WdKA voor Museum Rotterdam. Concept. Citylab. Bijdetijds!

Het is 2015. Dat betekent hier dat het geen 2015 is. Maar 1970, 1985 of 1940. Of gewoon tijdloos niets. Wel zo makkelijk. Alles behalve conformisme. Stel je voor, het idee alleen al. Vormgeving schuift inhoud voort. Niet als experiment, maar als project van Museum Rotterdam ‘om de stad en haar geschiedenis van meerdere kanten te belichten’. Ziet u al iets van de geschiedenis? Derdejaars studenten van de Rotterdamse Willem de Kooning Academie ‘hebben een concept ontwikkeld voor een Citylab’. Als onderdeel van een tentoonstelling die begin 2016 wordt getoond. Het is de optelsom: Stad + kunstacademie = Citylab. Alles heet nu lab. Alles is een concept. Zoeken naar betekenis wordt dan maar geshowd. In elk geval kan gezegd worden dat Museum Rotterdam samenwerkt met partners en middenin de maatschappij staat. Subsidiegevers mogen tevreden zijn.

Advertentie

Twente: University of ronkend taalgebruik en communicatieconcept

Nederlandse universiteiten halen bij vergelijkingen tussen universiteiten wereldwijd niet de hoogste noteringen. Utrecht doet het op plek 41 relatief het best. Universiteit Twente scoort minder. Het staat daar weer meer dan 100 plaatsen achter op plek 147. Op het aspect ‘Presence Rank‘ scoort Universiteit Twente  relatief het slechtst, op 580. Een uitleg hiervan zegt: ‘Having additional domains or alternative central ones for foreign languages or marketing purposes penalizes in this indicator and it is also very confusing for external users.’ Ofwel, marketingdoeleinden kunnen verwarring zaaien over de eigen presentatie bij gebruikers.

Wat opvalt aan de website van University of Twente is dat alles weliswaar binnen hetzelfde frame is ingepast, maar dit topzwaar opgetuigd is. Onderaan staan liefst 48 knoppen om verder te klikken. Bovenstaand artikel over ‘een nieuw, scherp communicatieconcept’ wordt alleen in het Nederlands aangeboden. Mogelijk is de gedachte erachter dat termen als ‘University of data-driven ocean racing’ een vertaling overbodig maken. Het is een hele geruststelling om te weten dat Universiteit Twente zich nadrukkelijk richt ‘op de synergie tussen technologie en maatschappij’. Universiteit Twente, ‘een plek waar studenten worden opgeleid tot future proof global citizens.’ Oftewel, toekomstbestendige wereldburgers. Communicatie, het wondermiddel dat alles dichtsmeert, daar op die ‘University of roaring language and overcrowded ambitions’. ‘Presence Rank’, dus. 

Foto: Schermafbeelding van ‘UNIVERSITY OF TWENTE TOONT EEN NIEUW, SCHERP COMMUNICATIECONCEPT’, 13 december 2014.

Hoe onderscheiden we complexe wereld en ons beeld ervan?

De mensen die zich terugtrekken in hun eigen reservaat (dorp, straat, huis, familie, school, vriendenkring, werk, hobby) hebben gelijk. Want de wereld is niet meer te volgen. Niet dat er meer onrecht is dan voorheen. Dat lijkt maar zo omdat we er dicht met ons neus bovenop zitten en daardoor alles door de nieuwe media extra hard aankomt. Als het niet het onrecht zelf of de media zijn die het verschil maken, wat is het dan wel?

Ik weet het niet exact, en sla er een slag naar. Het is een combinatie van de schimmige grens tussen goed en kwaad en de onoverzichtelijke veelheid aan conflicten, geschillen en wrijvingen die ons zo onzeker maakt.

Om te beginnen schort het aan identificatie. De wereld is soms als het kijken naar een korfbalwedstrijd tussen Bhutan en Nepal. We kunnen ons met geen enkele betrokkene vereenzelvigen. Daarnaast loopt alles door elkaar heen wat oorzaken betreft. De dader in conflict A kan slachtoffer in conflict B of bemiddelaar in conflict C zijn. Zodat het absolute kwaad niet meer bestaat. Ons wordt de makkelijke maatstaf uit handen geslagen. Hoe kunnen we dat allemaal nog met elkaar vergelijken om tot een eindoordeel te komen? Maar om de wereld te begrijpen moeten we het algemene uit de toevalligheden afleiden. Ons onderscheid is de bezwering ervan.

Verklaren de veelheid aan impulsen, de nieuwe media en de onoverzichtelijkheid die niet op een morele kaart past waarom wij mensen telkens op zoek gaan naar het absolute kwaad omdat ons dat wel een identificatie geeft? Zodat we ons morele kompas weer kunnen resetten en weten waar we ons bevinden. Zoals het zich nu lijkt voort te doen bij ISIS in Syrië en Irak. De hoofdenafhakkers die zeggen namens een religie te handelen.

Conclusie van zo’n overpeinzing is niet dat de wereld in grote problemen verkeert, maar wel onze voorstelling van die wereld. Wat kunnen we nog geloven? Waar stoppen we met theoretiseren, beginnen met relativeren en laten een oordeel toe? Hoe moeten we gebroken serviezen vergelijken waarvan geen enkel nog heel is? Is de scherf van het gebaksschaaltje van de NAVO erger dan de barst in het kopje van Rusland of het ontbrekende eierdopje van Nederland? De mensen die proberen de wereld te volgen hebben meer ambitie dan mensen die dat opgegeven hebben. Hoewel ze allebei gelijk hebben in het verbeiden van de tijd die mensen gegeven is.

Foto 1: Livia Marin, Nomad Patterns, 2012. Keramiek, kunststof, gips, transfer print.

Foto 2: Georges Méliès en Georges Méliès in ‘Le Voyage extraordinaire’, 2011 van Serge Bromberg en Eric Lange