maar heeft het gevaar in zich appels met peren te vergelijken.

Het maakt ook voorzichtig om in de huidige controverse over Trump afstand te houden tot neoconservatieven als John McCain en Lindsey Graham die in de kern pleitbezorgers zijn voor de wapenindustrie en de perpetual war. Elke vijand van Trump is nog geen vriend. Real News maakt door de focus op de historische strijd tussen arbeid en kapitaal en machthebbers en machtelozen de actualiteit ondergeschikt aan dit schema van het Hegeliaanse historisch materialisme. Daardoor verliest het ook aan scherpte om de actualiteit te verslaan. Wie alles relativeert en in een dualistisch wereldbeeld wil passen benadrukt onvoldoende hoe uitzonderlijk een president als Trump is die in zijn incompetentie en onvolwassenheid de langlopende strijd om de macht te buiten gaat. De uitgangspunten van Real News leiden soms tot een verfrissende blik, maar vaak tot het omgekeerde dat het gesloten wereldbeeld bevestigt. Ook door het uitnodigingenbeleid van gasten die voor een propagandistisch karretje gespannen staan. Deze valkuilen doen de journalistieke verslaggeving kwaad.

Risico’s van de Amerikaanse establishment media. Wat gebeurt er met de democratie als ze de leugens van Trump niet doorprikken?

Nederlandse media zochten in 2016 na de Brexit en de verkiezing van Trump een verklaring waarom ze dit niet of onvoldoende hadden voorzien. Kwam het omdat de overwegend links-liberale journalisten op een andere planeet leefden en niet aan den lijve ondervonden hoe het er werkelijk aan toegaat in de wijken waar ze hun neus zelden lieten zien? Zo werd als verklaring voor de gemiste analyse de boze witte man en de opkomst van nepnieuws op sociale media geboren. Onzin, want de meeste witte mensen zijn niet boos en nepnieuws op sociale media maakt het verschil niet. De verklaring van de journalisten was de tweede misser.

In de VS zijn de gevestigde media het bezit van bedrijven. Corporate media wordt dat genoemd. Het zijn spreekbuizen van het establishment en worden daarom establishment media genoemd omdat ze de belangen van hun bazen dienen. Dat is hun hoofdfunctie geworden, niet het evenwichtig en breed informeren van het publiek. In Nederland is dat proces nog niet zover gevorderd, maar gaat de tendens ook die richting uit. De paradox is dat in de VS de gevestigde media in betrouwbaarheid en kritisch vermogen worden ingehaald door de nieuwe media die online uitzenden. De nieuwe vrijheid is bij The Intercept, Democracy Now! of The Young Turks te vinden die vanwege economische of politieke belangen geen blad voor de mond hoeven nemen.

Door het falen van deze establishment media komt de democratie in gevaar. Want niet alleen bieden ze een onvolledig beeld van de werkelijkheid, ze misleiden een breed publiek door de schijn van objectiviteit op te houden. Dat publiek wordt in slaap gesust en denkt niet verder. Maar omdat de bedrijven en banken die de nieuwsorganisaties bezitten en de politiek onder een hoedje spelen wordt de politiek niet meer gecontroleerd. Politici zijn immers verworden tot de marionetten van big money. De bedrijven controleren via de politiek de media, niet andersom. De pathologische leugenaar Donald Trump die op 20 januari 2017 president wordt van de VS zal als hij liegt volgens hoofdredacteur Gerard Baker van The Wall Street Journal niet op leugens worden betrapt. Zijn leugens zullen bij de WSJ geen leugens genoemd worden. Als gevestigde media leugen niet meer van waarheid onderscheidt, dan verzaakt het bewust de verantwoordelijkheid om het publiek te informeren.

