Kevin McCarthy blijft duister in zijn eigen schaduw en valt Biden aan

Kevin McCarthy is de minderheidsleider van de Republikeinen (GOP) in het Huis, de Amerikaanse Tweede Kamer. Hij wordt zowel door Democraten als hardliners binnen zijn eigen partij gezien als zwak. Hij opereert niet autonoom en laat zich onder druk zetten door Trump. Om het met een gezegde uit de serie Handmaid’s Tale te zeggen: Under His Eye. God kijkt altijd mee.

Als in november 2022 de Republikeinen de meerderheid in het Huis dreigen over te nemen is het geen uitgemaakte zaak dat McCarthy de huidige Democratische voorzitter van het Huis Pelosi opvolgt. Vanaf de radicale Trumpiaanse flank ligt hij onder vuur. Het is trouwens evenmin een uitgemaakte zaak dat de Republikeinen de meerderheid behalen, want met zijn continue inmenging die leidt tot radicalisering en terugkijken naar zijn verlies in 2020 stoot Donald Trump de gematigde vleugel van de Republikeinen af. Gaan zij in november 2022 wel naar de stembus?

McCarthy mist de grootmoedigheid en de persoonlijkheid om uit zijn eigen schaduw te stappen. Hij symboliseert het failliet van de Amerikaanse partijpolitiek en dan vooral dat van de GOP.

We moeten trouwens bedenken dat dat tijdens WOII niet fundamenteel anders was. Ook toen waren Republikeinen als Charles Lindbergh voor isolationisme en wilden ze buiten de oorlog blijven. Ook Democraten baseerden hun twijfel op de verschrikkingen van WOI. Zoals nu Amerikanen en westerse bondgenoten hun twijfel om in de Oekraïens-Russische oorlog te stappen baseren op de verschrikkingen van WOII. Het duurde nog tot eind 1941 voordat de VS als oorlogspartij ging deelnemen aan die oorlog.

Hieronder mijn reactie bij de video van het ultra-rechtse Fox News dat de laatste jaren zoveel begrip voor Poetin opbracht, maar nu met zo weinig mogelijk schade en zonder dat het teveel opvalt de bakens moet verzetten vanwege de oorlogsmisdaden van de Russische krijgsmacht in Oekraïne die niet te verdedigen zijn. Alleen de ergste rechts-radicalen in de GOP blijven Poetin nog steunen:

Kevin McCarthy symbolizes the bankruptcy of American party politics. That is useless and childish. In addition, he personally comes across as a small person without vision and courage. The question with everything he says is always who is he repeating.

A Third World War threatens due to Russian aggression in Eastern Europe and in the US the GOP leadership knows no better than to play old gray grooves. Is that GOP statecraft? One makes it unnecessarily partisan, the other (Lindsey Graham) makes it extra difficult for the government by publicly advocating Putin’s assassination.

Is this the best the GOP has to offer the US in times of need? Can’t the GOP leadership even step out of its own shadow when it needs to? This GOP leadership always talks about Winston Churchill’s role in WWII, but forgets that in his war cabinet he took in left-wing leaders like Clement Attlee as Deputy Prime Minister to work with because the situation called for it.

Why can’t the GOP take that step? The current GOP looks hopeless and apparently can only adopt one attitude: that of resentment and bitterness. Even if the situation calls for national fortitude and determination. Kevin McCarthy knows how to symbolize the bankruptcy of the GOP very well. Under His Eye.

Advertentie

Donald Trump kan zomaar president worden. Of dictator

Donald Trump gaf een afsluitende toespraak van 75 minuten op de Republikeinse conventie in Cleveland. Gitzwart en negatief, zonder hoop en met weinig beleidsvoornemens hoe het land gerepareerd kan worden om het weer op de rails te zetten. Nog los van het feit dat Trump geen idee heeft hoe een democratie werkt, welke instituties daarin samenwerken en waaruit het politieke handwerk bestaat om iets voor elkaar te krijgen. Het blijven grote woorden. De macht van de president is relatief klein, zoals president Obama ervaren heeft. Hoewel hij zich soms verschool achter die machteloosheid vanwege zijn besluiteloosheid. Maar in de praktijk zijn de marges voor een president klein en rechtvaardigen ze niet het beeld van almacht dat Trump schetst.

Als Trump al beleidsvoornemens schetst, zoals over de NAVO, dan zijn ze zo wereldvreemd en onrealistisch dat ze nooit gerealiseerd kunnen worden omdat internationale verdragen en afspraken ze in de weg staan. Intussen zorgen ze voor onrust en onzekerheid. Trump zaait verdeeldheid. Zijn toespraak ging niet over het bereiken van een ideale wereld (utopie), maar over het schetsen van een wereld met akelige kenmerken (dystopie). Hij begint steeds meer te lijken op de hoofdpersoon Charles Lindbergh uit de roman ‘The Plot Against America‘ (2004) van Philip Roth. Diens antisemitisme uit 1940 is vervangen door Mexicanen- en moslimhaat. De roman die 12 jaar geleden als waarschuwing opgevat kon worden dreigt realiteit te worden.