Nepnieuws dringt door tot de kern van de establishment media. Daar is geen witte boze man of nepnieuws op sociale media voor nodig. Het zijn de Amerikaanse gevestigde media die ons bewust het volle zicht op de werkelijkheid onthouden. Omdat dit nieuws ook doordringt in Nederland laat het de Nederlandse burger niet ongemoeid. Maar in het kartel dat ze vormen wijzen gevestigde media liever naar andere redenen. Stel je voor dat hun vooringenomenheid en commerciële belangen centraal in het nieuws komen staan. Dan maar liever de witte boze burger of de kruimelende twitteraar of gebruiker van Facebook tot zondebok gemaakt. Van wat?

Obama vraagt Trump om het Kremlin te weerstaan terwijl hij dat zelf heeft nagelaten

Laten we er geen doekjes om winden, president Obama heeft in zijn buitenlands beleid mooi weer gespeeld. En blijft dat doen. Hij vraagt president-elect Donald Trump zich ferm op te stellen tegenover de Russische Federatie, terwijl hij dat zelf heeft nagelaten. Obama is hypocriet. Hoe meent hij er in hemelsnaam mee weg te kunnen komen anderen iets te vragen wat hij zelf heeft nagelaten? Vertrouwt hij zozeer op een welwillende houding van de establishment media dat hij dat straffeloos meent te kunnen zeggen? Obama’s gebrek aan zelfkennis en zelfreflectie zijn immens. Zijn intellectualisme heeft hem wereldvreemd gemaakt. Benauwd voor buitenlandse avonturen heeft hij de grootste en duurste militaire macht ter wereld de handen op de rug gebonden. Het is een wonder waarom Obama publiekelijk niet meer kritiek op zijn veiligheidsbeleid krijgt.

John Schindler toont in een opinie-artikel voor de Observer overtuigend aan dat Obama door zijn aarzelend, zwalkend en weinig doortastend buitenlands beleid president Putin onnodig veel ruimte heeft gegeven in Oekraïne, Syrië of Kaliningrad. Door toedoen van de afwachtende houding van Obama is vooral in Europa de instabiliteit nodeloos vergroot. Door dit gebrek aan tegenspel ontstond geen stabiel evenwicht tussen de VS en de Russische Federatie. Putin kon steeds meer initiatief naar zich toe trekken en zich steeds agressiever gedragen. Ondanks de Amerikaanse handtekening onder het Boedapester Memorandum 1994 weigerde   Obama in maart 2014 de daad bij het woord te voegen. De Russische Federatie bezette na een gemanipuleerd referendum in maart 2014 de Krim dat Oekraïens territorium is. Dat memorandum garandeerde de territoriale integriteit van Oekraïne in ruil voor het opdoeken van het weliswaar verouderde, maar wel zeer omvangrijke Oekraïense kernwapenarsenaal. Het maakte Oekraïne kwetsbaar. Obama maakte zichzelf ongeloofwaardig.

Het is niet het Kremlin dat door hacks en lekken via WikiLeaks Hillary Clinton de verkiezingen liet verliezen. Het is Obama met zijn slechte veiligheidsbeleid en gebrek aan durf om banken en bedrijven aan te pakken die het verlies van Clinton grotendeels op zijn geweten heeft. Hoewel Clinton niet het antwoord op Trump was  zoals ik in juni 2016 schreef: ‘Clinton is de aangekondigde ramp, zoals Cameron dat voor zijn land was. De Democratische partij heeft als backup kandidaat Bernie Sanders achter de hand die nog steeds niet uit de race voor de Democratische nominatie gestapt is. Hij houdt vermoedelijk vol om twee redenen. Om punten van zijn progressieve agenda op de Democratisch conventie van 25-28 juli binnen te halen en zo het progressive platform te versterken. En om in te stappen als het onwaarschijnlijke, maar niet onmogelijke scenario zich voordoet: een aanklacht tegen Clinton vanwege spionage in verband met haar privé server aan de hand van een FBI-onderzoek. Het feit dat over de timing van het naar buiten komen ervan de gezagsgetrouwe, maar ook Republikeinse FBI-chef James Comey beslist is het schrikbeeld voor allen die het populisme een halt willen toeroepen. Als dit pas na de Democratische conventie gebeurt in het midden van de campagne dan is de ramp niet meer af te wenden’. De ramp was aangekondigd en iedereen kon hem aan zien komen komen.

Corporate Democraten als Obama hebben het verlies van het presidentschap op hun geweten. Het zou Obama sieren als hij voortaan zijn mond hield. In de acht jaar van zijn presidentschap kon hij handelen en liet dat na. Nu zitten de VS opgezadeld met een semi-fascist als Trump en kan Putin ruimte van anderen inpikken.

FBI-onderzoek naar Clinton toont opnieuw aan dat de Democratische partij de verkeerde kandidaat heeft genomineerd

De FBI overweegt het nooit gesloten onderzoek naar de emails van Hillary Clinton weer op te pakken. Dat verklaarde de Republikeinse directeur van de FBI James Conway in een brief aan het congres die op vrijdag werd verzonden. 11 Dagen voor de verkiezingen. Het geeft Trump wind in de rug. Dit beïnvloedt de campagne aanzienlijk en Comey laadt de verdenking van partijpolitiek handelen op zich. Hij verdedigt zich dat hij zich ‘verplicht’ voelde om deze brief te sturen, zo citeert de New York Times, maar dat valt te bezien. Watergate aanklager Nick Akerman meent dat Comey deze brief nooit had mogen sturen zo citeert The Hill: ‘He had no business writing to Congress about supposed new emails that neither he nor anyone in the FBI has ever reviewed. It is not the function of the FBI Director to be making public pronouncements about an investigation, never mind an investigation based on evidence that he acknowledges may not be significant.’

Het zou mogelijk om drie emails gaan die op een laptop van Antony Weiner zijn gevonden naar wie de FBI een onderzoek wegens sexting heeft geopend. Weiner ligt in scheiding met de rechterhand van Clinton Huma Abedin, maar onduidelijk is of de emails van of naar Hillary Clinton zijn. Evenmin zouden ze iets te maken met het onderzoek naar de privé server van Clinton. Of de emails van gevoelige aard zijn is evenmin vastgesteld.

De brief van Conway en de opschudding die het veroorzaakt maakt duidelijk dat Hillary Clinton een kwetsbare kandidaat is. Ze is bijna even impopulair als de historische impopulaire Trump. Ondanks alle schandalen die Trump omringen en de establishment media die op haar hand zijn heeft ze geen definitieve afstand van hem weten te nemen in de peilingen. Elke kandidaat was beter geweest dan Clinton. Bernie Sanders had volgens de peilingen die tot in het begin van de zomer werden gehouden Trump weggevaagd omdat hij niet gezien werd als onbetrouwbaar noch als een kandidaat van het establishment, inclusief de veiligheidsindustrie.

Het is hier meermalen gezegd, de Democratische partij is corrupt en heeft een gigantisch risico genomen door Hillary Clinton te nomineren. Als Trump president wordt, dan is dat de schuld van de Clinton-machine die de Democratische partij met behulp van big money van Wall Street kaapte, maar zelf geen geloofwaardigheid aan de partij wist toe te voegen. Er euthanasie op pleegde. Ook als het kantje-boord wordt en Clinton met de hakken over de sloot wint, dan nog heeft de Democratische partij onverantwoord en onverstandig gehandeld door de sterkere kandidaat Sanders door manipulatie uit te rangeren. Zelfs als hij minder steun had genoten, zouden zijn geloofwaardigheid en betrouwbaarheid een reden geweest moeten zijn om hem te nomineren.

Nieuwsuur verwoordt kritiek op sociale media. Is het onafhankelijk en open genoeg om geloofwaardig te zijn in die rol?