Trump wordt door vele Amerikanen gehaat, maar hetzelfde geldt voor zijn belangrijkste opponent Hillary Clinton die in de peilingen geen afstand van hem kan nemen. Volgende week is de Democratische conventie en te verwachten valt dat de Democraten wel hoop bieden en Trumps ongeschiktheid zullen benadrukken. Maar toch tekent zich het onheilsscenario af van een Amerikaanse president die alle kenmerken van een fascistische leider vertoont. Europese rechts-nationalistische politici als Geert Wilders en Nigel Farage steunen Donald Trump en zeggen zich met hem te identificeren. Die identificatie verraadt wie ze werkelijk zijn.

Het blijft jammer dat Bernie Sanders geen kandidaat namens de Democratische partij is. Dan zou tegenover Trump met zijn historische lage favorable ratings een kandidaat in het veld gebracht worden die positieve gevoelens bij grote delen van het electoraat losmaakt. Niet zo gehaat wordt als Trump en Clinton. Amerikanen moeten in november hun president kiezen. Dat kan zomaar Trump worden. De strijd binnen de Republikeinse partij kan het verschil maken. Veelzeggend is dat de Koch broers die 900 miljoen in de campagnes stoppen zich distantiëren van lokale kandidaten die zich met Trump verbinden, zoals Ron Johnson ervoer volgens een bericht in de Huffington Post. Een derde kandidaat als Gary Johnson kan zich ook nog in de race mengen.

Nate Silver zegt in een afrondende reactie op Trumps toespraak dat er geen peil is te trekken op de uitkomst: ‘Trump could become president, obviously. Or he could lose by 15 points. I’m not sure we really know a lot more than when the general election unofficially started six weeks ago.’ De race is onvoorspelbaar met een onvoorspelbare kandidaat en twee kandidaten die door grote delen van het electoraat diep gehaat worden. Europa moet op het ergste voorbereid zijn: een presidentschap van Trump. Een dictator als vriend. Awesome. 

Foto: Tweet van Bernie Sanders, 22 juli 2016.

The Plot Against Wilders

Cultuurfilosoof Rob Riemen van Instituut Nexus steekt zijn nek uit. Da’s moedig. Hij gooit stenen in de vijver van de Nederlandse consensus. Hij volgt het voorbeeld van Franse intellectuelen die niet schromen om het straatgeweld in hun werk toe te laten. Riemen volgt zijn innerlijke noodzaak om te praten. Da’s goed.

Hij wijst de hele politiek naar de prullenmand. VVD, PvdA, CDA, PVV, ze vallen bij hem stuk voor stuk door de mand. Riemen waarschuwt Nederland nog eenmaal. Maar weet Riemen het debat ook op een hoger peil te brengen waar het thuishoort? Of komt-ie niet verder dan de marketing van een congres van zijn instituut?

Riemen schreef het boekje De eeuwige terugkeer van het fascisme. Hierin stelt-ie dat Geert Wilders een fascist is. Desgevraagd weet Riemen in Nieuwsuur of NRC echter niet uit te leggen wat het fascisme inhoudt. Kritiek op Riemen is dat zijn kwalificatie van Wilders uit de lucht is gegrepen, terwijl hij toegeeft dat de vergelijking op sommige punten mank gaat.

Riemen legt uit dat het fascisme veelkleurig is en focust op de begindagen van het historisch fascisme. Toen het ergste nog moest komen. Door Wilders in die beginfase te plaatsen suggereert Riemen dat Wilders dezelfde weg zal gaan als Mussolini of Hitler. Zo’n claim voor de toekomst kan niemand tegenspreken. Alles wat Riemen zegt is hypothetisch en associatief. Wilders is de Charles Lindbergh uit Philip Roth’ roman The Plot Against America.

Bedenkelijk is dat Riemen vragen zet bij Wilders’ motivatie. Hij plaatst Wilders buiten het discours door hem een leugenaar, heerser, anti-democraat, propagandist van geweld, demagoog, opportunist en machtspoliticus om de macht te noemen. Deze diskwalificaties verklaart-ie opnieuw door terug te redeneren vanuit vergezichten die hypothetisch zijn. Hiermee miskent Riemen de Realpolitiker die Wilders ook is.

Riemen maakt fictie en geen non-fictie. Jammer dat-ie zich zo laat afleiden door Wilders. Daarmee trapt-ie in dezelfde valkuil als de politieke klasse. Riemen heeft zinnige punten van kritiek over de dominante rol van de economie en het afgenomen cultuurbesef. Het is jammer dat Riemen geen andere focus en methode heeft gekozen om zijn cultuurkritiek te uiten. Nu blijft-ie hangen in propaganda tegen Wilders.

Foto: Palazzo della Civiltà Italiana, EUR, Roma