Nieuwsuur gaat in op een onderzoek over sociale media. Aanleiding is een boek over ‘populist political communication’ dat in juni 2016 bij Routledge verscheen met hoogleraar Claes de Vreese als medeauteur. Nieuwsuur is niet positief. In een toelichting noemt het de keerzijde van sociale media: ‘Door vooral nieuws te lezen dat past bij je eigen wereldbeeld, kun je terechtkomen in een wereld van je eigen gelijk. En als iedereen dat doet, ligt polarisatie op de loer.’ Hoe geloofwaardig is het dat Nieuwsuur als deel van de gevestigde media en vertegenwoordiger van de status quo kritisch is op media die zich keren tegen de traditionele media? Methodologisch is dit van het niveau ‘de slager keurt z’n eigen vlees’ of ‘WC-Eend beveelt WC-Eend aan’.

Nieuwsuur maakt een fout als het meent verslag te kunnen doen over politieke communicatie en (sociale) media vanuit een neutrale, onafhankelijke en ongebonden positie. Het is te nuffig en te naïef gedacht als het meent dat dat impliciet verantwoord kan worden door het bestaan van een redactiestatuut dat journalistieke onafhankelijkheid garandeert. En dient als panacee voor objectiviteit. Nieuwsuur zou dit soort kritiek beter voor zijn door de eigen positie in de verslaggeving tot uitgangspunt te maken. In plaats van de poging om die eigen positie weg te moffelen. Nieuwsuur neemt de rol van objectieve waarnemer aan, maar zou moeten beseffen dat het dat per definitie niet kan zijn omdat het onderdeel van het systeem is. Zelfs als het zich daar tegen verzet en er afstand van wenst te nemen is het ondanks zichzelf nog een verdediger van de status quo.

Nieuwsuur dient extra voorzichtig te zijn met kritiek op sociale media. Des te meer omdat het in dit item vooral de negatieve kanten ervan benadrukt. Weliswaar zegt het dat ‘de toename van nieuwsconsumptie via sociale media samengaat met een laag vertrouwen in de ‘traditionele’ media en tweederde van de Nederlandse bevolking weinig of geen vertrouwen in de pers heeft, zoals uit recente cijfers van het CBS blijkt’. Maar het gaat er  vervolgens niet op in waarom dat vertrouwen in de traditionele media laag is en geeft ruimschoots baan aan kritiek op en tekortkomingen van sociale media. Nieuwsuur vergeet het verband te noemen dat bestaat tussen het wantrouwen in de traditionele media en het vertrouwen in de sociale media.

Kritiek van traditionele media op sociale media is gemakzuchtig als het niet tegelijk de eigen tekortkomingen noemt. Kijkers maken de afweging tussen een en ander. Dat soort kritiek geeft een onvolledig beeld van het functioneren van traditionele media als media als Nieuwsuur menen de eigen tekortkomingen buiten beeld te kunnen houden in de mening dat kijkers dat niet beseffen. Het aanschurken tegen de politieke macht en de afhankelijkheid van economische macht is nu eenmaal een onlosmakelijk onderdeel van traditionele media.

In de video gaan Mike Papantonio en Cliff Schechter in op de Amerikaanse situatie van corporate media die gestuurd worden door het bedrijfsleven. Zodat onrecht en wantoestanden die door onderzoeksjournalisten zijn uitgezocht door deze media niet genoemd worden omdat dat niet in het belang van de bedrijven is die de media bezitten. Ze verhinderen dat met hun economische macht. Zover is het gelukkig nog niet in Nederland. Maar Nederland moet wel alert blijven dat deze situatie niet ontstaat. Want Nederland is er niet per definitie onschendbaar voor. Een eerste stap om dat te verhinderen of dat proces te vertragen is de bewustwording bij de traditionele media dat de eigen positie verre van ongebonden is. Om broadcasting zolang mogelijk in stand te houden en een zo breed mogelijk publiek te binden lijkt het een betere strategie om hierover transparant te zijn en niet net te doen alsof traditionele media vanuit een volstrekt neutrale, onafhankelijke en ongebonden positie handelen. Deze valse pretentie jaagt het publiek nog sneller weg naar sociale media.

Uitsluitsel over aanklacht FBI tegen Hillary Clinton binnen twee weken verwacht. Media proberen beeldvorming te beïnvloeden

Dit fragment van CNN bevat een verslag van twee medewerkers die elkaar tegenspreken. Ze volgen een andere beeldvorming. Het geeft aan hoe de media feitenvrij ‘spinnen’ en ‘framen’. Onderzoeksjournalist Chris Frates doet verslag van het interview van Hillary Clinton door de FBI. Er loopt een onderzoek naar haar vanwege de privé server die ze in haar huis had geïnstalleerd toen ze minister van Buitenlandse Zaken was. Hiervoor had ze geen toestemming en het zou de nationale veiligheid hebben beschadigd. Volgens oud-Defensieminister Robert Gates is de kans groot dat Rusland, China en Iran in deze privé server ingebroken hebben. Frates citeert anonieme bronnen die menen dat het zo’n vaart niet loopt en Clinton niet aangeklaagd zal worden.

Analist wetshandhaving en oud-medewerker van de FBI Tom Fuentes zegt echter dat niemand kan weten hoe het onderzoek tegen Clinton zal aflopen omdat de FBI dit soort gegevens niet lekt en de beslissing nog niet genomen is. Hij acht de kans op een aanklacht 50% en verwacht dat binnen twee weken. Dat is nog voor de Democratische conventie die op 25 juli in Philadelphia begint. Het ministerie van Justitie beslist erover, maar Attorney General Loretta Lynch heeft al gezegd de aanbeveling van de FBI te volgen. Of ze dat werkelijk doet is de vraag. Gezien de ernst van Clintons overtreding en het principe van rechtsgelijkheid lijkt de kans op een aanklacht groter dan 50%. Oud-medewerkers van veiligheidsdiensten als Thomas Drake werden voor minder aangeklaagd wegens spionage. De sfeer in de VS die zich tegen het establishment keert maakt een dubbele standaard voor Clinton minder waarschijnlijk. De FBI heeft met haar eigen geloofwaardigheid rekening te houden. Als Clinton na een onderzoek van een jaar hiermee wegkomt zal zich dat tegen de dienst keren.

De zaak die verborgen moest worden is de corruptie bij de Clinton Foundation. Dat is een vehikel om geld op te halen bij geldschieters in en buiten de VS. Dat wil Clinton verbergen. Regeringen zoals die van Saoedi-Arabië stortten geld in de kas van de Clinton Foundation en verwachtten daar een tegenprestatie voor terug. Dat mechanisme moest aan het zicht onttrokken worden door de installatie van de privé server. Clintons geloofwaardigheid is tot een dieptepunt gedaald, zoals blijkt uit een artikel in The Washington Post. Haar verdediging dat het gebruik van de privé server diende voor haar gemak (convenience) is onderuit gehaald omdat zij en haar medewerkers bewust een systeem wilden hebben dat verder ging dan gemak alleen.

Als er in de loop van de week van 18 juli een aanklacht van de FBI tegen Clinton komt die wel of niet door het ministerie van Justitie wordt overgenomen, dan is haar politieke positie weg. Want de sfeer in het land is er niet naar dat Clinton ermee wegkomt als Loretta Lynch of president Obama Clinton in bescherming nemen. Trouwens Obama en Clinton staan niet bekend als vrienden. In de campagne van 2008 was Clinton agressief en racistisch tegenover Obama. Ze mag ondanks dat hopen op amnestie van president Obama zodat ze niet de gevangenis in hoeft. De andere kandidaat van de Democratische partij Bernie Sanders die zonder dat met zoveel woorden te willen zeggen in de race is gebleven vanwege de aanklacht tegen Hillary Clinton is dan in de leidende positie voor de Democratische nominatie. Vanwege zijn hogere favorability ratings en zijn positionering als anti-establishment kandidaat maakt hij een veel betere kans om Trump te verslaan. Alleen, de banken en mega-ondernemingen van Wall Street willen Sanders niet omdat ze Clinton in de zak hebben.

Brexit leert: Hillary Clinton is niet het antwoord op Donald Trump

Donald Trump vergaat het de laatste anderhalve maand slecht, maar doet het goed. Zijn fondsen drogen op, er blijft weerstand tegen hem bestaan in de Republikeinse partij en de media meten zijn blunders uit. Tot voor kort droegen ze hem op handen omdat hij hoge kijkcijfers had en hielpen ze hem aan de Republikeinse nominatie. Opmerkelijk is dat het monster niet gedood kan worden, zegt Bill Maher. Trump dreigt te winnen.

Het is de combinatie van krachtig rechts-nationalistisch populisme en een ongeloofwaardige centrumpolitiek met slechte politici die in het Verenigd Koninkrijk tot een Brexit leidde. Hetzelfde scenario is in de VS in de maak. De David Cameron van de VS is Hillary Clinton. Ze mist overtuiging, wisselt voortdurend van standpunt en krijgt geen vertrouwen van de kiezers. Op symbolische issues voor de bühne na voert ze een Republikeinse agenda. Haar favorability ratings zijn met -15 historisch laag, hoewel die van Trump met -26 nog lager zijn. Maar Trump is de anti-establishment kandidaat die de sfeer in het land aanvoelt. Wat het nog erger maakt is de verbetenheid die aan Clinton kleeft. Cameron werd nog gezien als een zondagskind in de politiek.

Clinton is het verkeerde antwoord op Donald Trump. Ze is tot de tanden gewapend en heeft haar campagne die loopt als een geoliede machine door en door georganiseerd. Maar dat werkt niet in 2016. Het gaat in deze cyclus om karakter, overtuiging en emotie. Dat alles mist ze. Haar referentie blijft de van president Obama verloren campagne voor de nominatie van 2008. Die probeert ze in 2016  alsnog te winnen. Dat campagne apparaat heeft ze met Bill Clinton in decennia opgebouwd en is de mammoettanker die niet meer valt bij te sturen. Maar sinds 2008 zijn de tijden veranderd. Het volk is de afbraak van de voorzieningen, de kwalijke effecten van het globalisme en de richtingsloosheid van hun land beu. De Brexit en de opkomst van de Europese rechtse populisten en van Trump verduidelijken dat. Over de oceaan heen inspireren ze elkaar.

Clinton is de aangekondigde ramp, zoals Cameron dat voor zijn land was. De Democratische partij heeft als backup kandidaat Bernie Sanders achter de hand die nog steeds niet uit de race voor de Democratische nominatie gestapt is. Hij houdt vermoedelijk vol om twee redenen. Om punten van zijn progressieve agenda op de Democratisch conventie van 25-28 juli binnen te halen en zo het progressive platform te versterken. En om in te stappen als het onwaarschijnlijke, maar niet onmogelijke scenario zich voordoet: een aanklacht tegen Clinton vanwege spionage in verband met haar privé server aan de hand van een FBI-onderzoek. Het feit dat over de timing van het naar buiten komen ervan de gezagsgetrouwe, maar ook Republikeinse FBI-chef James Comey beslist is het schrikbeeld voor allen die het populisme een halt willen toeroepen. Als dit pas na de Democratische conventie gebeurt in het midden van de campagne dan is de ramp niet meer af te wenden.

Nominatie van Hillary Clinton wegens EmailGate nog geenszins zeker. Ze ligt van vele kanten onder vuur

De primaries van de Democratische partij zijn voorbij, de race is nog niet gelopen. Er zijn twee kandidaten: Hillary Clinton die de ‘veronderstelde’ genomineerde is en Bernie Sanders. Pas op de conventie op 25 juli wordt door de beslissende stem van de supergedelegeerden beslist wie het opneemt tegen de kandidaat van de Republikeinse partij. Waarschijnlijk is dat Donald Trump. Maar de kandidatuur van Clinton is nog niet zeker vanwege een FBI-onderzoek naar haar privé server en onregelmatigheden bij de Clinton Foundation. Vraag is of president Obama het ministerie van Justitie opdracht geeft om Clinton aan te klagen als het onderzoek van de FBI daartoe aanleiding geeft. John Schindler zet het in een artikel voor de Observer op een rijtje. Met welke onthullingen komt Wikileaks-oprichter Julian Assange die Clinton in gevaar kunnen brengen? Of wordt het Republikeinse hoofd van de FBI James Comey vanwege ‘Orlando’ voortijdig de laan uitgestuurd in een poging Clinton te redden? Maar stopt dan het lekken vanuit de FBI? Hoe zwaarwegend moeten de onthullingen zijn dat Obama zijn steun aan Hillary Clinton intrekt? Mede met het oog op zijn eigen positie in de geschiedenis.

Clinton sluit voorverkiezingen winnend af. Sanders wil strijd voortzetten tot op conventie als ‘backup’ en ‘lobby’ kandidaat

Hillary Clinton claimt een historische overwinning in de voorverkiezingen van de Democratische partij. Omdat ze een vrouw is. Met alleen District Columbia nog voor de boeg op 14 juni heeft ze volgens een bericht van nieuwssite ‘538’ 2178 gekozen gedelegeerden (pledged delegates) achter zich, terwijl de meerderheid 2026 is. Omdat er echter ook 751 supergedelegeerden zijn die niet door de kiezers gekozen worden, maar bestaan uit benoemde partijprominenten is de meerderheid voor nominatie 2382 gedelegeerden. Die horde heeft ze  niet genomen, zodat de theoretische mogelijkheid bestaat dat als alle supergedelegeerden overlopen naar Sanders hij de meerderheid heeft en genomineerd wordt. Supergedelegeerden die lange tijd in het voordeel van Clinton spraken, zijn nu omgekeerd in haar nadeel. Hoewel het in de praktijk uiterst onwaarschijnlijk is dat deze partijprominenten ook daadwerkelijk hun stem aan Sanders geven op de Democratische conventie.

Sanders heeft in een toespraak aangegeven de strijd voor te zullen zetten tot op de Democratische conventie in Philadelphia op 25-28 juli. Zo op het eerste gezicht zijn er drie beweegredenen voor hem om door te gaan. 1) Hij wil land en partij blijven confronteren met zijn progressieve agenda over minimumloon, studieschuld, de macht van het grote geld in de politiek en inkomensongelijkheid; 2) Hij wil concessies van Clinton die hij op de Democratische conventie kan verzilveren; 3) Hij wil Trump vanuit eigen perspectief blijven aanvallen.

Maar er is nog een andere reden die Sanders zelf nooit naar voren brengt, namelijk de dreigende aanklacht (indictment) tegen Clinton vanwege het in gevaar brengen van de nationale veiligheid en spionage als gevolg van een nu al een jaar lopend onderzoek door de FBI naar haar privéserver. Niemand weet hoe dat uitpakt. Wegens het niet willen beïnvloeden van het electoraal proces heeft de FBI de voorverkiezingen afgewacht om met bevindingen naar buiten te komen. Als het zover komt dient de regering Obama te beslissen of het ook werkelijk een zaak tegen Clinton begint. Als Sanders in de race blijft, dan geeft hij Obama geen excuus om vanwege het ontbreken van een alternatief de zaak te seponeren. Tevens kan Sanders via de publiciteit druk blijven zetten op de leiding van de Democratische partij. De druk op Sanders door partijelite, Obama, Clinton en de gevestigde media zal enorm zijn om zich na de voorverkiezingen in Washington DC terug te trekken.

Foto: Hillary Clinton in Californië, 7 juni 2016. Credits: Getty Images.